Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2013r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we W.

w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Bonczar

Protokolant: Grażyna Mazurkiewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w dniu 31 stycznia 2013r. we W.

sprawy z odwołania E. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 12 lipca 2012r. znak: (...)

w sprawie E. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o świadczenie rehabilitacyjne

oddala odwołanie.

Sygn. akt X U 498/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. decyzją z 12 lipca 2012r. odmówił ubezpieczonej E. W. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z powodu braku niezdolności do pracy i braku okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do tego świadczenia. Zdaniem strony pozwanej wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego wobec orzeczenia komisji lekarskiej ZUS, która uznała, że wnioskodawczyni po wyczerpaniu zasiłków chorobowych jest zdolna do pracy.

We wniesionym od tej decyzji odwołaniu wnioskodawczyni wnosiła o jej zmianę i przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, gdyż stan jej zdrowia nie pozwala na kontynuowanie dotychczasowej pracy, a ponadto cierpi ona na dolegliwości ze strony kręgosłupa i kolana, które nie były przedmiotem oceny lekarzy orzeczników ZUS.

Strona pozwana w udzielonej odpowiedzi na odwołanie wniosła o jego oddalenie jako niezasadne.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni E. W., ostatnio zatrudniona na stanowisku sprzedawcy, w okresie od dnia 10 stycznia 2012r. do 10 lipca 2012r. wykorzystała 182 dniowy okres zasiłkowy.

W dniu 11 maja 2012r. wnioskodawczyni wystąpiła do Oddziału ZUS we W. z wnioskiem o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Została skierowana na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który w dniu 11 czerwca 2012r., orzekł, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy i brak jest podstaw do przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Z wydanym orzeczeniem wnioskodawczyni nie zgodziła się i wniosła sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS, która na posiedzeniu w dniu 09 lipca 2012r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika ZUS.

Decyzją z dnia 12 lipca 2012r. strona pozwana odmówiła wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: dokumentacja orzecznicza ZUS.

Postanowieniem z dnia 12 września 2012r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego chirurga ortopedy i neurologa na okoliczność ustalenia czy wnioskodawczyni może zostać uznana po dniu 11 lipca 2012r. za niezdolną do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy, a także jeżeli wnioskodawczyni jest nadal niezdolna do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy, do kiedy wnioskodawczyni może mieć prawo do świadczenia rehabilitacyjnego licząc od dnia 11 lipca 2012r. na okres nie dłużej niż 12 miesięcy.

W wydanej w dniu 25 października 2012r. opinii biegły sądowy chirurg ortopeda i neurolog rozpoznali u wnioskodawczyni min. zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, przepuklinę jądra miażdżystego tarczy L4/L5, wypukliny tarcz międzykręgowych, nadciśnienie tętnicze, niewielkie zmiany zwyrodnieniowe lewego stawu kolanowego, stan po usunięciu prawego palucha. Na tej podstawie biegli orzekli, że wnioskodawczyni po dniu 11 lipca 2012r. jest zdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami i nie wymagała dalszego leczenia w ramach świadczeń rehabilitacyjnych.

Z treścią wydanej opinii nie zgodziła się wnioskodawczyni i wniosła do niej zastrzeżenia. Jej zdaniem wydana w sprawie opinia jest pobieżna i nazbyt ogólnikowa. Jej zdaniem cierpi ona na wiele dolegliwości związanych z zespołem bólowym kręgosłupa, które uniemożliwiają jej wykonywanie dotychczasowego zatrudnienia. Wnioskodawczyni w piśmie procesowym z dnia 23 stycznia 2013r. wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych sądowych lub o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych sądowych.

Na posiedzeniu Sądu w dniu 31 stycznia 2013r. wnioskodawczyni oświadczyła, że po dniu 11 lipca 2012r. lekarz medycyny pracy dopuścił ja do pracy na dotychczasowym stanowisku z ograniczeniem dźwigania.

Dowód: 1) opinia biegłych sądowych chirurga ortopedy i

neurologa z dnia 25.10.2012r. – k. 16 as.

2) oświadczenie wnioskodawczyni – k. 46v as.

Strony pozwana nie składała zastrzeżeń do wydanej opinii.

Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2013r. Sąd nie uwzględnił zgłoszonych przez wnioskodawczynię zastrzeżeń do wydanej w sprawie opinii i oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych sądowych i wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art.18 ustawy z 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa – Dz. U. z 2010r. Nr 77, poz.512 ze zm. świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu który, po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Na okoliczność ustalenia czy wnioskodawczyni może po dniu 11 lipca 2012r. być uznana za niezdolną do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy została wydana w sprawie opinia przez biegłych sądowych: chirurga ortopedy i neurologa. Biegli sądowi potwierdził fakt odzyskania przez wnioskodawczynię zdolności do pracy, po wykorzystaniu 182 dniowego okresu zasiłkowego.

Opinia biegłych sądowych zasługuje na przymiot wiarygodności. Opinia ta została sporządzona w sposób obiektywny, rzetelny i pełny, a jej wydanie zostało poprzedzone wnikliwym zapoznaniem się z dokumentacją medyczną, zebraniem wywiadu oraz bezpośrednim badaniem wnioskodawczyni. Zdaniem Sądu opinia jest pełna, uwzględnia wszystkie istniejące schorzenia oraz stopień ich nasilenia u wnioskodawczyni.

Dowód z opinii biegłego podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Nie są miarodajne dla oceny tego dowodu niekonkurencyjne z nim oceny świadków i uczestników postępowania, co do faktów będących przedmiotem opinii (zob. uzasadnienie orzeczenia SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4, poz. 64; uzasadnienie orzeczenia SN z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, niepubl.). W przedmiotowej opini biegli sądowi odpowiedzieli na wszystkie postawione przez Sąd pytania. Swoje stanowisko poparli wnikliwą analizą dokumentacji medycznej oraz przeprowadzonym badaniem powódki.

Zdaniem Sądu opinia jest pełna, uwzględnia wszystkie istniejące schorzenia oraz stopień ich nasilenia u wnioskodawczyni. Sąd w pełni podziela stanowisko zajęte w opinii przez biegłych.

Odnosząc się do wniesionych przez wnioskodawczynię zastrzeżeń Sąd zauważa, iż nie zawierały one uwag merytorycznych, a odnosiły się jedynie do przeprowadzonych badań. Dołączone do pisma procesowego wyniki badan i konsultacji były przedmiotem oceny biegłych sądowych i nie wniosły nowych faktów do sprawy. Nie jest podstawą do dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniającej lub dowodu z opinii innego zespołu biegłych sądowych okoliczność, iż wydana w sprawie opinia jest dla strony niekorzystna. Prowadziłoby to, bowiem do prowadzenia postępowania tylko dla otrzymania korzystnej opinii w sprawie.

Zdaniem Sądu wnioskodawczyni po wyczerpaniu 182 dniowego okresu zasiłkowego odzyskała zdolność do pracy. Potwierdza to również fakt iż lekarz medycyny pracy dopuścił ja do wykonywania pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku. Wnioskodawczyni nie przysługuje więc prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

Z tych względów na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 Kpc, Sąd orzekł jak w sentencji.