Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2012 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku T. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy T. G.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu

z dnia 11 kwietnia 2012 r. sygn. akt VII U 1072/11

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. decyzją z 28 lipca 2011r. odmówił T. G. prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy oraz wstrzymał wypłatą świadczenia od 1 września 2011r. Podstawą niniejszej decyzji było orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 26 czerwca 2011r. stwierdzające, że schorzenia wnioskodawcy nie powodują dalszej niezdolności do pracy.

Z powyższą decyzją nie zgodził się wnioskodawca T. G. podnosząc, że stan jego zdrowia uniemożliwia podjęcie zatrudnienia i domagając się przyznania świadczenia na dalszy okres.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2012r. oddalił odwołanie wnioskodawcy od zaskarżonej decyzji, wskazując następujące motywy swojego rozstrzygnięcia:

T. G. urodził się (...). i z zawodu jest mechanikiem samochodowym. Ostatnio pracuje jako dozorca.

Decyzją z 28 października 1991r. pozwany organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do renty inwalidzkiej II grupy z rozpoznaniem depresji endogennej, a następnie z powodu zespołu nerwicowo-depresyjnego na podłożu osobowości neurastenicznej. Od 1997r. przyznano mu rentę również z powodu schorzeń narządu ruchu i kardiologicznych. Decyzją z 7 lutego 2000r. pozwany przyznał T. G. rentę z tytuły częściowej niezdolności do pracy na stałe.

W dniu 10 czerwca 2011r. Prezes ZUS po konsultacji ze specjalista psychiatrą ZUS zgłosił zastrzeżenia w stosunku do orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 13 września 1999r. i przekazał sprawę Komisji Lekarskiej ZUS. Orzeczeniem z 29 czerwca 2011r. Komisja uznała T. G. za zdolnego do pracy.

Z uwagi na to, że przedmiotem sporu był stan zdrowia wnioskodawcy, Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: ortopedy, neurologa, psychiatry, kardiologa i psychologa. Biegli po osobisty zbadaniu wnioskodawcy i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną rozpoznali u wnioskodawcy: zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego w wywiadzie, nadciśnienie tętnicze, osobowość neurotyczną F60, zaburzenia nerwicowe z komponentem depresyjnego-neurastenicznym, sprawność umysłową w normie, dyskretnie zaznaczone psychologiczne wykładniki organicznych zmian w obrębie (...) oraz zaburzenia w sferze emocjonalno-motywacyjnej.

W ocenie neurologa obecnie u wnioskodawcy brak objawów ogniskowego uszkodzenia układu nerwowego, a w odniesieniu do rozpoznawanego w przeszłości zespołu bólowego kręgosłupa nie stwierdza się dysfunkcji tego narządu (nastąpiło cofnięcie) i dlatego obecny stan kliniczny mieści się w ocenie neurologicznej poniżej poziomu orzekania o częściowej niezdolności do pracy.

Podobnie biegły ortopeda stwierdził, ze obecny stan narządu ruchu wnioskodawcy nie narusza w istotny sposób sprawności motorycznej organizmu i nie upośledza wydolności chodu. Wnioskodawca wymaga okresowej kontroli lekarskiej i systematycznego leczenia farmakologicznego oraz fizykoterapeutycznego zespołu bólowego kręgosłupa i stawów w ramach zwolnień lekarskich.

Biegły kardiolog uznał, iż w przedłożonej dokumentacji brak dostatecznego potwierdzenia istotnych powikłań narządowych nadciśnienia tętniczego ani tzw. chorób z nim współistniejących. Wydolność serca jest zachowana, a stan narządu krążenia dobry i dlatego brak z przyczyn kardiologicznych niezdolności wnioskodawcy do pracy zarówno w przeszłości jak i obecnie. W opinii uzupełniającej biegły kardiolog stwierdził, że przedstawiony dodatkowo wynik badania echokardiologicznego z 9 listopada 2011r. świadczy o koncentrycznym remodelingu lewej komory, zapewne powstałym w skutek nadciśnienia tętniczego. Jednak stopień zajęcia serca jest niewielki i nie daje dostatecznych podstaw do uznania niezdolności do pracy z przyczyn kardiologicznych.

W ocenie psychiatry i psychologa nie zachodzi aktualnie u wnioskodawcy niezdolność do pracy z przyczyn psychopatologicznych. Na podstawie przedstawionej dokumentacji medycznej nie zostały ujawnione takie ostre zaburzenia psychiczne lub ubytki kliniczne w zakresie funkcji psychicznych, które to zaburzenia w istotny sposób naruszają sprawność ustroju. Niewątpliwie wnioskodawca ma osobowość neurotyczną. Cechuje się ona przede wszystkim poczuciem choroby i niewydolności psychofizycznej, skłonnością do wahań nastrojów w kierunku przygnębienia i lęku, poczucia osłabienia, samoobserwacji z licznymi dolegliwościami somatycznymi, nadmiernym przeżywaniem sytuacji życiowych dla innych często obojętnych, nadmierne zaangażowanie emocjonalne w codzienne problemy emocjonalne i nadawanie im znaczenia stresu. Zaburzenia nerwicowe traktuje się jako sposób emocjonalnego funkcjonowania uwarunkowane osobowością i dlatego z przebiegiem przewlekłym i opornym na leczenie, gdyż osobowość taka nie poddaje się wpływom korekcyjnym. Powyższe stanowi o tym, iż wnioskodawca aktualnie nie jest osobą nawet częściowo niezdolną do pracy.

W opinii łącznej biegli uznali, że u odwołującego nie zachodzi niezdolność do pracy z przyczyn psychopatologicznych, jak i somatycznych. Stwierdzili, że orzeczenie niezdolności do pracy wnioskodawcy w sierpniu 1999r. przez lekarza orzecznika ZUS w oparciu o badanie specjalistyczne – konsultanta psychiatry z powodu osobowości neurotycznej oraz zaburzeń nerwicowych było błędne. W ocenie biegłych odchylanie w zakresie stanu psychicznego miernie upośledzają sprawność ustroju i aktualnie nie powodują niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy podzielił całkowicie stanowisko biegłych w zakresie oceny stanu zdrowia wnioskodawcy oraz możliwości podjęcia dalszego zatrudnienia. Uznał, iż opinia biegłych jest rzeczowa, spójna i jednoznaczna. Podkreślić należy, że wnioskodawca nie złożył żadnych zastrzeżeń, co do opinii.

Kierując się powyższymi względami Sąd I instancji na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Apelację od powyższego wyroku złożył T. G. domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przyznania mu prawa do dalszej renty.

W uzasadnieniu apelacji wskazał, że stan jego zdrowia uniemożliwia mu podjęcie dalszego zatrudnienia. Wskazał też, że posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z 16 stycznia 2012r. ze wskazaniem, że może podejmować wyłączenia pracę lekką i spokojną. Ponadto stwierdził, że ma obecnie trudną sytuację materialną, a rentę otrzymał bezterminowo i uważa, że wstrzymanie świadczenia w sytuacji, kiedy pobierał ją ponad 10 lat jest niezgodne z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

Wbrew zarzutom apelującej Sąd Okręgowy miał pełne podstawy, by przyjąć, że w świetle przepisu art. 12 i 13 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy, a tym samym nie nabył prawa do dalszego świadczenia.

Sąd I instancji przeprowadził zasadne postępowanie dowodowe zasięgając opinii biegłych specjalistów z dziedzin właściwych ze względu na rozpoznane schorzenia: ortopedy, neurologa, psychiatry, kardiologa i psychologa.

Wobec tego, że opinia biegłych i opinia uzupełniająca kardiologa jest jednoznaczna i pełna, a ponadto oprócz sformułowania wniosków końcowych zawiera przekonywujące uzasadnienie, Sąd orzekający pozyskał materiał dowodowy poddający się jego kontroli, której w żadnym zakresie nie można zarzucić dowolności (art. 233§ 1 k.p.c.).

W utrwalonym już orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że swobodna ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas, gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna ( vide: wyrok z 18 lutego 1997r. II UKN 77/96 OSNAPiUS 1997 nr 21 poz. 426 lub wyrok z 27 lutego 1997r. I UKN 25/97 OSNAPiUS 1997 NR 21 POZ. 420). Taka sytuacja nie zaistniała w niniejszej sprawie.

Sam fakt istnienia schorzeń u apelującego nie jest kwestionowany i został prawidłowo rozpoznany przez biegłych sądowych, jednak stopień ich nasilenia jak wykazało postępowanie dowodowe Sądu I instancji nie powoduje niezdolności do pracy w takim stopniu, by powodowało częściową bądź całkowitą niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji wnioskodawcy. Zarzuty apelującego poza odmienną oceną występujących schorzeń nie zawierają wystarczających argumentów, które powodowałyby wzruszenie prawidłowego rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego.

Podkreślić przy tym należy , że Sąd ocenia stan zdrowia na dzień wydania decyzji. Późniejsze jego pogorszenia może stanowić jedynie podstawę do wystąpienia z ponownym wnioskiem o świadczenie rentowe.

Sąd Apelacyjny ponadto zwraca uwagę, iż sytuacja materialna wnioskodawcy nie ma żadnego wpływu na prawo wnioskodawcy do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż prawo do tego świadczenia nabywa tylko osoba będąca częściowo lub całkowicie niezdolna do pracy.

Wbrew twierdzeniom apelującego, organ rentowy może w każdym czasie poddać ubezpieczanego badaniom lekarskim, jeżeli uzna, że zachodzą uzasadnione wątpliwości co do oceny stanu jego zdrowia.

W tym stanie rzeczy, kierując się wyżej wskazanymi względami Sąd Apelacyjny z mocy art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

/del. SSO Wiesława Stachowiak/ /SSA Hanna Hańczewska-Pawłowska/ /SSA Ewa Cyran/