Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący SSO Adam Sygit - sprawozdawca

Sędziowie SO Małgorzata Lessnau-Sieradzka

SR del. do SO Jakub Kościerzyński

Protokolant st. sekr. sądowy Aleksandra Deja - Lis

przy udziale Gizeli Kubickiej- prokuratora Prokuratury Okręgowej
w Bydgoszczy

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2014 roku

sprawy skazanego K. S.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionych przez skazanego oraz jego obrońcę

od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 4 marca 2014 roku sygn. akt IV K 668/13

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną karę łączną obniża do 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; kosztami procesu w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 396/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 4 marca 2014 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt IV K 668/13, m.in. połączono kary pozbawienia wolności orzeczone wobec skazanego K. S.:

-wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 24.11.2011 roku, wydanym w sprawie XVI K 2864/11, skazującym za czyn z art. 238 k.k. a popełniony w dniu 24.06.2011 roku, w wymiarze roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 11.02.2013 w sprawie XVI Ko 421/13,

-wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 9.01.2012 roku, wydanym w sprawie IV K 648/11, skazującym za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. a popełniony w dniu 14.06.2011 roku, w wymiarze roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności,

-wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 25.11.2013 roku, wydanym w sprawie IV K 556/12, skazującym za czyny: z art. 245 k.k. a popełniony w dniu 22.10.2011 roku w wymiarze sześciu miesięcy pozbawienia wolności; z art. 217 § 1 k.k. a popełniony w dniu 31.10.2011 roku w wymiarze czterech miesięcy pozbawienia wolności i z art. 279 § 1 k.k. a popełniony w dniu 27.06.2011 roku na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzającym karę łączną roku pozbawienia wolności,

i wymierzając karę łączną trzech lat i dwóch miesięcy pozbawienia wolności (punkt I wyroku).

Od powyższego orzeczenia – w w/wym. zakresie - apelację wnieśli skazany i jego obrońca, kwestionując wymiar kary łącznej pozbawienia wolności i zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę przez uznanie, że między czynami nie zachodził związek przedmiotowy i temporalny uzasadniający zastosowanie zasady asperacji w większym zakresie oraz podnosząc, że zachowanie skazanego po datach wyroków powinno skutkować orzeczeniem kary łagodniejszej, wnosząc o orzeczenie kary łącznej w niższym wymiarze, przy czym obrońca skazanego sformułował - w uzasadnieniu apelacji - wniosek o jej określenie na dwa lata i sześć miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacje były zasadne i skutkowały zmianą zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem sformułowanym w apelacji obrońcy skazanego.

Za słuszne uznano zarzuty apelujących, iż sąd I instancji, określając wymiar kary łącznej, nie ustalił, jak i nie uwzględnił - we właściwy sposób - tych okoliczności, które mają znaczenie dla jej wymiaru przy orzekaniu w formie wyroku łącznego.

Przede wszystkim, odnosząc się również do wskazania zawartego w części motywacyjnej orzeczenia pierwszoinstancyjnego, należy wskazać, że podstawową zasadę wymiaru kary łącznej, również przy wydawaniu wyroku łącznego, określa art. 86 § 1 k.k. stanowiący, iż sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. W nin. sprawie należy wskazać, że granice wymiaru kary łącznej a określone tym przepisem obowiązują - lege non distinguente - zarówno w wypadku jednoczesnego orzekania kary łącznej, jak i w wypadku orzekania jej dopiero w wyroku łącznym, czyli i niezależnie od tego, czy wyrokami podlegającymi łączeniu orzeczono wyłącznie kary za poszczególne przestępstwa, czy także kary łączne ( vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2007 roku w sprawie V KK 419/06, publ. OSNKW 2007/10/74). Obecnie, odwołując się do jednoznacznego językowo brzmienia art. 86 § 1 k.k., przyjmuje się, iż sąd zobowiązany jest wymierzyć karę łączną w granicach od najsurowszej z kar jednostkowych do sumy kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa, abstrahując przy tym od wymiaru ewentualnej wcześniejszej kary łącznej, w tym takiej, którą ustalono przy wydawaniu wcześniejszego wyroku łącznego ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 kwietnia 2010 roku, II AKa 83/10). Brak jest przesłanek do odwoływania się do konstrukcji tzw. „śladu po karze łącznej”, gdyż nie znajduje to akceptacji w aktualnych poglądach przedstawicieli doktryny i judykaturze. Tak więc, wymiar kar łącznych w wyrokach objętych wyrokiem łącznym nie wyznacza ustawowych granic minimum i maksimum, w jakich sąd może orzec nową karę łączną, gdyż z mocy art. 575 k.p.k. kary łączne a orzeczone wcześniejszymi wyrokami, ulegają rozwiązaniu ( vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2010 roku w sprawie II KK 156/10, publ. PK 2011/2/24).

Tak więc to wymiar tych wszystkich ale poszczególnych kar, tj. najwyższej z nich oraz ich łącznej sumy, wyznaczał teoretyczne granice, w jakich winna zostać wymierzona kara łączna w sprawie IV K 668/13. Rozważając już konkretną wysokość kary łącznej Sąd Rejonowy wadliwie przyjął, że nie zaistniały więzi o charakterze przedmiotowym i podmiotowym oraz czasowym pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono kary jednostkowe, o takim stopniu, który nakazywał wymierzenie kary łącznej w jeszcze niższym wymiarze niż wynikającym z zaskarżonego wyroku.

Skazany K. S. wszystkich pięciu przestępstw, z wyroków podlegających połączeniu (wydanych w sprawach o sygnaturach akt: IV K 556/12, IV K 648/11, XVI K 2864/11), dopuścił się na przestrzeni kilku miesięcy z tym, iż wyraźnie należy wyróżnić dwa okresy, tj. od dnia 14 do dnia 27 czerwca 2011 roku (trzy przestępstwa) i od dnia 22 do dnia 31 października 2011 roku (dwa przestępstwa). Jednocześnie, przestępstw z art. 245 k.k. i art. 217 § 1 k.k. (IV K 556/12) dopuścił się nie tylko, że w przeciągu 9 dni, ale i działając na szkodę tej samej osoby pokrzywdzonej. Ponadto, przestępstw z art. 297 § 1 k.k. (IV K 556/12) i z art. 279 § 1 k.k. i inne (IV K 648/11) dopuścił się w przeciągu niespełna dwóch tygodni. Natomiast przestępstw z art. 238 k.k. (XVI K 2864/11) i z art. 245 k.k. (IV K 556/12) dopuścił się działając przeciwko tożsamemu dobru chronionemu.

Dlatego powyższe okoliczności oraz dodatkowo generalnie pozytywna opinia jednostki penitencjarnej z aktualnego okresu odbywania kary, winny skutkować zmniejszeniem wymiaru kary łącznej. Sąd odwoławczy, zmieniając w tym zakresie zaskarżone orzeczenie, ostatecznie karę tę określił na dwa lata i sześć miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy wymierzona kara łączna i jej dolegliwość będzie spełniać wszystkie nałożone przez ustawodawcę funkcje. W ten sposób zostaną osiągnięte cele zapobiegawcze i wychowawcze, dostarczy to skazanemu dodatkowej motywacji do zmiany swego postępowania w przyszłości, skłoni go do przestrzegania społecznie akceptowanych norm postępowania, jak również rozstrzygnięcie uwzględni potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na przekonanie, że przestępstwo nie uchodzi bezkarnie, a przeciwnie spotyka się z efektywnie wykonaną ale sprawiedliwą karą.

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy a kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa.