Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2012 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa Z. S.

przeciwko Spółdzielczej A. P. w P.

o stwierdzenie nieważności uchwały Komisji Rewizyjnej ewentualnie o uchylenie uchwały Walnego Zgromadzenia

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego we Włocławku

z dnia 29 czerwca 2011 r. sygn. akt I C 158/10

I  oddala apelację;

II  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt V ACa 7/12

UZASADNIENIE

Powód Z. S. wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały nr 1/2010 Komisji Rewizyjnej Spółdzielczej A. P. z dnia 10 maja 2012 r. w przedmiocie wykluczenia go z członkostwa w Spółdzielni, ewentualnie domagał się uchylenia uchwały nr 1/2/2010 Walnego Zgromadzenia Spółdzielni A. P. z dnia 4 sierpnia 2010 r. utrzymującej w mocy ww. uchwałę Komisji Rewizyjnej i zasądzenia kosztów procesu.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2011 r. Sąd Okręgowy we Włocławku oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, że powód jest wieloletnim członkiem pozwanej Spółdzielni. Od 2004r. pracował u innych pracodawców. Od tego też czasu korzystał w spółdzielni z urlopu bezpłatnego przedłużanego cyklicznie co rok aż do marca 2009 r. W dniu 2 marca 2009 r. powód złożył pozwanej kolejny wniosek o przedłużenie urlopu bezpłatnego w okresie 18 marca 2009 - 17 marca 2010 r. Zarząd Spółdzielni w dniu 5 marca 2009 r. podjął decyzję odmowną. Powód w odpowiedzi (w dniu 12 marca 2009 r.) zwrócił się o zmianę decyzji i pozytywne rozpatrzenie wniosku, na co 16 marca 2009 r. otrzymał ponownie odpowiedź negatywną zawierającą informację, że po upływie urlopu, tj. w dniu 18 marca 2009 r. powinien stawić się na stanowisko specjalisty ds. handlowych, co jest uzasadnione posiadanymi przez niego kwalifikacjami zawodowymi i osobistymi. Stanowisko to zwolniło się jesienią 2008 r. wobec odejścia dotychczasowego pracownika. W planach zatrudnienia na 2009 r. i 2010 r. w Spółdzielczej A. P. w P. w dziale handlowym przewidziano pracę 2 osób. Wakat na tym stanowisku istnieje do chwili obecnej. Wynagrodzenie specjalisty wynosi ok. 2.000 - 2.500 zł miesięcznie. Powód nie stawił się do pracy i nie przedstawił żadnego usprawiedliwienia swojej nieobecności. W dniu 8 kwietnia 2009 r. Komisja Rewizyjna pozwanej podjęła jednogłośnie uchwałę (nr 1/2009) w przedmiocie wykluczenia powoda w związku z nie wypełnieniem przez niego obowiązków członkowskich z przyczyn zawinionych oraz naruszenia zasad polegających na niestawiennictwie po upływie urlopu bezpłatnego do spółdzielni w celu świadczenia pracy na jej rzecz i nieusprawiedliwionych nieobecności. Podejmujący uchwałę członkowie Komisji nie byli umocowani do działania w tym charakterze, gdyż ich kadencja upłynęła 26 kwietnia 2008 r. Walne Zgromadzenie pozwanej w dniu 19 czerwca 2009 r. utrzymało w mocy (uchwałą nr 11/2009) wspomnianą uchwałę Komisji. Powód wniósł sprawę do Sądu

Okręgowego we W. żądając ustalenia, że uchwała Walnego Zgromadzenia nr (...) jest nieważna. Wyrokiem z 16 marca 2010 r. sygn. akt I C 133/09 Sąd ten oddalił powództwo wskazując w uzasadnieniu, że uchwała Komisji Rewizyjnej nie istnieje, gdyż osoby ją podejmujące nie działały w charakterze organu Spółdzielni z uwagi na upływ kadencji. Ale ta uchwała nie została w żaden sposób zakwestionowana. Uchwałą organu odwoławczego (Walnego Zgromadzenia) została utrzymana w mocy uchwała nieistniejąca, ale to samo przez się nie stanowi o nieważności uchwały 11/2009. Jest ona bezprzedmiotowa, ale w pełni skuteczna. Jeszcze tego samego dnia, w którym zapadło orzeczenie, powód wystąpił kolejny raz z wnioskiem o udzielenie urlopu bezpłatnego od 18 marca 2010 r. Zarząd w piśmie z 22 marca 2010 r. (będącym odpowiedzią na ww. wniosek) oświadczył, że żądanie to jest bezprzedmiotowe i wezwał Z. S. do stawienia się siedzibie Spółdzielni w celu świadczenia pracy na stanowisku specjalisty ds. handlowych. Powód nie stawił się do pracy bez usprawiedliwienia przyczyn nieobecności. Uchwałą Nr 1/2010 z 10 maja 2010 r. Komisja Rewizyjna (w składzie dwuosobowym w osobach A. M. i Z. W.) Spółdzielczej A. P. w P. wykluczyła ze Spółdzielni powoda z uwagi na to, że z przyczyn zawinionych nie wypełniał on obowiązków członkowskich i naruszył statut Spółdzielni i regulaminy wskutek niestawienia się po zakończonym urlopie bezpłatnym w siedzibie Spółdzielni w celu świadczenia na jej rzecz pracy nie przedstawiając usprawiedliwienia nieobecności. Sąd Apelacyjny w Gdańsku po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2010r. apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego we Włocławku z 16 marca 2010r. wyrokiem z tego dnia (sygn. akt I A Ca 458/10) oddalił wniesiony środek odwoławczy. Sąd ten podkreślił, że uchwała Walnego Zgromadzenia nr (...) nie naruszała bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, a była jedynie bezprzedmiotowa. Sąd Apelacyjny zgodził się z poglądem Sądu I instancji, że dopiero ustalenie nieistnienia uchwały nr 1/2009 Komisji Rewizyjnej wyeliminuje tę uchwałę z obrotu prawnego, a takie ustalenie leży w interesie powoda; nawet ewentualne ustalenie nieważności uchwały Walnego Zgromadzenia nr (...) nie wyeliminowałoby z obrotu uchwały Komisji Rewizyjnej o wykluczeniu powoda z grona członków Spółdzielni, która ma charakter merytoryczny i decyduje o tym wykluczeniu. Po rozpatrzeniu w dniu 4 sierpnia 2010r. odwołania Z. S. od uchwały nr 1/2010 Komisji Rewizyjnej Walne Zgromadzenie Członków Spółdzielczej A. P. z siedzibą w P. utrzymało w mocy zaskarżoną uchwałę. Z uzasadnienia tej uchwały wynika, że zdaniem Walnego Zgromadzenia powód cały czas pozostaje w zatrudnieniu i świadczy pracę na rzecz innego podmiotu. Narusza tym samym swoje obowiązki członka, gdyż powinien pracować w Spółdzielni dbając ojej dobro i uczestniczyć w realizacji zadań statutowych. Od dłuższego już czasu Zarząd Spółdzielni odszedł od polityki udzielania urlopów bezpłatnych członkom Spółdzielni ograniczając tego typu rozwiązania jedynie do przypadków losowych. Statut pozwanej Spółdzielni w § 11 stanowi, że członek może za zgodą Zarządu nie świadczyć pracy na rzecz Spółdzielni (urlop bezpłatny). Niezgłoszenie się do pracy po roku pobytu na urlopie bezpłatnym powoduje skreślenie z listy członków, której to czynności dokonuje Zarząd. Z kolei w § 13 mowa jest o obowiązku pracy członka w Spółdzielni stosownie do jej potrzeb. Organami Spółdzielni są: Walne Zgromadzenie, Komisja Rewizyjna i Zarząd. Komisja składa się z 3 osób i do niej należy między innymi wykluczanie członków ze Spółdzielni. Uchwała podejmowana jest zwykłą większością głosów. Ze Statutu nie wynika ilu członków Komisji musi brać udział w posiedzeniu dotyczącym wykluczenia, by podjąć uchwałę w tym przedmiocie. Takie rozwiązania przewidziane są w przypadku Walnego Zgromadzenia (quorum wynosi co najmniej 1/2 ogólnej liczby członków Spółdzielni) oraz Zarządu (do ważności uchwał potrzebna jest obecność wszystkich - 3 członków Zarządu).

Sąd Okręgowy zważył, że powodowi przysługiwało roszczenie o ustalenie (stwierdzenie) nieważności uchwały komisji rewizyjnej na podstawie art. 189 kpc. W ocenie Sądu I instancji powód nie ma jednak interesu prawnego w tym ustaleniu, a to jest warunek uwzględnienia powództwa opartego na tej podstawie prawnej. Wskazał Sąd Okręgowy - odwołując się do uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 8 czerwca 2010 r. sygn. I ACa 458/10 - że poprzednia uchwała komisji rewizyjnej nr (...) nadal funkcjonuje w obrocie prawnym i decyduje o wykluczeniu powoda ze spółdzielni. W interesie powoda jest ustalenie nieistnienia uchwały nr 1/2009. Sąd Okręgowy przyjął jednocześnie, że jeśli dojdzie do ustalenia nieistnienia uchwały nr 1/2009, to powód będzie miał interes prawny w żądaniu stwierdzenia nieważności uchwały nr 1/2010. Sąd I instancji wskazał, że powód nie żądał ustalenia nieistnienia uchwały nr 1/2010 a jedynie stwierdzenia jej nieważności. Zdaniem Sądu orzekanie o ustaleniu nieistnienia uchwały byłoby orzeczeniem ponad żądanie i jako takie naruszałoby art. 321 kpc. Odnosząc się do żądania ewentualnego wskazał Sąd I instancji, że brak jest podstaw do przyjęcia, że uchwała walnego zgromadzenia naruszała dobre obyczaje i zmierzała do pokrzywdzenia powoda. Powód nie wykazał, że uchwała była szykaną za jego postawę wobec pozwanej, a jego twierdzenia w tym zakresie są jedynie wyrazem oceny powoda. Nie istnieją też podstawy do przyjęcia, że stanowisko specjalisty ds. handlowych zostało stworzone dla potrzeb sprawy, gdyż powstało ono wskutek odejścia z pracy określonego pracownika i wakuje do chwili obecnej. Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 155 § 1 prawa spółdzielczego i § 13 pkt 5 statutu pozwanej członek spółdzielni ma obowiązek pracy w spółdzielni. Zasada ta jest przestrzegana prze pozwaną, poza wyjątkami losowymi. Zdaniem Sądu I instancji o ile powód w toku poprzedniej sprawy mógł się powoływać na nieznajomość warunków pracy i płacy, to przed podjęciem ponownej uchwały uzyskał wiedzę w tym zakresie - w postępowaniu I C 133/09. Pozwana wezwała powoda ponownie do stawienia się w pracy, ale on ograniczył się jedynie do przesłania jej swojego niezmienionego stanowiska. Nie bez znaczenia, zdaniem Sądu I instancji, jest to, że powodowi oferowano gorzej płatne stanowisko. Sąd Okręgowy wskazał na nieprawidłowość interpretacji przez powoda art. 46 § 2 prawa spółdzielczego, stwierdzając, że sens tej regulacji sprowadza się do tego, że rada nadzorcza ma możliwość objęcia swoją kompetencją wszystkich spraw wewnętrznych spółdzielni, które nie zostały zastrzeżone w ustawie lub statucie dla innych organów. Nie ma więc przeszkód do tego, żeby rada decydowała o wykluczeniu członka. Takie samo uprawnienie ma komisja rewizyjna.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zarzucając: naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 42 § 2 ustawy prawo spółdzielcze i błędne przyjęcie, że uchwała nr 1/2010 komisji rewizyjnej w sprawie wykluczenia Z. S. ze spółdzielni jest nieistniejąca, gdy de iure jest nieważna, naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 189 kpc przez przyjęcie, że powód nie ma interesu w ustaleniu nieważności uchwały nr 1/2010 komisji rewizyjnej w sprawie wykluczenia Z. S. ze spółdzielni, naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędna wykładnię art. 46 § 2 ustawy prawo spółdzielcze poprzez przyjęcie, że komisja rewizyjna pozwanej spółdzielni może podejmować decyzje w przedmiocie wykluczenia członków spółdzielni, sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego przez błędne przyjęcie, że pozwana podejmując uchwałę nr 1/2/2010 walnego zgromadzenia członków z dnia 4 sierpnia 201 Or. w sprawie utrzymania w mocy uchwały komisji rewizyjnej nie naruszyła dobrych obyczajów oraz nie zmierzała do pokrzywdzenia powoda, sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego przez błędne przyjęcie, że powód, pomimo że nie został zapoznany ze szczegółowymi warunkami pracy i płacy, powinien podjąć pracę na stanowisku specjalisty ds. handlowych. Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i rozstrzygnięcie zgodne z żądaniem pozwu, ewentualnie domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Trafne są wywody apelującego, w których podważył prawidłowość stanowiska Sądu Okręgowego o braku po stronie powoda interesu prawnego w stwierdzeniu nieważności uchwały komisji rewizyjnej z dnia 10 maja 2010 r., bowiem Sąd Okręgowy we Włocławku w sprawie I C 151/10 ustalił, że wcześniejsza uchwała komisji rewizyjnej pozwanej z dnia 8 kwietnia 2009 r. wykluczająca powoda ze spółdzielni nie istnieje (v: wyrok Sądu Okręgowego we Włocławku - k. 256). Uchwała ta została wyeliminowana z obrotu prawnego, przez co jedyną uchwałą dotyczącą wykluczenia powoda ze spółdzielni jest uchwała z dnia 10 maja 2010 r. kwestionowana w niniejszym postępowaniu. Nie ulega zatem wątpliwości, że powód ma interes prawny w jej podważeniu (art. 189 kpc).

Apelujący zasadnie też podnosi nietrafność stanowiska Sądu I instancji, że kwestionowana uchwała komisji rewizyjnej jest uchwałą nieistniejącą, niemniej jednak za chybiony należy uznać pogląd skarżącego, że uchwała ta jest nieważna, o czym w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Artykuł 45 § 1 prawa spółdzielczego (ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Dz. U. Nr 30, poz. 210 ze zm.) określa minimalną liczbę członków rady nadzorczej spółdzielni. Według tego przepisu rada musi się składać co najmniej z trzech członków, wybranych stosownie do postanowień statutu przez walne zgromadzenie, zebranie przedstawicieli lub zebrania grup członkowskich. W przypadku określonym w art. 46 § 2 ustawy statut może przyjąć dla rady nazwę komisji rewizyjnej. W § 44 ust. 2 statutu pozwanej postanowiono, że komisja rewizyjna składa się z trzech osób - członków wybranych na okres trzech lat przez walne zgromadzenie w głosowaniu tajnym, spośród nieograniczonej liczby kandydatów, przy obecności co najmniej 2/3 ogólnej liczby członków, zwykłą większością głosów. Statut pozwanej nie określa sposobu i warunków podejmowania uchwał przez komisję rewizyjną, a zatem zastosowanie znajduje art. 35 § 4 ustawy, według którego jeżeli statut nie stanowi inaczej, przy obliczaniu wymaganej większości głosów dla podjęcia uchwały przez organ spółdzielni uwzględnia się tylko głosy oddane za i przeciw uchwale. Podzielić należy pogląd Sądu Najwyższego, że przy braku odmiennego unormowania statutowego komisja rewizyjna może podejmować uchwały zwykłą większością głosów oddanych za i przeciw uchwale, bez względu na liczbę członków komisji obecnych na posiedzeniu, przy zachowaniu warunku wynikającego z art. 45 § 1 prawa spółdzielczego, że komisja ta powinna liczyć co najmniej trzech członków (por. uchwała 7 sędziów SN - zasada prawna z dnia 17 listopada 1987r., III PZP 30/87, OSNC 1988/5/57). Teza powołanej uchwały wskazuje na to, że rada nadzorcza (komisja rewizyjna) spółdzielni w składzie mniejszym od przewidzianego w statucie jest uprawniona do wykluczenia członka ze spółdzielni, przy zachowaniu wymaganego kworum do podjęcia uchwały, obliczonego od faktycznie wybranej liczby członków rady zgodnie ze statutem, chyba że jej skład uległ zmniejszeniu poniżej trzech członków (art. 45 § 1 prawa spółdzielczego). Z tezy tej wynika, że uprawnienia tego brak, gdy skład rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej uległ zmniejszeniu poniżej trzech członków, a więc np. gdy jeden z trzech członków rady zmarł lub złożył rezygnację z członkostwa w radzie i odpowiedni organ tę rezygnację przyjął i nie nastąpiły jeszcze wybory uzupełniające do rady (komisji). Taka sytuacja, gdy ulega zmniejszeniu liczba członków rady nadzorczej (komisji rewizyjnej) poniżej ustawowego minimum, upoważnia do stwierdzenia, że nie istnieje organ uprawniony do podejmowania działań określonych w ustawie i statucie spółdzielni. Nie można natomiast mówiąc o nieistnieniu organu w takich okolicznościach, gdy w posiedzeniu organu uczestniczy mniejsza liczba osób, a pozostali członkowie organu nie biorą udziału w posiedzeniu z przyczyny usprawiedliwionych bądź nieusprawiedliwionych. Powód w niniejszej sprawie nie twierdził, że komisja rewizyjna pozwanej składa się z mniejszej liczby członków i jest przez to jej skład jest sprzeczny z art. 45 § 1 prawa spółdzielczego, lecz wskazywał, że komisja podjęła uchwałę o wykluczeniu powoda ze spółdzielni w składzie dwuosobowym. W ocenie Sądu Apelacyjnego nieobecność jednego z trzech członków komisji rewizyjnej na jej posiedzeniu nie skutkowała niemożliwością podjęcia przez komisję uchwały w składzie dwuosobowym, zważywszy na okoliczność, że ewentualny głos nieobecnego członka przeciwko tej uchwale nie doprowadziłby do jej niepodjęcia. W tym stanie rzeczy brak było podstaw do przyjęcia, że uchwała komisji rewizyjnej pozwanej nie istnieje. Stwierdzając zatem, że kwestionowana przez powoda uchwała istnieje, należało rozważyć zasadność zarzutu jej nieważności (por. wyrok SN z dnia 2 sierpnia 200 7r., V CSK 163/07; wyrok SN z dnia 20 lutego 1987r., I PR 1/87).

Wadliwość uchwały rady nadzorczej (komisji rewizyjnej) w sprawie pozbawienia członkostwa w spółdzielni ma miejsce w przypadku, gdy uchwała jest sprzeczna z ustawą, z postanowieniami statutu, dobrymi obyczajami, godzi w interesy spółdzielni albo ma na celu pokrzywdzenie członka spółdzielni (art. 42 § 2 i 3 w zw. z art. 24 § 6 prawa spółdzielczego).

Powód upatruje naruszenia przepisów prawa przez zaskarżoną uchwałę w tym, że komisja rewizyjna podjęła uchwałę w przedmiocie wykluczenia członka ze spółdzielni, do czego - jego zdaniem - nie była uprawniona ze względu na treść art. 46 § 2 prawa spółdzielczego. Zważyć należy, że rada nadzorcza (komisja rewizyjna) może podejmować uchwały jedynie w granicach swego działania (art. 46 prawa spółdzielczego). Przekroczenie tego zakresu oznacza naruszenie prawa, a uchwała podjęta niezgodnie z ustawą jest bezwzględnie nieważna (art. 58 § 1 kc). W ocenie Sądu Apelacyjnego kwestionowana uchwała nie naruszyła przepisów prawa. Z art. 46 § 2 prawa spółdzielczego wynika, że statut może zastrzec do zakresu działania rady jeszcze inne uprawnienia poza wymienionymi w § 1 art. 46. Mocą statutu, zakres uprawnień tego organu może być uszczuplony bądź zwiększony. Rada nadzorcza spółdzielni może zostać wyposażona np. w prawo powoływania członków zarządu spółdzielni lub prawo podejmowania decyzji o wykluczeniu lub wykreśleniu członka spółdzielni z rejestru. Wykorzystując upoważnienie wynikające z ustawy w niniejszej sprawie uprawnienia komisji rozszerzono w § 45 ust. 1 pkt 7 statutu pozwanej, w którym wskazano, że do zadań komisji rewizyjnej należy wykluczanie członków spółdzielni.

Ubocznie tylko zauważyć należy, że przyjęcie przez radę nadzorczą nazwy "komisja rewizyjna" nastąpiło w wyniku przekazania do wyłącznej właściwości walnemu zgromadzeniu uprawnienia do podejmowania uchwał w niektórych ze spraw wymienionych w art. 46 § 1 pkt 1, 3, 5 prawa spółdzielczego (§ 35 statutu - k. 123). W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że komisja pozwanej mogła podjąć kwestionowaną uchwałę, przez co nie doszło do naruszenia przepisów prawa.

Uchwała komisji rewizyjnej nie naruszała również przepisów prawa regulujących skład komisji rewizyjnej, sposób i warunki podejmowania przez nią uchwał, jak też postanowień statutu pozwanej w tym zakresie, co zostało omówione we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

W ocenie Sądu odwoławczego brak jest również podstaw do przyjęcia, że kwestionowana uchwała komisji rewizyjnej dotknięta jest innymi wadami, o których mowa w art. 42 prawa spółdzielczego i w konsekwencji - do przyjęcia jej nieważności.

Powód upatruje naruszenia dobrych obyczajów i jego pokrzywdzenia w tym, że pozwana zobowiązując go do świadczenia pracy na stanowisku specjalisty do spraw handlowych nie przedstawiła podstawowych informacji na temat warunków pracy i płacy. W ocenie Sądu Apelacyjnego twierdzenie to nie mogło odnieść oczekiwanego przez powoda skutku z dwóch względów. Po pierwsze - jak już trafnie wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, powód powziął wiedzę w tym przedmiocie w trakcie postępowania w sprawie I C 133/09. Po drugie - wobec nieprzejednanej postawy powoda polegającej na niestawieniu się do pracy pomimo wielokrotnych wezwań pozwanej spółdzielni fakt ten nie miał większego znaczenia. Zgodnie z art. 155 § 1 prawa spółdzielczego zdolny do pracy członek spółdzielni ma prawo i obowiązek pracować w spółdzielni w rozmiarze ustalanym corocznie przez zarząd, stosownie do potrzeb wynikających z planu działalności gospodarczej spółdzielni. Przy przydzielaniu pracy członkom spółdzielnia powinna uwzględniać ich kwalifikacje zawodowe i osobiste (art. 155 § 2 prawa spółdzielczego). Powodowi zaproponowano pracę na stanowisku specjalisty do spraw handlowych, której nie podjął, mimo że propozycja ta była dopuszczalna i usprawiedliwiona zarówno kwalifikacjami i doświadczeniem powoda oraz uzasadnionymi potrzebami pozwanej spółdzielni (por. wyrok SN z dnia 13 marca 1985r., IV CR 76/85; wyrok SN z dnia 26 października 2000r., II CKN 307/00).

Pokrzywdzenie członka spółdzielni należy wiązać z interesem członka spółdzielni. Interes członka spółdzielni to istotna sprawa, która wiąże się z pożytkiem, korzyścią członka, przy czym nie może on być subiektywny w tym znaczeniu, że zależny jedynie od oceny członka spółdzielni, ów istotny interes członka spółdzielni musi być rozważany na tle interesów spółdzielni, te zaś powinny być pochodną interesów innych członków spółdzielni. Nie oznacza to jednak jeszcze, że szczególnej ochrony powinny doznać interesy większości. Wartością, którą w takiej sytuacji należy rozważać jest konieczność wyważenia istotnych interesów członka spółdzielni na tle interesów Spółdzielni. Działalność spółdzielni to podejmowanie solidarnych decyzji w interesie wszystkich członków. Dla tej działalności wszelkie partykularne interesy powinny być odrzucone. W ocenie Sądu Apelacyjnego zaskarżone rozstrzygnięcie uwzględnia powyższe rozważania. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że pozwany w swojej apelacji nie przedstawił żadnych argumentów mogących skutecznie podważyć wywody Sądu I instancji w omawianym zakresie. Trudno też uznać decyzję komisji rewizyjnej pozwanej spółdzielni za sprzeczną z dobrymi obyczajami, bowiem wykluczając powoda ze spółdzielni kierowała się zamiarem zapewnienia prawidłowego funkcjonowania spółdzielni, któremu postawa powoda, będącego przecież jej członkiem zobowiązanym do pracy na jej rzecz, się sprzeciwiała. Z punktu widzenia dobrych obyczajów to raczej postępowanie powoda stanowi wyraz postępowania sprzecznego z dobrymi obyczajami.

Kierując się przedstawionymi motywami Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację powoda uznając ją za bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego poniesionych przez pozwaną, na które składało się wynagrodzenie pełnomocnika ustalone w oparciu o § 10 ust. 1 pkt 1 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), Sąd Apelacyjny orzekł zgodnie z wynikającą z art. 98 kpc zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania.