Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6.10.2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpoznaniu wniosku z 16.08.2023 r., odmówił M. P. prawa do renty socjalnej od dnia 1.10.2023 r., ponieważ orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3.10.2023 r. stwierdzono, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

( decyzja w aktach ZUS)

Odwołanie od w/w decyzji złożyła wnioskodawczyni, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty socjalnej.

( odwołanie k. 3 – 6)

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując zajęte stanowisko.

( odpowiedź na odwołanie k. 7)

Na ostatnim terminie rozprawy z dnia 16.09.2023 r. wnioskodawczyni poparła odwołanie, natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

( stanowiska stron – e-prot. z 16.09.2023 r.: 00:00:47, 00:02:48, 00:50:50, 00:06:49)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawczyni – M. P., urodzona (...), w okresie od września
2007 r. do 30.09.2023 r. miała przyznane prawo do renty socjalnej. Posiada wykształcenie średnie bez matury. Obecnie nie pracuje. Przed laty przez ok. pół roku pracowała w szwalni przy produkcji rajstop – układała kliny i czasami kroiła. Posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności.

( okoliczności niesporne)

W dniu 16.08.2023 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne przyznanie prawa do renty socjalnej.

( wniosek w aktach ZUS)

Orzeczeniem z dnia 13.09.2023 r. Lekarz Orzecznik ZUS orzekł, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy. U ubezpieczonej Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał padaczkę, artrodezę prawego stawu barkowego, otyłość, niedoczynność tarczycy, insulinooprność.

( orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS w aktach ZUS, opinia Lekarza Orzecznika ZUS k. 103/104 dokumentacji medycznej w aktach ZUS)

Na skutek rozpoznania sprzeciwu ubezpieczonej, Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 3.10.2023 r. także orzekła, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy. U ubezpieczonej Komisja Lekarska ZUS rozpoznała padaczkę od 2 roku życia, przebyta artrodezę prawego stawu barkowego w 2008 r., bez istotnego upośledzenia sprawności, otyłość olbrzymią (...) 51,4, niedoczynność tarczycy, insulinooporność.

( orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS w aktach ZUS, opinia Komisji Lekarskiej ZUS k. 107/108 dokumentacji medycznej w aktach ZUS, sprzeciw k. 105/106 dokumentacji medycznej w aktach ZUS)

W efekcie zaskarżoną decyzją z dnia 6.10.2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił ubezpieczonej prawa do renty socjalnej.

( decyzja w aktach ZUS)

W sądowym badaniu neurologicznym u ubezpieczonej rozpoznano padaczkę od 2 roku życia. Napady występują średnio 4-5 razy w miesiącu. Leczona jest farmakologiczne lekami L. i L.. Przebyła w 2008 r. operację stawu barkowego prawego. Badanie EEG wykonane wielokrotnie nie wykazały napadowości. Ostatni wpis do historii choroby jest 19.01.2023 r., gdzie podano, że zapis EEG jest w granicach normy. Z analizy dokumentacji medycznej leczenia wnioskodawczyni wynika, że od października do 19.01.2023 r. występowały tylko około 2 napady w miesiącu. Ubezpieczona podała, że czuje się dość dobrze, a bóle głowy związane są z pogodą. W sądowym badaniu neurologicznym nie występuje znacznego stopnia naruszenia sprawności organizmu, które powodowałyby całkowitą niezdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Z powodu padaczki wnioskodawczyni po uwzględnieniu przeciwwskazań stanowiskowych, takich jak praca na wysokości, przy źle zabezpieczonej maszynie w ruchu, przy otwartym źródle prądu - jest zdolna do wykonywania pracy zarobkowej w myśl ustawy o rentach i emeryturach. Pacjenci z padaczką pracują, a praca ma też znaczenie psychoterapeutyczne. Wnioskodawczyni na rynku pracy jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Z punktu widzenia neurologicznego wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej.

(podstawowa i uzupełniająca pisemna opinia biegłego neurologa J. B. k. 19- 21, k. 43)

W sądowym badaniu ortopedycznym u ubezpieczonej rozpoznano cukrzycę, otyłość, niedoczynność tarczycy, stan po zapaleniu głowy kości ramiennej prawej leczonym operacyjnie w 2008 r. Z ortopedycznego punktu widzenia wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Przeprowadzone naoczne badanie ortopedyczne poza ograniczeniem ruchomości prawego barku wykazało bardzo dobrą funkcję narządu ruchu wnioskodawczyni. Potwierdza to, że poza okresową kontrolą ortopedyczną wnioskodawczyni nie wymaga żadnego innego leczenia narządu ruchu, w tym kolejnego leczenia operacyjnego.

(opinia biegłego ortopedy lek. P. S. k. 67-69)

W holistycznym sądowym badaniu z zakresu medycyny pracy stwierdzono, że wnioskodawczyni posiada wykształcenie średnie, a zatem ma wysoki III poziom wykształcenia oraz kwalifikacji zawodowych i tym samym predyspozycje do wykonywania pracy umysłowej w tym biurowej, pracy jako telemarketer, czy na infolinii w telefonicznej obsłudze klienta w ramach BOK, jak też do wykonywania lekkiej pracy fizycznej poniżej swoich kompetencji w tym pracy na stanowisku: parkingowej, pracownika ochrony, opiekuna ekspozycji w muzeach czy galeriach (pod nadzorem drugiej osoby i pracy od godziny 6.00 do godziny 22.00). Analiza dokumentacji medycznej wnioskodawczyni w sądowym badaniu z zakresu medycyny pracy wykazała, że ubezpieczona cierpi na padaczkę od 2 roku życia. Od dziecka leczy się na to schorzenie. Obecnie od kilku lat jest leczona L. i L. w średnich dawkach. Z analizy dokumentacji leczenia neurologicznego wynika, że w okresie orzekania przez ZUS w 2022/2023 opisywano średnio 2-3 napady padaczkowe w miesiącu. Po otrzymaniu negatywnej decyzji ZUS odnotowano zwiększoną ilość napadów padaczkowych do 4-5 razy w miesiącu (bez konieczności zmiany dawki leków przeciwpadaczkowych). A zatem neurologicznie naruszenie sprawności organizmu z powodu padaczki jest umiarkowanego stopnia. Wnioskodawczyni dodatkowo ma ograniczenie ruchomości barku prawego unosi prawą kończynę górną do ok. 60 stopni czyli poniżej obojczyka jednak sprawność ręki i nadgarstka prawego jest dobrze zachowana co pozwala na wykonywanie czynności manualnych prawą ręką poniżej obojczyka. Jak wynika z dokumentacji medycznej wnioskodawczyni leczy się z powodu insulinooporności, otrzymuje leki doustne oraz małą jednorazową dawkę insuliny na noc. Biegły medyk pracy dokonał w swoim badaniu sądowo – lekarskim nie tylko neurologicznej ale holistycznej oceny stopnia naruszenia sprawności organizmu (jako neurolog i jako medyk pracy) i stwierdził znacznie naruszony stopień sprawności organizmu ubezpieczonej kwalifikujący do orzeczenia częściowej niezdolności do pracy na okres 5 lat. Jednak powyższy stopień naruszenia sprawności organizmu nie jest na tyle znaczny by uniemożliwiać wykonywanie jakiejkolwiek pracy czyli nie daje podstaw do orzekania całkowitej niezdolności do pracy również w ramach warunków zawartych w ustawie o rencie socjalnej. Biegły medyk pracy – neurolog stwierdził badając wnioskodawczynię w dniu 28.06.2024 r. podobny – adekwatny do dokumentacji medycznej – stan kliniczny i wynikający z niego stopień naruszenia sprawności organizmu skarżącej. W ocenie holistycznej z zakresu medycyny pracy stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonej czyni ją częściowo niezdolną do pracy zgodnej z posiadanym poziomem wykształcenia oraz kwalifikacji zawodowych. Biegły z zakresu medycyny pracy w całości podzielił argumentację i wnioski orzecznicze pozostałych biegłych oraz lekarzy orzeczników ZUS w zakresie braku całkowitej niezdolności do pracy u odwołującej. Tak znacznie naruszoną sprawność organizmu skarżącej potwierdzają zapisy w obiektywnej dokumentacji medycznej z leczenia diabetologiczno – ortopedyczno – neurologicznej wnioskodawczyni, a także potwierdzają sądowe opinie neurologiczna i ortopedyczna, a przede wszystkim osobiste badanie biegłego medycyny pracy- neurologa przeprowadzone w dniu 28.09.2024 r. W efekcie zgodnie z holistyczną opinią z zakresu medycyny pracy wnioskodawczyni ma znaczny stopień naruszenia sprawności organizmu dający podstawę do orzekania w dacie wydania spornej decyzji o częściowej niezdolności do pracy na okres 5 lat od zakończenia poprzedniego świadczenia rentowego, tj. do września 2028 r., natomiast biorcą pod uwagę holistyczną ocenę wszystkich schorzeń oraz dolegliwości skarżącej nie daje tenże stopień naruszenia sprawności organizmu podstaw do orzekania o całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawczyni, gdyż nie była i nie jest ona całkowicie niezdolna do jakiejkolwiek pracy w tym również w ramach renty socjalnej.

(opinia biegłego z zakresu medycyny pracy – neurologii P. R. k. 88-93)

Powyższych ustaleń dokonano na podstawie powołanych dokumentów znajdujących się w załączonych aktach ZUS-owskich, a także na podstawie opinii biegłych lekarzy neurologa i ortopedy oraz holistycznej opinii biegłego medyka pracy - neurologa.

W ocenie Sądu opinie w/w biegłych są w pełni wartościowym materiałem dowodowym, zostały sporządzone przez biegłych posiadających wiadomości specjalne właściwe z punktu widzenia schorzeń występujących u wnioskodawczyni. Złożone przez tych biegłych opinie są rzetelne, wynikające z nich wnioski końcowe są logiczne i prawidłowo uzasadnione, a ponadto opinie te nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności z perspektywy posiadanej przez każdego z w/w biegłych specjalizacji medycznej. Podkreślić należy, że w uzupełniającej opinii biegły neurolog w sposób wyczerpujący odniosła się do zastrzeżeń wnioskodawczyni, wyjaśniając w sposób jednoznaczny wszelkie wątpliwości.

Podnoszone przez ubezpieczoną w toku postępowania argumenty co do sporządzonych w sprawie opinii przez biegłych, stanowiły jedynie polemikę z niekorzystnymi dla niej wnioskami końcowymi sformułowanymi w opiniach biegłych, nie zawierały merytorycznych podstaw, aby można było podważyć wartość dowodową opinii złożonych przez tych biegłych, gdyż ubezpieczona ograniczyła się w zasadzie do zaprezentowania własnej subiektywnej oceny swojego stanu zdrowia.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tych opiniach, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...), wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 roku, III AUa 1328/17, Legalis numer 1824314/.

Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii /tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84/.

Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2000 roku, II UKN 617/99, OSNAPiUS 2002/1/26/.

Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1997 roku, II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430/.

Zaznaczyć należy, że Sąd nie może dopuszczać kolejnych opinii do czasu, aż strona uzyska satysfakcjonujące ją wnioski z opinii płynące. Jak słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca /tak m.in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 lutego 2013 roku, III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 lutego 2013 roku, I ACa 76/12, LEX 1312019/.

Dla sprawy istotne jest to, że biegli wydali niewadliwe i merytorycznie prawidłowo uzasadnione opinie odpowiadając na pytania Sądu w sposób, który umożliwił rozstrzygnięcie sprawy. Sąd nie jest natomiast zobowiązany do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych w każdym przypadku, kiedy żąda tego strona postępowania. To sąd musi powziąć wątpliwości - czy to sam, czy na skutek stanowisk wyrażonych w toku postępowania przez strony - czy dotychczasowa opinia została sporządzona w sposób prawidłowy, a zatem czy wymaga wyjaśnień lub uzupełnienia, czy też ponowienia przez innych biegłych. Dopuszczenie dowodu z dodatkowej opinii biegłych może być uzasadnione jedynie „w razie potrzeby”, która nie może być wynikiem wyłącznie niezadowolenia strony z niekorzystnej dla niej opinii już przeprowadzonej. Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinią biegłego zostały przekonane również strony. Wystarczy bowiem, że opinia jest przekonująca dla sądu. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony, czy jej przeświadczenia, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy dowodowej. Nie sposób też przyjmować założenia, zgodnie z którym sąd zobowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony /por. wyroki Sądu Najwyższego: z 3 dnia kwietnia 2019 roku, III UK 94/18; z dnia 14 marca 2007 roku, I CSK 465/06, z 27 lipca 2010 roku, II CSK 119/10 i z dnia 20 marca 2014 roku, II CSK 296/13 oraz wyroki Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 21 listopada 2019 roku, III AUa 271/19, Lex 2956821 i z dnia 1 czerwca 2020 roku, I ACa 1068/16, Lex 3109806 oraz powołane tam dalsze orzecznictwo/.

