Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 lipca 2021 roku, wydanym w sprawie z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. przeciwko F. J., M. J. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Łowiczu:

1)  utrzymał w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla wydany przez Sąd Rejonowy w Łowiczu w dniu 25 lutego 2020 roku sygn. akt I Nc 98/20;

2)  zasądził solidarnie od pozwanych F. J. i M. J. na rzecz powoda (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. kwotę 1200 zł tytułem dalszych kosztów postępowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

3)  przyznał radcy prawnemu M. O. ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Łowiczu kwotę 5 904 zł (w tym podatek VAT), tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej urzędu pozwanym F. J. i M. J. oraz kwotę 240,20 zł tytułem wydatków pełnomocnika;

4)  nieuiszczone koszty sądowe poniósł Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli pozwani, zaskarżając go
w całości. Skarżący wydanemu orzeczeniu zarzucili:

I.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

a)  art. 10 Prawa wekslowego – przez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. uznanie, że weksel został uzupełniony zgodnie z porozumieniem wekslowym, podczas gdy § 8 ust. 3 umowy z dnia 25 września 2015 r. nie upoważniał do wpisania jako wierzyciela wekslowego podmiotu innego niż Sprzedawca (remitent);

b)  art. 11 i art. 16 Prawa wekslowego – przez ich niewłaściwe zastosowanie, tj. uznanie, że powodowi przysługuje legitymacja wekslowa pomimo tego, że powód nie jest pierwszym posiadaczem wekslowym, a weksel nie został na niego przeniesiony przez indos;

c)  art. 531 § 1 k.s.h. w zw. z art. 534 § 1 pkt 7 k.s.h. – przez ich niewłaściwe zastosowanie, tj. przyjęcie, że w wyniku podziału (...) Sp. z o.o. weksel przypadł powodowi jako spółce przejmującej, podczas gdy wskazany składnik majątku nie został w sposób dokładny i wyraźny przypisany w planie podziału do spółki przejmującej, a zatem prawo do papieru wartościowego pozostało przy spółce dzielonej;

d)  art. 498 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 499 k.c. – przez jego niewłaściwe zastosowanie, tj.:

- uznanie za skuteczne oświadczenia powoda o potrąceniu („kompensaty”) dotyczącej wierzytelności pozwanej wynikającej z faktury z dnia 31 grudnia 2017 r. w kwocie 15 000,63 zł, podczas gdy brak jest dowodu, aby oświadczenie powoda zostało doręczone pozwanej, przedstawiona przez powoda kompensata jest „spóźniona” (jako datę jej wykonania wskazuję się 23 kwietnia 2021 r., podczas gdy oświadczenie pozwanych o potraceniu zostało doręczone powodowi w dniu 8 kwietnia 2021 r.), załączony przez powoda wydruk kompensaty nie identyfikuje wierzytelności powoda, które miałaby podlegać potrąceniu i nie został przez nikogo podpisany;

- uznanie za bezskuteczne oświadczenia pozwanych o potrąceniu wierzytelności z dnia 6 kwietnia 2021 r., podczas gdy złożono je w przewidzianej prawem formie oraz zostało ono skutecznie doręczone pozwanej;

II.  naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy:

a)  art. 232 k.p.c. – przez uznanie, że powód udowodnił istnienie oraz wysokości roszczenia, podczas gdy suma wekslowa nie poddaje się weryfikacji w oparciu o dokumenty załączone przez powoda, a ponadto brak jest dowodu doręczenia pozwanym wydruków załączonych przez powoda, w szczególności oświadczeń powoda o potrąceniu („kompensat”);

b)  art. 233 § 1 k.p.c. – przez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. uznanie, że dokumenty załączone przez powoda (samofakturowania, „kompensaty”) zostały doręczone pozwanej F. J., podczas gdy okoliczność ta nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

W konkluzji pozwani wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie w całości nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla wydanego przez Sąd Rejonowy w Łowiczu w dniu 25 lutego 2020 roku sygn. akt I Nc 98/20 oraz oddalenie powództwa. Nadto wnieśli o zasądzenie od powoda solidarnie na rzecz pozwanych zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanym z urzędu, według norm prawem przepisanych. Dodatkowo wnieśli o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanym z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie na swoją rzecz od pozwanych zwrotu kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna. Sąd odwoławczy uważa ustalenia faktyczne poczynione w postępowaniu pierwszoinstancyjnym za prawidłowe i oparte na prawidłowej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, co umożliwia przyjęcie ich za własne.

Przechodząc do oceny zarzutów zawartych w apelacji na wstępie należy zauważyć, iż niniejsza sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym. W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Za niezasadne należy uznać podniesione przez skarżących zarzuty naruszenia prawa procesowego w sposób sformułowany przez skarżącego ograniczone w przedmiotowej sprawie do naruszenia art. 233 i 232 k.p.c.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wskazać iż może on być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że - co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

W przedmiotowej sprawie trudno zaś zarzucić Sądowi I instancji, brak logiki w przyjęciu, iż załączone do odpowiedzi na zarzuty wydruki dokumentów zostały doręczone pozwanej F. J., jeśli po pierwsze Sąd I instancji ustalił doręczenie jedynie ostatecznego przedsądowego wezwania do zapłaty, a nie dokumentów opisanych w apelacji jako „faktury VAT, „kompensaty”, dokumenty stwierdzające „samofakturowanie” (vide: str. 9 uzasadnienia), a po drugie powyższe ustalenia oparł na dowodzie doręczenia tj. potwierdzeniu odbioru własnoręcznie pokwitowanym przez F. J. w dniu 15 maja 2018 roku. Oczywiście zawartość korespondencji teoretycznie nie musiała być tożsama z tym, co wskazywał powód, ale logiczny ciąg zdarzeń polegający na wcześniejszym, przed w/w doręczeniem, zakończeniu współpracy wynikającej z umowy o współpracy z 25.09.2015, dacie wystawienia faktur, dacie wystawienia wezwania do zapłaty korelującej z datą doręczenia tego pisma oraz udokumentowaniu dalszych czynności stanowiących logiczną konsekwencję doręczenia wezwania do zapłaty, tj. przesłania następnie w dniu 28 czerwca 2018 roku do pozwanych wezwań do wykupienia weksla wystawionego w tym samym dniu potwierdza w sposób niezbity twierdzenia powoda. Tymczasem skarżący w złożonej apelacji poza negacją wskazanego wyżej doręczenia nie podnieśli jakichkolwiek argumentów uzasadniających ich stanowisko, a przecież w takiej sytuacji pozwana F. J. – odbiorca korespondencji z łatwością mogła podważyć te twierdzenia przedkładając zawartość otrzymanej w dniu 15 maja 2018 roku od powoda korespondencji. Mając powyższe na względzie należy uznać zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. we wskazanym zakresie za bezzasadny.

Trudno też podzielić stanowisko skarżących odnośnie naruszenia przez Sąd I instancji art. 232 k.p.c. Przepis ten uzupełnia bowiem w znaczeniu formalnym zdefiniowany w art. 6 k.c. ciężar dowodu, którego naruszenia skarżący jednak nie podnieśli. Zgodnie z treścią zdania pierwszego przepisu art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, a zdanie drugie wskazuje, że sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Przepis ten jest więc głównie adresowany do stron, a nie do sądu i wynika z niego, że to strony w oparciu o ten przepis obowiązane są przedstawiać dowody - sąd nie jest zaś władny tego obowiązku wymuszać (vide: wyrok SN z 7.11.2007 r., II CSK 293/07, LEX nr 487510.). Jeśli więc w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji nie dopuścił dowodu z urzędu, nie wymuszał złożenia przez strony określonych dowodów, czego skarżący nie podnosili, to brak jest podstaw do przyjęcia, iż Sąd I instancji mógł naruszyć ten przepis w jakikolwiek sposób. Już tylko na marginesie należy zauważyć, iż powód na poparcie twierdzeń o przesłaniu wezwania do zapłaty załączył dowód jego doręczenia, natomiast brak przedłożenia dowodu w przedmiocie wskazywanego przez skarżących oświadczenia o potrąceniu należności wynikających z usług wykonywanych na rzecz powoda jest niezrozumiały w świetle faktu, iż powód w ramach rozliczeń ustalonych przy zawarciu umowy o współpracy nie miał takiego obowiązku, a poza tym owa kompensata była związana z obniżeniem wysokości należności dochodzonej przez powoda za paliwo, nie miał więc takiego obowiązku, to pozwanego obciążał dowód wykazania, iż dochodzona należność nie uwzględnia rozliczeń z tytułu dokonanych na rzecz powoda usług transportowych.

Także podniesione przez skarżących zarzuty prawa materialnego należy uznać za bezzasadne.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu pozwanych w przedmiocie braku legitymacji czynnej po stronie powodowej. Należy bowiem zaakcentować, że posiadanie przez strony legitymacji czynnej i biernej w procesie jest przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo. W przedmiotowej sprawie pozwani zgłaszając zarzut naruszenia art. 531 § 1 k.s.h. w zw. z art. 534 § 1 pkt 7 k.s.h. poprzez przyjęcie, że w wyniku podziału (...) Sp. z o.o. weksel przypadł powodowi jako spółce przejmującej, podczas gdy wskazany składnik majątku nie został w sposób dokładny i wyraźny przypisany w planie podziału do spółki przejmującej, a zatem prawo do papieru wartościowego pozostało przy spółce dzielonej, zakwestionowali legitymację czynną powoda.

Powyższego stanowiska skarżących w świetle przedłożonych dowodów nie da się jednak podzielić. Na wstępie należy jednak wskazać, iż uprawnienie do uzupełnienia weksla in blanco może zostać przeniesione na inną osobę wraz z wekslem in blanco w drodze przelewu (a nie indosu), jak też, że może ono przejść na inną osobę w drodze sukcesji uniwersalnej; również, co jest istotne w okolicznościach sprawy, sukcesji uniwersalnej częściowej - jeżeli mieści się w zakresie majątku podlegającego tej sukcesji (postanowienie SN z 25.06.2019, II CSK 680/18, Lex nr 2685582). Uregulowane zaś w art. 531 § 1 k.s.h. wstąpienie w prawa i obowiązki spółki dzielonej ma właśnie charakter sukcesji uniwersalnej częściowej. Z istoty tej sukcesji wynika, że na spółkę uczestniczącą w podziale (przejmującą, nowo zawiązaną) albo spółkę wydzieloną przechodzą tylko te prawa i obowiązki spółki dzielonej, stanowiące część jej majątku, które zostały wyraźnie określone (opisane) w planie podziału (art. 534 § 1 pkt 7 k.s.h.) i jednoznacznie przyporządkowane (przypisane) w tym planie konkretnej spółce uczestniczącej w podziale albo spółce wydzielonej. Jeżeli plan podziału nie zawiera wyraźnego określenia danego prawa lub obowiązku spółki dzielonej, a tym samym przydzielenia tego prawa czy obowiązku konkretnemu następcy prawnemu, to tzw. nierozdzielone składniki majątku spółki stanowią - w wypadku podziału przez rozdzielenie - współwłasność w częściach ułamkowych spółek uczestniczących w podziale (art. 531 § 1 k.s.h.) albo pozostają - w wypadku podziału przez wydzielenie - nadal w spółce dzielonej, co wynika z art. 529 § 1 pkt 4 w związku z art. 531 § 1 k.s.h. (wyrok SN z 8.04.2009 r., V CSK 410/08, Lex nr 627254). Nie budzi więc wątpliwości możliwość przeniesienia na spółkę wydzielaną w ramach podziału uprawnienia do uzupełnienia weksla in blanco.

Wbrew twierdzeniom skarżących Sąd I instancji prawidłowo uznał, iż plan podziału (...) sp. z o.o. w R. zawierał wyraźne określenie składników majątku i zobowiązań jakie przejmował R. (...) Polska sp. o.o. w R., w tym i praw związanych z wykonywaniem uprawnień wynikających z umowy zawartej z pozwaną F. J. w dniu 25 września 2015 roku. Powyższe wynikało z zasad przypisania części majątku spółki dzielonej wskazanych w § 2 i 3 planu w powiązaniu ze wskazanym w załączniku 7F wskazującym umowy z klientami mającymi wejść w skład majątku spółki przejmującej tj. R. (...) Polska sp. o.o. w R., w którym to też został wskazany nr klienta (...) (k. 224). Numer ten następnie został powiązany przez Sąd I instancji z wystawionymi fakturami obciążającymi pozwaną, zresztą prawidłowości powiązania w ustaleniach faktycznych w zakresie numeru klienta z pozwaną skarżący nie kwestionowali. Należy natomiast wskazać, iż porozumienie wekslowe w swojej istocie prawnej jest umową, mocą której wystawca weksla upoważnia wierzyciela do jego wypełnienia po zaistnieniu określonych przesłanek a wierzyciel zobowiązuje się wykorzystać wręczony weksel in blanco w granicach udzielonego mu upoważnienia (wyrok SA w Szczecinie z 27.11.2019, I ACa 405/19, Lex nr 2781537), wchodzi więc w zakres składników majątku – umów z klientami - opisanych w załączniku nr 7F przejętych w wyniku podziału spółki dzielonej przez powoda. Tym samym zarzut skarżących odnośnie braku przejścia uprawnień do uzupełnienia weksla in blanco w ramach podziału spółki (...) sp. z o.o. w R. należy uznać za bezzasadny.

W świetle powyższych rozważań brak jest też podstaw do przyjęcia, iż doszło do naruszenia art. 10, 11 czy 16 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 282) poprzez uznanie, że powodowi przysługuje legitymacja wekslowa pomimo tego, że powód nie jest pierwszym posiadaczem wekslowym, a weksel nie został na niego przeniesiony przez indos, co skutkuje wypełnieniem weksla niezgodnie z porozumieniem wekslowym. Jak już wyżej zostało wskazane uprawnienie do uzupełnienia weksla in blanco może zostać przeniesione na inną osobę wraz z wekslem in blanco w drodze przelewu (a nie indosu), może ono też przejść na inną osobę w drodze sukcesji uniwersalnej, co znajduje potwierdzenie w bogatym już orzecznictwie Sądu Najwyższego w tym zakresie (por. wyroki SN z dnia 5 lutego 1998 r., III CKN 342/97, 21 września 2006 r., I CSK 130/06, 26 kwietnia 2017 r., I CSK 425/16, i 2 lutego 2018 r., II CSK 317/17, uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2015 r., III CZP 106/14 i 8 grudnia 2016 r., III CZP 85/16, postanowienie SN z 25 czerwca 2019 r., II CSK 680/18) Ponadto należy zauważyć, iż już tylko i wyłącznie bezsporna okoliczność wydania weksla niezupełnego powodowi stwarza domniemanie, iż istnieje porozumienie pomiędzy wystawcą i remitentem dotyczące uzupełnienia weksla, a – jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wyroku z dnia 8 maja 1997 r., II CKN 158/97 (publ. OSNC Nr 10 z 1997 r., poz. 156) – wypełnienie weksla in blanco może być tylko wówczas uznane za niezgodne z wolą dłużnika, jeżeli sprzeciwia się ono wyraźnie oświadczonej wobec wierzyciela wekslowego woli dłużnika wekslowego; ciężar dowodu, że weksel wypełniono niezgodnie z porozumieniem, spoczywa przy tym na dłużniku. W przedmiotowej zaś sprawie skarżący nie wykazali zaś tej okoliczności – z przedłożonych dokumentów, przede wszystkim porozumienia wekslowego (§ 8 pkt 3 umowy z 25.09.2015) nie wynika, aby sprzeciwiali się możliwości wydania weksla niezupełnego, brak też jakichkolwiek twierdzeń w tym zakresie, z drugiej zaś strony kwestionowane przeniesienie uprawnień do wypełnienia weksla w przedmiotowej sprawie nie tylko wynikało z domniemania posiadania przez powoda tego weksla ale też i z przedłożonego przez powoda planu podziału spółki wierzyciela wekslowego przenoszącego te uprawnienia na rzecz powoda. Z tych też względów należy uznać, iż powód był upoważniony do wypełnienia przedmiotowego weksla i wpisanie w nim, jako wierzyciela wekslowego, własnych danych, a powyższe postępowanie powoda nie naruszało art. 10, 11 i 16 prawa wekslowego.

Także zasadność kwoty wpisanej do weksla nie budzi wątpliwości, albowiem została ona przez powoda ustalona w prawidłowy sposób. Wbrew twierdzeniom skarżących z porozumienia wekslowego z § 8 ust. 3 umowy o współpracy z dnia 25.09.2015 wynika, iż wysokość sumy wekslowej miała odpowiadać wysokości wymagalnych roszczeń sprzedawcy wobec kupującego, wynikających z umowy powiększonych o odsetki za opóźnienie w zapłacie oraz inne koszty należne na dzień wypełnienia weksla do ustalenia jej wysokości. Sposób wyliczania wysokości kwoty należnej sprzedawcy określał natomiast § 7 ust. 4, gdzie w pkt 1 wskazano, iż zapłata ceny za nabyte paliwo może nastąpić poprzez dokonane przez sprzedawcę potrącenie z wierzytelnościami przysługującymi z tytułu wynagrodzenia za usługi świadczone na rzecz sprzedawcy, przy czym sformułowanie „zapłata ceny” wskazywało, iż nie chodzi tu o oświadczenie składane na mocy art. 498 i 499 k.c. ale o sposób rozliczeń, kompensowania wzajemnych roszczeń przy uiszczaniu należności za paliwo, ustalony w ramach współpracy pomiędzy stronami tej umowy. Niezrozumiałym jest więc przy tym zarzut skarżących nie złożenia pozwanej oświadczenia o potrąceniu kwoty 15 000,62 zł wynikającej z faktury za okres rozliczeniowy do dnia 31 grudnia 2017 roku (k. 135) – jeśli ostatecznie powód w ogóle nie dochodził tej należności, gdyż odjął ją od wystawionej faktury z 31.11.2017 za paliwo (faktura k. 132, kompensata k. 134) i na dalszym etapie nie uwzględnił jej w kwocie wpisanej do weksla. Z tych też przyczyn i wyżej omawiany zarzut skarżących należało uznać za bezzasadny.

Podsumowując całość dotychczasowych rozważań, stwierdzić więc należy, iż wobec bezzasadności podniesionych zarzutów pozwana F. J. zobowiązana jest do zapłaty należności stwierdzonej przedłożonym do akt wraz z pozwem wekslem własnym jako jego wystawca, zaś M. J. jako poręczyciel wekslowy za wystawcę odpowiada za zapłatę sumy wekslowej – w myśl art. 32 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 282) – tak, jak ten, za kogo poręczył. Powód jako posiadacz weksla może od podpisanych na tym wekslu pozwanych żądać niezapłaconej sumy wekslowej wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia płatności weksla, co wynika z art. 48 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 282), a w myśl art. 47 tejże ustawy, odpowiedzialność dłużników wekslowych jest solidarna.

Z powyższych przyczyn apelacja podlega więc oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c., zaś o kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie drugim wyroku stosownie do wynikającej z art. 98 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Skoro pozwani przegrali sprawę także i na tym jej etapie, winni zwrócić powodowi solidarnie (art. 105 § 2 zd. I k.p.c.) poniesione przez niego koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1 800 zł, obliczone w oparciu o § 10 ust. 1 pkt. 1 w związku z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

W punkcie trzecim wyroku Sąd Okręgowy przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. O. kwotę 1 476 zł (obejmującą podatek VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanym z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, których wysokość została ustalona odpowiednio do § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 8 pkt. 5 i § 4 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (tekst jedn. - Dz.U. z 2019 r, poz. 68).