Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 428/24

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2024 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

przy udziale Prokuratora Patrycji Chajduk

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2024 r.

sprawy M. M.

oskarżonego z art. 177 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie

z dnia 28 marca 2024 r. sygn. akt II K 677/22

I.  utrzymuje wyrok w mocy;

II.  zasądza od M. M. na rzecz oskarżycielki posiłkowej I. H. (1) 2398,50 zł tytułem zwrotu wydatków na ustanowienie pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 290 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 428/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 28 marca 2024 r. w sprawie II K 677/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk oraz art. 410 kpk - poprzez poczynienie ustaleń faktycznych sprawy w oparciu jedynie o dowody przemawiające na niekorzyść oskarżonego, w szczególności czynienie ustaleń faktycznych sprawy w oparciu o wnioski opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadów drogowych, w której to szereg kwestii, podniesionych na etapie postępowania przed Sądem Rejonowym i których znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest zasadnicze, nie zostało wyjaśnionych.

- art. 201 kpk poprzez oparcie orzeczenia o winie oskarżonego na opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, dotkniętej szeregiem wskazanych w uzasadnieniu apelacji wad, w sposób jednoznaczny wskazujących na to, iż jest ona niepełna (biegły sam zauważa, iż z uwagi na brak możliwości ustalenia szeregu kluczowych parametrów dotyczących ruchu pojazdów uczestniczących w zdarzeniu, opinia jest przybliżoną analizą a nie pełnoprawną opinią).

- art. 170 § 1 pkt 5 kpk poprzez jego błędne zastosowanie i oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie uzupełniającej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych w sytuacji gdy szereg podniesionych we wniosku kwestii nie zostało wyjaśnionych przez biegłego w opinii zasadniczej a przy badaniu kwestii o zasadniczym znaczeniu dla rozstrzygnięcia sprawy biegły pominął część materiału dowodowego sprawy,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na przyjęciu, iż pojazd prowadzony przez M. M. nie miał sprawnego żadnego z elementów tylnego oświetlenia w sytuacji gdy z wyjaśnień samego oskarżonego z którymi w pełni korelują zeznania świadka J. L. wynika, iż takowe oświetlenie było i było sprawne natomiast czynności sprawdzające dotyczące działania instalacji oświetlenia tylnego pojazdu którym poruszał się oskarżony były prowadzone przy odłączonym, akumulatorze (w takiej sytuacji nie było możliwości zadziałania instalacji) co wynika nie tylko z wyjaśnień M. M. ale również z zeznań świadka J. P., który z racji wykonywanego zawodu - jest strażakiem, był na miejscu zdarzenia przed funkcjonariuszami Policji i który wskazał kategorycznie, iż stwierdził osobiście, że akumulator w maszynie rolniczej był odłączony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- zanim Sąd Okręgowy odniesie się do argumentów merytorycznych ujętych w złożonym przez obrońcę środku zaskarżenia za zasadne uznał poczynienie kilku uwag dotyczących jego konstrukcji i istoty podniesionych zarzutów. W kwestii zarzutu obrazy art. 410 kpk należy pamiętać o tym, że nie stanowi naruszenia tego przepisu dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych. Do takiego naruszenia doszłoby tylko wówczas, gdyby Sąd I instancji wydając wyrok oparł się jedynie na części materiału dowodowego. Jednakże przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu przypadkach niemożliwe z uwagi na zachodzące sprzeczności między dowodami. Tym samym zarzucanie sądowi, że niektóre dowody nie stały się podstawą dla poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, jak to czyni obrońca w złożonej apelacji, jeśli zostały one rozważone i odrzucone w wyniku ich oceny, zgodnej z dyrektywami ustawowymi z art. 7 kpk jako niewiarygodne jest nieprawidłowe. Z tych też powodów stawianie odrębnych zarzutów naruszenia art. 410 kpk i art. 7 kpk jest wadliwe, gdyż mamy do czynienia de facto z jednym uchybieniem procesowym, pierwotnym z art. 410 kpk. Poczynione powyżej uwagi znajdują odniesienie również względem zarzutu braku obiektywizmu, odpowiadającego normie z art. 4 kpk. Kwestionując dokonaną w sprawie ocenę dowodów, nietrafnie skarżący zarzuca także obrazę art. 5 § 2 kpk. Niedające się usunąć wątpliwości mogą bowiem powstać dopiero w następstwie oceny dowodów przeprowadzonej zgodnie z regułami art. 7 kpk.

- odnosząc się do meritum, zarzut obrony zmierzający do wykazania, że zaskarżony wyrok został wydany wyłącznie w oparciu o dowody przemawiające na niekorzyść oskarżonego, w szczególności opinię z zakresu badań wypadków drogowych, stanowi nieudolną próbę zdyskredytowania wartości tego dowodu, w tym też innych dowodów, przemawiających za przypisaniem M. M. winy co do zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. Skarżący nie wykazał poprzez argumentację zawartą w środku odwoławczym, aby ocena wartości dowodów, na podstawie których Sąd meriti czynił ustalenia faktyczne, była dowolna. Nie sposób ich zakwestionować poprzez wyłączne stwierdzenie, że są w pewnej części sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego oraz pokrywającymi się z nimi w tym zakresie depozycjami świadków J. L. i J. P.. Co warto podkreślić, sposób oceny każdego dowodu osobowego wyznacza jego treść, którą konfrontuje się z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku opinii winna odpowiadać ona dodatkowo wymogom określonym w treści art. 200 § 2 kpk. Apelujący upatrując wadliwości dokonanej przez Sąd I instancji oceny nie może tylko i wyłącznie opierać się na dowodach bądź fragmentach o korzystnej dla niego wymowie, gdyż zarzut w takiej formie nie realizuje wymogu uwzględnienia całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności (art. 410 kpk), a przez co rozważania takie zawsze należy ocenić jako nieuprawnione, a więc i właśnie dowolne. Tym samym nie można podzielić intencjonalnych i niepopartych obiektywnymi dowodami oraz przekonującymi argumentami twierdzeń obrony, jakoby niewiarygodne były spójne i logiczne zeznania świadków oskarżenia, znajdujące odzwierciedlenie w zgromadzonej dokumentacji oraz zgodne z wnioskami opinii z zakresu badań wypadków drogowych, a na wiarę miały zasłużyć wyjaśnienia oskarżonego w tej części, w której wskazywał, że kierował ładowarką kołową, posiadającą tylne oświetlenie, które było sprawne w czasie zdarzenia – a do tego wywody zawarte w apelacji się sprowadzały. Niemniej jednak, tak jak już wyżej wskazano, sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego obrońca czy też oskarżony, nie jest tożsama ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Oczywistym jest, że odmienna ocena dowodów – korzystna dla oskarżonego – jest jego naturalnym prawem, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, dokonana przez Sąd I instancji charakteryzowała się dowolnością.

- nie był również zasadny zarzut obrazy art. 201 kpk, a tym bardziej art. 170 § 1 pkt 5 kpk, który w zasadzie powołany został chyba przez obrońcę po to, by wzmocnić twierdzenia o tym, że w sprawie istniały podstawy określone w art. 201 kpk do wywołania kolejnej opinii z zakresu badań wypadków drogowych. Sąd I instancji słusznie jednakże uznał, że uzyskana w sprawie opinia z w/w zakresu spełnia wymogi ustawowe, jest przekonująca i nie wymaga żadnego uzupełnienia. Decyzja o oddaleniu wniosku dowodowego o dopuszczenie uzupełniającej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych została podjęta prawidłowo, przy czym została należycie uargumentowana. Powody, które Sąd Rejonowy przedstawił na poparcie swego stanowiska podziela również Sąd Okręgowy. Skarżący zaś poprzez argumenty ujęte w apelacji nie przekonał Sądu Odwoławczego, że jest ona pochopna, a przede wszystkim wadliwa. Podkreślenia wymaga, że biegły w owej opinii odpowiedział m.in. na szereg pytań obrońcy zawartych we wniosku dowodowym z k. 211 akt sprawy.
Należy pamiętać jednak o tym, że samo nieusatysfakcjonowanie strony wynikami uzyskanej opinii i przeciwstawienie własnego poglądu na dane zdarzenie nie może prowadzić do bezrefleksyjnego dopuszczania kolejnych opinii biegłych. Decyzja o tym czy opinia pozostawia wątpliwości, nie należy do stron postępowania, lecz do sądu i
nie wystarczy tu występujące u strony poczucie niezadowolenia, że biegły nie dość przekonująco i wyraźnie odpowiedział na pytania dla sprawy istotne lub nie odpowiedział na wszystkie, nawet te nieistotne. W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzona w sprawie opinia pozwalała na ustalenie zasadniczych elementów stanu faktycznego, a twierdzenie przeciwne skarżącego jest nieuzasadnione. Co więcej nie stanowiła ona wyłącznego dowodu świadczącego o winie oskarżonego, gdyż wskazywały na nią także zeznania świadków D. K., I. H. (2), D. W. oraz K. B. oraz dowody z dokumentów, m.in. protokołach z oględzin uczestniczących w zdarzeniu pojazdów. We wzajemnym powiązaniu dowody te mogły jak najbardziej świadczyć o sprawstwie oskarżonego. Dowód z opinii biegłego nie ma bowiem większej wartości niż pozostałe dowody zgromadzone w sprawie, czego w zasadzie nie kwestionował również skarżący, opierając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych na depozycjach oskarżonego oraz w pewnej części korelujących z nimi zeznaniach świadków J. L. i J. P.. Należy jednak podkreślić, że I. H. (2) i D. K. zbieżnie wskazywali na przestrzeni całego postępowania, że koparka, którą prowadził oskarżony nie była w żaden sposób oświetlona, przy czym widoczność była na tyle ograniczona, że nie można było stwierdzić jednoznacznie, że ten pojazd znajduje się na drodze. Zresztą oskarżony sam podnosił następująco: „Zdałem sobie wtedy sprawę, że kierowca z naprzeciwka chce ostrzec kierowcę z tyłu, że jest jakaś przeszkoda na jezdni” (k. 190v). Przekonanie o potrzebie ostrzegania wskazuje na brak oświetlenia nie tyko z przodu, ale i z tyłu maszyny – gdyby oskarżony był przekonany, że z tyłu światła działają, ostrzeganie kogokolwiek nadjeżdżającego z tyłu byłoby nielogiczne. Depozycje pokrzywdzonych znajdują również odzwierciedlenie w relacjach D. W. oraz K. B., którzy zgodnie podnosili, że maszyna rolnicza kierowana przez oskarżonego nie posiadała sprawnego oświetlenia, gdyż
nawet pozostała część uszkodzonego klosza tylnej prawej lampy barwy czerwonej nie spełniała funkcji odblaskowej. Zeznania tychże świadków były również spójne z przekazem I. H. (2) i D. K. w zakresie możliwości dostrzeżenia pojazdu prowadzonego przez oskarżonego, a należy podkreślić, że świadek D. K. relacjonował, że dostrzec maszynę rolniczą można było dopiero z niewielkiej odległości i to takiej, która nie dawała szans na reakcję. Co więcej D. W. przekonany był co do tego, że oskarżony na miejscu zdarzenia wskazał, że nie posiadał żadnego sprawnego oświetlenia, co zgodne jest z treścią przytoczonych depozycji złożonych przez oskarżonego podczas rozprawy w dniu 5 maja 2023 r., a także jego postępowaniem bezpośrednio po zaistnieniu osądzanego zdarzenia, tj. złożeniem przez niego podpisu pod treścią protokołu oględzin prowadzonej przez niego maszyny rolniczej, a więc z akceptacją jego treści. Jego wyjaśnienia w tej części, w której negował swe sprawstwo, w tym podnosił, że kierował oświetloną koparką, tylko odłączył akumulator po zdarzeniu oraz nie wiedział, że składa podpis na protokole oględzin tego pojazdu zostały ocenione przez Sąd I instancji na płaszczyźnie art. 7 kpk, o czym przekonuje uzasadnienie zaskarżonego wyroku, a wysnute w jej następstwie wnioski nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Niewątpliwie była to relacja przemyślana, lecz niekoniecznie prawdziwa, a raczej skierowana na uniknięcie odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn. W tej sytuacji Sąd a quo zasadnie uznał, iż w/w świadkowie oskarżenia relacjonują zgodnie z prawdą, natomiast w tej części w której świadek J. L. wskazywał, że ładowarka kołowa posiadała sprawne tylne oświetlenie, na taki przymiot nie zasługują wobec sprzeczności właśnie z depozycjami świadków oskarżenia, dokumentów czy też wnioskami opinii biegłego z zakresu badań wypadków drogowych. Przekonanie oskarżonego, a także J. L. o tym, że światła tylne działały zostało rozwiane poprzez przekaz I. H. (2), która kategorycznie podnosiła w trakcie postępowania, że maszyna rolnicza nie była oświetlona, co też było spójne z depozycjami świadka D. K. – obcego dla niej i mającego styczność tylko właśnie z uwagi na to zdarzenie. Przekonanie to hipotetycznie mogło być nawet szczere, bowiem nie można wykluczyć, że przy nie najlepszym stanie technicznym maszyny jej tylne oświetlenie początkowo mogło zadziałać, a potem na skutek wstrząsów na nierównościach przestać działać – co nie znajduje jednak oparcia w materiale dowodowym, ale i nie ma wpływu na odpowiedzialność oskarżonego. Opinia biegłego pełniła zatem wyłącznie rolę pomocniczą, a nie wiodącą. Okoliczność zaś, że Sąd uznał za wiarygodne w całości świadka J. P., nie stwarza stanu, wobec którego należałoby uznać zasadność wniesionego przez obrońcę środka zaskarżenia. Formułując taki zarzut skarżący musi mieć na względzie, że aby był on skuteczny, jego powinnością jest wykazanie wpływu tego uchybienia na treść zaskarżonego orzeczenia, a tego w przekonaniu Sądu Okręgowego obrońca skutecznie nie uczynił. W tym stanie rzeczy żądania odniesienia się przez biegłego do innego wariantu przebiegu zdarzenia opierającego się głównie o wyjaśnienia oskarżonego było kuriozalne, skoro przebieg zdarzenia na podstawie przeprowadzonych dowodów był wyraźnie widoczny i nie trzeba było snuć hipotez, jak zdarzenie mogło ewentualnie wyglądać.

- tak jak niezasadne były zarzuty, dotyczące błędów w procedowaniu i ocenie dowodów, tak nie mógł być uznany za trafny zarzut błędnych ustaleń faktycznych, mających być konsekwencją uchybień proceduralnych. W szczególności nie można rzec, by nieprawidłowe były ustalenia, że to oskarżony nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w sposób opisany w zarzucie aktu oskarżenia, bowiem jak kategorycznie wynika z treści opinii biegłego z zakresu badań drogowych, to nie zachowanie pokrzywdzonej I. H. (2) stworzyło na drodze stan zagrożenia, ale właśnie zachowanie oskarżonego M. M. i to ono stało się przyczyną zaistnienia wypadku drogowego, przy czym biegły wysnuwając takie wnioski bazował właśnie na zgromadzonych w sprawie dowodach, jednakże zapoznając się z treścią tejże opinii nie można stwierdzić, jak przekonuje obrona, by biegły podjął się ich oceny, a więc żeby jego rola w przedmiotowym postępowaniu była tożsama z rolą sądu orzekającego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy i uniewinnienie oskarżonego od winy popełnienia czynu zarzuconego mu aktem oskarżenia,

ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność podniesionych przez obrońcę zarzutów skutkowała niezasadnością postulowanych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 28 marca 2024 r. w sprawie II K 677/22 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III

- apelacja obrońcy oskarżonego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z art. 636 § 1 kpk ponosi on koszty procesu za postępowanie odwoławcze w całości. Jest to reguła wynikająca z treści tego przepisu, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kpk (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego Sąd Okręgowy takich przesłanek nie dostrzegł.

- z tych też względów na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 290 zł kosztów sądowych na którą składa się opłata w kwocie 270 zł i kwota 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana