Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 167/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

J. S. (1)

W dniu 2 września 2022 r. w T., woj. (...), wypowiadając groźby pozbawienia życia, które to groźby wzbudziły w zagrożonej S. S. (1) uzasadnioną obawę ich spełnienia, umyślnie naraził S. S. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że zadał w kierunku jej twarzy cięcie nożem oraz stosując wobec S. S. (1) przemoc w postaci duszenia poprzez ściskanie ręką za szyję, uderzenia w twarz i głowę spowodował u pokrzywdzonej powstanie obrażeń ciała w postaci podbiegnięcia krwawego na małżowinie usznej lewej, otarcia naskórka na łokciu prawym, linijnego otarcia naskórka na palcu III ręki lewej, linijnej płytkiej rany na palcu IV ręki lewej, które skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonej na czas krótszy niż 7 dni.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

S. S. (1) (ob. P.) i J. S. (1) pozostawali w związku małżeńskim przez 10 lat (od 2013 roku). Z tego związku w (...) urodziła się córka P. S., a w (...) urodził się syn D. S.. W dniu 27 kwietnia 2022 roku do Sądu Rejonowego w O. przeciwko J. S. (1) został skierowany akt oskarżenia, w którym zarzucano mu m.in. znęcanie psychiczne nad żoną S. S. (1). W trakcie tego postępowania zastosowano wobec oskarżonego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Oskarżony był aresztowany od dnia 10 grudnia 2021 roku do dnia 5 sierpnia 2022 roku. W międzyczasie pokrzywdzona złożyła pozew o rozwód, wymeldowała J. S. (1) z domu, w którym wspólnie zamieszkiwali, a który należał do niej i jej matki. Na początku 2022 r. pokrzywdzona S. P. zaszła w ciążę z innym, nieustalonym mężczyzną, o czym oskarżony dowiedział się w lipcu 2022 roku.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 12 sierpnia 2022 r. sygn. akt (...) oskarżony J. S. (1) został uznany za winnego min. tego, że w okresie od 20 września 2020 r. do 10 grudnia 2021 r. w mieszkaniu w T. przy ul. (...) znęcał się psychicznie nad swoją żoną S. S. (1) (obecnie P.) w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury, wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe oraz niszczył sprzęt gospodarstwa domowego, tj. czynu z art. 207 § 1 kk. Obok kary łącznej 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności powyższym wyrokiem orzeczono w stosunku do oskarżonego zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną S. S. (1) (obecnie P.) i zakaz zbliżania się na odległość mniejszą niż 50 metrów, poza sytuacjami związanymi z wychowaniem wspólnych małoletnich dzieci.

W dniu 2 września 2022 roku pokrzywdzona była na zebraniu rodziców w przedszkolu. Następnie odebrała syna D. S. od swojej matki i wróciła z nim do domu. Córka małżeństwa P. przebywała wówczas poza domem. Pokrzywdzona, która była wówczas w zaawansowanej ciąży, wraz z synem weszli do kuchni, wtedy z spiżarni wyszedł oskarżony J. S. (1), który był pod wpływem alkoholu. Między małżonkami wywiązała się kłótnia. Kobieta wycofała się do korytarza, a oskarżony krzyczał, że to koniec, że ją zabije, ściskając złapał ją za szyję, a następnie uderzył pokrzywdzoną łokciem w twarz. Pokrzywdzona wyrwała się i uciekła do kuchni. Oskarżony podążył za nią, z blatu kuchennego ze stojaka wyjął nóż kuchenny z ostrzem o długości 17 cm i zadał w kierunku jej twarzy cięcie. Pokrzywdzona odruchowo cofnęła się i osłoniła twarz lewą ręką, przez co ostrze noża skaleczyło jej dwa palce. Wtedy małoletni D. S. chcąc odwrócić uwagę ojca od matki powiedział, że chce skorzystać z toalety i poprosił oskarżonego, żeby z nim poszedł. Wykorzystując sytuację S. S. (1) (obecnie P.) wyskoczyła przez okno od kuchni, upadając na kolana i brzuch, i pobiegła do mieszkającego w sąsiedztwie wujka – G. P., który zawiadomił o zdarzeniu służby.

W wyniku zadanego ciosu nożem u pokrzywdzonej S. S. (1) stwierdzono linijną płytką ranę na palcu IV ręki lewej oraz linijne otarcie naskórka na palcu III ręki lewej. Nadto pokrzywdzona odniosła obrażenia w postaci podbiegnięcia krwawego na małżowinie usznej lewej oraz otarcia naskórka na łokciu prawym. Obrażenia te są inne niż określone w art. 156 kk i spowodowały one lekki uszczerbek na zdrowiu w postaci naruszenia czynności narządów ciała lub rozstroju zdrowia trwającego nie dłużej niż 7 dni, wyczerpujące znamiona czynu z art. 157 § 2 kk.

Oskarżony J. S. (1) (...). Oskarżony nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Ciąży na nim obowiązek alimentacyjny. J. S. (1) legitymuje się wykształceniem zawodowym, pracuje jako stolarz osiągając dochód w kwocie około 4000 zł miesięcznie. Oskarżony J. S. (1) jest osobą trzykrotnie karaną sądownie, w tym za groźby, uszkodzenie ciała i zniszczenie mienia na szkodę brata, groźby wobec matki, spowodowanie obrażeń ciała T. C. i znęcanie psychiczne nad żoną S. S. (1) (obecnie P.). W toku postępowania przygotowawczego podjęto uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego. W wydanej opinii sądowo - psychiatrycznej, biegli z zakresu psychiatrii stwierdzili, że oskarżony J. S. (1) nie miał z powodu choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innych zakłóceń funkcji psychicznych całkowicie zniesionej zdolności rozumienia znaczenia czynów lub pokierowania swoim postępowaniem, w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał on pełną poczytalność. Nie zachodzą wobec niego warunki z art. 31 § 2 k.k. J. S. (1) jest zdolny do brania udziału w prowadzonym postępowaniu karnym oraz do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny. U badanego stwierdzono jednocześnie szkodliwe używanie alkoholu.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego J. S. (1)

k. 48-51, 101-101v., 425-427, 550v.-551, 594v.

Zeznania świadka S. P. (pop. S.)

k. 2-3, 36-37, 560v.563v., 594

Zeznania świadka K. M.

k. 18-19, 563v.-567

Zeznania świadka G. P.

k. 27-28, 567-568

Zeznania świadka D. C.

k. 242-243, 599v.-601v.

Zeznania świadka M. K.

k.245-246, 568-568v.

Zeznania świadka Ł. Ł.

k.265-267, 369-370, 595-595v.

Zeznania świadka D. S.

k.275-277

Zeznania świadka M. L.

k. 610v.-612v.

Protokół oględzin miejsca wraz z płytą

k. 6-8, 233, 251-252

Protokoły badania trzeźwości

k. 12-13

Świadectwo wzorcowania

k. 14

Protokół zatrzymania rzeczy

k. 15-17, 253-255

Protokół pobrania materiału porównawczego

k.24-31

Protokół oględzin osoby oskarżonego wraz z dokumentacją fotograficzną na płycie CD

k.22-23, 236

Protokół oględzin osoby -pokrzywdzonej wraz z dokumentacją fotograficzną na płycie CD

k. 25-26, 230

Opinia sądowo-lekarska

k. 40-42, 125-127, 175- 180

601-603

Kserokopie z akt (...)

k.57-90

Dane o karalności

k. 59-61, 130-132, 494-495

Opinia sądowo-psychiatryczna

k.146-150

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego

k.189-191

Dane od (...)

k.208-218

Protokół oględzin rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną

k.256-257, 258-259, 260-261

Opinia biegłego z zakresu informatyki wraz z załącznikami

k.283-291, 293-350, 371

Opinia sądowo psychologiczna

k.381-383, 393-395

Zaświadczenie o zwolnieniu ze sprawy

k.419

Opinia z zakresu badań biologicznych

k.446-450

Protokół pobrania krwi

k.475

Sprawozdanie z przeprowadzonych badań

k.476-477

Protokół sprawy rozwodowej sygn. (...)

k. 574-576

Wyrok rozwodowy sygn. (...)

k. 577

Dane osobopoznawcze

k.594

Pismo KPP w O.

k.626, 630

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCENA DOWODÓW

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania świadka S. P. (pop. S.)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej S. P. co do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem postępowania oraz co do okoliczności związanych z wcześniejszymi zachowaniami oskarżonego w trakcie trwania związku małżeńskiego. Pokrzywdzona zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego, jak i podczas rozprawy przed Sądem prezentowała i podtrzymywała wersję wydarzeń, z której wynikało, że oskarżony J. S. (1) pomimo orzeczonego w stosunku do niego zakazu kontaktowania się i zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej, w dniu zdarzenia wszedł bez jej zgody do jej domu i wywołał awanturę, podczas której groził jej pozbawieniem życia i zamachnął się w jej kierunku nożem. Pokrzywdzona wskazała, że instynktownie cofnęła się i zasłoniła twarz dłonią, co spowodowało jej draśnięcie i skaleczenie. W żaden sposób o braku wiarygodności pokrzywdzonej co do przebiegu zdarzenia nie może w opinii Sądu świadczyć twierdzenie oskarżonego, że pokrzywdzona pozostaje w nieformalnym związku z funkcjonariuszem policji – dzielnicowym K. M.. Wskazać należy, iż taka okoliczność w żaden sposób nie została udowodniona w trakcie postępowania, nie potwierdził jej także żaden z przesłuchanych w sprawie świadków.

Zeznania świadka K. M.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka K. M. – funkcjonariusza policji skierowanego przez oficera dyżurnego na miejsce zdarzenia co do relacji o zdarzeniu przekazanej mu przez pokrzywdzoną bezpośrednio po zajściu. Świadek wskazał, że po przybyciu na miejsce zdarzenia zastał na terenie posesji oskarżonego J. S. (1), którego obowiązywał zakaz zbliżania się i kontaktowania z pokrzywdzoną. Świadek podał, że na miejscu znajdował się też syn oskarżonego małoletni D. S., który płakał i był roztrzęsiony. K. M. opisał również sposób zachowania się pokrzywdzonej, która po chwili przyjechała do domu ze swoim wujkiem G. P.. Świadek stwierdził, że S. P. była zapłakana, roztrzęsiona, miała zaczerwienioną twarz, zakrwawioną rękę i odzież wierzchnią. Ponadto świadek rozmawiał z pokrzywdzoną bezpośrednio po zdarzeniu, gdzie przekazała mu, że po powrocie do domu z małoletnim synem zastała oskarżonego, który niespodziewanie wyszedł ze spiżarni i ją zaatakował, dusząc ją i uderzając łokciem w twarz, wyrwał jej telefon, a następnie zamachnął się w jej kierunku nożem kuchennym, powodując skaleczenie dłoni, którą zasłoniła twarz. Świadek w całej rozciągłości podtrzymał swoje zeznania w trakcie rozprawy przed Sądem. Dowód należało uznać za w pełni wiarygodny i między innymi na jego podstawie poczyniono ustalenia co do stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie.

Zeznania świadka G. P.-go

Sąd uwzględnił zeznania świadka w części dotyczącej relacji o zdarzeniu będącym przedmiotem postępowania przekazanej mu przez pokrzywdzoną S. P.. Świadek nie był bezpośrednio obecny przy zdarzeniu, jest wujkiem pokrzywdzonej, to do niego uciekła S. S. (1) po wyskoczeniu przez okno i to on przyjechał razem z nią na miejsce zdarzenia po wezwaniu pomocy. Jednocześnie świadek opisał zachowanie pokrzywdzonej i przekazaną mu przez nią relację o zdarzeniu podając, że oskarżony miał grozić pokrzywdzonej pozbawieniem życia, uderzył ją łokciem w twarz, dusił ją, a następnie zamachnął się nożem w kierunku jej twarzy i spowodował obrażenia dłoni, którą się zasłoniła. G. P. potwierdził, że pokrzywdzona miała zakrwawioną dłoń, była roztrzęsiona i płakała, miała zaczerwienioną twarz i ucho. Świadek podał, że pokrzywdzona bała się oskarżonego, poprosiła go, żeby pojechał z nią do domu, gdyż obawiała się o pozostawionego z oskarżonym syna, twierdziła, że J. S. (1) był wzburzony i agresywny. Świadek w całej rozciągłości podtrzymał swoje zeznania w trakcie rozprawy przed Sądem. Dowód należało uznać za w pełni wiarygodny i między innymi na jego podstawie poczyniono ustalenia co do stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie.

Zeznania świadka D. C.

Sąd uwzględnił w pełni zeznania świadka funkcjonariusza Policji, który to przybył na miejsce zdarzenia i dokonał zatrzymania oskarżonego J. S. (1). Świadek opisał zachowanie oskarżonego w chwili podejmowania przez niego interwencji. Świadek zeznał, że w domu S. i J. S. (1) już wcześniej miały miejsce sytuacje, które wymagały interwencji policji, m.in. rodzinie została założona Niebieska Karta. Zeznania świadka wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają z zeznaniami funkcjonariusza Policji M. K..

Zeznania świadka M. K.

Sąd uwzględnił w pełni zeznania świadka funkcjonariusza Policji, który to przybył na miejsce zdarzenia i dokonał zatrzymania oskarżonego J. S. (1). Świadek opisał zachowanie oskarżanego w chwili podejmowania przez niego interwencji. Świadek zeznał, że w domu państwa S. już wcześniej miały miejsce sytuacje, które wymagały interwencji policji, m.in. rodzinie została założona Niebieska Karta. Zeznania świadka wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają z zeznaniami funkcjonariusza Policji D. C..

Zeznania świadka Ł. Ł.

Sąd uwzględnił w pełni zeznania świadka Ł. Ł.. Świadek, jako oficer dyżurny w dniu zdarzenia odebrał zgłoszenie S. S. (1) i zadysponował na miejsce patrol policji, a ponieważ zgłoszenie dotyczyło zagrożenia życia i zdrowia, za jego zgodą wysłano na miejsca dzielnicowego K. M., który był najbliżej miejsca zdarzenia.

Zeznania świadka D. S.-go

Sąd jedynie częściowo przy konstruowaniu stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie wziął pod uwagę zeznania małoletniego syn oskarżonego J. S. (1) i pokrzywdzonej S. P. D. S.. Na wiarę zasługiwały mianowicie zeznania małoletniego co do czasu i miejsca zaistnienia zdarzenia będącego przedmiotem postępowania, a także ustalenia, że pomimo orzeczonego zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej, oskarżony wszedł do zamieszkiwanego przez nią i dzieci domu, co było zaskoczeniem również dla D. S.. Natomiast z ostrożnością należało podejść do relacji małoletniego o przebiegu samego zdarzenia. Zwrócić należy uwagę, iż sytuacja kłótni pomiędzy najbliższymi dla niego osobami była dla ich dziecka niewątpliwie bardzo stresującą sytuacją – był świadkiem ataku i agresji kierowanej przez ojca w stosunku do zaskoczonej i niespodziewającej się konfrontacji matki. Jak wynika z opinii sądowo – psychologicznej sporządzonej przez biorącą udział w przesłuchaniu małoletniego w trakcie postępowania przygotowawczego biegłej z zakresu psychologii, małoletni D. S. ma zachowane zdolności do bycia świadkiem w niniejszej sprawie, relacjonował zdarzenia adekwatnie do swoich możliwości rozwojowych, specyfiki, dynamiki zdarzenia. Biegła wskazała, że z uwagi na dziecięcą perspektywę spostrzeżeniową, emocjonalną zależność od rodziców (osób najbliższych), wynikające z nich ograniczenia w zakresie rozumienia motywacji zachowań innych osób, poziomu rozwoju myślenia, należy liczyć się z ograniczoną relacją przedmiotowego zdarzenia. W wypowiedziach świadka nie pojawiały się treści sugerujące skłonność do fantazjowania czy konfabulacji, jak również nie wskazywały na wyuczenie czy zaczerpnięcie od osób trzecich. Według biegłej małoletni potrafił odróżnić to, co widział od tego, co słyszał od innych osób (mamy, babci), z uwagi na towarzyszące zdarzeniom negatywne emocje oraz upływ czasu i naturalny proces zacierania się śladów pamięciowych należy liczyć się z ograniczoną możliwością odtworzenia przedmiotowych zdarzeń z zachowaniem szczegółów i chronologii, pamięć globalna jest natomiast zachowana.

Należy wskazać, że podczas spontanicznej wypowiedzi małoletni D. S. zeznał, że mieszka obecnie z matką, a ojca nie ma w domu, co przeczy wyjaśnieniom oskarżonego J. S. (1), w których twierdził, że pokrzywdzona S. P. wielokrotnie przed zdarzeniem wpuszczała go dobrowolnie domu i również w dniu zdarzenia miał tam przebywać za jej zgodą. D. S. podał, że ojciec „wyszedł” – pokrzywdzona zeznała, że oskarżony nieoczekiwanie wyszedł ze spiżarni – i zaczął krzyczeć na matkę, która chciała wyjść z kuchni, oskarżony zabrał jej telefon, wziął nóż, chciał ją „podrapać” w głowę, zaciął jej palca, krzyczał, że to koniec, że nie będzie żyła, uderzył ją łokciem i dusił, a potem był w więzieniu. Małoletni zeznał także, że po zdarzeniu pokrzywdzona wyskoczyła przez okno, nie wie, jak ojciec dostał się do domu, był w skrytce, gdzie jest pralka. Małoletni podał także, że mama się zasłoniła przed nożem, a oskarżony zranił ją w palec, wtedy on chcąc, żeby pokrzywdzona uciekła powiedział, że chce iść do toalety. Następnie małoletni stwierdził, że jednak nie widział jak tato zamachnął się nożem, bardzo źle się czuł, jak była ta awantura, myślał że zwymiotuje, mama mówiła mu, co ma mówić, widział jak tata uderzył mamę łokciem, nie widział, jak ją dusił i nie widział, jak zamachnął się nożem. Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej wnioski płynące z opinii biegłej psycholog, do zeznań małoletniego należało podejść z ostrożnością. W opinii Sądu małoletni może niektórych zdarzeń nie przypominać sobie linearnie, lecz fragmentarycznie, bez pamięci niektórych detali, szczegółów i dialogów. W związku z powyższym zeznania te należało traktować z określoną rezerwą i w konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym, jak również zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami doświadczenia życiowego.

Zeznania świadka M. L.

Zeznania świadka – emerytowanej funkcjonariuszki Komisariatu Policji w T. M. L. pozwoliły na ustalenie okoliczności związanych z czynnościami przeprowadzonymi bezpośrednio po zatrzymaniu oskarżonego J. S. (1). Świadek wskazała, że przeprowadzała przesłuchanie pokrzywdzonej S. P., przyjmując od niej zawiadomienie możliwości popełnienia przestępstwa, a także przesłuchanie interweniujących na miejscu zdarzenia funkcjonariuszy Policji K. M. i D. C.. Świadek potwierdzila, iż w trakcie przesłuchania K. M. na jej prośbę zadzwonił on do pokrzywdzonej S. P., aby ustalić, kiedy będzie mogła przyjechać na Komisariat i złożyć zeznania. Świadek wskazała, że nie mogła tego uczynić osobiście, bo w tym czasie musiała odbierać inne telefony z pytaniami o sprawę z Komendy Wojewódzkiej Policji we W., z Prokuratury, od bezpośredniego przełożonego. M. L. zeznała, że nic nie wie na temat związku (...) z S. P., choć słyszała takie plotki, oskarżony twierdził, że cała sprawa była ukartowana przez tę parę, co stało się powodem wyłączenie funkcjonariuszy Komisariatu Policji w T. od dalszego prowadzenia postępowania w przedmiotowej sprawie. Zeznania świadka uznano za wiarygodne i korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w trakcie postępowania i miedzy innymi na ich podstawie ustalono stan faktyczny w przedmiotowej sprawie.

Protokół zatrzymania osoby

Zatrzymanie oskarżonego było okolicznością bezsporną, niekwestionowaną przez strony. Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione organy we właściwej formie, pozwalają one na ustalenie okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania J. S. (1).

Z.-nie o zwolnieniu ze sprawy

Protokół oględzin miejsca

Dowód obrazujący miejsce zdarzenia, przeprowadzony zgodnie z zasadami procedury karnej.

Protokoły badania trzeźwości

Badanie stężenia alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu zostało przeprowadzone zgodnie z brzmieniem przepisu art. 47 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia i Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji 2 z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie badań na zawartość alkoholu w organizmie; analizator wydechu posiadał aktualne świadectwo wzorcowania. Dowód potwierdzający stan nietrzeźwości oskarżonego J. S. (1) w chwili jego zatrzymania

Świadectwo wzorcowania

Protokół zatrzymania rzeczy

Dowód przeprowadzony zgodnie z zasadami procedury karnej, potwierdzający fakt zabezpieczenia dowodów rzeczowych, które miały związek z przedmiotowym zdarzeniem, a które były następnie poddane oględzinom i w związku z ujawnieniem śladów kryminalistycznych, były poddane dalszemu badaniu.

Protokół oględzin osoby oskarżonego wraz z dokumentacją fotograficzną na płycie CD

Dowód przeprowadzony zgodnie z zasadami procedury karnej, dokumentujący stan ciała oskarżonego po zatrzymaniu.

Protokół oględzin osoby pokrzywdzo-nej wraz z dokumentacją fotograficzną na płycie CD

Dowód przeprowadzony zgodnie z zasadami procedury karnej, dokumentujący obrażenia ciała, jakie poniosła pokrzywdzona S. S. (1) w wyniku zdarzenia będącego przedmiotem postępowania.

Protokół pobrania materiału porównaw-czego

W pełni wiarygodny dowód, niekwestionowany przez strony.

Opinia sądowo- lekarska dot. pokrzywdzo-nej

Biegły lekarz specjalista medycyny sądowej w opinii sądowo lekarskiej S. S. (1) stwierdził, że stwierdzone obrażenia S. S. (1) mogły powstać w czasie i w okolicznościach podanych przez pokrzywdzoną. Obrażenia te powodują naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż siedem dni - art. 157 § 2 kk.

Kserokopie z akt (...)

Sprawa (...) ((...)) była prowadzona przed Sądem Rejonowym w O. przeciwko J. S. (1) m.in. o czyn z art. 207 § 1 k.k. Dowód ten ma charakter obiektywny, nie został zakwestionowany przez strony postępowania.

protokół rozprawy z dnia 21 listopada 2023 r.

Dowody obiektywne, nie zostały zakwestionowane przez strony postępowania i pozwoliły na ustalenie okoliczności związanych z rozwiązaniem małżeństwa oskarżonego i pokrzywdzonej.

Wyrok sygn. (...)

Dane o karalności

W pełni wiarygodny dowód, niekwestionowany przez strony, potwierdzający fakt uprzedniej karalności oskarżonego.

Dane osobo-poznawcze

Opinia sądowo-psychologicz-na

Opinia była jasna, spójna i logiczna. Wynikało z niej, że syn oskarżonego i pokrzywdzonej - D. S. ma zachowane zdolności do bycia świadkiem w sprawie. Relacjonował zdarzenia adekwatnie do swoich możliwości rozwojowych, specyfiki i dynamiki zdarzenia.

Opinia sądowa psychiatrycz-na

Na podstawie dowodu w postaci opinii biegłych psychiatrów Sąd ustalił, że J. S. (1) w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu nie miał z nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo i taki stan rzeczy nie miał również miejsca w dacie zdarzenia, które było przedmiotem badania w niniejszym postępowaniu. Opinia stała się również podstawą ustalenia co do tego, że wobec oskarżonego nie zachodziłyby warunki określone w art. 31 § 1 lub 2 k.k., jak i że oskarżony jest zdolny do prowadzenia samodzielnej i rozsądnej obrony.

Opinia jest w pełni wiarygodna, ponieważ została sporządzona przez biegłych z zakresu odpowiedniej specjalizacji, jej wywody są spójne, konsekwentne i w pełni logiczne. Wydanie opinii biegli poprzedzili zapoznaniem się z aktami sprawy, przedstawioną dokumentacją medyczną i badaniem oskarżonego. Rozumowanie biegłych jest klarowne, prowadzi od przesłanki do wniosku. Wnioski opinii, które Sąd włączył w swoje ustalenia zostały poprzedzone logicznym, spójnym i w pełni konsekwentnym procesem myślowym, który nie pozostawia wątpliwości do wiarygodności opinii. Nadto żadna ze stron postępowania nie kwestionowała trafności płynących z niej wniosków.

Kwestionar-iusz wywiadu środowisko-wego

Wywiad sporządzony przez kuratora sądowego został sporządzony przez podmiot do tego uprawniony, wskazywał na sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego J. S. (1).

Protokół oględzin rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną

W pełni wiarygodny dowód niekwestionowany przez strony.

Opinia biegłego z zakresu informatyki

Wszystkie opinie sporządzone w sprawie Sąd uznał za sporządzone w sposób fachowy, rzetelny, precyzyjny i obiektywny przez osoby posiadające odpowiednie kompetencje o dużej wiedzy w zakresie okoliczności, do których stwierdzenia zostały powołane. Nadto, spełniają one wszelkie wymogi stawiane tego rodzaju dokumentom, a więc zawierają pełny opis badań i dokonywanych przez biegłych ustaleń, a wynikające z nich wnioski są kategoryczne.

Opinia z zakresu badań biologicznych

Protokół pobrania krwi

Dowód przeprowadzony zgodnie z zasadami procedury karnej

Sprawozdanie z badań

W pełni wiarygodny dowód, wydany po przeprowadzeniu badania zabezpieczonego materiału u oskarżonego wskazujący na to, że w dniu 03.09.2022 r. o godz. 00:20 w krwi oskarżonego nie stwierdzono obecności środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych oraz najczęściej stosowanych leków psychotropowych. Stwierdzono natomiast 0,74 ‰ alkoholu etylowego.

Pismo KPP w O.

W ocenie Sądu, nie budziła wątpliwości wiarygodność tych dokumentów stanowiących dowód w sprawie. Pisma pochodziły od uprawnionego do ich wydania podmiotu. Nadto, dowodu tego nie podważała żadna ze stron, do czego i Sąd nie znalazł podstaw.

Dane od (...)

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego J. S. (1)-go

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego J. S. (1), w których nie przyznał się do zarzuconego mu czynu, twierdząc iż cała ta sytuacja została zaplanowana przez pokrzywdzoną i jej kochanka K. M.. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach na etapie postępowania przygotowawczego starał się wykazać, iż żona bez powodu sama wyskoczyła przez okno, a gdy razem z synem wyszedł na podwórko jej szukać, podjechał nieoznakowanym samochodem policyjnym funkcjonariusz K. M., zaczął na niego krzyczeć, po chwili przyjechał kolejny już oznakowany radiowóz, z którego wysiadło dwóch funkcjonariuszy, został przez nich skuty w kajdanki i zatrzymany. Takiej wersji wydarzeń przeczą jednak zeznania pokrzywdzonej S. P. konsekwentne na kolejnych etapach postępowania karnego, która stanowczo twierdziła, iż w dniu zdarzenia oskarżony użył wobec niej przemocy i zamachnął się nożem w jej kierunku. Ponadto za niewiarygodne należało uznać supozycje oskarżonego, że w dniu zdarzenia przebywał w domu pokrzywdzonej za jej zgodę i że takie sytuacje zdarzały się wcześniej, już po opuszczeniu zakładu karnego. Takim twierdzeniom przeczą zeznania pokrzywdzonej S. P. i małoletniego syna stron D. S., który także twierdził, że oskarżony po ich przyjściu do domu oskarżony chował się w pomieszczeniu gospodarczym i był zaskoczony jego obecnością. O niewiarygodności takich twierdzeń oskarżonego świadczy ponadto fakt, iż kilka tygodni przed zdarzeniem oskarżony J. S. (1) wszedł do domu bez zgody pokrzywdzonej, która opuściła mieszkanie razem z dziećmi i zatrzymała patrol policji, prosząc o interwencję. Okoliczność ta została potwierdzona przez przesłuchanego w charakterze świadka funkcjonariusza Komisariatu Policji w T. D. C.. Zdaniem Sądu zebrane w sprawie dowody nie wskazują, by pokrzywdzona celowo i bezpodstawnie obciążała oskarżonego nieprawdziwymi twierdzeniami. Nadto zeznania pokrzywdzonej potwierdza opinia sądowo-lekarska wskazująca, iż do obrażeń ciała u pokrzywdzonej mogło dojść w okolicznościach przez nią opisywanych. W opinii Sadu wyjaśnienia oskarżonego J. S. (1) stanowią wyraz przyjętej przez niego linii obrony zmierzającej do uniknięcia kary za popełnione przestępstwo.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

□

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W opinii Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przyjęcia, że oskarżony był odpowiedzialny za usiłowanie zabójstwa S. P., gdyż zadając cios nożem chciał ją pozbawić życia. Materiał dowodowy nie dawał podstaw do przyjęcia, aby oskarżony J. S. (1) działał z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonej. Przeprowadzone dowody, a także wnikliwie ocenione zeznania pokrzywdzonej S. P. i innych świadków, przekonały, że oskarżony nie działał z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonej, natomiast jego odpowiedzialność karna ograniczała się do popełnienia przestępstwa z art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Mając powyższe na uwadze zmieniono opis czynu przypisanego oskarżonemu w ten sposób, że uznano go za winnego tego, że w dniu 2 września 2022 r. w T., woj. (...), wypowiadając groźby pozbawienia życia, które to groźby wzbudziły w zagrożonej S. P. (poprzednio S.) uzasadnioną obawę ich spełnienia, umyślnie naraził S. P. (poprzednio S.) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że zadał w kierunku jej twarzy cięcie nożem oraz stosując wobec S. P. (poprzednio S.) przemoc w postaci duszenia poprzez ściskanie ręką za szyję, uderzenia w twarz i głowę spowodował u pokrzywdzonej powstanie obrażeń ciała w postaci podbiegnięcia krwawego na małżowinie usznej lewej, otarcia naskórka na łokciu prawym, linijnego otarcia naskórka na palcu III ręki lewej, linijnej płytkiej rany na palcu IV ręki lewej, które skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonej na czas krótszy niż 7 dni i czyn ten zakwalifikowano jako przestępstwo z art. 160 § 1 kk i art. 190 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11

W pierwszej kolejności należy zdecydowanie stwierdzić, że zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań pokrzywdzonej i świadków oraz danych dotyczących karalności oskarżonego i odpisu wyroku i akt sprawy Sądu Rejonowego w O. w sprawie sygn. akt (...) skazującym J. S. (1) za min. przestępstwo z art. 207 § 1 kk popełniony na szkodę S. P. w pełni potwierdził to, że od dłuższego czasu (od kilku lat) oskarżony nie szanował pokrzywdzonej, nie stronił od przemocy werbalnej wobec niej podczas kłótni i awantur, będąc najczęściej pod wpływem alkoholu. Co więcej, na podstawie wskazanych wyżej dowodów stwierdzono, że w trakcie małżeństwa oskarżony nadużywał alkoholu i był agresywny pod jego wpływem, wywołując niejednokrotnie kłótnie, podczas których wyzywał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznanymi za obelżywe. Wspomniane wnioski pozwoliły zatem na jednoznaczne ustalenie, że przemoc stosowana przez oskarżonego wobec pokrzywdzonej nie miała charakteru wyjątkowego, incydentalnego, lecz w taki sposób traktował pokrzywdzoną nadużywając alkoholu i pozwalając sobie na brak szacunku i przemoc psychiczną wobec niej.

Wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, że w wypadku zbrodni zabójstwa ustalenie zamiaru, jaki towarzyszył sprawcy, jest możliwe tylko w oparciu o wszechstronną analizę zebranego materiału dowodowego, uwzględniającą nie tylko dokładną analizę strony przedmiotowej, lecz także ocenę zachowania sprawcy i jego wypowiedzi przed i po zdarzeniu, a także uwzględnienie psychiki sprawcy i cech jego osobowości, pozwalających na poznanie procesów motywacyjnych. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w zachowującym aktualność wyroku z dnia 18 czerwca 1974 r. sygn. III KR – 53/74: „rodzaj użytego narzędzia oraz siła i umiejscowienie ciosów są elementami dowodowymi, które częstokroć mogą prawie jednoznacznie świadczyć o zamiarze zabójstwa, jednakże sumie tych elementów nie można nadawać waloru dowodów automatycznie przesądzających, że sprawca działał w takim właśnie zamiarze, lecz należy zawsze sięgać również do innych okoliczności czynu, ponieważ dopiero uwzględnienie wszystkich składników zdarzenia pozwala prawidłowo ustalić, jaki był rzeczywisty zamiar sprawcy” (OSNKW 1974, z. 9, poz. 170). W kolejnym wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 1977 r. sygn. III KR – 62/77 wskazano, że „ani zadanie ciosu w miejsce dla życia ludzkiego niebezpieczne, ani nawet użycie narzędzia mogącego spowodować śmierć człowieka, same przez się nie decydują jeszcze o tym, że sprawca działa w zamiarze zabicia człowieka, chociażby ewentualnym. Za przyjęciem takiego zamiaru powinny przemawiać – poza użyciem narzędzia – jeszcze inne przesłanki zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe, a w szczególności zaś pobudki działania sprawcy, jego stosunek do pokrzywdzonego przed popełnieniem przestępstwa, sposób działania, a zwłaszcza miejsce i rodzaj uszkodzenia ciała oraz stopień zagrożenia dla życia pokrzywdzonego” (OSNPG 1977, z. 10, poz. 81; podobnie wyroki SN z dnia 21 stycznia 1985r. sygn. I KR – 320/84 – OSNPG 1986, z. 2, poz. 17 oraz z dnia 6 stycznia 2004r. sygn. IV KK – 276/03 – OSNwSK 2004, nr 1, poz. 29). Jednocześnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego dawano wyraz także temu, że w niektórych wypadkach na tle samej strony przedmiotowej przestępstwa, a zatem na podstawie działania sprawcy, można w sposób niewątpliwy ustalić zamiar jaki mu towarzyszył.

Wracając do realiów przedmiotowej sprawy uznać należało, że jedynie możliwą kwalifikacją oddającą treść zachowania oskarżonego jest przestępstwo z art. 160§1 kk. O powyższym świadczą w opinii Sądu następujące okoliczności:

- fakt, iż po zranieniu pokrzywdzonej oskarżony zachowywał się zupełnie biernie, wprawdzie nie wzywał pomocy, ale pokrzywdzona mając pełną swobodę działania opuściła dom, udała się do swojego wujka G. P. i dopiero jego poprosiła o wezwanie pogotowia i policji,

- oskarżony J. S. (1) mając w swojej dyspozycji nóż i bezbronną kobietę, nad którą górował fizycznie, nie zadał kolejnego ciosu,

- gdyby oskarżony istotnie miał zamiar dokonania zabójstwa pokrzywdzonej, kontynuowałby atak i nie pozwoliłby jej uciec.

Powyższe okoliczności decydują według Sądu o braku zamiaru po stronie oskarżonego J. S. (1) pozbawienia życia pokrzywdzonej S. P. (bezpośredniego i ewentualnego). W dniu zdarzenia oskarżony, pomimo orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 12 sierpnia 2022 r. sygn. akt (...) środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się z S. S. (1) (obecnie P.) i zakazu zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów poza sytuacjami związanymi z wychowaniem wspólnych małoletnich dzieci, wszedł do domu pokrzywdzonej będąc pod wpływem alkoholu. Po powrocie do domu pokrzywdzonej z małoletnim synem D. S. doszło do kłótni, w trakcie której oskarżony wyciągnął ze stojaka nóż kuchenny i zamachnął się nim w kierunku twarzy pokrzywdzonej. Jak stwierdził podczas złożenia ustnej, uzupełniającej opinii przed Sądem biegły z zakresu medycyny sądowej, obrażenia pokrzywdzonej wskazują na zadanie przez oskarżonego cięcia z góry, gdzie ostrze noża było skierowane w stronę paznokci osłaniającej się dłonią pokrzywdzonej, a grzbiet noża skierowany był w kierunku nadgarstka. Pozycja, w jakiej znajdowała się opierająca się o meble kuchenne pokrzywdzona S. P. i stojąca na wprost w stosunku do oskarżonego, nie dawała jej żadnych szans obrony przed atakiem nożem. Oznaczało to, że oskarżony J. S. (1) w sposób nieskrępowany i dowolny mógł wybrać, w jaką okolicę ciała zada pokrzywdzonej cios nożem, ile tych ciosów zada i z jaką siłą. Oskarżony miał zatem pełne możliwości pozbawienia życia pokrzywdzonej S. P., o ile chciałby osiągnięcia takiego skutku, albo gdyby dopuszczał zadanie jej śmierci (godził się na taki skutek). Oskarżony miał nadto nad pokrzywdzoną znaczną przewagę wzrostu, wagi, wieku. Stojąc naprzeciwko pokrzywdzonej spowodował u niej w wyniku zasłonięcia przez nią twarzy obrażenia w postaci linijnego otarcia naskórka na palcu III ręki lewej, linijnej płytkiej rany na palcu IV ręki lewej. Oznacza to, iż oskarżony nie działał na oślep i miarkował cięcie w twarz pokrzywdzonej. Jednocześnie stwierdzić należało, że na tym oskarżony J. S. (1) zakończył swoje działanie - widział, że pokrzywdzona doznała okaleczenia dłoni, jednak jej stan nie wskazywał, iż mógł jej zrobić coś poważnego. Po prośbie małoletniego D. S. opuścił pomieszczenie zajmowane z pokrzywdzoną i udał się z synem do toalety, a przecież widząc skutek swego „nieefektywnego” działania mógł zmierzać w kierunku jego realizacji, czego jednak nie uczynił.

Jak wynika z opinii biegłego z zakresu medycyny, obrażenia dłoni stwierdzone u pokrzywdzonej S. P. mogły powstać w czasie i okolicznościach podanych przez pokrzywdzoną. Obrażenia te są inne niż określone w art. 156 kk i spowodowały one lekki uszczerbek na zdrowiu w postaci naruszenia czynności narządów ciała lub rozstroju zdrowia trwającego nie dłużej niż siedem dni z art. 157 § 2 kk. Odniesione przez pokrzywdzoną skaleczenie było powierzchowne, nie było więc wynikiem użycia znacznej siły. Jednocześnie oskarżony J. S. (1) w żaden sposób nie przeszkadzał pokrzywdzonej w opuszczeniu domu, zajął się małoletnim synem D. S. i taki sposób zachowania daje podstawę do przyjęcia, iż oskarżony nie chciał śmierci pokrzywdzonej, a nawet nie przewidywał, że jego żonie coś poważnego dolega. Ponadto oskarżony J. S. (1) nie opuścił domu, w którym doszło do zdarzenia, mimo tego, że musiał mieć świadomość, że pokrzywdzona wezwała pomoc.

W opinii Sądu wszystkie opisane powyżej okoliczności zdecydowanie przemawiały przeciwko tezie, że oskarżony J. S. (1) chciał pozbawić życia S. P. albo przewidywał możliwość pozbawienia jej życia i na to się godził (liczył z tym). Gdyby oskarżony chciał spowodować skutek śmiertelny lub godzić się z uświadomioną możliwością zadania takiego skutku, to mógł wybrać bardziej skuteczny sposób zadania ciosu, z większa siłą, grożącą dużo poważniejszymi skutkami dla życia i zdrowia pokrzywdzonej. Skoro tak nie uczynił, to przekonuje, że nie chciał śmierci pokrzywdzonej, a także nie przewidywał możliwości zadania śmierci i się na to nie godził. Na tle tak ustalonego stanu faktycznego nie było wystarczających podstaw do przyjęcia, by materiał dowodowy zebrany i ujawniony w postępowaniu karnym pozwolił na przypisanie oskarżonemu J. S. (1) przestępstwa usiłowania zabójstwa S. P.. Wskazane okoliczności stanowiły zasadnicze i niedające się usunąć wątpliwości, czy rzeczywiście oskarżony J. S. (1) działał z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym zabójstwa. Wątpliwości te, zgodnie z dyrektywą art. 5 § 2 k.p.k. należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Warto zwrócić uwagę na zachowujące w pełni aktualność stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 21 stycznia 1985 r. sygn. I KR – 320/84, który stwierdził co następuje: „O zamiarze sprawcy można, a nawet należy wnioskować na podstawie uzewnętrznionych przejawów jego zachowania się, zaś użycie niebezpiecznego narzędzia przez zadanie nim ciosów w ważne dla życia ludzkiego organy lub części ciała może wskazywać na istnienie zamiaru (co najmniej ewentualnego) dokonania zabójstwa człowieka, jednakże same te okoliczności nie są wystarczające do przyjęcia takiego zamiaru. Dla przyjęcia zamiaru sprawcy usiłowania zabójstwa nie są wystarczające tylko przesłanki przedmiotowe, lecz niezbędne jest także rozważenie przesłanek natury podmiotowej, jak i tła i powodów zajścia, pobudek działania sprawcy, stosunku do pokrzywdzonego, osobowości i charakteru sprawcy, jego dotychczasowego trybu życia, zachowania się przed i po popełnieniu czynu oraz innych okoliczności, z których niezbicie wynikałoby, że oskarżony chcąc spowodować uszkodzenie ciała, swą zgodą stanowiącą realny proces psychiczny, towarzyszący czynowi, obejmował tak wyjątkowo ciężki możliwy skutek jakim jest śmierć ofiary” (OSNPG 1986, nr 2, poz. 17).

Natomiast o ile nie było wystarczających dowodów do przypisania oskarżonemu J. S. (1) działania z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym zabójstwa, to z pewnością materiał dowodowy dał podstawy do przyjęcia, iż oskarżony zaatakował pokrzywdzoną S. P., użył do tego noża, a swoim atakiem spowodował u pokrzywdzonej obrażenia, skutkujące naruszeniem narządów ciała trwających poniżej dni siedmiu (art. 157 § 2 kk). Jednocześnie, jak wynika z uzupełniającej, ustnej opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny złożonej w trakcie rozprawy przed Sądem, wobec uznania za wiarygodne supozycji pokrzywdzonej, że w momencie zadania ciosu nożem przez pokrzywdzonego cofnęła się i osłoniła twarz dłonią, tor poruszania się noża mógłby być skierowany na kontakt z głową lub twarzą i wówczas niebezpieczeństwo jak opisane w art. 160 § 1 kk zachodziło i mogło wtedy dojść do na przykład do trafienia w gałkę oczną, co w sposób oczywisty spowodowałoby ciężki uszczerbek na zdrowiu i naraziłoby pokrzywdzoną S. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a zatem czyn oskarżonego należało zakwalifikować jako przestępstwo z art. 157§2 kk w zw. z art. 160§1 kk w zw. z art. 11§2 kk.

Sąd uznał ponadto, iż zachowaniem swoim polegającym na wypowiedzeniu w trakcie zdarzenia będącego przedmiotem postępowania w kierunku pokrzywdzonej S. P. sformułowania, że „ją zabije”, oskarżony J. S. (1) wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa groźby karalnej z art. 190 § 1 kk. Odpowiedzialności karnej za popełnienie tego czynu zabronionego podlega, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub na szkodę osoby dla niej najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w osobie, do której została skierowana lub której dotyczy, uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Swoim zachowaniem oskarżony dał do zrozumienia, iż ma zamiar popełnić na jej szkodę przestępstwo przeciwko zdrowiu i życiu. Jednocześnie okoliczności tego zachowania uzasadniają przyjęcie, iż groźba w sposób uzasadniony wzbudziła u pokrzywdzonej obawę, iż zostanie na jej szkodę popełnione przestępstwo przeciwko zdrowiu i życiu. Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą do przypisania sprawstwa z art. 190 § 1 k.k. nie jest wystarczająca sama groźba, ale niezbędne jest jeszcze, by wzbudziła ona w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Ocena taka musi uwzględniać kryteria obiektywne i subiektywne. Należy badać, czy groźby sformułowane przez sprawcę są na tyle poważne i zostały w taki sposób wyrażone, że każdy rozsądny człowiek bałby się ich spełnienia. Nie można przy tym abstrahować od subiektywnych odczuć pokrzywdzonego, których ocena musi uwzględniać jego osobowość, stan psychiki, intelektu. Obawa spełnienia groźby może powstać w chwili formułowania gróźb i dotarcia ich do adresata, ale również później (tak m.in. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2023 r., sygn. akt II AKa 238/23). Oskarżony umyślnie kierował wobec S. P. groźby użycia wobec niej przemocy fizycznej, był od początku agresywny wobec niej. S. P. przekonująco podała, dlaczego bała się spełnienia tych gróźb. Te subiektywne okoliczności, jak również obiektywne wskazywały, że groźby te rzeczywiście wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.

Mając na uwadze wszystkie opisane powyżej okoliczności, Sąd zadecydował o zakwalifikowaniu czynu przypisanego oskarżonemu J. S. (1) jako przestępstwo z art. art. 160 § 1 kk i art. 190 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I
ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. S. (2)-ski

I

I

Sąd to na podstawie art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył oskarżonemu J. S. (1) za popełnione przestępstwo karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Decydując o wymiarze kary Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności wpływające na jej wymiar. Niewątpliwie okolicznością obciążającą jest znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, jakiego się dopuścił, postać zamiaru oraz motywacja sprawcy, jak również dotychczasowy tryb życia oskarżonego. Sąd miał na uwadze także fakt, że dobrem, które oskarżony naruszył dopuszczając się przypisanego mu przestępstwa jest zdrowie i zagrożenie życia ludzkiego, które są wartością absolutnie nadrzędną zarówno z punktu widzenia norm etycznych jak i aksjologii obowiązującego kodeksu karnego. W przypadku pokrzywdzonej S. P. konsekwencją działań oskarżonego było wywołanie u niej szoku, doznania ujemnych przeżyć psychicznych i poczucia krzywdy. Na niekorzyść oskarżonego przemawiało również skierowanie agresywnego zachowania przeciwko osobie mu bliskiej, matce jego małoletnich dzieci. Wymierzając karę miał na uwadze, jako okoliczności obciążające: uprzednią karalność, sposób i okoliczności popełnienia czynu, motywację oskarżonego, rodzaj i charakter naruszonego dobra, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu, jakiego dopuścił się oskarżony. W opinii Sądu wymierzona oskarżonemu J. S. (1) kara czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzona kara nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na względzie wszystkie dyrektywy wynikające z art. 53 k.k., kierując się swoim uznaniem, w granicach przewidzianych przez ustawę. Wymierzona oskarżonemu kara uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego J. S. (1) i w ocenie Sądu wystarczająco dolegliwa. Dodatkowo tak ukształtowana będzie spełniać swoje cele w kształtowaniu świadomości społecznej i stanowić właściwa represję, zważywszy na uprzednią karalność oskarżonego.

J. S. (1)

II

Na podstawie art. 41a §1 i § 4 k.k. i art. 43 § 1 kk orzeczono wobec oskarżanego J. S. (1) zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej S. P. (poprzednio S.) na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną na okres 5 lat poza sytuacjami związanymi z wychowaniem wspólnych małoletnich dzieci. W opinii Sądu dalsze kontakty oskarżonego J. S. (1) z pokrzywdzoną S. P. będą prowadziły do sytuacji konfliktowych i nie zapewnią pokrzywdzonej komfortu potrzebnego do normalnego, bezstresowego funkcjonowania. Powyższe orzeczenie uzasadnione jest potrzebą izolacji S. P. od oskarżonego, od którego doświadczyła przemocy fizycznej.

4.  (...) WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. S. (1)

III

Na podstawie art. 63 §1 kk na poczet orzeczonej w pkt I kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu J. S. (1) okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 2 września 2022 r. godz. 18.45 do dnia 13 stycznia 2023 r. godz. 14.35 przyjmując, iż 1 dzień pozbawienia wolności jest równoważny 1 dniowi orzeczonej kary pozbawienia wolności.

JarosławSzymański

IV

Na podstawie art. 44 § 2 kk orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci noża ujętego pod poz. 1 wykazu dowodów rzeczowych na k. 240 akt sprawy i zarządzono jego zniszczenie jako przedmiotu służącego do popełnienia przestępstwa.

J. S. (1)

V

Na podstawie art. 230 § 2 kpk zwrócono oskarżonemu J. S. (1) dowody rzeczowe (zabezpieczoną od oskarżonego odzież) ujęte pod poz. 1-3 wykazu dowodów rzeczowych na k. 239 akt sprawy po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego, które zostało nieprawomocnie zakończone.

5.  Inne zagadnie nia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOSZTY procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 kpk zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części w kwocie 5000 zł, w pozostałej części zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych odstąpiono od wymierzenia mu opłaty wziąwszy pod uwagę jego sytuację rodzinną, majątkową oraz możliwości zarobkowe.

6.  Podpis

sędzia Magdalena Bielecka sędzia Jolanta Pol - Kulig