Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Kielcach VIII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Magdalena Ziębacz

Protokolant sekretarz sądowy Monika Czech

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2024 roku w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa N. M.

przeciwko L. A.

o wydanie rzeczy ruchomej i zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda N. M. na rzecz powódki L. A. kwotę 3 617,00 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia Magdalena Ziębacz

Sygn. akt VIII C 613/23

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 10 kwietnia 2024 roku

Pozwem z dnia 12 maja 2023 roku powód N. M. domagał się nakazania pozwanej L. A. wydania:

- płyty indukcyjnej B. (...) o wartości 2.600 zł,

- zmywarki S. (...) o wartości 2.550 zł,

- pralko-suszarki E. (...) P. (...) o wartości 2.450 zł,

- lodówki W. (...) o wartości 3.000 zł,

- piekarnika elektrycznego B. (...) o wartości 4.000 zł

oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda kwoty 2.576,42 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu N. M. wskazał, że pozostawał z pozwaną w związku, w trakcie którego strony nabyły na współwłasność odrębne prawo własności lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...). Na mocy ugody z dnia 9 stycznia 2023 roku pozwana stała się wyłączną właścicielką przedmiotowego lokalu z obowiązkiem spłaty na rzecz powoda. Zniesienie współwłasności nieruchomości obejmowało wyłącznie prawo własności lokalu mieszkalnego, a nie ruchomości się w nim znajdujących. Ruchomości wskazane w pozwie zostały nabyte przez powoda. Powód wezwał pozwaną do wydania przedmiotowych ruchomości, jednak bezskutecznie. Powód niniejszym pozwem dochodzi również wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy za marzec oraz kwiecień 2023 roku, przyjmując kwotę 1.288,21zł miesięcznie jako cenę najmu za tożsame lub podobne sprzęty (k. 2-4).

W odpowiedzi na pozew pozwana L. A. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu wg norm prawem przepisanych. Pozwana podniosła, że cała zabudowa kuchni była wymierzona i robiona pod te konkretne sprzęty wymienione w pozwie, które stanowią integralną część mieszkania. Są to bowiem części składowe nieruchomości. Natomiast powód na podstawie ugody zrzekł się wszelkich roszczeń wobec pozwanej w związku z ww. nieruchomością. Co więcej, obie strony przy szacowaniu nieruchomości na potrzeby sprawy o zniesienie współwłasności podnosiły wartość nieruchomości o wartość sprzętów wymienionych w pozwie. Ponadto L. A. podniosła, że demontaż ruchomości, których wydania domaga się powód spowodowałby uszkodzenie elementów zabudowy kuchennej. Zdaniem pozwanej partycypowała ona w połowie w nakładach poniesionych na wykończenie mieszkania, w tym na wskazany przez powoda sprzęt (k. 77-82).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy darowizny oraz sprzedaży z dnia 6 lutego 2018 roku sporządzonej przed notariuszem M. K. prowadzącym Kancelarię Notarialną w K., N. M. oraz L. A. stali się współwłaścicielami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...) wraz z udziałem wynoszącym (...) części w nieruchomości wspólnej, dla którego Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. prowadzi księgę wieczystą nr (...) w udziałach wynoszących po ½ części każdy z nich.

Okoliczność bezsporna a nadto umowa darowizny i sprzedaży z dn. 6.02.2018r. Rep A. nr 1765/2018 (k. 9-17 akt SR dla Warszawy M. w W. II Ns 533/21), wydruk elektronicznej księgi wieczystej (k. 35-44 ww. akt).

Strony wspólnie zajęły się wykańczaniem przedmiotowego mieszkania. Każda ze stron odnotowywała poniesione przez siebie koszty w excel-u wskazując cel wydatku i jego wysokość. N. M. zakupił m.in. wyposażenie kuchni i łazienki w postaci: płyty indukcyjnej B. (...), zmywarki S. (...), lodówki W. (...), piekarnika elektrycznego B. (...) oraz pralko-suszarki E. (...) P. (...). Na zakup tych sprzętów powód wziął kredyt.

Pod wymiar przedmiotowych sprzętów AGD stolarz wykonywał zabudowę meblową kuchni oraz szafę w łazience. Sprzęty te zostały zamontowane i podłączone w mieszkaniu zgodnie z ich przeznaczeniem.

Dowód: umowa o kredyt na zakup towarów (k. 8-9), dowód zamówienia z dn. 5.06.2019r. (k. 10), paragon (k. 11), historia rachunku (k. 12-16), zestawienie wydatków (k. 100-101), tabela wydatków (k. 111), zeznania świadka A. P. (k. 158v.), zeznania świadka K. A. (k. 158v.-159), zeznania pozwanej L. A. (k. 159v.), zeznania powoda N. M. (k. 159)

Pomiędzy stronami przed Sądem Rejonowym dla Warszawy M. w W. toczyło się postępowanie o zniesienie współwłasności ww. lokalu mieszkalnego. W toku postępowania N. M. zgłosił do rozliczenia poniesione przez niego nakłady o wartości 76.887,59 zł, w tym nakłady poniesione na zakup sprzętu RTV i AGD w wysokości 15.514 zł.

Na rozprawie w dniu 9 stycznia 2023 roku strony zawarły ugodę, na podstawie której własność lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...) wraz z udziałem wynoszącym (...) części w nieruchomości wspólnej, objętej księgą wieczystą nr (...) została przyznana w całości na rzecz L. A. z obowiązkiem spłaty na rzecz N. M. w kwocie 505.000,00 zł. W pkt 4 przedmiotowej ugody wskazano, że niniejsza ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia wnioskodawcy (N. M.) i uczestniczki (L. A.) wynikające ze zniesienia współwłasności nieruchomości, które dochodzone były w niniejszym postępowaniu.

Operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego E. W. przedstawiony w sprawie II Ns 533/21 Sądu Rejonowego dla Warszawy M. w W. wskazuje, iż wycena obejmuje również stałą zabudowę kuchenną.

Dowód: wniosek o zniesienie współwłasności nieruchomości (k. 1-4 akt SR dla Warszawy M. w W. II Ns 533/21), pismo procesowe pełnomocnika N. M. z dn. 24.12.2022r. wraz z załącznikiem w postaci zestawienia wydatków (k. 198-202 akt II Ns 533/21), ugoda (k. 229 akt II Ns 533/21), operat szacunkowy autorstwa E. W. (k. 60-86 akt II Ns 533/21)

Pismem z dnia 1 lutego 2023 roku N. M. wezwał L. A. do wydania rzeczy ruchomych w postaci płyty indukcyjnej B. (...), zmywarki S. (...), pralko-suszarki E. (...) P. (...), lodówki W. (...) oraz piekarnika elektrycznego B. (...). Pismem z dnia 14 lutego 2023 roku pozwana odmówiła uczynienia zadość wezwaniu powoda. Pismem z dnia 23 lutego 2023 roku powód ponownie wezwał pozwaną do wydania rzeczy, zapowiadając jednocześnie, iż odmowa będzie skutkowała naliczaniem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z ww. sprzętów.

Dowód: pismo z dn. 1.02.2023r. (k.20), pismo z dn. 14.02.2023r. (k. 21-22), pismo z dn. 23.02.2023r. (k. 24)

Operat szacunkowy sporządzony na zlecenie powoda przez M. D., który został okazany pozwanej przed zawarciem ugody obejmował w wycenie również wyposażenie kuchni (zabudowa wykonana na wymiar z wybudowanym sprzętem AGD).

Dowód : operat szacunkowy M. D. (k. 131-149), zeznania świadka K. A. (k. 158v.-159), zeznania pozwanej L. A. (k. 159v.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których autentyczność nie została zakwestionowana przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Sąd oparł się również na osobowych źródłach dowodowych. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania powódki oraz świadków: A. P. i K. A.. Świadek A. P. jest osobą obcą dla stron a więc nie zainteresowaną rozstrzygnięciem przedmiotowej sprawy. Świadek jest solarzem i wykonywał dla stron zabudowę kuchenną oraz meblową w łazience. Świadek potwierdził zarówno zeznania powódki jak i jej matki K. A. w zakresie w jakim wskazywały, że zabudowa meblowa była wykonywana stricte pod wymiar sprzętów AGD wymienionych w pozwie. (...) były montowane wraz z zakupionymi sprzętami.

Sąd pozytywnie ocenił również zeznania świadka K. A.. Jako matka pozwanej miała ona pełną wiedzę co do ustaleń dotyczących zabudowy kuchni i łazienki. Ponadto na jej zlecenie sporządzony był operat szacunkowy przedstawiony w sprawie o zniesienie współwłasności, który obejmował zabudowę kuchenną. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań ww. świadka.

Wiarygodne zdaniem Sądu były także zeznania pozwanej. Korelowały one bowiem z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z zeznaniami świadków. Pozwana wprost wskazała przy tym, iż była przekonana o objęciu ugodą również zakupionych przez powoda sprzętów, za czym przemawiało również uwzględnienie ich w operacie szacunkowym sporządzonym na zlecenie powoda, który to operat został jej okazany przed podpisaniem ugody.

Sąd częściowo oparł się również na zeznaniach powoda. Sąd odmówił im waloru wiarygodności w zakresie w jakim wskazywał, iż w jego ocenie ugoda nie obejmowała spornych sprzętów AGD. Przeczą temu nie tylko zasady logicznego myślenia (skoro kuchnia we wspólnym mieszkaniu stron wykonywana była dokładnie pod wymiar zakupionych sprzętów), ale również podejmowane przez powoda działania, na kanwie sprawy o zniesienie współwłasności. Nie może umknąć uwadze okoliczność, iż N. M. na kanwie sprawy II Ns 533/21 złożył pismo procesowe, w którym zgłosił do rozliczenia nakłady poniesione przez niego na nieruchomość, w tym wartość zakupionych przez niego sprzętów AGD, zaś pkt 4 ugody wyraźnie wskazuje, że ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia wnioskodawcy i uczestniczki wynikające ze zniesienia współwłasności nieruchomości, które dochodzone były w niniejszym postępowaniu. Ponadto negocjacji co do spłaty dokonywał biorąc pod uwagę sporządzony na jego zlecenie operat szacunkowy, który uwzględniał zakupione przez niego do mieszkania sprzęty AGD.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód domagał się wydania płyty indukcyjnej B. (...), zmywarki S. (...), pralko-suszarki E. (...) P. (...), lodówki W. (...) oraz piekarnika elektrycznego B. (...) a także wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotowych urządzeń wskazując, iż jest ich właścicielem. Pozwana zakwestionowała jednak uprawnienia właścicielskie powoda podnosząc, iż sporne sprzęty jako część składowa nieruchomości należą do niej na mocy ugody zawartej w dniu 9 stycznia 2023 roku przed Sądem Rejonowym Warszawa M. w W..

Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Treścią przewidzianego w tym przepisie roszczenia windykacyjnego, zwanego też roszczeniem wydobywczym ( rei vindicatio), jest przyznane właścicielowi żądanie wydania oznaczonej rzeczy przez osobę, która włada jego rzeczą. Służy przywróceniu właścicielowi władztwa nad rzeczą, a więc ochronie jednego z podstawowych atrybutów prawa własności. Dlatego określa się je jako roszczenie nieposiadającego właściciela przeciwko posiadającemu niewłaścicielowi. Roszczenie windykacyjne ma charakter obiektywny. Przysługuje ono właścicielowi, gdy nastąpi sam fakt naruszenia własności niezależnie od tego, czy osoba, która naruszyła własność, działała w dobrej, czy w złej wierze. Innymi słowy, o ich powstaniu decyduje stan przedmiotowy (obiektywny,) nie zaś podmiotowa (subiektywna) ocena postępowania osoby naruszającej cudzą własność. (komentarz do art. 222 k.c. A. Kidyba, Prawo rzeczowe, Lex 2012).

Aby można było mówić o zasadnym roszczeniu windykacyjnym, muszą zatem zostać spełnione dwa warunki: po pierwsze, pozwany ma władać rzeczą, po drugie, powodowi musi przysługiwać do rzeczy tytuł własności. W myśl art. 6 k.c. to na powodzie przy powództwie windykacyjnym spoczywa ciężar udowodnienia wspomnianych przesłanek.

Sąd zważył, iż zgodnie z art. 47 k.c. część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. Zaznaczyć należy, iż o części składowej rzeczy może być mowa tylko w wypadku rzeczy złożonych, czyli obejmujących kilka lub więcej elementów o samodzielnym znaczeniu. Fizyczne i funkcjonalne połączenie w sposób trwały (tj. nie do przemijającego użytku) kilku samodzielnych elementów, tak że tworzą one całość w sensie gospodarczym sprawia, iż rzeczą w rozumieniu art. 45 k.c. jest ta właśnie całość. Odłączenie od niej jednego z tych elementów powoduje, że ulega istotnej zmianie możliwość korzystania bądź z odłączonego elementu, bądź z pozostałej reszty. O tym więc, czy określone elementy stanowią części składowe jednej rzeczy złożonej, rozstrzyga obiektywna ocena gospodarczego znaczenia istniejącego między nimi fizycznego i funkcjonalnego powiązania. Zwrócić też należy uwagę, że uznaniu określonych elementów za rzecz złożoną nie stoi na przeszkodzie istnienie między nimi jedynie zupełnie luźnego powiązania fizycznego, np. opartego na sile ciężkości (jak w przypadku szuflady i reszty biurka), jeżeli tworzą one tylko materialną i gospodarczą całość. Okoliczność, że istnieje techniczna możliwość odłączenia urządzenia od gruntu, nie jest wystarczająca do uznania, że urządzenie nie jest częścią składową gruntu (wyr. SN z dnia 11 stycznia 2006 r., II CSK 65/05, Lex nr 191130).

W realiach niniejszej sprawy bezsporne było, iż wskazane w pozwie urządzenia AGD w postaci płyty indukcyjnej B. (...), zmywarki S. (...), pralko-suszarki E. (...) P. (...), lodówki W. (...) oraz piekarnika elektrycznego B. (...) zostały zakupione przez powoda N. M.. Poza sporem pozostawała również okoliczność, iż sprzęty te zostały zakupione z myślą o zamontowaniu ich w lokalu mieszkalnym nr (...) położonego w W. przy ul. (...). Ponadto specyfikacja ww. sprzętów została przekazana stolarzowi, który zabudowę meblową zarówno w kuchni jak i w łazience wykonywał dokładnie pod wymiar przedmiotowych urządzeń. Nie ulega także wątpliwości, zwłaszcza biorąc pod uwagę zeznania świadków, w tym świadka A. P., że sprzęty te wraz z montażem mebli w mieszkaniu zostały zamontowane w przeznaczonych do tego miejscach.

W związku z tym w ocenie sądu skoro sporne urządzenia w postaci płyty indukcyjnej B. (...), zmywarki S. (...), lodówki W. (...) oraz piekarnika elektrycznego B. (...) są nieodzowne w celu zapewnienia prawidłowego działania kuchni, jako pomieszczenia służącego m.in. do przechowywania artykułów spożywczych, przygotowywania posiłków, sprzątania po posiłkach oraz skoro zabudowa meblowa została wykonana właśnie pod te konkretne sprzęty to uznać je należy za część składową zabudowy meblowej kuchni, a tym samym nieruchomości. Demontaż tych sprzętów spowoduje bowiem niesprawność działania kuchni, brak funkcjonalności i niemożność eksploatacji lokalu. Podkreślić zaś należy, iż zabudowa meblowa została wykonana właśnie pod te konkretne urządzenia. W ocenie sądu sporne urządzenia, które można odłączyć od instalacji i które co do zasady mogą i są często samodzielnym przedmiotem obrotu prawnego nie powoduje, iż z chwilą połączenia ich z innymi elementami, które łącznie tworzą pewną całość - instalację - nie staną się w takich okolicznościach jej częściami składowymi. Bez danego elementu instalacja taka nie spełnia bowiem swojej funkcji. Zwrócić również należy uwagę, iż w niniejszej sprawie montaż spornych urządzeń nie miał charakteru jedynie przemijającego, o czym świadczy fakt, iż nakłady na te sprzęty zostały szczegółowo opisane w rozliczeniach pomiędzy stronami dotyczącymi wyposażenia mieszkania. W toku postępowania o zniesienie współwłasności N. M. zgłosił roszczenie związane z ww. nakładami na zakup ww. urządzeń, nie żądał wówczas zwrotu tych elementów. Ponadto urządzenia te zostały zakupione celem wykorzystywania ich przez strony podczas wspólnego zamieszkiwania w lokalu.

Należy mieć na względzie również art. 49 § 1 k.c. w myśl którego urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa. W niniejszej sprawie żadne z urządzeń znajdujących się w lokalu nie wchodzą w skład przedsiębiorstwa, a tym samym stanowią część nieruchomości.

Konsekwencją uznania danej rzeczy za część składową jest fakt, iż nie może ona być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Dopóty zatem, dopóki dany element stanowi część składową rzeczy, wobec samego niego nie może odnieść skutku żadna czynność rozporządzająca, a więc i przenosząca własność. Z przytoczonego przepisu nie wynika natomiast, oczywiście, zakaz podziału rzeczy złożonej, czyli odłączenia od niej poszczególnych części składowych i przekształcenia ich w ten sposób w odrębne rzeczy, którymi można samodzielnie rozporządzać. W świetle tego przepisu nie ma też, rzecz jasna, przeszkód do skutecznego zaciągnięcia zobowiązań w odniesieniu do poszczególnych części składowych. Dotyczy to również zobowiązań do przeniesienia własności części składowych. Te ostatnie zobowiązania są jednak zobowiązaniami do przeniesienia własności rzeczy przyszłych, dlatego do ich wykonania nieodzowne jest odłączenie objętej zobowiązaniem części składowej; jej własność przejdzie na nabywcę dopiero po spełnieniu wymagania przewidzianego w art. 155 § 2 k.c. tj. po przeniesieniu na nabywcę posiadania rzeczy powstałej w wyniku odłączenia części składowej (Wyrok SN z dnia 28 czerwca 2002 r., I CK 5/02).

Inaczej przedstawia się kwestia związana z pralko-suszarką E. (...) P. (...), której zdaniem Sądu nie można uznać za część składową nieruchomości. Urządzenie to pomimo tego, iż znajduje się w szafie zlokalizowanej w łazience, nie jest bowiem do niej stale przytwierdzone. Nie stoi to jednak na przeszkodzie uznaniu pralko-suszarki za przynależność mieszkania. Zgodnie z art. 51 § 1 k.c. przynależnościami są rzeczy ruchome potrzebne do korzystania z innej rzeczy (rzeczy głównej) zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi. W świetle brzmienia ww. przepisu wskazać można zespół cech, które posiada przynależność. Po pierwsze, przynależność jest odrębną rzeczą, w przeciwieństwie do części składowej, która pozbawiona jest cechy samoistności. Po drugie, przynależność jest rzeczą ruchomą (nieruchomość nie może być zatem przynależnością; natomiast nieruchomość może być rzeczą główną). Po trzecie przynależnością jest rzecz potrzebna do korzystania z rzeczy głównej zgodnie z jej przeznaczeniem. Przyjmuje się, iż rzecz jest potrzebna do korzystania z rzeczy głównej nie tylko wówczas, gdy umożliwia korzystanie z rzeczy głównej, ale także wtedy, gdy ułatwia, a nawet uprzyjemnia korzystanie z rzeczy głównej (S. Grzybowski, w: System PrCyw, t. I, 1985, s. 430; M. Bednarek, Mienie, s. 162). Po czwarte przynależność musi pozostawać w faktycznym związku odpowiadającym celowi, jakim jest potrzeba korzystania z rzeczy głównej.

Podkreślenia wymaga, że relacje właściwe dla przynależności i rzeczy głównej mogą przybierać charakter kilkustopniowy. Następuje to w sytuacji, gdy określona rzecz ruchoma stanowi przynależność rzeczy głównej, która sama z kolei jest przynależnością jeszcze innej rzeczy głównej. Aby powstała relacja kilkustopniowa, rzecz główna, która jest sama zarazem przynależnością innej rzeczy, musi być ruchomością. Ponadto rzecz główna może mieć więcej niż jedną przynależność. Przykładowo, przynależnością nieruchomości rolnej może być wiele rzeczy ruchomych – narzędzi lub maszyn – potrzebnych do korzystania z takiej nieruchomości.

Odnosząc powyższe na kanwę niniejszej sprawy należałoby uznać, iż pralko-suszarka E. (...) P. (...) jest przynależnością lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...). Urządzenie to zostało zakupione do tego przedmiotowego mieszkania z przeznaczeniem do korzystania przez zamieszkującym w nim osób.

Zgodnie natomiast z art. 52 k.c. czynność prawna mająca za przedmiot rzecz główną odnosi skutek także względem przynależności, chyba że co innego wynika z treści czynności albo z przepisów szczególnych. Z treści ugody z dnia 9 stycznia 2023 roku nie wynika, aby pralko-suszarka objęta była odrębnymi ustaleniami niż te, które dotyczyły samej nieruchomości.

Żądanie zasądzenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z ww. urządzeń, z uwagi na powyżej poczynione rozważania jako niezasadne musiało ulec oddaleniu.

Reasumując, Sąd mając na względzie okoliczność, iż płyta indukcyjna B. (...), zmywarka S. (...), lodówka W. (...) oraz piekarnik elektryczny B. (...) są częściami składowymi nieruchomości, zaś pralko-suszarka E. (...) P. (...) jest jej przynależnością a także biorąc pod uwagę treść pkt 4 ugody z dnia 9 stycznia 2023 roku zawartej pomiędzy stronami, który stanowił, że przedmiotowa ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia N. M. i L. A. wynikające ze zniesienia współwłasności nieruchomości, które dochodzone były w postępowaniu o zniesienie współwłasności przed Sądem Rejonowym dla Warszawy M. w W., Sąd oddalił powództwo orzekając jak w pkt I postanowienia.

Pozwana wygrała sprawę w całości, co uzasadnia zastosowanie dyspozycji art. 98 § 1 k.p.c. w zw. art. 98 § 1 ¹ k.p.c. i obciążenie powoda kosztami procesu. Na koszty poniesione przez pozwaną w kwocie 3.617 zł składa się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata 3.600 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie) .

sędzia Magdalena Ziębacz