Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt IV Ka 402/24

1.

2.WYROK

2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2024 r.

4.Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

1.Przewodnicząca:

1.SSO Agnieszka Połyniak (spr.)

1.Sędziowie:

1.SO Waldemar Majka

2.SO Ewa Rusin

1.Protokolant:

1.Magdalena Telesz

przy udziale Zbigniewa Katy Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r.

6.sprawy Z. Z.

7.syna E. i Z. z domu W.

8.urodzonego (...) w W.

9.oskarżonego z art. 207 § 1 kk i art. 197 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk, art. 157 § 2 kk

10.na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego

11.od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

12.z dnia 8 marca 2024 r., sygnatura akt III K 1263/21

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym związanych z jego apelacją, zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

15.Ewa Rusin Agnieszka Połyniak Waldemar Majka

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 402/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 8 marca 2024r., sygn. akt III K 1263/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Z. Z.

uprzednia karalność oskarżonego za czyn art. 190 §1 kk.

karta karna

419

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

dokument, którego treść nie budzi wątpliwości, wydany przez uprawniony podmiot

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z. Z. w osobistej apelacji zarzucił, że:

1. został niesłusznie skazany, ponieważ Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę wszystkich okoliczności sprawy, w tym tego, że pokrzywdzona wiele lat temu wycofała przeciwko niemu zarzuty, podobnie cofnęła powództwo o rozwód, jej zeznania psycholog ocenił jak chaotyczne, niekonsekwentne i niespójne oraz nakazał podjeść do nich z większą niż przeciętna ostrożnością, jak też nie uwzględnił opinii biegłego, którą sam zlecił i pisma jego córki - K. S., które ma kluczowe znaczenie, bo wskazał jaki wpływ na pokrzywdzoną miała E. M..

2. Sąd wymierzył mu kary, których nie będzie w stanie udźwignąć, ani psychicznie, ani finansowo.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżonego jest chybiona w stopniu wręcz oczywistym.

Oskarżony dokonał nader wybiórczej i tendencyjnej oceny materiału dowodowego, którym dysponował Sąd meriti i na tej podstawie podjął nieskuteczną próbę przekonania Sądu odwoławczego o swej niewinności, tj. bezzasadności zarzutów opartych na niewiarygodnych zeznaniach zmarłej H. Z..

Odnosząc się w pierwszej kolejności właśnie do zeznań H. Z., to wskazuje Sąd ad quem, że choć istotnie biegły psycholog zastrzegł, iż reakcje emocjonalne kobiety były nieadekwatne do treści wypowiadanych w ramach zeznań, jak też nie dostrzegł w nich elementów traumy, stwierdzając przy tym tendencję do wysuwania przypuszczeń i nadinterpretacji, ze wskazaniem, że opisy zdarzeń dotyczących gwałtów nie zawierają cech charakterystycznych, to jednakże nie stwierdził nadmiernej podatności na sugestię, tendencji do kłamstwa, czy manipulacji, jak też do nieodróżniania własnych fantazji i wyobrażeń od faktów Określając zaś osobowość H. Z. wskazał, że jest ona niedojrzała społecznie i emocjonalnie, ma obniżoną zdolność radzenia sobie z swoimi problemami, ujawnia konflikt natury seksualnej (k. 40 -47). To przecież zeznania pokrzywdzonej oceniać należy w powiązaniu z pozostałymi dowodami, w tym relacją E. M. i R. T. oraz potwierdzającymi spostrzeżenia tych świadków depozycjami K. S. (k.188v). Tak akcentowana przez oskarżonego kwestia uprzednio toczącego się postępowania karnego, które zakończyło się, wbrew temu, co twierdzi, stwierdzeniem jego sprawstwa w zakresie czynu z art. 207 §1 k.k. i art. 157 §2 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k., a Sąd Rejonowy w Wałbrzychu warunkowo umorzył to postępowanie (akta sprawy III K 659/10). Znamienne jest natomiast to, że w sprawie II K 741/09 Sąd Rejonowy w Wałbrzychu prowadził postępowanie karne przeciwko niemu o czyny zabronione (zniszczenie mienia i znieważanie), które popełnił na szkodę osoby, która stanęła w obronie H. Z., zatem analogicznie, jak w przypadku E. M., która w toku niniejszego postępowania złożyła zeznania wspierające relację pokrzywdzonej, była bowiem naocznym świadkiem naruszenia nietykalności cielesnej H. Z., która nie tylko żaliła się jej na zachowanie męża, ale i szukała u nie pomocy (k. 13v i 102). Oceniając wiarygodność poszczególnych dowodów nie można pominąć i tego, że Z. Z. został prawomocnie skazany za groźby, które wypowiadał pod adresem E. M. za to, że złożyła niekorzystne dla niego zeznania (k. 111 – 111v, 145), czego konsekwencją jest prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 4 listopada 2022r. (sygn. akt III K 787/22, k 419). Tym samym nie jest tak, jak to sugeruje apelujący w wyjaśnieniach, że H. Z. bezpodstawnie pomówiła go o zachowania, które nie miały miejsca, zawiadomienie o przestępstwie to efekt namowy E. M., zaś nagrane wyzwiska i groźby, które pod adresem żony wypowiadał, to prowokacja z jej strony. Chybiony przy tym jest i ten argument, że żona chciała, lecz nie zdążyła wycofać” zawiadomienia w tej sprawie (k. 133).

Kiedy zatem uwzględni się całość relacji pokrzywdzonej, jak też to, że do powstanie obrażeń ciała doszło 1 stycznia 2020r. zaraz po tym, kiedy Z. Z. został przesłuchany w charakterze podejrzanego (30 grudnia 2020r. - k. 59), , o czym wprost wskazała (k. 68v), to nie ulega wątpliwości, że oskarżony, wbrew temu, co starał się wykazać, jest osobą agresywną, impulsywną i skłonną do przemocy, a przy tym całkowicie wobec siebie niekrytyczną i manipulującą otoczeniem. Takie wnioski wyprowadzili także biegli lekarze psychiatrzy i psycholog, którzy nie tylko badali oskarżonego, ale poddali obserwacji (za zgodą Sądu Rejonowego). Nie jest prawdą, że opinia sądowo - psychiatryczno - psychologiczna stanowi dowód niewinności Z. Z.. Oskarżony odwołał się jedynie do tych jej fragmentów, które korelowały z jego linią obrony, pominął zaś to co ustalili biegli, a co jego linię obrony każe uznać za nieprzekonującą. Z akt sprawy wynika bowiem, że jego zachowanie i postawa zmienia się i to diametralnie, zależnie od celu, do którego dąży. Wskazać zatem trzeba, że oskarżony był nie tylko badany przez biegłych, którzy z uwagi na jego postawę i obserwowane reakcje, wnioskowali o jego obserwację i na tej podstawie wyprowadzili wnioski, które tworzą spójną całość z tym, co obserwowali i opisywali świadkowie.

I tak biegli wskazali, że Z. Z. był niechętny poddaniu się testom i badaniom, zatem na podstawie tych badań i obserwacji, które były możliwe do przeprowadzenia wobec jego postawy, biegły psycholog wskazał na jego zmienność procesów poznawczych zależną od stanu psychicznego, skoncentrowaniem i zaabsorbowaniem własnymi myślami, przeżyciami, które stara się ukrywać, choć ukierunkowują jego działania. Jest przekonany o swoich sądach, których nie koryguje i uznaje za podlegające niczyjej krytyce, choć dostrzegalne były. zniekształcenia w myśleniu i postrzeganiu, zwłaszcza w relacjach z najbliższymi. Stwierdził też, że samokontrola zachowania, umiejętność racjonalnego działania są obniżonej, podobnie jak zdolność planowania i przewidywania skutków własnego zachowania, zaś działania podejmuje pod wpływem chwili i odczuwanych emocji, łatwo przy tym reaguje złością i rozdrażnieniem, w sposób nieadekwatny do bodźca (takie reakcje opisał także kurator, który przeprowadził wywiady we wszystkich miejscach zamieszkania oskarżonego - k. 144, - 145, 176, 168), a potwierdzają ujawnione reakcje wobec osób postronnych, które zachowały się nie tak, jak tego oczekiwał (vide sprawy SR w Wałbrzychu o sygn. akt II K 441/09 i III K 787/22).

Podobne zachowania oskarżonego obserwowali biegli lekarze psychiatrzy (k. 207), którzy wobec jego postawy i nastawienia do badań i biegłych, wskazali, że jest kontrolujący, nieufny, podejrzliwy, ma skłonność do drażliwości, a w wypowiedziach ujawnia wątki mogące świadczyć o nastawieniu ksobnym, prześladowczym i nie można wykluczyć ich urojeniowego (psychotycznego) charakteru, co w wyniku przeprowadzonej obserwacji uprawniło ich do stwierdzenia, że była to postawa obliczona na to, by nie ujawnić tendencji do zachowań impulsywnych o charakterze agresywnym (werbalnie i fizycznie), opisując także jedną sytuację, kiedy nie udało mu się zapanować nad afektem i pod wpływem gniewu, wyszedł z gabinetu. Stąd też w ocenie biegłych umiejętność racjonalnego działania z powodu funkcjonowania osobowościowego są u oskarżonego osłabione, choć nie o nasileniu mającym znaczenie orzecznicze, niemniej z tego powodu może podejmować działania pod wpływem chwili, odczuwanych emocji bez zważania na ich konsekwencje (k. 349 - 350).

Co znamienne, a co koresponduje ze zeznaniami świadków, oskarżony z uwagi na stwierdzone zaburzenia osobowości (niemające znaczenia orzeczniczego) skutkują tym, że po okresie, w którym jest agresywny, stara się kontrolować i hamować tę agresję, dążąc wręcz do prezentowania zachowań o przeciwnym charakterze, co choćby K. S. określała, że „czasami tata był do rany przyłóż, a czasami wyzywa i mówi, że żałuje, że nie potopił takich k…, jak my” (k. 188v).

Z tych też powodów ani wyjaśnienia oskarżonego, ani też to, co przedstawił w apelacji, ani tym bardziej załączone pismo K. S. o „wycofanie” złożonego przez H. Z. zawiadomienia, nie mogą podważyć wymowy i wagi dowodów przeciwnych, które w sposób spójny, rzeczowy ujawniły zachowanie Z. Z., który znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żoną H. Z. w sposób ustalony przez Sąd meriti, zaś 1 stycznia 2021r., po tym kiedy dowiedział się, że pokrzywdzona złożyła przeciwko niemu zawiadomienie, ujawniając w jaki sposób ją traktował, spowodował u niej obrażenia ciała, kopiąc ją. W tym zakresie wiarygodność pokrzywdzonej nadto potwierdzają wnioski biegłego medyka, który nie tylko stwierdził te obrażenia na jej ciele, ale te mechanizm ich powstania, odpowiadający temu, co zeznała (k.71).

Jeżeli przy tym uwzględni się, że za „znęcanie psychiczne oraz fizyczne” uznaje się zadawanie cierpień, naruszanie nietykalności cielesnej, m.in. poprzez szarpanie, popychanie itd., zaś znęcanie psychiczne to czynienie życia uciążliwy poprzez powodowanie dyskomfortu psychicznego u osoby pokrzywdzonej, wzbudzanie u niej poczucia zagrożenia, niepokoju, obawy o własny los i własne mienie, straszenie, grożenie, używanie inwektyw, uprzykrzanie życia, robienie jej na złość, to opisany przez H. Z. i świadków sposób zachowania się oskarżonego spełnia powyższe „kryteria”. Oskarżony miał nie tylko przewagę fizyczną, ale i psychiczną nad pokrzywdzoną, którą manipulował i która nie potrafiła mu się przeciwstawić.

Nie można pominąć i tego, że uwzględniając specyfikę osobowości pokrzywdzonej, wskazanych przyczyn wyjścia za mąż za oskarżonego i jej nastawienia do tego związku, a przy tym rygorów wiary, którą wyznawała (o czym zeznała także K. S., k. 188v), to również kwestia obycia dwukrotnie stosunków płciowych ze Z. Z. wbrew swej woli, mimo opinii biegłego psychologa, nie budzi wątpliwości co do tego, że sytuacje takie miały miejsce, a ona nie wyrażała na to zgody. Przemoc to wszak każde użycie siły fizyczne także polegające na przytrzymywaniu, które ma doprowadzić do przełamania oporu pokrzywdzonej i wymuszenia na niej poddania się woli napastnika.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 5 listopada 2023r. (sygn. II KK 490/23, Lex nr 3729690) kumulatywny zbieg przepisów art. 207 § 1 k.k. i art. 197 § 1 k.k. jest teoretycznie możliwy, jednak zależy od konkretnych okoliczności faktycznych i ustaleń dokonanych w indywidualnej sprawie. I zadnie tut. Sąd odwoławczego taka sytuacja zaistniała w omawianej sprawie. Z. Z., wykorzystał dominację nad żoną, nad którą znęcał się psychicznie i fizycznie, gdzie akty zgwałcenia były przejawem znęcania fizycznego i tak też były postrzegane przez samą pokrzywdzoną. Tak również – w ocenie tut. Sądu – należy interpretować wnioski biegłego psychologa odnośnie przejawów traumy oraz zmuszania jej do „spełnienia małżeńskich obowiązków” i odczuwanego konfliktu natury seksualnej (k. 45 -46).

Reasumując analiza akt sprawy III K 1263/21 nie dała podstaw, by uznać, że zgromadzone dowody ocenione zostały z naruszeniem zasady obiektywizmu, czy też tej wyrażonej w art. 7 k.p.k. , jak też, by Sąd a quo pominął jakikolwiek dowód, w tym taki, który miałby świadczyć na korzyść oskarżonego.

Na marginesie wskazuje Sąd ad quem, że K. S. nie wycofała się ze swych zeznań, zaś przedłożone wraz z apelacją jej pismo żadnego skutku, w tym oczekiwanego przez apelującego, odnieść nie mogło.

Chybiony przy tym jest zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kar orzeczonych, tj. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz roku ograniczenia wolności orzeczonej za czyn z art. 207 §1 k.k. i art. 197 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k., jak też kary grzywny za czyn z art. 157 §2 k.k.

Wskazać zatem wypada, że ustawodawca dla sprawcy czynu wyczerpujące kumulatywnie znamiona występków z art. 207 §1 k.k. i art. 197 §1 k.k. w związku z brzmieniem art. 11 §3 k.k. przewidział karę od 2 lat pozbawienia wolności do lat 15 (w dacie czynu górna granica wynosiła 12 lat pozbawienia wolności), zaś Sąd orzekający, stosując art. 37b k.k. orzekła tzw. karę sekwencyjną, co już stanowi o swego rodzaju łagodniejszym ukaraniu oskarżonego w miejsce grożącej w sankcji kary pozbawienia wolności. Argumenty Sądu orzekającego w tej mierze są przekonujące i świadczą o tym, że wszechstronnie i obiektywnie wyważył wszelkie okoliczności świadczące zarówno na korzyść, jak i przeciwko oskarżonemu, a mające wpływ na wymiar kary oraz jej rodzaj. Sąd odwoławczy nie znajduje przy tym żadnych dodatkowych podstaw, które mogłyby umniejszyć stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, czy jego winy, a tym samym rzutować na wymiar kary, zwłaszcza jeżeli uwzględni się brzmienie art. 37 b k.k.

W tym miejscu zauważyć należy, że wyrok w tej części zaskarżony został także na niekorzyść Z. Z. przez prokuratora, który domagał się zaostrzenia kary, jak też zmiany jej rodzaju na kare pozbawienia wolności, co uprawniło Sąd odwoławczy do uwzględnienia okoliczności obciążających dla oskarżonego, w postaci uprzedniej jego karalności za przestępstwo z art. 190 §1 k.k., którego dopuścił się w związku z tym postępowaniem na szkodę E. M., a czego nie wziął pod uwagę Sąd I instancji.

Także w przypadku kary grzywny orzeczonej za czyn z art. 157 §2 k.k. żaden z argumentów przedstawionych w apelacji oskarżonego nie okazał się skuteczny. Z. Z. starał się wykreować obraz siebie jako ofiary najpierw knowań żony i jej koleżanki, a następnie wymiaru sprawiedliwości, lecz pominął to, że obrażenia ciała u pokrzywdzonej spowodował umyślnie, w odwecie za to, że odważyła się zawiadomić organy ścigania o jego agresywnym zachowaniu wobec niej.

Wniosek

wniósł o uniewinnienie od obu zarzucanych mu czynów, a w razie nie uznania tego wniosku o złagodzenia kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw, by zakwestionować prawidłowość ustaleń Sądu orzekającego w zakresie sprawstwa i winy Z. Z., który swym zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona obu przypisanych mu występków, czego śmierć H. Z. nie zmienia. Także wymierzone kary, jak współmierne do stopnia społecznej szkodliwości jego czynów, stopnia zawinienia oraz spełniające wymogi sprawiedliwego ukarania, w tym w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, należało utrzymać w mocy.

3.2.

Prokurator na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego Z. Z. w stosunku do stopnia zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego czynu, przejawiającą się w orzeczeniu wobec oskarżonego za zarzucony mu czyn z pkt I wyroku przy zastosowaniu art. 37b k.k. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary roku ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie oraz za czyn z pkt II zaskarżonego wyroku - kary 100 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych w sytuacji gdy okoliczności sprawy, wysoki stopień społecznej szkodliwości dokonanych przez niego czynów, w szczególności, że czyny te zostały popełnione na szkodę osoby najbliższej, agresja, impulsywność używanie wobec pokrzywdzonej wulgaryzmów - co jak stwierdził sam Sąd uwłaczały człowieczeństwu, bezkrytyczna postawa oskarżonego przez cały okres trwania postępowania, negowanie i bagatelizowanie zarzucanych mu aktem oskarżenia zachowań, stosowanie przemocy w celu zaspokojenia seksualnego, co Sąd I instancji w pełni dostrzegł, a pomimo tego w ocenie oskarżyciela publicznego orzekł łagodną karę wobec oskarżonego. dlatego też mając na względzie także cele zapobiegawcze jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary surowszej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z przyczyn wskazanych w sekcji 3.1 apelacja prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie. Autor apelacji nie wskazał żadnego argumentu, który wskazywałby, że Sąd a quo sposób oczywisty uchybił wymogom określonym w art. 53 k.k., a tym samym, by kary orzeczone były rażąco, niewspółmiernie łagodne. Za taki argument nie może być przecież uznane odwołanie się charakteru czynu przypisanego z art. 207 §1 k.k., który jest przestępstwem trwałym, zatem dla swego bytu wymaga, by sprawca stosował przemoc (znęcał się fizycznie) przez jakiś czas, „cyklicznie”, nadto uprzednie wyroki w sprawach III K 659/10 i II K 741/09, co potwierdza karta karna, uległy zatarciu i nie mogą stanowić o uznaniu go za osobę karaną. Jakkolwiek Sąd odwoławczy z urzędu przeprowadzając dowód z aktualnej karty karnej, stwierdził, że 4 listopada 2022r. został skazany za czyn z art. 190 §1 k.k. (k. 419), to jednakże okoliczność ta, jeżeli uwzględni się ustalenia Sądu I instancji, nie mogła wpłynąć na zmianę wyroku w postulowany sposób. Podobnie ocenić należało argumenty, które miałyby świadczyć o rażącej łagodności kary grzywny za czyn z ar.t 157 §2 k.k.

Z powyższych przyczyn apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie:

- w pkt I wyroku kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności

- w pkt 2 wyroku kary 2 miesięcy pozbawienia wolności

- w pkt 3 orzeczenie kary łącznej w wymiarze 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz utrzymanie w mocy wyroku w pozostałym zakresie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych zarówno w sekcji 3.1 jak i powyżej, wnioski o zmianę wyroku i orzeczenie kary surowej niż ta wymierzona za każde z przypisanych przestępstw nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 8 marca 2024r. w zakresie punktów I – III, tj. uznania sprawstwa i winy Z. Z. czynów przypisanych z art. 207 §1 kk. i art. 197 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. oraz z art. 157 §2 k.k. i wymierzonych mu za ten czyny kar, w tym przy zastosowaniu art. 11 §3 kk. i art. 37b k.k., oraz orzeczenia o kosztach sądowych tego postępowania, tj. zwolnienia oskarżonego od obowiązku ich poniesienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z powodów omówionych w sekcji 3.1 i 3.2 zaskarżony przez strony postępowania wyrok utrzymany został w mocy, jak prawidłowy i spełniający wymogi sprawiedliwego ukarania sprawcy czynów zabronionych.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt II

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego, tj. nieuwzględnienie apelacji osobistej oskarżonego, Sąd odwoławczy, mając na uwadze sytuację majątkową oraz osobistą oskarżonego, który ma na utrzymaniu wnuka, uznał, iż zaistniały podstawy, by zwolnić go od obowiązku poniesienia kosztów sądowych związanych z jego apelacją, nadto ponieważ także apelacja prokuratora okazała się nieskuteczna, całością wydatków postępowania odwoławczego obciążony został Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SO Waldemar Majka SO Agnieszka Połyniak SO Ewa Rusin

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony Z. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie sprawstwa i winy czynu z art. 207 § 1 k.k. i art. 197 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. oraz z art. 157 §2 k.k

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymierzenie kary sekwencyjnej za czyn z art. 207 §1 k.k. i art. 197 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. 6 miesięcy pozbawienia wolności i roku ograniczenia wolności , zaś za czyn z art. 157 §2 k.k. kary grzywny

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana