Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI U 2285/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSO Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk

Protokolant:

st. sekr. sądowy Joanna Wilczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 maja 2014 r. w S.

sprawy z wniosku E. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do świadczenia przedemerytalnego

na skutek odwołania E. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 4 października 2013 roku nr (...) (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 października 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił E. F. prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu wskazano, że z dokumentów przedłożonych do wniosku wynika, że na dzień ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy tj. na dzień 28 lutego 2013 roku ubezpieczona udowodniła 19 lat, 3 miesiące i 2 dni okresów składkowych i nieskładkowych zamiast wymaganych lat 20.

Ubezpieczona w odwołaniu z dnia 27 listopada 2013 roku zaskarżyła powyższą decyzję wnosząc o doliczenie jej do stażu ubezpieczeniowego okresu od 18 maja 1980 roku do 11 stycznia 1981 roku, w którym pozostawała bez pracy z powodu niemożności jej otrzymania oraz o przyznanie jej świadczenia przedemerytalnego. Ubezpieczona wyjaśniła, iż w okresie od 18 maja 1980 roku do 11 stycznia 1981 roku pozostawała bez pracy z powodu niemożności jej otrzymania. Podkreśliła, iż w okresie tym obowiązywała ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku o zatrudnianiu absolwentów szkół wyższych, zgodnie z którą, aby podjąć pracę na pełen etat w celu odpracowania trzech lat w uspołecznionym zakładzie pracy musiała czekać aż pełnomocnik Ministra Pracy Płacy i Spraw Socjalnych przestawi jej propozycję pracy w uspołecznionym zakładzie pracy i wystawi odpowiednie skierowanie. Ubezpieczona wskazała, iż skierowanie takie otrzymała dopiero przy podjęciu pracy na (...), z obowiązkiem zgłoszenia się do zakładu pracy w celu podjęcia pracy 5 lutego 1981 roku. Wnioskodawczyni podkreśliła, iż w okresie od 18 maja 1980 roku do podjęcia pracy na (...) dnia 5 lutego 1981 roku pełnomocnik nie miał dla niej oferty pracy podejmowanej zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 roku, tym samym był to okres pozostawania bez pracy z powodu niemożności jej otrzymania.

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, podtrzymując argumentację sformułowaną w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje:

E. F.(nazwisko rodowe Z.) urodziła się (...). Studia wyższe na Wydziale (...)i (...), rozpoczęła w dniu 1 października 1975 roku, a egzamin dyplomowy magisterski złożyła w dniu 17 maja 1980 roku.

Niesporne

Studia na (...) trwały 4,5 roku. Zakończenie studiów planowane było na luty 1980 r., jednakże termin obrony pracy dyplomowej został przesunięty na maj w związku z wykonywaniem przez ubezpieczoną prac laboratoryjnych. W trakcie studiów (...)nie zawierała umów o stypendium, ani umów przedwstępnych.

Dowód:

- zeznania ubezpieczonej k. 68

Po ukończeniu studiów ubezpieczona nie zarejestrowała się jako osoba poszukująca pracy, nie składała też podań o przyjęcie do pracy w różnych zakładach pracy.

Dowód :

-zeznania ubezpieczonej k. 68

W dniu 4 sierpnia 1980 r. ubezpieczona złożyła podanie o zatrudnienie jej w charakterze asystenta stażysty w Instytucie (...). Na podaniu tym widnieją odręczne zapisy kierownika Instytutu datowane na dzień 4 sierpnia 1980 roku oraz 21 września 1980 roku popierające wniosek ubezpieczonej oraz adnotacja p.o. Rektora prof. Dr hab. I.. A. Ż.z dnia 1 czerwca 1981r. o wyrażeniu zgody na etat.

Dowód:

- podanie o pracę w aktach osobowych ubezpieczonej k. 2

Z dniem 12 stycznia 1981 roku ubezpieczona podjęła zatrudnienie w wymiarze ½ etatu w (...) w S., na stanowisku instruktora pracowni chemii.

Z dniem 5 lutego 1981 roku E. F.podjęła pracę na (...). Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami, zatrudnienia nastąpiło to po skierowaniu do pracy przez Pełnomocnika Ministra Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych ds. Zatrudnienia Absolwentów (...). Na skierowaniu nr 35/80 Pełnomocnik Ministra wskazał, że ubezpieczona powinna zgłosić się do pracy 5 lutego 1980 r.

Dowód :

- zaświadczenie z 26.06.2002 r., k. 6, pl. I akt ZUS

- świadectwo pracy z 27.06.1981 r., k. 7, pl. I akt ZUS

- zaświadczenie z 16.10.2013 r., k. 20, pl. III akt ZUS

- świadectwo pracy z 29.09.1995 r., k. 9, pl. I akt ZUS

- akta osobowe wnioskodawczyni, w tym: podanie z 4.08.1980 r., pismo z 5.02.1981 r. k. 3 akt osobowych, skierowanie do pracy nr (...)k.4 akt osobowych

E. F. w okresie od 1 kwietnia 2003 roku do 16 lutego 2013 roku miała przyznane prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Dowód:

- decyzja z 30.04.2003 r., k. 11-12, pl. II akt ZUS

- decyzja z 20.07.205 r., k. 21, pl. II akt ZUS

- decyzja z 07.08.2006 r., k. 28, pl. II akt ZUS

- decyzja z 17.12.2007 r., k. 42, pl. II akt ZUS

- decyzja z 12.05.2008 r., k. 52, pl. II akt ZUS

- decyzja z 26.01.2012 r., k. 120, pl. II akt ZUS

E. F. od 15 marca 2013 roku jest zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w S. jako osoba bezrobotna, z prawem do zasiłku od dnia 23 marca 2013 roku do 22 września 2013 roku. W okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych ubezpieczona nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji pracy.

Dowód :

- zaświadczenia z 10.10.2013 r., k. 18, pl. III akt ZUS

Ubezpieczona na dzień ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy udowodniła okres składkowy i nieskładkowy wynoszący ogółem 19 lat, 3 miesiące i 2 dni.

Niesporne, a nadto:

- stan sprawy do decyzji, k. 8, pl. III akt ZUS

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2004 r., Nr 120, poz. 1252 z późn. zm.), prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 99, poz. 1001), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3) do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych Dz.U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.)[1], zwanej dalej "ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych", i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy

lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

Z kolei przepis art. 2 ust. 3 powoływanej ustawy stanowi, iż świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Przedmiotem sporu w sprawie pozostawało dokonanie ustaleń w kwestii czy ubezpieczona E. F. posiada okres uprawniający do świadczenia przedemerytalnego wynoszący co najmniej 20 lat i czy możliwe jest uwzględnienie do wymaganego stażu pracy okresu od 18 maja 1980 roku do 11 stycznia 1981 roku, jako okresu czasowego pozostawania bez pracy z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego w rozumieniu art. 6 ust. 2 pkt 6 ustawy emerytalnej.

Mając na względzie specyfikę postępowania w sprawach ubezpieczeń społecznych oraz fakt, iż w przedmiotowej sprawie pomiędzy wnioskodawczynią, a organem ubezpieczeń społecznych powstał spór dotyczący prawa do świadczenia z ubezpieczeń społecznych, przy rozstrzygnięciu niniejszej sprawy zasadnicze znaczenie winna znaleźć zasada wyrażona w art. 6 k.c., zastosowana odpowiednio w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Sama zasada skonkretyzowana w art. 6 k.c., jest jasna. Ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza, część ogólna. Stanisław Dmowski i Stanisław Rudnicki, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2005 r., wydanie 6).

Przenosząc powyższą regułę na grunt niniejszej sprawy przyjąć należy, iż skarżąca kwestionując prawidłowość decyzji pozwanego organu, który na podstawie przeprowadzonego postępowania kontrolnego dokonał niekorzystnych dla ubezpieczonej ustaleń, winna była w postępowaniu przed Sądem nie tylko podważyć trafność poczynionych w ten sposób ustaleń dotyczących braku podstaw do przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego, ale również, wskazać na okoliczności i fakty znajdujące oparcie w materiale dowodowym, dające podstawę do zmiany zaskarżonej decyzji w kierunku postulowanym przez skarżącą.

W ocenie Sądu, E. F., reprezentowana w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, z powyższego obowiązku się nie wywiązała. Co istotne, Zakład Ubezpieczeń Społecznych w sposób czytelny w uzasadnieniu decyzji wyartykułował przyczyny, dla których odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia przedemerytalnego (brak wystarczającego okresu składkowego).

Zgodnie z brzmieniem art. 6 ust. 2 ustawy emerytalnej za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 roku, wymienione w punktach 1-17 okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. W pkt 6 cytowanego artykułu wskazano, że do okresów składkowych zalicza się również okresy czasowego pozostawania bez pracy na obszarze Państwa Polskiego z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego, w tym okresy pobierania zasiłków z funduszu aktywizacji zawodowej, zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków szkoleniowych wypłaconych z Funduszu Pracy

Zbliżone uregulowanie pojawiło się wraz z wejściem z życie ustawy emerytalnej z 1982 roku. Wcześniej, ustawa z dnia 23 stycznia 1968 roku o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 3, poz. 6 ze zm.) w art. 10 ust. 1 pkt 13 za okresy zaliczane do okresów zatrudnienia uznała " okresy bezrobocia przed Wyzwoleniem udowodnionego dokumentami". Pierwotne brzmienie art. 11 ust. 2 pkt 14 ustawy emerytalnej z 1982 roku stanowiło, że za okresy równorzędne z okresami zatrudnienia uważa się okresy czasowego pozostawania bez pracy z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego, udowodnionej dokumentami, oraz pobierania zasiłków z funduszu aktywizacji zawodowej. Brzmienie tego przepisu nie budzi wątpliwości, że nie chodziło w nim wyłącznie o okresy pobierania zasiłku, ale o wszystkie okresy pozostawania bez pracy bez pracy, pod warunkiem oczywiście, że spowodowane to było niemożnością jej otrzymania lub niemożnością podjęcia szkolenia zawodowego – udowodnionego dokumentami. Ustawa z dnia 24 maja 1990 roku o zmianie niektórych przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym ( Dz.U. Nr 36, poz. 206) z dniem 1 stycznia 1990 roku wprowadziła nowe brzmienie tego przepisu, zgodnie z którym za okresy równorzędne z okresami zatrudnienia uważa się okresy czasowego pozostawania bez pracy z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego udowodnionej dokumentami, w tym okresy pobierania zasiłków z funduszy aktywizacji zawodowej, zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków szkoleniowych z Funduszu Pracy. Wejście w życie, z dniem 15 listopada 1991 roku, ustawy rewaloryzacyjnej spowodowało utratę mocy obowiązującej art. 11 ustawy emerytalnej. Zgodnie z art. 45 ust. 1 tej ustawy od dnia jej wejścia w życie przepisy ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników stosuje się o ile nie są sprzeczne z postanowieniami ustawy. Oznacza to utratę mocy obowiązującej przepisów sprzecznych z uregulowaniami ustawy rewaloryzacyjnej. Do takich należą przepisy rozdziału 3 ustawy emerytalnej z 1982 roku (art. 9-15), dotyczące okresów zatrudnienia, bowiem ta kwestia została uregulowana odmiennie w sposób całościowy w ustawie. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 6 za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, w tym okresy czasowego pozostawania bez pracy na obszarze Państwa Polskiego z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego, w tym okresy pobierania zasiłków z funduszu aktywizacji zawodowej, zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków szkoleniowych z Funduszu Pracy (pkt 6). Wyraźne zaznaczenie cezury czasowej w tym przepisie i jednoczesne powielenie dotychczasowej treści art. 11 ust. 2 pkt 14 ustawy emerytalnej z 1982 roku wskazuje na zamiar ustawodawcy, aby zachowane zostały dotychczasowe zasady do stanów faktycznych istniejących do dnia wejścia w życie ustawy, a więc, żeby dotychczasowe okresy - pozostawania bez pracy z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego udowodnionej dokumentami, w tym okresy pobierania zasiłków z funduszu aktywizacji zawodowej, zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków szkoleniowych z Funduszu Pracy - uznawane za okresy równorzędne z okresami zatrudnienia - stały się okresami składkowymi w rozumieniu ustawy rewaloryzacyjnej. Zabieg ten powtórzony został w przepisie art. 6 ust. 2 pkt 6 ustawy emerytalnej z 1998 roku, gdzie wyraźnie postawiono granicę czasową - 15 listopada 1991 roku. Z powyższych względów uznać należy, że art. 6 ust. 2 pkt 6 ustawy emerytalnej z 1998 r. obejmuje także okresy czasowego pozostawania bez pracy z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego przed 15 listopada 1991 roku, niezależnie od tego, czy w tych okresach pobierane były wymienione w nim zasiłki.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 sierpnia 2009 roku, II UK 404/08 uznał, iż wykładnia systemowa upoważnia do przyjęcia, że okresy czasowego pozostawania bez pracy z powodu niemożności jej uzyskania i niemożności podjęcia szkolenia zawodowego w rozumieniu art. 6 ust. 2 pkt 6 ustawy emerytalnej z 1998 roku, to okresy równoznacznie z okresami zarejestrowania się, pierwotnie, w urzędzie zatrudnienia jako osoba poszukująca pracy (rozporządzenia z 1945 roku), następnie, w organie zatrudnienia, jako osoba bezrobotna (ustawa o zatrudnieniu z 1989 roku).

Skoro okolicznością, której ubezpieczona nie kwestionuje, jest to, że w spornym okresie nie była zarejestrowana jako osoba poszukująca pracy we właściwym urzędzie, nie ma podstaw do zaliczenia tegoż okresu jako okresów składkowych, przy ustalania prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Rozważając zasadność odwołania ubezpieczonej wskazać również należy, iż w spornym okresie obowiązywała ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku o zatrudnianiu absolwentów szkół wyższych ( dz.U. z 3.03.164 r.). Przepis art. 1 ust. 1 ww. ustawy stanowił, że absolwenci szkół wyższych podejmują pracę według zasad niniejszej ustawy w uspołecznionych zakładach pracy na okres nie przekraczający trzech lat. Z kolei zgodnie z art. 2 podjęcie pracy, o której mowa w art. 1, następuje na podstawie umowy o pracę zawartej zgodnie :

1.  z umową stypendialną, jeżeli absolwent pobierał stypendium fundowane przez zakład pracy, albo

2.  z umową przedwstępną zawartą przez studenta przed ukończeniem studiów z odpowiem zakładem pracy objętym planem zatrudnienia absolwentów, albo tez

3.  ze skierowaniem do pracy wydanym po ukończeniu studiów.

Zgodnie z §15 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 czerwca 1964 roku w sprawie zatrudniania absolwentów szkół wyższych oraz orzekania o obowiązku zwrotu kosztów wykształcenia ( Dz.U. 1972.2.9) absolwenci, którzy w czasie studiów nie zawarli umów o stypendia fundowane lub umów przedwstępnych, zawierają umowy o pracę na podstawie skierowań do pracy. Skierowania do pracy wydawane są studentom ostatniego roku studiów w okresie 3 ostatnich miesięcy poprzedzających przewidywany termin ukończenia studiów (ust. 2). Absolwent, który nie otrzymał skierowania do pracy w czasie studiów, obowiązany jest w ciągu 14 dni od dnia ukończenia studiów zgłosić się do pełnomocnika po przydział skierowania ( ust. 3). Zgodnie z § 16 ust. 5 jeżeli student ( absolwent) nie zgłosił się po przydział skierowania do pracy, rozpatrzenie jego sprawy należy przesunąć na dalszy termin, nie krótszy niż trzy dni, i powiadomić studenta (absolwenta) o wyznaczonym terminie. Jeżeli student ( absolwent) ponownie nie zgłosi się po przydział skierowania bez usprawiedliwionych przyczyn, pełnomocnik przydziela skierowania do pracy bez wysłuchania studenta (absolwenta).

Jak wynika z akt sprawy ubezpieczona miała ukończyć studia w lutym 1980 roku, jednakże termin obrony pracy został przesunięty na maj 1980 roku w związku z prowadzeniem przez ubezpieczoną badań laboratoryjnych. W aktach osobowych ubezpieczonej znajduje się skierowanie do pracy o nr 35/80, z którego wynika, że ubezpieczona powinna podjąć pracę 5 lutego 1980 r. Na skierowaniu znajduje się poprawiana data jego wystawienia (12 luty 1981 r.). W trakcie procesu ubezpieczona wskazywała, że w okresie od 18 maja 1980 roku do 5 lutego 1981 roku oczekiwała na skierowanie do pracy, wydane przez pełnomocnika Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płacy w trybie przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 roku o zatrudnianiu absolwentów szkół wyższych. Ubezpieczona w dniu 4 sierpnia 1980 roku złożyła podanie do Rektora (...) o zatrudnienie jej w Zespole (...)w Zakładzie (...)sanitarnych jako asystenta stażystę, niemniej zgodę na etat otrzymała dopiero w dniu 5 lutego 1981 roku.

Niezależnie od tego w jakiej dacie E. F. otrzymała skierowanie do pracy (czy było to w roku 1980, czy też 1981), to ubezpieczona winna wykazać dokumentami, ze skierowanie do pracy nastąpiło z opóźnieniem z winy Pełnomocnika. Z lektury § 15 ust. 3 cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z 13 czerwca 1964 r. w sprawie zatrudniania absolwentów(..) wynika jednoznacznie, że absolwent, który nie otrzymał skierowania do pracy w czasie studiów, (przy założeniu, że skierowanie zostało wydane dopiero w 1981 r.) obowiązany jest w ciągu 14 dni od dnia ukończenia studiów zgłosić się do pełnomocnika po przydział skierowania. Ubezpieczona w żaden sposób nie wykazała, że sprostała temu obowiązkowi.

W ocenie Sądu, nic nie stało również na przeszkodzie, aby ubezpieczona, w okresie oczekiwania na skierowanie od pracy, poszukiwała pracy na ogólnym rynku pracy. Z zapisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 roku o zatrudnianiu absolwentów szkół wyższych nie można bowiem wywodzić, że podjęcie aktywności zawodowej w jakimkolwiek zawodzie, niekoniecznie związanym z kierunkiem ukończonych studiów, właśnie w okresie oczekiwania na skierowanie, było niemożliwe, a wręcz zakazane przez państwo. Z koncepcją prezentowaną przez skarżąca tym trudniej się zgodzić jeżeli brać pod uwagę, iż w okresie oczekiwania na skierowanie do pracy ostatecznie podjęła pracę zarobkową w niepełnym wymiarze czasu pracy w na stanowisku instruktora chemii w (...)w S.. Oznacza to, że podjęcie aktywności zawodowej było możliwe nawet w okresie oczekiwania na skierowanie do pracy. Uwadze Sądu nie uszło przy tym, iż ubezpieczona na rozprawie dniu 27 marca 2014 roku wskazywała, iż starała się znaleźć pracę, bez pomocy Pełnomocnika Ministra, niemniej nie może to być uznane za czas efektywnego poszukiwania pracy z uwagi na fakt, że nie przybrało to charakteru sformalizowanego, albowiem powódka nie składała podań o przyjęcie do pracy, życiorysów, a jedynie prowadziła rozmowy w kadrach zakładów pracy. Ubezpieczona nie sprostała zatem obowiązkowi wykazania dokumentami, że pozostawała bez pracy na obszarze Państwa Polskiego z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego. Brak potwierdzenia dokumentami, że powódka ubiegała się o zatrudnienia, uniemożliwia ustalenie, iż pracy tej nie mogła znaleźć, albowiem pracodawcy nie byli zainteresowani jej osobą. W toku postępowania ubezpieczona nie przedłożyła żadnych dokumentów potwierdzających fakt odmowy zatrudnienia jej na konkretnym stanowisku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż ubezpieczona E. F.nie wykazała, iż w okresie od 18 maja 1980 roku do podjęcia pracy na (...) w S.poszukiwała pracy. Tym samym nie sposób przyjąć, iż w spornym okresie wnioskodawczyni pozostawała bez pracy z powodu niemożności jej znalezienia. Ci za tym zaś idzie, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i całokształt okoliczności sprawy wskazuje, że wnioskodawczyni nie spełniała łącznie wszystkich wynikających z przepisów ustawy przedemerytalnej warunków do przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego, co przesadza, iż odwołalnie jest niezasadne.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, aktach osobowych ubezpieczonej, a także częściowo na podstawie zeznań ubezpieczonej w zakresie w jakim korespondowały one ze złożoną dokumentacją oraz obowiązującymi w latach 1980-1981 przepisami prawa. Sąd nie dał wiary zeznaniom ubezpieczonej ze względów wskazanych powyżej w uzasadnieniu, co do faktu niemożności znalezienia pracy w spornym okresie oraz pozostawania ona bez pracy z winy Pełnomocnika Ministra.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy, działając na podstawie art. 477 14 §1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonej uznając, że decyzja organu rentowego jest prawidłowa, albowiem ubezpieczona nie spełniła wszystkich wymaganych przepisami przesłanek do przyznania świadczenia przedemerytalnego.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ubezpieczonej;

3.  z apelacją lub za 14 dni.

16 czerwca 2014 r.