Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 stycznia 2023 r. (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., odmówił ubezpieczonemu P. B. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 8 czerwca 2022 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy, powołując się na przepis art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2189) wskazał, że przyczyną wypadku przy pracy było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Wedle stanowiska organu rentowego przy stanowisku wagi niewiele było miejsca, aby bezpiecznie wykonać czynność ręcznego transportu (...). Organ wskazał nadto, że ubezpieczony prawą nogą przesuwał po wadze, na której była ułożona paleta, aby się przemieścić. Organ stanął na stanowisku, że na polu odstawczym było wystarczająco dużo miejsca, aby zapewnić sobie wystarczającą przestrzeń do przemieszczania się poprzez przestawienie palety.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony P. B., który zarzucił decyzji obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy ubezpieczony nie naruszył przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia w sposób umyślny, ani w sposób rażącego niedbalstwa. Odwołujący się postawił nadto zarzut błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wydanego orzeczenia poprzez przyjęcie, że P. B. w sposób umyślny i wskutek rażącego niedbalstwa spowodował wypadek przy pracy w sytuacji, gdy organ nie przeprowadził ustaleń w zakresie ustalenia przyczyny wypadku.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie w całości. W uzasadnieniu odwołania przytoczył argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Organ wskazał, iż na podstawie protokołu przedłożonego do akt nr (...) uznać należy niedbalstwo wykonywanej przez odwołującego się pracy oraz że w łatwy sposób można było zapobiec temu wypadkowi zachowując podstawy 3S. Organ nadto przytoczył dosłowne stwierdzenie zespołu powypadkowego stanowiące, że odwołujący „zdecydował się wykonać pracę, godząc się na ryzyko łatwego potknięcia się”. Organ uznał również, że na zapisie wideo widać było wyraźnie, że przy stanowisku wagi było niewiele miejsca, aby bezpiecznie wykonać czynność ręcznego transportu (...), podczas gdy na polu odstawczym było wystarczająco dużo miejsca, by zapewnić sobie przestrzeń do przemieszczania się poprzez przestawienie palety.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. B. był zatrudniony w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. od 1 września 2016 r. w dziale wytłaczania w komórce trzeciej jako operator produkcji. Na co dzień obsługiwał maszynę T., na której produkowane są wkładki do opon.

W dniu 8 czerwca 2022 r. od godziny 6 rano P. B. pracował razem z A. K.. W tym dniu miało miejsce cotygodniowe zatrzymanie maszyny. P. B. i A. K. mieli za zadanie wywieźć gumę do przetworzenia na paletach, przy czym jedna paleta musiała zawierać 500 kg ładunku. Guma stanowiła odpad z produkcji. Układana była na palecie w dwa rzędy, aby dopełnić ładunek (każda kostka na palecie miała ważyć 250 kg). Kawałki gumy były rożnej wielkości. Większe kawałki gumy na paletę, P. B. oraz A. K. przenosili we dwóch. Pracowali w zastanym układzie palet umieszczonych w ich miejscu pracy przez innych pracowników. Między paletami było wąskie przejście. W zakładzie pracy nie ustalono wytycznych w jakich odległościach od siebie mają leżeć palety. Nie było takiej informacji od przełożonego. Na dzień 8 czerwca 2022 r. nie było wyznaczonych linii oznaczających specjalne pola na palety i pole wyłączone z użytku.

Pracownicy podnieśli kawałek gumy o wadze około 30 kg i zaczęli przemieszczać się w stronę wagi (...). A. K. szedł przodem, natomiast P. B. szedł tyłem. Z uwagi na brak miejsca pomiędzy elementami ułożonymi na podłodze P. B. prawą nogą przesuwał po wadze, na której była położona paleta. Po pokonaniu około 2 m P. B. lewą nogą zahaczył o inną paletę i przewrócił się uderzając prawą ręką o regał. Poczuł ból w prawej dłoni.

