Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt II AKa 198/22

WYROK

0.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2023 r.

2Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Wiesław Pędziwiatr (spr.)

Sędziowie: SA Jerzy Skorupka

SA Artur Tomaszewski

Protokolant: Katarzyna Szypuła

4przy udziale Bogdana Wrzesińskiego prokuratora Prokuratury (...)

5po rozpoznaniu 29 listopada 2023 r. sprawy:

6J. M. oskarżonego o czyn z art. 280 § 2 kk

7M. S. oskarżonego o czyn z art. 280 § 2 kk

8na skutek apelacji wniesionych przez obu oskarżonych

9od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

10z 28 marca 2022 r. sygn. akt III K 282/21

I.  zaskarżony wyrok wobec J. M. i M. S. utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od J. M. i M. S. na rzecz Skarbu Państwa po 10 złotych tytułem wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym i wymierza im po 300 złotych opłaty za to postępowanie.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 198/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 22 marca 2022 roku w sprawie III K 282/21 dotyczący J. M. oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 29 lipca 2021 roku w T. na ulicy (...)
w punkcie skupu palet, działając wspólnie i w porozumieniu z czterema innymi nieustalonymi osobami dokonał rozboju na osobach J. S. i A. Ś., w ten sposób, że posługując się przedmiotem przypominającym bron palną, zagroził natychmiastowym użyciem przemocy, czym doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zażądał od nich wydania pieniędzy, po czym dokonał kradzieży gotówki w kwocie 991 złotych na szkodę właściciela punktu skupu (...) oraz papierosów marki M. i zapalniczki na szkodę J. S.,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k.

oraz

M. S. oskarżonego o to, że:

II.  w dniu 29 lipca 2021 roku w T. na ulicy (...) w punkcie skupu palet, działając wspólnie i w porozumieniu z J. M. oraz trzema innymi nieustalonymi osobami dokonał rozboju na osobach J. S. i A. Ś., w ten sposób, że posługując się przedmiotem przypominającym broń palną, zagroził natychmiastowym użyciem przemocy, czym doprowadził ich do stanu bezbronności, a następnie zażądał od nich wydania pieniędzy, po czym dokonał kradzieży gotówki w kwocie 991 złotych na szkodę właściciela punktu skupu (...) oraz papierosów marki M.
i zapalniczki na szkodę J. S.,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k.

Sąd orzekł, że:

I.  oskarżonego J. M. uznaje za winnego tego, że w dniu 29 lipca 2021 roku w T. na ulicy (...) w punkcie skupu palet, działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. oraz trzema innymi nieustalonymi osobami dokonał rozboju na osobach J. S. i A. Ś., w ten sposób, że posługując się przedmiotem przypominającym na podstawie cech zewnętrznych broń palną, zagroził natychmiastowym użyciem przemocy, a następnie zażądał od nich wydania pieniędzy, po czym zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 991 złotych na szkodę właściciela punktu skupu (...) oraz paczkę papierosów marki M. i zapalniczkę na szkodę J. S., co stanowiło występek z art. 280 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 1 i § 6 pkt 3 k.k. wymierza oskarżonemu J. M. karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego M. S. uznaje za winnego tego, że w dniu 29 lipca 2021 roku w T. na ulicy (...) w punkcie skupu palet, działając wspólnie i w porozumieniu z J. M. oraz trzema innymi nieustalonymi osobami dokonał rozboju na osobach J. S. i A. Ś., w ten sposób, że posługując się przedmiotem przypominającym na podstawie cech zewnętrznych broń palną, zagroził natychmiastowym użyciem przemocy, a następnie zażądał od nich wydania pieniędzy, po czym zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 991 złotych na szkodę właściciela punktu skupu (...) oraz paczkę papierosów marki M. i zapalniczkę na szkodę J. S., co stanowiło występek z art. 280 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 1 i § 6 pkt 3 k.k. wymierza oskarżonemu M. S. karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zalicza oskarżonym okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania:

- oskarżonemu J. M. od dnia 30 lipca 2021 roku, godz. 8:30 do dnia 17 listopada 2021 r., godz. 15:45;

- oskarżonemu M. S. od dnia 30 lipca 2021 roku, godz. 8:30 do dnia 17 listopada 2021 r., godz. 15:30;

IV.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca J. M. dowody rzeczowe zarejestrowane w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...), a M. S. dowód rzeczowy zarejestrowany w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...);

V.  na podstawie art. 627 k.p.k., art. 633 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy
o opłatach w sprawach karnych
zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe po połowie, w tym wymierza im opłatę w kwocie po 300 złotych.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego M. S. adwokat K. K., obrońca oskarżonego J. M. adwokat M. W.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części obrońcy M. S. i J. M.

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

3.1.

Obrońca oskarżonego M. S. – adw. K. K. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności będącą następstwem uznania przez Sąd, iż kara ta nie przekracza stopnia winy, uwzględnia społeczną szkodliwość czynu i wymagania w zakresie prewencji indywidualnej, w sytuacji, gdy zaistniałe na gruncie tej sprawy okoliczności, a to:

1)  młody wiek i względy wychowawcze, którymi wobec treści art. 54 § 1 k.k. należy kierować się wymierzając kare sprawcy młodocianemu;

2)  właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, w tym w szczególności uprzednia niekaralność, a także zachowanie się po jego popełnieniu, w tym przyznanie się oskarżonego i wyrażona skrucha, oraz naprawienie wyrządzonej przestępstwem szkody, przeproszenie pokrzywdzonych;

3)  przyjęcie przeprosin oskarżonego przez pokrzywdzonych;

4)  podjęcie w warunkach wolnościowych nauki i pracy zarobkowej oraz uczestnictwo w psychoterapii indywidualnej;

5)  pozytywna w stosunku do oskarżonego prognoza kryminologiczna i opinia w miejscu zamieszkania;

6)  prawidłowe zastosowanie określonej w art. 58 § 1 k.k. dyrektywy prymatu kar wolnościowych;

7)  zaistnienie wszystkich okoliczności wskazanych w treści art. 69 k.k.

Obrońca oskarżonego J. M. – adw. M. W. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

niezasadne

☐.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie zasługują na uwzględnienie skargi obrońców oskarżonych J. M. i M. S. i to zarówno w zakresie dotyczącym rozstrzygnięć o wymierzonych im karach w pkt. I jak i pkt. II zaskarżonego orzeczenia. Wypada zauważyć, że obie apelacje stawiają identyczny zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej każdemu z oskarżonych. Co więcej w obu podnoszone są podobne argumenty mające przekonać o błędnym rozstrzygnięciu w tym zakresie przez Sąd I instancji.

Pozwala to na sformułowanie niniejszego uzasadnienia w sposób tożsamy odnoszący się do obu apelacji, bo argumentacja przez pryzmat postawionych zarzutów i motywacyjnej części jest wspólna i zbieżna co do obu oskarżonych.

Obrońca J. M. wskazuje, że nie uwzględniono w wystarczający sposób faktu, iż oskarżony:

1.  wyraził krytyczny stosunek do popełnionego czynu,

2.  okazał skruchę,

3.  naprawił wyrządzoną swym czynem szkodę,

4.  przeprosił pokrzywdzonych,

5.  pokrzywdzeni przyjęli przeprosiny,

6.  faktu przebywania oskarżonego przez długi czas w areszcie,

7.  faktu, że czyn podyktowany był błahymi powodami,

8.  popełnienia czynu pod wpływem środowiska, w którym się znajdował.

Nadto podkreślił, że oskarżony w chwili czynu miał lat 19, uczęszczał do szkoły, przygotowywał się do zdania egzaminu, nigdy nie powtarzał klasy, cieszył się bardzo dobrą opinią środowiskową i sąsiedzką.

Adwokat K. K., obrońca M. S. , zwrócił uwagę, że nie nadano należytego znaczenia wielu istotnym okolicznościom łagodzącym i wskazał na:

1.  warunki i właściwości oskarżonego,

2.  jego młody wiek i dotychczasowy tryb życia,

3.  fakt, że nie naruszał uprzednio porządku prawnego i nie wchodził w kolizję z prawem,

4.  zachowanie po popełnieniu przestępstwa w tym:

– w toku procesu,

– okazaną skruchę i żal oraz zrozumienie swego zachowania,

– przeproszenie pokrzywdzonych,

– przyjęcie przeprosin przez pokrzywdzonych,

– naprawienie szkody,

– podjęcie nauki i pracy,

– pozytywne opinie kuratora i z miejsca zamieszkania.

Odnośnie kwestii poruszanych w apelacji adwokata K. K., wypada zauważyć, że sam apelujący wskazuje, iż okoliczności, które według niego upoważniały do orzeczenia rodzaju kary, którą w apelacji postuluje były uwzględnianie przez Sąd I instancji. I tak jest w istocie. Tenże Sąd miał na względzie wszystkie wymienione przez apelującego okoliczności, które potraktował jako łagodzące. Co więcej z perspektywy obu apelacji w sposób bardzo obszerny i szczegółowy ocenił te okoliczności i umotywował swoje stanowisko wskazując, iż zasadniczą funkcją wyroku oraz wymierzonej kary było zrealizowanie celu wychowawczego. Kwestii wymiaru kary dla obu oskarżonych poświecił tenże Sąd znaczną część swych wywodów i znalazły się one na s. 23 – 30. Dowodzi to wagi przemyśleń tego Sądu i dogłębnego rozważenia okoliczności istotnych dla tej części rozstrzygnięcia. Charakterystycznym jest w wywodach tego Sądu, że miał ona na uwadze wszystkie okoliczności istotne dla wymiaru kary, które w apelacjach podnoszą obrońcy. Przyznaje to wprost obrońca oskarżonego M. S.. Nie można nie dostrzec, że Sąd ten uwzględnił wiek oskarżonych, ich status młodocianych oraz w tych okolicznościach nadał właściwą rangę faktowi, że wobec takich sprawców przede wszystkim winna być realizowana dyrektywa wychowawcza, o której mowa w art. 54 k.k. W pełni należy jednak zaaprobować stanowisko tego Sądu, że jego obowiązkiem było nie tylko koncertowanie się na tej dyrektywie, lecz odczytanie ustawowej powinności orzekania kary w powiązaniu także ze wskazaniami jej wymiaru, o których mowa w art. 53 k.k.

Obaj jednak skarżący akcent kładą na wagę tych okoliczności łagodzących oraz konieczność realizacji celu, który wynika z normy art. 54 k.k. i twierdzą, że nie zostały one w stopniu właściwym uwzględnione przez Sąd meriti.

Nie sposób zgodzić się z takim twierdzeniem. Ergo nie jest tak, że wiek oskarżonych nie był uwzględniany przez Sąd I instancji, jest wprost przeciwnie. Był on istotnym faktem mającym znaczenie dla orzeczenia o karze. Należy także skomentować twierdzenia obu obrońców, że oskarżeni to młodzi ludzie, którzy nie weszli wcześniej w konflikt z prawem. Nie jest to okoliczność szczególna, zwłaszcza jeśli mieć na względzie wiek oskarżonych, ponadto postępowanie zgodne z prawem to nie okoliczność wyjątkowa, ale normalne zachowanie większości pełnoletnich osób i jako taka nie może być traktowana jako nadzwyczajna okoliczność prowadząca do łagodnego, pobłażliwego potraktowania w sytuacji dopuszczenia się ciężkiego przestępstwa. Apelujący podkreślają tylko okoliczności korzystne dla oskarżonych i przyznać trzeba, że mają one swoją wymowę i wagę, ale miał je na względzie Sąd a quo. Nadawanie jednak im rangi oczekiwanej przez skarżących nie jest uprawnione, a wynika to z faktu, że obaj pomijają te które niestety przemawiają przeciwko sankcjonowaniu oskarżonych w sposób oczekiwany przez obrońców i samych oskarżonych. Sąd I instancji wymienił nie tylko powody przemawiające za rodzajem kary i jej wysokością dla oskarżonych, ale wskazał także okoliczności, które obciążają ich w stopniu oczywistym.

Nie można zapominać i należy to z całą mocą wyartykułować, że oskarżeni dopuścili się jednego z najpoważniejszych przestępstw. Popełnili rozbój, a zatem czyn zagrożony karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności. Ale co jeszcze bardziej istotne, to fakt, że nie był to młodzieńczy wybryk zainspirowany chwilą nierozwagi, lecz zachowanie przemyślane i zaplanowane, a co więcej zgodnie z planem zrealizowane. Oskarżeni do jego popełnienia przygotowali się, podjęli decyzję i zaplanowali wykonanie tego czynu dzień wcześniej. Dokonując go następnej nocy mieli wystarczająco dużo czasu do refleksji i uświadomienia sobie, że chcą popełnić czyn przestępczy. Mimo tego nie zrezygnowali z jego dokonania i dopuścili się jego popełnienia. Już to samo sprzeciwia się uznaniu, że był to młodzieńczy wybryk, a oni zasługują na jedynie wprowadzenie środków probacyjnych wobec nich jakie postulują obrońcy.

Jest jeszcze jedna istotna okoliczność, która powoduje, że nie jest możliwa akceptacja postulatów obrońców. Obaj podnoszą, że oskarżeni przyznali się do popełnienia zarzuconego im czynu oraz okazali skruchę. Te argumenty tylko częściowo mogą być uznane za przemawiające na ich korzyść. Otóż przyznanie się oskarżonych do przypisanego im czynu nie oznaczało, że w pełni mieli oni świadomość wagi takiego zachowania i wątpić należy w szczerość ich twierdzeń, że rozumieją naganność swego postępku. Wszak czynu tego dopuścili się wspólnie z trzema jeszcze innym sprawcami, których jednak nie wskazali w swych wyjaśnieniach. Ich postawa świadczy zatem o nieszczerości deklaracji o uświadomionym przestępczym charakterze ich działania, żalu z powodu tego zachowania, skoro ukrywają oni współsprawców solidaryzując się w ten sposób ze wspólnikami przestępstwa.

To, że okolicznościom mającym znaczenie dla wymiaru kary obrońcy nadają wyższą wartość niż uczynił to Sąd I instancji, nie oznacza, że to racje obrony przekonują o rażąco surowym potraktowaniu oskarżonych. Jeśli tenże Sąd miał na uwadze wszystkie te okoliczności, ale co więcej uwzględnił także i te przemawiające przeciwko oskarżonym, a pominięte w wywodach skarżących to samo akcentowanie przez obrońców tych które przemawiają za oskarżonymi nie oznacza, że błąd oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu i stopnia winy popełnił Sąd I instancji oznaczając karę wobec oskarżonych. Tenże Sąd nie pominął zasadniczej w tej sprawie funkcji wychowawczej kary wynikającej in concreto z wieku oskarżonych i nadał właściwe znaczenie tej okoliczności.

W przypadku sprawcy młodocianego na pierwszy plan wysuwa się wprawdzie cel wychowawczy (art. 54 § 1 k.k.), ale nie oznacza to obowiązku pobłażliwego traktowania takiego sprawcy. ( wyrok SA w Poznaniu z 8.11.2022 r., II AKa 161/20, LEX nr 3439538). Tak zaś stało by się, gdyby uznać zasadność racji apelujących.

Wniosek obrońców oskarżonych.

Sąd Apelacyjny nie dostrzega, żadnego uchybienia w motywacyjnej części orzeczenia sankcjonującego oskarżonych i w pełni akceptuje rozstrzygniecie o karach wymierzonych oskarżonym z bardzo obszerną i przekonującą argumentacją przemawiającą na ich uzasadnienie.

☐ zasadny

☒ niezasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W sekcji 3.1. podano przyczyny ocen niezasadności wniosków obrońców.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych tekst jednolity Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z p.zm.).

Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy.

7.  PODPIS

SSA Jerzy Skorupka SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Artur Tomaszewski

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. M. adwokat M. W..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o karze.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

O zmianę zaskarżonego wyroku przez ……….

Niezasadny.

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. S. adwokat K. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o karze.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

O zmianę zaskarżonego wyroku przez ……….

Niezasadny.