Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Wojtasiński

Sędziowie SO Włodzimierz Hilla (sprawozdawca)

SR del. do SO Andrzej Bauza

Protokolant stażysta Mateusz Pokora

przy udziale Jarosława BittneraProkuratora Prokuratury Okręgowej
w Bydgoszczy

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2014 roku

sprawy M. G.

oskarżonego z art. 297§1 k.k. w zb. z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 31 stycznia 2014 roku - sygn. akt III K 3/09

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  czyn przypisany oskarżonemu kwalifikuje z art. 297 § 1 k.k. i przepis ten przywołuje jako podstawę wymiaru kary;

2.  obniża wysokość wymierzonej oskarżonemu kary do 4 (czterech) miesięcy;

3.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;

4.  wymierza oskarżonemu 120 (sto dwadzieścia) złotych opłaty za obie instancje i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

IV Ka 391/14

UZASADNIENIE

M. G. został oskarżony o to, że 6 kwietnia 2005 r. w B. przy ul. (...) w Oddziale (...) S.A., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 400 zł (...) S.A. w W. poprzez złożenie wniosku o pożyczkę gotówkową w składając nierzetelne oświadczenie o zatrudnieniu w formie K. Ż. (1) w B. na stanowisku murarza przez co wprowadził w błąd pokrzywdzonego co do możliwości i zamiaru spłaty pożyczki, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 9 kwietnia 2000 r. do 28 grudnia 2004 r. kary 5 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Bydgoszczy z 9 lipca 1998 r. – sygn. akt III K 51/98 za czyn z art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 210 § 2 k.k. i art. 156 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 2 k.k. i art. 10 § 2 k.k., tj. o czyn z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z 31 stycznia 2014 r. (sygn. akt III K 3/09) uznał oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu, tj. przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 11 § 3 k.k. i art. 286 § 1 k.k., skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązano oskarżonego do zapłacenia kwoty 289 zł na rzecz (...) S.A. w W. tytułem naprawienia szkody.

Niniejszy wyrok zawiera nadto rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów sądowych w sprawie.

Powyższy wyrok został zaskarżony w trybie apelacji osobistej oskarżonego, który podniósł, że nie przesłuchano w sprawie dwóch – jego zdaniem – ważnych świadków – przedstawiciela formy pokrzywdzonego, który weryfikował wniosek o pożyczkę, a także K. Ż., na rzecz którego wykonywał określone prace. W konkluzji apelujący wniósł o „przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania”.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżonego okazała się zasadne o tyle, o ile wywołując postępowanie odwoławcze w sprawie implikowała konieczność zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie w części dyspozytywnej niniejszego orzeczenia Sądu Okręgowego.

Sąd pierwszej instancji w sposób w pełni prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie, dokonując następnie z właściwą starannością należytej oceny całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, z których to dowodów wyprowadził prawidłowe, logiczne wnioski odnośnie sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu, wedle tych reguł i zasad oceny dowodów, jakie statuowane są treścią przepisu art. 7 k.p.k.

Rozważania Sądu Rejonowego znalazły swe odbicie w logicznych, rzeczowych i przekonujących wywodach zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy w pełni podziela zawartą tamże argumentację i się do niej odwołuje, nie dostrzegając konieczności ponownego szczegółowego jej przytaczania.

Odnosząc się natomiast bezpośrednio do treści apelacji oskarżonego i zawartej tamże argumentacji, należy stwierdzić co następuje:

Niniejsza apelacja jawi się jako tylko i wyłącznie polemiczna wobec argumentacji zaprezentowanej przez sąd pierwszej instancji. Nie dostarcza ona jakichkolwiek argumentów tego rodzaju, które mogłyby implikować podzielenie zawartego w niej stanowiska.

Przede wszystkim, nie budzi wątpliwości ustalenie, że oskarżony składając wniosek o potyczkę posłużył się sfałszowanym w opisany sposób dokumentem. Wobec tego wniosek ów był niechybnie weryfikowany przez pracownika pokrzywdzonego, jednakże przecież właśnie w oparciu o treść rzeczonego dokumentu, którego fałszywa treść miała wprowadzić i w konsekwencji wprowadziła go w błąd. Natomiast nawet dokonanie ewentualnego ustalenia, że oskarżony wykonał jakoweś prace na rzecz K. Ż. także nie ma znaczenia w sprawie, jako, że w sposób oczywisty oskarżony nie był u niego zatrudniony, a już na pewno nie na warunkach, jakie wynikały z treści rzeczonego zaświadczenia.

Rzeczony środek odwoławczy natomiast nie zawiera jakichkolwiek innych argumentów, które mogłyby z jakiegokolwiek powodu skłaniać do odmiennego rozstrzygnięcia w przedmiocie procesu, a mianowicie o winie sprawcy. Sąd ad quem, dokonując kompleksowej kontroli zaskarżonego wyroku (jako, że środek odwoławczy nie pochodził od podmiotu fachowego) nie znalazł przy tym żadnych innych podstaw do odmiennego orzeczenia w tym zakresie.

Równocześnie natomiast, zaskarżone orzeczenie wymagało stosownej zmiany kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu. Zauważyć bowiem należy, co skądinąd skonstatował także sąd orzekający, a mianowicie, że oskarżony spłacił pierwszych kilkanaście rat, dokonując w ten sposób spłaty 1/3 wysokości sumy zadłużenia. Fakt ów przesądza w sposób oczywisty o tym, że sprawca tempore delicti nie działał w zamiarze wyłudzenia kredytu i nie dokonania jego spłaty, a przyczyny tego stanu rzeczy powstały w sposób oczywisty później.

W konsekwencji, czyn ów należało zakwalifikować z art. 297 § 1 k.k. i przepis ów powołać także jako podstawę wymierzonej oskarżonemu kary.

Równocześnie zaś z uwagi na wysokość ustawowego zagrożenia występku penalizowanego treścią cyt. przepisu ustawy, sąd odwoławczy uznał za zasadne i celowe obniżenie wysokości wymierzonej wymienionemu kary, uwzględniającej wszystkie przedmiotowe i podmiotowe okoliczności przypisanego sprawcy czynu, zarówno te, do jakich odwołał się sąd pierwszej instancji, acz także uwzględniające relatywnie nieznaczną wartość przedmiotu przestępstwa, jak też okres czasu jaki upłynął do chwili obecnej.

O kosztach sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym orzeczono po myśli art. 636 k.p.k., a także art. 10 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednol. Dz.U. Nr 49, poz. 83 ze zm.).