Sygn. akt II Ka 459/24
Dnia 17 września 2024r.
Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: |
sędzia (del.) Paweł Mądry |
|
Protokolant: |
st. sekr. sądowy Paulina Jarczak |
przy udziale prokuratora Sylwii Kiersnowskiej
po rozpoznaniu w dniu 17 września 2024 r. sprawy
M. M. (1), R. K. (1) i H. M.
oskarżonych z art. 291 § 1 kk
na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych
od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie
z dnia 19 marca 2024 r. sygn. akt II K 192/22
I. wyrok w zaskarżonej części oraz na podstawie art. 440 kpk w części dotyczącej A. B. i M. K. zmienia w ten sposób, że:
1. z opisu czynu przypisanego A. B. w pkt I wyroku eliminuje zapis „ kompletu kluczy nasadowych na grzechotkę marki P. o wartości 300 zł” i zapis „ kompletu płaskich kluczy z grzechotką 6 sztuk o wartości 30 zł, maszynki oscylacyjnej elektrycznej marki G. o wartości 250 zł, maszynki oscylacyjnej elektrycznej marki M. o wartości 250 zł, maszynki oscylacyjnej pneumatycznej o wartości 150 zł, maszynki polerskiej elektrycznej o wartości 100 zł, wiertarki marki M. o wartości 200 zł – wszystko o łącznej wartości 9.060 zł” oraz przyjmuje łączną wartość przywłaszczonych rzeczy na kwotę 53.200 zł,
2. z opisu czynu przypisanego M. M. (1) , R. K. (1) , M. K. i H. M. w pkt IV wyroku eliminuje zapis „komplet kluczy nasadowych na grzechotkę marki P. o wartości 300 zł” i zapis „komplet płaskich kluczy z grzechotką 6 sztuk o wartości 30 zł, maszynkę oscylacyjnej elektryczną marki G. o wartości 250 zł, maszynkę oscylacyjną elektryczną marki M. o wartości 250 zł, maszynkę oscylacyjną pneumatyczną o wartości 130 zł, maszynkę polerską elektryczną o wartości 100 zł, wiertarkę marki M. o wartości 200 zł” oraz przyjmuje łączną wartość przywłaszczonych rzeczy na kwotę 53.200 zł,
3. obniża do 6.100 (sześć tysięcy sto) zł wysokość kwoty zasądzonej od oskarżonych w pkt VII wyroku tytułem naprawienia szkody wyrządzonej R. G.;
II. w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy;
III. zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych M. M. (1), R. K. (1) i H. M. kwoty po 826,66 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
UZASADNIENIE |
|||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II Ka 459/24 |
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
2 |
||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 19 marca 2024 r. w sprawie II K 192/22 |
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
☐ oskarżyciel posiłkowy |
☐ oskarżyciel prywatny |
☒ obrońca |
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
☐ inny |
1.3. Granice zaskarżenia |
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||
☐ |
co do kary |
|||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||
☒ |
art. 438 pkt 1 kpk – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
☒ |
art. 438 pkt 1a kpk – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
☒ |
art. 438 pkt 2 kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
☒ |
art. 438 pkt 3 kpk
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
☒ |
art. 438 pkt 4 kpk – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
☐ |
||||
☐ |
brak zarzutów |
1.4. Wnioski |
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
2.1. Ustalenie faktów |
2.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
--------- |
--------------- |
---------------------------------------------------------------------- |
------------------------ |
-------- |
2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
---------- |
----------------- |
--------------------------------------------------------------------- |
------------------------ |
--------- |
2.2. Ocena dowodów |
2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
------------------ |
------------------------------- |
------------------------------------------------------------------------------- |
2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
-------------------- |
---------------------------------------- |
--------------------------------------------------------------------------------- |
. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
Lp. |
Zarzut |
|
1. |
Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego R. K. (1) - obrońca oskarżonego R. K. (1) w swym środku odwoławczym podniosła szereg zarzutów dotyczących zarówno obrazy przepisów postępowania, jak również przepisów prawa materialnego oraz rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego kar oraz orzeczonego środka kompensacyjnego. Z uwagi na obszerność sformułowanych zarzutów odstąpiono od szczegółowego ich wskazywania w niniejszym miejscu, przy czym ich pełna treść jest zawarta na kartach 630v-634v akt przedmiotowej sprawy |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
- zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego zasługiwały na uwzględnienie jedynie w części, w której odnosiły się do kwestionowania przywłaszczenia rzeczy, wskazanych w pkt I drugoinstancyjnego wyroku, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia. Natomiast w pozostałym, przeważającym zakresie, jako niezasadne należało odrzucić. - w pierwszej kolejności należało usystematyzować sformułowane przez skarżącą zarzuty, które pomimo ich mnogości, w swej istocie odnosiły się do kilku kluczowych kwestii, a okoliczności w nich wskazane stanowiły niejako powielenie. Z uwagi na obszerną treść wniesionego środka odwoławczego zważyć należało, że w takich przypadkach sąd odwoławczy nie jest zobligowany do równie kazuistycznego odpierania wszystkich, najdrobniejszych nawet zarzutów i ustosunkowania się do każdej, nawet całkowicie ubocznej kwestii tam zasygnalizowanej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2009 r. II KK 276/08). Ponadto, przy merytorycznym rozważaniu apelacji i sporządzaniu uzasadnienia przez sąd odwoławczy, w większości przypadków wystarczające jest zwykle wskazanie głównych powodów niepodzielenia zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku sądu I instancji. Wprawdzie na sądzie odwoławczym ciąży obowiązek rozpoznania wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, nie oznacza to jednak bezwzględnego wymogu szczegółowego umotywowania każdego argumentu. Jeżeli sąd odwoławczy podziela w pełni dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów, może zaniechać szczegółowego odnoszenia się w uzasadnieniu swojego wyroku do zarzutów apelacji, gdyż byłoby to zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 2020 r., II KK 58/20). Sąd II instancji co do zasady zaaprobował ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd meriti, jak również przychylił się do użytej przy tym argumentacji, natomiast zmiany w przedmiotowym orzeczeniu wynikają z błędu w ustaleniach faktycznych, który jest przedmiotem dalszych rozważań. Skarżąca podnosząc szereg zarzutów związanych z obrazą przepisów postępowania i pochodnym do nich błędem w ustaleniach faktycznych, a następnie także przepisów prawa materialnego, co do zasady kwestionowała wiarygodność ustaleń, że R. K. (1) miał świadomość, że kupił od A. B. ruchomości pochodzące z przestępstwa, że działał wspólnie i w porozumieniu z M. i H. M. oraz M. K., a także to, że wspólnie ze współoskarżonymi nabyli od A. B. samochód marki A.. - zarzucając pierwszoinstancyjnemu wyrokowi uchybienia w zakresie przepisów postępowania karnego, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk oraz w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 74 § 1 kpk w zw. z art. 6 ust. 1 EKPCz, czy art. 5 § 2 kpk, skarżąca w swoich obszernych wywodach prowadziła w istocie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego, albowiem na poparcie swoich twierdzeń nie przedstawiła żadnej zgodnej z ustalonym stanem faktycznym argumentacji, którą należałoby uwzględnić. Rozpatrując zasadność zarzutów odnoszących się do przytoczonych powyżej przepisów proceduralnych na wstępie należy wskazać, że tych przepisów nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2022 r., II AKa 376/21). Zwrócić uwagę należy również na nieprawidłową praktykę łączenia zarzutu wadliwej oceny dowodów ujawnionych w sprawie z zarzutem obrazy art. 5 § 2 kpk, albowiem naruszenie zasady in dubio pro reo ma wszak miejsce wtedy, gdy sąd prawidłowo ocenił zebrane w sprawie dowody, ale ujawnione wątpliwości rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego, wbrew kierunkowi wymienionej zasady (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 maja 2023 r., II AKa 287/22). Nie mniej jednak, do samej zasadności zastosowania art. 5 § 2 kpk dochodzi wtedy, gdy sąd jako organ orzekający posiada ów wątpliwości, a nie strona procesowa, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. - rozważając zasadność podniesionych zarzutów, Sąd Okręgowy zgodził się z Sądem I instancji w zakresie oceny zebranego materiału dowodowego, który pozwolił na przypisanie oskarżonemu R. K. (1) winy za zarzucony mu czyn (za wyjątkiem części opisu czynu objętej zmianą). Sąd w wyrokowaniu uwzględnił zarówno okoliczności będące na jego korzyść, jak i niekorzyść, zachowując obiektywizm w procedowaniu. Sąd odwoławczy aprobując ocenę dowodów, przychylił się również do zastosowanej argumentacji, którą Sąd meriti obszernie umieścił w uzasadnieniu swego orzeczenia. - w pierwszej kolejności należało pochylić się nad kwestią działania R. K. (1) wspólnie i w porozumieniu ze współoskarżonymi, albowiem to ogół ich zachowań wypełnił znamiona przypisanego czynu. Przy współsprawstwie nie jest konieczne, aby każda osoba działająca w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego, czy nawet część z tych znamion. Wystarczy, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2024 r., II AKa 236/23). W judykaturze często podkreśla się, że istota współsprawstwa zasadza się już na samej akceptacji czynności sprawczych podejmowanych przez inne osoby (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 17 czerwca 2021 r. II AKa 69/21). Choć oskarżeni w wyjaśnieniach próbowali marginalizować swój udział, nie zmienia to jednak faktu, że wszyscy dobrowolnie przystąpili do tego czynu, mając w nim istotny wkład - umożliwiając transport, udzielając pomocy przy załadunku pojazdów oraz organizując pieniądze przeznaczone na sfinalizowanie transakcji, czyli swym zachowaniem dążyli do tego samego celu – zakupu pojazdów i następnie ich przetransportowania do warsztatu M. M. (1), a także niejako „przy okazji”, do zakupu innych przedmiotów znajdujących się na miejscu. H. M. przed Sądem wyjaśnił, że „ złożył się” z R. K. (2) i przekazali kwotę 1.500 zł A. B., przy czym te pieniądze były za wszystkie samochody łącznie, bez wyszczególniania, co również przemawia za poczytywaniem tego za działanie wspólne. R. K. (1) w pierwszych wyjaśnieniach wskazał, że dał 700 zł za samochód R. i kompresor H. M., ale już nie wiedział, jak następnie wyglądało przekazanie pieniędzy. Te okoliczności potwierdzają m.in. to, że działali wspólnie i w porozumieniu choćby w zakresie płatności za zakupione ruchomości. Niejasna może być okoliczność wskazująca na to, kiedy każdy ze współoskarżonych uświadomił sobie pochodzenie nabywanych ruchomości jako przedmiotów pochodzących z przestępstwa, niemniej jednak, nastąpiło to najpóźniej w chwili nabywania samochodu marki A., a więc z chwilą początku realizacji czynu. Oskarżeni sami wyjaśniali, że samochód A. budził wątpliwości, ponieważ przedstawiał dużą większą wartość aniżeli żądana była za niego kwota, przy czym mimo wątpliwości załadowali go na lawetę. Zgodnie z depozycjami oskarżonych oraz świadków, samochód A. został załadowany na lawetę jako pierwszy. Wersja o przemieszczeniu tego samochodu jedynie w celu umożliwienia załadunku pozostałych aut nie odpowiada rzeczywistości, na co wskazuje m.in. reakcja S. B., która interweniowała u A. S. w celu zapobieżenia sprzedaży i wywiezienia tego samochodu. Świadek wprost wskazała, że chciała, aby A. B. „ sobie zostawiła ten samochód”. Taka wypowiedź nie miałaby racji bytu, gdyby oskarżeni mieliby jedynie przetransportować samochód na polecenie A. B. i A. S.. Świadek A. S. zainterweniował podczas próby wywiezienia A., co musiało niewątpliwie uświadomić oskarżonym, że A. B. nie jest właścicielką sprzedawanych ruchomości i nie ma prawa swobodnego nimi dysponowania. Uwagę zwrócić trzeba na to, że oskarżeni zgodzili się na pozostawienie samochodu A. na posesji świadka, jak również nie interesowali się bardziej szczegółowo kwestią własności samochodu, gdy A. S. wskazał, że ma rozliczenia z właścicielem i z tego powodu mają go pozostawić na jego posesji. Z jego słów można było wyciągnąć wniosek, że A. B. tym właścicielem nie była. Natomiast skoro sprawą sporną było prawo własności samochodu A., to za równie sporne powinny być uważane kwestie związane z prawem własności pozostałych samochodów oraz przedmiotów. Odnosząc się do argumentów obrońcy nadmienić również należy, że oskarżeni nie musieli znać szczegółów okoliczności, w jakich A. B. dopuściła się przestępczego czynu przywłaszczenia, albowiem przy przestępstwie z art. 291 § 1 kk sprawca nie musi w ogóle wiedzieć z jakiego przestępstwa pochodzi przedmiot paserstwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 listopada 2013 r., II AKa 352/13). Oceniając zaś zeznania A. S., m.in. na podstawie których ustalono powyższe okoliczności, należało uznać je za wiarygodne i korelujące z pozostałym materiałem dowodowym, zwłaszcza z uwzględnionymi w części zeznaniami S. B.. A. S. w swych depozycjach był obiektywny, nie był zaangażowany w konflikt pomiędzy A. B. i R. G., ani nie był stroną przeprowadzanych transakcji. Świadek ten w swych zeznaniach nie wypowiadał się o okolicznościach, których naocznie nie zaobserwował podając m.in., że nie widział momentu załadunku czy wywożenia na lawetach pozostałych pojazdów. - następnie zauważyć należy, iż bezsprzeczne w sprawie jest to, że nabywane przez oskarżonych pojazdy nie miały potrzebnych dokumentów ani kluczyków – za wyjątkiem H. (...), do której A. B. kluczyki posiadała. Kupowanie samochodów bez podstawowych dokumentów, jakimi jest dowód rejestracyjny czy karta pojazdu, nie może nie wzbudzić podejrzeń. Podkreślić należy, że oskarżeni niejako zawodowo związani byli z ogólnie pojętą tematyką motoryzacji, toteż powinni posiadać jeszcze większą świadomość co do tego i zachowywać szczególną ostrożność. Jak wynika zaś z depozycji oskarżonych, wraz z pojazdami nie zostały im przekazane żadne dokumenty, podobnie jak nie zostały przekazane dokumenty, które miałyby być rzekomo dostarczone w czasie późniejszym, a były niezbędne do przeprowadzenia kasacji pojazdów. Jak ustalono, do odebrania pojazdów doszło bez tych dokumentów, co dodatkowo wskazuje na świadomość przestępczego działania, bo już w pierwotnym zamierzeniu, jak można wywnioskować, żadnych dokumentów miało nie być, nie oczekiwano na nie. Próba wykazania legalności swego działania za pomocą oświadczenia A. B. spisanego ad hoc oraz nagrania oskarżonego M. K. nie ma żadnego uzasadnienia, natomiast przemawiają o samym przeprowadzeniu transakcji nabycia, w której uczestniczyli wszyscy współoskarżeni. - odnosząc się do wyjaśnień samego R. K. (1) należało zauważyć, że jego tłumaczenie początkowego przyznania się do winy, aby później na etapie postępowania przed Sądem z tego przyznania się wycofać, nie zasługiwało na obdarzenie walorem wiarygodności. Oprócz przyznania się do winy, oskarżony szczegółowo opisał przebieg zdarzenia, co w kontekście późniejszej zmiany swojego stanowiska, byłoby nielogiczne. W samych wyjaśnieniach oskarżonego R. K. (1) jest wiele sprzeczności i niejasności. Oskarżony R. K. (1) wskazał, że działał w ramach stosunku pracy na rzecz pracodawcy, przy czym po rozmowie telefonicznej na temat oferty sprzedaży aut zadzwonił do kolegi – M. M. (1), „ powiedział mu o tej sytuacji”, pytał o zainteresowanie, organizując u niego transport, a nie skorzystał z transportu dostępnego w firmie (...) tłumacząc to tym, że nie był pewny czy kupi jakiś pojazd. Takie wyjaśnienie jest niewiarygodne i przeczące sobie, szczególnie na tle depozycji, w której wskazał, iż skontaktował się z M. M. (1), ponieważ wiedział, że nie jest w stanie zabrać wszystkich pojazdów, co jednoznacznie wskazuje na zamiar zakupienia chociażby jednego samochodu i to na swoją rzecz. Oskarżony w swych wyjaśnieniach próbował marginalizować stopień winy, wykazywać swoją nieświadomość odnośnie pochodzenia nabytych ruchomości, o czym już wspomniano wcześniej, jednakże te wyjaśnienia są sprzeczne z wiedzą i doświadczeniem życiowym oraz całokształtem materiału dowodowego, a ich uwzględnienie uchybiłoby zasadzie swobodnej oceny dowodów. - odpowiadając na dalszą część apelacji wskazać należy, że wbrew twierdzeniom skarżącej, R. K. (1) wraz ze współoskarżonymi dokonał nabycia samochodu A., na co wskazuje m.in. nagranie M. K. dotyczące wprost tej czynności prawnej oraz zeznania wspomnianych już wcześniej świadków, w tym S. B. i A. S.. Powód nieobdarzenia wiarygodnością tezy, że oskarżeni mieliby jedynie przetransportować samochód A. na posesję A. S., został już uargumentowany we wcześniejszej części uzasadnienia. W tym miejscu jednakże odnieść się jeszcze należy do przepisów prawa cywilnego, które opisują sprzedaż – a dokładniej rzecz ujmując, umowę kupna sprzedaży. Przepis art. 535 § 1 kc jednoznacznie wskazuje, że do umowy sprzedaży dochodzi wówczas, gdy sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Jak można zauważyć z literalnego brzmienia tego przepisu, ważność umowy zależy więc wyłącznie od zgodnych oświadczeń woli stron, a wydanie rzeczy czy też zapłata ceny są zdarzeniami będącymi wyłącznie przejawami jej wykonania (por. Z. Gawlik [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, wyd. II, red. A. Kidyba, Warszawa 2014, art. 535). Zgodnie m.in. ze wskazanym powyżej materiałem dowodowym, do zawarcia umowy, a więc do sprzedaży samochodu doszło, a przez załadowanie samochodu na lawetę i próbę jego wywiezienia, oskarżeni naocznie przejawili wykonanie tej umowy. Późniejsza interwencja A. S. nie zniweczyła tej umowy, a ewentualnie jedynie mogła spowodować powstanie roszczenia nowego właściciela o wydanie rzeczy. - podobnie krytycznie należało odnieść się do twierdzenia skarżącej dotyczącego nabycia samochodu R. (w zasadzie karoserii auta) oraz kompresora. Wersja forsowana przez skarżącą, iż jakoby w stosunku do tego samochodu i kompresora miałaby być zawarta umowa kupna pod warunkiem dostarczenia dokumentacji, jest niewiarygodna i w gruncie rzeczy abstrakcyjna. Z wyjaśnień R. K. (1), wbrew jego tłumaczeniu o oczekiwaniu na dokumenty jednoznacznie wynika, że dysponował on tymi ruchomościami jak właściciel już od momentu rozliczenia i wywiezienia z posesji A. B., co m.in. wynika z przewiezienia samochodu R. do P., gdzie go pozostawiono. Samochód został odnaleziony przez funkcjonariuszy Policji dopiero 15 listopada 2021 r., co przeczy wersji o nabyciu pod warunkiem i kilkudniowym oczekiwaniu na dokumenty, albowiem w takiej sytuacji musiałby się liczyć z koniecznością niezwłocznego zwrotu pojazdu A. B. z uwagi na nieziszczenie się warunku dostarczenia dokumentów w przeciągu tych kilku dni. - formułowane przez obrońcę zarzuty okazały się skuteczne jedynie wobec ustalenia odnoszącego się do narzędzi należących do R. G., jakie oskarżeni nabyli od A. B.. Sąd Okręgowy analizując depozycje oskarżonych oraz świadków nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że wspólnie i w porozumieniu nabyli od A. B. oprócz pojazdów również narzędzia w postaci kompresora, trzech pistoletów malarskich oraz kompletu kluczy nasadowych na grzechotkę o wartości 100 zł. Na taki stan rzeczy wskazują depozycje samych oskarżonych, którzy na etapie postępowania przygotowawczego wielokrotnie nawiązywali do faktu zakupienia kompresora, który wziął ze sobą R. K. (1), do czego zresztą sam ten oskarżony się przyznał. Odnośnie sprzedaży pistoletów malarskich zeznawała świadek S. B., a jej zeznania korelowały z depozycjami R. G.. Do nabycia wymienionych kluczy nasadowych przyznał się oskarżony M. K., który szczegółowo opisał tę część zdarzenia oraz to, że przez nieuwagę pozostawił je w samochodzie H. (...), którym kierował do warsztatu M. M. (1). M. K. wyjaśniał szerzej o możliwości nabycia pozostałych rzeczy z warsztatu, które jednak nie wzbudziły jego zainteresowania. Jednakże, zdaniem Sądu Okręgowego, brak było podstaw, aby przypisać oskarżonym nabycie pozostałych ruchomości wymienionych w opisie zarzutu aktu oskarżenia (objętych zmianą w wyroku Sądu II instancji), albowiem żaden z oskarżonych bądź świadków nie wskazywał na te przedmioty, a jak zeznawał świadek A. S., widział około tygodnia przed zdarzeniem, jak A. B. wystawiała jakieś opakowania przed dom, przy czym dla niego było jednoznaczne, że są to przedmioty należące do R. G.. Wobec braku wiarygodnych i jednoznacznych dowodów, że oskarżeni nabyli wyszczególnione w wyroku narzędzia, a także z uwagi na fakt, że A. B. już wcześniej wyzbywała się rzeczy R. G., ustalenie stanu faktycznego jedynie na podstawie zeznań R. G. wskazujących na ich utratę, było niezasadne. W związku z powyższym, koniecznym było również poczynienie zmian w związku z określeniem ogólnej wartości zakupionych przez oskarżonych przedmiotów, a następnie także kwoty zasądzonego środka kompensacyjnego. Obie wniesione apelacje, tj. obrońców oskarżonych R. K. (1) oraz M. i H. M., były wniesione na ich korzyść i dotyczyły przedmiotowej kwestii, toteż wobec tego co wskazano powyżej, Sąd Okręgowy poczynił niniejsze zmiany w ramach rozpoznawanych środków odwoławczych, natomiast w stosunku do A. B. i M. K., z uwagi na zbieżność okoliczności wchodzących w skład treści przypisanych im czynów, Sąd dokonał zmian na podstawie art. 440 kpk. Zaniechanie zastosowania tej zmiany wobec tych dwóch oskarżonych, pomimo braku wniesionych apelacji, byłoby niewątpliwie na ich niekorzyść rażąco niesprawiedliwe. - skarżąca podniosła również zarzuty odnoszące się do kwestionowania wartości ruchomości, które nabyli współoskarżeni od A. B.. Z racji poczynionej zmiany w zaskarżonym wyroku, wobec niekwestionowania wartości rzeczy będących przedmiotem opinii biegłego uznać należało, że skarżąca nie zgadza się z wartością wyceny samochodów R., V., H. oraz kompletu kluczy nasadowych na grzechotkę o wartości ustalonej na 100 zł. Według skarżącej, te przedmiotu powinny wchodzić w zakres wyceny dokonanej przez biegłego, czego Sąd zaniechał. Zdaniem Sądu Okręgowego, powołanie biegłego we wnioskowanym zakresie byłoby niezasadne, albowiem wartości powyższych ruchomości można było rzetelnie ustalić na podstawie dostępnego już w sprawie materiału dowodowego przez organ orzekający, co też miało miejsce. Sąd Rejonowy wskazał na jakich dowodach oparł tę część rozstrzygnięcia i dostatecznie to uzasadnił, Sąd II instancji zaś to stanowisko zaaprobował. Sąd meriti wypowiedział się ponadto w kwestii rozbieżności wynikających z poszczególnych depozycji, co powinno usunąć jakiekolwiek wątpliwości i w tym zakresie. Zaznaczyć należy, że na okoliczność wartości kompletu kluczy nasadowych wypowiadał się także oskarżony M. K., który weryfikował wartość rynkową narzędzi przed dokonaniem zakupu i określił ją na kwotę 120 zł, czyli nawet wyższą niż przyjęta przez Sąd. Odpowiadając na zarzut skarżącej ponadto nadmienić należy, iż Sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu. Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony i może je oddalić na podstawach wskazanych w art. 170 § 1 kpk (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r. V KK 164/22). - nawiązując zaś do wniosku dowodowego związanego z żądaniem danych bilingowych zauważyć należało, że wystąpienie do operatora telekomunikacyjnego o nadesłanie przedmiotowych danych byłoby bezcelowe i nieskuteczne, albowiem operatorzy telekomunikacyjni są zobowiązani do przechowywania danych retencyjnych przez okres 12 miesięcy, natomiast zobowiązano świadka S. B. do dostarczenia tych danych na rozprawie w dniu 28 grudnia 2023 r., czyli po ponad dwóch latach od daty czynu. Nie mniej jednak okoliczności, na jakie wskazuje skarżąca, mogły być ustalone na podstawie innego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. - skarżąca ponadto zarzuciła uchybienia dokonane w sporządzaniu uzasadnienia wyroku I instancji, sprowadzające się do jego nieprecyzyjności w zakresie wskazywanych faktów i odnoszących się do nich dowodów. Zdaniem Sądu Okręgowego, również ten zarzut jest nietrafny, albowiem Sąd odwoławczy nie napotkał trudności w dokonywaniu rzetelnej kontroli instancyjnej, przedmiotowe uzasadnienie zostało sporządzone czytelnie, jasno i zawiera wszelkie niezbędne elementy, które zostały wskazane w przywoływanych przez skarżącą przepisach, natomiast brak precyzyjności może być jedynie wyrazem subiektywnego odbioru skarżącej. - we wniesionej apelacji zawarto także zarzuty obrazy prawa materialnego. Na wstępie zwrócić uwagę należało na niepoprawną praktykę, opierającą się na jednoczesnym formułowaniu zarzutów obrazy prawa materialnego i błędu w ustaleniach faktycznych. Jak niejednokrotnie podkreślono w judykaturze m.in. Sądu Najwyższego, istota obrazy prawa materialnego sprowadza się do wadliwej subsumpcji normy prawnej do niespornego stanu faktycznego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.09.2022 r., sygn. III KK 382/22, LEX nr 3487985). Abstrahując od powyższego uchybienia, Sąd Okręgowy przeprowadził analizę przedmiotowych zarzutów, jednakże nie dopatrzył się ich zasadności i je odrzucił. Argumentując swoje stanowisko, skarżąca po raz kolejny odnosi się do polemiki związanej z kwestią nabycia przez oskarżonego R. K. (1) samochodów marki A. i R. oraz kompresora. Zagadnienia te zostały już dostatecznie omówione we wcześniejszej części uzasadnienia, gdzie Sąd wypowiedział się już na temat okoliczności przemawiających za stwierdzeniem zawarcia umowy sprzedaży samochodu A., jak również w odniesieniu do samochodu R. i kompresora. Aspekt działania oskarżonego wspólnie i w porozumieniu również został już wyczerpująco omówiony, szczególnie w kontekście braku wymogu własnoręcznego realizowania przez współoskarżonych znamion czynu zabronionego. Poczynione przez Sąd rozważania jednoznacznie doprowadziły do wniosku, że R. K. (1) wraz z pozostałymi współoskarżonymi poprzez swoje zachowanie, wspólnie i w porozumieniu wypełnili znamiona przestępstwa opisanego w art. 291 § 1 kk i wspólnie wyrządzili szkodę, związaną z utratą samochodów V. oraz H.. - podnosząc zarzuty dotyczące rozstrzygnięcia o karze i środku kompensacyjnym, skarżąca odwołała się do błędów w ocenie i ustaleniach faktycznych, po raz kolejny kwestionując fakt działania R. K. (1) wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi współoskarżonymi oraz nabycia samochodu A., co było już przedmiotem wcześniejszych rozważań i niecelowe byłoby powielanie tożsamej treści ustaleń, kontrargumentując prowadzonej przez skarżącą polemice. Przy orzekaniu środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 kk wobec sprawcy przestępstwa paserstwa z art. 291 § 1 kk ma zastosowanie art. 422 k.c. Przepis ten stanowi, że za szkodę odpowiedzialny jest nie tylko ten, kto ją bezpośrednio wyrządził, lecz także ten kto inną osobę do wyrządzenia szkody nakłonił, albo był jej pomocny, jak również ten, kto świadomie skorzystał z wyrządzonej drugiemu szkody (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 16 października 2013 r. II AKa 312/13). Z uwagi na powyższe, zasadnym było orzeczenie wobec współoskarżonych (włącznie z A. B.) solidarnego obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody na rzecz D. W. – właściciela samochodu V., który uległ kasacji oraz R. G. – właściciela nieodzyskanych pistoletów malarskich i samochodu H., który również zezłomowano. Na temat wartości tych ruchomości Sąd wypowiedział się we wcześniejszej części uzasadnienia, przedstawiając swoje stanowisko przychylające się do wartości określonych przez Sąd meriti. Z uwagi na dokonaną w wyroku zmianę, wartość szkody wyrządzonej R. G., którą oskarżeni zostali zobowiązani solidarnie naprawić, należało ustalić na kwotę 6.100 zł, w skład której zaliczono wartość samochodu H. – 5000 zł oraz wartość nieodzyskanych pistoletów malarskich – 1100 zł. - podobnie negatywnie należało ocenić zarzuty dotyczące wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego R. K. (1) kary grzywny i kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, których nie można uznać za rażąco surowe, tym bardziej zważając na zastosowanie instytucji z art. 69 § 1 i 2 kk. Na wstępie wskazać trzeba, że zarzut rażącej niewspółmierności kary (i środków) może być uznany za trafny i zasadny wówczas gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to istotna, wyraźna "bijąca wręcz po oczach" różnica pomiędzy karą orzeczoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby orzec w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary. Drugi z nich, to stwierdzenie przez sąd drugiej instancji naruszenia tychże dyrektyw, które określa art. 53 kk, co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności w tym wypadku o charakterze łagodzącym lub też gdy wprawdzie tego rodzaju okoliczności formalnie uwzględniono, ale nie nadano im właściwego znaczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9.02.2022 r., sygn. II AKa 232/21, LEX nr 3324690). Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo dostrzegł i właściwie nadał rangę wszelkim okolicznościom przemawiającym zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego oraz dostatecznie je opisał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Przedmiotowe orzeczenie w tym zakresie jest niewątpliwie zgodne z dyrektywami art. 53 kk i spełni powierzone mu cele, a przede wszystkim zrealizuje funkcje prewencji indywidualnej i generalnej. Bacząc na ustawowe zagrożenie za popełnienie czynu z art. 291 § 1 kk zauważyć należy, że kara pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy jest zbliżona do minimalnego jej wymiaru i jest karą łagodną. Słusznie dopatrując się pozytywnej prognozy kryminologicznej, Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary, stosując adekwatny – dwuletni okres próby i orzekając środek probacyjny w postaci obowiązku informowania sądu o przebiegu okresu próby 1 raz na 6 miesięcy. Kara grzywny także została wymierzona odpowiednio do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, uwzględniając przy tym sytuację zarobkową oskarżonego. Skarżąca formułując niniejszy zarzut, nie wskazała żadnych okoliczności, które mogłyby przemawiać na korzyść oskarżonego i które Sąd mógłby uwzględnić jako zasadne. |
||
Wniosek |
||
wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia Sądu I instancji, tj. zmianę pkt IV poprzez uniewinnienie oskarżonego R. K. (1) od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa paserstwa z art. 291 § 1 kk oraz uchylenie punktów V, VI, VII, VIII, X wyroku, ewentualnie w razie stwierdzenia ku temu podstaw o uchylenie wyroku Sądu I instancji w zaskarżonej części oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
zarzuty podniesione przez skarżącą nie uzasadniały uwzględnienia tak sformułowanego wniosku apelacyjnego, jednakże zostały uwzględnione w zakresie, w jakim przemawiały za dokonaniem zmiany opisanej w części 5.2 niniejszego uzasadnienia. |
||
Lp. |
Zarzut |
|
2. |
Zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonych M. M. (1) i H. M.: I. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie: 1. art. 7 kpk, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z wyjaśnień wszystkich oskarżonych i na ich podstawie uznanie, iż oskarżeni M. M. (1) i H. M. mieli świadomość, że rzeczy które zostały zakupione od A. B., zostały uzyskane przez nią za pomocą czynu zabronionego, a mianowicie przywłaszczenia, podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego, w szczególności takich faktów jak to, że R. K. (1) od wielu lat prowadzi działalność zajmującą się skupem i kasacją pojazdów, a oskarżeni M. posiadają lawety do transportu samochodów czym zajmują się zawodowo, do transakcji doszło w ciągu dnia, pod domem oskarżonej A. B., znajdującym się w środku miejscowości, pośród domków jednorodzinnych, oskarżeni byli tam przez kilka godzin, w tym czasie przechodzili tam sąsiedzi i przechodnie, na posesję wpuściła ich właścicielka, która posiadała klucze do posesji, domu, oraz jednego z pojazdów, mówiła, że te pojazdy są po jej zmarłym mężu, które chce szybko sprzedać, bo wyjeżdża do pracy za granicę, a cena za pojazdy (po wyeliminowaniu z opisu czynu pojazdu A.), nie stanowiła rażąco zaniżonej ceny, bowiem w tamtym czasie firmy zajmujące się kasacją pojazdów skupowały pojazdy po kilkaset złotych, co powinno prowadzić do wniosku, iż w tych okolicznościach oskarżeni nie mieli świadomości, że rzeczy które kupili zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego; 2. art. 7 kpk, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z zeznań A. S., wyjaśnień A. B., zeznań R. G. i uznanie na ich podstawie, że oskarżeni nabyli za kwotę 1550 zł również samochód marki A. w sytuacji, w której Sąd jednoznacznie ustalił na podstawie zeznań ww. świadków i oskarżonej, że po interwencji świadka A. S., oskarżeni odstawili pojazd A. na posesję tego świadka, a pertraktacje co do ceny za pojazdy oraz sama zapłata za nabyte pojazdy, nastąpiła kilka godzin po tym zdarzeniu, co oznacza, iż oskarżeni nie mogli zapłacić za pojazd A., który wcześniej oddali świadkowi A. S., co z kolei oznacza, iż nie nabyli oni tego pojazdu; 3. art. 7 kpk, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z nagrania filmu i uznanie na jego podstawie, że A. B. potwierdza wydanie oskarżonym pojazdu A. i na tej podstawie uznanie, iż oskarżeni dokonali przywłaszczenia pojazdu marki A., podczas gdy na tym nagraniu faktycznie widać pojazd A. znajdujący się na lawecie oraz pada tam stwierdzenie, że „kolega wypełnia dokumenty” oraz że „tutaj mamy właścicielkę pojazdu”, jednak wskazać należy, iż do przestępstwa paserstwa dochodzi dopiero w chwili, w której nastąpi przyjęcie rzeczy przez sprawcę tj. objęcie władztwa nad rzeczą na podstawie uprzedniego porozumienia zawartego z posiadaczem rzeczy, a z tego nagrania oraz z żadnego innego dowodu znajdującego się w aktach sprawy nie wynika, iż doszło pomiędzy oskarżonymi do porozumienia co do nabycia tego pojazdu, a w szczególności warunków tego nabycia, a bez takich ustaleń nie można oskarżonym przypisać sprawstwa; 4. art. 7 kpk, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z wyjaśnień H. M. w zakresie, w którym zeznał on, iż był tylko biernym obserwatorem - kierowcą lawety i nie brał udziału w ustalaniu szczegółów zakupu pojazdów oraz narzędzi, bo był widoczny na nagraniu, miał ze sobą gotówkę i jechał lawetą, podczas gdy posiadanie kilkuset złotych przy sobie, które następnie pożyczyło się bratu, nie stanowi o zamiarze popełnienia czynu zabronionego, ponadto sam oskarżony, ale również inni oskarżeni wskazywali, że przyjechał on tam tylko jako kierowca lawety, czym zajmuje się zawodowo. Jest widoczny na nagraniu, jak stał obok lawety, podczas gdy przyjechał tą lawetą, więc to zrozumiałe, iż stał obok niej, a więc okoliczności te nie mogą wskazywać na to, iż H. M. brał jakikolwiek czynny udział w ustalaniu warunków zakupu pojazdu przez innych oskarżonych, a co za tym idzie nie można mu przypisać winy; 5. art. 7 kpk, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z zeznań S. B. w zakresie w jakim zeznała, że była na miejscu kiedy przyjechali mężczyźni oraz że poszła do sąsiada, aby ten zainterweniował, bo zabierają samochody z posesji A. B., podczas gdy jak wskazują wszyscy oskarżeni, to S. B. była osobą, która zainicjowała sprzedaż, pokazywała pojazdy, negocjowała cenę, i to ona najprawdopodobniej zadzwoniła do oskarżonego R. K. (1), co w połączeniu ze znacznymi lukami w składanych przez tego świadka zeznaniach, w szczególności zasłanianiem się niepamięcią, powinno skutkować uznaniem tych zeznań w całości za niewiarygodne; a w konsekwencji powyższych uchybień: II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na przyjęciu, że oskarżeni dopuścili się popełnienia przestępstwa, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powinien płynąć wniosek odwrotny. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
- środek odwoławczy wniesiony przez obrońcę M. i H. M. został uwzględniony jedynie w części, która swym zakresem obejmowała zmiany, określone w rubryce 5.2. Co do pozostałych kwestii zarzuty okazały się niezasadne i jako takie na uwzględnienie nie zasługiwały. - podniesione przez skarżącego zarzuty, w obszernym zakresie zostały już wyczerpująco omówione w części 3.1. niniejszego uzasadnienia, albowiem Sąd Okręgowy odniósł się tam do okoliczności, które w swej istocie są tożsame w obu apelacjach. Skarżący w swych zarzutach kwestionuje ustalenia, które były co do zasady wspólne u wszystkich oskarżonych, a dotyczyły przede wszystkim ich działania wspólnie i w porozumieniu, świadomości nabywania ruchomości pochodzących z przestępstwa, czy faktu nabycia samochodu marki A.. Zdaniem skarżącego, błędne ustalenie faktów było wynikiem niewłaściwie dokonanej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. - jak już wykazano wcześniej, Sąd Rejonowy ocenił materiał dowodowy w sposób prawidłowy, uwzględniając wyjaśnienia oskarżonych jedynie w części. Sąd Okręgowy zaaprobował stanowisko Sądu I instancji również co do przytoczonej na to argumentacji. W rubryce 3.1 Sąd odniósł się do zagadnień związanych ze współsprawstwem oraz okoliczności, które przemawiały za świadomością oskarżonych co do przestępczego pochodzenia kupowanych ruchomości. Z uwagi na opisane tam aspekty, wyjaśnienia M. i H. M., przeczące dokonanym ustaleniom, nie zasługiwały na obdarzenie walorem wiarygodności i były sprzeczne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Okoliczności, na które powołuje się skarżący, a które miałyby świadczyć o świadomości u oskarżonych legalności przeprowadzanej transakcji nie mają swego uzasadnienia, i tak m.in. trudno bowiem wyobrazić sobie dokonywanie załadunku aut w porze wieczornej bądź nocnej „w środku miejscowości”, ponieważ niewątpliwie wywoływałoby to większe podejrzenia przestępczego działania. Pozostałe okoliczności również nie świadczą na ich korzyść, zwłaszcza gdy z uwagi na działalność R. G., jak zeznał m.in. A. S., na posesji A. B. często pojawiały się lawety, którymi przywożono bądź zabierano samochody klientów, toteż pojawienie się oskarżonych nie wzbudzało podejrzeń, bez względu na legalnie bądź bezprawnie przedsiębrane czynności. - przechodząc do następnych zarzutów, jak w przypadku poprzednich zagadnień zauważyć można, że Sąd Okręgowy wyczerpująco odniósł się już dotychczas do kwestii nabycia samochodu A., która jest ich przedmiotem. We wcześniejszej części uzasadnienia Sąd wskazał co przemawiało za poczynieniem takich ustaleń i nie ma potrzeby w tym miejscu powielać tych samych argumentów. - kolejny zarzut związany jest z negowaniem udziału H. M. w przedmiotowym procederze. Z tym zarzutem nie sposób się zgodzić, na co wskazują dotychczasowe rozważania na temat współsprawstwa, podziału ról, wykonywania poszczególnych czynności przez współoskarżonych. Na podkreślenie zasługuje opisany już również wcześniej fakt dokonania płatności za zakupione ruchomości przez H. M., który w swych wyjaśnieniach wskazał, że „złożył się” z R. K. (1) na ich zakup, co jednoznacznie zaprzecza twierdzeniom obrońcy o jedynie pożyczeniu pieniędzy bratu – M. M. (1). - odnosząc się następnie do zarzutu związanego z oceną dowodu z zeznań S. B. wskazać należy, że Sąd Rejonowy słusznie ocenił wiarygodność tych depozycji we wskazanym przez siebie zakresie. Sąd właściwie skonfrontował treść jej zeznań z pozostałym materiałem dowodowym i ocenił ich wartość dowodową zgodnie z zasadą art. 7 kpk Nieuwzględnienie zeznań świadka w części nie determinuje konieczności uznania za niewiarygodną całość jego depozycji. Zgodnie z powszechną praktyką w judykaturze, sąd może obdarzyć przymiotem wiarygodności depozycje przesłuchiwanych osób w części, bądź w całości (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2021 r., II KK 94/21). - nawiązując do ostatniego zarzutu Sąd Okręgowy zważył, że Sąd Rejonowy na podstawie prawidłowo ocenionego materiału dowodowego, za wyjątkiem części objętej zmianą, co do zasady ustalił rzeczywisty stan faktyczny w sprawie. Odnośnie zakresu poczynionych zmian, Sąd wypowiedział się w rubrykach 3.1. i 5.2. Taki stan rzeczy przemawiał za przypisaniem oskarżonym winy za popełniony przez nich czyn, w brzmieniu ustalonym przez Sąd II instancji. |
||
Wniosek |
||
wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie z uwagi na to, że zarzuty podniesione przez obrońcę były zasadne jedynie w marginalnym zakresie, jaki skutkował poczynieniem wyłącznie zmian wskazanych w rubryce 5.2. Powody takiego rozstrzygnięcia zostały szczegółowo wykazane we wcześniejszej części uzasadnienia. |
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
1. |
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ |
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ |
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 19 marca 2024 r. w sprawie II K 192/22, za wyjątkiem rozstrzygnięć wskazanych w rubryce 5.2. |
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|
w zakresie rozstrzygnięć nieobjętych zmianą, zaskarżony wyrok – jako słuszny i odpowiadający prawu – należało utrzymać w mocy. |
|
5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 10 maja 2023 r. w sprawie II K 557/22 w zaskarżonej części oraz na podstawie art. 440 kpk w części dotyczącej A. B. i M. K. został zmieniony w zakresie: - wyeliminowania z opisu czynu przypisanego A. B. w pkt I wyroku zapisu „kompletu kluczy nasadowych na grzechotkę marki P. o wartości 300 zł” i zapisu „kompletu płaskich kluczy z grzechotką 6 sztuk o wartości 30 zł, maszynki oscylacyjnej elektrycznej marki G. o wartości 250 zł, maszynki oscylacyjnej elektrycznej marki M. o wartości 250 zł, maszynki oscylacyjnej pneumatycznej o wartości 150 zł, maszynki polerskiej elektrycznej o wartości 100 zł, wiertarki marki M. o wartości 200 zł – wszystko o łącznej wartości 9.060 zł” oraz przyjęcia łącznej wartość przywłaszczonych rzeczy na kwotę 53.200 zł, - wyeliminowania z opisu czynu przypisanego M. M. (1), R. K. (1), M. K. i H. M. w pkt IV wyroku zapisu „komplet kluczy nasadowych na grzechotkę marki P. o wartości 300 zł” i zapisu „komplet płaskich kluczy z grzechotką 6 sztuk o wartości 30 zł, maszynkę oscylacyjnej elektryczną marki G. o wartości 250 zł, maszynkę oscylacyjną elektryczną marki M. o wartości 250 zł, maszynkę oscylacyjną pneumatyczną o wartości 130 zł, maszynkę polerską elektryczną o wartości 100 zł, wiertarkę marki M. o wartości 200 zł” oraz przyjęcia łącznej wartość przywłaszczonych rzeczy na kwotę 53.200 zł, - obniżenia do 6.100 zł wysokości kwoty zasądzonej od oskarżonych w pkt VII wyroku tytułem naprawienia szkody wyrządzonej R. G.. |
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|
częściowa zasadność zarzutów podniesionych przez obrońców spowodowała konieczność dokonania zmian w przedmiotowym wyroku we wskazanym powyżej zakresie, co zostało szczegółowo rozważone we wcześniejszych częściach uzasadnienia |
5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||
5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||
1.1. |
-------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ |
|||
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ |
|||
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ |
|||
4.1. |
----------------------------------------------------------------------------------------------- |
||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ |
|||
5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||
---------------------- |
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||
6. Koszty Procesu |
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
III. |
na podstawie art. 636 § 1 kpk, zgodnie ze stawkami określonymi w art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonych M. M. (1), R. K. (1) i H. M. kwoty po 826,66 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. |
7. PODPIS |
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
Kolejny numer załącznika |
1 |
|||||
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego R. K. (1) |
|||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
rozstrzygnięcia z pkt IV, V, VI, VII, VIII i X wyroku |
|||||
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
☐ |
co do kary |
|||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
☐ |
||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||
1.4. Wnioski |
||||||
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
Kolejny numer załącznika |
2 |
|||||
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonych M. M. (1) i H. M. |
|||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
cały wyrok |
|||||
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
☐ |
co do kary |
|||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
☐ |
||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||
1.4. Wnioski |
||||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |