Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IX Pa 115/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział IX Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący : SSO Maria Olszowska /spr/

Sędziowie: SSO Maria Konieczna

SSO Barbara Kużdrzał- Kiermaszek

Protokolant: st. sekretarz sądowy Dagmara Mazurkiewicz

przy udziale ./.

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2014 r. w Rybniku

sprawy z powództwa D. M.

przeciwko (...) S.A. w J.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu -Zdroju Wydziału IV Pracy

z dnia 30 sierpnia 2013 r. sygn. akt IV P 119/13

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 900,00 zł ( dziewięćset złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sędzia: Przewodniczący: Sędzia:

SSO Barbara Kużdrzał- Kiermaszek SSO Maria Olszowska SSO Maria Konieczna

Sygn. akt IX Pa 115/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26.03.2012 r. przeciwko (...) S.A. w J. powód D. M. wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 34.380 zł. wraz odsetkami od dnia wniesienia pozwu i kosztami postępowania. Na uzasadnienie podniósł, iż uległ wypadkowi w pracy, co miało miejsce 25 stycznia 1987r. Pozwany zakład pracy uznał swoją odpowiedzialności za wypadek, przyznając rentę wypadkową. Wskutek wypadku powód nie osiągnął stażu zatrudnienia umożliwiającego mu jako byłemu pracownikowi (...) SA otrzymanie nawet minimalnego pakietu darmowych akcji spółki. W związku z wypadkiem powód został uznany za osobę trwałe niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na pozew (...) SA wniosła o oddalenia powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Na uzasadnienie podniosła, iż roszczenia powoda uległo przedawnieniu. Dochodzone bowiem roszczenia objęte są reżimem prawnym przepisów regulujących odpowiedzialność deliktową. Zgodnie z art. 442 § 1 k.c, który na mocy art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie, na gruncie odpowiedzialności deliktowej roszczenie ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia, jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Pozwana podniosła również, iż powód nie wskazał podstawy prawnej dochodzonego roszczenia, brak też adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem (wypadkiem w pracy), a szkodą. Pozwana podniosła także, iż nastąpiło zrzeczenie się przez powoda roszczeń objętych powództwem. W 1991 r. strony zawarły bowiem ugodę , w której § 3 powód oświadczył, że kwota wypłacanej renty wyrównawczej stanowi całkowite zaspokojenie roszczeń dotyczących renty wyrównawczej w związku z wypadkiem przy pracy.

Wyrokiem z dnia 30.08.2013r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu-Zdroju zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 27.576,58 zł netto z odsetkami ustawowymi od dnia 24 kwietnia 2013 roku, tytułem wypłacanego w ramach renty wyrównawczej odszkodowania z uwagi na nieotrzymanie akcji i oddalił dalej idące powództwo; zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego oraz nakazał pozwanej uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju kwoty 1.379,00 zł tytułem opłaty sądowej od zapłaty której powód był ustawowo zwolniony.

Sąd Rejonowy ustalił , że D. M. od 11 sierpnia 1981 r. był pracownikiem KWK (...) w J. . Wypadkowi przy pracy uległ w dniu 25 stycznia 1987 w wyniku czego po wyczerpaniu okresów zasiłkowych przeszedł na rentę inwalidzką. Od 1991 roku pozwana wypłaca powodowi rentę wyrównawczą. Od 1 października 2011 powód przy obliczeniu renty wypadkowej traktowany jest jako potencjalny emeryt. Przed ustaniem zatrudnienia powód u poprzedników prawnych (...) SA nie przepracował 10 lat . Gdyby powód w (...) SA pracował do emerytury, co uniemożliwiły mu skutki wypadku przy pracy, to otrzymałby pełny pakiet akcji. Pomiędzy stronami w tutejszym Sądzie toczyło się kilka postępowań sądowych, w których (...) SA nie podnosiła zarzutu zrzeczenia się przez powoda jakichkolwiek roszczeń związanych z wypadkiem przy pracy bądź ewentualnego jego przyczynienia się do powstania bądź wysokości szkody.

Na dzień 22 sierpnia 2013 r. roku (chwila zamknięcia rozprawy) kurs jednej akcji J.S.W. wynosił 72,19 zł.

Sąd zważył , iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Sporną w przedmiotowej sprawie była kwestia czy roszczenia uległy przedawnieniu, a jeżeli nie, to czy przysługuje odszkodowania za brak otrzymanie akcji (...) S.A. w ramach wypłacanej D. M. renty wyrównawczej. Spór dotyczył także ewentualnego zrzeczenie się roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu przez powoda.

Zgodnie z treścią art. 444 § 2 k.c., jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły się widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Nie ulega dla Sądu Rejonowego żadnej wątpliwości, że u powodów wystąpiła szkoda w postaci uszkodzenia ciała i, że zobowiązaną do jej naprawienia na zasadzie art.435 k.c. jest strona pozwana. Nie ulega też wątpliwości, że w wyniku wypadku przy pracy zmieniła się również i to na niekorzyść, sytuacja finansowa powoda. Zgodnie z orzeczeniami Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23.05.1991r. i 30.06.1993 (sygn. III APr 37/91 i sygn. III APr 36/93), szkoda ta musi się wyrażać jako różnica pomiędzy potencjalnymi dochodami, jakie powód przypuszczalnie mógłby osiągać w okresie objętym rentą, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała, a wszelkimi dochodami, jakie może faktycznie w tym okresie osiągnąć bez zagrożenia stanu zdrowia. A zatem gdyby nie wypadek przy pracy, powód będąc w dalszym ciągu zatrudnionymi u pozwanej (czego przecież nie można wykluczyć, a co potwierdzały zawarte ugody i orzeczenia sądowe ), otrzymałby wszystkie świadczenia należne pracownikom oraz nabyliby wszelkie uprawnienia należne pracownikom, bądź emerytom , w tym również akcje (...) S.A. Niewątpliwie też doszło do zmiany stosunków w rozumieniu art. 907 § 2 k.c. i powód miał prawo żądać odszkodowania z uwagi na nie otrzymanie akcji pozwanej. Stosownie bowiem do treści art. 2 ust. 5 c ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji uprawnionymi do otrzymania nieodpłatnych akcji pracowniczych uprawnione były osoby, które przepracowały co najmniej dziesięć lat w komercjalizowanym przedsiębiorstwie państwowym oraz jego poprzedniku albo w przedsiębiorstwie, które zostało sprywatyzowane przez wniesienie do spółki oraz jego poprzedniku, a rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło wskutek przejścia na emeryturę lub rentę albo z przyczyn niedotyczących pracowników. Jak z powyższego wynika powód na skutek wypadku w pracy nie uzyskał minimalnego stażu zatrudniania i nie stał się osobom uprawnioną do utrzymania jakiejkolwiek ilości nieodpłatnych akcji (...) SA . Z tych też względów ewentualny fakt braku złożenia przez powoda oświadczenia o zamiarze nabycia akcji oraz przyczyny takiego stanu rzeczy był obojętny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy gdyż i tak powód akacji pracowniczych by nie otrzymał. Z drugiej strony należy założyć , iż powód w 1997 r będąc pracownikiem (...) SA złożyłby stosowne oświadczenia, co też uczyniła zdecydowana większość pracowników pozwanej, a spółka nie starała się nawet uprawdopodobnić, nie mówiąc już o udowodnieniu, iż D. M. miałby jakiekolwiek powody aby pozbawić się możliwości otrzymania nieodpłatnych akcji spółki. Zakładając także, iż powód byłby zatrudniony do 2011 r. to Zgodnie z uchwałą Zarządu pozwanej nr 695/VII/ll z dnia 23 września 2011 r. zostałby zakwalifikowany do grupy stażowej „powyżej 24 lat" dla której przydzielono 382 akcji serii A i taka też ich liczba winna stanowić podstawę należnego odszkodowania. Sąd Rejonowy mając na względzie treść art. 316 § 1 kpc ustalił wartość akcji pozwanej na dzień zamknięcia rozprawy tj. na dzień 22 sierpnia 2013 roku (vide wyrok Sadu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2012 roku w sprawie sygn. II PK 118/10). W tej dacie wartość akcji pozwanej wynosiła 72.19 zł, a więc powodowi należna jest kwota odszkodowania w wysokości 27.576,58 zł. , natomiast dalej idące powództwo jako niezasadne podlegało oddalaniu.

Co do zarzutu przedawnienia podniesionego przez stronę pozwaną, to nie zasługiwał on w ocenie Sądu Rejonowego na uwzględnienie. Skoro powodowi regularnie wypłacana jest renta wyrównawcza, to do roszczeń o zmianę wysokości tej renty opartych na przepisie art. 907 § 2 k.c, obowiązuje trzyletni termin przedawnienia z art. 118 k.c.( jako dotyczących świadczeń okresowych). Należy bowiem rozróżnić pomiędzy roszczeniem o rentę rozumianym jako przyznanie prawa do renty wyrównawczej, a roszczeniem o wymagalną rentę, czyli o zapłatę poszczególnych rat renty. Bezspornym jest, że powód ma ustalone i to od wielu lat prawo do renty wyrównawczej. Uznając dopuszczalną zmianę wysokości renty za okres wstecz sprzed daty wytoczenia powództwa należy mieć na uwadze zarówno trzyletni termin przedawnienia roszczeń o zaległe świadczenia okresowe, jak również datę samej zmiany stosunków oraz datę poprzedniego wyroku lub ugody, poza które to daty zmiana jest już niedopuszczalna, jako dotycząca materiału sprekludowanego, zawartego w sprawie objętej powagą rzeczy osądzonej i której przedmiotem było roszczenie o rentę (por. orzeczenie Sądu Najwyższego w sprawie II PR 423/71 i I PK 142/10). Powyższe potwierdził Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 9 marca 2005 r., I CAa 93/05, stwierdzając, iż uregulowane w art. 907 § 2 kc roszczenie o zmianę wysokości renty podlega trzyletniemu przedawnieniu. Upływ okresu przedawnienia uniemożliwia, w razie skorzystania przez pozwanego z zarzutu, dochodzenie przez uprawnionego świadczeń za okres wykraczający poza trzy lata wstecz od daty wytoczenia powództwa. Nie stoi jednak na przeszkodzie podwyższeniu bieżącej renty, choćby zmiana stosunków nastąpiła dawniej niż przed trzema laty, o ile wytworzona nią sytuacja (zwiększenie potrzeb uprawnionego) utrzymuje się w dalszym ciągu. Termin przedawnienia powinien być liczony od dnia przeobrażenia się ekspektatywy w realne prawo do nieodpłatnego nabycia akcji przez pracowników lub ich spadkobierców. W przedmiotowej sprawie Minister Gospodarki jako przedstawiciel jedynego właściciela Spółki – Skarbu Państwa na Nadzwyczajnym Walnym Zgromadzeniu (...) S.A. w dniu 12 maja 2011 roku podjął decyzję o rozpoczęciu procesu prywatyzacji poprzez ofertę publiczną. Zaś 7 czerwca 2011 roku Komisja Nadzoru Finansowego zatwierdziła prospekt emisyjny. Emisja akcji rozpoczęła się 6 lipca 2011 roku. To są najistotniejsze daty dla określenia biegu terminu przedawnienia. Skoro powód złożył pozew w dniu 10.09.2012 roku (data prezentaty tut. Sądu – k. 2 akt), to do przedawnienia nie doszło.

Co do zarzutu strony pozwanej, iż nastąpiło zrzeczenie się roszczenia ze względu na zawartą pomiędzy stronami postępowania ugodę pozasądową z1991 r. ., to zarzut ten okazał się w ocenie Sądu Rejonowego również niezasadny. Analiza bowiem § 3 ust 2 w/w ugód pozwala jednoznacznie stwierdzić, że stronom chodziło wyłącznie o roszczenia z tytułu renty wyrównawczej i wysokości tej renty , i z tego, a nie innego, tytułu powód nie rości sobie dalszych praw. Nie sposób zaś wyinterpretować z cytowanego zapisu, że powód zrzeka się innych roszczeń. Jeżeli tak miałoby faktycznie być, należałoby precyzyjnie i szczegółowo opisać je w ugodzie, aby powyższa kwestia nie budziła żadnych wątpliwości. Ponadto na uwadze należy mieć, że treść ugody była sporządzona przez pozwanego, a więc podmiot profesjonalny, tym bardziej zawarte w niej postanowienia powinny być jasne i czytelne dla powodów (vide art. 65 k.c.). W literaturze przedmiotu jak i orzecznictwie nie budzi wątpliwości, iż ugoda zawarta w postępowaniu ugodowym obejmuje wyłącznie przedmiot tego postępowania. Oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (art. 65 § 1 i 2 kc). Kwestia akcji nie była poruszana w w/w ugodach ,stąd trudno przyjąć dlaczego powód miałby się zrzec właśnie prawa do akcji lub wynikających z tego roszczeń odszkodowawczych.

W oparciu o powołane przepisy, Sąd orzekł jak w pkt 1 wyroku . Odsetki zasądził na zasadzie art. 481§1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. , przy czym Sąd Rejonowy ustalił, iż (...) SA ze względu na brak wcześniejszego wezwania do zapłaty w opóźnienie popadła po upływie 14 dni od doręczenia jej odpisu pozwu.

Sąd Rejonowy w pkt 2. wyroku oddalił dalej idące powództwo jako wygórowane i nie znajdujące potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym

Sąd Rejonowy w pkt 3 wyroku orzekł o kosztach na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od pozwanej jako strony przegrywającej proces na rzecz powoda kwotę 1.800,00 zł tytułem wynagrodzenia jego pełnomocnika procesowego będącego adwokatem ustaloną na podstawie § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163 poz.1348 z późn. zm.).

Zaś w pkt 4 wyroku w oparciu o treść art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz. U. Nr 167, poz. 1398) Sąd Rejonowy nakazał stronie pozwanej uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju kwotę 1.379 tytułem opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa, od zapłaty której powód był ustawowo zwolniony na mocy art. 96 ust. 1 pkt 4 wskazanej ustawy.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 30.08.2014r. wniosła pozwana zaskarżając go w pkt 1, 3 i 4.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

naruszenie prawa materialnego, a to:

a/ art. 907 § 2 w zw. z art. 444 § 2 kc przez ich niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji, gdy roszczenie objęte powództwem nie powinno być rozpoznawane w reżimie prawnym dotyczącym renty wyrównawczej , ewentualnie z ostrożności procesowej -w razie uznania, iż roszczenie powoda objęte jest reżimem prawnym renty wyrównawczej – naruszenie art. 907 § 2 w zw. z art. 444 § 2 kc przez przyjęcie, że wystąpiła zmiana stosunków uzasadniająca przyznanie powodowi jednorazowego odszkodowania w ramach wypłacanej mu renty wyrównawczej tj. że po stronie powoda powstała szkoda w postaci utraconych korzyści – prawa do nieodpłatnego nabycia 382 akcji pozwanej,

b/ art. 442 § 1 kc w zw. z art. 2 ustawy z dnia 16.02.2007 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 80, poz. 438) w zw. z art. 117 § 2 kc ewentualnie art.442 1 par.1 kc w zw. z art.117 par.2 kc poprzez przyjęcie, że pozwana nie może uchylić się od zaspokojenia roszczenia powoda pomimo tego, że uległo ono przedawnieniu, a pozwana podniosła zarzut przedawnienia.

2) naruszenie przepisów postępowania , a to:

a/ art. 328 § 2 kpc poprzez niedostateczne wyjaśnienie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, przejawiające się w tym, iż Sąd nie uzasadnił w należyty sposób dlaczego przyjął, że gdyby nie wypadek przy pracy, któremu uległ powód w dniu 25 stycznia 1987r., to powód pracowałby u pozwanej nieprzerwanie aż do przejścia na emeryturę, czyli przepracowałby łącznie u pozwanej , co najmniej 24 lata; jak i nie wyjaśnił, dlaczego przyjął, że powód złożyłby w 1997r. w okresie przewidzianym prawem, oświadczenie o zamiarze nieodpłatnego nabycia akcji pozwanej, będące warunkiem nieodpłatnego nabycia akcji pracowniczych;

b) art.100 kpc poprzez zaniechanie stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu w sytuacji, gdy żądanie powoda zostało uwzględnione jedynie w części,

3) błędy i braki w ustaleniach faktycznych , a to:

a/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na przyjęciu , że gdyby nie wypadek przy pracy, któremu uległ powód w dniu 25.01.1987r r., to powód pracowałby nadal u pozwanej aż do osiągnięcia wieku emerytalnego i uzyskałby łączny okres zatrudnienia u pozwanej i w KWK (...) ( późniejszej (...)) w J. [ jako przedsiębiorstwie państwowym, w wyniku komercjalizacji, którego między innymi powstała pozwana] wynoszący co najmniej 24 lata;

b/ brak ustalenia, czy gdyby nie wypadek przy pracy , któremu uległ powód, to powód złożyłby w 1997r. w przewidzianym prawem terminie oświadczenie o zamiarze nieodpłatnego nabycia akcji pozwanej, będące warunkiem koniecznym do uzyskania prawa do nieodpłatnego nabycia akcji pozwanej na podstawie ustawy z dnia 30.08.1996r . o komercjalizacji i prywatyzacji;

Składając takie zarzuty pozwana wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Na rozprawie w dniu 29.05.14r. pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd I instancji przeprowadził w sprawie wyczerpujące postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym dla wyjaśnienia istoty sporu.

Sąd ten dokonał w oparciu o zebrany materiał dowodowy prawidłowych ustaleń faktycznych zresztą bezspornych pomiędzy stronami, za wyjątkiem hipotetycznego stażu pracy powoda.

Sąd ten również stosując właściwe uregulowania prawne w zakresie dotyczącym przedmiotu sporu i ich prawidłowe rozumienie słusznie orzekł jak w wyroku, jak również zasadniczo prawidłowo i wyczerpująco uzasadnił wyrok, za wyjątkiem uzasadnienia w części dotyczącej przyjęcia hipotetycznego stażu pracy powoda, mimo zasadności takiego przyjęcia w świetle zgromadzonego materiału dowodowego.

Na przyjęcie hipotetycznego stażu pracy powoda na dzień 06.07.2011 r. w wymiarze powyżej 24 lat pozwala niewątpliwie okoliczność wypłacania powodowi przez pozwaną do tej daty renty wyrównawczej, z tytułu wypadku powoda przy pracy w pozwanej w dniu 25.01.1987 r., wyliczonej jako różnica pomiędzy hipotetycznymi dochodami powoda w postaci hipotetycznego wynagrodzenia ustalonego na podstawie wynagrodzeń trzech pracowników porównawczych, a faktycznymi dochodami powoda w postaci renty z ZUS.

Taki sposób wyliczenia renty wyrównawczej (a nie w odniesieniu do hipotetycznej emerytury powoda) jednoznacznie wskazuje na przyjęcie prawdopodobieństwa graniczącego z pewnością i to przez stronę pozwaną, skoro była płatnikiem tej renty, że gdyby nie wypadek przy pracy w pozwanej to powód pracowałby nadal w pozwanej i uzyskał sporny staż pracy.

Reasumując Sąd Okręgowy w pełni podzielił ustalenia i argumentację Sądu I instancji i przyjął za własne, z jej uzupełnieniem (argumentacji) w zakresie jak powyżej.

W takiej sytuacji nie zachodzi potrzeba powtarzania tej argumentacji ,co wynika z ukształtowanego już orzecznictwa Sądu Najwyższego w tym przedmiocie.

Podkreślić należy, iż sposób liczenia renty wyrównawczej dla powoda , przy niewątpliwym uprzednim przyjęciu jak wyżej, czyni bezzasadnymi zarzuty pozwanej w zakresie dotyczącym przyjętego hipotetycznego stażu pracy powoda dla celów rozstrzygnięcia w sprawie.

Czyni te zarzuty bezzasadnymi, gdy brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia dla różnej oceny danej okoliczności w tym przypadku hipotetycznego stażu pracy powoda dla celów tożsamych postępowań o rentę wyrównawczą, gdy dochodzone przez powoda roszczenie, zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew zarzutom apelującej, jest na co słusznie wskazał Sąd I instancji, roszczeniem w ramach podwyższenia takiej renty z mocy art. 907 § 2 kc, bezspornie pierwotnie przyznanej i wypłacanej powodowi z mocy art. 444 § 2 kc.

Wskazać należy w tym miejscu, iż renta przewidziana przepisem art. 444 § 2 kc, na gruncie ukształtowanego już w orzecznictwie sądowym rozumienia tegoż uregulowania, obejmuje nie tylko utracone wynagrodzenie, którego podstawową funkcją jest niewątpliwie utrzymanie pracownika i jego rodziny (jak w zarzutach apelującej), ale renta ta obejmuje również wszelkie inne utracone korzyści, które dany pracownik mógłby osiągnąć, gdyby nie uległ jak powód w niniejszym postępowaniu wypadkowi przy pracy u danego pracodawcy – pozwanej – niewątpliwie korzyści w postaci uprawnienia do pełnego pakietu akcji.

Podkreślić wreszcie należy, iż Sąd I instancji prawidłowo wyliczył wartość roszczenia, zgodnie z art. 363 § 2 kpc stanowiącym zasadę, że jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, prawidłowo przy braku innej możliwości wyliczenia na dzień wyrokowania.

Zdaniem Sądu Okręgowego w sprawie o przedmiocie sporu jak w niniejszej, przy bezspornie zmiennej wartości akcji, nie ma innej możliwości określenia ich wartości jak na dzień zamknięcia rozprawy.

Zgodzić się należy z apelującym, że Sąd Rejonowy podał błędną podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu tj. art.98 par.1 i 3 kpc, aczkolwiek rozstrzygnięcie w tym zakresie Sąd Okręgowy uznał za prawidłowe.

Podnieść należy, iż powód , co prawda uległ ze swoim żądaniem w 20% i prawidłową podstawą rozstrzygnięcia o kosztach zastępstwa procesowego stanowi art.100 kpc.

Zgodnie z tym przepisem Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy należało od wzajemnego obrachunku lub oceny Sądu.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z taką właśnie sytuacją, gdyż to do oceny Sądu należała wartość dochodzonych akcji. Powód w pozwie wniósł o zapłatę kwoty 34.380 zł tytułem równowartości 382 akcji, przyjmując równowartość jednej akcji jako średniej wartości giełdowej tj. 90 zł, a Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, iż wartość jednej akcji na dzień zamknięcia rozprawy tj. na dzień 22.08.2013r. stanowiła kwotę 72.19 zł, przy czym Sąd Rejonowy zasądził do pozwanej na rzecz powoda kwotę 27.576,58 zł tj. równowartości dochodzonych przez powoda 382 akcji.

W konsekwencji takiego stanowiska Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku po myśli art.385 kpc.

Sąd Okręgowy na podstawie art.98 par.1 i 3 kpc w związku z par.13 ust.1 pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U nr.163, poz.1348 z późn. zm.) zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 900,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sędzia Przewodniczący Sędzia

SSO Barbara Kużdrzał- Kiermaszek SSO Maria Olszowska SSO Maria Konieczna