W efekcie Sąd uznał, że wszystkie istotne kwestie dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy, zostały już w sposób wyczerpujący wyjaśnione, albowiem opinie biegłych są zbieżne co tego, że stwierdzone u wnioskodawczyni schorzenia nie powodują aktualnie całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd, na podstawie art. 235 [2] §1 pkt 2 k.p.c., pominął wnioski dowodowej skarżącej o przesłuchanie wnioskowanych przez nią świadków, albowiem w sprawach o rentę Sąd ocenia kwestię niezdolności do pracy w oparciu o wiadomości specjalne zawarte w opiniach wydanych przez biegłych dysponujących wiedzą medyczną co do występujących schorzeń i ich wpływu na zdolność do pracy zarobkowej. Celem niniejszego postępowania było ustalenie czy wnioskodawczyni jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu obowiązujących przepisów, którą to okoliczność mogli ocenić jedynie biegli. Dowód z opinii biegłych lekarzy w tego rodzaju postępowaniu sądowym jest jedyną drogą pozyskania koniecznych do rozstrzygnięcia wiadomości specjalnych i nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową (np. przesłuchaniem ubezpieczonego i świadka), zaś sąd orzekający nie jest uprawniony do samodzielnego (bez oparcia się na opinii właściwych biegłych) ustalania okoliczności, dla których wyjaśnienia wymagane jest posiadanie wiadomości specjalnych, do których należy w szczególności wiedza z zakresu medycyny (zob. wyrok SA w Poznaniu z 25.01.2017 r., III AUa 552/16 LEX nr 2265713). A zatem dopuszczanie dowodu z zeznań świadków na wskazane okoliczności byłoby nieprzydatne do wykazania ewentualnej całkowitej niezdolności do pracy i zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej z 27 czerwca 2003 r. (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2194 ze zm.) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18. roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia;

3) w trakcie kształcenia w szkole doktorskiej, studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

W myśl ust. 2 art. 4 w/w ustawy, osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1, przysługuje:

1) renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej, ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na zasadach i w trybie określonych w ustawie z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U z 2021 r., poz. 291, ze zm.) stosowanego na mocy art. 15 cytowanej ustawy o rencie socjalnej niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przepisy ust. 2 i 3 art. 12 wskazują, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym. W orzecznictwie przyjmuje się również, że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak jest prawa do tego świadczenia ( por. wyrok SN z 21.12.2004 r., I UK 28/04; LEX nr 979161, wyrok SN z 20.08.2003 r., II UK 11/03, LEX nr 585793; wyrok SN z 5.07.2005 r., I UK 222/04, LEX nr 989232). Nie ma wobec tego podstaw do przyznania renty socjalnej osobie, która z medycznego punktu widzenia nie jest całkowicie niezdolna do pracy, choćby nie miała możliwości jej podjęcia z innych przyczyn ( por. wyrok SN z 9.03.2006 r., II UK 98/05, OSNP 2007/5-6/77).

Z dokonanych ustaleń wynika, że skarżąca aktualnie nie spełnia podstawowego warunku, od którego uzależnia się przyznanie prawa do renty socjalnej. W świetle poczynionych ustaleń stwierdzić bowiem należy, że opinie biegłych neurologa i ortopedy oraz holistyczna opinia biegłego medyka pracy - neurologa, są zbieżne co do tego, że stwierdzone u wnioskodawczyni schorzenia w dacie wydania zaskarżonej decyzji i aktualnie nie powodują u niej całkowitej niezdolności do pracy, co jednoznacznie koreluje w pełni z opinią Komisji Lekarskiej ZUS. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że przy ocenie biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego ( zob. wyrok SN z 13.10.1987 r., II URN 228/87, (...) ).

Końcowo wskazać także należy na stanowisko Sądu co do poprawności i wiarygodności opinii biegłych, na których treść orzeczenia o niepełnosprawności wnioskodawczyni w stopniu umiarkowanym nie miała wpływu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawczyni, nie zaś na jej zdolność do pracy zarobkowej. Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z 20 sierpnia 2003 r., II UK 386/02 (OSNP 2004/12/213), Sąd Najwyższy odnosząc się do obu pojęć trafnie wskazał, że na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawczyni, o czym orzeczono, jak w sentencji wyroku.