Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 895/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2024r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SO Agnieszka Karłowicz

SO Karol Troć (spr.)

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

przy udziale Prokuratora Przemysława Rycaka

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r.

sprawy K. U. (1) i M. K. (1)

oskarżonych z art. 282 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 30 sierpnia 2023 r. sygn. akt II K 32/23

I.  zmienia zaskarżony wyrok w zakresie opisu czynu przypisanego K. U. (1) w ten sposób, że wartość laptopa, którym rozporządził pokrzywdzony K. M. (1) ustala na kwotę 2499 złotych;

II.  w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. S. 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę oskarżonego K. U. (1) z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę oskarżonego M. K. (1) z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V.  zasądza od oskarżonych K. U. (1) i M. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa po 1426,60 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 895/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 30 sierpnia 2023 r. sygn. akt II K 32/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Z apelacji obrońcy oskarżonego K. U. (1)

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu wartości laptopa oddanego przez pokrzywdzonego oskarżonemu U. na kwotę 3.000 zł, w sytuacji gdy nie wynika to z żadnego miarodajnego dowodu, a ponadto na pominięciu faktu, że laptop ten był uszkodzony, co niewątpliwie miało wpływ na jego wartość.

2. Rażącą surowość kary orzeczonej w stosunku do K. U. (1), przez wymierzenie mu kary 2 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności sprawy nakazywały przyjęcie, że czyn opisany w akcie oskarżenia stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 283 kk.

Z apelacji obrońcy oskarżonego M. K. (1)

I. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, polegającą na:

1) naruszeniu art. 4, art. 7, art. 92 i art. 410 k.p.k. poprzez oparcie ustaleń sądu na wysoce wątpliwej części materiału dowodowego, brak wszechstronnej analizy wszystkich zgromadzonych dowodów, nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego oraz selektywną, nieobiektywną i dowolną ocenę materiału dowodowego, polegającą na:

a) dokonywaniu ustaleń faktycznych głównie w oparciu o część zeznań świadków (w szczególności A. M., K. M. (1), D. N., I. K., J. G. oraz Ł. M. (1)) mimo iż Sąd uznał je za wiarygodne w całości, czego skutkiem było pominięcie ewidentnych różnic w relacjach świadków składanych w trakcie postępowania przygotowawczego i w trakcie rozprawy oraz różnic między zeznaniami poszczególnych świadków co do istoty zdarzenia, czego konsekwencją było nierozważenie wewnętrznych sprzeczności i rozbieżności tych zeznań prowadzące do ich wadliwej oceny jako wiarygodnych, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych;

b) obdarzeniu pełną wiarygodnością zeznań Ł. M. (1) w oparciu o nagranie jego rozmowy z mężczyzną na osiedlu i błędne uznanie oskarżonego M. K. (1) za uczestnika tej rozmowy mimo stanowczego zaprzeczenia powyższej okoliczności przez samego Ł. M. (1) podczas zeznań złożonych w charakterze świadka na rozprawie w dniu 5 czerwca 2023 r. oraz a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych;

c) nieuzasadnionej odmowie wiarygodności wyjaśnień oskarżonych M. K. (1) i K. U. (1) w zakresie ich znajomości z K. M. (2), istnienia zadłużenia pokrzywdzonego K. M. (1) względem obu oskarżonych, przebiegu zdarzeń z udziałem oskarżonych oraz pokrzywdzonego i członków jego rodziny, a także braku stosowania wobec pokrzywdzonych gróźb czy też używania przemocy;

2) naruszeniu art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez brak precyzyjnego określenia podstawy faktycznej wyroku poprzez:

a) brak wskazania w uzasadnieniu wyroku, w rubryce dotyczącej faktów uznanych za udowodnione okoliczności nagrania z udziałem Ł. M. (1) z M. K. (1), a mimo powyższego uwzględnienie powyższego zdarzenia i okoliczności z nim związanych za podstawę wyroku skazującego w stosunku do M. K. (1);

b) brak wskazania w uzasadnieniu wyroku opisu okoliczności zdarzenia z 13 października 2022 r. z udziałem M. K. (1), A. M. oraz K. M. (1) zarówno w rubryce dotyczącej faktów, uznanych za udowodnione, a ponadto w rubrykach dotyczących oceny zeznań świadków na powyższą okoliczność, a mimo powyższego uwzględnienie powyższego zdarzenia i okoliczności z nim związanych za podstawę wyroku skazującego w stosunku do M. K. (1).

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez przyjęcie, że:

1) M. K. (1) w dniu 3 czerwca 2022 r. - wspólnie z K. U. (1) - formułował w stosunku do A. M. groźby w stosunku do niej i jej syna K. M. (1) żądając zwrotu kwoty 1.500 zł w sytuacji, gdy A. M. (1) we wszystkich swoich zeznaniach - zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i w toku postępowania sądowego - zaprzeczała, aby to M. K. (1) był osobą, która zaczepiła ją wspólnie z K. U. (1);

2) Podczas zdarzenia pod sklepem (...) w dniu 20 czerwca 2022 r. M. K. (1) stosował wobec K. M. (1) przemoc, groźbę zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtowny zamach na mienie, których skutkiem było niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego, a zatem znamiona czynu określonego w art. 282 § 1 k.k., podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób jest dojść do wniosku, że M. K. (1) wypełnił swym zachowaniem w tymże dniu znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego;

3) W dniu 23 września 2023 r. M. K. (1) wszedł do klatki bloku żądając od K. M. (1) zwrotu pieniędzy i rozmowy z nim, otrzymując następnie od A. M.kwotę 100 zł, które zwrócił podczas interwencji Policji, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby w tym dniu powyższa sytuacja miała miejsce;

4) M. K. (1) w okresie od 3 czerwca 2022 r. do 22 lipca 2022 r. wspólnie z K. U. (1), a następnie od 23 lipca 2022 r. do października 2022 r. samodzielnie co najmniej kilkukrotnie przez stosowanie gróźb zamachu na życie i zdrowie pokrzywdzonego K. M. (1) i członków jego rodziny doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w sytuacji, gdy zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdza, by M. K. (1) dopuścił się powyższych czynów co najmniej kilkukrotnie;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności odnieść się można do częściowej zasadności zarzutu apelacji oskarżonego K. U. (1). Wprawdzie wbrew jego treści Sąd wskazał w uzasadnieniu istniejące fizycznie dowody, jakie legły u podstaw dokonania ustaleń w zakresie wartości będącego m.in. przedmiotem wykonawczym czynu laptopa, jednakże zinterpretował je niezbyt precyzyjnie i przez to błędnie. Nie wymaga chyba szerszego rozwijania teza, że cena, jaką oskarżony uzyskał za przedmiotowy laptop w lombardzie (630 zł – k. 32), nie odpowiada jego cenie rynkowej, skoro już w tym samym lombardzie za chwilę należało za niego zapłacić 999 zł (k. 34), a A. M. (1) zapłaciła za niego o wiele więcej (k. 24). Skarżący treść znajdujących się w aktach dokumentów znał, bowiem intencjonalnie wykorzystywał treść protokołu oględzin z k. 33 twierdząc, że laptop był uszkodzony, dlatego jego wartość jest zawyżona, jednak wiedzę tę zaprezentował wybitnie kierunkowo i nieobiektywnie, uwzględniając jedynie informacje o rysach i wgnieceniu na obudowie oraz odstawaniu matrycy od tej obudowy. Wg umowy ubezpieczenia k. 24 przedmiotowy laptop został zakupiony za 2499 zł, pozostałą kwotę z podawanej przez A. M. sumy stanowi koszt zakupu drukarki i tonerów do niej (k. 25). Nie było więc podstaw do przyjęcia za zawiadomieniem (jak w kwestionowanym wyroku) wartości sprzętu na 3000 zł. Brak jest jednak jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że stwierdzone estetyczne ślady eksploatacji w jakimkolwiek stopniu upośledzają walory użytkowe tego urządzenia i obniżają cenę, za jaką A. M. sprzęt ten zakupiła. Stąd częściowa zasadność zarzutu apelacji, że Sąd błędnie ustalił wartość laptopa na 3000 zł – ale i bezzasadność twierdzenia, że stwierdzone wizualne uszkodzenia eksploatacyjne istotnie wpływały na jego wartość, wynikającą z ceny zakupu.

Dużo istotniejsze zdawać by się mogły zarzuty, dotyczące w konsekwencji sprawstwa i winy oskarżonego M. K. (1), zwłaszcza w zakresie niektórych zachowań, składających się na całość przypisanego mu w ramach art. 12 § 1 kk czynu. Skarżący kwestionował bowiem udział tego oskarżonego w zdarzeniach z dat 3 czerwca 2022 r. i z 23 września 2022 r., jak również, by w dniu 20 czerwca 2022 r. stosował wobec pokrzywdzonego K. M. (1) przemoc - lub groźbę jej użycia lub by w okresie z zarzutu kilkukrotnie stosował wobec niego groźby karalne w przypisanym mu celu. W tym zakresie wskazać należy, że pokrzywdzony K. M. (1) wskazał, że obaj oskarżeni już wcześniej, od dłuższego czasu, zastraszali go po to, by zapłacił im żądane bezzasadnie kwoty, z tym że nie potrafił precyzyjnie opisać konkretnych zdarzeń i ich dat. Stąd przyjęte w zarzutach aktu oskarżenia daty graniczne wynikały ze zdarzeń, które dały się precyzyjnie umiejscowić w czasie, jednakże zachowanie obu oskarżonych, w tym M. K., sięgało wg zeznań pokrzywdzonego okresu sprzed początkowej daty 3 czerwca 2022 r. Tym samym nie byłoby podstaw, by nawet w przypadku wykluczenia jego osobistego udziału w opisywanym przezA. M. zdarzeniu ograniczyć zakres jego czynu inaczej, niż przez wskazanie, że został on popełniony od nieokreślonej daty, wcześniejszej nawet niż 3 czerwca 2022 r.

Tym niemniej, zarzut obrazy przepisów postępowania, sformułowany w zarzucie I.1.a apelacji trudno uznać za uzasadniony, zwłaszcza w kontekście wpływu na treść wyroku. Faktem jest, że Sąd I instancji nie odnosił się słowo po słowie do zmieniających się w toku postępowania zeznań świadków, zbiorczo wskazując, że jedne zeznania generalnie są wiarygodne, a inne tylko w części, podobnie w części dot. dowodów nieuwzględnionych wskazując dowody wiarygodne, choć nieistotne, jak też istotne, choć wiarygodne jedynie w nieznacznej części. Owa nielogiczna i w powszechnym odbiorze trudna do zaakceptowania technika sporządzania uzasadnień wynika z wymagań, nałożonych na sądy przez ustawodawcę w związku z wprowadzonym systemem sporządzania uzasadnień wyroków na formularzach z zaleceniem ich maksymalnego upraszczania, pisania najlepiej w formie równoważników zdań, w punktach i w związku z tym (oraz z treścią art. 455a kpk) nie można było uznać za zasadne zarzutów z pkt I.2, iż niedoskonałości uzasadnienia winny skutkować zmianą wyroku, zwłaszcza poprzez uniewinnienie oskarżonych (ani przez przyjęcie wypadku mniejszej wagi czy wymierzenie łagodniejszych kar) Trudno przy takich wymaganiach odnieść się skrótowo, ale i pełnie, do każdego elementu każdego zdarzenia, do każdej wypowiedzi każdego ze świadków i przy każdym słowie uzasadnić, dlaczego akurat ono jest zgodne z rzeczywistością, dlaczego inne nie, a czemu jeszcze inne jest w zamyśle prawdziwe, ale źle wypowiedziane albo odwrotnie – w zamyśle zaciemniające obraz wydarzeń, nawet jeśli obiektywnie nie jest kłamliwe. Słusznie Sąd zauważył, że świadkowie w trakcie przesłuchań na rozprawie głównej nadal pozostawali pod wpływem jeśli nie bezpośrednich gróźb, to uwarunkowań środowiskowych, faktu wspólnego zamieszkiwania na jednym, dość hermetycznym osiedlu, gdzie obciążanie odpowiedzialnością karną osób tam zamieszkujących nie będzie pozostawało bez wpływu na relacje sąsiedzkie. Stąd bierze się zapewne najbardziej jaskrawy przykład zmiany twierdzeń (będący zresztą przedmiotem zarzutu I.1.b i I.2.a) w tezach Ł. M. (1), że to nie M. K. rozmawiał z nim w piwnicy bloku, mimo że nie tylko z zeznań Ł. M. k. 81-82, 86-87 czy A. M. k. 84- 85, ale i z zeznań interweniujących policjantów (k. 91-92, 102-103) czy wyjaśnień samego oskarżonego (k. 112), wynika niezbicie, że to właśnie ten oskarżony po zgłoszeniu interwencji został tam wylegitymowany i oddał otrzymane 100 zł. O przyczynach takiej zmiany zeznań świadczyć mogą choćby słowa świadka Ł. M. (k. 479v-480), że nie chce się plątać w sprawę, nie wie o co chodzi, rozpoznaje oskarżonych z osiedla, ale żaden z nich nie mówił o długu brata (choć oskarżeni to przyznawali) i w ogóle nie rozpoznaje nikogo. W powiązaniu m.in. z tymi dowodami trudno uznać na nieprawidłowe chwiejne wprawdzie, ale logiczne wskazanie przez A. M., że mężczyzną, który towarzyszył K. U. (1)w dniu 3 czerwca 2022 r. był M. K. (1). Pokrzywdzona nie tylko pierwotnie, w krótkim czasie po zdarzeniu, rozpoznawała go ogólnie po cechach wyglądu (czemu faktycznie dużo później przeczyła na rozprawie), ale przede wszystkim wskazywała, że sprawcy żądali „zwrotu” kwoty 3500 zł, przy czym jeden z nich, towarzyszący K. U. (1) wskazywał, że jemu K. M. (1) winien dać 1500 zł. Przy kolejnym zdarzeniu w dniu 20 czerwca pod sklepem (...) ponownie dwóch sprawców – K. U. (1) i mężczyzna, odpowiadający wyglądem opisowi A. M., rozpoznany potem jako M. K. (1), ponownie żądali 2000 zł dla U. i 1500 zł dla K.. Przy nawet nie w pełni kategorycznym rozpoznaniu fizycznym, element tożsamości żądania wskazuje logicznie, że to M. K. (1) był osobą, która żądała od matki K. M. (1) wpłynięcia na syna pod groźbą nawet utraty życia. Tożsamość tę (niezależnie od zmiennych zeznań A. M.) potwierdza załączone do zawiadomienia zdjęcie z k. 7, na którym wg pierwotnych zawiadomień znajduje się wizerunek osoby towarzyszącej K. U. (1) w dniu 3 czerwca 2022 r., a które odpowiada wizerunkowi oskarżonego M. K. (1) (k. 66). Po części również K. U. (1) potwierdził ten fakt wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym, że raz spotkali się z M. i matką K. M. (1) i M. K. (1) krzyczał do niej, że ją dorwie i że chce pieniądze. Nawet gdyby to nie M. K. (1) osobiście wypowiadał te groźby, to wypowiadanie ich przez kogoś innego, ale w jego imieniu i jego interesie należałoby rozpatrywać w kategoriach sprawstwa kierowniczego lub współsprawstwa czy co najmniej podżegania do takiego czynu. Nie sposób też uznać za zasadny zarzutu mającego istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia nierozważenia w uzasadnieniu wyroku wszystkich różnic w zeznaniach wskazanych w zarzucie I.1.a świadków – po części z przyczyn dotyczących pożądanej przez ustawodawcę formy tego uzasadnienia, po części z uwagi na to, że różnice te nie miały istotnego znaczenia dla ustalenia faktów głównych, jak tego, że m.in. M. K. (1), głównie w dacie zdarzenia z 20 czerwca 2022 r., stosował wobec K. M. (1) przemoc i groźby jej użycia – wobec niego i jego bliskich czy nawet znajomych – w celu zmuszenia go do zapłaty określonej kwoty pieniędzy. Oczywistym jest, że tak obserwacje kilkorga świadków w zakresie pewnego zdarzenia, jak i pamięć jednego świadka wraz z upływem czasu, nie są wartościami jednorodnymi i niezmiennymi. Kilka osób może obserwować różne aspekty tego samego, trwającego dłuższy czas, ale i dynamicznego wydarzenia i inaczej odbierać jego treść; tak samo pamięć świadka, nie tylko pod wpływem czasu, ale i relacji innych osób i nakładania się tego na własne wspomnienia, jak również pod wpływem środowiska, co wspomniano już wcześniej, może ewoluować – tak naturalnie, jak i intencjonalnie. Tymczasem apelacja obrońcy oskarżonego M. K. w zakresie tych rozbieżności podnosi głównie zarzuty dotyczące uderzenia M. M. – podczas gdy zastosowanie przemocy fizycznej nie jest przedmiotem stawianego mu zarzutu, a o rzekomo spokojnym przebiegu zdarzenia nie może świadczyć już choćby tylko fakt, że D. N. nie mógł powstrzymać fizjologicznych reakcji organizmu na stres i musiał udać się do samochodu – pozostawiając w zastaw swój telefon (k. 43, k. 47, k. 51 i dalsze zeznania wskazanych tam świadków). Na tym tle trudno mówić, że skoro świadkowie nie byli w stanie precyzyjnie opisać zadanego pokrzywdzonemu ciosu – to w ogóle nic złego się nie stało i że sąd błędnie przyjął, że jakiekolwiek znamiona przestępstwa zostały wówczas wypełnione.

