Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 145/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 12.03.2024r. w sprawie II Ko 129/23,

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, i uznanie, że zasądzone tzw. uzupełniające zadośćuczynienie spełnia cel i wymogi określone w art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa, ustawa rehabilitacyjna) w przypadku krzywd W. T., doznanych wskutek wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, sygn. akt Sg. W. 83/82 w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego;

2. obraza przepisów prawa materialnego, tj. :

a) art. 8 ust. 4 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23.02.1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c. oraz art. 448 k.c. poprzez błędną ich wykładnię skutkującą bezzasadnym oddaleniem w części ponad 73.000 zł za krzywdę doznaną przez W. T. wynikającą z wykonania wobec niego wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, sygn. akt Sg. W. 83/82, którym skazano go na karę 2 lat pozbawienia wolności zawieszonej na okres 3 lat próby i w którym to postępowaniu był pozbawiony wolności od dnia 10 listopada 1982r. do dnia 19 stycznia 1983r., w związku z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, która w istocie jest niewspółmierna do rozmiaru doznanych przez pokrzywdzonego krzywd i cierpień, ich długotrwałości, intensywności i nieodwracalnego charakteru, w sytuacji gdy okoliczności niniejszej sprawy przemawiają za zasądzeniem na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia w wyższej wysokości (przedmiotowej kwoty zadośćuczynienia wskazanej we wniosku),

b) art. 8 ust. 4 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c. oraz art. 448 k.c. poprzez błędną ich wykładnię i nie uwzględnienie w sposób właściwy wszystkich istotnych krzywd W. T., a zwłaszcza poczucia rażącej niesprawiedliwości z powodu niesłusznego pozbawienia go wolności w związku z działalnością niepodległościową, braku kontaktu z matką, złych warunków, w jakich wówczas przebywał, a w konsekwencji błędne oddalenie w części, w pozostałym zakresie wniosku o dodatkowe zadośćuczynienie;

3. w zakresie odsetek- obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 481 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieprzyznanie od zasądzonej sumy odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, pomimo iż takie żądanie zostało zgłoszone we wnioski inicjującym postępowanie

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zarzut obrazy przepisów postępowania- tj. naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy, został oceniony przez Sąd I instancji obiektywnie, z zachowaniem reguły dowodzenia z art. 7 k.p.k., która statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą ocena dowodów, mająca swoje oparcie w prawidłowo zebranym i ujawnionym materiale dowodowym, obiektywna, zgodna z logiką i doświadczeniem życiowym, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.,

zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. powinien wykazywać konkretne błędy, których dopuścił się Sąd I instancji w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu, a nie sprowadzać się do podkreślania, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów i poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne są z perspektywy strony nieprawidłowe, a tak należy ocenić stanowisko wyrażone w apelacji,

bez wątpienia kwota 73.000 złotych tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia spełnia cel i wymogi określone w art. 8 ust. 4 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy lutowej, i jest kwotą odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 i 2 k.c. oraz art. 448 k.c., ponieważ powoduje, że otrzymane przez W. T. łączne zadośćuczynienie za krzywdę wynikłą z wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, sygn. akt Sg. W. 83/82, wbrew stanowisku skarżącej, jest adekwatne do tej krzywdy i uwzględnia w sposób właściwy wszystkie okoliczności, która ta krzywda obejmuje,

należy zwrócić uwagę skarżącej, że podstawą rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego był art. 8 ust. 4 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23.02.1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, pozwalający na uzupełnienie zadośćuczynienia przyznanego osobie pokrzywdzonej w rozumieniu ww. ustawy, w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania karnego, co oznacza, że oceniając prawidłowość ustalenia kwoty przyznanej przez Sąd I instancji w niniejszym postępowaniu należy uwzględnić kwotę otrzymaną przez W. T. w 1995r., przyznaną postanowieniem Sądu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy z dnia 6.12.1995r., w sprawie Żo. 35/95 (po jej waloryzacji), ponieważ dopiero wówczas można określić całkowitą kwotę zadośćuczynienia jaką otrzymał wnioskodawca za krzywdę wynikłą z wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, sygn. akt Sg. W. 83/82, i ocenić jej adekwatność do poziomu krzywdy doznanej przez W. T.,

w przedmiotowej sprawie kwota 73.000 złotych przyznana przez Sąd I instancji tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia stanowi realną wartość ekonomiczną, nie jest symboliczna, przekracza trzykrotność (dokładnie 3,76) średniego miesięcznego wynagrodzenia za miesiąc pozbawienia wolności z daty orzekania przez Sąd I instancji, i powoduje, że zadośćuczynienie jakie łącznie otrzymał W. T.(po uwzględnieniu kwoty przyznanej mu z tego tytuły w 1995r., po jej waloryzacji), przewyższa wskazane powyżej średnie wynagrodzenie, ponad czterokrotnie (dokładnie 4,19), jest adekwatne do doznanej przez niego krzywdy i uwzględnia wszystkie okoliczności ustalone w toku postępowania składające się na krzywdę W. T., wynikłą z wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, w sprawie Sg. W. 83/82,

Sąd I instancji miał na uwadze zadośćuczynienie otrzymane przez W. T. w 1995r., w kwocie 750zł, i dokonał jego prawidłowej waloryzacji,

ustalił, że przyznane wówczas zadośćuczynienie stanowiło równowartość 107% średniego miesięcznego wynagrodzenia z daty orzekania w 1995r., za 73 dni pozbawienia wolności i odniósł je do 107% średniego miesięcznego wynagrodzenia z daty orzekania przez Sąd I instancji, tj. kwoty 7.768,33zł(a nie wskazanej przez skarżącą 8.032,96zł- kwocie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, w grudniu 2023r.), co dało kwotę 8.312,11 złotych za okres pozbawienia wolności W. T. w sprawie zakończonej wyrokiem Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, sygn. akt Sg. W. 83/82,

powyższe oznacza, że łączna kwota zadośćuczynienia jakie otrzymał W. T. za krzywdę jakiej doznał w związku z wydaniem i wykonaniem wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, w sprawie Sg. W. 83/82, to 81.312,11 złotych,

wobec powyższego stwierdzić należy, że apelacja pełnomocnika wnioskodawcy stanowi, de facto, jedynie polemikę z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego co do wysokości zasądzonego uzupełniającego zadośćuczynienia, ponieważ nie wskazuje żadnych błędów Sądu I instancji co do poczynionych ustaleń dotyczących prowadzonego przeciwko W. T. postępowania karnego w sprawie Sg. W. 83/82 Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie, pozbawienia go wolności w jego toku, zakończonego wydaniem wyroku w dniu 19 stycznia 1983r. i jego skutków dla wnioskodawcy, ograniczając się do wskazania, że Sąd Okręgowy nie nadał odpowiedniej rangi okolicznościom, które spowodowały krzywdę u W. T.,

Sąd I instancji uzasadnił powody dla których uznał kwotę 73.000 złotych tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia za adekwatną, łącznie z przyznaną mu z tego tytułu w 1995r., do krzywdy jakiej doznał wnioskodawca w związku z wydaniem i wykonaniem wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, sygn. akt Sg. W. 83/82, i Sąd Apelacyjny zgadza się, że ww. kwota nie jest symboliczną rekompensatą, a stanowi uzupełnienie zadośćuczynienia odpowiadające zasadom jego określenia,

łączna kwota zadośćuczynienia jakie otrzymał W. T. za krzywdę doznaną w związku z wydaniem i wykonaniem wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, w sprawie Sg. W. 83/82, uwzględnia we właściwy sposób wszystkie istotne okoliczności, które miały wpływ na poziom skrzywdzenia W. T., nie tylko związane z pozbawieniem go wolności w toku tego postępowania, przez 73 dni, przyczyną jego zatrzymania, przebiegiem izolacji, brakiem kontaktu z bliskimi, ale i jego młody wiek, poczucie zagrożenia i niepewności oraz obawę o konsekwencje, jak również treść zapadłego w stosunku do wnioskodawcy wyroku oraz to, że ww. postępowanie karne było represją za prowadzoną przez W. T. działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, i dlatego zasądzone przez Sąd Okręgowy uzupełniające zadośćuczynienie, Sąd Apelacyjny uznał za adekwatne do wyrządzonej W. T. krzywdy,

należy zwrócić uwagę skarżącej, że odwoływanie się do rozstrzygnięć innych Sądów nie jest uzasadnione, ponieważ każde z nich zostało wydane w odmiennym stanie faktycznym,

domaganie się w środku odwoławczym zasądzenia na rzecz wnioskodawcy kwoty 513.406,08 zł ponad kwotę zasądzoną przez Sąd I instancji tytułem zadośćuczynienia, która razem z kwotą przyznaną przez Sąd Okręgowy- 73.000zł, odpowiadałaby całej kwocie dochodzonego przez W. T. z tego tytułu roszczenia- 586.406,08zł, było nieuzasadnione, tym bardziej, że razem z kwotą zasądzoną w 1995r., po jej waloryzacji (o czym Sąd pisał powyżej) dawałoby kwotę 594.728,19 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez W. T. wskutek wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, sygn. akt Sg. W. 83/82, w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,

wnioskodawca nie wykazał, że kwota, na poziomie niemal 240.000 złotych za miesiąc pozbawienia wolności w toku postępowania karnego, zakończonego wyrokiem, którym orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest kwotą adekwatną do wyrządzonej mu krzywdy,

zdaniem Sądu Odwoławczego kwota ta jest kwotą wygórowaną i nie ma charakteru rekompensaty, a nieuzasadnionego przysporzenia majątkowego i nie może zostać zaakceptowana przez Sąd Apelacyjny,

przyznana przez Sąd Okręgowy, W. T., kwota 73.000zł tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia, stanowi kwotę adekwatną do doznanej przez wnioskodawcę krzywdy, mającą realną wartość ekonomiczną, przekraczającą trzykrotność (dokładnie 3,76) średniego miesięcznego wynagrodzenia za miesiąc pozbawienia wolności z daty orzekania przez Sąd I instancji, co powoduje, że zadośćuczynienie jakie łącznie otrzymał W. T.(po uwzględnieniu kwoty przyznanej mu z tego tytuły w 1995r., po jej waloryzacji), przewyższa wskazane powyżej średnie wynagrodzenie, ponad czterokrotnie(dokładnie 4,19),

kwota zadośćuczynienia przyjęta przez Sąd Okręgowy uwzględnia wszystkie okoliczności ustalone w toku postępowania składające się na krzywdę W. T., wynikłą z wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w K. z dnia 19 stycznia 1983 roku, w sprawie Sg. W. 83/82,

kwota zadośćuczynienia przyznana wnioskodawcy za doznaną przez niego krzywdę nie jest kwotą symboliczną,

przyjęty przez Sąd Okręgowy sposób wyliczenia pozwala zobiektywizować poziom krzywdy doznanej przez wnioskodawcę i pozwala na ustalenie zadośćuczynienia odpowiadającego aktualnym warunkom życia i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa w Polsce, i stanowi gwarancję, że zadośćuczynienie będzie miało realną siłę nabywczą,

wnioskodawca domagał się zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, w oparciu o art. 481 k.c., natomiast Sąd I instancji przyznał W. T., od zasądzonego na jego rzecz zadośćuczynienia, odsetki ustawowe od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

Sąd I instancji nie podał motywów takiego rozstrzygnięcia,

zgodnie z art. 359 § 2 k.c. jeżeli odsetki nie są inaczej określone należą się odsetki ustawowe, co oznacza, że takie odsetki należy przyznać tylko wtedy kiedy brak jest regulacji wskazującej na inny sposób ich określenia, w odniesieniu do danej wierzytelności, będącej przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu,

Sąd Apelacyjny zgadza się ze stanowiskiem przedstawionym przez pełnomocnika wnioskodawcy, zgodnie z którym do roszczeń z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia, opartych na przepisach ustawy lutowej, w zakresie odsetek od przyznanych z ww. tytułów należności, ma zastosowanie art. 481 k.c., a wnioskodawcy (wierzycielowi) przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie, począwszy od dnia wymagalności tych należności, za który należy uznać datę uprawomocnienia się rozstrzygnięcia nakładającego obowiązek świadczenia, w tym przypadku, zapłaty zadośćuczynienia, albowiem od chwili prawomocnego ustalenia wysokości zadośćuczynienia można mówić o opóźnieniu dłużnika(Skarbu Państwa) w zapłacie zadośćuczynienia

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez:

1.zasądzenie na rzecz wnioskodawcy dalszej kwoty 513.406,08 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez W. T. wskutek wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, sygn. akt Sg. W. 83/82, w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,

2. zasądzenie na rzecz wnioskodawcy ustawowych odsetek za opóźnienie od zasądzonej kwoty 73.000zł zadośćuczynienia,

ewentualnie

przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Koszalinie

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek bezzasadny co do kwoty należnego W. T., uzupełniającego zadośćuczynienia, ponad kwotę przyznaną z tego tytułu przez Sąd I instancji, z uwagi na bezzasadność zarzutów dotyczących kwoty należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia za krzywdę będącą następstwem wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, sygn. akt Sg. W. 83/82, w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,

wobec zasadności zarzutu dotyczącego należnych wnioskodawcy odsetek, Sąd Apelacyjny uwzględnił wniosek o zasądzenie na rzecz W. T. ustawowych odsetek za opóźnienie od zasądzonej kwoty 73.000 złotych zadośćuczynienia,

pełnomocnik wnioskodawcy nie wskazała na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, nie wskazała również żadnej z przyczyn uchylenia orzeczenia zawartych w art. 439 § 1 k.p.k., a z uwagi na charakter sprawy art. 454 k.p.k. nie miał zastosowania, dlatego brak było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 12.03.2024r. w sprawie II Ko 129/23, w którym, na podstawie art. 8 ust. 4 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy W. T. kwotę 73.000 (siedemdziesięciu trzech tysięcy) złotych, tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, w sprawie o sygn. akt Sg. W. 83/82 i oddalono wniosek w pozostałym zakresie

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wnioskodawca nie udowodnił, że poniesioną przez niego krzywdę w związku z wydaniem i wykonaniem wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w K. z dnia 19 stycznia 1983 roku, w sprawie o sygn. akt Sg. W. 83/82 może zrekompensować tylko uzupełniające zadośćuczynienie w łącznej wysokości 586.406,08 złotych (suma kwot przyznanych przez Sąd I instancji i dochodzonej w środku odwoławczym- 73.000 złotych + 513.406,08 złotych),

przyznana W. T. tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia kwota 73.000 złotych, ma realną wartość ekonomiczną, przekraczającą trzykrotność (dokładnie 3,76) średniego miesięcznego wynagrodzenia za miesiąc pozbawienia wolności z daty orzekania przez Sąd I instancji, powoduje, że zadośćuczynienie jakie łącznie otrzymał W. T. (po uwzględnieniu kwoty przyznanej mu z tego tytuły w 1995r., po jej waloryzacji), przewyższa wskazane powyżej średnie wynagrodzenie, ponad czterokrotnie (dokładnie 4,19), jest adekwatne do doznanej przez niego krzywdy i uwzględnia wszystkie okoliczności ustalone w toku postępowania składające się na krzywdę W. T., wynikłą z wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, w sprawie Sg. W. 83/82,

kwota, łącznie przyznanego W. T., zadośćuczynienia za doznaną przez niego krzywdę nie jest kwotą symboliczną,

mając na uwadze poczynione w sprawie ustalenia i ocenę wszystkich okoliczności istotnych dla rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy w zakresie krzywdy doznanej przez W. T., co do zadośćuczynienia, domaganie się przez wnioskodawcę z tytułu uzupełniającego zadośćuczynienia, kwoty przewyższającej 73.000zł, jest nieuprawnione, o czym szerzej w punkcie 3.1. uzasadnienia,

zadośćuczynienie zawiera wprawdzie cechy kompensacyjne to jednak wysokość tego żądania musi być utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom życia i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa w Polsce,

kwota zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do krzywdy i nie może być źródłem nieuzasadnionej korzyści majątkowej,

zdaniem Sądu Odwoławczego domaganie się w środku odwoławczym zasądzenia na rzecz wnioskodawcy kwoty 513.406,08zł tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia, która razem z kwotą przyznaną przez Sąd I instancji- 73.000zł, odpowiadałaby całej kwocie dochodzonego przez W. T. z tego tytułu roszczenia- 586.406,08zł, jest nieuzasadnione,

wnioskodawca nie przedstawił dowodów uzasadniających jego żądanie z tytułu uzupełniającego zadośćuczynienia w wysokości 586.406,08zł, która to kwota razem z przyznanym mu w 1995r. zadośćuczynieniem(po jej waloryzacji- o czym szerzej w punkcie 3.1 uzasadnienia) dawałoby kwotę 594.728,19 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez W. T. wskutek wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, sygn. akt Sg. W. 83/82, w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego

wnioskodawca nie wykazał, że kwota na poziomie niemal 240.000 złotych za miesiąc pozbawienia wolności w toku postępowania karnego, zakończonego wyrokiem, którym orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest kwotą adekwatną do wyrządzonej mu krzywdy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

sformułowanie dotyczące odsetek, należnych od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, uzupełniono o wyrażenie „za opóźnienie”

Zwięźle o powodach zmiany

zarzut i wniosek apelacji dotyczące odsetek należnych W. T. były zasadne, o czym szerzej w punkcie 3.1. uzasadnienia

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy W. T. 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym, na podstawie § 11 ust. 6 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych

IV.

kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa na podstawie art. 13 ustawy lutowej

7.  PODPIS

SSA Robert Mąka SSA Przemysław Żmuda SSA Andrzej Wiśniewski

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik wnioskodawcy W. T.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkt I. zaskarżonego wyroku w zakresie odsetek ustawowych, a nie odsetek ustawowych za opóźnienie, pomimo złożenia przez wnioskodawcę wniosku o zasądzenie na jego rzecz odsetek ustawowych za opóźnienie,

punkt II., w którym oddalono wniosek w pozostałym zakresie, tj. ponad kwotę 73.000 zł zasądzoną na rzecz W. T. tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez wnioskodawcę na skutek wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku, w sprawie o sygn. akt Sg. W. 83/82, w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana