Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV U 294/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2012 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: st. sekr. sądowy Jerzy Stępień

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2012 roku w Tarnowie na rozprawie

odwołania P. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 27 lutego 2012 roku nr (...)

w sprawie P. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 294/12

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 listopada 2012 roku

Decyzją z dnia 27 lutego 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił P. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17.02.2012 r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł P. Z. , domagając się ponownego zbadania przez biegłych lekarzy sądowych. Wskazał on, iż wydana w oparciu o orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS decyzja nie uwzględnia jego faktycznego stanu zdrowia.

W odpowiedzi na odwołanieorgan rentowy wnosił o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i wskazując, iż wobec stwierdzenia przez Komisję Lekarską ZUS braku niezdolności do pracy po stronie ubezpieczonego, zasadnie odmówiono mu przyznania dalszej renty, a odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. Z. urodził się w dniu (...), posiada wykształcenie średnie, – technik Rtg, pracował w zawodzie, ostatnio w pracowni hemodynamiki.

Ubezpieczony w okresie od 1.03.2008 r. do 31.12.2011 r. otrzymywał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

dowód: akta ZUS

W dniu 7.12.2011 roku ubezpieczony wystąpił z wnioskiem do ZUS o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zarówno orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 20.01.2012 r., jak i orzeczeniem komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17.02.2012 r. odwołujący się nie został uznany za zdolnego do pracy.

Ubezpieczony legitymuje się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym.

dowód: akta ZUS

W toku niniejszego postępowania sądowego u odwołującego się stwierdzono:

- przebyty zawał obu półkul mózgu z podwójnym widzeniem przy patrzeniu w prawo,

- zmiany zwyrodnieniowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym bez upośledzenia funkcji kręgosłupa w tym odcinku,

- przebyty uraz prawego barku,

- stan po niedotlenieniu mózgu, dwojenie w prawo.

W styczniu 2008 r. badany przebył zawał obu półkul mózgu oraz pnia mózgu z objawami neurologicznymi pod postacią podwójnego widzenia. Aktualnie badaniem stwierdza się podwójne widzenie przy patrzeniu w prawo oraz ograniczenie ruchomości prawego stawu barkowego. Ubezpieczony w listopadzie 2011 r. doznał urazu barku prawego. Stopień dysfunkcji stawu ramiennego prawego nie uzasadnia jednak orzeczenia niezdolności do pracy. Wskazana jest rehabilitacja i okresowe leczenie ambulatoryjne.

W przypadku odwołującego ostrość wzroku jest prawidłowa. Dwojenie pojawia się obecnie tylko przy spojrzeniu w prawo, nie pojawia się na wprost ani w dół co by utrudniało funkcjonowanie w pracy przy aparatach radiologicznych. Badany okulistycznie nie kwalifikuje się do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. Stan narządu wzroku jest stabilny, nie nastąpiło pogorszenie, natomiast uprzednio badany otrzymywał świadczenie rentowe z powodów neurologicznych. Badany jest zdolny do pracy zarobkowej.

Dowód: - opinia sądowo – lekarska z dnia 24.04.2012 r. – k. 9-12,

- opinia sądowo – lekarska z dnia 19.06.2012 r. – k. 22 -24,

- opinia sądowo – okulistyczna z dnia 3.09.2012 r. – k. 29,

- opinia uzupełniająca z dnia 6.11.2012 r. – k. 46,

- opinia uzupełniająca z dnia 13.11.2012 r. – k. 48

- dokumentacja lekarska – akta ZUS.

Sąd, ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy, podzielił w całości wnioski płynące z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu reumatologii, neurologii, ortopedii oraz okulistyki, którzy po osobistym przebadaniu ubezpieczonego oraz wnikliwej analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych, przy wykorzystaniu fachowej wiedzy medycznej, dokonali prawidłowej diagnozy jego schorzeń. Opinie sporządzone zostały przez biegłych sądowych posiadających odpowiednie kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe, są przy tym rzetelne, kompletne i spójne.

W wydanych opiniach uzupełniających zarówno biegli z zakresu neurologii i reumatologii, jak i z zakresu okulistyki ustosunkowując się do zastrzeżeń odwołującego podniesionych na rozprawie w dniu 16.10.2012 r. (k. 41) podkreślili, iż ubezpieczony nie kwalifikuje się do orzeczenia niezdolności do pracy, które to stanowisko jest zgodne z orzeczeniami lekarza orzecznika ZUS oraz komisji lekarskiej ZUS. Zatem biegli odnieśli się do przedstawionych zarzutów i w sposób nie budzący wątpliwości wyjaśnili słuszność swojego stanowiska w oparciu o aktualny stan wiedzy medycznej.

Opinie spełniły nadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych określone w art.278 kpc. i art.285 kpc., zaś w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby podważać zaufanie do wiedzy czy bezstronności biegłych.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane prze strony postępowania.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie art. 57 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zmianami) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust.1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit.b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit.a, pkt 11-12, 13 lit.a, pkt 14 lit.a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit.a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art.12 ust.2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji ( art. 12 ust. 3).

Zgodnie z art.13 ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)  możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Jak wynika z art. 107 ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W niniejszej sprawie w istocie bezsporne były przesłanki warunkujące zdolność rentową odwołującego się, przewidziane w pkt 2 i 3 art. 57 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, albowiem ubezpieczony pobierał we wcześniejszym okresie rentę z tytułu niezdolności do pracy, czego organ rentowy nie kwestionował. Sporną stała się natomiast przesłanka z art. 12 ust. 1 ustawy, dotycząca niezdolności do pracy.

Dla rozstrzygnięcia, czy w przypadku ubezpieczonego mamy do czynienia z niezdolnością do pracy, konieczne stało się zasięgnięcie opinii biegłego specjalisty z zakresu neurologii, reumatologii, ortopedii i okulistyki.

Przeprowadzone badania wykazały u wnioskodawcy szereg schorzeń, takich jak: przebyty zawał obu półkul mózgu z podwójnym widzeniem przy patrzeniu w prawo, zmiany zwyrodnieniowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym bez upośledzenia funkcji kręgosłupa w tym odcinku, przebyty uraz prawego barku, stan po niedotlenieniu mózgu, dwojenie w prawo.

Aktualnie u odwołującego stwierdza się podwójne widzenie przy patrzeniu w prawo oraz ograniczenie ruchomości prawego stawu barkowego. Ubezpieczony w listopadzie 2011 r. doznał urazu barku prawego. Stopień dysfunkcji stawu ramiennego prawego nie uzasadnia jednak orzeczenia niezdolności do pracy. Wskazana jest rehabilitacja i okresowe leczenie ambulatoryjne.

W przypadku odwołującego ostrość wzroku jest prawidłowa. Dwojenie pojawia się obecnie tylko przy spojrzeniu w prawo, nie pojawia się na wprost ani w dół co by utrudniało funkcjonowanie w pracy przy aparatach radiologicznych. Badany okulistycznie nie kwalifikuje się do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. Stan narządu wzroku jest stabilny, nie nastąpiło pogorszenie, natomiast uprzednio badany otrzymywał świadczenie rentowe z powodów neurologicznych. Badany jest zdolny do pracy zarobkowej.

Należy zwrócić uwagę, iż w świetle powołanego wyżej art. 107 ustawy wcześniejsze uzyskanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie oznacza niezmienności tego prawa i jak w tym przypadku ulega zmianie, jeśli w wyniku badania lekarskiego ustalono brak niezdolności do pracy. Dlatego podniesiony przez odwołującego się fakt, że uprzednio otrzymywał rentę z tytułu niezdolności do pracy pozostaje przy obecnym stanie faktycznym bez znaczenia.

Reasumując, Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznał zatem, iż brak jest podstaw do uznania odwołującego się za niezdolnego do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 powołanej ustawy.

Z powyższych względów uznać należało, iż decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych była prawidłowa, zaś odwołanie należało oddalić jako bezzasadne, przyjmując jako podstawę powołane przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 477 14§1 k.p.c.

(...)

(...)

-

(...)

-

(...)

- (...)