Trudno również uznać za uzasadniony zarzut błędnej oceny wyjaśnień oskarżonych. Już tylko pobieżne zapoznanie się z ich całkowicie zmienną treścią wskazuje, że nie można było uznać ich za wiarygodne. Oskarżeni początkowo przeczyli całkowicie swojemu sprawstwu, sprzecznie z twierdzeniami pierwotnymi (i z zeznaniami praktycznie wszystkich, mających cokolwiek do powiedzenia świadków), później usiłowali wykazać brak w swoich działaniach znamion czynu zabronionego, wskazując że tylko upominali się o długi, których nie byli w stanie logicznie wykazać. To właśnie te dowody, a nie, jak chce skarżący, zeznania świadków, wykazywały się skrajnymi rozbieżnościami i przez to jako instrumentalne nie mogły być w całości obdarzone wiarygodnością, zwłaszcza w zakresie elementów, istotnych dla ustaleń w sprawie.

Zdaniem Sądu nie można w konsekwencji uznać za zasadne zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego M. K. dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych tak w zakresie poszczególnych zachowań tego oskarżonego, jak i w zakresie uznania, że jego zachowania powtarzały się kilkakrotnie. Ustalenia takie znajdują bowiem pełne potwierdzenie w prawidłowo, łącznie ocenianych zeznaniach świadków (przede wszystkim pokrzywdzonych) i wyjaśnieniach samych oskarżonych, wskazujących na określone zdarzenia, spotkania, żądania i towarzyszące im zachowania obu oskarżonych.

W zakresie ustaleń faktycznych żaden ze skarżących nie podnosił zarzutu błędu w zakresie stwierdzenia, że przypisany oskarżonym czyn wykraczał poza granice wypadku mniejszej wagi – mimo iż taką tezę można wyczytać z zarzutu rażącej niewspółmierności kary (k. 683-4) i wniosku o zmianę wyroku (k. 693). Z tak wyinterpretowanym zarzutem, uzasadnianym znajomością stron i brakiem realnego zagrożenia bezpieczeństwa pokrzywdzonych, nie sposób się zgodzić. Wypadek mniejszej wagi nie jest kategorią zdefiniowaną ustawowo, jednakże z pewnością znajomość sprawcy i ofiary nie jest jej wyznacznikiem. Nie można zgodzić się z tezą, że wobec K. M. ostatecznie nie stosowano żadnej przemocy, co miałoby wykazać brak znamion typu podstawowego przestępstwa z art. 282 kk – pokrzywdzony i świadkowie wskazali na zastosowanie takiej przemocy, choć miernie nasilonej i raczej wynikłej z ukrywania środków na koncie przed wydaniem ich na piwo dla napastników, niż zmierzającej do wymuszenia przekazania kwoty głównej żądania, jednakże to nie fizyczny wymiar gróźb stanowił o obawach pokrzywdzonego, ale ich zakres osobowy i długotrwałość, agresywność oraz konsekwencja ich wypowiadania. Znajomość stron wbrew treści zarzutu zwielokrotnia stopień winy i społecznej szkodliwości czynu – ofiara dużo bardziej obawiać się będzie sprawców, mieszkających w pobliżu, których może spotkać w każdej chwili poza domem (choć również w nim), a nie tylko sporadycznie, gdy sprawcy to celowo zaplanują. Taka niepewność dnia ni godziny zwielokrotnia obawy o bezpieczeństwo i dodatkowo uniemożliwia normalne funkcjonowanie, tak samego bezpośrednio pokrzywdzonego, jak i osobom, których bezpieczeństwu sprawcy zagrażają. Trudno więc uznać, by wielokrotnie, na przestrzeni kilku miesięcy, powtarzane groźby pozbawienia życia lub naruszenia zdrowia, miały być tylko prawie niewinnymi, sąsiedzkimi niesnaskami, nieporozumieniami na tle zobowiązań finansowych, nie zasługującymi na uznanie ich za pełnowartościowe wymuszenia, zasługujące na pełnowartościową karę.

Na tym tle za niezasadny należało uznać również zarzut apelacji obrońcy oskarżonego K. U. w zakresie rażącej surowości kary. W pełni prawidłowo Sąd przedstawił przesłanki, jakimi kierował się, wymierzając obu oskarżonym kary po 2 lata pozbawienia wolności i z argumentacją tą Sąd Okręgowy w pełni się zgadza, nie widząc potrzeby jej powielania. Skarżący przesłanek tych w żaden sposób nie zakwestionował, podstawy do wymiaru zdecydowanie łagodniejszego upatrując wyłącznie w łagodniejszej kwalifikacji prawnej czynu. Wobec niezasadności tezy o potrzebie zakwalifikowania przypisanego oskarżonym czynu jako typu uprzywilejowanego z art. 283 kk, za niezasadny należało uznać wniosek, że w takiej sytuacji również orzeczona kara winna zostać złagodzona. Dlatego też i ten zarzut musiał zostać uznany za nietrafny i nie zasługujący na uwzględnienie.

Wniosek

Apelacja obrońcy K. U. (1):

- zmianę wyroku przez zmianę opisu czynu w części odnoszącej się do wartości laptopa,

- a nadto zmianę orzeczenia o karze (pkt. I wyroku) poprzez złagodzenie oskarżonemu K. U. (1) kary pozbawienia wolności do jednego roku przy przyjęciu kwalifikacji prawnej z art. 283 kk.

Apelacja obrońcy M. K. (1):

1) o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie:

2) w razie stwierdzenia uznania oskarżonego M. K. (1) za winnym zarzucanego mu czynu o uznanie, na podstawie art. 283 k.k., iż zachodzi tu wypadek mniejszej wagi i wymierzenie M. K. (1) za ten czyn kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 (słownie: sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tylko częściowo – w zakresie wartości laptopa, zasadny był jeden zarzut jednej z apelacji i w tym zakresie wyrok został zmodyfikowany. Niezasadność pozostałych zarzutów skutkowała nietrafnością wniosków o jakąkolwiek inną zmianę wyroku, w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Poza ustaleniem w zakresie wartości będącego m.in. przedmiotem wykonawczym czynu przypsanego K. U. (1) - całość wyroku, tak w części zaskarżonej, jak i w pozostałej, podlegającej ocenie z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność większości zarzutów apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wartość laptopa, którym rozporządził K. M. – przy czynie przypisanym K. U. (1)

Zwięźle o powodach zmiany

Jak w rubryce o zasadności zarzutu

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV i V

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionej wyłącznie przez oskarżonego (jego obrońcę), koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi skarżący. Na koszty postępowania odwoławczego składają się zaś wydatki na ustanowienie obrońców z urzędu, opłata w wysokości należnej za I instancję oraz ryczałt za doręczenia korespondencji – w kwocie 20 zł, a więc po 10 zł na każdego z oskarżonych.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana