Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1355/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Choszcznie z 15 maja 2024 r. sygn. II K 74/24.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny (prokurator)

☒ obrońca

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ w całości

☒ na niekorzyść

☒ w całości

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

0.11.4. Wnioski

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

Ł. Ś.

Karalność oskarżonego

Karna karna

356-357

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Karta karna

Art. 424 § 1 pkt 1 kpk nie przewiduje wyjaśniania przyczyn uznania dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Mająca wpływ na treść wyroku obraza przepisów postępowania. a mianowicie art. 7 kpk polegająca na całkowicie dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, co skutkowało wyciągnięciem wniosków sprzecznych z materiałem dowodowym, który prawidłowo oceniony nie pozwalał na dokonanie ustaleń faktycznych jednoznacznie umożliwiających na przypisanie oskarżonemu winy w zakresie zarzucanego mu przestępstwa z art. 198 kk (zarzut obrońcy).

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest poniekąd standardowy, postawiony zgodnie z zasadą, że jeśli oskarżony nie przyznaje się do winy, a Sąd go mimo to skazuje, to ocena dowodów na pewno jest całkowicie dowolna, bo prawidłową oceną (swobodną) byłoby wyłącznie danie w całości wiary oskarżonemu. Tak jednak prawo nie stanowi, a Sąd w przeciwieństwie do obrońcy musi zachować obiektywizm. Wnioski Sądu co do tego, że oskarżony po sprowadzeniu pokrzywdzonej do swego mieszkania, podał jej nieokreśloną substancję w herbacie, a następnie dopuścił się wobec niej ustalonych zachowań seksualnych – o których szerzej będzie mowa w odniesieniu do apelacji prokuratora – były prawidłowe. Wynikały one z zeznań pokrzywdzonej, przeprowadzonych badań lekarskich jej osoby, a także zeznań M. i Z. K. oraz B. Z.. Istotne były też badania genetyczne, które wykazały obecność DNA oskarżonego na bluzce i spodniach pokrzywdzonej. Analiza tych dowodów co do ich wiarygodności przeprowadzona przez Sąd Rejonowy nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego, a fakt, że obrońca ją podważa, wynika z jego roli procesowej.

Zeznania pokrzywdzonej i jej relacja przekazana innym osobom pozwala na ustalenie, że po podaniu jej przez oskarżonego herbaty doznała ona nagłego zaniku świadomości. Wiadomo, bo to sprawdzono, że nie była wówczas pod wpływem jakichkolwiek środków odurzających.

Jeżeli u pokrzywdzonej stwierdzono określone obrażenia ciała, a pokrzywdzona oświadcza, że dostała ich w czasie przedmiotowego zdarzenia, to aby odmówić jej wiary, trzeba wskazać logicznie, dlaczego miałaby tu mówić nieprawdę. Trzeba przy tym przypomnieć, że założenie, iż pokrzywdzona mówi nieprawdę, wiązać się musi z uznaniem, iż Ł. Ś. nie zrobił jej nic złego, natomiast ona sama ze złośliwości pomawia go o zgwałcenie (relację swoją przekazując najpierw bliskim, a potem w postępowaniu). Nie ma żadnych okoliczności wskazujących na to, aby miała jakikolwiek powód, by to zrobić i takie właśnie stwierdzenie jest oparte na wskazaniach wiedzy i doświadczenia życiowego. Zasady logiki wskazują także na to, że gdyby K. K. chciała fałszywie i złośliwie pomówić Ł. Ś., to twierdziłaby, że fakt zgwałcenia pamięta i by go w jakiś sposób opisywała, czyniąc oskarżenie dużo mocniejszym. Tymczasem tego nie robiła, co dowodzi, że nie było jej zamiarem nagromadzenie jakichkolwiek okoliczności, w szczególności fałszywych, mających na celu doprowadzenie do skazania oskarżonego.

Nie podważają też zeznań pokrzywdzonej zeznania świadków takich jak P. K. czy E. K., którzy w swoich zeznaniach już na wstępie oświadczyli, że nie było żadnego gwałtu. Przecież tego nie wiedzą, bo przy przedmiotowym zdarzeniu nie byli obecni. Są oni po prostu osobami, które chcą wierzyć oskarżonemu i zeznają z określonym założeniem wstępnym, a zatem ich wiarygodność jest wątpliwa. Zeznania M. Ł. z kolei nie pozwalają na dokonanie żadnych ustaleń co do tego, czy czyn miał miejsce. Nie podważają też zeznań K. K. próby ukazania jej przez oskarżonego i E. K. (ale nie P. K.) jako osoby rozwiązłej czy wręcz psychicznie chorej. Jest to sytuacja często prezentowana w sprawach o gwałty przez osoby, które chcą odebrać pokrzywdzonej wiarygodność, a oskarżony i E. K. taką postawę prezentowali bardzo wyraźnie.

Dodać tu trzeba oświadczenie samego oskarżonego, który powiedział w trakcie wyjaśnień, jak również powiedział P. K. „zrobiłem jej minetę, a ona mi zrobiła loda” – określając w ten sposób (identycznie za każdym razem) dokonywane czynności seksualne. Należy przy tym zauważyć, że oskarżony przyjął jasną i widoczną linię obrony: twierdził, iż pokrzywdzona współżyła z nim dobrowolnie, a on nie podał jej żadnej substancji. W końcu po to ją jej podał – takie jest ustalenie Sądu Rejonowego – aby w razie czego móc tak twierdzić.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie Ł. Ś. od zarzucanego mu czynu.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro Sąd Okręgowy nie uznał zarzutu niewłaściwej oceny dowodów za słuszny, nie mógł uwzględnić wniosku opartego na tym zarzucie.

Lp.

Zarzut

2

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, że oskarżony dodał do herbaty pokrzywdzonej nieustaloną substancję, która miała spowodować bezradność K. K., podczas gdy żadne dowody ani przeprowadzone badania tego nie potwierdzają (zarzut obrońcy).

☒ zasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Substancja psychoaktywna nazywana potocznie „pigułką gwałtu” jest już znana kryminalistyce, a tym samym również sądom. Wiadomo, że jest ona pozbawiona smaku i zapachu pozwalającego na jej rozpoznanie w przypadku dodania do jakiegokolwiek napoju, powoduje u osoby zatrutej stan bezradności i zaniku pamięci, co daje sprawcy możliwość wykonania wobec pokrzywdzonej dowolnych czynności, a przy tym jest stosunkowo szybko eliminowana z organizmu, co utrudnia lub wręcz uniemożliwia jej wykrycie badaniem laboratoryjnym. To zaś na ogół może zostać przeprowadzone dopiero po pewnym czasie, mianowicie wtedy, gdy pokrzywdzona zorientuje się, co się stało i zgłosi zdarzenie. Zgłoszenie takie nigdy nie następuje niezwłocznie, bo przecież taki jest właśnie skutek działania „pigułki”. Jest to więc narzędzie znane i nie jest tak, jak to twierdzi obrońca, iż żadne dowody nie potwierdzają podania pokrzywdzonej takiej substancji. Potwierdzają ów fakt zeznania pokrzywdzonej, która opisała skutki wypicia owej herbaty u pokrzywdzonego i fakt, że po jej wypiciu niespodziewanie doznała objawów typowych dla takiego środka, chociaż nie zażywała sama żadnych środków odurzających. Zeznawała o tym i mówiła innym osobom.

Niemożność wykrycia badaniem laboratoryjnym śladów owej substancji jest już nagłośniona, co zresztą spowodowało nadanie nazwy „pigułka gwałtu”. Nie może jednak być tak, że sprawca dopuszczający się zgwałcenia będzie miał zapewnioną bezkarność, jeżeli użyje owej pigułki. Sąd ma prawo ocenić dowód z zeznań pokrzywdzonej i na ich podstawie uznać, że podano jej środek, który ją obezwładnił, jeśli pokrzywdzona pamięta sytuację, w której podanie tego środka było możliwe i ona sama postrzegła skutki, jakie po owym podaniu wystąpiły. I to właśnie Sąd Rejonowy zrobił, a Sąd Okręgowy ocenę tę akceptuje.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie Ł. Ś. od zarzucanego mu czynu.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut dotyczył jednego tylko ustalenia, ale kluczowego dla uznania, iż miało miejsce przestępstwo. Skoro nie został uznany za słuszny, nie pociągnął za sobą zmiany wyroku.

Lp.

Zarzut

3

Rażąca surowość kary w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności oraz rażącą surowość nawiązki w wysokości 20.000 zł (zarzut obrońcy).

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest słabo uzasadniony. Okoliczność, że pokrzywdzona znała oskarżonego, umożliwiła mu dokonanie czynu i nie ma wpływu na wymiar kary. Karalność oskarżonego za przestępstwa narkotykowe, określana eufemistycznie przez obrońcę jako „wyłącznie raz”, jest okolicznością obciążającą, a nie łagodzącą. To o jeden raz za dużo, stanem poprawnym i pożądanym jest tylko niekaralność i tylko ona może skutkować łagodzeniem kary. Zresztą sposób dokonania czynu – podanie pokrzywdzonej nieustalonej substancji wpływającej na jej psychikę – można wiązać z dokonanymi wcześniej przez oskarżonego przestępstwami związanymi ze środkami odurzającymi: ma on do nielegalnych substancji dostęp.

Kara 2 lat pozbawienia wolności została orzeczona w sytuacji, gdy granice kary przy takiej kwalifikacji, jaką przyjął Sąd Rejonowy, wynosiły od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Owa rzekomo rażąco surowa kara to więc ledwie jedna czwarta maksymalnego zagrożenia ustawowego. Czyn nie jest zaś tego rodzaju, aby występowały jakieś wyjątkowe okoliczności łagodzące. Nawiązka w kwocie 20.000 zł za czyn, który wywołał u pokrzywdzonej dużą traumę psychiczną, zawsze związaną z byciem ofiarą przestępstwa seksualnego, może być zaś uznana za zbyt surową tylko przez tego, kto całkowicie lekceważy i deprecjonuje elementarne prawo człowieka, jakim jest wolność seksualna, rangę, jaką ma naruszenie tej wolności oraz skutki takiego naruszenia dla pokrzywdzonego.

Zważywszy na fakt, że apelację w zakresie kary wywiódł także prokurator, i to skutecznie, dalszy wywód w powyższej kwestii znajdzie się niżej.

Wniosek

O orzeczenie kary pozbawienia wolności we względniejszym wymiarze, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz obniżenie wysokości orzeczonej nawiązki, ewentualnie o orzeczenie kary pozbawienia wolności przy zastosowaniu art. 37a kk lub art. 37b kk, a także o orzeczenie nawiązki w niższym rozmiarze, ewentualnie o orzeczenie kary pozbawienia wolności oraz nawiązki we względniejszym rozmiarze.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kilka propozycji przedstawionych przez obrońcę zmierzało do najprostszego rozwiązania, jakim było uchronienie oskarżonego przed karą czy też przynajmniej złagodzenie jej do poziomu możliwie nieodczuwalnego dla Ł. Ś.. Jest to zrozumiałe, taka jest rola obrońcy. Sądu Okręgowego natomiast argumenty te zupełnie nie przekonały.

Lp.

Zarzut

4

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, wyrażający się w uznaniu, iż Ł. Ś. nie doprowadził pokrzywdzonej do obcowania płciowego, a nadto nie działał w warunkach podstępu i z wykorzystaniem przemocy, a jedynie wykorzystał bezradność K. K. spowodowaną działaniem nieustalonej substancji, którą sam jej podał, co w konsekwencji skutkowało zmodyfikowaniem opisu czynu i wyeliminowaniem z kwalifikacji prawnej art. 197 § 1 kk, podczas gdy oralny kontakt seksualny jest surogatem stosunku dopochwowego oraz stanowi obcowanie płciowe, nadto krwawienie pokrzywdzonej z okolic intymnych oraz rozpoznanie z jej badań w szpitalu (...) w S. wskazywały na to, że doszło między nimi do dopochwowego obcowania płciowego, natomiast ustalony przez Sąd sposób działania oskarżonego w postaci podania nieustalonej substancji należy uznać za zabieg eliminujący lub ograniczający opór ofiary, co wypełnia znamię podstępu, zaś zasady wiedzy i doświadczenia życiowego przekonują, że obrażenia powstałe u K. K. wiązać należy z wykorzystaniem przez Ł. Ś. przemocy, wobec czego „zasadnym” było uznanie sprawstwa i winy oskarżonego zarzucanego mu w części wstępnej wyroku czynu z odpowiednią modyfikacją w zakresie sposobu działania sprawcy.

☒ zasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora jest słuszna, chociaż zdaniem Sądu Okręgowego postawiony zarzut nie jest w pełni właściwie wskazany. Sąd Rejonowy, co należy zauważyć, dokonał ustalenia, że po podaniu przez oskarżonego pokrzywdzonej, wbrew jej woli, bo bez jej wiedzy substancji, która doprowadziła ją do stanu bezradności, oskarżony doprowadził pokrzywdzoną do poddania się czynnościom seksualnym mającym charakter seksu oralnego. Tu pozornie nie ma błędu w ustaleniach, bo w istocie Sąd ustalił przebieg zdarzenia w sposób zgodny ze stanowiskiem prokuratora. Jednak opis czynu dokonany przez Sąd nie odpowiada ustaleniom przedstawionym w uzasadnieniu wyroku, o czym będzie niżej.

Zaszła przede wszystkim niewątpliwa obraza prawa materialnego. Po pierwsze, Sąd Rejonowy dokonał ustalenia, że oskarżony podał pokrzywdzonej nieustaloną substancję w herbacie. Jeżeli tak ustalił, to nie mógł zastosować kwalifikacji prawnej z art. 198 kk. Odpowiedzialności z art. 198 kk podlega ten, kto dokonuje obcowania płciowego lub innej czynności seksualnej wykorzystując bezradność pokrzywdzonej albo wynikające z upośledzenia umysłowego, choroby psychicznej lub innego zakłócenia czynności psychicznych znaczne ograniczenie zdolności do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem. Wszystkie te sytuacje (bezradność i zakłócenie czynności psychicznych) mają jedną wspólną cechę: nie są spowodowane przez sprawcę czynu. Sprawca wykorzystuje – co przepis jasno określa – sytuację, jaka zaistniała bez jego przyczynienia się. Rozważania Sądu Rejonowego na temat niezastosowania art. 197 § 1 kk skupiały się zaś na kwestii przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu (jako znamion zgwałcenia przewidzianych w art. 197 kk) i wykazywaniu, że żadna z tych okoliczności nie miała miejsca.

Jednakże sprawca, który sam doprowadza pokrzywdzoną do stanu bezbronności poprzez podanie jej substancji chemicznej, a następnie dopuszcza się obcowania płciowego lub innej czynności seksualnej, nie może odpowiadać na podstawie art. 198 kk, a wyłącznie na podstawie art. 197 kk (odpowiedniego paragrafu, w zależności od przebiegu zdarzenia). Nie wykorzystuje on bowiem stanu bezradności ani zakłócenia czynności psychicznych pokrzywdzonej, lecz sam ten stan powoduje, używając jako narzędzia podstępnie podanej substancji. Zatrucie innej osoby pozbawiające ją możliwości normalnego funkcjonowania (decydowania) poprzez podanie jej szkodliwej substancji jest zarówno podstępem, jak i jedną z form przemocy w rozumieniu art. 115 § 3 kk i wszystkich przepisów kodeksu, które o przemocy mówią. Nie sposób przecież twierdzić, że np. zabójstwo poprzez podanie trucizny jest w rozumieniu kodeksu karnego czynem bez użycia przemocy, z argumentacją, że fizyczna przemoc nie miała miejsca. Zatem uznanie, że miał miejsce czyn z art. 198 kk, było obrazą zarówno art. 198 kk, jak i art. 197 § 1 kk, gdyż to oskarżony doprowadził pokrzywdzoną do stanu bezradności, stosując wobec niej podstępnie przemoc mającą postać chemicznego zatrucia organizmu.

Treść art. 197 i 198 kk jest taka, że zbieg tych przepisów jest mało prawdopodobny. Art. 198 kk stosowany jest bowiem tylko wtedy, gdy sprawca wykorzystał stan bezbronności lub zakłócenie czynności psychicznych pokrzywdzonej zaistniałe bez jego udziału, a jeśli sam celowo spowodował taki stan, stosuje się art. 197 kk.

Powyższa ocena powoduje, że czyn oskarżonego mógł być oceniany tylko w płaszczyźnie art. 197 kk, z odpowiednich jego paragrafów. A co do tego Sąd Rejonowy ustalił w uzasadnieniu, że oskarżony uprawiał z pokrzywdzoną seks oralny, przy czym był on obustronny, bo zarówno oszołomiona pokrzywdzona dokonała takiej czynności wobec penisa sprawcy („zrobiła mi loda”), jak i oskarżony wobec jej pochwy („zrobiłem jej minetę”), co zresztą skutkowało pewnymi urazami w okolicach nóg pokrzywdzonej w pobliżu narządów rodnych.

Zatem twierdzenie Sądu Rejonowego zawarte w opisie czynu, że oskarżony doprowadził pokrzywdzoną „co najmniej do poddania się innej czynności seksualnej” jest ewidentnym błędem w ustaleniach. Sąd Rejonowy ustalił przecież, jakich czynności dokonał oskarżony. Dlaczego zatem w opisie czynu zawarł zwrot o „co najmniej innej czynności seksualnej”, nie sposób zrozumieć. Przecież nie ma w ogóle mowy o tym, aby miała czy też mogła mieć miejsce jakaś czynność seksualna nieznana Sądowi, inna niż wymieniona przez oskarżonego (w przesłuchaniu i rozmowie z P. K.). Sam oskarżony podawał, na czym owe czynności polegały i zgodnie z jego słowami należało dokonać ustaleń.

Tymczasem jest okolicznością niekwestionowaną w orzecznictwie i ugruntowaną od wielu lat, że seks oralny nie jest „inną czynnością seksualną” w rozumieniu art. 198 kk, ale obcowaniem płciowym przewidywanym w art. 197 § 1 kk (ostatnie wyroki: SN z 21 stycznia 2021 r., V KK 452/19, SA w Ł. z 3 sierpnia 2021 r. II AKa 130/21 i SA w P. z 2 czerwca 2021 r.). Nawet samo określenie „seks oralny” zrównuje takie czynności z seksem zwyczajnym i analnym. Inne czynności seksualne, o których mowa w art. 198 kk, to tylko takie, których w sensie definicyjnym nie nazywa się seksem.

Sąd Okręgowy stwierdził więc, że po stronie Sądu Rejonowego nastąpił błąd w ustaleniach faktycznych (polegający na uznaniu, że czynności opisane przez oskarżonego stanowią „co najmniej inną czynność seksualną”) oraz obraza prawa materialnego (polegająca na uznaniu, że sprawca, który doprowadza pokrzywdzoną świadomie do stanu bezradności środkiem chemicznym, nie dopuszcza się zgwałcenia, a jedynie czynu z art. 198 kk, chociaż do znamion tego czynu należy samoistne powstanie takiego stanu u pokrzywdzonej, bez udziału sprawcy).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego tego, że w nocy z 19 na 20 kwietnia 2023 r. w mieszkaniu przy ulicy (...) w C., z wykorzystaniem podstępu polegającego na podaniu pokrzywdzonej nieustalonej substancji w herbacie oraz przy użyciu przemocy w postaci zadawania obrażeń, skutkujących zasinieniem w okolicy obu stawów kolanowych, ud i otarcia naskórka ramienia prawego, wykorzystał bezradność K. K. spowodowaną działaniem tej substancji i doprowadził ją do obcowania płciowego oraz poddania się innej czynności seksualnej, tj. czynu z art. 197 § 1 i 2 kk w zb. z art. 198 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i wymierzenie mu kary 3 lat pozbawienia wolności.

☒ zasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy uznał wniosek zasadniczo za słuszny, ale poprzestał na przypisaniu oskarżonemu czynu tak opisanego, jak w akcie oskarżenia. Czynności ustalone przez Sąd są seksem oralnym, a jeżeli przy okazji obcowania płciowego dochodzi również do innej czynności seksualnej, kwalifikacja prawna dotycząca obcowania płciowego pochłania te działania jako idąca dalej. Podczas obcowania płciowego zazwyczaj mają bowiem miejsce również powiązane z nim inne czynności uznawane za seksualne. Jeżeli doszło do obcowania, czynności takich nie sposób wyodrębniać i nie kwalifikuje się ich z osobnego przepisu. Stają się one wtedy czynnościami współukaranymi. Art. 197 § 2 kk przewiduje złagodzoną formę czynu przeciwko wolności seksualnej, ale stosowany jest tylko wtedy, gdy dalej idące obcowanie płciowe nie miało miejsca (także: wyrok SA w Katowicach z 28 marca 2018 r., II AKa 91/18).

Zatem czyn oskarżonego powinien był zostać zakwalifikowany wyłącznie z art. 197 § 1 kk, bez art. 197 § 2 kk (inne czynności seksualne były elementem obcowania płciowego) ani art. 198 kk (stan bezradności pokrzywdzonej nie został przez oskarżonego wykorzystany, lecz świadomie spowodowany). Na podstawie art. 197 § 1 kk orzekał Sąd Okręgowy zatem karę. Na tle zagrożenia ustawowego, od 2 do 15 lat, prokurator zawnioskował (ograniczając tym samym zakres orzekania) karę bardzo łagodną, niewiele odbiegającą od dolnego progu, bo 3 lat pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy nie widział żadnego powodu, aby kary w tym rozmiarze nie orzec. Kara ta uwzględnia wszystkie okoliczności, jakie można byłoby wyłożyć na korzyść oskarżonego. W realiach niniejszej sprawy można było zażądać również kary wyższej.

Nawiązka orzeczona na rzecz pokrzywdzonej nie była przedmiotem zaskarżenia prokuratora i pozostała w mocy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie było.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Orzeczenie o nawiązce, zakazie zbliżania do pokrzywdzonej, dowodach rzeczowych i zaliczeniu tymczasowego aresztowania.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Co do nawiązki apelacja obrońcy nie była zasadna, a pozostałe elementy wyroku nie były zaskarżone.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana opisu i kwalifikacji prawnej czynu oraz kary.

Zwięźle o powodach zmiany

Wszystkie przyczyny zmiany wyjaśniono w odniesieniu do apelacji prokuratora.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Nie miało miejsca.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Nie było.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Obciążenie oskarżonego kosztami procesu wynikało z treści art. 636 § 1 kpk, a opłatę ustalono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

SSO Agnieszka Bobrowska SSO Maciej Strączyński SSR Agnieszka Brodzińska

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na niekorzyść

☒ w całości

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

0.11.4. Wnioski

☒ zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ w całości

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

0.11.4. Wnioski

☒ zmiana