Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 208/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść orzeczenia w postaci art.7 k.p.k. w związku z art.410 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd I Instancji dowolnej, nie popartej logiczną i wszechstronną analizą materiału dowodowego, jednostronnej oceny czynności podejmowanych przez Prokuraturę podczas zatrzymania D. N., zawierającej sugestię działania prokuratora pod dyktando poleceń o podłożu politycznym, który za wszelką cenę, w sposób niehumanitarny, przy wykorzystaniu dużej ilości szpitali w S., mimo przeciwwskazań i braku możliwości ich przezwyciężenia chciał doprowadzić do spektakularnego zatrzymania wnioskodawcy przez co Sąd I Instancji złamał obowiązującą go zasadę bezstronności związaną z obowiązkiem dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę oraz dowolną, nie opartą na zasadach prawidłowego rozumowania oraz wskazaniach wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę fragmentów zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności akt postępowania Prokuratury Okręgowej w Szczecinie o sygnaturze akt PO I 1 Ds. 36.2020, w ich części powstałej po wydaniu postanowienia z dnia 17 marca 2022 roku o połączeniu postępowań, co doprowadziło Sąd I Instancji do konkluzji, że brak było w tej sprawie nawet uzasadnionego przypuszczenia popełnienia przestępstwa przez zatrzymanego D. N., a także, że w chwili zatrzymania wnioskodawcy nie wystęowała w sprawie obawa matactwa związana z wpływaniem na świadków lub tworzeniem fałszywych dowodów, a w związku z tym, że doszło do niewątpliwie niesłusznego zatrzymania wnioskodawcy rozumianego jako kwalifikowana postać niesłusznego zatrzymania podczas gdy Sąd winien swe ustalenia oprzeć na analizie nie fragmentów, a całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, w tym akt sprawy PO I 1 Ds. 36.2020, z których to materiałów, po przeprowadzeniu ich swobodnej oceny, dokonanej zgodnie z regułami określonymi w art.7 k.p.k. wynika, iż dokonane w toku postępowania Prokuratury Okręgowej w Szczecinie o sygnaturze akt PO I 1 Ds.36.2020 zatrzymanie D. N. nie spełnia kryteriów niewątpliwe niesłusznego (zarzut 1a i 1b określony przez Prokuratora Okręgowego w Szczecinie; zarzut 1a i 1b określony przez pełnomocnika Skarbu Państwa – Prokuratury Okręgowej w Szczecinie).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do apelacji Prokuratora Okręgowego w Szczecinie oraz do apelacji pełnomocnika Skarbu Państwa – Prokuratury Okręgowej w Szczecinie, przy uwzględnieniu treści określonych w rozpoznawanych środkach odwoławczych zarzutów oraz ich uzasadnień w połączeniu z okolicznościami i charakterem przedmiotowej sprawy koniecznym jest poczynienie wstępnych, ogólnych uwag bowiem dopiero ich wskazanie pozwala Sądowi Odwoławczemu odniesienie się do stanowiska apelantów w przejrzysty sposób.

Środki odwoławcze wywiedzione przez wskazanych apelantów dotyczą dwóch obszarów niewątpliwie określonych w sformułowanych zarzutach, których treść daje jednoznaczne podstawy do stwierdzenia, że w istocie są one jednakie. Taki stan rzeczy upoważnia Sąd Odwoławczy do zbiorczego i jednoczesnego odniesienia się do zarzutów sformułowanych przez apelantów (Prokurator Okręgowy w Szczecinie, pełnomocnik Skarbu Państwa – Prokuratury Okręgowej w Szczecinie). Przeciwne postąpienie doprowadziłoby do nieprzejrzystości stanowiska Sądu Odwoławczego, zmuszałoby do powtórzeń lub częstego stosowania odniesień, a jednocześnie taki sposób sporządzenia niniejszego uzasadnienia czyni zadość obowiązkom spoczywającym na sądzie odwoławczym określonym, przede wszystkim, w art.433 k.p.k. Uwagi wstępne uzupełnić należy także o stwierdzenie, iż sąd odwoławczy (art.433§1 k.p.k.), rozpoznaje sprawę w granicach środka odwoławczego, a w zakresie szerszym wyłącznie wówczas, gdy ustawa to przewiduje. Innymi słowy to treść zarzutu określa zakres rozpoznania środka odwoławczego, a intencji odwołującego się nie należy poszukiwać w uzasadnieniu zarzutów lecz w ich treści, co nabiera szczególnego znaczenia jeśli środek odwoławczy sporządzany jest przez profesjonalny podmiot.

Apelanci, o czym bez wątpliwości przekonuje treść zarzutów (zarzut 1a obu apelacji), naruszenia art.7 k.p.k. przy ocenie dowodów dopatrywali się w tym, że Sąd I Instancji pisemnie motywując swe stanowisko miał sugerować działania organu prowadzącego postępowanie, w którym dokonano zatrzymania wnioskodawcy „pod dyktando poleceń o podłożu politycznym”, co doprowadzić miało do złamania zasady bezstronności łączącej się z obowiązkiem dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego na podstawie analizy posiadającej przymiot wszechstronności, zgodności z zasadami logicznego rozumowania oraz zgodności ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Treść uzasadnienia sporządzonego przez Sąd Okręgowy daje pełne podstawy do stwierdzenia, że wyrażone przez apelantów w omawianym zarzucie stanowisko nie znajduje w nim potwierdzenia i jest, w ocenie Sądu II Instancji, nadinterpretacją tego, co w rzeczywistości przedstawił Sąd Orzekający motywując kwestionowane orzeczenie. Sąd Okręgowy, co stało się podstawą zapatrywania apelantów wyrażonego w ocenianym zarzucie, podał, że „Oceniając to zatrzymanie także przez pryzmat następnych okoliczności, które miały miejsce już w trakcie jego przebiegu, zdaniem Sądu nie można oprzeć się wrażeniu, że były one elementem realizacji ówczesnej polityki Państwa skonfliktowanego z konkretnymi grupami zawodowymi” (k-134). Zdaniem Sądu Apelacyjnego użyte przez Sąd I Instancji sformułowanie nie daje podstaw do uznania, że w ocenie Sądu Okręgowego działania prokuratora podejmowane były pod dyktando poleceń o podłożu politycznym. Tak rzecz oceniając wzięto pod uwagę to, że z przytoczonego sformułowania w żaden sposób nie wynika by uznano, że prokurator podejmując decyzję o zatrzymaniu wnioskodawcy realizował jakiekolwiek polecenie. Przeciwnie. Ze sformułowania tego wynika, że, zdaniem Sądu Orzekającego, podjęta przez organ prowadzący postępowanie decyzja wpisywała się w przyjęty ówcześnie model działania. Każda inna interpretacja użytego przez Sąd Orzekający sformułowania jest jego nieuprawnioną nadinterpretacją, jest próbą, a jeśli się ją podejmuje to nieskuteczną, przypisania Sądowi Okręgowemu intencji, których nie wyraził. Zwrócić trzeba także uwagę i na to, co apelanci pominęli lub nie dostrzegli, że do zajęcia stanowiska wyrażonego w sformułowaniu będącym podstawą omawianych zarzutów, co wprost z niego wynika, Sąd Okręgowy doprowadziło nie to, że uznał, iż działania prokuratora były działaniami realizowanymi pod dyktando poleceń o podłożu politycznym lecz analiza okoliczności, które miały miejsce w trakcie trwającego zatrzymania. Innymi słowy, do wyrażenia kontestowanego poglądu Sąd Okręgowy przywiodła ocena zdarzeń jakie wystąpiły w czasie trwania zatrzymania, a nie uznanie, że zdarzenia te zaistniały skutkiem realizacji przez prokuratora polecenia o podłożu politycznym. Uznanie omawianych zarzutów za niezasadne na równi z tym, co podano powyżej koniecznym było także z następującego powodu. Apelanci po sformułowanie użyte przez Sąd I Instancji sięgnęli bez uwzględnienia jego bezpośredniego otoczenia, które jednoznacznie objaśnia jego kontekst. Sąd Okręgowy już w następnym zdaniu kontekst ten ujawnił podając czemu został on użyty. Otóż użyty on został po to by zdystansować się od stwierdzenia bądź też od sugestii, że „pewne grupy zawodowe, w tym adwokaci, nie powinni podlegać instrumentom przewidzianym w kodeksie postępowania karnego jak inny obywatele, a jedynie, że z uwagi na konsekwencje, zwiększone zainteresowanie np. medialne i możliwość utraty zaufania społecznego, należy takie działania staranniej rozważyć” (k-134). To, co przytoczono wykazuje nieprawidłowość stanowiska apelantów, wykazuje, że Sąd Okręgowy w żaden sposób nie uznał by działania prokuratora były działaniami wykonywanymi pod dyktando poleceń o podłożu politycznym.

Kolejnymi zarzutami dotyczącymi obrazy przepisów postępowania (art.7 k.p.k.) mającymi mieć istotny wpływ na treść orzeczenia były zarzuty określone przez apelantów w punktach 1b ich środków odwoławczych. Zdaniem odwołujących się Sąd I Instancji przy ocenie dowodów naruszył art.7 k.p.k. bowiem ocenił dowody wbrew treści tego przepisu, co doprowadziło do stwierdzenia, że zatrzymanie wnioskodawcy było niewątpliwe niesłuszne, a takiemu uznaniu przeciwstawiało się to, że prawidłowo oceniony materiał dowodowy dawał podstawy do stwierdzenia, iż istniało uzasadnione przypuszczenie popełnienia przestępstwa przez wnioskodawcę oraz, że w chwili zatrzymania występowała w sprawie obawa matactwa.

