Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt. III Kp 149/13

POSTANOWIENIE

Dnia 7 lutego 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział III Karny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Mariusz Wiązek

Protokolant: Anna Konieczna

Prokurator Prokuratury Rejonowej – nie stawił się, zawiadomiony prawidłowo

po rozpoznaniu wniosku Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia – Krzyki Wschód z dnia 28 stycznia 2013r. (data wpływu), sygn. akt 3 Ds. 370/12 o przedłużenie tymczasowego aresztowania wobec M. P.

na podstawie art. 263 § 2 k.p.k.

postanawia

przedłużyć do dnia 8 maja 2013r., tj. na okres kolejnych trzech miesięcy tymczasowe aresztowanie zastosowane postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 10 listopada 2012r. sygn. akt VII Kp 735/12 wobec M. P. , córki A. i K. z domu Ś., urodzonej w dniu (...) we W., podejrzanej o to, że:

w dniu 7 listopada 2012r. we W. przy ul. (...) of/20 usiłowała dokonać zabójstwa S. W. w ten sposób, że trzymając w ręce nóż zadała mu cios w klatkę piersiową powodując ranę kłutą klatki piersiowej, która spowodowała skutek w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, przy czym zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na pomoc medyczną udzieloną pokrzywdzonemu,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 10 listopada 2012r. sygn. akt VII Kp 735/12 Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków zastosował wobec M. P. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania uznając, iż popełnienie przez podejrzaną zarzucanego jej przestępstwa zostało z dużym prawdopodobieństwem potwierdzone zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Do chwili obecnej nie wystąpiły żadne okoliczności uzasadniające uchylenie bądź zmianę stosowanego wobec podejrzanego środka zapobiegawczego. Zebrany dotychczas w przedmiotowej sprawie w postępowaniu przygotowawczym materiał dowodowy, w szczególności w postaci zeznań świadka S. W., świadka T. B., wyjaśnień podejrzanej K. Ś., a nadto opinia sadowo-lekarska, a częściowo także wyjaśnienia podejrzanej M. P. wskazują na duże prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzaną zarzucanego jej czynu. Wobec powyższego zachodzi ogólna podstawa stosowania środków zapobiegawczych opisana w art. 249 § 1 k.p.k.

Nie ustała, uprawniająca do stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, obawa matactwa procesowego ze strony podejrzanej oraz nakłaniania przez nią innych osób do złożenia fałszywych zeznań. Podkreślić należy, że świadkami są w szczególności osoby znane dobrze znane podejrzanej, z którą łączą ją więzy o charakterze rodzinnym i towarzyskim. Na charakter tych relacji, które potencjalnie mogą przekładać się na zachowania uczestników postępowania może wskazywać chociażby fakt, iż matka M. P., K. Ś. jest w niniejszym postępowaniu podejrzana o czyn z art. 239 § 1 k.k. polegający na zacieraniu śladów przestępstwa zarzucanego córce.

Co więcej – nie przesądzając w żaden sposób o winie i sprawstwie podejrzanego – należy zważyć, iż prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzaną M. P. zarzucanego jej czynu, przy uwzględnieniu ich doniosłości – wszak podejrzana pozostaje pod zarzutem usiłowania zbrodni z art. 148 § 1 k.k., uzasadnia twierdzenie o realności wymierzenia podejrzanej surowej kary pozbawienia wolności o jakiej mowa w art. 258 § 2 k.p.k. Okoliczność ta, zgodnie z dominującymi aktualnie poglądami judykatury, przy spełnieniu warunków, o których mowa w art. 249 § 1 i art. 257 § 1 k.p.k. i przy braku przesłanek negatywnych określonych w art. 259 § 1 i 2 k.p.k. stanowi samodzielną przesłankę szczególną stosowania tego środka zapobiegawczego (por. uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 19 stycznia 2012r., I KZP 18/11, OSNKW 2012/1/1, LEX nr 1102081, Biul.SN 2012/1/12). Z uwagi na treść opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej należałoby jednak rozważyć uzupełnienie kwalifikacji zarzucanego podejrzanej czynu. Grożąca podejrzanej surowa kara dodatkowo uzasadnia przekonanie, iż podejrzana przebywając na wolności może utrudniać prowadzone przeciwko niej postępowanie karne, w szczególności może ukrywać się przed organami wymiaru sprawiedliwości za granicą. Powyższe niebezpieczeństwo jawi się jako realne, gdy zważy się fakt, iż podejrzana nie ma miejsca zameldowania i przed osadzeniem zamieszkiwała w pustostanie. Nie bez znaczenia są również właściwości i warunki osobiste podejrzanej, w tym nadużywanie alkoholu i skłonność do agresji.

W ocenie Sądu jedynie przedłużenie wobec wymienionej izolacyjnego środka zapobiegawczego, jakim jest tymczasowe aresztowanie, pozwoli zabezpieczyć prawidłowy tok prowadzonego postępowania karnego, a tym samym uniemożliwić podejrzanej podjęcie jakikolwiek ewentualnych prób bezprawnych działań mogących je destabilizować.

W toku śledztwa przeprowadzono liczne czynności procesowe, w szczególności przesłuchano świadków, zabezpieczono dowody rzeczowe, uzyskano opinie biegłych. W celu prawidłowego zakończenia postępowanie przygotowawczego należy kontynuować podjęte działania. W szczególności należy przesłuchać kolejnych świadków, pozyskać opinię sądowo-psychiatryczną i sądowo-psychologiczną dotyczącą podejrzanej i opinię biegłego z zakresu medycyny sądowej dotyczącą mechanizmu obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego. W zależności od wyników powyższych czynności niezbędna może okazać się zmiana stawianego podejrzanej zarzutu, ewentualnie przeprowadzenie dalszych czynności procesowych lub czynności końcowych z udziałem podejrzanej i jej obrońcy.

Zważyć nadto należy, iż w stosunku do podejrzanej nie zachodzą warunki uzasadniające odstąpienie od stosowania przedmiotowego środka zapobiegawczego, określone w art. 259 § 1 k.p.k. W toku nie podnoszono zresztą żadnych konkretnych okoliczności przemawiających za odstąpieniem od stosowania tymczasowego aresztowania, co zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą powinni byli wykazać (por. postanowienie SA w Krakowie II AKz 144/06, KZS 2006/5/40, postanowienie SA w Lublinie II AKa 470/09). Podkreślić należy, iż odstąpienie od tymczasowego aresztowania na podstawie art. 259 § 1 k.p.k. może nastąpić gdy stosowanie go zagraża poważnie i rzeczywiście życiu aresztowanego bądź egzystencji jego najbliższych, lecz nie wtedy gdy powoduje jakiekolwiek niewygody czy zagrożenia (por. postanowienie SN z 30.08.2005r., WZ 62/2005, OSNKW 2005/1568, postanowienie SA w Katowicach z 16.01.2008r., II AKz 33/08, postanowienie SA we Wrocławiu z 10.12.1997r., II AKz 280/97, KZS 1997/11-12/60, postanowienie SA w Krakowie z 19.10.2006r., AKz 393/06, KZS 2006/11/31).

Mając zatem na uwadze, iż środki zapobiegawcze o mniej dolegliwym charakterze niż środek zastosowany, mógłby nie wypełnić swej roli, tj. nie zabezpieczyć w sposób prawidłowy toczącego się postępowania, Sąd – działając na podstawie powołanych przepisów – orzekł jak na wstępie.

III Kp 149/13

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE