Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 czerwca 2024 r. wydanym w sprawie o sygn. akt V GC 465/19 z powództwa I. K. przeciwko J. N. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Kaliszu orzekł w następujący sposób:

1.  oddalił powództwo w całości;

2.  zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3 617,00 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 3 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

3.  nakazał pobrać od powoda na Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Kaliszu kwotę 31,96 zł tytułem kosztów mediacji;

4.  zwrócił powodowi kwotę 1 167,45 zł tytułem zwrotu nadpłaconej zaliczki na wydatki.

(wyrok k. 578, uzasadnienie k. 597-606)

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił:

1. nierozpoznanie istoty sprawy, w szczególności poprzez brak szczegółowej analizy oświadczenia pozwanego załączonego do pozwu, błędną wykładnię treści tego oświadczenia, jako dotyczącego rozliczenia umowy pożyczki zawartej przez pozwanego z innym podmiotem ( (...)), w sytuacji, gdy oświadczenie to potwierdza fakt zawarcia przez strony (pozwanego z powodem) oddzielnej od pożyczki, umowy o rozliczenie wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego, w treści której pozwany zobowiązał się do zapłaty na rzecz powoda wynagrodzenia w wysokości ustalonej jako określony procent zysków uzyskiwanych przez pozwanego;

2. błędną ocenę dowodów (naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c.) polegającą na tym, że Sąd błędnie odmówił wiarygodności części zeznań powoda w zakresie w jakim powód z oświadczenia załączonego do pozwu wywodził należne mu roszczenia, w sytuacji gdy zeznania powoda były spójne, logiczne i korespondowały z treścią oświadczenia złożonego przez J. N., treścią zeznań świadka B. K. oraz pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym;

3. naruszenie art. 233 § 2 k.p.c. polegające na tym, że Sąd nie wyciągnął żadnych negatywnych skutków procesowych wobec pozwanego, pomimo odmowy przedstawienia przez niego dokumentów księgowych z okresu 2009 - 2016 r., w sytuacji gdy w toku rozprawy z dnia 20 czerwca 2023 r. Sąd zobowiązał pozwanego do udostępnienia biegłej sądowej dokumentów finansowych (które jak deklarował pozwany w czasie całego procesu znajdowały się w jego posiadaniu) pod rygorem skutków procesowych z art. 233 § 2 k.p.c.; 

4. bezzasadną odmowę wiarygodności zeznań powoda, w sytuacji gdy były one spójne, logiczne i zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym – w szczególności Sąd błędnie uznał w uzasadnieniu wyroku, że od momentu nabycia przez pozwanego przedsiębiorstwa powoda, nie było podstaw do dalszych rozliczeń z powodem pomimo, iż pozwany faktycznie nabył na licytacji komorniczej całe przedsiębiorstwo powoda, co zdaniem Sądu przemawiało za tym, że niezrozumiałym miałoby być dalsze dzielenie się zyskami z powodem. Sądowi uszło na uwadze, że uzgodniony udział w zysku był należny za umożliwienie pozwanemu nabycia przedsiębiorstwa powodowa po zaniżonej cenie, jak również za dalszą pomoc w prowadzeniu biznesu, w tym przekazanie danych niezbędnych do kontynuacji produkcji, kontaktów biznesowych, danych kontaktów odbiorców towaru, danych technicznych.

5. Sąd błędnie ustalił, iż pomiędzy stronami nie została zawarta żadna umowa w przedmiocie przekazania pozwanemu przez powoda szeroko rozumianego know how w zamian za uzgodniony udział w zysku - w sytuacji gdy powód wskazywał, że umowa taka została zawarta w formie ustnej, zaś załączone do pozwu oświadczenie pozwanego potwierdzało fakt zawarcia umowy ustnej;

6. Sąd naruszył przepis art. 235 ² § 1 k.p.c. bezzasadnie pomijając dowody zgłoszone przez powoda w piśmie z dnia 3 czerwca 2024 r. w sytuacji gdy dowody te miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy (m.in. zmierzały do wykazania, że pozwany nabył przedsiębiorstwo (...) po znacznie zaniżonej cenie); w załączonym do pisma oświadczeniu z dnia 28 lutego 2024 r. powód szczegółowo opisał w jakich okolicznościach pozwany stał się właścicielem przedsiębiorstwa (...);

7. Sąd naruszył przepis art. 65 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnie oświadczenia woli pozwanego utrwalonego w załączonym do pozwu oświadczeniu, w którym zobowiązał się wobec powoda do wypłaty określonego procentowo udziału w zyskach;

8. Sąd naruszył przepis art. 365 ¹ k.c. poprzez błędne ustalenie, że zobowiązania pozwanego do wypłaty zysku na rzecz powoda wygasło z momentem spłaty pożyczki udzielonej (...) S.A. w sytuacji gdy zobowiązanie to miało charakter ciągły, bezterminowy, zaś pozwany nigdy nie wypowiedział, rozwiązał ani nie odstąpił od łączącej go z powodem umowy o rozliczenie wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego.

W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów powód wniósł o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Kaliszu do ponownego rozpoznania,

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

(apelacja k. 610-617)

Pozwany, w odpowiedzi na apelację, wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postepowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź na apelację k. 631-633)

Na podstawie art. 374 k.p.c. apelacja została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe oraz dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy przyjmuje za własne. Sąd Okręgowy podziela także w całości rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Apelujący odwoływał się zarówno do zarzutów prawa materialnego, jak i prawa procesowego. Należyte rozpoznanie apelacji wymaga odniesienia się w pierwszej kolejności do zarzutów wywodzonych z przepisów prawa procesowego. Jest bowiem zrozumiałe, że oceny zasadności zarzutów naruszenia prawa materialnego można dokonać dopiero wówczas, gdy stan faktyczny sprawy stanowiący podstawę rozstrzygnięcia, został prawidłowo ustalony ( tak np. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 18 kwietnia 2007 r., sygn. akt V CSK 55/07, OSNC-ZD 2008, z. 1, poz. 24; teza z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2004 r., sygn. akt V CK 92/04, Lex 194083).

W pierwszej kolejności Sąd Odwoławczy odniesie się do zarzutu sformułowanego w punkcie 1. petitum apelacji, jako najdalej idącego. Z jego treści wnioskować można, że skarżący zarzuca naruszenie art. 386 § 4 k.p.c., bowiem przepis ten odnosi się do nierozpoznania istoty sprawy.

Według apelującego Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy, w szczególności poprzez brak szczegółowej analizy oświadczenia pozwanego, załączonego do pozwu oraz błędną wykładnię treści tego oświadczenia.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się wielokrotnie, że nierozpoznanie istoty sprawy, w rozumieniu przepisu art. 386 § 4 k.p.c., jest wadliwością rozstrzygnięcia polegającą na wydaniu przez sąd pierwszej instancji orzeczenia, które nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, bądź zaniechaniu zbadania przez ten sąd materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów stron z powodu bezpodstawnego przyjęcia, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (zob. np. postanowienia Sądu Najwyższego: z 23 września 1998 r., sygn. akt II CKN 897/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 22; z 12 lutego 2002 r., sygn. akt I CKN 486/00, OSP 2003, z. 3, poz. 36; z 19 czerwca 2013 r., sygn. akt
I CSK 156/13, Lex nr 1365587; z 25 czerwca 2015 r., sygn. akt V CZ 35/15, Lex nr 1768882). Nierozpoznanie istoty sprawy zachodzi także w przypadku dokonania przez sąd pierwszej instancji oceny prawnej żądania bez ustalenia podstawy faktycznej, co wymagałoby poczynienia kluczowych ustaleń po raz pierwszy w instancji odwoławczej; w takiej sytuacji uzasadnione jest uchylenie orzeczenia ze względu na respektowanie uprawnień stron wynikających z zasady dwuinstancyjności postępowania sądowego (zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z 5 grudnia 2012 r., sygn. akt I CZ 168/12, OSNC 2013, nr 5, poz. 68; z 23 września 2016 r., sygn. akt II CZ 73/16, Lex nr 2151416).

Rozpoznanie istoty sprawy wymaga zawsze prawidłowego zidentyfikowania jej przedmiotu; bez tego zabiegu nie jest możliwe dokonanie oceny żądania pozwu w płaszczyźnie prawa materialnego. Nie jest możliwa zaś ocena tego przedmiotu w sytuacji, gdy uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia uniemożliwia prześledzenie rozumowania sądu pierwszej instancji (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 19 stycznia 2018 r., sygn. akt I CZ 145/17, Lex nr 2483697).

Mając to wszystko na uwadze, w ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie doszło do nierozpoznania istoty sprawy. Uważna lektura motywów rozstrzygnięcia Sądu I instancji pozwala stwierdzić, z jakich przyczyn tenże Sąd nie uwzględnił powództwa. Należy również podkreślić, że Sąd ten poczynił ustalenia faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i ocenił merytorycznie - według wskazanych przepisów prawa materialnego - ustalony stan faktyczny, uznając, iż roszczenie jest niezasadne. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy wyjątkowo wnikliwie przeanalizował treść oświadczenia złożonego przez pozwanego na początku 2003 r. i prawidłowo uznał, że zapis oświadczenia należało tak interpretować, że 70% zysku pozwany zachowywał dla siebie, zaś 30% zysku przekazywał powodowi i odliczał z kwoty udzielonej spółce pożyczki.

Twierdzenia powoda, jakoby pozwany udzielił pożyczki w kwocie 200 000,00 zł spółce (...) s.a. z siedzibą w O., a nie powodowi uznać należy za spóźnione. Co do zasady bowiem postępowanie dowodowe toczy się przed sądem pierwszej instancji. Na podstawie art. 381 k.p.c. sąd odwoławczy może pominąć nowe fakty i dowody, jeśli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później.

Powód w żaden sposób nie wyjaśnił dlaczego dopiero na etapie postępowania apelacyjnego zaszła konieczność podniesienia, że pozwany udzielił pożyczki spółce (...) s.a. Tym bardziej, że okoliczności udzielonej pożyczki przez pozwanego powodowi, nie były kwestionowane przez powoda. Sam powód wyraźnie wskazywał, że popadł w problemy finansowe, a pozwany oświadczył mu, że z tytułu tej pożyczki jest rozliczony.

Bezzasadne są wszystkie zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. polegające na błędnej ocenie dowodu z zeznań powoda (pkt 2., 4., 5. petitum apelacji).

Wbrew stanowisku skarżącego, z zarzutem naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie można się zgodzić. W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zarzut naruszenia tego przepisu może być uwzględniony jedynie wówczas, gdyby wykazano, że dowody zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki bądź doświadczenia życiowego (tak np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2006 r., II CK 335/05, MP 2006/3 /115).

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarczy stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając ( zob. post. Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Legalis nr 278075; wyr. Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2022 r., I ACa 1013/21, Legalis nr 2853420).

Co więcej, skuteczne postawienie takiego zarzutu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 maja 2008 r., sygn. akt I ACa 953/07, Lex nr 466440).

Z kolei błąd w ustaleniach faktycznych następuje, gdy zachodzi dysharmonia pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do której dochodzi sąd na skutek przeinaczenia dowodu oraz wszelkich wypadków wadliwości wynikających z naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Wbrew zarzutom apelacji, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił dowód z zeznań powoda, odmawiając mu wiarygodności w części. Sąd I instancji starannie omówił i przeanalizował wyjaśnienia powoda i uzasadnił, w jakiej części nie zasługują one na wiarę. Powielanie tej argumentacji oraz ponowne opisywanie zeznań powoda przez Sąd Odwoławczy jest zbędne. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przyjęcia, że z oświadczenia załączonego do pozwu wynika, że pozwany miał przekazywać powodowi po spłacie pożyczki kwotę odpowiadającą 30% zysku oraz, by te 30% zysku stanowiło zapłatę za szeroko rozumiane know-how, którym dysponował powód, a którym miał dzielić się z pozwanym. Takich twierdzeń nie można oprzeć wyłącznie na zeznaniach powoda, które w tym zakresie są całkowicie sprzeczne z całokształtem zgromadzonego materiału dowodowego, ale również z jakąkolwiek logiką i doświadczeniem życiowym.

Reasumując, wbrew zarzutom apelacji, Sąd Rejonowy wyjątkowo skrupulatnie ocenił wszystkie dowody, które zostały przeprowadzone w sprawie - zarówno dowody z dokumentów, jak i z osobowych źródeł dowodowych - i tak samo skrupulatnie przedstawił wyniki tej oceny w uzasadnieniu wyroku, zresztą każda cześć uzasadnienia jest bardzo szczegółowa. Ocena Sądu I instancji jest logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym. Sąd Rejonowy wskazuje w motywach rozstrzygnięcia z czego wynikają jego poszczególne wnioski, które znalazły swój wyraz w ustaleniach faktycznych, bądź w rozważaniach prawnych. Z całą pewnością powód nie zdołał tej oceny podważyć w apelacji. Powód nie przedstawił absolutnie żadnych dowodów, które pozwalałyby na przyjęcie odmiennego stanowiska niż Sąd I instancji i uznanie, że dochodzone przez niego roszczenie jest zasadne. Niewątpliwie zwalczenie swobodnej oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla skarżącego, wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na jego własnej ocenie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 kwietnia 2003 r., sygn. akt I ACa 1137/02, Lex nr 193544).

Pozbawiony racji jest także zarzut naruszenia art. 233 § 2 k.p.c.

Według apelującego, Sąd Rejonowy nie wyciągnął żadnych negatywnych skutków procesowych wobec pozwanego, pomimo odmowy przedstawienia przez niego dokumentów księgowych z okresu 2009 r. – 2016 r.

Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2023 r. (k. 404) Sąd Rejonowy zobowiązał pozwanego do udostępnienia biegłej dokumentów finansowych w czasie wskazanym przez biegłego sądowego pod rygorem skutków procesowych z art. 233 § 2 k.p.c. W opinii uzupełniającej z dnia 11 października 2023 r. biegła sądowa mgr M. M. wskazała, że nie ma możliwości sporządzenia opinii uzupełniającej zawierającej w swej treści wysokość zysku osiągniętego przez pozwanego tylko z działalności produkcyjnej z uwagi na to, że dokumentacja stanowiąca podstawę zapisów księgowych za lata 2009-2016 dotycząca działalności produkcyjnej została zbrakowana (zniszczona) ( opinia uzupełniająca k. 414-419). Na podstawie wniosków opinii oraz pisma znajdującego się na k. 419 nie można uznać, by pozwany odmówił wykonania nałożonego na niego zobowiązania. Pozwany nie był w stanie przedstawić żądanej dokumentacji z uwagi na jej zniszczenie.

Na marginesie jedynie podnieść należy, że przepis art. 233 § 2 k.p.c. nakazuje sądowi ocenić znaczenie odmowy przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkód stawianych przez stronę w przeprowadzeniu dowodu wbrew postanowieniu sądu według tych samych zasad, zgodnie z którymi sąd dokonuje oceny dowodów. Odmowę przedstawienia przez stronę dowodu lub stawiane przez nią przeszkody w jego przeprowadzeniu sąd ocenia według swojego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Unormowanie to rozszerza granice swobodnej oceny, o której stanowi art. 233 § 1 k.p.c. i jest wyrazem tego, że ustalenia faktyczne sądu mogą być konsekwencją nie tylko przeprowadzonych dowodów, lecz mogą także wynikać z innych źródeł, w tym zachowań stron w toku postępowania, które w świetle zasad doświadczenia życiowego i logiki pozwalają na weryfikację prawdziwości twierdzeń faktycznych. Wpływ tych zachowań na ustalenia faktyczne sąd powinien badać według tych samych reguł, które znajdują zastosowanie przy ocenie wiarygodności i mocy dowodów. Rozważany przepis jest tym samym bezpośrednio, na równi z art. 233 § 1 k.p.c., którego stanowi rozwinięcie, związany z podstawą faktyczną orzekania. Co więcej, z konstrukcyjnego punktu widzenia oba te przepisy są ze sobą w tego rodzaju związku, że nie jest możliwe poprawne sformułowanie zarzutu naruszenia art. 233 § 2 k.p.c. bez nawiązania do art. 233 § 1 k.p.c. Przepis art. 233 § 2 k.p.c. nakazuje bowiem dokonywanie oceny określonych w nim zachowań według kryteriów przewidzianych w art. 233 § 1 k.p.c., odsyłając do tego ostatniego przepisu. Zarzut, że sąd wyciągnął niewłaściwe konsekwencje z odmowy przedstawienia dowodu lub przeszkód czynionych w jego przeprowadzeniu, sprowadza się zatem do zarzutu naruszenia granic swobodnej oceny sędziowskiej, o której mowa w art. 233 § 1 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2017 r., sygn. akt I CSK 93/17, Lex nr 2305914). W niniejszej sprawie ocena dowodów, w dowodu z opinii biegłego, mieści się w ramach stawianych przez przepis art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że przeprowadzony dowód z opinii biegłego sądowego nie pozwolił na poczynienie ustaleń faktycznych, które pozwoliłyby na uwzględnienie roszczenia powoda w jakiejkolwiek części.

Nietrafny jest zarzut sformułowany w punkcie 6. petitum apelacji dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 235 ² § 1 k.p.c.

Skarżący zarzuca, że Sąd Rejonowy bezzasadnie pominął dowody zgłoszone przez powoda w piśmie z dnia 3 czerwca 2024 r. Z oceną Apelującego Sąd II instancji się nie zgadza. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji słusznie pominął dowody zgłoszone przez powoda w dniu 3 czerwca 2024 r., jako spóźnione i zmierzające do przedłużenia postępowania. Samo bowiem to, na co powołuje się skarżący w apelacji, a więc wykazanie na podstawie tych dowodów, że pozwany nabył przedsiębiorstwo (...) po znacznie zaniżonej cenie, nie przesądzałoby o podstawowym zagadnieniu w niniejszej sprawie, czyli niewykazaniu przez powoda causy swojego roszczenia. Powód nie wykazał, że należy mu się jakakolwiek kwota od pozwanego. Zgodnie z treścią art. 6 k.c. powód był zobowiązany udowodnić i wykazać, że pozwany nie wywiązał się z zobowiązań wynikających z ewentualnie zawartej umowy oraz jaka jest wysokość tych zobowiązań i termin wymagalności roszczenia. Powód nie wykazał podstawy swojego żądania, a w konsekwencji także jego wysokości. Powyższe okoliczności powodują, iż nie sposób mówić o naruszeniu art. 235 ² § 1 k.p.c.

Nie znalazły potwierdzenia podnoszone przez skarżącego zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa materialnego.

Zarzuty apelacyjne i ich uzasadnienie w istocie powielają stanowisko skarżącego, prezentowane w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, jakoby z oświadczenia woli załączonego do pozwy wynikało, że pozwany zobowiązał się wobec powoda do wypłaty określonego procentowo udziału w zyskach. Z takim stanowiskiem apelującego nie sposób się zgodzić.

Sąd I instancji właściwie uznał, że nadanie znaczenia złożonemu przez pozwanego oświadczeniu winno być ustalone według wzorca obiektywnego. Dokonując wykładni oświadczeń woli w takim przypadku, trzeba mieć na uwadze nie tylko interpretowany zwrot, ale także kontekst sytuacyjny, w którym został on użyty, w tym odniesienie, m.in. do wcześniejszych zachowań stron oraz wzajemnych deklaracji i uzgodnień. Podstawą interpretacji oświadczeń woli złożonych w formie pisemnej w pierwszej kolejności jest tekst dokumentu, ale wykładnia nie może się do niego ograniczać. Art. 65 § 2 k.c. nakazuje bowiem przy interpretacji oświadczenia woli brać pod uwagę "okoliczności w których ono zostało złożone", a na tym tle raczej badać jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na dosłownym jej brzmieniu. Przepis ten niewątpliwie pozwala uwzględniać pozatekstowe okoliczności, w tym cel jaki strony miały na uwadze przy zawieraniu umowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1997 r., I CKN 815/97, OSNC 1999, Nr 2, poz. 38), na który składają się w szczególności dotychczasowe doświadczenia stron, ich status, przebieg negocjacji (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 września 1998 r., I CKN 815/97 , OSNC 1999, Nr 2, poz. 38). Dla stwierdzenia zgodnej woli stron mogą mieć też znaczenie ich wcześniejsze i późniejsze oświadczenia oraz zachowania, w tym sposób wykonywania umowy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2016 r., I CSK 802/15, nie publ.) czyli tzw. kontekst sytuacyjny. Wcześniejsze ustalenia stron nie umknęły uwadze Sądu Rejonowego, który dokonując analizy oświadczenia pozwanego złożonego na początku 2003 r. słusznie wskazał, że kwota stanowiąca 30% zysku miała być zaliczana na poczet długu, jaki powód posiadał u pozwanego.

W ocenie Sądu Okręgowego, jak najbardziej prawidłowa jest wykładnia Sądu Rejonowego w zakresie oświadczenia pozwanego, że 70% zysku pozwany zachowywał dla siebie, zaś 30% zysku, którą przekazywał powodowi, odliczał z kwoty udzielonej pożyczki. Sąd Rejonowy wyjątkowo skrupulatnie przeanalizował złożone przez pozwanego oświadczenie i bardzo szczegółowo odniósł się do każdej jego części. W ocenie Sądu Okręgowego wykładnia dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa. W zakresie udzielonej pożyczki powód sam oświadczył, że nie jest dłużnikiem pozwanego w tym zakresie. Jednocześnie powód nie wykazał w jaki sposób udział w zysku z prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2016 r. mu się należy. Sąd Okręgowy w całości podziela rozważania Sądu Rejonowego zawarte na stronie 9 uzasadnienia i przyjmuje je za własne.

W aspekcie przedstawionych argumentów i rozważań, apelacja powoda, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Odwoławczy nie dostrzegł też żadnych uchybień kwestionowanego wyroku, które winny być uwzględnione w toku kontroli instancyjnej z urzędu.

O kosztach instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego ustalone odpowiednio do wartości przedmiotu zaskarżenia.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

- pełnomocnikowi pozwanego przez PI bez pouczenia,

- powodowi pocztą z pouczeniem, że skarga kasacyjna nie przysługuje.