Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2014 r. w S.

sprawy z wniosku M. B. (1)

z udziałem S. J. (1), I. K., A. K. (1), J. K. (1), S. M. (1) i J. R. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o ustalenie obowiązku ubezpieczenia społecznego

na skutek odwołań M. B. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)

z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)

z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)

z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)

z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)

z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)

I.  oddala odwołania;

II.  zasądza od wnioskodawcy M. B. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. kwotę 240 (dwustu czterdziestu) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

Sygn. akt VI U 1088/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.stwierdził, że I. K. jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek I. M. B. (1)podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od 7 listopada 2011 roku do 30 listopada 2011 roku. Jako podstawę do wydania takiej decyzji wskazano ustalenia postępowania kontrolnego przeprowadzonego u płatnika, z których wynika, że płatnik zawarł z I. K.umowę o dzieło, której przedmiotem było wykonanie i oddanie zamawiającemu 100 sztuk polimerobetonowych desek gzymsowych.

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.stwierdził, że S. J. (1) jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek I. M. B. (1)podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od 7 lipca 2011 roku do 31 lipca 2011 roku. Jako podstawę do wydania takiej decyzji wskazano ustalenia postępowania kontrolnego przeprowadzonego u płatnika, z których wynika, że płatnik zawarł z S. J. (1)umowę o dzieło, której przedmiotem było położenie kostki brukowej przy ul. (...)w dzielnicy P.w S..

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.stwierdził, że A. K. (1) jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek I. M. B. (1)podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od 22 sierpnia 2011 roku do 30 września 2011 roku. Jako podstawę do wydania takiej decyzji wskazano ustalenia postępowania kontrolnego przeprowadzonego u płatnika, z których wynika, że płatnik zawarł z A. K. (1)umowę o dzieło, której przedmiotem było wykonanie odcinka sieci kanalizacji sanitarnej o długości 150 mb w ulicy (...)w S..

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.stwierdził, że J. K. (1) jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek I. M. B. (1)podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od 30 marca 2011 roku do 30 kwietnia 2011 roku. Jako podstawę do wydania takiej decyzji wskazano ustalenia postępowania kontrolnego przeprowadzonego u płatnika, z których wynika, że płatnik zawarł z J. K. (1)umowę o dzieło, której przedmiotem było wykonanie odlewu studzienek rewizyjnych z polimerobetonu.

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.stwierdził, że S. M. (1) jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek I. M. B. (1)podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od 24 lutego 2011 roku do 31 marca 2011 roku. Jako podstawę do wydania takiej decyzji wskazano ustalenia postępowania kontrolnego przeprowadzonego u płatnika, z których wynika, że płatnik zawarł z S. M. (1)umowę o dzieło, której przedmiotem było wykonanie odlewu studzienek rewizyjnych z polimerobetonu.

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.stwierdził, że J. R. (1) jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek I. M. B. (1)podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od 4 lipca 2011 roku do 31 lipca 2011 roku. Jako podstawę do wydania takiej decyzji wskazano ustalenia postępowania kontrolnego przeprowadzonego u płatnika, z których wynika, że płatnik zawarł z J. R. (1)umowę o dzieło, której przedmiotem było wykonanie odlewu studni odwodnieniowej z polimerobetonu.

W uzasadnieniu każdej z powyższych decyzji organ rentowy wskazał, że wykonywane przez zainteresowanych czynności polegające na wykonywaniu odlewu studzienek rewizyjnych z polimerobetonu, odlewu studni odwodnieniowej z polimerobetonu, wykonaniu odcinka sieci kanalizacji sanitarnej o długości 150 mb w ulicy (...) w S. oraz położenie kostki brukowej przy ul. (...) w dzielnicy P. w S. nie odpowiadały charakterystyce umów o dzieło. Czynności te nie prowadziły do konkretnego indywidualnie oznaczonego rezultatu, który można poddać sprawdzianom na istnienie wad fizycznych. Wskazał, że umowa o dzieło w odróżnieniu od umowy zlecenia jest umową rezultatu, który powinien być w umowie określony według obiektywnie sprawdzalnych cech. Dodatkowo organ rentowy wskazał, że wynagrodzenie było określone według stawki godzinowej.

Odwołania od wszystkich wyżej wymienionych decyzji złożył płatnik składek M. B. (1), zarzucając organowi rentowemu nieuzasadnione przyjęcie, że zainteresowani powinni być objęci ubezpieczeniami społecznym jako zleceniobiorcy, podczas gdy strony zawarły umowę o dzieło. Wyjaśnił, że sposób określenia wynagrodzenia w umowach wg stawki godzinowej nie podważa charakteru łączących strony umów, bowiem możliwość ustalenia wynagrodzenia za wykonanie dzieła według stawki godzinowej jest aprobowana w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Dalej pełnomocnik płatnika wskazał, że umowy łączące strony zawierały wszystkie elementy charakterystyczne dla umów o dzieło. Przewidziano, że dzieło zostanie wykonane za pomocą materiałów i narzędzi płatnika, określono termin wykonania dzieła oraz ustalono podstawę do obliczenia wynagrodzenia. Mając na uwadze powyższe pełnomocnik płatnika wniósł o zmianę decyzji poprzez stwierdzenie, że zainteresowani nie podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu oraz o zasądzenie na rzecz płatnika kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o ich oddalenie w całości, z argumentacją jak w zaskarżonych decyzjach oraz o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Postanowieniami z dnia 27 września 2013 roku i 12 grudnia 2013 roku, Sąd Okręgowy w Szczecinie połączył wszystkie sprawy z powyższych odwołań do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. B. (1)od 25 stycznia 1989 r. prowadzi działalność gospodarczą Zakład (...), której przedmiotem jest produkcja m.in. studzienek oraz galanterii mostowej (desek gzymsowych) z polimerobetonu.

Niesporne, a nadto:

- wydruk z CEiDG – k. 7 akt kontroli ZUS.

M. B. (1) w ramach działalności swojego przedsiębiorstwa w roku 2011 zatrudniał zarówno pracowników w oparciu o umowy o pracę, jak i osoby na podstawie umów cywilnoprawnych (umów zlecenia i umów o dzieło). W okresie objętym zaskarżonymi decyzjami zatrudniał przy produkcji od 8 do 15 osób, z czego dwie osoby były zatrudnione na podstawie umów o pracę na stanowisku polimerobetoniarzy, zaś z pozostałymi osobami podpisano umowy cywilnoprawne. Liczba pracujących u płatnika osób uzależniona była od ilości zamówień.

Niesporne, a nadto :

- zeznania wnioskodawcy M. B., k. 333-334 akt sądowych

Zadania pracowników zatrudnionych na stanowiskach polimerobetoniarzy oraz osób z którymi podpisano umowy cywilnoprawne niczym się nie różniły. Wszystkie osoby – niezależnie od formy zawartej umowy - wykonywały prace tego samego rodzaju, tj. prace przy odlewie i montażu produktów z polimerobetonu.

Dowód :

- zeznania M. B., k. 333-334 akt sądowych

W dniu 4 lipca 2011 roku M. B. (1) i J. R. (1) zawarli umowę, której przedmiot określili jako wykonanie dzieła w postaci „odlewu studni odwodnieniowej z polimerobetonu”. W § 2 określono termin podjęcia czynności służących wykonaniu dzieła na dzień 4 lipca 2011 roku a termin ukończenia na dzień 31 lipca 2011 roku. Wskazano, że odbiór dzieła nastąpi na podstawie prawidłowo wystawionego rachunku podpisanego przez obie strony umowy. W § 3 umowy zaznaczono, że zamawiający wyda wykonawcy narzędzia i materiały niezbędne do wykonania dzieła, a wykonawca zobowiązał się niezwłocznie po wykonaniu dzieła rozliczyć się z otrzymanych materiałów i narzędzi oraz zwrócić te, których nie zużył do wykończenia dzieła, najpóźniej w dniu odbioru dzieła przez zamawiającego. W §4 umowy wskazano, że wykonawcy za wykonanie dzieła przysługuje wynagrodzenie w wysokości 11,70 zł brutto za jedną roboczogodzinę, w oparciu o rachunek doręczony zamawiającemu najpóźniej w terminie 14 dni od zakończenia dzieła. W § 5 wskazano, że w przypadku wystąpienia wad zamawiający może żądać ich usunięcia w terminie siedmiu dni, a po upływie tego terminu może od umowy odstąpić, jeżeli nie dokonano naprawy dzieła, nie przyjąć naprawionego po terminie dzieła i od umowy odstąpić lub naprawione po terminie dzieło przyjąć i żądać obniżenia wynagrodzenia w odpowiedniej części.

Rachunek do tej umowy został wystawiony na kwotę 1.228,50 zł brutto. Płatnik wypłacił zainteresowanemu kwotę z tego rachunku.

Bezsporne, a nadto dowody:

- umowa z 4.07.2011 r., k. 95-96 akt sądowych

- rachunek, k. 97 akt sądowych

- karta wynagrodzeń , k. 98 akt sądowych

W dniu 30 marca 2011 roku M. B. (1) i J. K. (1) zawarli umowę, której przedmiot określili jako wykonanie dzieła w postaci „odlewu studzienek rewizyjnych z polimerobetonu”. W § 2 określono termin podjęcia czynności służących wykonaniu dzieła na dzień 30 marca 2011 roku a termin ukończenia dzieła - na dzień 30 kwietnia 2011 roku. Wskazano, że odbiór dzieła nastąpi na podstawie prawidłowo wystawionego rachunku podpisanego przez obie strony umowy. W § 3 umowy zaznaczono, że zamawiający wyda wykonawcy narzędzia i materiały niezbędne do wykonania dzieła, a wykonawca zobowiązał się, niezwłocznie po wykonaniu dzieła, rozliczyć się z otrzymanych materiałów i narzędzi oraz zwrócić te, których nie zużył do wykończenia dzieła, najpóźniej w dniu odbioru dzieła przez zamawiającego. W §4 wskazano, że wykonawcy za wykonanie dzieła przysługuje wynagrodzenie w wysokości 11,70 zł brutto za jedną roboczogodzinę, w oparciu o rachunek doręczony zamawiającemu najpóźniej w terminie 14 dni od zakończenia dzieła. W § 5 wskazano, że w przypadku wystąpienia wad zamawiający może żądać ich usunięcia w terminie siedmiu dni, a po upływie tego terminu może od umowy odstąpić, jeżeli nie dokonano naprawy dzieła, nie przyjąć naprawionego po terminie dzieła i od umowy odstąpić lub naprawione po terminie dzieło przyjąć i żądać obniżenia wynagrodzenia w odpowiedniej części.

Rachunki dotyczące wymienionej wyżej umowy zostały wystawione: w dniu 8 kwietnia 2011 roku na kwotę 239,85 zł brutto (jako tytuł wskazano „ (...) „odlewu studzienek rewizyjnych z polimerobetonu”); w dniu 6 maja 2011 roku na kwotę 2 416,05 zł brutto (jako tytuł wskazano „ (...) „odlewu studzienek rewizyjnych z polimerobetonu”).

Płatnik wypłacił zainteresowanemu kwoty wskazane w wymienionych wyżej rachunkach.

W okresie od 1 maja 2011 roku do 31 grudnia 2014 roku J. K. (1) i M. B. (1) łączyła umowa zlecenia, której przedmiotem było wykonywanie odlewów wyrobów polimerobetonowych według zleceń.

Bezsporne, a nadto dowody:

- umowa z 30.03.2011 r., k. 104-105 akt sądowych

- umowa zlecenia z 30.04.2011 r., k. 106-107 akt sądowych

- rachunki, k. 108-109 akt sądowych

- karta wynagrodzeń, k. 110 akt sądowych

W dniu 23 lutego 2011 roku M. B. (1) i S. M. (1) zawarli umowę, której przedmiot określili jako wykonanie dzieła w postaci „odlewu studzienek rewizyjnych z polimerobetonu”. W § 2 określono termin podjęcia czynności służących wykonaniu dzieła na dzień 24 lutego 2011 roku, a termin ukończenia na dzień 31 marca 2011 roku. Wskazano, że odbiór dzieła nastąpi na podstawie prawidłowo wystawionego rachunku podpisanego przez obie strony umowy. W § 3 umowy zaznaczono, że zamawiający wyda wykonawcy narzędzia i materiały niezbędne do wykonania dzieła, a wykonawca zobowiązał się, niezwłocznie po wykonaniu dzieła, rozliczyć się z otrzymanych materiałów i narzędzi oraz zwrócić te, których nie zużył do wykończenia dzieła, najpóźniej w dniu odbioru dzieła przez zamawiającego. W §4 wskazano, że wykonawcy za wykonanie dzieła przysługuje wynagrodzenie w wysokości 12,85 zł brutto za jedną roboczogodzinę, w oparciu o rachunek doręczony zamawiającemu najpóźniej w terminie 14 dni od zakończenia dzieła. W § 5 wskazano, że w przypadku wystąpienia wad zamawiający może żądać ich usunięcia w terminie siedmiu dni, a po upływie tego terminu może od umowy odstąpić, jeżeli nie dokonano naprawy dzieła, nie przyjąć naprawionego po terminie dzieła i od umowy odstąpić lub naprawione po terminie dzieło przyjąć i żądać obniżenia wynagrodzenia w odpowiedniej części.

Rachunki do tej umowy zostały wystawione na kwotę 719,60 zł brutto, jako tytuł wskazano: „ (...), oraz na kwotę 334,10 zł brutto, jako tytuł wskazano: „ (...). Płatnik wypłacił zainteresowanemu kwoty wskazane w wymienionych wyżej rachunkach.

Bezsporne, a nadto dowody:

- umowa z 23.02.2011 r., k. 99-100 akt sądowych

- rachunki, k.101-102 akt sądowych

- karta wynagrodzeń, k. 103 akt sądowych

W dniu 7 lipca 2011 roku M. B. (1) i S. J. (1) zawarli umowę, której przedmiot określili jako wykonanie dzieła w postaci „położenia kostki brukowej przy ul. (...) w dzielnicy P. w S.”. W § 2 określono termin podjęcia czynności służących wykonaniu dzieła na dzień 7 lipca 2011 roku, a termin ukończenia na dzień 31 lipca 2011 roku. Wskazano, że odbiór dzieła nastąpi na podstawie prawidłowo wystawionego rachunku podpisanego przez obie strony umowy. W § 3 umowy zaznaczono, że zamawiający wyda wykonawcy narzędzia i materiały niezbędne do wykonania dzieła, a wykonawca zobowiązał się, niezwłocznie po wykonaniu dzieła, rozliczyć się z otrzymanych materiałów i narzędzi oraz zwrócić te, których nie zużył do wykończenia dzieła, najpóźniej w dniu odbioru dzieła przez zamawiającego. W § 4 wskazano, że wykonawcy za wykonanie dzieła przysługuje wynagrodzenie w wysokości 11,70 zł brutto za jedną roboczogodzinę, w oparciu o rachunek doręczony zamawiającemu najpóźniej w terminie 14 dni od zakończenia dzieła. W § 5 wskazano, że w przypadku wystąpienia wad zamawiający może żądać ich usunięcia w terminie siedmiu dni, a po upływie tego terminu może od umowy odstąpić, jeżeli nie dokonano naprawy dzieła, nie przyjąć naprawionego po terminie dzieła i od umowy odstąpić lub naprawione po terminie dzieło przyjąć i żądać obniżenia wynagrodzenia w odpowiedniej części.

Rachunek do tej umowy został wystawiony na kwotę 778,05 zł brutto. Jako tytuł wskazano: „ (...)”. Płatnik wypłacił zainteresowanemu kwotę z tego rachunku.

Bezsporne, a nadto dowody:

- umowa z 7.07.2011 r., k. 111-112 akt sądowych

- rachunek, k. 113 akt sądowych

- karta wynagrodzeń, k. 114 akt sądowych

W dniu 22 sierpnia 2011 roku M. B. (1) i A. K. (2) zawarli umowę, której przedmiot określili jako wykonanie dzieła w postaci „wykonania odcinka sieci kanalizacji sanitarnej o długości 150 mb w ulicy (...) w S.”. W § 2 określono termin podjęcia czynności służących wykonaniu dzieła na dzień 22 sierpnia 2011 roku, a termin ukończenia na dzień 30 września 2011 roku. Wskazano, że odbiór dzieła nastąpi na podstawie prawidłowo wystawionego rachunku podpisanego przez obie strony umowy. W § 3 umowy zaznaczono, że zamawiający wyda wykonawcy narzędzia i materiały niezbędne do wykonania dzieła, a wykonawca zobowiązał się, niezwłocznie po wykonaniu dzieła, rozliczyć się z otrzymanych materiałów i narzędzi oraz zwrócić te, których nie zużył do wykończenia dzieła, najpóźniej w dniu odbioru dzieła przez zamawiającego. W §4 wskazano, że wykonawcy za wykonanie dzieła przysługuje wynagrodzenie w wysokości 11,70 zł brutto za jedną roboczogodzinę, w oparciu o rachunek doręczony zamawiającemu najpóźniej w terminie 14 dni od zakończenia dzieła. W § 5 wskazano, że w przypadku wystąpienia wad zamawiający może żądać ich usunięcia w terminie siedmiu dni, a po upływie tego terminu może od umowy odstąpić, jeżeli nie dokonano naprawy dzieła, nie przyjąć naprawionego po terminie dzieła i od umowy odstąpić lub naprawione po terminie dzieło przyjąć i żądać obniżenia wynagrodzenia w odpowiedniej części.

Rachunki do tej umowy zostały wystawione na kwoty: 982,80 brutto (jako tytuł wskazano „ (...) ułożenie 200 m rur wodno-kanalizacyjnych”), 2.614,95 zł brutto (jako tytuł wskazano „ (...) ułożenie 200 m rur wodno-kanalizacyjnych”) oraz na kwotę 608,40 zł brutto (jako tytuł wskazano „ (...) ułożenie 200 m rur wodno-kanalizacyjnych”). Płatnik wypłacił zainteresowanemu kwoty z wymienionych wyżej rachunków.

Bezsporne, a nadto dowody:

- umowa z 22.0.2011 r., k. 194-195 akt sądowych

- rachunki, k. 196-198 akt sądowych;

- karta wynagrodzeń, k. 199 akt sądowych

W dniu 7 listopada 2011 roku M. B. (1) i I. K. zawarli umowę, której przedmiot określili jako wykonanie dzieła w postaci „wykonania i oddania zamawiającemu 100 sztuk polimerobetonowych desek gzymsowych”. W § 2 określono termin podjęcia czynności służących wykonaniu dzieła na dzień 7 listopada 2011 roku, a termin ukończenia na dzień 30 listopada 2011 roku. Wskazano, że odbiór dzieła nastąpi na podstawie prawidłowo wystawionego rachunku podpisanego przez obie strony umowy. W § 3 umowy zaznaczono, że zamawiający wyda wykonawcy narzędzia i materiały niezbędne do wykonania dzieła, a wykonawca zobowiązał się, niezwłocznie po wykonaniu dzieła, rozliczyć się z otrzymanych materiałów i narzędzi oraz zwrócić te, których nie zużył do wykończenia dzieła, najpóźniej w dniu odbioru dzieła przez zamawiającego. W § 4 wskazano, że wykonawcy za wykonanie dzieła przysługuje wynagrodzenie w wysokości 12,84 zł za jedną prawidłowo wykonaną deskę gzymsową. W § 5 wskazano, że w przypadku wystąpienia wad zamawiający może żądać ich usunięcia w terminie siedmiu dni, a po upływie tego terminu może od umowy odstąpić, jeżeli nie dokonano naprawy dzieła, nie przyjąć naprawionego po terminie dzieła i od umowy odstąpić lub naprawione po terminie dzieło przyjąć i żądać obniżenia wynagrodzenia w odpowiedniej części.

Rachunek do tej umowy został wystawiony na kwotę 853,86 zł brutto. Jako tytuł wskazano „ (...) polimerobetoniarz”. Płatnik wypłacił zainteresowanemu kwotę wymienioną w rachunku.

Bezsporne, a nadto dowody:

- umowa z 7.11.2011 r., k. 146-147 akt sądowych

- rachunek, k. 148 akt sądowych

- karta wynagrodzeń, k. 149 akt sądowych

Zainteresowani nie wiedzieli przy podpisywaniu umowy (z góry) ile danych produktów polimerobetonowych będą zobowiązani wykonać w czasie trwania umowy. Przed podpisaniem z daną osobą umowy kierownik zakładu, G. B. (1), informował ją jedynie ogólnie na czym polegać będzie praca oraz wskazywał czas wykonania i stawkę wynagrodzenia. Informował również zainteresowanych, że będą pracować w ramach umowy o dzieło. Następnie pracownice zatrudnione przez płatnika jako kadrowe sporządzały umowy. O rodzaju umowy zawartej z daną osobą oraz o stawce wynagrodzenie decydował płatnik.

Wykonywanie odlewów i montaż produktów z polimerobetonu odbywały się w hali produkcyjnej przy ul. (...) w S.. Proces produkcyjny podzielony był na dwa etapy. W trakcie pierwszego etapie jedna grupa robotników wykonywała odlewy poszczególnych elementów – kręgów z polimerobetonu o różnej średnicy, desek gzymsowych, zaś w trakcie drugiego - kolejna grupa robotników montowała gotowe produkty.

Odlewy poszczególnych elementów wykonywane były w brygadach 4 osobowych, bowiem jedna osoba nie byłaby w stanie sama wykonać odlewu. Jedna osoba przygotowywała na maszynie, tzw. mieszalniku, całą zaprawę, następnie suwnicą podnoszono pojemnik z zaprawą i wlewano ją do formy. Suwnicę obsługiwała jedna osoba a pozostałe trzy osoby pomagały wprowadzić zaprawę do formy. Zaprawa po wylaniu stygła, a w tym czasie przygotowywano już następny odlew. Po wystygnięciu formę rozkręcano, a gotowy odlew przenoszono również przy użyciu suwnicy do pieca. W piecu poddawany był przez około godziny temperaturze ok. 50 stopni Celsjusza. Po wyciągnięciu z pieca, odlew transportowano poza halę, na plac do wystygnięcia i dopiero wówczas odbierany był przez drugą brygadę (również 4-5 osobową), która zajmowała się montażem gotowych studzienek. Nie było możliwym, żeby jedna osoba zmontowała całą studzienkę. Przy montażu był podział pracy – każda osoba montowała swój element. Brygadzista na bieżąco wydawał polecenia dotyczące pracy.

Prace wykonywane były zgodnie z poleceniami za pomocą dostarczonych przez płatnika narzędzi, w ściśle określonych godzinach. Poprawność wykonywania przez zainteresowanych odlewów była na bieżąco nadzorowana przez brygadzistów płatnika lub przez G. B. (1), jako bezpośredniego przełożonego

Zainteresowani nie mogli wykonywać powierzonych im prac w dowolnym, samodzielnie ustalonym czasie, nie mogli swobodnie rozkładać czasu pracy potrzebnego ich zdaniem na wykonanie powierzonych obowiązków w terminie zakreślonym w umowach o dzieło. Zainteresowani podejmowali prace zgodnie z harmonogramem prac narzuconym przez brygadzistę. Zdarzało się, że zainteresowani byli kierowani do innych prac niż wymienione w łączących ich z płatnikiem umowach. Zainteresowani używali wyłącznie materiałów powierzonych przez płatnika i wykonywali pracę na udostępnionych przez niego maszynach.

Wszystkie pracujące na rzecz płatnika osoby, przychodziły do pracy na teren budów lub do hali codziennie od poniedziałku do piątku o stałej godzinie: rano godzina 7.00 lub 8.00. Swoje obowiązki wykonywali przez co najmniej 8 godzin dziennie - do godziny 15.00/17.00. Płatnik prowadził ewidencję czasu pracy. Zainteresowani podpisywali listy obecności.

J. K. (1) i S. M. (1) zajmowali się wykonywaniem odlewów studzienek rewizyjnych z polimerobetonu, J. R. (1) zajmował się wykonywaniem odlewów studni odwodnieniowych, I. K. zajmował się wykonywaniem desek gzymsowych, S. J. (1) zajmował się układaniem kostki brukowej, natomiast A. K. (1) wykonywał sieć kanalizacji sanitarnej.

Dowód:

- zeznania zainteresowanego S. M., k. 306-307 w zw. z k. 310 akt sądowych

- zeznania zainteresowanego J. K., k.310-311 w zw. z k. 307-308 akt sądowych

- zeznania zainteresowanego J. R., k. 310 w zw. z k. 308-309 akt sądowych

- zeznania zainteresowanego A. K., k. 311 w zw. z k. 309 akt sądowych

Praca A. K. (1) odbywała się w brygadzie 4-osobowej i polegała na kładzeniu nowej instalacji kanalizacyjnej i remoncie starej w S. - P.. Tej pracy nie można było wykonywać pojedynczo. W momencie zawierania umowy z płatnikiem zainteresowany nie wiedział ile metrów kanalizacji położy. Pracą jego brygady kierował brygadzista. Kierownictwo decydowało o tym, jaką pracę brygada musi wykonać danego dnia. A. K. (1) miał obowiązek przychodzić do pracy na godzinę 7.00, bo jego praca musiała być wykonywana w ramach brygady. Praca brygady była uzależniona od dysponowania w określonych godzinach koparką. Wynagrodzenie zależało od liczby przepracowanych godzin i wypłacane było raz w miesiącu - 10. dnia następnego miesiąca

Dowód:

- zeznania zainteresowanego A. K., k. 311 w zw. z k. 309 akt sądowych

Rachunki do umów zainteresowanych sporządzały służby kadrowe płatnika na podstawie danych o liczbie godzin przez nich przepracowanych podawanych przez G. B. (1) i innych kierowników.

Dowód:

- zeznania świadka G. B., k. 309-310 akt sądowych.

Zainteresowani nie zostali zgłoszeni przez płatnika do ubezpieczeń emerytalnego i rentowych oraz wypadkowego.

Niesporne

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania okazały się nieuzasadnione.

Przedmiotem niniejszego postępowania była zasadność objęcia S. J. (1), I. K., A. K. (1), J. K. (1), S. M. (1), J. R. (1) ubezpieczeniami społecznym z tytułu pracy świadczonej przez zainteresowanych na rzecz płatnika M. B. (1) w okresach wskazanych w poszczególnych decyzjach.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalono na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach kontroli, w szczególności spornych umów i rachunków do nich, a także na podstawie przesłuchania zainteresowanych A. K. (1), J. K. (1), S. M. (1) i J. R. (1), które to zeznania – zgodne ze sobą i logiczne - Sąd uznał w całości za wiarygodne. Za wiarygodne uznano zeznania świadka G. B. (1) i M. B. (1), ale tylko w tej części, w której były one zgodne z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie. W pozostałym zakresie odmówiono im wiary.

Na tle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezspornym pozostawał tylko fakt, że zainteresowani, w okresach objętych zaskarżonymi decyzjami, wykonywali na rzecz płatnika czynności związane z produkcją elementów polimerobetonowych, a także montowaniem sieci kanalizacyjnej oraz położeniem kostki brukowej, otrzymując w zamian wynagrodzenie. Spór dotyczył zaś tego na jakich zasadach zainteresowani owe czynności wykonywali - czy w sposób odpowiadający wykonywaniu umów o dzieło, czy też – jak twierdził organ rentowy - umów o świadczenie usług. Powyższe ustalenia miały istotne znaczenie dla określenia, czy zainteresowani powinni być objęci – w okresach wskazanych w zaskarżonych decyzjach – ubezpieczeniami społecznymi, z obowiązkiem odprowadzenia przez płatnika składek na ubezpieczenia społeczne – emerytalno – rentowe i ubezpieczenie wypadkowe .

Stosownie do treści przepisu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity w brzmieniu obowiązującym w spornym okresie - Dz.U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.), obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegały, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej były osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej „zleceniobiorcami”, oraz osobami z nimi współpracującymi, z zastrzeżeniem ust. 4. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegały osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym nie podlegał natomiast pracownik wykonujący pracę na podstawie umowy o dzieło.

Jakkolwiek w polskim prawie obowiązuje zasada swobody zawierania umów, to jednak w postępowaniu przed Sądem dopuszczalne jest badanie rzeczywistego charakteru prawnego łączącej strony umowy. W szczególności Sąd ma obowiązek zbadać, czy dane postanowienia zawarte w umowie, czy też okoliczności związane z jej wykonywaniem nie wskazują, że strony zawierając danego rodzaju umowę nie wykroczyły poza granice swobody kontraktowej wyznaczone zgodnie z art. 353 ¹ k.c. m.in. przez kryteria właściwości – natury stosunku prawnego wynikającego z zawartej umowy.

Stosownie do treści przepisu art. 627 Kodeksu cywilnego, przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Elementami przedmiotowo istotnymi umowy o dzieło są więc: 1) określenie dzieła, do którego wykonania zobowiązany jest przyjmujący zamówienie, a także, z uwzględnieniem regulacji art. 628 w zw. z art. 627 k.c., 2) wynagrodzenia, do którego zapłaty zobowiązany jest zamawiający. Przedmiotem umowy jest zatem zobowiązanie do wykonania określonego dzieła, które może mieć charakter materialny jak i niematerialny, zaś sama umowa jest umową rezultatu. W wypadku wskazanej umowy cywilnoprawnej niezbędne jest, aby starania przyjmującego zamówienie doprowadziły w przyszłości do konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu jako koniecznego do osiągnięcia. Od umowy o dzieło odróżnić należy umowę o świadczenie usług (art. 750 k.c.), do której stosuje się przepisy dotyczące zlecenia. Umowa o świadczenie usług jest umową starannego działania, zatem jej celem jest wykonywanie określonych czynności, które nie muszą zmierzać do osiągnięcia rezultatu. Spełnieniem świadczenia jest samo działanie w kierunku osiągnięcia danego rezultatu.

Jak wynika z powyższego, umowa o dzieło należy do umów rezultatu, tzn. że oceny wykonania umowy dokonuje się przez pryzmat osiągnięcia konkretnego, indywidualnie oznaczonego wytworu, tj. dzieła, które może mieć postać zarówno materialną, jak i niematerialną. Należy przyjąć, że wykonanie oznaczonego dzieła jest zwykle określonym procesem pracy lub twórczości o możliwym do wskazania momencie początkowym i końcowym, którego celem jest doprowadzenie do efektu (rezultatu) przyjętego przez strony w momencie zawierania umowy. Ryzyko nieosiągnięcia rezultatu obciąża przy tym przyjmującego zamówienie. W umowie o dzieło powinien być więc określony jej rezultat, w sposób z góry przewidziany, w szczególności przy użyciu obiektywnych jednostek metrycznych. Zawarta w tego typu rezultatach myśl twórcza czy też techniczna składa się na określoną całość i jest jej integralnym elementem. Dzieło nie musi mieć przy tym cech indywidualności w takiej mierze jak utwór, nie zawsze musi być tworem jedynym i niepowtarzalnym, chronionym prawem autorskim i wymagającym od jego autora posiadania specjalnych umiejętności. Tym niemniej, musi być wyrazem kreatywności, umiejętności, myśli technicznej, i powinno być przedmiotem zindywidualizowanym już w samej umowie. Dzieło jest rezultatem przyszłym, z reguły czasochłonnym, strony muszą przewidzieć upływ pewnego czasu na wykonanie zamówienia. Z takim założeniem co do zasady nie koresponduje więc wykonywanie czynności powtarzalnych. Natomiast, to co charakterystyczne jest dla umowy o świadczenie usług, to obowiązek starannego działania – starannego wykonywania umówionych czynności.

W orzecznictwie podkreśla się przy tym, że umowy, której przedmiotem są usługi w szerokim tego słowa znaczeniu nie można uznać za umowę o dzieło, lecz umowę o świadczenie usług, do której stosuje się odpowiednio przepisy o umowie zlecenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2008 r., I PK 315/07, Lex nr 470956). W wyroku z dnia 19 marca 2008 r. (sygn. akt I ACa 83/08, Lex nr 466437) Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyjaśnił natomiast, że wykonywanie powtarzalnych czynności - usług w pewnym przedziale czasowym, nie może zostać zakwalifikowane jako umowa o dzieło z uwagi na ciągłość czynności.

Na podstawie przedstawionej wyżej charakterystyki tych dwóch rodzajów umów stwierdzić należy, że treść postanowień spornych umów łączących płatnika z zainteresowanymi oraz sposób ich realizacji wskazuje na to, że nie zawierały one istotnych elementów umowy o dzieło.

Po pierwsze, w każdej ze spornych umów łączących płatnika z zainteresowanymi nie określono żadnego zindywidualizowanego przedmiotu spełniającego kryteria dzieła. W toku procesu ustalono bowiem, iż w dacie zawierania poszczególnych umów zainteresowani oraz płatnik nie porozumieli się co do tego, że zadaniem zainteresowanych miało być wykonanie ściśle określonych „dzieł”. Takie ustalenie wymagałoby bowiem wykazania, że obie strony tej samej umowy od początku, tj. od momentu jej zawarcia zgodnie dążyły do osiągnięcia tego samego celu, który był przy tym jednoznacznie i precyzyjnie określony. Z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika, że takich postanowień pomiędzy stronami spornych umów nie było, a nawet nie mogło być z uwagi na charakter wykonywanych przez zainteresowanych prac. Zainteresowani S. M. (1), J. K. (1) i J. R. (1) zeznali, że w momencie zawierania umowy nie wiedzieli ile sztuk odlewów produktów polimerobetonowych mają wykonać. Jak wyjaśnił J. K., zależało to od bieżących zleceń dziennych, które otrzymywali na początku zmiany. Natomiast J. R. zeznał, iż „przy zawieraniu umowy o dzieło ( …) pan B. nie powiedział ile tych studzienek będę montował, ich liczba zależała od tego ile daliśmy radę w danym dniu montować”. A. K. (1) również wskazał, że w momencie zawierania umowy z płatnikiem nie wiedział ile metrów kanalizacji położy, „bo tego się nigdy nie wie” k. 309. Taka sama sytuacja dotyczyła pozostałych zainteresowanych S. J. (1) w swojej umowie miał tylko wpisane ogólne „położenie kostki brukowej przy ul. (...) w dzielnicy P. w S.”, a wynagrodzenie uzależnione od wykonanych metrów kwadratowych. Z kolei zapis w umowie I. K. dotyczący wykonania i oddania płatnikowi „100 sztuk polimerobetonowych desek gzymsowych” okazał się fikcją, ponieważ – jak wynika z rachunku wystawionego dla tego zainteresowanego na kwotę 853,86 zł brutto - wykonał on tylko 75,76 desek (wartość jednej deski określona w § 4 umowy stanowi kwotę 11,27 zł brutto). W świetle powyższych ustaleń Sąd uznał, że również i umowa I. K. z dnia 7 listopada 2011 r. nie określała dzieła w prawidłowy sposób (abstrahując już od tego czy wykonanie takiej liczby desek w procesie produkcyjnym zakładu płatnika można było w ogóle uznać za dzieło).

W świetle powyższych ustaleń Sąd uznał, że strony przy zawieraniu umów nie dokonywały de facto żadnej indywidualizacji ich przedmiotu. Gdyby faktycznie płatnik i zainteresowani zawarli umowę o dzieło, indywidualizacja taka byłaby niezbędna do oceny, czy przedmiot umowy został wykonany zgodnie z jej wskazaniami, a w konsekwencji czy wykonującemu dzieło przysługuje określone w umowie za wykonanie dzieła wynagrodzenie. Tym samym nie można uznać, aby w analizowanym przypadku strony oznaczyły dzieło zgodnie z wymogami art. 627 Kodeksu cywilnego. Żadna z umów łączących płatnika z zainteresowanymi (poza umową I. K.) nie dotyczyła wykonania konkretnej liczby wyrobów polimerobetonowych czy położenia określonej liczby metrów kwadratowych kostki brukowej czy kanalizacji. Z umów tych wynika tylko, że zainteresowani zobowiązali się wykonywać w określonym czasie określone wyroby z polimerobetonu (studzienki rewizyjne, zbiorniki), za określonym wynagrodzeniem, niezależnym jednak od ilości wykonanych przedmiotów, lecz tylko od liczby przepracowanych godzin. Na tej podstawie nie można więc ustalić co konkretnie miało stanowić „dzieła” poszczególnych pracowników, których wykonanie zwalniało ich z obowiązku wykonywania dalszej pracy na rzecz odwołującego.

W umowie łączącej płatnika ze S. J. (1) jest mowa jedynie o położeniu kostki brukowej przy ul. (...) w dzielnicy P. w S., czyli o pracy rodzajowej, niemającej charakteru zindywidualizowanego. W ocenie Sądu „ułożenie kostki brukowej” z definicji zakłada ciągłe i powtarzalne czynności, sprecyzowane jedynie co do miejsca, i wymagające starannego działania, co sprzeciwia się zakwalifikowaniu ich jako wykonywanych w ramach umowy o dzieło. Także i w tym przypadku praca wykonywana przez zainteresowanego nie wymagała wyjątkowych predyspozycji, nadto wykonując ją posługiwał się prostymi narzędziami i w zasadzie siłą własnych rąk. S. J. (2) musiał legitymować się pewnymi umiejętnościami, sprawnością, jednak wymagania stawiane przez płatnika nie wykraczały poza zwykłe umiejętności przy pracy fizycznej.

Należy także podkreślić, iż w umowie łączącej płatnika z J. R. (1) jej przedmiot określono jako wykonanie dzieła w postaci „odlewu studni odwodnieniowej z polimerobetonu”, tymczasem J. R. (1) zeznał, że w ramach tej umowy pracował przy montażu studzienek. Wskazał również, iż w ramach umowy montował nie jedną a wiele studzienek, w zależności od liczby zleceń. Podobnie było w przypadku umowy płatnika z S. M. (1), w której przedmiot określono jako „wykonanie odlewu studzienek rewizyjnych z polimeronetonu”, natomiast - jak wynika z zeznań S. M. - zajmował się on przede wszystkim montażem i załadunkiem studzienek. S. M. (1) wskazał również, że „jak się zrobiło jedną studzienkę, to się szło do następnej, a jak nie było pracy przy studzienkach, to brygadzista przydzielał inną pracę też związano ze studzienkami np. wywiercenie otworów”.

Powyższe potwierdza, iż sam płatnik nie traktował wpisanego do spornych umów przedmiotu jako istotny. W świetle powyższych ustaleń, jasno wynika, że w ramach zawieranych z płatnikiem umów zainteresowani byli kierowani do innych prac niż wymienione w umowach, co również potwierdza, iż nie wykonywali oni konkretnych, z góry określonych dzieł, a szereg różnych prac, zlecanych stosownie do potrzeb płatnika.

Przy analizie przedmiotu powyższych umów istotne było także to, że zainteresowani wykonywali czynności powtarzalne, a do tego niewymagające specjalistycznej wiedzy, choć wymagające pewnego przygotowania i doświadczenia w pracy. Z definicją umowy o dzieło nie koresponduje także wykonywanie czynności powtarzalnych w systemie pracy zespołowej (w ramach brygady). Szereg powtarzalnych czynności, zwłaszcza takich, które składają się na zorganizowany cykl działania, nawet gdy prowadzi do wymiernego efekt, nie może być rozumiany jako jednozrazowy rezultat i kwalifikowany jako realizacja umowy o dzieło. Przedmiotem umowy o dzieło nie może być bowiem osiąganie kolejnych, bieżąco wyznaczanych rezultatów. Tego rodzaju czynności są natomiast charakterystyczne jest dla umowy o świadczenie usług, którą definiuje obowiązek starannego działania – starannego i cyklicznego wykonywania umówionych czynności.

Z ustaleń stanu faktycznego wynikało również, że zainteresowani w spornym okresie pozostawali w relacji zbliżonej do podporządkowania pracowniczego. Zasada podporządkowania pracownika polega na obowiązku stosowania się do poleceń przełożonego, które pozostają w związku z wykonywaną pracą, tj. jej organizacją i przebiegiem. Kodeks pracy, normując różne rodzaje stosunków pracy, wszystkie te stosunki prawne opiera m.in. na zasadzie podporządkowania pracownika regulaminowi pracy i poleceniom pracodawcy (por. wyr. SN z 19.02.1987 r., I PR 6/87, OSN 1988/4/52). Granice podporządkowania zakreślają bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa (nie tylko prawa pracy, ale i innych gałęzi prawa, np. prawa karnego), zasady współżycia społecznego, rodzaj umówionej pracy (wyjątki zostały ściśle określone - patrz np. art. 42 § 4 oraz art. 81 § 3 k.p.) oraz zagrożenia dla zdrowia i życia (patrz art. 210 k.p.). Podporządkowanie pracownika może polegać na określeniu przez pracodawcę czasu pracy i wyznaczeniu zadań, natomiast co do sposobu ich realizacji pracownik ma pewien zakres swobody, zwłaszcza jeżeli wykonuje zawód twórczy (wyr. SN z 07.09.1999 r., I PKN 277/99, OSN 2001/1/18). Mając na uwadze powyższe, Sąd zwrócił uwagę, że z zeznań zainteresowanych wynika, że prace przez nich wykonywane mieściły się w normalnym, typowym procesie organizacyjnym, w ramach którego funkcjonował Zakład (...). Zainteresowani nie mogli wykonywać powierzonych im prac w dowolnym, samodzielnie ustalonym czasie, nie mogli również swobodnie rozkładać czasu pracy potrzebnego - ich zdaniem - na wykonanie powierzonych obowiązków w terminie zakreślonym w umowach o dzieło. Zainteresowani podejmowali prace etapami, zgodnie z harmonogramem prac narzuconym przez brygadzistę. To brygadzista jako reprezentant płatnika decydował jaki etap prac w danym dniu będą wykonywać zainteresowani. Co więcej z ustaleń stanu faktycznego wynikało, że wszystkie pracujące na rzecz płatnika osoby przychodziły do pracy codziennie o stałej godzinie: rano na godzinę 7.00, ewentualnie 8.00, swoje obowiązki wykonywały przez co najmniej 8 godzin dziennie - do godziny 15 – 17.00. Nie było przy tym możliwe, aby zainteresowani wykonali powierzone im prace w innych godzinach. Nadto czynności były przez nich wykonywane w miejscu prowadzenia działalności przez płatnika, czyli w miejscu określonym przez płatnika. Płatnik prowadził ewidencję czasu pracy, zainteresowani podpisywali listy obecności i w czasie pracy pozostawali w dyspozycji płatnika. Co więcej, prace wykonywane przez zainteresowanych w ramach spornych umów odbywały się pod nadzorem brygadzisty lub kierownika, co również przeczy istocie umowy o dzieło. Zainteresowani używali wyłącznie materiałów powierzonych przez płatnika i pracowali na udostępnionych przez niego maszynach, co także – jak już wskazano powyżej - przeczy charakterystycznej dla umowy o dzieło swobodzie wykonawcy co do miejsca i czasu wykonywania dzieła.

Podkreślić należy, że w sporych umowach strony nie przewidziały w ogóle możliwości zastępstwa, co również charakterystyczne jest bardziej dla umów o pracę i świadczenie usług.

Podobnie sposób wynagradzania zainteresowanych w ramach spornych umów jest sprzeczny ze sposobem wynagradzania charakterystycznym dla umowy o dzieło. Zainteresowani otrzymywali wynagrodzenie wyliczane na podstawie ilości godzin przepracowanych, bądź też na podstawie ilości wykonanych sztuk (tylko I. K.), a nie za wykonanie określonego dzieła.

Z materiału dowodowego nie wynika również czy zainteresowani w rzeczywistości podlegali jakiejkolwiek odpowiedzialności za wady dzieła, co jest jedną z cech odróżniających umowy starannego działania od umów rezultatu. Tymczasem możliwość stosowania przepisów o odpowiedzialności za wady jest elementem konstytutywnym umowy o dzieło. Strony nie przewidziały w umowach żadnego mechanizmu kontrolnego.

Na koniec podkreślić należy, iż identycznie jak zainteresowani wykonywały pracę również osoby zatrudnione przez płatnika na podstawie umów o pracę oraz umów zlecenia, a zatem osoby, od których nie wymaga się wytworzenia dzieła a jedynie starannego działania. Trzeba także zauważyć, iż bezpośrednio po zakończeniu wykonywania umowy o dzieło przez J. K. (1), M. B. (1) zawarł z nim umowę zlecenia, (której przedmiot określił jako „wykonanie odlewów wyrobów polimerobetonowych według zleceń”), w ramach której J. K. (1) wykonywał te same czynności, które realizował dla płatnika w ramach spornej umowy.

Zważając na powyższe, uznać należało, że postanowienia zawarte w spornych umowach oraz okoliczności związane z ich wykonywaniem wskazują, że płatnik zawierając z zainteresowanymi umowy nazwane umowami o dzieło wykroczył poza granice swobody kontraktowej wyznaczone zgodnie z art. 353 ¹ k.c. m.in. przez kryteria właściwości – natury stosunku prawnego wynikającego z zawartej umowy. W rzeczywistości sporne umowy miały charakter umów o świadczenie usług, czego konsekwencją było uznanie ich za statuujące obowiązek objęcia zainteresowanych ubezpieczeniami emerytalno-rentowymi i wypadkowym.

Reasumując, Sąd uznał zaskarżone decyzje za prawidłowe i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołania płatnika w punkcie I. sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II. wyroku na podstawie przepisów art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 4 ust. 1 i w zw. z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002 nr 163 poz. 1349 z późn. zm.). Skoro bowiem płatnik przegrał zainicjowany przez siebie proces, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, musi ponieść związane z nim koszty, które w tym przypadku ograniczyły się do wynagrodzenia pełnomocnika organu rentowego, będącego radcą prawnym.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...)

3.  (...)