Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 247/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 23 sierpnia 2024 roku wydany w sprawie III K 112/24.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, to jest art.4 k.p.k. i art.410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść skazanego w szczególności zawartych w opinii o skazanym w sprawie o wydanie wyroku łącznego, a co za tym idzie dokonanie niepełnej oceny zebranego materiału dowodowego w sprawie oraz art.7 k.p.k. poprzez dokonanie błędnej oceny zgromadzonego materiału polegającej na przyjęciu, że w stosunku do skazanego nie wystąpiły przesłanki zastosowania zasady pełnej absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej pozbawienia wolności podczas, gdy z materiału sprawy wynika, że w tej sprawie zachodziły podstawy do zastosowania tej zasady.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca skazanego kwestionując rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w zakresie wysokości kary łącznej podniósł zarzuty obrazy przepisów postępowania i choć wydaje się, że rzeczywista intencja apelanta była inna o czym przekonuje tak wniosek odwoławczy jak i uzasadnienie podniesionych zarzutów tym nie mniej, zważając na treść art.433§2 k.p.k., koniecznym stało się wskazanie podstaw przyjętej, a wskazanej powyżej oceny podniesionych w rozpoznawanym środku odwoławczym zarzutów.

W ocenie Sądu II Instancji Sąd Okręgowy rozpoznając przedmiotową sprawę nie naruszył art.410 k.p.k. Przepis ten określa podstawę dowodową wyroku stanowiąc, iż może nią być tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Sąd bowiem rozstrzyga w sprawie, przyjmując za podstawę swej decyzji całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej. Istotnym przy tym jest, że „Stosownie do treści art.410 k.p.k. sąd rozstrzygając w sprawie za podstawę swojego orzeczenia powinien przyjmować całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Stąd też przedmiotem jego rozważań muszą być wszystkie dowody i wynikające z nich okoliczności - istotne dla rozstrzygnięcia nie tylko o sprawstwie, winie czy kwalifikacji prawnej, przypisanego oskarżonemu czynu, ale również o wymierzonej wobec niego karze.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2008 roku). W tym zakresie wyłącznie uzupełniająco można wskazać, czego jak się wydaje apelant nie uwzględnił, że „Wymóg orzekania na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie oznacza bynajmniej, że na sądzie orzekającym ciąży bezwzględny obowiązek przywoływania i wypowiadania się odnośnie wszystkich bez wyjątku dowodów.” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 roku).

Z treści omawianych zarzutów wynika, że, zdaniem apelanta, Sąd I Instancji za podstawę swego orzeczenia nie uwzględnił wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść skazanego. Stanowisko to zasadne nie jest. Dla wykazania słuszności prezentowanej oceny wystarczającym jest odwołanie się do treści uzasadnienia kwestionowanego orzeczenia albowiem bez wątpliwości wynika z niego, że Sąd Okręgowy rozstrzygając w sprawie przedmiotowej miał na uwadze wszystkie przeprowadzone dowody i nie traktował ich wybiórczo. Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw by twierdzić, że Sąd I Instancji w sprawie niniejszej orzekał z naruszeniem art.410 k.p.k. Dodać do tego należy, iż czym innym jest pominięcie określonego dowodu w procesie orzekania (nieuwzględnienie wszelkich okoliczności), a czym innym jest przyjęcie jego określonej oceny. Dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób odmienny niż oczekiwałaby tego strona nie jest przecież pominięciem dowodu w znaczeniu określonym art.410 k.p.k. To, że określony dowód został oceniony oznacza właśnie, że dowód ten został wzięty pod rozwagę, nie pomięto go, a gdyby chcieć taką sytuację procesową oceniać inaczej to należałoby przyjąć, że inna niż oczekiwana przez stronę ocena dowodu oznacza jego pominięcie. Niezasadność takiego stanowiska, jak się wydaje, nie wymaga dalszego motywowania. Odwołując się do treści uzasadnienia sporządzonego przez Sąd Okręgowy zauważyć należy, iż Sąd ten, wprawdzie syntetycznie lecz jednak wyraźnie i skutecznie wykazał dlaczego uznał, iż dowody, którymi dysponował nie były wystarczające do zastosowania zasady pełnej absorpcji przy określaniu wysokości kary łącznej wymierzanej skazanemu.

W ocenie Sądu Odwoławczego w przedmiotowej sprawie nie doszło również do naruszenia art.4 k.p.k. Wskazany przepis nakłada na każdy organ obowiązek badania i uwzględniania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. Z treści rozpoznawanej apelacji nie wynika w żaden sposób by Sąd I Instancji w swym procedowaniu naruszył art.4 k.p.k. W ocenie Sądu II Instancji istnieją podstawy do stwierdzenia, że podstawą wskazania przez apelanta, iż naruszona została norma wskazanego przepisu było jego niewłaściwe rozumienie. Czym innym jest przecież to, czy w sprawie wzięto pod uwagę w trakcie czynionych ocen okoliczności przemawiające na korzyść i niekorzyść oskarżonego (o czym stanowi art.4 k.p.k.), a czym innym jest nadanie określonym okolicznościom (wynikającym z dowodów) wiary lub jej odmówienie. Apelant zdaje się tego nie rozróżnia. Z treści uzasadnienia sporządzonego w sprawie niniejszej jednoznacznie wynika, iż przedmiotem ocen były wszelkie dowody, te które w swej wymowie były korzystne dla skazanego i te, które wymowę swą miały przeciwną. Skoro sąd oceniając dowody ocenił je w przyjętym sposobie to nie oznacza to, że naruszony został art.4 k.p.k. Jak to wskazano czym innym jest nieuwzględnienie (pominięcie) określonych okoliczności, a czym innym jest odmówienie im wiary.

Odnosząc się do zarzutu dokonania przez Sąd I Instancji niewłaściwej oceny przeprowadzonych dowodów mających swe znaczenie dla wyboru metody ustalania wysokości kary łącznej, oceny mającej być dokonaną z naruszeniem art.7 k.p.k., to wskazać należy, iż z przedstawioną argumentacją zarzut ten mającą wykazać zgodzić się nie można było bowiem w swej istocie koncentruje się ona forsowaniu własnej oceny, a nie na wykazaniu naruszenia art.7 k.p.k. Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie przeprowadził wystarczające postępowanie, a dowody poddał następnie rzetelnej ocenie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski, w zakresie podstaw ustalania wysokości kary łącznej. Jak wynika to z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu Orzekającego były wszystkie istotne okoliczności sprawy. Dowody zebrane w sprawie ocenione zostały zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W takiej sytuacji stanowisko Sądu I Instancji korzysta z ochrony przewidzianej w art.7 k.p.k. Instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Apelacja obrońcy skazanego nie przytoczyła takich okoliczności, które mogłyby podważać prawidłowe oceny Sądu Orzekającego. W tym zakresie zważono, iż zarzut naruszenia art.7 k.p.k. może być tylko wtedy skuteczny, gdyby zasadność ocen i wniosków dokonanych przez Sąd Okręgowy nie odpowiadałaby przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego, a tego skarżący w swym środku odwoławczym nie wykazał. Stanowisko apelanta i jego uzasadnienie sprowadza się, w ocenie Sądu Apelacyjnego, do polemiki z ocenami Sądu Orzekającego i nie wskazuje jakich to konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I Instancji. Samo przeciwstawienie się przyjętym ocenom i wyrażenie odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o naruszeniu przez Sąd Okręgowy art.7 k.p.k.

Odnosząc się do istoty stanowiska odwołującego się obrońcy skazanego zauważyć należy, iż karę łączną, zgodnie z przepisami mającymi w sprawie przedmiotowej zastosowanie, orzeka się biorąc za podstawę kary wymierzone z osobna za każde z przestępstw ustalając jej wysokość od powyżej najwyższej z nich do ich sumy. Ustalając wysokość kary łącznej kierować należy się ogólnymi zasadami wymiaru kary przy jednoczesnym zastosowaniu trzech zasad określania jej wysokości. Pierwszą z nich jest zasada absorpcji (pochłaniania) polegająca na tym, że kara najsurowsza z orzeczonych pochłania pozostałe kary, drugą jest zasada kumulacji polegająca na sumowaniu kar orzeczonych za każde przestępstwo i wreszcie trzecią zasadą, na podstawie której możliwe jest określenie wysokości kary łącznej jest zastosowanie zasady mieszanej polegającej na częściowym zastosowaniu absorpcji i częściowo kumulacji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I Instancji w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy zebrał i przeprowadził dowody, które niezbędnymi były tak dla ustalenia formalnych podstaw umożliwiających wydanie wyroku łącznego jak i dla ustalenia okoliczności istotnych dla ukształtowania wobec skazanego wysokości kary łącznej pozbawienia wolności. Zauważyć przy tym należy, iż skarżący w swym środku zaskarżenia nie kwestionował faktycznych ustaleń Sądu Okręgowego odnoszących się do formalnych podstaw umożliwiających wydanie wyroku łącznego. Zakwestionowane zostały wyłącznie te ustalenia Sądu Orzekającego mające swój wpływ na ustalenie wysokości kary łącznej pozbawienia wolności. W tym zakresie podniesiono, iż wbrew ocenie Sądu Okręgowego zebrane w sprawie dowody dają podstawy do kształtowania kary łącznej pozbawienia wolności przy pełnym zastosowaniu zasady absorpcji.

W ocenie Sądu Odwoławczego uwzględnienie postulatu apelującego w części dotyczącej kary łącznej pozbawienia wolności nie jest uprawnione. W tym zakresie zważono, iż zasada absorpcji kar przy wymierzaniu kary łącznej winna być, między innymi, stosowana tam, gdzie pomiędzy przestępstwami, za które orzeczono kary mające być objętymi karą łączną zachodzi bliski związek podmiotowy i przedmiotowy, który to związek rozumieć należy jako podobieństwo rodzajowe przestępstw, za które wymierzono kary mające być objęte karą łączną, podobną motywację i zbliżony czas popełnienia każdego z nich. O ile, jak wynika to z opisu czynów popełnionych przez skazanego część z nich jest rodzajowo podobna i popełnione zostały one przez niego z podobnej motywacji jak również popełnione zostały one w relatywnie bliskich odstępach czasu, co mogłoby stanowić podstawę do zastosowania przy ustalaniu wysokości kary łącznej pozbawienia wolności zasady pełnej absorpcji to jednak zastosowaniu tej zasady przeciwstawia to, że przyjęcie jej w czystej postaci bądź w szerszym niż to uczyniono w zaskarżonym orzeczeniu zakresie za podstawę ustalania wysokości kary łącznej pozbawienia wolności spowodowałoby powstanie sytuacji, w której, realnie rzecz biorąc, przynajmniej jeden z czynów skazanego pozostałyby bezkarnym, co stwarzać mogłoby niesłuszne przekonanie, iż korzystnym jest dla sprawcy popełnienie przez niego kilku czynów albowiem, przy spełnieniu formalnych przesłanek, kara najwyższa pochłonie pozostałe kary i nie znajdzie ona odzwierciedlenia w karze łącznej.

Tak jak przyjął to Sąd I Instancji orzekając o karze łącznej pozbawienia wolności nieuprawnionym jest także ustalanie wysokości wymierzonej skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności przy zastosowaniu zasady całkowitej kumulacji. W ocenie Sądu Odwoławczego stosowanie tej zasady winno zawsze następować z należytą ostrożnością i wyłącznie w sytuacji, gdy istnieją ku temu podstawy. Takie postępowanie jest o tyle uprawnione, że zastosowanie zasady kumulacji, a więc prostego sumowania kar jednostkowych doprowadzić może do nadmiernej surowości kary łącznej orzekanej wprawdzie za kilka czynów jednakże wymierzanej konkretnej osobie. Przeciwko zastosowaniu w sytuacji skazanego zasady pełnej kumulacji przemawia to, że zastosowanie jej doprowadziłoby do zatracenia momentu indywidualizacji kary, a poprzez to spowodowałoby, że nie byłaby ona adekwatna do całego, a będącego przedmiotem rozpoznania w ramach prowadzonego postępowania o wydanie wyroku łącznego, przestępnego działania skazanego. Mając na uwadze powyższe oraz bacząc na resocjalizacyjne oddziaływanie kary łącznej podzielić należało stanowisko Sądu Okręgowego, iż nieuprawnionym jest stosowanie zasady pełnej kumulacji przy ustalaniu wysokości kary łącznej pozbawienia wolności.

Skazanemu zaskarżonym wyrokiem wymierzono karę łączną siedmiu lat i siedmiu miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu Apelacyjnego wysokość tej kary ustalona została prawidłowo i brak jest podstaw do ingerencji w tą część zaskarżonego wyroku.

Przyjmując powyższą ocenę uwzględniono, iż przy ustalaniu wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności kierować należało się ogólnymi zasadami wymiaru tej kary określonymi w art.53§1 k.k. jak również, co przedstawiono poprzednio, zasadnie uznano, że ustalając wymiar kary łącznej pozbawienia wolności brak było podstaw do kształtowania tej kary przy zastosowaniu pełnej absorpcji i pełnej kumulacji. W tej sytuacji wysokość kary łącznej wymierzonej skazanemu ustalić należało przy częściowym zastosowaniu każdej z powyższych zasad ustalania wymiaru kary łącznej. W tym zakresie wskazać należy, iż spośród ogólnych zasad wymiaru kary określonych w art.53§1 k.k. wpływu na wysokość kary łącznej nie mógł mieć wzgląd na społeczną szkodliwość czynów, za które wymierzono kary podlegające łączeniu jak również wpływu na tą karę nie mogły mieć jego warunki i właściwości osobiste oraz stopień zawinienia. Okoliczności te zostały uwzględnione przy ustalaniu wysokości kar jednostkowych i ponowne uwzględnienie powyższych okoliczności nie byłoby prawidłowe albowiem doprowadziłoby do dwukrotnego zastosowania tych samych okoliczności. Raz przy ustalaniu wysokości kary za poszczególne czyny i powtórnie przy ustalaniu wysokości kary łącznej. Koniecznym było jednak, tak jak wskazał to Sąd I Instancji pisemnie motywując swe stanowisko, uwzględnienie stopnia związku zachodzącego między poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, ich łączność przedmiotową i podmiotową.

Zgodnie z art.53§1 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę. Tak więc Sądowi I Instancji ustawodawca pozostawił swobodę w kształtowaniu indywidualnego wymiaru kary, co jest jedną z konsekwencji realizowanej jedynie przed sądem zasady bezpośredniości. Sąd odwoławczy jedynie wówczas ma podstawy do ingerencji w tę część zaskarżonego wyroku, kiedy stwierdzi, że orzeczona kara jest niewspółmierna do wszelkich występujących w sprawie okoliczności przy czym niewspółmierność ta wystąpić musi w stopniu rażącym. Do postawienia takiego wniosku w niniejszej sprawie podstaw nie ma. Skazanemu wymierzono karę łączną siedmiu lat i siedmiu miesięcy pozbawienia wolności i, jak wynika to z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy ustalając wysokość tej kary kierował się dyrektywami jej wymiaru zachowując właściwy umiar tak, że wymierzona skazanemu kara jawi się jako słuszna i sprawiedliwa. W tej sytuacji nie można było przyjąć, iż wysokość kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej skazanemu razi swą surowością.

Sąd I Instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w kształtowaniu wymiaru kary rolą zaś sądu odwoławczego jest kontrola czy granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. W ramach prowadzonego postępowania odwoławczego ingerencja sądu odwoławczego w zakresie wysokości kary możliwa jest tylko wówczas, gdy stwierdzone zostanie, że ma ona charakter rażąco niewspółmierny. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które mają zasadniczy wpływ na wymiar kary można byłoby przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy zastosowaniu dyrektyw jej wymiaru. Istotnym jest, że nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę wymierzoną przez sąd pierwszej instancji można byłoby nazwać karą rażąco niewspółmierną, co oznacza niewspółmierność w stopniu nie dającym się zaakceptować. Kara rażąco niewspółmierna jest taką karą, której wysokość i sposób ukształtowania ustalono wprawdzie w granicach ustawowego zagrożenia to jednak nie uwzględniono we właściwy sposób dyrektyw ustalania jej wysokości.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy jednoznacznie stwierdzić należy, iż karze łącznej pozbawienia wolności wymierzonej skazanemu nie można przypisać waloru rażącej niewspółmierności. Stanowisko powyższe znajduje swe potwierdzenie w dowodach zebranych w toku rozpoznania sprawy i wnioskach zeń wynikających. Sąd I Instancji, jak wynika to z pisemnych motywów skarżonego orzeczenia, dostrzegł i właściwie ocenił wszelkie okoliczności mające wpływ na ustalenie wysokości kary łącznej pozbawienia wolności. Taki stan rzeczy sprawia, że kara łączna wymierzona skazanemu spełnia stawiane przed nią cele w zakresie prewencji indywidualnej oraz pomocna będzie w procesie jego dalszej resocjalizacji. W ocenie Sądu Apelacyjnego wysokość kary łącznej pozbawienia wolności określonej wobec skazanego realizuje także stawiane przed nią cele w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa.

W ocenie Sądu Odwoławczego wymierzona skazanemu kara łączna siedmiu lat i siedmiu miesięcy pozbawienia wolności, tak jak ocenił to Sąd Orzekający, odpowiada stopniowi związku jaki zachodzi między czynami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu. W zakresie prewencji indywidualnej zważono, że wysokość określonej wobec skazanego kary łącznej pozbawienia wolności ma wobec niego walor wychowawczy. Ocena ta uprawnioną jest albowiem kara łączna w orzeczonej wysokości pozwoli skazanemu zrozumieć naganność jego postępowania oraz w oczywisty sposób unaoczni mu, że żadne z przestępstw nie pozostaje bezkarne. Taki stan rzeczy sprawia, że kara łączna pozbawienia wolności wymierzona skazanemu spełnia stawiane przed nią cele, jak to wskazano uprzednio, w zakresie prewencji indywidualnej oraz pomocna będzie w procesie dalszej resocjalizacji. W ocenie Sądu II Instancji wysokość kary łącznej pozbawienia wolności określonej wobec skazanego realizuje także stawiane przed nią zadania w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa. Prezentowana ocena zasadną jest gdyż wymiar tej kary wskazuje społeczeństwu, a szczególnie społeczności, w której aktualnie żyje skazany, iż popełnianie kilku przestępstw nigdy nie popłaca i zawsze, za każde przestępstwo, przychodzi ponieść, a następnie odbyć stosowną karę.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku łącznego i orzeczenie kary łącznej 6 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W zakresie wniosku obrońcy skazanego dotyczącego kary pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny uznał, iż kara łączna pozbawienia wolności została prawidłowo ustalona i brak było podstaw do ingerencji w tą część rozstrzygnięcia przede wszystkim dlatego, że przy ustalaniu jej wysokości nie naruszono wskazanych przez apelanta przepisów prawa procesowego, a nadto kwestionowana wysokość kary łącznej nie posiada przymiotu rażącej surowości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 23 sierpnia 2024 roku wydany w sprawie III K 112/24 w zakresie dotyczącym kary łącznej pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sprawie przedmiotowej, z przyczyn określonych w punkcie 3, nie występują podstawy do uznania by kara łączna pozbawienia wolności określona wobec skazanego ukształtowana została z naruszeniem wskazanych przepisów postępowania oraz by charakteryzowała się rażącą surowością.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

O kosztach postępowania odwoławczego należnych od skazanego, kierując się zasadą słuszności, orzeczono na podstawie art.634 k.p.k. w związku z art.624§1 k.p.k. Wynagrodzenie za obronę w postępowaniu odwoławczym na rzecz ustanowionego dla oskarżonego obrońcy z urzędu ustalono na podstawie §17.5 i §4.3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

7.  PODPIS

SSO del. do SA Maciej Kawałko SSA Robert Mąka SSA SSA Przemysław Żmuda

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca skazanego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 23 sierpnia 2024 roku wydany w sprawie III K 112/24.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana