Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

po rozpoznaniu 21 września 2022 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania Zakładu (...) sp. z o.o. w Ż.

przeciwko Dyrektorowi Regionalnemu Zarządu Gospodarki Wodnej we W. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie

z udziałem J. K.

o zawarcie umowy o odprowadzanie ścieków

na skutek odwołania od decyzji Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia 1 lipca 2020 roku, numer (...)

I.  uchyla zaskarżoną decyzję;

II.  zasądza od Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie na rzecz Zakładu (...) sp. z o.o. w Ż. kwotę 837 zł (osiemset trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Maciej Kruszyński

Sygn. akt XVII AmW 104/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 1 lipca 2020 r., Nr (...)Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie działając w oparciu o art. 27e ust. 1 pkt 1) i ust. 2 pkt 1) w związku z art. 27a ust. 3 pkt 3) oraz art. 27f ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 1437 ze zm. - dalej u.z.z.w.) w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 2056 ze zm.- dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu wniosku P. J. K., w sprawie rozstrzygnięcia sporu dotyczącego odmowy zawarcia umowy na odprowadzanie ścieków przez Zakład (...) Sp. z o.o. w Ż. dla nieruchomości M. ul. (...), (...)-(...) Ż., nakazał Zakładowi (...) Sp. z o.o. w Ż. zawarcie umowy z P. J. K. na odprowadzanie ścieków z nieruchomości położonej na działce nr (...), M. ul. (...), (...)-(...) Ż..

Powód zaskarżył ww. decyzję w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

1.  art. 32 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256) w zw. z art. 65 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że udzielone przez Powoda pełnomocnictwo (złożone wraz z zażaleniem na postanowienie wydane przez Pozwanego na podstawie art. 27e ust. 3 u.z.z.w.) upoważnia pełnomocnika wyłącznie do działania w sprawie ustanowienia na podstawie art. 27e ust. 3 u.z.z.w. warunków odprowadzania ścieków do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sporu, podczas gdy złożone pełnomocnictwo jest pełnomocnictwem ogólnym, a zakres umocowania w żaden sposób nie został ograniczony do postępowania zażaleniowego,

2.  art. 40 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256) poprzez jego niezastosowanie i wadliwe doręczenie decyzji bezpośrednio Powodowi, a nie jego pełnomocnikowi,

3.  art. 27e ust. 2 pkt 1, art. 2 pkt 4, art. 6 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 u.z.z.w. w zw. z art. 6 i art. 28 k.p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na nakazaniu Powodowi zawarcia umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków ze Stroną (Wnioskodawcą) w sytuacji, gdy:

a.  Powód nie wykonywał i nie wykonuje na terenie Gminy W. Ż. działalności gospodarczej z zakresu zbiorowego odprowadzania ścieków, nie zawierał umów o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków z odbiorcami z terenu tej Gminy, ani bezpośrednio nie świadczył na ich rzecz usługi oprowadzania ścieków,

b.  Powód nie posiada statusu przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego na terenie Gminy W. Ż., a to z uwagi na brak zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie zbiorowego odprowadzania ścieków na tym obszarze, a tym samym nie posiada legitymacji do bycia stroną postępowania i adresatem decyzji, o której mowa w art. 27e ust. 1 u.z.z.w., 

c.  Powód nie określił taryfy dla zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Gminy W. Ż., jak również nie był i nie jest beneficjentem wydanej przez Pozwanego decyzji zatwierdzającej taryfę dla zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Gminy W. Ż., co w konsekwencji oznacza, że Pozwany poprzez wydaną decyzję zmusza Powoda do stosowania pozataryfowych cen i stawek opłat niezatwierdzonych, co stanowi delikt administracyjny w rozumieniu art. 29 ust. 1 pkt 1 u.z.z.w.,

d.  Powód nigdy nie przejawiał woli bezpośredniej obsługi odbiorców usług z terenu Gminy W. Ż. i w konsekwencji nie występował i nie zamierza występować o wydanie decyzji administracyjnych wskazanych w pkt b i c,

e.  do dnia 31 sierpnia 2019 r. Gmina W. Ż. była stroną umowy o odprowadzanie ścieków zawartej ze Stroną (Wnioskodawcą), a tym samym pełniła funkcję przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego na jej obszarze i świadczyła usługi odprowadzania ścieków na podstawie taryfowych cen i stawek opłat, zatwierdzonych prawomocną, ostateczną decyzją organu regulacyjnego (tj. decyzją Powoda),

f.  Gmina W. Ż. w dalszym ciągu jest stroną umów o odprowadzanie ścieków zawartych z mieszkańcami Gminy W. Ż.,

4.  art. 55 ¹ k.c. w zw. z art. 2 pkt. 4 i 20 oraz art. 16 ust. 1 u.z.z.w. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że:

a.  warunkiem wystarczającym uznania danego przedsiębiorcy za przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne jest spełnienie przesłanek z art. 55 ¹ k.c. oraz samo bycie właścicielem części urządzeń kanalizacyjnych, bez względu na to:

•

czy dany przedsiębiorca przejawia wolę wykonywania działalności z zakresu zbiorowego zaopatrzenia wodę lub zbiorowego odprowadzania ścieków,

•

czy dany przedsiębiorca legitymuje się zezwoleniem za prowadzenie zbiorowego odprowadzania ścieków, o którym mowa w art. 16 ust. 1 u.z.z.w. na terenie danej gminy,

•

czy wiąże go jakikolwiek stosunek prawny lub faktyczny z bezpośrednimi odbiorcami usług kanalizacyjnych,

b.  własność sieci kanalizacyjnej zlokalizowanej na terenie danej gminy samodzielnie przesądza o tym, że właściciel tej sieci prowadzi działalność z zakresu zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie tej gminy,

5.  art. 27e ust. 2 pkt 1 w zw. art. 6 ust. 2 u.z.z.w. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że warunkiem wystarczającym do nakazania Powodowi zawarcia umowy o odprowadzanie ścieków ze Stroną (Wnioskodawcą) jest przyłączenie Strony do sieci Powoda oraz wystąpienie z pisemnym wnioskiem o zawarcie umowy, bez względu na to, że Powód nie legitymuje się zezwoleniem na prowadzenie zbiorowego odprowadzania ścieków, o którym mowa w art. 16 ust. 1 u.z.z.w. na terenie Gminy W. Ż.,

6.  art. 27e ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 i 3 u.z.z.w. poprzez ich błędną wykładnię i nakazanie Powodowi zawarcia ze Stroną (Wnioskodawcą) umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków bez wskazania treści elementów przedmiotowo istotnych (essentailia negotii) tejże umowy,

7.  art. 86 ust. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. - Prawo wodne (Dz. U. z 2020 r., poz. 310, dalej jako „Prawo wodne”) w zw. z. art. 3 ust. 1 oraz art. 24b ust. 3 u.z.z.w. poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że aglomeracja jest podstawową jednostką terytorium, na którym prowadzone jest gospodarowanie ściekami komunalnymi, a w konsekwencji, że ustanowienie obszaru aglomeracji Ż. jest przesłanką uznania Powoda za podmiot faktycznie prowadzący działalność na terenie Gminy W. Ż. w świetle przepisów u.z.z.w.,

8.  art. 124 § 1 i 2, art. 107 § 3 w zw. z art. 126 k.p.a. oraz art. 8, art. 9, art. 11 k.p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na niezawarciu przez Pozwanego w zaskarżonej decyzji uzasadnienia faktycznego i prawnego wskazującego okoliczności faktyczne i prawne, którymi pozwanymi kierował się przy wydawaniu zaskarżonej decyzji, oceny zebranego w postępowaniu materiału dowodowego, wykładni stosowanych przepisów oraz oceny przyjętego stanu faktycznego w świetle obowiązującego prawa,

9.  art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie oraz dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia błędnego stanu faktycznego sprawy, a polegające na:

a.  stwierdzeniu, że Powód faktycznie prowadzi działalność polegającą na odprowadzaniu i oczyszczaniu ścieków na terenie miejscowości M. i G.,

b.  stwierdzeniu, że Powód oczyszcza ścieki z terenu miejscowości M. i G., podczas gdy Powód nie jest właścicielem oczyszczalni ścieków, bowiem ścieki są oczyszczane przez odrębny podmiot, tj. Spółkę (...),

c.  pominięciu faktu samodzielnej, realizacji przez Gminę W. Ż. zadania własnego w zakresie zbiorowego odprowadzania ścieków,

d.  pominięciu faktu, że Gmina W. Ż. nigdy nie powierzyła realizacji zadania z zakresu zbiorowego odprowadzania ścieków ani w sferze publicznoprawnej innej gminie, ani w sferze bezpośredniej realizacji działalności żadnemu przedsiębiorstwu wodociągowo - kanalizacyjnemu, w tym Powodowi,

e.  pominięciu faktu dotychczasowego świadczenia przez Gminę W. Ż. usług odprowadzania ścieków na swoim obszarze w oparciu o:

•

umowę o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków zawartą ze Stroną (Wnioskodawcą)

•

prawomocną, ostateczną decyzję Pozwanego nr (...) z dnia 9 sierpnia 2018 r. zatwierdzającą taryfę dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie gminy Ż. (Gminy W. Ż.) na okres 3 lat,

•

regulamin dostarczania wody i odprowadzania ścieków, uchwalony przez Radę Gminy Ż. na mocy uchwały nr (...) z dnia 26 marca 2019 roku,

f.  pominięciu okoliczności w postaci uwzględnienia Wnioskodawcy jako odbiorcy usług przez Gminę W. Ż. w kalkulacji taryfy dla zbiorowego odprowadzania ścieków, obowiązującej na terenie Gminy W. Ż., na podstawie istnienia prawomocnej, ostatecznej decyzji Pozwanego nr (...) z dnia 9 sierpnia 2019 r. zatwierdzającej taryfę dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie gminy na okres 3 lat,

g.  pominięciu okoliczności wynikających z treści studium wykonalności projektu nr (...) pn. „Budowa i modernizacja sieci oraz urządzeń wodno-kanalizacyjnych w aglomeracji Ż.” w części dotyczącej strategii cenowej w postaci ustalenia przez Gminę W. Ż. i Gminę M. Ż. zasad samodzielnego świadczenia usług odprowadzania ścieków przez każdą z tych gmin na swoim terenie, w tym samodzielnego opracowywania taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków dla terenu każdej z tych gmin,

h.  pominięciu okoliczności w postaci tego, że Regulamin dostarczania wody i odprowadzania ścieków na obszarze Gminy Ż., uchwalony przez Radę Gminy Ż. na mocy uchwały nr (...) z dnia 26 marca 2019 roku wyraźnie wskazuje, że to Gmina W. Ż. jest przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym.

Mając powyższe na uwadze, Powód wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym, kosztów zastępstwa procesowego w wysokości trzykrotności stawki minimalnej, a także kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Pan J. K. w dniu 20 października 2015 r. zawarł z Gminą Ż. Umowę nr (...) o dostawę wody i odprowadzanie ścieków dla nieruchomości M., ul. (...), (...)-(...) Ż..

Dowód: Umowa nr (...) o dostawę wody i odprowadzenie ścieków z 20 października 2015 r. - k. 22 akt adm.

Wnioskiem z 26 sierpnia 2019 r. Wnioskodawca wystąpił do Gminy Ż. o rozwiązanie powyższej umowy w zakresie świadczenia usługi odprowadzania ścieków na mocy porozumienia stron. Wobec tego, pismem z dnia 20 września 2019 r. Gmina Ż. poinformowała odbiorcę usług o rozwiązaniu umowy z 5 października 2015 r. z dniem 31 sierpnia 2019 r.

Dowód: Pismo z 20 września 2019 r. – k. 26 akt adm.

Jednocześnie, Wnioskodawca zwrócił się z pisemnym wnioskiem do Zakładu (...) Sp. z o.o. w Ż. o zawarcie umowy o odprowadzanie ścieków z nieruchomości położonej w M., ul. (...).

Dowód: Wniosek o zawarcie umowy o odprowadzanie ścieków - k. 10 akt adm.

Przedsiębiorstwo odmówiło zawarcia umowy o odprowadzanie ścieków z Wnioskodawcą. Przedsiębiorstwo powołało się na fakt braku zezwolenia na prowadzenia zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Gminy W. Ż.. Zdaniem Spółki jedynym podmiotem uprawnionym obecnie do zawarcia z wnioskodawcą umowy o odprowadzanie ścieków i świadczenia tychże usług na rzecz wnioskodawcy jest Gmina W. Ż..

Dowód: Pismo z 30 sierpnia 2019 r. - k. 9 akt adm.

Wobec powyższego, Wnioskodawca zwrócił się do Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie o rozstrzygnięcie sporu dotyczącego odmowy zawarcia umowy na odprowadzanie ścieków przez Zakład (...) Sp. z o.o. w Ż. dla nieruchomości wnioskodawcy położonej w M., ul. (...). Ponadto na podstawie art. 27 e ust. 3 u.z.z.w. wniósł o określenie tymczasowych warunków odprowadzania ścieków do czasu rozstrzygnięcia przedmiotowego sporu.

Dowód: Wniosek z 4 września 2019 r. - k. 8 akt adm.

W dniu 1 października 2019 r. zostało wszczęte postępowanie w przedmiotowej sprawie.

Dowód: Zawiadomienie o wszczęciu postępowania z 1 października 2019 r., k. 11 akt adm.

Postanowieniem z 30 stycznia 2020 r., Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie określił dla Wnioskodawcy warunki odprowadzania ścieków z nieruchomości Wnioskodawcy przez (...) w ten sposób, że:

1.  rozliczenie za świadczoną usługę odbioru ścieków odbywać się ma po cenie 7,75 zł netto (8,37 zł brutto) za 1 m ³ ,

2.  ilość odprowadzanych ścieków z przedmiotowej nieruchomości, zgodnie z przeciętnymi normami wynosi 6 m ^3,

3.  należność za usługę odprowadzania ścieków stanowi iloczyn ceny oraz ilości odprowadzania ścieków za okres rozliczeniowy, wynoszący miesiąc;

4.  kwotę należności oraz warunki zapłaty określa wystawiona przez przedsiębiorstwo faktura,

5.  zgłoszenie przez odbiorcę usług zastrzeżeń do wysokości faktury nie wstrzymuje jej zapłaty,

6.  w przypadku nadpłaty zalicza się ją na poczet przyszłych należności lub na żądanie odbiorcy zwraca się ją w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku w tej sprawie,

7.  w przypadku niedotrzymania terminów płatności określonych w fakturze przedsiębiorstwo będzie obciążało dostawcę odsetkami ustawowymi zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Dowód: Postanowienie z 30 stycznia 2020 r. - k. 54 akt adm.

Na skutek zażalenia powoda, Sąd Okręgowy Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, postanowieniem z 19 lutego 2021 r. w sprawie toczącej się pod sygn. akt XVII Amz 220/20 zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że określoną w pkt 1 cenę rozliczenia za świadczoną usługę odbioru ścieków ustalił w kwocie 15,55 zł za 1 m ³ tj. 14,40 zł netto, oddalił zażalenie w pozostałym zakresie i postanowił znieść wzajemnie między stronami koszty postępowania w sprawie. (okoliczność bezsporna)

(...) prowadzi działalność w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę oraz zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Gminy M. Ż., w oparciu o zezwolenie Burmistrza Miasta Ż. na prowadzenie tego rodzaju działalności. (okoliczność bezsporna)

Spółka posiadała zatwierdzoną przez organ regulacyjny - Państwowe Gospodarstwo Wody Polskie Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. taryfę, która obowiązywała na terenie Gminy Ż. o statusie miejskim. Decyzją z 10 czerwca 2020 r. Prezes Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie stwierdził nieważność ww. decyzji. Aktualnie na terenie Gminy M. Ż. obowiązują taryfy poprzednie.

Dowód: Decyzja z 30 maja 2018 r. - k. 2 akt adm., Projekt taryfy - k. 3 akt adm.

Na terenie Gminy W. Ż. usługi zbiorowego odprowadzania ścieków świadczyła Gmina W. Ż. w oparciu o uchwałę Rady Gminy Ż. z 28 grudnia 2006 r.

Dowód: Uchwała nr (...) Rady Gminy Ż. z 28 grudnia 2006 r. - k. 30 akt adm.

Gmina W. Ż. posiada Regulamin dostarczania wody i odprowadzania ścieków uchwalony przez Radę Gminy Ż. uchwałą z 26 marca 2019 r. (opublikowany w Dzienniku Urzędowym Woj. (...) z 1.04.2019, pod poz. 986), który zastąpił poprzedni Regulamin, tj. z 28 grudnia 2006 r.

Dowód: Uchwała nr (...) z 26 marca 2019 r. - k. 27 akt adm.

Regulamin z 26 marca 2019 r. - k. 27v akt adm.

Gmina W. Ż. posiada taryfę na odprowadzenia ścieków na terenie Gminy W. Ż. zatwierdzoną decyzją Państwowego Gospodarstwa (...) Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. z 9 sierpnia 2019 r. (okoliczność bezsporna)

Sieć kanalizacyjna, znajdująca się na obszarze Gminy W. Ż., która została wybudowana w ramach wspólnego przedsięwzięcia Gminy M. Ż. i Gminy W. Ż. (Projekt nr (...) pn. Budowa i modernizacja sieci oraz urządzeń wodno-kanalizacyjnych w aglomeracji Ż.), a która znajduje się we władaniu (...), stanowi własność Spółki.

Dowód: Pismo Spółki z 16 października 2019 r. - k. 36 akt adm.,

Kartoteka skróconego majątku trwałego z roku 2019 - k. 39-40 akt adm.

Spółka wydawała warunki techniczne oraz dokonywała odbioru przyłącza dla nieruchomości przyłączanych do sieci kanalizacyjnej.

Dowód: Pismo dot. przyłączenia budynku mieszkalnego z 23 lipca 2015 r. - k. 41 akt adm.

Protokół odbioru przyłączy - k. 44 akt adm.

W wyniku dokonanych przyłączeń odbiorców do sieci kanalizacyjnej Gmina W. Ż. zawierała umowy o odprowadzanie ścieków z mieszkańcami Gminy W. Ż.. (okoliczność bezsporna)

Odbiór ścieków z terenu Gminy W. Ż. do dnia 31 lipca 2019 r. był regulowany między Spółką a Gminą W. Ż. umową hurtowego odbioru ścieków z dnia 10 grudnia 2018 r. Na mocy tej umowy strony ustaliły cenę za 1 m ³ odebranych ścieków w wysokości 17,27 zł netto. Umowa ta wygasła z dniem 31 lipca 2019 r. (okoliczność bezsporna)

Spółka w dalszym ciągu odbiera ścieki z terenu Gminy W. Ż.. Kwestia rozliczeń stanowi przedmiot odrębnego postępowania sądowego, bowiem Spółka wystąpiła przeciwko Gminie z pozwem o bezumowne korzystanie z usług hurtowego odbioru ścieków. (okoliczność bezsporna)

Uchwałą Sejmiku Województwa (...) z 16 listopada 2015 r. wyznaczona została aglomeracja Ż. o równoważnej liczbie mieszkańców 41.954, z oczyszczalnią ścieków zlokalizowaną w Ż., której obszar obejmuje miasto Ż. oraz w obszarze Gminy Ż. miejscowości G., M. i Ł..

Dowód: Uchwała Sejmiku Województwa (...) Nr XIV/138/15 z dnia 16 listopada 2015 r., k. 1 akt adm.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym i sądowym oraz fakty powszechnie znane, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 479 ⁸⁶ § 2 k.p.c. uwzględniając odwołanie sąd ochrony konkurencji i konsumentów uchyla albo zmienia w całości lub w części zaskarżoną decyzję i orzeka co do istoty sprawy.

Wydana decyzja kontrolowana jest przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów pod względem legalności. Uchyleniu podlega decyzja charakteryzująca się wadliwością, która uzasadniałaby stwierdzenie nieważności decyzji w postępowaniu administracyjnym. Uchyleniu podlega także decyzja wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, niewykonalna w dniu jej wydania, jeżeli niewykonalność ma charakter trwały; również taka, która w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą oraz taka, która zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.

Przedmiotowa, będąca przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie Decyzja obarczona jest uchybieniami, które prowadziły do jej uchylenia.

Zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie, istotną dla oceny złożonego przez Powoda odwołania, było ustalenie czy to Powód, na terenie Gminy W. Ż., posiada status przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego w rozumieniu art. 2 pkt 4 u.z.z.w. co jest warunkiem uznania, go za adresata obowiązku nałożonego zaskarżoną Decyzją – tj. zawarcia umowy o odbiór ścieków.

Zbiorowe zaopatrzenie wodę oraz zbiorowe odprowadzenie ścieków jest zadaniem własnym gminy. Wyraźnie wynika to z dwóch aktów prawnych: ustawy z 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (tj. z dnia 25 czerwca 2021 roku) - art. 7 ust. 1 pkt 3 - zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy (…) wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych (…); oraz ustawy konkretyzującej to zadanie własne gminy w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę oraz kanalizacji – to jest Ustawy z 7 czerwca 2001 roku o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (u.z.z.w.) - art. 3 ust. 1, który stanowi, iż zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków jest zadaniem własnym gminy. Jest to zadanie, które spełnia przesłanki zadania użyteczności publicznej – jego celem jest bowiem bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych (art. 1 ust. 2 Ustawy z 20 grudnia 1996 roku o gospodarce komunalnej, tj. z dnia 31 marca 2021 roku, Dz.U. z 2021 r. poz. 679.) – co sprawia, że w zakresie zbiorowego zaopatrzenia wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków zastosowanie znajduje również Ustawa o w gospodarce komunalnej.

Obowiązek wykonania zadania własnego przez gminę nie ma charakteru dowolności i nie jest pozostawiony jej wyborowi. Gminy, na które nałożono obowiązek wykonania zadania własnego, nie mogą uchylić się od jego realizacji. Jest to związane z jednym z przejawów działania gminy, którym jest jej samodzielność; przy czym podkreślenia wymaga, że gmina jest zobligowana do wykonania zadania własnego nawet wówczas, gdy nie dysponuje odpowiednimi dochodami własnymi.

Zaniechanie wykonania zadania własnego, także tego, którym jest zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków lub przerzucenie – poza ramami prawnymi - tych zadań na inny podmiot oznacza, że gmina działa niezgodnie z prawem.

Sektor wodociągowo – kanalizacyjny charakteryzuje się niewątpliwą swoistością. Świadczenie usług wodociągowo-kanalizacyjnych odbywa się bowiem z wykorzystaniem technicznej infrastruktury sieciowej – zasadniczo w ramach monopolu sieciowego. Mieszkańcy gminy nie mają możliwości dokonania wyboru faktycznego dostawcy usługi zaopatrzenia w wodę lub odbioru ścieków, ponieważ infrastrukturą konieczną do realizacji tych usług włada jeden podmiot.

Cechą charakterystyczną organizacji sektora wodociągowo – kanalizacyjnego jest również, charakterystyczna pozycja regulatora sieci, którą – obecnie – w pewnym zakresie pełni organ wykonawczy gminy (tzw. regulator pośredni – por.: P. Bojarski, W. Radecki, J. Rotko, Ustawa o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Komentarz, Warszawa 2011, s. 32.) oraz państwowa osoba prawna Wody Polskie, pełniąca funkcję organu regulacyjnego (art. 239 w zw. z art. 240 ust. 3 pkt 27 w zw. z art. art. 27a ust. 1 pkt 1 u.z.z.w.

W myśl art. 2 ust. 4 u.z.z.w. przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym jest przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (tj. z dnia 8 grudnia 2020 r, Dz.U. z 2021 r. poz. 162), jeżeli prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę lub zbiorowego odprowadzania ścieków, oraz gminne jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, prowadzące tego rodzaju działalność.

Działalność gospodarcza w zakresie zbiorowego zaopatrzenia wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków zatem może być prowadzona w różnych formach organizacyjno-prawnych. Przedsiębiorstwo to może bowiem posiadać formę samorządowego zakładu budżetowego, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego lub spółdzielni. Może być prowadzone również przez osobę fizyczną będącą przedsiębiorcą (art. 3 ust. 1 Ustawy o gospodarce komunalnej).

Wreszcie wskazana wyżej działalność, w zakresie zbiorowego zaopatrzenia wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków, może być prowadzona przez samą gminę. Gmina w takim wypadku – nie dość, że jest uznawana za prowadzącą działalność gospodarczą (por. uchwała SN z 24 lipca 2013 roku, III ZP 43/13), ale posiada również status przedsiębiorstwa wodociągowo – kanalizacyjnego w rozumieniu art. 2 ust. 4 u.z.z.w.

Za taką konstatacją przemawia art. 17 b pkt 5 u.z.z.w., w myśl, którego wójt, burmistrz, prezydent miasta odmawia udzielenia zezwolenia lub może ograniczyć jego zakres w stosunku do wniosku o udzielenie zezwolenia, jeżeli na obszarze gminy działalność w zakresie zbiorowego zaopatrzenia wodę lub zbiorowego odprowadzania ścieków prowadzi gmina (…).

W konsekwencji zatem przyjąć należy, że niezależnie od pewnych swoich uprawnień regulacyjnych gmina może być – co do zasady – traktowana jako przedsiębiorstwo wodociągowo kanalizacyjne w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 4 u.z.z.w. Dochodzi do tego właśnie w sytuacji wykonywania zadań przedsiębiorstwa wodociągowo – kanalizacyjnego przez samą gminę.

Na możliwość traktowania gminy jako przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 4 u.z.z.w. zwraca się także uwagę w orzecznictwie sądów administracyjnych (por.: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 lipca 2005 roku, sygnatura akt OSK 1741/04, gdzie stwierdzono że „Prowadząc faktycznie działalność usługową w zakresie dostarczania wody oraz odprowadzania ścieków gmina, posiadająca osobność prawną z mocy art. 2 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, usytuowała się w takiej samej sytu­acji, jak każdy inny dostawca prowadzący działalność w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbioro­wym odprowadzaniu ścieków).

Przełożenie powyższych rozważań na grunt okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie, zdaniem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, prowadzi do wniosku, że za przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, w rozumieniu art. 2 ust. 4 u.z.z.w. na terenie Gminy W. Ż., winna być uznana jedynie sama Gmina.

Po pierwsze, jak wynika z zaprezentowanych wyżej rozważań, możliwość taka znajduje umocowanie w obowiązujących, przywołanych wcześniej przepisach prawnych.

Po drugie zaś, sama Gmina W. Ż. usytuowała się, na swoim własnym terenie, w pozycji podmiotu pełniącego funkcję przedsiębiorstwa wodociągowo kanalizacyjnego. Wynika to z niespornych w niniejszej sprawie faktów.

Zgodnie z obowiązującym w Gminie W. Ż. regulaminem dostarczania wody i odprowadzenia ścieków na obszarze gminy Ż. (załącznik do uchwały nr (...) Rady Gminy Ż. z dnia 26 marca 2019 roku) dostawcą usług – jest zakład – przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, o którym mowa art 6 u.z.z.w., (§ 1 ust. 2 lit. d). Zgodnie z § 5 ust. 1 Regulaminu to gmina zawiera umowy na wniosek przyszłego dostawcy (mowa tu o dostawcy ścieków – czyli odbiorcy usług – regulamin, jeżeli chodzi o siatkę pojęć, sporządzony został nieco niespójnie).

Nie było ponadto w sprawie wątpliwości, że do momentu rozwiązania dotychczasowych umów o dostawę usług (odbioru ścieków) z mieszkańcami stroną tych umów, na terenie Gminy W. Ż. (jako dostawca usługi odbioru ścieków) była Gmina W. Ż.. Gmina zawierała przedmiotowe umowy, a zgodnie z art. 6 ust. 1 u.z.z.w., występując jako strona tych umów, musiała mieć status przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjnego, o którym mowa w art. 2 pkt 4 u.z.z.w. Gmina mogła być stroną takiej umowy bowiem tylko wtedy, kiedy jednocześnie pełniła funkcję przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego.

Kolejnym argumentem przemawiającym za tym, aby to Gminę W. Ż. traktować - na jej terenie - jako przedsiębiorstwo wodociągowo – kanalizacyjne jest fakt, iż to wyłącznie Gmina uzyskała na swoją rzecz, decyzją Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z 9 sierpnia 2019 roku nr (...), zatwierdzenie ustalonej przez Gminę taryfy dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie gminy Ż. na okres 3 lat. Projekt taryfy opracowany został przez Gminę, zgodnie zaś z art. 20 ust. 1 u.z.z.w. taryfę określa przedsiębiorstwo wodociągowo – kanalizacyjne.

Wreszcie zasadniczą okolicznością, która nie pozwala traktować Powoda jako przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego na terenie Gminy W. Ż. jest to, że zgodnie z art. 3 ust. 1 i 2 Ustawy o gospodarce komunalnej powierzenie wykonywania zadań z zakresu gospodarki komunalnej wymaga podjęcia uchwały powierzającej jej wykonywanie zadań podmiotowi, który posiada wymagane zezwolenie. Zbiorowe zaopatrzenie wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków jest działalnością koncesjonowaną w rozumieniu ustawy Prawo Przedsiębiorców, która wymaga uzyskania zezwolenia wydawanego przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta w drodze decyzji (art. 16 u.z.z.w.).

Poza sporem jest, iż zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbiorowego zaopatrzenia wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Gminy W. Ż. Powód nie posiadał i nie posiada. Zezwolenie takie w ogóle w Gminie W. Ż. nie zostało wydane, a to z tej przyczyny, iż sama Gmina pełniła funkcję przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego, a na Gminie prowadzącej działalność jako przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne na swoim terenie – o czym była mowa wyżej – nie spoczywa obowiązek uzyskania takiego zezwolenia.

Niezasadna była, podniesiona w odpowiedzi na odwołanie, argumentacja która – w ocenie Pozwanego – miała prowadzić do przyjęcia, że to Powód posiada na terenie Gminy W. Ż. status przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego w rozumieniu art. 2 pkt 4 u.z.z.w.

W szczególności nietrafny był podniesiony przez Pozwanego argument, iż przesądzającym dla uznania Powoda za przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne jest to, że Powód jest przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55 ¹ k.c., oraz że faktycznie prowadzi działalność gospodarczą polegającą na odprowadzaniu i oczyszczaniu ścieków. Argumentacja ta bowiem abstrahuje od całego otoczenia prawnego, które musi zaistnieć, aby przedsiębiorstwo prowadzące faktycznie usługi odbioru ścieków mogło zostać uznane za przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjne w rozumieniu u.z.z.w. Na gruncie przepisów u.z.z.w. oraz Ustawy o gospodarce komunalnej nie ma bowiem prawnych przeszkód, aby przedsiębiorstwem wodno-kanalizacyjnym w rozumieniu u.z.z.w. był podmiot prowadzący działalność w dowolnej formie prawnej, będący przedsiębiorstwem (art. 55 ¹ k.c.) lub też sama gmina, które nie mają faktycznej możliwości świadczenia usług odbioru ścieków - nie dysponują własną infrastrukturą, a swoje usługi świadczą, posługując się infrastrukturą podmiotu trzeciego – np. na podstawie umowy cywilnoprawnej. W takiej sytuacji wszystkie obowiązki związane z koniecznością uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności, uzyskania taryfy itd. spoczywają na tym przedsiębiorcy (lub gminie), który niejako organizuje system odbioru ścieków, nie mając ku temu własnych mocy (nie posiadającemu stosownej infrastruktury), ale wszelako powierzono mu uchwałą prowadzenie odbioru ścieków, posiada zezwolenie na prowadzenie takiej działalności od gminy (nie dotyczą te wymogi to samej gminy), zatwierdzoną taryfę. Dlatego sam fakt dysponowania (władania) infrastrukturą do odbioru ścieków nie przesądza o tym, że podmiot władający tą infrastrukturą posiada status przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego w rozumieniu art. 2 pkt 4 u.z.z.w.

W Gminie W. Ż. to Gmina przyjęła na siebie samą spoczywający na niej obowiązek (zadanie własne) związane z odbiorem ścieków, korzystając z infrastruktury podmiotu trzeciego – Powodowej spółki – na podstawie umowy cywilnoprawnej. Zatem sam fakt, że Powód jest przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55 ¹ k.c. oraz dysponuje infrastrukturą pozwalającą na odbiór ścieków od mieszkańców gminy nie determinuje jego pozycji jako przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego w rozumieniu u.z.z.w. zobligowanego do zawarcia umów na odprowadzanie ścieków z terenu Gminy W. Ż..

Podobnie niezasadny jest argument oparty na tym, że miejscowości M., G. oraz miasto Ż. stanowią obszar jednej aglomeracji. Tworzenie aglomeracji ma obniżać koszty gospodarki wodno-kanalizacyjnej poprzez umożliwienie gminom wspólnego wykonywania zadań własnych związanych z kanalizacją i oczyszczaniem ścieków na podstawie porozumień umożliwiających np. wybudowanie wspólnej oczyszczalni, systemu kanalizacyjnego itd. Gminy mogą oczywiście zawierać porozumienia międzygminne także dotyczące np. powierzenia jednej z nich obowiązków pozostałych gmin, bądź powierzenia swoich obowiązków innym podmiotom. W niniejszej sprawie jednak z taką sytuacją nie mamy do czynienia. Porozumienie międzygminne zawarte pomiędzy Gminą W. Ż. oraz miastem Ż. umożliwiło wspólną realizację projektu dotyczącego budowy sieci kanalizacyjnej, współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej. Gmina W. Ż. nie powierzyła jednak swojego zadania własnego, dotyczącego odbioru ścieków, ani miastu Ż. – które to zadanie na swoim terenie powierzyło powodowi stosowną uchwałą, ani Powodowi. Gmina W. Ż. zdecydowała się sama, dokonywać odbioru ścieków od mieszkańców, samodzielnie przejmując rolę przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjnego, co możliwe było wskutek zawarcia z Powodem umowy cywilnoprawnej hurtowego odbioru ścieków, na podstawie której to Powód – fizycznie – odbierał ścieki od mieszkańców Gminy.

W konsekwencji należało podzielić zwarte w odwołaniu stanowisko Powoda, iż na terenie Gminy W. Ż. nie posiada on statusu przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjnego w rozumieniu u.z.z.w., gdyż taki status posiada wyłącznie sama Gmina W. Ż.. Posiadanie statusu przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego w rozumieniu art. 2 pkt 4 u.z.z.w. przez podmiot innych niż gmina, wymaga zaś uprzedniego powierzenia przez gminę realizacji obowiązku wynikającego z art. 7 ust. 1 pkt 3 Ustawy o samorządzie gminnym w zakresie dostarczania wody i doprowadzania ścieków (por. Wyrok SN z 30 czerwca 2021 roku, sygn. akt IV CSKP 39/21).

Zaskarżona Decyzja narusza zatem art. 27e ust. 2 pkt 1, art. 2 pkt 4, art. 6 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 u.z.z.w w związku z art. 6 i art. 28 k.p.a., gdyż Pozwany nie był uprawniony do wydania, na podstawie art. 27 ust. 2 pkt 1 u.z.z.w. decyzji nakazującej zawarcie umowy na odbiór ścieków Powodowej spółce. Powód nie ma statusu przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego – a zatem odmowa zawarcia z Zainteresowanym umowy o odprowadzanie ścieków nie jest okolicznością, o której mowa w art. 27 ust. 1 pkt 1) u.z.z.w. To nie na Powodzie spoczywał obowiązek zawarcia takiej umowy tylko na Gminie W. Ż.. Przedmiotowa w sprawie Decyzja regulacyjna adresowana być może zaś jedynie do przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego w rozumieniu art. 2 pkt 4 u.z.z.w.

W ocenie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów także inne wady przemawiały za uchyleniem przedmiotowej Decyzji.

Zaskarżona decyzja w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą (art. 156 § 1 pkt 6 k.p.a.), co stanowi podstawę stwierdzenia nieważności decyzji na gruncie przepisów postępowania administracyjnego.

Decyzja nakłada bowiem na Powoda obowiązek zawarcia umowy z Zainteresowanym, mimo że Powód nie posiada zezwolenia na prowadzenie działalności jako przedsiębiorstwo wodociągowo – kanalizacyjne na terenie Gminy W. Ż. i nie posiada zatwierdzonej taryfy. Prowadzenie takiej działalności bez zezwolenia podlega karze grzywny na podstawie art. 60 ¹ kodeksu wykroczeń. Karze podlega także prowadzenie działalności bez przedstawienia do zatwierdzenia taryfy (art. 24 b w ust. 1 i art. 29 ust. 1 pkt 1 u.z.z.w.).

Wreszcie zaskarżona decyzja była wadliwa, nie nadawała się do wykonania od początku jej wydania, a ta niewykonalność miała charakter trwały (art. 156 § 1 ust. 5 k.p.a.).

Uzasadnione wątpliwości budził kluczowy element zaskarżonej decyzji – jej rozstrzygnięcie, zwane również osnową lub sentencją decyzji administracyjnej. Winno ono stanowić rezultat stosowania normy prawa materialnego w konkretnym przypadku, zaistniałych okolicznościach faktycznych ustalonych w toku postępowania administracyjnego (por. wyr. WSA w Olsztynie z 15.10.2009 r., II SA/Ol 741/09, Legalis).

Rozstrzygnięcie musi charakteryzować się jednoznacznością, a zatem być sformułowane w sposób jasny, wyraźnie jednoznaczny tak, aby było zrozumiałe dla stron bez uzasadnienia. Uzasadnienie bowiem nie zawsze jest składnikiem decyzji. Decyzja organu administracji publicznej, która nakłada na stronę postępowania obowiązek określonego zachowania, powinna obowiązek ten wyrażać precyzyjnie, bez niedomówień i stwarzania pola do różnych interpretacji. Zatem w osnowie decyzji administracyjnej rozstrzygnięcie wyrażone musi być wprost, tak, aby nie trzeba go było domniemywać, wyprowadzać z treści uzasadnienia, domyślać się jego treści. (por. na ten temat szerzej, także orzecznictwo, w Komentarzu do art. 107 k.p.a. pod red. Hausera, wyd. 7 [w] Legalis C.H.Beck). Nieprecyzyjnie sformułowana decyzja (osnowa/rozstrzygnięcie) narusza zawartą w art. 8 k.p.a. zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa (por. wyr. NSA z 10.9.2008 r., I OSK 1440/07, Legalis).

Wreszcie rozstrzygnięcie musi być sformułowane w taki sposób, żeby było możliwe dobrowolne wykonanie decyzji, lub też wykonanie jej z zastosowaniem środków egzekucji administracyjnej, czyli tak, aby nie było wątpliwości, czego ono dotyczy. Wykonaniu obowiązków z decyzji nie mogą stać na przeszkodzie ani przeszkody natury faktycznej, ani prawnej. Co za tym idzie prawidłowo wydana decyzja administracyjna powinna nakładać na adresata obowiązki, których wykonanie jest fizycznie i prawnie możliwe (por. wyr. NSA z 21.3.2007 r., II OSK 483/06, Legalis).

Odwołując się zatem do art. 156 § 1 ust. 5 k.p.a. za niewykonalną uznać należy taką decyzję, której adresat pozbawiony jest możliwości uczynienia z niej użytku – lub pozbawiony jest możliwości wykonania nałożonych na niego obowiązków.

Implementując tę część rozważań na grunt niniejszego sporu wskazać należy, że - po pierwsze w przypadku zaskarżonej Decyzji mamy do czynienia z tzw. niewykonalność prawną – istnieją bowiem prawne zakazy lub nakazy stanowiące nieusuwalną przeszkodę w wykonaniu praw lub obowiązków ustanowionych w Decyzji - Powód zmuszony byłby do zawarcia umowy mimo braku uchwały Gminy W. Ż. o powierzeniu mu zadania własnego Gminy, braku zezwolenia na prowadzenie działalności w charakterze przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjnego i braku taryfy - o czym szczegółowo była mowa wyżej.

Po drugie sformułowanie Decyzji ograniczające się do stwierdzenia „nakazuje Zakładowi (...) sp. z o.o. w Ż. zawarcie umowy z (…) na odprowadzanie ścieków z nieruchomości położonej (…)” przede wszystkim nie pozwala na stwierdzenie przez Powoda na jakich warunkach ma wykonać decyzję, prawidłowo uczynić zadość nałożonemu na niego obowiązkowi administracyjnemu, nie chroni również Zainteresowanego (oraz szerzej - odbiorców – mieszkańców gminy), bo de facto umożliwia zaproponowanie przez Powoda, w umowie zawieranej w wykonaniu zaskarżonej decyzji, dowolnie ustalonych przez niego stawek za odbiór ścieków.

Ponadto, w razie odmowy zastosowania się do wydanej decyzji, wątpliwa była możliwość dochodzenia jej wykonania z zastosowaniem środków egzekucji administracyjnej, z tych samych – wskazanych wyżej – przyczyn. Mianowicie nie wiadomo na jakich warunkach Zainteresowany miałby domagać się zawarcia umowy na odbiór ścieków od Powoda, a w razie braku konsensusu stron Decyzja w istocie pozostałaby pustą, nie rozwiązywałaby sporu, a wręcz stanowiła jego kolejne zarzewie.

Broniąc swej Decyzji Pozwany wskazał, iż została ona sformułowana zgodnie z treścią art. 27 ust. 2 pkt 1 u.z.z.w. W sytuacji jednak, jeżeli poszczególne elementy umowy nie wynikają z innych aktów prawnych – regulaminu, zatwierdzonej taryfy itd., decyzja nakazująca zawarcie umowy, wydana na podstawie art. 27 ust. 2 pkt 1 u.z.z.w. winna zawierać, zgodnie z art. 6 ust. 2 u.z.z.w. postanowienia, o których mowa w art. 6 ust. 3 u.z.z.w.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku z art. 479 ⁸⁶ § 2 k.p.c.

Na marginesie powyższych rozważań prawnych Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów pragnie podkreślić, że przede wszystkim to na Gminie W. Ż. spoczywa obowiązek prezentowania bardziej koncyliacyjnej postawy w całej sytuacji i podjęcia działań zmierzających do rozwiązania problemu, który był przyczyną wydania zaskarżonej Decyzji. To Gmina bowiem odpowiada za funkcjonujący na jej terenie model prowadzenia gospodarki w zakresie zadania własnego, jakim jest dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków. W sytuacji zaistniałego sporu co do wysokości wynagrodzenia należnego Powodowi za świadczone przez niego na rzecz Gminy usługi odbioru ścieków Gmina nie może uchylać się od wykonania ciążącego na niej zadania własnego poprzez proponowanie swoim mieszkańcom, aby samodzielnie zawierali umowy na odbiór ścieków z powodową spółką, przerzucając na nich w ten sposób problem, z którym winna się uporać, gdyż jest to działanie niezgodne z prawem.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty procesu oraz § 20 w zw. z § 14 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 2 października 2015 roku (tj. z 3 stycznia 2018 roku, Dz. U. z 2018 r. poz. 265).

SSO Maciej Kruszyński