P. B. miał na rękach rękawice ochronne, czapkę i obuwie robocze.

Niesporne, a nadto:

- przesłuchanie ubezpieczonego P. B. – k. 32-33v;

- zeznania świadka A. K. – k. 31-31v;

- protokół nr (...) r. ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy – k. 5;

- płyta CD zawierająca nagranie z kamer monitoringu obejmujące zdarzenie – k. 40;

- dokumentacja fotograficzna (stanowiąca załącznik do odwołania) – k. 6-8.

Bezpośrednio po zdarzeniu, w dniu 8 czerwca 2022 r., P. B. zgłosił przełożonemu M. S., że doszło do wypadku, następnie swoim prywatnym samochodem pojechał do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w S., gdzie stwierdzono u niego złamanie IV kości prawego śródręcza.

Dowód:

- wyjaśnienia poszkodowanego z 13.06.2022 r. – k. 7 akt organu;

- karta informacyjna (...) z 08.06.2022 r. – w części nieponumerowanej akt organu.

W wyniku przebytego złamania z przywiedzeniowym ustawieniem palca utrzymuje się aktualnie u P. B. zaburzony ruch zgięcia palca III z występującym przy tym przeprostem w stawie międzypaliczkowym dalszym. Następstwo to może być spowodowane zrostem złamania w rotacyjnym ustawieniu odłamu dalszego i stanowi dwuprocentowy trwały uszczerbek na zdrowiu. Obecne są bóle w miejscu złamania, które pojawiają się po cięższej pracy i podczas zmian pogody.

Dowód:

- opinia biegłego specjalisty z zakresu chirurgii urazowo – ortopedycznej – k. 53;

- zaświadczenie o stanie zdrowia z dnia 2.11.2022 r. – w części nieponumerowanej akt organu.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem sporu w niniejszym postępowaniu było prawo ubezpieczonego P. B. do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 8 czerwca 2022 r.

Kwestię rodzajów świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz warunki nabywania prawa do tych świadczeń reguluje ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst – Dz. U. z 2022 r., poz. 2189), zwana dalej „ustawą wypadkową”.

Zgodnie z art. 2 pkt 11 i 12 tej ustawy ubezpieczonym jest osoba fizyczna podlegająca ubezpieczeniu wypadkowemu, a także osoba, która przed dniem 1 stycznia 1999 r. podlegała ubezpieczeniu społecznemu lub zaopatrzeniu emerytalnemu, z wyłączeniem osób podlegających ubezpieczeniu społecznemu rolników, zaś ubezpieczeniem wypadkowym jest ubezpieczenie społeczne z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych. Stosownie do art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst – Dz. U. 2022 r., poz. 1009) ubezpieczenia społeczne obejmują również ubezpieczenie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Bezsporną w niniejszej sprawie była okoliczność, że odwołujący się P. B. jako osoba fizyczna będąca pracownikiem, podlegał wypadkowemu ubezpieczeniu społecznemu oraz to, że zdarzenie, którego spór dotyczy miało miejsce w okresie objęcia ubezpieczeniem odwołującego.

Jednym z rodzajów, przewidzianych w ustawie wypadkowej, świadczeń z tytułu wypadków przy pracy jest jednorazowe odszkodowanie dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu (art. 6 ust. 1 pkt 4). Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy wypadkowej jednorazowe odszkodowanie, przysługuje jedynie takiemu ubezpieczonemu, który stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu doznał wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy wypadkowej, za wypadek przy pracy uważa się zdarzenie nagłe wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych. Z kolei zgodnie z treścią punktu 8 ust. 3 art. 3 ustawy wypadkowej za wypadek przy pracy uważa się również nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w okresie ubezpieczenia wypadkowego z danego tytułu podczas wykonywania zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych.

W rzeczonej sprawie poza sporem było, że ubezpieczony P. B. uczestniczył w dniu 8 czerwca 2022 r. w nagłym zdarzeniu wywołanym przyczyną zewnętrzną powodującą u niego uraz. Niesporne było również to, że uraz nastąpił podczas wykonywania przez ubezpieczonego pracy należącej do zakresu jego obowiązków, na rzecz jego pracodawcy (...) sp. z o.o. w S.. Tym samym zdarzenie z dnia 8 czerwca 2022 r. niezaprzeczalnie wypełniło ustawowe przesłanki niezbędne do uznania go za wypadek przy pracy i co do tego strony nie zajmowały odmiennych stanowisk.

Ustalenia faktyczne co do przebiegu zdarzenia Sąd poczynił w oparciu o przesłuchanie ubezpieczonego oraz treść dokumentacji powypadkowej sporządzonej przez pracodawcę ubezpieczonego zawartą w aktach sprawy oraz w aktach organu oraz przedstawiony przez ubezpieczonego materiał zdjęciowy, a nadto o materiał wideo przedłożony przez pracodawcę. Prawdziwości i rzetelności sporządzenia tych dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, stąd też Sąd uznał je za miarodajne dla odtworzenia stanu faktycznego w sprawie.

Powołując się na zdarzenie z dnia 8 czerwca 2022 r. r. i jego następstwa, ubezpieczony domagał się w niniejszej sprawie wypłaty jednorazowego odszkodowania, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy wypadkowej, a którego organ rentowy odmówił mu zaskarżoną decyzją powołując się na treść art. 21 ust. 1 tejże ustawy. Powołany przez ZUS przepis stanowi, iż świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadku było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.

Tym samym strony zajmowały odmienne stanowisko w przedmiocie oceny zachowania się ubezpieczonego w momencie bezpośrednio poprzedzającym zaistnienie zdarzenia z dnia 8 czerwca 2022 r., w szczególności w zakresie jego przyczynienia się do zaistnienia wypadku na skutek naruszenia przez niego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, wyłączności tego naruszenia jako przyczyny feralnego zdarzenia oraz umyślnego bądź rażąco niedbałego działania ubezpieczonego związanego z tym naruszeniem. Na rażąco niedbałe postępowanie ubezpieczonego powoływał się organ rentowy wydając decyzję odmowną w niniejszej sprawie. W szczególności organ rentowy zwracał uwagę na nieprawidłowe i wykonywanie czynności przeniesienia palety polegające na dokonaniu tej czynności przez ubezpieczonego w sposób nieprzemyślany, podczas gdy można było zapewnić sobie wystarczającą przestrzeń do przemieszczenia się poprzez przestawienie palety. W tego typu działaniu mającym charakter naruszenia zasad ochrony bezpieczeństwa zdrowia i życia na skutek rażącego niedbalstwa P. B. organ rentowy upatrywał wyłącznej przyczyny zdarzenia z dnia 8 czerwca 2022 r.

Wyrażenie „rażące niedbalstwo” nie zostało zdefiniowane w ustawie. Co więcej, prawo pracy nie definiuje też pojęcia „winy”, „umyślności”, „lekkomyślności”, „niedbalstwa”. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 listopada 1999 r. wydanym w sprawie II UKN 221/99 (opubl. w OSNP 2001/6/205) wskazał, że w związku z tym dla wyjaśnienia ich znaczenia należy się odwołać do terminologii prawa karnego.

Według art. 9 § 1 Kodeksu karnego (w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 6 czerwca 1997 r. Dz. U. 1997 r. Nr 88 poz. 553 ze zm.) czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. W myśl natomiast art. 9 § 2 tego Kodeksu, czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć. Różnica między umyślnością i nieumyślnością wynika z istnienia lub braku zamiaru sprawcy popełnienia czynu zabronionego. W pojęciu umyślności zawarty jest zawsze zamiar popełnienia czynu, a więc element świadomości sprawcy, a ponadto element jego woli skierowanej na popełnienie tego czynu („chce popełnić”) lub chociażby godzenia się na jego popełnienie – przy jednoczesnym przewidywaniu możliwości tego popełnienia. Istota nieumyślności polega zaś na braku zamiaru popełnienia czynu, lecz mimo to na jego popełnieniu wskutek niezachowania należytej ostrożności wymaganej w danych okolicznościach.

Natomiast rażące niedbalstwo – jak przyjmuje się w orzecznictwie sądowym – jest zachowaniem graniczącym z umyślnością, a zarazem takim, które daje podstawę do „szczególnie negatywnej oceny postępowania” pracownika (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 grudnia 1993 r. w sprawie III AUr 411/93 opubl. w Przegląd Sądowy 1994/6 poz. 14 wkładka i wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 lutego 1996 r. w sprawie III AUr 102/96 opubl. w OSA 1998/3 poz. 8). Powyższe rozumienie tego pojęcia zapoczątkował Trybunał Ubezpieczeń Społecznych, który w wyroku z dnia 20 listopada 1973 r. sygn. akt III TO 84/73 (Praca i Zabezpieczenie (...) str. 74) wyjaśnił, że niedbalstwo pracownika jako wyłączna przyczyna wypadku przy pracy zwalnia zakład pracy od odpowiedzialności tylko wtedy, jeżeli miało charakter rażący, „a więc graniczyło z umyślnością”. Podobny pogląd w omawianej kwestii wyraził także J. P.. Jego zdaniem, rażące niedbalstwo polega na naruszeniu przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy i spowodowaniu tym szkody nie przewidzianej przez sprawcę wskutek graniczącego z umyślnością „niedołożenia należytej uwagi i staranności” („Przydatność dawnego orzecznictwa w ocenie wypadku jako wypadku przy pracy” Praca i Zabezpieczenie (...) str. 45-57).

Biorąc to pod uwagę Sąd doszedł do wniosku, że działania z rażącym niedbalstwem mogą być uznane jedynie takie zachowania pracownika (ubezpieczonego), w trakcie których bierze on pod uwagę skutek, który może nastąpić jako efekt jego nieprawidłowego działania i godzi się na taką ewentualność. Jego postawa nie jest wówczas zdeterminowana na osiągnięcie negatywnego efektu, w tym wypadku w postaci ewidentnego naruszenia przepisów dotyczących ochrony zdrowia i życia. Wówczas można mówić o szczególnej nonszalancji w działaniu ubezpieczonego, który świadomie lub w sposób nieuzasadnienie bezwiedny wykorzystuje niedozwolone działanie w wykonaniu czynności, które można by wykonać w sposób prawidłowy oceniając rzecz rozsądnie. W poczet tego typu zachowań, zdaniem Sądu, nie mogą być włączane takie sytuacje, w których pracownik (ubezpieczony) nie ma świadomości ryzyka swoich działań – nie jest w stanie przewidzieć negatywnych skutków podejmowanych czynności i nie jest świadomy naruszeń przepisów, których faktycznie się dopuszcza.

Analizując zgromadzony w prawie materiał dowodowy oraz ogół okoliczności towarzyszących zdarzeniu z dnia 8 czerwca 2022 r., Sąd doszedł do wniosku, że chociaż działania P. B. wskazują na pewnego rodzaju lekkomyślność, to jednak nie stanowią rażącego niedbalstwa w naruszeniu przez niego przepisów i zasad ochrony życia i zdrowia na terenie zakładu pracy B. S. spółka z. o. o. w S.. W oparciu o zeznania świadka A. K. i ubezpieczonego P. B. a także zaprezentowane nagranie z wideo monitoringu pracodawcy Sąd doszedł do wniosku, że ubezpieczony wykonywał zadania w przestrzeni zorganizowanej funkcjonalnie przez inne osoby. Wraz z A. K. transportował element gumowy najkrótszą drogą, choć nie pozbawioną przeszkód w postaci ułożonych na podłożu palet. Z uwagi na wagę elementów nie miał możliwości przeorganizowania miejsca pracy (palety zostały nawiezione wózkami widłowymi). Z uwagi na rozmiar przenoszonego elementu nie miał możliwości dokładnej obserwacji podłoża, po którym się porusza. Jednocześnie starał się przemieszczać ostrożnie, co wynika z zapisu wideo. Musiał poruszać się adekwatnie do ruchu swojego współpracownika. Jego zachowanie nie nosiło cech nonszalancji bądź całkowitego lekceważenia zasad BHP. Wykonywał polecone czynności w takich warunkach, jakie miał do dyspozycji w danym momencie. Zresztą jak wskazał świadek A. K. miejsce pracy zostało po zdarzeniu oznaczone liniami narzucającymi bezpieczny układ palet na podłożu, aby zapobiegać powtórzeniu się zdarzeń niebezpiecznych. Sąd uznał, że nawet, jeżeli ubezpieczony i współpracujący z nim A. K. błędnie uznali, że przejście między poszczególnymi elementami ułożonymi na podłożu jest bezpieczne, to brak jest przesłanek na stwierdzenie, że byli w tej ocenie wyjątkowo lekkomyślni. Ponieważ przejście między paletami istniało pracownicy mieli prawo przypuszczać, że uda im się je przebyć bezpiecznie, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie mieli możliwości przesuwania elementów zlokalizowanych na podłożu.

W konsekwencji Sąd uznał, że ubezpieczonemu nie udowodniono naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowanego przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Stąd nie utracił on prawa do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego, w tym odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 8 czerwca 2022 r.

W celu określenia wysokości przysługującego ubezpieczonemu odszkodowania należało ustalić czy i w jakiej wysokości ubezpieczony doznał uszczerbku na zdrowiu
w wyniku wypadku przy pracy w dniu 8 czerwca 2022 r. W związku z tym Sąd dopuścił dowód
z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu chirurgii ortopedyczno-urazowej H. M..

Orzekanie o uszczerbku na zdrowiu następuje w oparciu o przepisy odpowiednich aktów wykonawczych wydanych na podstawie powołanej wyżej ustawy. Takim aktem wykonawczym jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. Nr 234, poz. 1974), wydane na podstawie art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Rozporządzenie to zawiera tabelę, w której dla poszczególnych schorzeń przewidziane są określone wartości lub granice uszczerbku na zdrowiu.

W opinii z dnia 5 marca 2024 r. (k. 52-53) biegły sądowy wskazał, że w wyniku zdarzenia z dnia 8 czerwca 2023 r. P. B. doznał złamania IV kości śródręcza prawego z przywiedzeniowym ustawieniem tego palca, skutkującego stałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 2 %. Ocenę biegły oparł na punkcie 141a oceny procentowej wskazując na zaburzony ruch zgięcia palca IV pod postacią przemieszczania się w kierunku palca III.

Żadna ze stron nie kwestionowała opinii. Organ rentowy ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że ubezpieczony nie był badany przez orzeczników ZUS.

Sąd uznał ekspertyzę za rzetelną, jasną, pełną i spójną, a jej wnioski za logicznie skorelowane z postawionymi rozpoznaniami i wynikami badań. Opinia została wydana po badaniu ubezpieczonego i analizie dokumentacji medycznej dotyczącej stanu jego zdrowia, odnosi się też do przesłanek, które należy wziąć pod uwagę przy ocenie ustalania uszczerbku na zdrowiu zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Wnioski biegłego korespondują z wynikami przeprowadzonych badań szczegółowo opisanymi w opinii. Powyższe, przy uwzględnieniu, że biegły to wysokiej klasy fachowcy o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalnościach odpowiednich do schorzeń ubezpieczonego, przemawiało za uznaniem przedmiotowej opinii za miarodajną dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie w zakresie oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego w związku ze zdarzeniem z dnia 8 czerwca 2023 r. Dlatego też, Sąd w pełni podzielił stanowisko biegłego i przyjął, iż ubezpieczony w wyniku wypadku przy pracy w dniu 8 czerwca r. doznał 3 % stałego uszczerbku na zdrowiu.

Biorąc pod uwagę całość rozważań, Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił decyzję organu rentowego przyznając ubezpieczonemu prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w dniu 8 czerwca 2023 r. w wysokości odpowiadającej 3 % stałego uszczerbku na zdrowiu.

O kosztach postepowania na wniosek ubezpieczonego Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu ubezpieczonemu, jako wygrywającemu proces, należał się zwrot kosztów procesu od organu rentowego. Składały się na nie koszty zastępstwa procesowego w związku z ustanowieniem przez ubezpieczonego pełnomocnika w osobie adwokata, którego wynagrodzenie w stawce minimalnej wynosi 180 zł – zgodnie z § 9 ust. 2 rozrządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (– Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)