Przed podaniem podstaw uznania omawianych zarzutów za niezasadne zważając na ich treść koniecznym jest ponowne zwrócenie uwagi na to, że zgodnie z art.433§1 k.p.k., sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach środka odwoławczego, a w zakresie szerszym o tyle, o ile ustawa to przewiduje. Nadto, i o tym zapominać nie można, na odwołującym się spoczywa obowiązek, jeżeli jest on profesjonalnym podmiotem, wskazania zarzutów i uzasadnienia ich (art.427§2 k.p.k.). W ocenie Sądu Odwoławczego powyższe nabiera szczególnego znaczenia w sytuacji, gdy zarzut formułowany jest przez profesjonalny podmiot, któremu przecież należy stawiać wyższe wymagania, co do poprawności formułowania zarzutów niż osobom przymiotu profesjonalności pozbawionym. To ostatnie uzupełnić należy o stwierdzenie, że, jak się wydaje, nie jest słusznym by Sąd II Instancji miał domyślać się rzeczywistych intencji odwołującego się profesjonalnego podmiotu, a rzecz przeciwnie oceniając można wskazać, że w sytuacji, gdy środek odwoławczy sporządzany jest przez profesjonalny podmiot, a takim jest niewątpliwe prokurator i adwokat, to brak jest podstaw by sformułowane przez nich zarzuty rozumieć inaczej niż zostały on określone. Jest bowiem tak, że „Zgodnie z art.427§2 k.p.k., obrońca jest zobligowany do wskazania w apelacji zarzutów stawianych orzeczeniu oraz podania ich uzasadnienia, to powinność sądu odwoławczego odnosząca się do rozważenia tych zarzutów przy rozpoznaniu sprawy w granicach środka odwoławczego (art.433§1 i 2 k.p.k.) należy rozumieć tak, że treść zarzutu zakreśla zakres jego rozpoznania.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2004 roku) dodając do tego, że „Przy formułowaniu środka odwoławczego decydujące znaczenie ma wskazanie na konkretne uchybienie, a zarzut stanowi jego słowne nazwanie. Podniesionym uchybieniem jest to, na co wskazuje słowne ujęcie zarzutu. Nie w uzasadnieniu, lecz w werbalizacji zarzutu apelacji należy poszukiwać granic zaskarżenia (...)” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 maja 2017 roku).

Jak to podano przywołanie powyższego było konieczne bowiem wpływ ma na zakres przedstawianej motywacji Sądu II Instancji.

Pierwszą okolicznością jaka podniesiona została w omawianych zarzutach była ta, iż zdaniem apelantów Sąd I Instancji naruszając art.7 k.p.k. niewłaściwie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, a konkretnie, że nie wziął pod uwagę jego całości, co skutkowało uznaniem, że brak jest w sprawie niniejszej uzasadnionego przypuszczenia popełnienia przez wnioskodawcę przestępstwa. Z takim stanowiskiem zgodzić się nie można było.

Odnosząc się do powyższego wpierw stwierdzić i jednocześnie przypomnieć należy, że artykuł 7 k.p.k. stanowi, iż organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Oznacza to, że przepis ten jest ustawowym wsparciem dla swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku procesu przy czym swoboda ta nie może przeradzać się w dowolność ocen i wniosków. Ten sam przepis stawia bowiem określone granice, których sądowi przekraczać nie wolno. Ocena faktów wynikających z ocenianych jako wiarygodne dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art.7 k.p.k. wtedy, gdy uwzględnia ona całokształt okoliczności sprawy w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej oraz, gdy wszystkie okoliczności zostaną rozważone wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy zauważyć należy, iż Sąd Okręgowy dokonując oceny dowodów ustrzegł się od popełnienia błędów określonych przez apelantów, a przede wszystkim, co było eksponowane, uwzględnił całokształt materiału dowodowego. Art.410 k.p.k. określa podstawę dowodową wyroku stanowiąc, iż może nią być tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Sąd bowiem rozstrzyga w sprawie, przyjmując za podstawę swej decyzji całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej. Istotnym przy tym jest, że „Stosownie do treści art.410 k.p.k. sąd rozstrzygając w sprawie za podstawę swojego orzeczenia powinien przyjmować całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Stąd też przedmiotem jego rozważań muszą być wszystkie dowody i wynikające z nich okoliczności - istotne dla rozstrzygnięcia nie tylko o sprawstwie, winie czy kwalifikacji prawnej, przypisanego oskarżonemu czynu, ale również o wymierzonej wobec niego karze.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2008 roku). W tym zakresie wyłącznie uzupełniająco można wskazać, czego jak się wydaje apelanci nie uwzględnili, że „Wymóg orzekania na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie oznacza bynajmniej, że na sądzie orzekającym ciąży bezwzględny obowiązek przywoływania i wypowiadania się odnośnie wszystkich bez wyjątku dowodów.” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 roku).

Z treści omawianych zarzutów wynika, że, zdaniem apelantów, Sąd I Instancji za podstawę swego orzeczenia nie przyjął wszystkiego tego, co wynika z akt sprawy prowadzonej przez Prokuraturę Okręgową w Szczecinie pod sygnaturą PO I Ds. 36.2020. Stanowisko to zasadne nie jest. Dla wykazania słuszności prezentowanej oceny wystarczającym jest odwołanie się do treści uzasadnienia kwestionowanego orzeczenia albowiem bez wątpliwości wynika z niego, że Sąd Okręgowy rozstrzygając w sprawie przedmiotowej miał na uwadze wszystkie przeprowadzone dowody i nie traktował ich wybiórczo. Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw by twierdzić, że Sąd I Instancji w sprawie niniejszej orzekał z naruszeniem art.410 k.p.k. Dodać do tego należy, iż czym innym jest pominięcie określonego dowodu w procesie orzekania, a czym innym jest przyjęcie jego określonej oceny. Dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób odmienny niż oczekiwałaby tego strona nie jest przecież pominięciem dowodu w znaczeniu określonym art.410 k.p.k. To, że określony dowód został oceniony oznacza właśnie, że dowód ten został wzięty pod rozwagę, nie pomięto go, a gdyby chcieć taką sytuację procesową oceniać inaczej to należałoby przyjąć, że inna niż oczekiwana przez stronę ocena dowodu oznacza jego pominięcie. Niezasadność takiego stanowiska, jak się wydaje, nie wymaga dalszego motywowania.

Odwołując się do treści uzasadnienia sporządzonego przez Sąd Okręgowy zauważyć należy, iż Sąd ten, wprawdzie syntetycznie lecz jednak wyraźnie i skutecznie wykazał (k-133-133v) dlaczego uznał, iż dowody, którymi oskarżyciel dysponował nie były wystarczające do sięgania po instrument wiążący się z pozbawieniem wolności i dlaczego uznał, że były to dowody niewystarczające dla zatrzymania. Do tego stanowiska Sąd Odwoławczy odwołuje się, czyni je własnym, co sprawia, że nie jest koniecznym jego powielanie bowiem w tym miejscu należałoby je powtórzyć. Pamiętać przy tym należy, iż oceny czy zatrzymanie było niesłuszne w stopniu niewątpliwym (art.552§4 k.p.k.) dokonuje się w czasie tejże właśnie oceny, a więc z szerszej perspektywy niż ta jaka istniała w momencie zatrzymania i jego trwania. Ta właśnie szersza perspektywa uprawniała Sąd I Instancji do zajęcia kwestionowanego stanowiska, co do przypuszczenia popełnienia przestępstwa przez wnioskodawcę, które jest przecież zbieżne z tym jakie wyrażone zostało w orzeczeniu, którym nie uwzględniono wniosku o zastosowanie wobec wnioskodawcy tymczasowego aresztowania (k-16-19).

Odwołujący się w omawianych zarzutach wskazali również, iż Sąd Orzekający niezasadnie uznał, iż w sprawie nie istniała obawa matactwa. Sąd Okręgowy i tą okoliczność rozważał i w konsekwencji przyjął, że obawa ta nie istniała. Stanowisko swe rozsądnie, logicznie i zgodnie z doświadczeniem życiowym umotywował (k-133v) i podobnie jak poprzednio i tą argumentację Sąd II Instancji uznaje za swoją, co sprawia, że nie jest koniecznym jej powtarzanie. Apelanci w akceptowalny sposób nie wykazali by argumentacja Sądu Okręgowego nie czyniła zadość wymogom jakim taka argumentacja winna odpowiadać. Zdaniem Sądu Odwoławczego przywołane w argumentacji Sądu I Instancji okoliczności w sposób nie budzący wątpliwości wykazują, iż rzeczywiście w sprawie przedmiotowej nie istniała obawa by wnioskodawca w sprawie miał mataczyć w sposobie i znaczeniu nadawanym przez odwołujących się jeśli nie powzięto by decyzji o jego zatrzymaniu. Nie sposób jest w tym miejscu nie zwrócić uwagi na to, że stosowanie procesowego środka przymusu jakim jest zatrzymanie powinno być stosowane jedynie wtedy, gdy istnieją okoliczności wskazujące na to, że osoba podejrzana dobrowolnie nie stawi się na wezwanie organu procesowego. To zaś, czy organ procesowy zamierza wystąpić o zastosowanie środka zapobiegawczego czy też taki środek chce zastosować nie ma znaczenia ponieważ przesłanki tej czynności normowane są odrębnie i nie muszą one łączyć się z zatrzymaniem osoby, a więc w konsekwencji brak okoliczności uzasadniających zatrzymanie czyni je bezpodstawnym. Istotnym jest przy tym to, że dla oceny czy zatrzymanie było niesłuszne w stopniu niewątpliwym uwzględnić należy nie to, co brano pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o zatrzymaniu na podstawie ówcześnie posiadanych informacji lecz przy i po rozważeniu wszystkich okoliczności jakie ujawnione zostały w czasie orzekania, co do zadośćuczynienia o jakim mowa jest w art.552§4 k.p.k. (por. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2006 roku). W tym miejscu zwrócić trzeba uwagę na to, że podstawą decyzji o zatrzymaniu wnioskodawcy był art.247§2 k.p.k. (k-13), która to podstawa z perspektywy ujawnionych okoliczności okazała się być nieuprawnioną.

Reasumując stwierdzić należy, iż treść omawianych zarzutów i ich uzasadnienie sprowadzają się do negowania stanowiska Sądu Orzekającego i nie wynikają z niego jakiekolwiek uchybienia, których dopuścić miałby się Sąd Okręgowy w zakresie przestrzegania zasady bezstronności, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Samo przeciwstawienie się przyjętym ocenom i wyrażenie odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o naruszeniu przez Sąd I Instancji wskazanych w ocenianych zarzutach przepisów postępowania. Zauważyć przy tym należy, iż apelanci, w swej istocie, uzasadniając podniesione zarzuty odwołali się do tego samego materiału dowodowego, który dla Sądu Okręgowego stał się podstawą poczynienia ustaleń faktycznych, a jednocześnie z tego stanowiska nie wynika by Sąd Orzekający oceniając tą część materiału dowodowego uczynił to z obrazą art.7 k.p.k. Nie wskazano w omawianych zarzutach oraz ich uzasadnieniu okoliczności, które miałyby przekonywać, że prawidłowym byłoby przyjęcie ocen w kierunku pożądanym przez odwołujących się. Treść omawianych zarzutów dowodzi, że apelanci zebrany w sprawie materiał dowodowy potraktowali wybiórczo eksponując te jego fragmenty, które, ich zdaniem, zgodne są z podniesionymi zarzutami, co znalazło swe odzwierciedlenie w selektywnym podejściu do stanowiska Sądu Okręgowego zaprezentowanego w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia. Apelujący nie podali przy tym argumentacji mogącej być ocenioną jako wykazującą, że tok rozumowania Sądu I Instancji dotknięty był błędem natury logicznej oraz by wystąpił jakikolwiek błąd w toku rozumowania. Nie wykazano także by Sąd I Instancji, uwzględniając treść dowodów, przekroczył granice określone w art.7 k.p.k. przy ich ocenie W tej sytuacji stanowisko Sądu I Instancji zyskuje akceptację Sądu Odwoławczego. Nadto apelujący nie przedstawili faktów wykazujących by argumentacja Sądu Orzekającego była nielogiczna lub przeciwstawiała się wiedzy i doświadczeniu życiowemu.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie żądania zadośćuczynienia w całości, a ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania wyżej omówionych zarzutów za niezasadne wnioski Prokuratora Okręgowego w Szczecinie i pełnomocnika Skarbu Państwa – Prokuratury Okręgowej w Szczecinie uwzględnione być nie mogły.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sąd I Instancji za podstawę rozstrzygnięcia mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia polegający na błędnym uznaniu, iż przy określaniu wysokości „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia Sąd winien brać pod uwagę również stan majątkowy wnioskodawcy aby zasądzona suma zadośćuczynienia nie była dla osoby bardziej majętnej jedynie symboliczna, podczas gdy wśród elementów istotnych z punktu widzenia określenia wysokości zadośćuczynienia sytuacji majątkowej wnioskodawcy uwzględniać się nie powinno oraz na bezpodstawnym uwzględnieniu przy szacowaniu krzywdy D. N. okoliczności nie związanych bezpośrednio z zatrzymaniem, a z prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu karnym oraz chorobą, jak np. braku snu, problemów emocjonalnych, zawodowych i zdrowotnych, okoliczności nie opartych na dowodach, ja np. przyjęcie, że rozpowszechnianie informacji o zatrzymaniu przez środki masowego przekazu zwiększało znacząco skalę upokorzenia wnioskodawcy, a także okoliczności które nie miały miejsca polegających rzekomo na instrumentalnym przewożeniu ze szpitala do szpitala (zarzut 2a i 2b apelacji Prokuratora Okręgowego w Szczecinie; zarzut 2a i 2b określony przez pełnomocnika Skarbu Państwa – Prokuratury Okręgowej w Szczecinie).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odniesienie się do zarzutów podniesionych przez apelantów określonych w punktach 2a i 2b poprzedzone być musi stwierdzeniem, iż również i co do tego odniesienia ma swe pełne zastosowanie to, co wskazano w uwagach ogólnych podanych punkcie 3.1 przedmiotowego uzasadnienia jak również wszystko to, co podane zostało, a związane jest z treścią art.433§1 k.p.k. i art.427§1 k.p.k.

Prokurator Okręgowy w Szczecinie oraz pełnomocnik Skarbu Państwa – Prokuratury Okręgowej w Szczecinie popełnienia błędu w ustaleniach faktycznych dopatrywali się w tym, że Sąd Okręgowy określając wysokość zadośćuczynienia uwzględnił sytuację majątkową wnioskodawcy.

Nie budzi wątpliwości, iż w sprawie niniejszej Sąd I Instancji ustalając wysokość należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia uwzględnił jego stan majątkowy (k-134v). Ten stan rzeczy nie może jednak prowadzić do wniosku o popełnieniu w tym zakresie błędu w ustaleniach faktycznych.

Zajmując powyżej zaprezentowane stanowisko wzięto pod rozwagę to, że ustalając wysokość kwoty zadośćuczynienia należy tak ją kształtować by była ona odpowiednia. Istotnym przy tym jest, że nie zostały ustawowo określone przesłanki, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, przyjmuje się, co wypracowane zostało przez praktykę orzeczniczą, że ma to być kwota odpowiednia. To określenie nie jest ściśle określone i ma nieostre znaczenie czego konsekwencją jest to, że uznanie, iż kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia pozostaje w granicach swobodnego uznania sędziowskiego i charakteryzuje się bardzo dużym luzem decyzyjnym. Mimo przedstawionego stanu rzeczy nie jest tak, co oczywiste, że ustalanie wysokości zadośćuczynienia nie jest niczym ograniczone. Podstawy jakie brane są pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia wypracowane zostały w praktyce orzeczniczej i, ogólnie rzecz określając, przyjmuje się, że wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, adekwatnych do aktualnych stosunków majątkowych, bowiem jego celem jest pokrycie szkody niemajątkowej, a nie wzbogacenie uprawnionego do otrzymania zadośćuczynienia. Innymi słowy przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia uwzględniać należy wszystkie okoliczności, które mają znaczenie w konkretnej sprawie i w konkretnej sytuacji osoby uprawnionej. Ustalając wysokość zadośćuczynienia brać należy pod uwagę to, co w konkretnej sytuacji ma znaczenie tak by w rozumieniu przepisów prawa materialnego suma zadośćuczynienia była odpowiednia. Jest ono odpowiednie wówczas, gdy ustalona kwota „ma charakter kompensacyjny (a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną) i w sposób odnoszący się bezpośrednio do ocenianego przypadku osoby domagającej się zadośćuczynienia, odzwierciedla rozmiar doznanej przez nią krzywdy, na którą składają się jej fizyczne i psychiczne cierpienia” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2000 roku) i jednocześnie, gdy kwota ta jest adekwatną do warunków gospodarki rynkowej oraz nie stanowi źródła nieuprawnionego wzbogacenia się uprawnionego. To, co podano powyżej jest tylko przykładowym wskazaniem tego co brane jest pod uwagę dla ustalania wysokości zadośćuczynienia. Katalog podstaw nie jest zamknięty i w każdej sprawie, w zależności od jej realiów, mogą one być szersze lub inne. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, co wynika z praktyki przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia nie można całkowicie i zupełnie abstrahować od poziomu życia osoby, której należne jest zadośćuczynienie. Jest tak dlatego, że nie budzącą wątpliwości i kontrowersji cechą jaką winno posiadać zadośćuczynienie jest to by było ono adekwatne. Adekwatność tą oceniać należy przy, co podkreślić trzeba, łącznym uwzględnieniu ogólnych warunków majątkowych społeczeństwa i uprawnionego do otrzymania zadośćuczynienia. Te podstawy traktowane łącznie trzeba wyważyć tak by znalazły one odzwierciedlenie w ustalonej sumie zadośćuczynienia. W tym znaczeniu nie mają więc racji apelanci twierdząc, że sytuacja majątkowa wnioskodawcy przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia nie powinna być uwzględniana. Jest przeciwnie ponieważ postępując inaczej ustalona kwota nie byłaby adekwatna. Oczywistym jest, że sytuacja majątkową uprawnionego do otrzymania zadośćuczynienia nie może być jedynym kryterium ustalania jego wysokości. Sąd Okręgowy tak nie postąpił. Z przedstawionej w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia motywacji bez wątpliwości wynika, iż ustalając wysokość przyznanego wnioskodawcy zadośćuczynienia wzięto pod uwagę wszystkie wypracowane przez praktykę podstawy ustalania wysokości zadośćuczynienia (k-134v-135v) przy czym stwierdzić można, że one były decydujące, a sytuacja majątkowa wnioskodawcy potraktowana została wyłącznie uzupełniająco. Sygnalizacyjnie tylko podać można, iż, zdaniem Sądu Apelacyjnego, nawet gdyby kwestionowaną przez odwołujących się podstawę ustalania wysokości zadośćuczynienia wyeliminować to wskazane przez Sąd I Instancji pozostałe podstawy ustalenia wysokości zadośćuczynienia mają taką wymowę, że uprawniają do ustalenia zadośćuczynienia w przyjętej kwestionowanym wyrokiem wysokości.

Odnosząc się do zarzutów określonych w punktach 2b rozpoznawanych środków odwoławczych wpierw wskazać należy, iż nie kontrowersyjnym jest to, że wpływ na wysokość zadośćuczynienia mogą mieć tylko okoliczności bezpośrednio związane z faktem zatrzymania, a nie wynikające z innych sytuacji czy przyczyn. Powyższe interpretować należy ściśle, okoliczności bezpośrednio związane z zatrzymaniem są takimi, które wprost wynikają i związane są z zatrzymaniem bez żadnych ogniw pośrednich. Tak rozumiejąc bezpośredniość okoliczności związanych z zatrzymaniem nie sposób było uwzględnić omawianych zarzutów. Stan fizyczny i emocjonalny w jakim znalazł się wnioskodawca oraz stan sytuacyjny wymienione w zarzutach (nie jest koniecznym ich przytaczanie) miał bezpośredni związek z pozbawieniem go wolności (zatrzymaniem). Bezpodstawne są twierdzenia, że stan fizyczny i emocjonalny oraz sytuacyjny w jakim znalazł się wnioskodawca wynikał z innych przyczyn niż te, że nie mógł on swobodnie dysponować własną osobą będąc zmuszonym do poddania się decyzjom osób wykonujących zatrzymanie. Między tymi stanami, a faktami wynikającymi z zatrzymania nie wystąpiły i nie zaistniały żadne okoliczności i nie wystąpiły żadne fakty rozdzielające zatrzymanie od wskazanych stanów. Tym samym nie można było uznać inaczej niż tak, że wszystko to, co wskazane zostało w omawianych zarzutach miało bezpośredni związek z zatrzymaniem. Jako przykład można wskazać, że w realiach przedmiotowej sprawy było przecież tak, czego apelanci nie kwestionują, że mimo stwierdzenia, iż stan zdrowia wnioskodawcy wykazywał przeciwwskazania do jego, co najmniej, dalszego zatrzymania (k-98) zatrzymanie to nie było uchylone, trwało, a skoro tak to wnioskodawca miał wyłączoną możliwość decydowania o sobie, miał w praktyce jeśli nie wyłączoną to w znaczącym stopniu ograniczoną możliwości zapewnienia sobie we własnym zakresie chociażby posiłku.

Reasumując stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy po prawidłowym, zdaniem Sądu II Instancji, przeprowadzeniu przewodu sądowego poddał zgromadzony materiał dowodowy analizie, a tok swego rozumowania przedstawił w przekonującym uzasadnieniu. Na podstawie dowodów zebranych w sprawie Sąd I Instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie odnoszącym się do faktów mających znaczenie dla ustalenia tak, co do zasady jak i wysokości należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia, które wystąpiły skutkiem jego niewątpliwie niesłusznego zatrzymania. Instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego, która stała się podstawą ustalenia wskazanych faktów dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych prawem procesowym i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. W ocenie Sądu Odwoławczego instancyjna kontrola nie doprowadziła do stwierdzenia zaistnienia podstaw do zanegowania prawidłowości ustalenia faktów istotnych z punktu widzenia ustalania wysokości zadośćuczynienia. W żadnym zakresie nie stwierdzono by ocena materiału dowodowego dotycząca wskazanego obszaru dokonana przez Sąd I Instancji nie odpowiadałaby przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego czego konsekwencją jest przyjęcie oceny, iż Sąd Okręgowy nie dopuścił się popełnienia błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie ustalenia faktów branych pod uwagę przy ustalaniu jego wysokości. Do powyższego dodać należy, co ma znaczenie dla zakresu przedmiotowego uzasadnienia, iż z omawianych zarzutów niewątpliwie wynika, iż odwołujący się nie negują ustalonych przez Sąd I Instancji faktów dotyczących tego stanu i sytuacji w jakich znalazł się wnioskodawca.

Odnosząc się do argumentacji odwołujących się dotyczących nieprawidłowo ustalonej wysokości należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia możliwym jest, z racji przytoczonej przez Sąd I Instancji argumentacji dotyczącej oceny faktów mających znaczenie dla ustalania wysokości zadośćuczynienia, odwołanie się do niej bez konieczności ponownego jej przytaczania albowiem w swej istocie w tym miejscu argumentację tą należałoby w całości powtórzyć (k-134v-135v). Uzupełniająco podać można, co Sąd Apelacyjny uwzględnił oceniając omawiane zarzuty, iż zadośćuczynienie orzekane za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie ma zrównoważyć wszystkie negatywne przeżycia i doświadczenia z tym zatrzymaniem związane, a to z tej racji, że jest to przecież swoistego rodzaju sankcja za naruszenie dóbr osobistych, w tym naruszenie wolności człowieka również przy uwzględnieniu jej aspektu wewnętrznego, to jest wolności od obawy i strachu, wolności od naruszenia możliwości swobodnego dysponowania wartościami osobistymi. W tego typu sprawie konieczne jest zatem oszacowanie wszystkich krzywd, które wynikają, między innymi, z czasu trwania izolacji oraz jej warunków, a także jej nieodwracalność. W przedmiotowej sprawie ustalenie powyższego nie było utrudnione bowiem Sąd I Instancji dysponował, między innymi, bezpośrednią relacją wnioskodawcy, której nadał właściwe znaczenie. W ocenie Sądu II Instancji, przy uwzględnieniu okoliczności wynikających z ustalonego w sprawie stanu faktycznego oraz przy uwzględnieniu argumentacji Sądu Orzekającego kwota zadośćuczynienia przyznana wnioskodawcy w pełni czyni zadość krzywdom doznanym przez niego na skutek niewątpliwie niesłusznego zatrzymania albowiem uwzględniono przy ustalaniu wysokości tej kwoty nie tylko subiektywnie (wnioskodawca) lecz również obiektywnie (Sąd Orzekający) ocenione warunki w jakich odbywało się to zatrzymanie i jego skutki oraz konsekwencje. Przy ustalaniu wysokości należnego uprawnionemu zadośćuczynienia prawidłowo oceniono okres jego zatrzymania, warunki w jakich ono odbywało się oraz to jakie miało ono dla wnioskodawcy konsekwencje. Zdaniem Sądu II Instancji nie jest wątpliwym to, że wysokość kwoty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie jest możliwa do precyzyjnego ustalenia i przyznając odpowiednią kwotę z tego tytułu winno brać się pod uwagę zindywidualizowane kryteria mające swe potwierdzenie w przeprowadzonych dowodach. Tak właśnie postąpił Sąd Okręgowy. Ustalona wysokość zadośćuczynienia równoważy negatywne przeżycia i doświadczenia wnioskodawcy związane z jego niewątpliwie niesłusznym zatrzymaniem. Pamiętać bowiem należało o tym, że wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać realną dla uprawnionego wartość adekwatną do okoliczności sprawy, nie może być kwotą symboliczną. Oceniając słuszność omawianego zarzutu Sąd Apelacyjny nie tracił z pola widzenia tego, że kwota przyznawanego zadośćuczynienia ma uznaniowy charakter, a więc jej modyfikacja w instancji odwoławczej uzasadnienie swe ma wyłącznie w wyjątkowych sytuacjach, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady jej ustalania. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje. Przyznana przez Sąd Okręgowy kwota za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie jest kwotą odpowiednią w relacji do jej kompensacyjnego celu oraz w relacji do konsekwencji jakie zatrzymanie to spowodowało. W ocenie Sądu Odwoławczego ustalenie kwoty zadośćuczynienia w wysokości przyjętej kwestionowanym orzeczeniem realizuje cele zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie, w tym przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość dla uprawnionego. Zajmując prezentowane stanowisko wzięto pod uwagę to, że krzywda wynikła z niewątpliwie niesłusznego zatrzymania ma niemajątkowy charakter, dotyczy przede wszystkim sfery psychiki i przeżyć wewnętrznych. To zostało prawidłowo przez Sąd I Instancji wpierw dostrzeżone, a następnie ocenione i wzięte za podstawę ustalenia kwoty należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia. Kwota ta równoważy negatywne przeżycia uprawnionego posiadając jednocześnie kompensacyjny charakter przez to, że przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość i jednocześnie kwota ta, ze względu na swą wysokość, sprawia, że przyznane zadośćuczynienie utrzymane jest w rozsądnych ocenianych przez pryzmat realiów sprawy niniejszej granicach i nie jest źródłem nieuprawnionego wzbogacenia się wnioskodawcy. Wysokość ustalonego zadośćuczynienia sprawia, że jest ono odpowiednie (art.445§1 k.c.). Zdaniem Sądu II Instancji ustalona kwota zadośćuczynienia zatrze i złagodzi odczucie krzywdy doznane przez wnioskodawcę związane ze skutkami jego niewątpliwie niesłusznego zatrzymania.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I Instancji rozpoznając przedmiotową sprawę, a następnie dokonując oceny przeprowadzonych dowodów nie naruszył wskazanych przez odwołujących się przepisów prawa procesowego. Respektowanie zasad kierujących przeprowadzaniem dowodów, a następnie ich oceną doprowadziło do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych.

Obraza przepisów prawa materialnego w postaci art.481 k.c. poprzez orzeczenie roszczeń na rzecz wnioskodawcy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku zamiast z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku (zarzut 3 apelacji Prokuratora Okręgowego w Szczecinie).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do wyżej określonego zarzutu wpierw zauważyć należy, iż możliwość powiązania odsetek za opóźnienie ze świadczeniem, o którym rozstrzygano w sprawie niniejszej nie jest oczywista. Przekonuje o tym orzecznictwo Sądu Najwyższego (przykładowo: uchwała z dnia 31 stycznia 1996 roku podjęta w sprawie III CZP 1/96, z dnia 20 maja 201 roku podjęta w sprawie III CZP 16/11, z dnia 11 grudnia 2015 roku podjęta w sprawie III CZP 92/15). Uwzględniając te stanowiska Sąd Odwoławczy uznał, iż rozstrzygnięcie Sądu Orzekającego w zakresie ustawowych odsetek należnych wnioskodawcy od dnia uprawomocnienia się wyroku jest prawidłowe.

Poza powyższym zauważyć należy, czego jak się wydaje apelujący nie uwzględnił, że „W wypadku roszczeń dotyczących odszkodowania i zadośćuczynienia tak na podstawie przepisów Rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego, jak i ustawy lutowej, określone kwoty muszą zostać zasądzone wraz z odsetkami ustawowymi. Wynika to z treści art.359§2 k.c. Zobowiązanym do zapłaty zasądzonego odszkodowania i zadośćuczynienia jest Skarb Państwa, którego - do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia w powyższym przedmiocie - nie łączył z wnioskodawcą żaden stosunek zobowiązaniowy. Ponieważ roszczenie w tym wypadku ma charakter oparty o ustawę, art.481 k.c. regulujący odsetki za opóźnienie nie może mieć zastosowania.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2023 roku). Powyższe uzupełnić należy o stwierdzenie, że orzeczenia wydane na postawie przepisów 58 Rozdziału Kodeksu postępowania karnego stają się wykonalne dopiero po uprawomocnieniu się i dopiero z tą chwila można przyjąć, że Skarb Państwa powinien spełnić świadczenie. Skoro zatem dopiero z momentem wydania prawomocnego orzeczenia wysokość świadczenia jest znana, to zasadne jest zasądzenie zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie za niezasadny zarzutu będącego podstawą wyżej określonego wniosku.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 17 czerwca 2024 roku wydany w sprawie III Ko 603/23.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd I Instancji oceniając przeprowadzone w sprawie przedmiotowej dowody, a w tym oceniając zeznania wnioskodawcy oraz dowody z dokumentów nie naruszył art.7 k.p.k., przyjęte oceny są swobodne, zgodne z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczeniem życiowym. Wskazane walory przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów doprowadziły do prawidłowych ustaleń faktycznych, a odwołujący się swą argumentacją nie przekonali by ich stanowisko było prawidłowe. Zdaniem Sądu Odwoławczego w sprawie niniejszej nie naruszono przepisów prawa procesowego jak również nie wystąpiła wskazywana przez Prokuratora Okręgowego w Szczecinie obraza prawa materialnego. W tej sytuacji zaskarżony wyrok należało w całości utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.554§4 k.p.k.

7. PODPIS

SSO del. do SA Maciej Kawałko SSA Przemysław Żmuda SSA Robert Mąka

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Prokurator Okręgowy w Szczecinie.
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 17 czerwca 2024 roku wydany w sprawie III Ka 603/23.
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐	co do winy
			☐	co do kary
			☐	co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☒	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie					☒	zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					2
Podmiot wnoszący apelację					Pełnomocnik Skarbu Państwa – Prokuratury Okręgowej w Szczecinie.
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 17 czerwca 2024 roku wydany w sprawie III Ka 603/23.
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐	co do winy
			☐	co do kary
			☐	co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie					☒	zmiana

II AKa 208/24

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE