Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2024r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 września 2024r. w Warszawie

sprawy G. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wysokość podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne

na skutek odwołania G. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 11 października 2023 roku, nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od G. K. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi za czas od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

G. K. (1) w dniu 13 listopada 2023r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 10 listopada 2023r., nr (...), zaskarżając ją w całości i zarzucając naruszenie przepisów prawa poprzez ich błędną interpretację.

Uzasadniając swe stanowisko, ubezpieczony wskazał, że zaskarżoną decyzją organ rentowy stwierdził, iż w przypadku opodatkowania działalności podatkiem liniowym, zgodnie z art. 81 ust. 2 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawą wyliczenia składki na ubezpieczenie społeczne jest dochód z działalności gospodarczej ustalony za rok kalendarzowy, który nie może być pomniejszony o tzw. „ulgę na złe długi w podatku dochodowym od osób fizycznych”, gdyż ulga ta dotyczy zmniejszenia podstawy opodatkowania, a nie dochodu, w związku z tym nie może pomniejszać podstawy wyliczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne. G. K. (1) nie zgodził się ze wskazaną interpretacją organu rentowego i wniósł o uchylenie decyzji oraz o orzeczenie przez organ drugiej instancji co do istoty sprawy, bądź o uchylenie wydanej decyzji w całości i przekazanie sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia. Wyjaśnił, że w jego ocenie wykładnia prawa, jakiej dokonał Zakład, w rażący sposób mija się z zamiarem ustawodawcy, gdyż tzw. „ulga na złe długi” ma na celu ochronę przedsiębiorcy przed nieuczciwymi kontrahentami, gwarantując, że do czasu nieotrzymania przez niego pieniędzy za sprzedane towary czy wyświadczone usługi, jest on zwolniony zarówno z opodatkowania dochodu, jak i zapłaty należnego VAT od tych transakcji. Tymczasem organ rentowy w rozesłanej instrukcji, skierowanej do swoich pracowników, zinterpretował, że do podstawy wyliczenia składki zdrowotnej „ulgi na złe długi” nie uwzględnia się. Według ubezpieczonego przepisy dotyczące wyliczenia składki zdrowotnej wskazują, że do jej podstawy nie wlicza się przychodów zwolnionych od opodatkowania (z wyjątkami) i choć przychód z tytułu niezapłaconej faktury również nie podlega opodatkowaniu, to poprzez konstrukcję w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych, iż jest to ulga zwolnienia przychodu od opodatkowania, a nie przychód zwolniony, organ rentowy przyjął korzystną dla siebie, a krzywdzącą dla skarżącego, interpretację przepisów. Tym samym spowodował, że sposób naliczania tej składki jest skrajnie niesprawiedliwy. Art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowi, że wszyscy są równi wobec prawa. Osoba fizyczna na podstawie umowy o pracę czy umowy zlecenia nie płaci składki zdrowotnej do czasu otrzymania środków pieniężnych, natomiast osoba fizyczna prowadząca działalność musi zgodnie z interpretacja ZUS taką składkę opłacić, choć nie otrzymała jeszcze pieniędzy. Ubezpieczony podkreślił, że jest to przypadek skrajnej niesprawiedliwości i łamania zasad Konstytucji RP, gdyż dłużnik w związku z tym, iż brak zapłaty faktury powoduje obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania, a nie dochodu, składkę zdrowotną płaci od mniejszej podstawy niż wierzyciel ( odwołanie z dnia 9 listopada 2023r. - k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz o zasądzenie od G. K. (1) kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że zaskarżoną decyzją stwierdził, że roczna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne G. K. (1) z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności, opodatkowanej według stawki liniowej, wynosi 3.664.401,14 zł. Decyzja została wydana w wyniku przeprowadzonego przez organ rentowy postępowania wyjaśniającego, zgodnie z przepisami k.p.a. Organ rentowy wyjaśnił, że ubezpieczony wykazał dochód w Urzędzie Skarbowym z tytułu prowadzenia działalności w kwocie 3.664.401,14 zł. W deklaracji ZUS RCA za kwiecień 2023r., wykazującej roczne rozliczenie składki na ubezpieczenie zdrowotne, wskazał zaś dochód w kwocie 3.482.657,10 zł. W toku prowadzonego postępowania organ rentowy uzyskał wyjaśnienia i dokumenty, z których wynika, że dla celów obliczenia składki zdrowotnej za 2022r. G. K. (1) pomniejszył dochód o niezapłacone faktury sprzedaży powyżej 90 dni od terminu zapłaty, opiewające na kwotę 181.744,04 zł.

Dalej organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 81 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, roczną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne osób prowadzących działalność pozarolniczą, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1, 3, 4 i 5 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018r. - Prawo przedsiębiorców, opłacających podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 27, art. 30c lub art. 30ca ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi dochód z działalności gospodarczej ustalony za rok kalendarzowy jako różnica między osiągniętymi przychodami, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyłączeniem przychodów niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym innych niż określone w art. 21 ust. 1 pkt 63a, 63b, 152-154 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a poniesionymi kosztami uzyskania tych przychodów, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 24 ust. l-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomniejszony o kwotę opłaconych w tym roku składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Podstawa wymiaru składki w nowej wysokości obowiązuje od 1 lutego danego roku do 31 stycznia roku następnego, zwanego dalej "rokiem składkowym". Przepisy dotyczące zatorów płatniczych oraz dokonywanych na ich podstawie zwiększeń/zmniejszeń podstawy obliczenia podatku/straty, nie mają wpływu na wysokość podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne. Oznacza to, że mimo tego, że przedsiębiorca nie otrzymuje zapłaty za fakturę od kontrahenta, to i tak wynikający z niej przychód będzie stanowił podstawę naliczenia składki zdrowotnej.

Organ rentowy wyjaśnił dodatkowo, że w przypadku G. K. (1) powyższe oznacza, że na obliczenie podstawy wymiaru składki zdrowotnej nie mają wpływu zmniejszenia podstawy obliczenia podatku o wartość nieuregulowanych wierzytelności - tzw. „ulga na złe długi w podatku PIT" (korekta podstawy opodatkowania wynikająca z art. 26i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przychód wynikający z niezapłaconej faktury również stanowi podstawę naliczenia składki zdrowotnej. Ustawodawca nie uwzględnia możliwości obniżenia podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne o ulgi podatkowe. Stąd też podstawa ustalona dla podatku dochodowego różni się od podstawy ustalonej dla składki zdrowotnej. Przepisy dotyczące zatorów płatniczych oraz dokonywanych na ich podstawie zwiększeń/zmniejszeń podstawy obliczenia podatku/straty, nie mają wpływu na wysokość podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne ( odpowiedź na odwołanie z 7 grudnia 2023r. – k. 6 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

G. K. (1) od 19 października 1994r. prowadzi działalność gospodarczą o nazwie (...) G. K. (1) (NIP (...)), której przeważającym przedmiotem jest pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (kod PKD 70.22.Z). Wybrał formę opodatkowania podatkiem liniowym ( wpis w CEIDG, okoliczności bezsporne).

W dniu 9 maja 2023r. G. K. (1) wypełnił deklarację ZUS RCA, w której w pozycji III. F. 14. wskazał jako podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne kwotę 3.482.657,10 zł. Natomiast w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2022 (PIT-36L) wskazał dochód wynoszący 3.664.401,14 zł ( deklaracja ZUS RCA, PIT-36L – akta ZUS).

18 sierpnia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. zawiadomił G. K. (1) o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie ustalenia podstawy wymiaru składki na ubezpieczenia zdrowotne za rok składkowy 2022 z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. W uzasadnieniu zawiadomienia organ rentowy wskazał, że z informacji uzyskanej z Urzędu Skarbowego wynika, że ubezpieczony wybrał formę opodatkowania podatkiem liniowym, w Urzędzie Skarbowym wykazał dochód z tytułu prowadzenia działalności w kwocie 3.664.401,14 zł, natomiast w deklaracji ZUS RCA/DRA za kwiecień 2023r., wykazującej roczne rozliczenie składki na ubezpieczenie zdrowotne, podał dochód w kwocie 3.482.657,10 zł. W związku z tym organ rentowy wezwał G. K. (1) do złożenia wyjaśnień ( zawiadomienie z 18 sierpnia 2023r. – akta ZUS).

W dniu 23 sierpnia 2023r. specjalista ds. (...) złożyła w imieniu G. K. (1) wyjaśnienia, wskazując że dochód osiągnięty w 2022 roku wyniósł 3.482.657,10 zł, gdyż jest to kwota stanowiąca podstawę podatku w zeznaniu podatkowym PIT-36L pod poz. 66 – 3.664.401,14 zł pomniejszona o kwotę 181.744,04 zł (poz. 68) stanowiącą niezapłacone faktury sprzedaży powyżej 90 dni od terminu zapłaty ( wyjaśnienia z 23 sierpnia 2023r. – akta ZUS).

Pismem z 26 września 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. poinformował G. K. (1) o zakończeniu postępowania ( pismo z 26 września 2023r. – akta ZUS). Następnie w dniu 11 października 2023r. wydał decyzję nr (...), stwierdzającą, że roczna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne z tytułu prowadzenia przez G. K. (1) pozarolniczej działalności, opodatkowanej według stawki liniowej, wynosi 3.664.401,14 zł ( decyzja z 11 października 2023 roku – akta ZUS).

Powyższy stan faktyczny, który nie był w sprawie sporny, Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, które albo mają walor dokumentów urzędowych, albo pochodzą od stron i nie były przez nie kwestionowane, dlatego zostały ocenione jako wiarygodne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sporna w rozpatrywanej sprawie była kwota rocznej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne G. K. (1) za 2022 rok. Na wstępie należy wskazać, że stosownie do treści art. 81 ust. 2 ustawy z 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2024r. poz. 146) roczną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne osób prowadzących działalność pozarolniczą, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1, 3, 4 i 5 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018r. - Prawo przedsiębiorców, opłacających podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 27, art. 30c lub art. 30ca ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi dochód z działalności gospodarczej ustalony za rok kalendarzowy jako różnica między osiągniętymi przychodami, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyłączeniem przychodów niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym innych niż określone w art. 21 ust. 1 pkt 63a, 63b, 152-154 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a poniesionymi kosztami uzyskania tych przychodów, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 24 ust. 1-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomniejszony o kwotę opłaconych w tym roku składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Podstawa wymiaru składki w nowej wysokości obowiązuje od 1 lutego danego roku do 31 stycznia roku następnego, zwanego dalej "rokiem składkowym".

Przed dokonaniem szczegółowej analizy ww. przepisu w kontekście zarzutów, jakie zgłosił ubezpieczony, podkreślić należy, że zgodnie z ugruntowanymi w doktrynie i orzecznictwie poglądami, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych należy bez wątpienia stosować wykładnię językową, gdyż prawo ubezpieczeń społecznych jest z założenia prawem ścisłym i sformalizowanym, opartym na bezwzględnie obowiązujących normach, z wyłączeniem możliwości ich interpretowania z uwzględnieniem obowiązujących w prawie cywilnym reguł słuszności. Powoduje to konieczność ścisłego wykładania jego przepisów, a więc - co do zasady - w zgodzie z ich dosłownym brzmieniem. W orzecznictwie zwraca się uwagę również i na to, że jeśli chodzi o przepisy regulujące system zabezpieczenia społecznego, to nie powinno stosować się wykładni celowościowej, funkcjonalnej lub aksjologicznej w opozycji do wykładni językowej. Każda norma prawna z zakresu ubezpieczeń społecznych musi być wykładana ściśle, co oznacza prymat dyrektyw wykładni językowej w odniesieniu do pozostałych metod wykładni, w tym wykładni systemowej i wykładni historycznej lub celowościowej (wyrok Sądu Najwyższego z 19 grudnia 2012r., I UK 320/12; wyrok Sądu Najwyższego z 25 października 2016r., I UK 386/15; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 7 kwietnia 2016r., III AUa 988/15).

Uwzględniając wskazane poglądy podczas interpretacji zacytowanego na wstępie art. 81 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, Sąd Okręgowy ocenił, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawidłowo zastosował wskazany przepis, przyjmując że w procesie wyliczania podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne G. K. (1) należy uwzględnić dochód wynoszący 3.664.401,14 zł, wykazany w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2022 (PIT-36L). Na gruncie niniejszej sprawy – wbrew twierdzeniom ubezpieczonego - nie mają zastosowania przepisy dotyczące tzw. ulgi na złe długi. Zostały one wprowadzone ustawą z 19 lipca 2019r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (Dz. U. z 2019r., poz. 1649) i weszły w życie z dniem 1 stycznia 2020r. Jako cel wprowadzonych wówczas zmian wskazywano poprawę otoczenia prawnego, w jakim funkcjonują strony transakcji handlowych, która to poprawa ma wpłynąć na poprawę płynności finansowej przedsiębiorstw, zahamowaną często przez kontrahentów, którzy nabywają towary/usługi i za nie nie płacą. Przepisy te wprowadziły do ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024r., poz. 226) art. 26i. Zgodnie z ust. 1 pkt 1 tego przepisu w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020r., podstawa obliczenia podatku ustalona zgodnie z art. 26 ust. 1, art. 30c ust. 2 lub art. 30ca ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 26e może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie. Zmniejszenia na podstawie ust. 1 pkt 1 albo zwiększenia na podstawie ust. 2 pkt 1 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta (ust. 5).

Przywołany przepis wskazuje na możliwość zmniejszenia podstawy obliczenia podatku. W ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, która kwestie ustalenia podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne określa odrębnie i inaczej niż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do podstawy obliczenia podatku, takiej możliwości zmniejszenia podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne nie przewidziano. W art. 81 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych ustawodawca posłużył się pojęciem dochodu, zarazem wskazując jak ten dochód należy obliczyć, nie zaś pojęciem dochodu podlegającego opodatkowaniu, jak przyjął ubezpieczony. Gdyby wskazany przepis takim sformułowaniem się posługiwał, mogłoby to wskazywać na słuszność interpretacji G. K. (1). Ustawodawca natomiast wskazał, że należy ustalić dochód, który jest różnicą między osiągniętymi przychodami, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyłączeniem przychodów niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym innych niż określone w art. 21 ust. 1 pkt 63a, 63b, 152-154 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a poniesionymi kosztami uzyskania tych przychodów, w rozumieniu ww. ustawy, z uwzględnieniem art. 24 ust. 1-2b, pomniejszony o kwotę opłaconych w tym roku składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Powyższe oznacza, że najpierw ustala się przychód, wyłączając przychody niepodlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym, które wymienia art. 21 ustawy o podatku dochodowym (z wyłączeniem, o którym mowa w art. 81 ust. 2) i pomniejsza o poniesione koszty uzyskania przychodów, uwzględniając art. 24 ust. 1-2b. W przepisie, o którym mowa, na potrzeby obliczenia rocznej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne, ustawodawca nie przewidział możliwości odliczenia ulg, w tym ulgi za złe długi. Tego rodzaju ulgi nie są tym samym, co zwolnienia przedmiotowe, które ustawodawca wskazał w przywołanym już art. 21 ustawy o podatku dochodowym. Jak zostało wcześniej wskazane, ulgi zmniejszają podstawę obliczenia podatku, dlatego nie mają znaczenia przy ustalaniu rocznej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Ubezpieczony, zdaniem Sądu, niesłusznie utożsamia podstawę obliczenia podatku z podstawą wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne. Z powodów, które zostały wskazane nie ma do tego podstaw. Kwestie podatkowe oraz dotyczące podstawy wymiaru i wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne regulują dwie różne ustawy, odrębnie określając podstawę obliczenia podatku i składki zdrowotnej dla takich przedsiębiorców, jak ubezpieczony. W przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych sposób ustalenia podstawy obliczenia podatku określa art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określając w kolejnych przepisach możliwość skorzystania z różnych ulg, w tym z ulgi na złe długi. W ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych ustawodawca do tych przepisów nie odwołał się, nie wskazał także na tożsamość podstawy obliczenia podatku z podstawą wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne. Nie posłużył się też sformułowaniem dochodu podlegającego opodatkowaniu czy też innym wskazującym na konieczność sięgnięcia wprost do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na potrzeby ustalenia podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne odesłanie do ww. ustawy jest tylko częściowe, w zakresie, o jakim była mowa i nie obejmuje ono ulg, w tym ulgi określonej w art. 26i.

W związku z powyższym nie ma podstaw do zastosowania takiej wykładni art. 81 ust. 2 ustawy z 27 sierpnia 2004r., jaką przedstawił G. K. (1). Ubezpieczony, jako przedsiębiorca, ma obowiązek wyliczyć składkę na ubezpieczenie zdrowotne od rocznej podstawy wymiaru za 2022r., obliczonej w sposób, jaki przyjął ZUS. Nie zmienia tego, sformułowany w odwołaniu, zarzut naruszenia art. 32 Konstytucji RP. Z konstytucyjnej zasady równości wyrażonej w tym przepisie wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. Zasada równości zakłada jednocześnie różne traktowanie podmiotów różnych, tj. podmiotów, które nie posiadają wspólnej cechy istotnej. Równość wobec prawa to także zasadność wyboru takiego, a nie innego kryterium zróżnicowania, które jednakże musi pozostawać w racjonalnym związku z celem i treścią danej regulacji, wagą interesu, któremu zróżnicowanie ma służyć i w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostają naruszone w wyniku wprowadzonego różnicowania oraz z innymi wartościami, zasadami, czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne traktowanie podmiotów podobnych (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego: z 6 maja 1998r., K 37/97, OTK 1998 nr 3, poz. 33, por. też orzeczenia z 3 września 1996r., K 10/96, OTK 1996 nr 4, poz. 33 i z 16 grudnia 1996r., U 1/96, OTK 1996 nr 6, poz. 55 oraz wyroki: z 24 października 2001 r., SK 22/01, OTK 2001 nr 7, poz. 216; z 2 kwietnia 2003r., K 13/02, OTK-A 2003 nr 4, poz. 28, z 3 marca 2004r., K 29/03, OTK-A 2004 nr 3, poz. 17). W przypadku osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę czy umowy zlecenia, na jakie wskazał ubezpieczony, trudno mówić o tożsamości ich sytuacji z sytuacją przedsiębiorców – osób, które prowadzą działalność gospodarczą na własny rachunek i na własne ryzyko. Nie ma więc podstaw, by stosując ww. przepis Konstytucji RP, przyjąć nakaz jednakowego traktowania tych grup osób - albo samodzielnie, albo za pośrednictwem płatników składek, zobowiązanych do uiszczania składki na ubezpieczenie zdrowotne. Zdaniem Sądu nie jest również słuszny zarzut lepszego traktowania dłużników, gdyż dłużnik w związku z brakiem zapłaty faktury ma obowiązek zmniejszyć koszty uzyskania przychodu, co powoduje wzrost dochodu i konieczność opłacenia od niego składki. Sytuacja dłużnika nie jest zatem lepsza niż sytuacja wierzyciela, co wskazał ubezpieczony w odwołaniu. Naruszenia zasady równości Sąd zatem nie stwierdził.

Mając na względzie powołane okoliczności, odwołanie - jako bezzasadne - podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Określając wysokość kosztów zastępstwa procesowego, o które wnioskował organ rentowy, Sąd zastosował art. 98 k.p.c. oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2018r., poz. 265), przyjmując, że koszty zastępstwa procesowego w przedmiotowej sprawie powinny być ustalone od wartości przedmiotu sporu, a tą stanowi różnica między podstawą wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne wskazaną przez ZUS i określoną przez ubezpieczonego, czyli 181.744,04 zł. W takim przypadku stawka minimalna kosztów zastępstwa procesowego wynosi 5.400 zł i taką też kwotę Sąd zasądził na rzecz organu rentowego od G. K. (1) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonym za czas od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.