Sygn. akt II Ka 412/24
Dnia 10 września 2024r.
Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: |
sędzia /del./ Paweł Mądry |
|
Protokolant: |
st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz |
przy udziale prokuratora Łukasza Bańkowskiego
po rozpoznaniu w dniu 10 września 2024 r.
sprawy J. S. i T. S.
oskarżonych z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i in.
na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych
od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie
z dnia 13 lutego 2024 r. sygn. akt II K 140/22
I. zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. i adw. A. P. kwoty po 1033,20 zł (w tym po 193,20 zł podatku VAT) tytułem opłaty za wykonywanie z urzędu obrony oskarżonych w postępowaniu odwoławczym oraz na rzecz adw. A. P. kwotę 66,70 zł tytułem wydatków powstałych w postępowaniu odwoławczym;
III. zwalnia obu oskarżonych od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze określając, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE |
|||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II Ka 412/24 |
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
2 |
||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 13 lutego 2024 r. w sprawie II K 140/22 |
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
☐ oskarżyciel posiłkowy |
☐ oskarżyciel prywatny |
☒ obrońca |
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
☐ inny |
1.3. Granice zaskarżenia |
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||
☒ w części |
☒ |
co do winy |
||
☒ |
co do kary |
|||
☒ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||
☐ |
art. 438 pkt 1 kpk – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
☐ |
art. 438 pkt 1a kpk – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
☒ |
art. 438 pkt 2 kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
☒ |
art. 438 pkt 3 kpk
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
☒ |
art. 438 pkt 4 kpk – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
☐ |
||||
☐ |
brak zarzutów |
1.4. Wnioski |
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
2.1. Ustalenie faktów |
2.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
---------- |
--------------- |
---------------------------------------------------------------------- |
------------------------ |
-------- |
2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
---------- |
----------------- |
--------------------------------------------------------------------- |
------------------------ |
--------- |
2.2. Ocena dowodów |
2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
------------------ |
------------------------------- |
------------------------------------------------------------------------------- |
2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
-------------------- |
---------------------------------------- |
--------------------------------------------------------------------------------- |
. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
Lp. |
Zarzut |
|
1. |
1. zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, tj. art. 167 kpk w zw. z art. 366 i 332 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 193 § 1 kpk, poprzez nie ustalenie w toku postępowania prawidłowej wartości pojazdu S. (...) o nr. rej. (...), którego wartość znacząco różniła się w akcie oskarżenia w stosunku do oskarżonych J. S. i T. S.; 2. zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk, poprzez nienależytą ocenę materiału dowodowego i oparcie się wyłącznie na opinii biegłych, a w konsekwencji uznanie, iż u oskarżonego nie występują zaburzenia kleptomanii, w sytuacji gdy wszystkie inne dowody przeprowadzone w toku postępowania, potwierdzały wysokie prawdopodobieństwo występowania tych zaburzeń; 3. zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, tj. art. 167 kpk w zw. z art. 366 kpk w zw. z art. 201 kpk, poprzez niewywołanie uzupełniającej opinii sądowo - psychiatrycznej i zaniechanie ponownego przebadania przez biegłych oskarżonego T. S., w sytuacji gdy przygotowana przez biegłych opinie były niepełne i nie wyjaśniały wszystkich wątpliwości powstałych w toku postępowania sądowego związanych z występowaniem zaburzeń kleptomanii u oskarżonego; 4. zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk, poprzez nienależytą ocenę materiału dowodowego, i uznanie, że T. S. popełnił czyn z punktu II (włamanie do budynku w M.), podczas gdy brak jest w materiale dowodowym dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego, a sami oskarżeni zaprzeczają stanowczo, aby kiedykolwiek dokonywali włamania w miejscowości M.; 5. zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego, wyrażającej się w wymierzeniu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w łącznym wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy biorąc pod uwagę cele kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej oraz przede wszystkim jej wychowawcze oddziaływanie na oskarżonego, orzeczenie wobec T. S. kar jednostkowych łagodniejszych i w konsekwencji kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa / zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonego T. S./ |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
- po dokonaniu analizy akt postępowania w świetle złożonego środka odwoławczego Sąd Okręgowy zważył, iż zarzuty podniesione przez obrońcę okazały się niezasadne, wskutek czego apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. - pierwszy z zarzutów, związany z ustaleniem wartości pojazdu S. (...), będącym przedmiotem zaboru stanowiącego czyn opisany w punkcie III aktu oskarżenia, należało uznać za chybiony. Skarżąca próbując uzasadnić swoje stanowisko, powołuje się na rozbieżność pomiędzy wartościami wskazanymi w zarzucie skierowanym przeciwko oskarżonemu T. S. (tj. 6.000 zł) oraz zarzucie wobec oskarżonego J. S. (tj. 7.000 zł). Sąd Okręgowy zauważył, że oprócz powyżej wskazanej różnicy, skarżąca nie przedstawiła żadnego innego argumentu, który miałby poprzeć jej twierdzenie. Na marginesie zauważyć można, że kwota wskazana w opisie czynu zarzuconego w akcie oskarżenia T. S. (czyli mocodawcy skarżącej) była niższa, a więc korzystniejsza dla tego oskarżonego. Przede wszystkim jednak, z samej przedmiotowej rozbieżności nie można wnioskować o wadliwej wycenie samochodu, przy czym Sąd Rejonowy właściwie i dostatecznie już uzasadnił tę kwestię przy oddaleniu wniosku obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy (k. 398). Wartość pojazdu S. (...) została określona prawidłowo, na podstawie wiarygodnych zeznań R. i K. O. oraz M. G.. Świadkowie wyczerpująco opisali okoliczności związane ze stanem technicznym samochodu, uszkodzeniami dokonanymi przez oskarżonych oraz skradzionymi z samochodu przedmiotami. Zeznania świadków korelowały ze sobą oraz protokołem oględzin samochodu wraz z materiałem poglądowym i umożliwiały miarodajne określenie wartości szkody wyrządzonej przedmiotowym czynem – zarówno związanej z samym autem, jak ze skradzionymi przedmiotami. Ponadto zaznaczyć należy, że wskazywana przez świadków wartość pojazdu odpowiadała ówczesnej wartości rynkowej pojazdów tego typu i nie budzi dla Sądu żadnych zastrzeżeń. Na względzie mieć trzeba, iż to sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu. Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony i może je oddalić na podstawach wskazanych w art. 170 § 1 kpk (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r. V KK 164/22). - odnosząc się do kolejnego z zarzutów należało zauważyć, że zasadnicza opinia biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa wraz z opiniami uzupełniającymi stanowiły rzetelny, wiarygodny i dostateczny materiał dowodowy a opinie spełniały wymagania nałożone treścią art. 200 kpk. Zarzuty podniesione przez skarżącą miały w tym zakresie charakter czysto polemiczny, negując zastosowane metody badawcze i tym samym wskazując na nieprawidłowość opracowanych wniosków, podczas gdy opinie wskazują jasno i wyczerpująco na temat przeprowadzanych czynności w ramach badania oskarżonego T. S., odpowiadają na pytania sformułowane przez Sąd, jak również obrońcę oskarżonego, podkreślając i uzasadniając jednocześnie niecelowość przeprowadzenia kolejnych badań z jego udziałem. Sąd Okręgowy zauważył, iż Sąd Rejonowy przeprowadzając dowody z opinii biegłych należycie dążył do poczynienia koniecznych ustaleń w przedmiotowym zakresie, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku trafnie i kompleksowo odniósł się do przeprowadzonej oceny materiału dowodowego, co także zasługiwało na aprobatę. Nawiązując zaś do twierdzeń obrony zwrócić uwagę należy na to, że jeśli dowód z opinii biegłych jest przekonujący i zrozumiały dla sądu (organu procesowego), który to stanowisko odpowiednio uzasadnił, to fakt, iż dowód ten nie jest przekonujący dla strony, a wnioski z niej płynące nie są zgodne z jej oczekiwaniami, nie może stwarzać podstawy do ponownego powoływania biegłych lub zasięgania opinii nowych biegłych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 maja 2023 r. w sprawie II AKa 187/22). Ponadto na podkreślenie zasługuje to, że uznanie opinii za jasną i pełną w rozumieniu art. 201 kpk jest domeną organu procesowego, a nie strony procesowej. Podstawą do stosowania art. 201 kpk nie może stać się okoliczność, że strona wdając się samodzielnie w spekulacje myślowe natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do przekonania, że wnioski natury ściśle fachowej i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy sądowi i stronom merytorycznie brakuje wiadomości specjalistycznych, są błędne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2023 r. w sprawie II AKa 515/22). Wskazać również należy, że judykatura jednoznacznie wypowiada się w kwestii polemiki dotyczącej stosowanych przez biegłych metod badawczych stojąc na stanowisku , że nie należy do kompetencji stron decydowanie, jakie metody badawcze dla stwierdzenia okoliczności mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy okażą się przydatne w razie konieczności wykorzystania wiadomości specjalnych posiadanych przez powołanych biegłych. Decydują o tym biegli mając na względzie podlegające ocenie okoliczności, zebrany w sprawie materiał dowodowy, aktualny stan nauki i stosowane w konkretnej dyscyplinie nauki dostępne metody badawcze. Stosowaniu technik i metod badawczych należy więc do decyzji powołanych w sprawie biegłych, podejmowanej na podstawie swej wiedzy specjalnej, a nie strony, które takiej wiedzy nie mają (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2022 r. w sprawie I KK 183/22). W związku z powyżej przedstawionymi racjami w procedowaniu Sądu meriti nie można było dopatrzeć się w tym zakresie zarówno obrazy przepisów art. 7 kpk, jak także art. 167 kpk w zw. z art. 366 kpk w zw. z art. 201 kpk, co bezskutecznie próbowała forsować skarżąca. - następny z podniesionych zarzutów dotyczy wskazywanej przez skarżącą obrazy art. 7 kpk w kontekście nienależytej oceny materiału dowodowego, odnoszącego się do przypisanego oskarżonym czynu z punktu II aktu oskarżenia, tj. kradzieży z włamaniem do niezamieszkałego domu jednorodzinnego w miejscowości M., gm. S.. Sąd Okręgowy analizując materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie przychylił się do stanowiska obrony, albowiem jest ono nietrafne. Skarżąca argumentując swój punkt widzenia posługuje się jedynie lakonicznym stwierdzeniem, że materiał dowodowy w żaden sposób nie wskazuje na sprawstwo oskarżonego w zakresie tego czynu, a sami oskarżeni stanowczo temu zaprzeczają, z czym nie sposób się zgodzić. Po pierwsze zauważyć należy, że trudno mówić o stanowczości, jeśli w wyjaśnieniach złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, do tego czynu oskarżeni się przyznali, a zmienili swoje stanowisko dopiero w postępowaniu przed Sądem. Nie można również zgodzić się z twierdzeniem, że przypisanie oskarżonym winy za ten czyn nie ma swego uzasadnienia w materiale dowodowym. T. S. wyjaśnił wprost, że w połowie stycznia 2022 r., razem ze współoskarżonym, byli w rejonie S., dokonali wybicia szyby w opuszczonym domu, a następnie zabrali kuchenkę gazową, którą porzucili później w lesie (k. 114). Taka relacja oskarżonego niewątpliwie koresponduje z przebiegiem przedmiotowego zdarzenia, który wynika m.in. z zeznań pokrzywdzonej A. Ś. (1) oraz protokołu oględzin miejsca przestępstwa (k. 108v-109). A. Ś. (2) wskazała, że do kradzieży z włamaniem doszło pomiędzy 9 a 17 stycznia 2022 r., poprzez wcześniejsze wybicie szyby, a skradzionym przedmiotem była kuchenka gazowa (k. 104, 370v-371). Jak można zauważyć, wyjaśnienia oskarżonego T. S. są ściśle skorelowane z przekazanymi przez A. Ś. (2) informacjami i tym samym jednoznacznie dowodzą temu, że opisują tożsame zdarzenie. Pomimo odmowy składania dodatkowych wyjaśnień przed Sądem, T. S. potwierdził odczytane mu wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, lecz następnie po pytaniu Sądu odnośnie rozbieżności, zanegował treść tych wyjaśnień odnoszących się do okoliczności popełnienia czynu z punktu II aktu oskarżenia. Ze stwierdzeń oskarżonego wynika, że pomimo potwierdzenia własnoręcznym podpisem okoliczności odczytania złożonych wówczas wyjaśnień, dopatrzył się wskazywanych nieprawidłowości dopiero podczas zapoznawania się z aktem oskarżenia, jednakże o tym fakcie poinformował Sąd po dodatkowym dopytaniu na temat powyższych rozbieżności. Na względzie mieć należy, iż tłumaczenia oskarżonego o znalezieniu się tej treści w wyjaśnieniach wbrew jego woli nie zasługują na uwzględnienie, gdyż są nielogiczne i nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości, natomiast stanowią jedynie przyjętą linię obrony, dodatkowo nieudolną. Ponadto funkcjonariusze Policji: Ł. K. i W. B. zeznawali w przedmiotowej kwestii i ich depozycje (k. 396v-397, 459v) również przeczą forsowanym twierdzeniom, które miałyby świadczyć o nierzetelnym i w gruncie rzeczy niezgodnym z prawem przebiegu przeprowadzonych czynności procesowych. Zwrócić uwagę należy na to, że skorzystanie z prawa do odmowy składania wyjaśnień może stwarzać przeszkodę w wyjaśnieniu wątpliwości, jednak samo przez się nie może stanowić o niewiarygodności złożonych w śledztwie i potwierdzonych przed sądem wyjaśnień (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie V KK 72/11). W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy nie powziął wątpliwości co do okoliczności popełnienia przez oskarżonych czynu z punktu II aktu oskarżenia, albowiem zostały ustalone w sposób prawidłowy, logiczny, spójny, na podstawie całokształtu materiału dowodowego, wskutek czego należało je uwzględnić. - w ostatnim z zarzutów skarżąca podnosi zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego, wyrażającej się w wymierzeniu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w łącznym wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na wstępie zaznaczyć należy, że do rażącej niewspółmierności orzeczonej kary może dojść wówczas wtedy, gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to istotna, wyraźna „bijąca wręcz po oczach” różnica pomiędzy karą orzeczoną przez sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary. Drugi z nich, to stwierdzenie przez sąd drugiej instancji naruszenia tychże dyrektyw, które określa art. 53 kk, co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności w tym wypadku o charakterze łagodzącym lub też gdy wprawdzie tego rodzaju okoliczności formalnie uwzględniono, ale nie nadano im właściwego znaczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9.02.2022 r. w sprawie II AKa 232/21, LEX nr 3324690). Obrońca w środku odwoławczym, oprócz ogólnego odwołania się do nieskuteczności orzeczonej kary w zakresie prewencji oraz wychowawczego oddziaływania na oskarżonego, nie uzasadniła w żaden inny sposób niesłuszności tak orzeczonego rozstrzygnięcia, toteż przedstawiona teza ma jedynie charakter subiektywnej oceny, natomiast Sąd meriti wyczerpująco i trafnie uzasadnił tę część rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu Okręgowego, kary jednostkowe za poszczególne czyny, jak również kara łączna, zostały wymierzone przez Sąd Rejonowy sprawiedliwie, adekwatnie do okoliczności postępowania, przy zastosowaniu się do dyrektyw z art. 53 kk oraz art. 85a kk i będą spełniać powierzone cele, zwłaszcza w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej, w stosunku do obu oskarżonych. Uwagę przede wszystkim zwrócić należało na umyślność działań oskarżonych, bezpośredni zamiar, ilość dokonanych czynów oraz brak refleksji co do ich zachowania. Oskarżeni działali ponadto w warunkach art. 64 kk, toteż brak podstaw do dopatrywania się pozytywnej prognozy kryminologicznej, albowiem oskarżeni niewątpliwie z popełniania przestępstw tego typu uczynili sposób na życie. Odbywając już wyroki bezwzględnego pozbawienia wolności, oskarżeni nie wyciągnęli wniosków i powrócili na przestępczą ścieżkę. Pomimo tego, że szkody wyrządzone przez oskarżonych nie były znaczące, a większość skradzionych przedmiotów udało się odzyskać, to sposób ich działania był mimo wszystko uciążliwy dla pokrzywdzonych. Sąd Rejonowy w polu widzenia słusznie miał także okoliczności łagodzące, nadając im właściwą rangę, tj. początkowe przyznanie się do winy do wszystkich czynów, natomiast później już do trzech z nich, a także ujawnienie w wyjaśnieniach T. S. przestępstwa wskazanego w punkcie IV aktu oskarżenia. W związku z powyższym, mając na względzie zdecydowaną przewagę okoliczności obciążających, decyzję Sądu w tym zakresie należało uznać za trafną i odpowiadająca prawu, a zarzut skarżącej za chybiony. |
||
Wniosek |
||
wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez obrońcę wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie |
||
Lp. |
Zarzut |
|
2. |
1. zarzut obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk, poprzez sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego ocenę wyjaśnień oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do niezasadnego uznania oskarżonego winnym czynu opisanego w p-kcie II aktu oskarżenia, podczas gdy poza wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonego na etapie postępowania przygotowawczego, które polegały jedynie na przyznaniu się do winy i odmowie składania wyjaśnień brak jest dowodów świadczących o jego sprawstwie w zakresie ww. czynu; 2. zarzut rażącej surowości i tym samym niewspółmierności orzeczonej kary łącznej 2 lat i 6 m-cy pozbawienia wolności oraz środka kompensacyjnego w postaci solidarnego obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonych poprzez zapłatę na rzecz K. i R. małż. O. kwoty 2.000,00 zł w sytuacji, gdy wysokość szkody nie została przez pokrzywdzonych w żaden sposób wykazana, a ponadto Sąd I instancji na skutek obrazy przepisu art. 53 kk wymierzył oskarżonemu kary jednostkowe za czyny z p-któw I-IV niewspółmiernie surowe do stopnia winy sprawcy, stopnia społecznej szkodliwości czynów, a także niespełniające celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy przestępstwa / zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonego J. S./ |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
- podobnie jak w przypadku powyższej apelacji, przedmiotowego środka odwoławczego również nie należało uwzględnić, albowiem podniesione w niej zarzuty okazały się nietrafne. - pierwszy z zarzutów odnosi się w istocie do okoliczności rozważonych już w rubryce 3.1. niniejszego uzasadnienia i bacząc na zachowanie czytelności niniejszego uzasadnienia bezcelowym byłoby powielanie tożsamej treści, niemniej jednak na podkreślenie zasługują kwestie ściśle powiązane ze współsprawstwem oskarżonego J. S.. Obrońca w przedmiotowym środku odwoławczym podnosi, że Sąd Rejonowy niewłaściwie ocenił materiał dowodowy, który w rzeczywistości nie pozwala na przypisanie J. S. winy za popełnienie czynu z punktu II aktu oskarżenia. Jak słusznie zauważyła skarżąca, J. S. początkowo przyznał się do wszystkich zarzuconych mu czynów, jednakże przed Sądem zaprzeczył już dokonaniu kradzieży z włamaniem w miejscowości M. i odmówił składania wyjaśnień, czym realizował należne mu uprawnienia. Nie można zgodzić się jednak ze skarżącą, że współsprawstwo tego oskarżonego nie mogło być należycie udowodnione. W tym miejscu należy odnieść się do powyższych rozważań (rubryki 3.1.), gdzie wyczerpująco omówiono wyjaśnienia współoskarżonego T. S., który na etapie postępowania przygotowawczego jasno i jednoznacznie wskazał na okoliczności kradzieży z włamaniem do opuszczonego domu w M., której dopuścił się wraz ze swoim bratem J. S., opisując zarazem okoliczności pozostałych zarzuconych im czynów. T. S. w początkowej części wyjaśnień wskazuje J. S. jako współsprawcę, a następnie konsekwentnie odnosi się do kwestii związanych z konkretnymi czynami, używając zwrotów wskazujących na ich wspólne działanie. W kontekście czynu z punktu II aktu oskarżenia, T. S. użył m.in. sformułowań „ byliśmy”, „ wybiliśmy”, „ zabraliśmy”, co bez żadnej wątpliwości wskazuje na działanie wspólne i w porozumieniu braci S., także i w zakresie tego czynu. Wobec treści tych omawianych i słusznie uznanych za wiarygodne wyjaśnień T. S., nie może ostać się argument skarżącej, iż za niewinnością J. S. przemawia fakt, że przy zatrzymanych oskarżonych nie ujawniono kuchenki gazowej, która zaginęła z budynku w miejscowości M.. Oskarżony T. S. wyjaśnił, że kuchenkę gazową zabraną z tego domu wyrzucili „ chyba gdzieś w lesie”, co tłumaczyłoby brak tego przedmiotu przy oskarżonych w chwili zatrzymania. Z uwagi na powyższe, zarzut obrońcy J. S. podobnie należało uznać za bezzasadny, albowiem Sąd dysponował dostatecznym materiałem dowodowym, który następnie ocenił zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, wyrażoną w art. 7 kpk, pozwalającym na przypisanie J. S. sprawstwa także za czyn zarzucony w punkcie II aktu oskarżenia. - podniesiony przez skarżącą zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności oraz środka kompensacyjnego w postaci solidarnego obowiązku naprawienia szkody na rzecz K. i R. O. nie zasługiwał na uwzględnienie. W zasadniczym zakresie, część rozstrzygnięcia związana z wymierzoną oskarżonemu J. S. karą, została już dostatecznie omówiona w rubryce 3.1., gdzie Sąd II instancji odniósł się do okoliczności popełnionych wspólnie i w porozumieniu czynów, które składały się na ocenę stopnia ich społecznej szkodliwości oraz zawinienia. W powyżej wskazanym miejscu, opisano także kwestie związane z działaniem oskarżonego w warunkach recydywy, albowiem te okoliczności są co do istoty tożsame u obu oskarżonych. Obrońca oskarżonego J. S. poruszyła w swoim środku odwoławczym również aspekty związane z warunkami osobistymi oskarżonego, do czego należało odnieść się w niniejszej części. Sąd Okręgowy zważył, że skarżąca nietrafnie wskazuje okoliczności, które słusznie nie stały się podstawą do wymierzenia łagodniejszej kary. Biegli w opracowanej opinii przekonywująco wykazali stan poczytalności oskarżonego, tj. umiejętności rozpoznawania znaczenia czynów oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem. J. S. z racji wieku posiada doświadczenie życiowe, które pozwala rozpoznawać naganność przypisanych czynów, a więc postępowanie wbrew porządkowi prawnemu należy poczytywać jako wyraz jego woli. Wyrażona przez oskarżonego skrucha nie może być przeceniana, albowiem nie miała żadnego odzwierciedlenia w jego faktycznym zachowaniu, m.in. nawet nie dążył do naprawienia szkód. Zasądzenie wobec oskarżonych obowiązkowego solidarnego naprawienia szkody na rzecz K. i R. O. w kwocie 2.000 zł jest zdaniem Sądu Okręgowego zasadne. Ci pokrzywdzeni oraz M. G. zeznawali logicznie i wiarygodnie na okoliczności spowodowanych szkód przez działanie oskarżonych. Depozycje miały swoje odzwierciedlenie także w protokole oględzin samochodu i materiale poglądowym do niego załączonym. Przywrócenie skradzionego auta do stanu poprzedniego wymagało poczynienia uzasadnionych nakładów finansowych, na które składały się także koszty wyszczególnionych przez pokrzywdzonych przedmiotów nieodzyskanych bądź zniszczonych, a podawane przez nich wartości nie budziły zastrzeżeń. |
||
Wniosek |
||
wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego w zakresie czynu z pkt II aktu oskarżenia, wymierzenie oskarżonemu kary łącznej roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyny opisane w pkt I, III i IV oraz odstąpienie od wymierzenia środka kompensacyjnego na rzecz K. i R. małż. O., ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
wniosek apelacyjny nie został uznany za zasadny z uwagi na nieuwzględnienie podniesionych zarzutów |
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
1. |
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
zaskarżony wyrok w całości |
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|
wniesione przez obrońców oskarżonych apelacje okazały się niezasadne, co rozważono w rubrykach 3.1. i 3.2. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu. |
|
5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||
5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||
1.1. |
-------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ |
|||
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ |
|||
4.1. |
----------------------------------------------------------------------------------------------- |
||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||
-------------------------- |
-------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||
6. Koszty Procesu |
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
II, III |
- zgodnie ze stawkami określonymi w § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. i adw. A. P. kwoty po 1033,20 zł (w tym po 193,20 zł podatku VAT) tytułem opłaty za wykonywanie z urzędu obrony oskarżonych w postępowaniu odwoławczym oraz na rzecz adw. A. P. kwotę 66,70 zł tytułem wydatków powstałych w postępowaniu odwoławczym (koszty dojazdu obrońcy na rozprawę apelacyjną, zgodnie z załączoną dokumentacją). - apelacje obrońców oskarżonych okazały się w całości bezzasadne, zatem z mocy art. 636 § 1 kpk oskarżeni winni ponieść koszty sądowe w całości, jednakże mając na uwadze ich trudną sytuację majątkową Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk zwolnił ich w całości od zapłaty kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa |
7. PODPIS |
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
Kolejny numer załącznika |
1 |
|||||
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego T. S. |
|||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
cały wyrok |
|||||
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
☐ |
co do kary |
|||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
☐ |
||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||
1.4. Wnioski |
||||||
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
Kolejny numer załącznika |
2 |
|||||
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego J. S. |
|||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o winie oskarżonego w zakresie czynu z pkt II aktu oskarżenia oraz w zakresie orzeczenia o wymiarze kary i środka kompensacyjnego |
|||||
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
☐ |
co do kary |
|||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
☐ |
||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||
1.4. Wnioski |
||||||
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |