Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2014 r. w Gdańsku

sprawy J. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 maja 2013 r., sygn. akt VII U 3366/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1696/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 października 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu J. P. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 153 poz. 1227 ze zm.). Organ rentowy wskazał, iż nie uwzględnił ubezpieczonemu jako okresów pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresu od 1 września 1980 r. do 31 stycznia 1992 r., ponieważ na świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z 29 listopada 1996 r. zakład pracy nie określił charakteru wykonywanej pracy zgodnie z wykazem, dziełem i pozycją rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1998 r. o raz przy powoływaniu na zarządzenie resortowe nie wykazał wykazu, działu, pozycji oraz punktu, pod którym stanowisko zajmowane przez ubezpieczonego wymienione zostało jako stanowisko, na którym wykonywana jest praca w szczególnych warunkach. Ponadto to dokument ten zawiera błędną datę urodzenia.

Odwołanie z dnia 21 listopada 2012 r. od powyższej decyzji pozwanego organu rentowego wniósł ubezpieczony J. P., wskazując, iż zakład pracy, w którym pracował - Stocznia (...), został zlikwidowany i nie ma możliwości uzupełnienia świadectwa pracy o brakujące wpisy. Nadto, ubezpieczony wskazał, iż w okresie od 1 września 1980 r. do 31 stycznia 1992 r. pracował nieprzerwanie na tym samym stanowisku montera ślusarskiego wyposażenia okrętowego. Stanowisko montera ślusarskiego wyposażenia okrętowego jest wymienione w wykazie A załącznika nr 1 do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, dział III, poz. 90, pkt 25. Zdaniem ubezpieczonego błędem było także powoływanie się przez organ rentowy na nieprawidłową datę urodzenia zamieszczoną w świadectwie pracy, co nie może przecież warunkować nabycia przez niego prawa do świadczeń emerytalnych Ubezpieczony wniósł o zmianę decyzji i przyznanie mu emerytury. (k. 2-13 akt sprawy).

W odpowiedzi z dnia 17 grudnia 2012 r. na odwołania ubezpieczonego pozwany organ rentowy wniósł o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 23 maja 2013 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku - VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. P. prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2013r.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne. Ubezpieczony J. P., urodzony dnia (...), z zawodu ślusarz, w dniu 10 września 2012 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach. Ubezpieczony nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i nadal pozostaje w stosunku pracy. Wymagany wiek 60 lat ubezpieczony ukończył w dniu (...) W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił, według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r., staż sumaryczny 27 lat, 2 miesiące i 29 dni, w tym 27 lat jeden miesiąc i 24 dni okresów składkowych, jednakże nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 19 października 2012 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu J. P. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, tj. wobec nie udowodnienia wymaganego 15–letniego okresu pracy w szczególnych warunkach i nie rozwiązania stosunku pracy. Ubezpieczony z dniem 31 października 2012 r. rozwiązał stosunek pracy za porozumieniem stron, jednak następnego dnia, nawiązał nowy, z tym samym pracodawcą i obecnie nadal pozostaje w zatrudnieniu. W spornym okresie, tj. od dnia 3 września 1970 r. do 31 stycznia 1992 r., ubezpieczony J. P. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Stoczni (...) w G. na stanowisku montera ślusarskiego wyposażenia okrętowego. Przez cały powyższy okres stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace jako monter ślusarskiego wyposażenia okrętowego na jednostkach budowanych w Stoczni (...). Praca ubezpieczonego polegała na montażu drzwi, okien, podłóg, sufitów, masztów barierek, żurawników, fundamentów pod różne urządzenia np. nawigacyjne i w dużej części wyposażanie ładowni na jednostkach przeznaczonych na eksport do Nigerii. Jego czynności polegały w dużej mierze na lutowaniu, piaskowaniu, blachowaniu, czasem spawaniu. W powyższym okresie zatrudnienia ubezpieczony korzystał z urlopów bezpłatnych w okresach: od 8.08.1988 r. do 31.08.1988 r., od 3.10.1988 r. do 30.11.1988 r, od 2.10.1989 r. do 1.12.1989 r., od 11.06.1990 r. do 14.07.1990 r., od 2.11.1990 r. do 31.12.1990 r., od 16.10.1991 r. do 31.12.1991 r., 6.01.1992 r. do 31.01.1992 r.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy zważył, iż odwołanie skarżącego J. P. jest zasadne i z tego tytułu zasługuje na uwzględnienie. Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15–letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, iż stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne. Sąd Okręgowy przywołał znajdujące zastosowanie w sprawie przepisy prawa i wskazał, że bezspornym jest, iż ubezpieczony w dniu (...) osiągnął 60 rok życia, na dzień złożenia wniosku udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze ponad 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego oraz pozostaje w stosunku pracy. Przedmiotem sporu pozostawało jedynie ustalenie, czy za zatrudnienie w szczególnych warunkach można było uznać sporny okresy zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 3 września 1970 r. do 31 stycznia 1992 r. w Stoczni (...) w G. na stanowisku montera ślusarskiego, w związku z faktem, iż pozwany podnosił, iż na świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 29.11.1996 r. zakład pracy nie określił prawidłowo charakteru wykonywanej przez wnioskodawcę pracy zgodnie z wykazem, dziełem i pozycją rozporządzenia z rozporządzenia z 7.02.1983 r. oraz przy powoływaniu na zarządzenie resortowe nie wskazał wykazu, działu, pozycji oraz punktu, pod którym stanowisko pracy wnioskodawcy wymienione zostało jako stanowisko, na którym praca wykonywana jest w szczególnych warunkach oraz wskazał błędną datę urodzenia. Nadto, pozwany stwierdził, że zaświadczenie z 13 października 1999 r., wystawione przez archiwum, nie stanowi dowodu w sprawie, z uwagi na treść §1 ust. 2 w/w rozporządzenia. W ocenie Sądu Okręgowego, fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w spornym okresie znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym (dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy). Niewątpliwie został też potwierdzony zeznaniami zarówno wnioskodawcy, jak i świadków – współpracowników ubezpieczonego ze spornego okresu zatrudnienia – którzy zgodnie wskazali, iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych polegające na pracach wykonywanych bezpośrednio przy budowie i remoncie statków na stanowiskach znajdujących się na tych statkach, pochylniach, dokach i przy nabrzeżach. Sąd Okręgowy wskazał nadto, iż zarządzenia resortowe - w tym zarządzenie nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM z 1985 r. nr 1-3 poz. 1) – nie stanowią źródeł powszechnie obowiązującego prawa, i stanowią jedynie pomocnicze akty prawa niższego rzędu oraz dokumenty dotyczące jedynie konkretnych zakładów pracy, do których odwoływali się poszczególni pracodawcy, wskazując w dokumentacji pracowniczej (świadectwach wykonywania pracy w warunkach szczególnych) na rodzaje wykonywanej przez pracowników pracy. Kluczowym i podstawowym dokumentem w tym zakresie pozostaje cytowane powyżej rozporządzenie. Wypowiedział się bowiem w powyższym zakresie Sąd Najwyższy, wskazując, iż źródłem prawa do emerytury za pracę w szczególnych warunkach jest ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS i rozporządzenie z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Nie jest nim natomiast zarządzenie resortowe, jako że nie stanowi źródła prawa (art. 87 Konstytucji). Wykazy resortowe wydane na podstawie § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mają charakter informacyjny, techniczno - porządkujący, uściślający oraz mogą mieć znaczenie w sferze dowodowej, stanowiąc podstawę domniemania faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2012 r., I UK 403/11). Na marginesie jedynie Sąd Okręgowy pragnie przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który wskazał, iż co prawda, wykazy resortowe mają charakter jedynie informacyjny, techniczno-porządkujący i uściślający, jednakże z faktu, że właściwy minister, kierownik urzędu centralnego lub centralny związek spółdzielczy w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalił w podległych i nadzorowanych zakładach pracy, że dane stanowisko pracy jest stanowiskiem pracy w szczególnych warunkach, może płynąć domniemanie faktyczne (art. 231 k.p.c.), że praca na tym stanowisku w istocie wykonywana była w takich warunkach i odwrotnie, brak konkretnego stanowiska pracy w takim wykazie może - w kontekście całokształtu ustaleń faktycznych - stanowić negatywną przesłankę dowodową (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2010 r., II UK 218/09; podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2011 r., I UK 164/11). Godzi się zatem wskazać, iż podane powyżej zarządzenie resortowe w wykazie A dział III pozycja 90 punkt 25 wskazuje wprost prace montera ślusarskiego wyposażenia okręgowego – zatem zbieżne z wykonywanymi w spornym okresie przez ubezpieczonego J. P.. W ocenie Sądu Okręgowego, wskazanie przez pracodawcę błędnej daty urodzenia ubezpieczonego, stanowi jedynie oczywistą omyłkę pisarską, która w żaden sposób nie wpływa na prawo ubezpieczonego do świadczenia emerytalnego, skoro bezsprzecznie prawidłowo data urodzenia ubezpieczonego (9 października 1952 r.) została potwierdzona pozostałymi dokumentami zgromadzonymi w sprawie. W związku z faktem, iż wnioskodawca nadal pozostaje w stosunku pracy (co potwierdził na rozprawie w dniu 9 maja 2013 r. k. 60) prawo do świadczenia powstało dopiero od dnia 1 stycznia 2013 r., od kiedy rozwiązanie stosunku pracy nie jest już wymagane i konieczne. W ocenie Sądu Okręgowego, wobec udowodnienia wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, ubezpieczony J. P. w dniu 1 stycznia 2013 r. spełnił wszystkie przesłanki dla nabycia emerytury w obniżonym wieku, ponieważ osiągnął 60 rok życia, na dzień złożenia wniosku udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, a także spełnił przesłankę udokumentowania stażu co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. W konkluzji z wyżej przytoczonych względów Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 19 października 2012 r. i przyznał ubezpieczonemu J. P. prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 1 stycznia 2013 r. (tj. daty uchylenia obowiązku rozwiązania stosunku pracy przez osobę ubiegającą się o świadczenie w postaci emerytury).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł organ rentowy, zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie przepisu art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst z 2009r. Dz U. Nr 153,poz 1227 ze zm). Wskazując na powyższe, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji. W uzasadnieniu skarżący podał, że Sąd I-ej instancji po przesłuchaniu świadków p. Z. M. i A. D. oraz po analizie akt osobowych ubezpieczonego doszedł do przekonania, że ubezpieczony w całym okresie zatrudnienia w Stoczni (...) Przedsiębiorstwo Państwowe w G. tj. od dnia 03 09 1970r do dnia 31.01.1992r stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych pracując na stanowisku montera ślusarskiego wyposażenia okrętowego tj. na stanowisku wymienionym w wykazie A dział 111 poz.90.pkt 25 załącznika nr l do zarządzenia nr 3 Ministerstwa Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985r.oraz w wykazie A dział III poz 90 rozporządzenia z dnia 07.02.1983r. tj. prace wykonywane bezpośrednio przy budowie i remoncie statków na stanowiskach znajdujących się na tych statkach, pochylniach, dokach i przy nabrzeżach. Sąd ustalił, że prace ubezpieczonego polegały na montażu drzwi, okien, podłóg, sufitów, masztów, barierek, żurawików, fundamentów pod różne urządzenia np. nawigacyjne i w dużej części wyposażenie ładowni na jednostkach przeznaczonych na eksport do Nigerii. Czynności ubezpieczonego polegały na lutowaniu, piaskowaniu, blachowaniu i czasem spawaniu. Powyższego nie potwierdzają jednak akta osobowe ubezpieczonego, z których wynika, że ubezpieczony od dnia 03.09.1970r. pracował na stanowisku ślusarza w Wydziale (...) Lekkich (zaświadczenie z dnia 18.03.1975r.). Pierwszy angaż potwierdzający pracę na stanowisku montera ślusarskiego wyposażenia okrętowego opatrzony jest datą 19.10.1979r. Z akt osobowych wynika również, że ubezpieczony otrzymywał dodatek brygadzistowski, a Sąd nie wyjaśnił w uzasadnieniu wyroku czy w czasie pełnienia funkcji brygadzisty wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze jako monter oraz co należało wówczas do jego obowiązków. Podkreślenia wymaga fakt ,iż ubezpieczony w odwołaniu domagał się zaliczenia pracy jako monter ślusarskiego wyposażenia okrętowego od dnia 01.09.1980r. do dnia 31.01.1992r. Z kartotek zarobkowych (k.37-50 akt rentowych) również wynika, że stanowisko monter ślusarskiego wyposażenia okrętowego było zajmowane przez wnioskodawcę od roku 1979. Do pisma z dnia 20.02.2013r kierowanego do Sądu (k.33 akt) wnioskodawca dołączył świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 29.11.1996r. wystawione przez syndyka Stoczni (...). Powyższe nie stanowi w ocenie pozwanego dowodu w sprawie, bowiem zawiera błędną datę urodzenia wnioskodawcy, a także nie wskazuje przepisów rozporządzenia RM z dnia 07.02.1983r oraz wykazu działu i poz. wg zarządzania resortowego. Gdyby przyjąć jako datę początkową pracy na stanowisku montera ślusarskiego wyposażenia okrętowego dzień 19.10.1979r.to do dnia 31.01.1992r. tj. do końca zatrudnienia jest mniej niż 15 lat nawet bez odjęcia okresów przebywania na urlopie bezpłatnym.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie przypomnieć należy, iż ubezpieczony wniósł odwołanie od decyzji odmawiającej przyznania wnioskowego świadczenia, tj. prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /dalej ustawy emerytalnej/. Wskazany przepis wraz z art. 32 ustawy emerytalnej oraz przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze /dalej rozporządzenia/, określały dla mężczyzn następujące przesłanki prawa do wcześniejszej emerytury: ukończony 60 rok życia, 25 letni ogólny staż ubezpieczeniowy, 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przed 1 stycznia 1999 r., nieprzystąpienie do OFE albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Z dniem 1 stycznia 2013r. odpadła przesłanka rozwiązania stosunku pracy.

Na obecnym etapie postępowania w dalszym ciągu istota sporu sprowadza się do oceny, czy ubezpieczony legitymuje się 15 letnim stażem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, do pracy w szczególnych warunkach Sąd Okręgowy zasadnie zaliczył ubezpieczonemu cały sporny okres zatrudnienia w Stoczni (...) w G. od 3 września 1970r. do 31 stycznia 1992r., który z pominięciem okresów urlopów bezpłatnych daje ubezpieczonemu wymagany 15 letni staż pracy w warunkach szczególnych.

Odnosząc się zaś do podniesionego w apelacji zarzuty wskazać wypada, że chociaż apelujący sformułował wyłączenie zarzut naruszenia prawa materialnego, to jednak w jego uzasadnieniu kwestionuje dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę materiału dowodowego i poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne.

Skarżący w szczególności zarzuca, iż ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, poczynione w oparciu o dokumenty oraz zeznania świadków i wyjaśnienia samego ubezpieczonego nie znajdują potwierdzenia w aktach osobowych.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego analiza zachowanych w aktach osobowych ubezpieczonego dokumentów pozwala na bardziej szczegółową rekonstrukcję stanu faktycznego niż ta dokonana przez Sąd Okręgowy, w zakresie wykonywanej przez wnioskodawcę pracy, na przestrzeni całego zatrudnienia w Stoczni (...) w G., przy czym zaznaczyć należy, że przebieg pracy zawodowej układa się w logiczną, a tym samym wiarygodną całość.

W aktach tych w szczególności zachowały się: życiorys potwierdzający ukończenie (...) w M. w zawodzie ślusarz; skierowanie na wstępny staż, angaż z 3 września 1970r. na wstępny staż pracy na stanowisku ślusarza kadłubowego; zaświadczenie z dnia 12 maja 1971 r. potwierdzające, że ubezpieczony odbył w okresie od dnia 3 września 1970 r. do dnia 1 maja 1971r. w zawodzie ślusarza wstępny staż pracy przewidziany dla (...) szkół (...); informacja z dnia 12.10.1971r. o zawieszeniu umowy z ubezpieczonym – „pracownikiem Wydziału Ślusarsko-Mechanicznego” w związku z powołaniem do odbycia zasadniczej służby wojskowej; angaż z dnia 14 listopada 1974r. po odbyciu zasadniczej służby wojskowej, na stanowisku ślusarza w Wydziale (...) Lekkich; zaświadczenia kwalifikacyjne z 1975r. i 1977r. z wskazaniem stanowiska ślusarz oraz z 1982r. i 1988 kiedy wskazano stanowisko monter ślusarskiego wyposażenia okrętowego; wnioski o nadanie orderu: z 1978r. kiedy wskazano na zatrudnienie na stanowisku ślusarza w Wydziale Ślusarsko-Mechanicznym, z 1983 i 1988 r. kiedy wskazano na stanowisko montera ślusarskiego wyposażenia okrętowego; przeszeregowania w których wskazywano nową wysokość wynagrodzenia i stanowisko „monter ślusarskiego wyposażenia okrętowego” z: 19.10.1979r., 25.01.1983, 25.07.1983r., 26.11.1984r., 4.07.1985r., 30.04.1986r., 5.11.1986r., 5.06.1987r., 22.09.1987r., 10.03.1988r., 10.08.1988r., 1.04.1989r., 15.06.1989r., 28.08.1989r., 27.12.1989r., 20.08.1990r., 21.04.1990r., 26.03.1991r.; informacje o dodatku brygadzistowskim.

Mając na uwadze okoliczności płynące z dokumentów zawartych w aktach osobowych ubezpieczonego stwierdzić należy, iż ubezpieczony od 3 września 1970r. do 18 października 1979r. zatrudniony był na stanowisku ślusarza, zaś dopiero od 19 października 1979r. do 31 stycznia 1992r. na stanowisku montera ślusarskiego wyposażenia okrętowego.

Nie można jednak tracić z pola widzenia, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem orzecznictwa, nie nazwa zajmowanego stanowiska, ale faktycznie wykonywane praca, ma zasadnicze znaczenie przy kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach.

Przypomnieć zatem można, iż sam ubezpieczony wyjaśnił, że do jego zadań należało „montaż drzwi, okien, podłóg i w dużej części wyposażanie ładowni na jednostkach przeznaczonych na eksport do Nigerii. W tym wyposażeniu było dużo lutowania, piankowania, blachowania” /k. 58/. Świadek Z. M. zeznał, iż „robiliśmy montaże masztów, barierek, montaż drzwi, okien, żurawików, izolacje, brakowanie, lutowanie, spawanie” /k. 59/. Świadek A. D. zeznał: „do nas należało montaż drzwi, okien, żurawików, podłogi, fundamentów pod różne urządzenia np. nawigacyjne, pełne wyposażenie, sufity” /k. 60/.

Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, kwalifikacji prawnej pracy na wskazanych stanowiskach dokonać należy w pierwszej kolejności przez pryzmat przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a konkretnie wymienionych w stanowiącym załącznik nr 1 wykazie A prac, którego uzupełnieniem są przepisy resortowe tj. zarządzenie Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marcu 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego /Dz.Urz.MG.1985.1.1/

We wspomnianym wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale III - w hutnictwie i przemyśle metalowym, w podtytule - prace różne w hutnictwie i w przemyśle metalowym, wymienione są pod poz. 90 - prace wykonywane bezpośrednio przy budowie i remoncie statków na stanowiskach znajdujących się na tych statkach, pochylniach, dokach i przy nabrzeżach.

W wykazie stanowisk pracy zawartym w załączniku do przywołanego wyżej zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego w dziale III - w hutnictwie i przemyśle metalowym, w podtytule - prace różne w hutnictwie i w przemyśle metalowym, wymienione są pod poz. 90 - prace wykonywane bezpośrednio przy budowie i remoncie statków na stanowiskach znajdujących się na tych statkach, pochylniach, dokach i przy nabrzeżach, w tym: 16) monter izolacji okrętowych; 17) monter kadłubów okrętowych; 25) monter ślusarskiego wyposażenia okrętowego, 46) ślusarz, 47) ślusarz - mechanik remontowy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, prace wykonywane przez ubezpieczonego, zarówno w czasie gdy formalnie zajmował stanowisko ślusarza /poz. 46/, jak i montera ślusarskiego wyposażenia okrętowego /poz. 25/, z istoty prowadzone były na budowanych statkach, przy czym wszystkie opisane przez świadków czynności, w tym te nie wykonywane normalnie przez ślusarzy czy monterów ślusarskiego wyposażenia okrętowego, jak izolowanie czy montowanie kadłubów okrętów, a wykonywane faktycznie przez ubezpieczonego, dają się podciągnąć pod jedną z prac wymienionych w przywołanym wyżej zarządzeniu i tym bardziej pod bardziej pojemną formułę rozporządzenia.

Zwrócić przy tym należy uwagę, iż w aktach osobowych ubezpieczonego brak jest dowodu na to, aby wraz z powierzeniem obowiązków brygadzisty zasadniczo zmienić miał się zakres jego obowiązków, co w konsekwencji mogłoby prowadzić do ustalenia, iż nie wykonywał opisanych wyżej prac w pełnym wymiarze czasu pracy.

Kierując się powyższym, w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji trafnie zaliczył ubezpieczonemu do stażu pracy w szczególnych warunkach cały sporny okres zatrudnienia w Stoczni (...) w G. od 3 września 1970r. do 31 stycznia 1992r., który z pominięciem okresów urlopów bezpłatnych daje ubezpieczonemu wymagany 15 letni staż pracy w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu Apelacyjnego ubezpieczony wykazał, że spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do wcześniej emerytury na mocy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a zatem zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Mając na uwadze powyższe, na mocy art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.