Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 marca 2022 r. znak (...), sprostowaną postanowieniem z dnia 9 maja 2022 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił J. R. prawa do:

- zasiłku chorobowego od 20 lipca 2014 r. do 25 sierpnia 2014 r.,

- zasiłku chorobowego od 27 sierpnia 2014 r. do 16 grudnia 2014 r.,

- świadczenia rehabilitacyjnego od 17 grudnia 2014 r. do 12 września 2015 r.,

- zasiłku chorobowego od 16 października 2015 r. do 19 marca 2016 r.,

- zasiłku macierzyńskiego od 20 marca 2016 r. do 18 marca 2017 r.

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ rentowy wskazał, że prawidłowość objęcia ubezpieczeniami społecznymi J. R. budziła wątpliwości Oddziału ZUS w G., który zgodnie ze swoimi uprawnieniami przeprowadził postępowanie wyjaśniające w przedmiocie ustalenia zasadności zgłoszenia J. R. do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu wykonywania umowy o pracę u płatnika składek R. G. (1) (...) w D. NIP (...). W wyniku tego postępowania Oddział ZUS decyzją (...) z dnia 21 grudnia 2021 r. wyłączył J. R. z ubezpieczeń społecznych od 1 maja 2014 r. ZUS wskazał, że analiza zgromadzonego materiału doprowadziła Oddział do przekonania, że umowa o pracę zawarta pomiędzy odwołującą się a płatnikiem składek R. G. (1) miała charakter pozorny, a jedynym celem jej zawarcia było nie faktyczne realizowanie stosunku pracy, lecz umożliwienie uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego. W ocenie ZUS zebrany materiał dowodowy nie dawał podstaw do przyjęcia, że J. R. wykonywała jakiekolwiek obowiązki służbowe wynikające ze zgłoszenia w ramach umowy o pracę u płatnika składek R. G. (1). Zakład pracy nie podjął korespondencji z ZUS i nie przedłożył żadnych dokumentów. J. R. zaś nie potrafiła wskazać godzin i miejsca pracy, zakresu czynności, nie podała innych pracowników z którymi pracowała, przedłożyła jedynie umowę o pracę. ZUS zauważył, że J. R. w ciągu siedmiu lat zatrudnienia przepracowała formalnie jedynie półtora miesiąca. Krótko po zatrudnieniu korzystała ona z zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku macierzyńskiego. Przebywając na zwolnieniu lekarskim i na świadczeniu rehabilitacyjnym świadczyła pracę na rzecz dwóch innych płatników. W rezultacie ZUS uznał, że umowa o pracę od dnia 1 maja 2014 r. nie może stanowić podstawy do objęcia J. R. ubezpieczeniem społecznym z tytułu zatrudnienia u R. G. (1).

Od powyższej decyzji odwołała się J. R., wnosząc o jej zmianę i wydanie orzeczenia, co do istoty sprawy poprzez uznanie, że odwołująca się ma prawo do wypłaty: zasiłku chorobowego od 20 lipca 2014 r. do 25 sierpnia 2014 r., zasiłku chorobowego od 27 sierpnia 2014 r. do 16 grudnia 2014 r., świadczenia rehabilitacyjnego od 17 grudnia 2014 r. do 12 września 2015 r., zasiłku chorobowego od 16 października 2015 r. do 19 marca 2016 r., zasiłku macierzyńskiego od 20 marca 2016 r. do 18 marca 2017 r. oraz o zasądzenie od organu na rzecz odwołującej się kosztów postępowania. J. R. zarzuciła zaskarżonej decyzji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez przyjęcie, iż umowa o pracę pomiędzy odwołującą się a płatnikiem składek została zawarta dla pozoru celem uzyskania podstaw prawnych do ubiegania się o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia chorobowego, podczas gdy odwołująca się faktycznie wykonywała pracę w okresie od 1 maja 2014 r. Odwołująca się zarzuciła organowi naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 83 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 83a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez całkowicie błędną i niczym nieuzasadnioną odmowę przyznania odwołującej się prawa do ubezpieczenia społecznego, podczas gdy, w ocenie odwołującej się, z zebranego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż odwołująca się była w okresie od 1 maja 2014 r. zatrudniona na umowę o pracę w firmie (...) na stanowisku pracownika biurowego – doradcy klienta, a zatem jako pracownik ww. płatnika składek J. R. zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy systemowej podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 1 ustawy systemowej – od momentu nawiązania stosunku pracy, tj. od dnia 1 maja 2014 r. Odwołująca się zarzuciła również organowi naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 92a ustawy systemowej w zw. z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców przez ponowne przeprowadzenie kontroli dotyczącej przedmiotu kontroli objętego uprzednio zakończoną kontrolą przeprowadzoną przez ten sam organ.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie w całości, o zasądzenie od odwołującej się na rzecz organu kosztów zastępstwa procesowego oraz o zawieszenie niniejszego postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w G. (...) (...) w sprawie z odwołania ubezpieczonej od decyzji nr (...) z dnia 21 grudnia 2021 r. Wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wskazał również, że od decyzji nr (...) wpłynęło odwołanie ubezpieczonej, które zostało przekazane zgodnie z właściwością do Sądu Okręgowego w G. (...) (...), a zatem wniosek o zawieszenie niniejszego postępowania jest uzasadniony tym, że rozstrzygnięcie postępowania sądowego z odwołania ubezpieczonej od ww. decyzji ZUS toczącego się przed Sądem Okręgowym w G. (...) (...) będzie miało bezpośredni wpływ na wynik niniejszej sprawy.

Zainteresowana płatniczka składek - R. G. (1) nie zajęła stanowiska w sprawie. Nie podjęła kierowanej do niej korespondencji.

Postanowieniem z dnia 5 lipca 2022 r. Sad zawiesił postępowanie w sprawie do czasu prawomocnego zakończenia postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w G. (...) (...) w sprawie odwołania J. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. nr (...) w przedmiocie podlegania J. R. ubezpieczeniom społecznym.

Postępowanie podjęto 12 listopada 2024 r. Pomimo uprawomocnienia się rozstrzygnięcia postępowania w sprawie odwołania J. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. nr (...) w przedmiocie podlegania J. R. ubezpieczeniom społecznym strony nie zajęły (odmiennych od dotychczasowych) stanowisk w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. R. pozostawała zgłoszona do ubezpieczeń społecznych, w tym ubezpieczenia chorobowego, oraz ubezpieczenia zdrowotnego tytułu zawarcia umowy o pracę

w okresie od dnia 1 maja 2014 r. do 31 grudnia 2021 r. zawartej dnia 30 kwietnia 2014 r. w D. z R. G. (1) prowadzącą (...) w D. (płatnikiem składek). W myśl umowy o pracę J. R. miała zostać zatrudniona jako pracownik biurowy za wynagrodzeniem 2 300 zł miesięcznie.

J. R. pozostawała niezdolna do pracy w okresach od dnia 17 czerwca 2014 r. do 25 sierpnia 2014 r., od 27 sierpnia 2014 r. do 16 grudnia 2014 r. Następnie korzystała ze świadczenia rehabilitacyjnego od 17 grudnia 2014 r. do 12 września 2015 r. Ponownie przebywała na zwolnieniu lekarskim od 13 września 2015 r. do 19 marca 2016 r. Od 20 marca 2016 r. do 18 marca 2017 r. korzystała z zasiłku macierzyńskiego. Następnie przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresach od 19 marca 2017 r. do 31 maja 2017., od 1 lipca 2017 r. do 31 sierpnia 2017 r. i od 1 października 2017 r. do 5 stycznia 2018 r. Od 26 stycznia 2018 r. do 24 stycznia 2019 r. ponownie korzystała z zasiłku macierzyńskiego, od 25 stycznia 2019 r. do 31 marca 2019 r. z zasiłku opiekuńczego a od 1 maja 2019 r. przebywała na urlopie wychowawczym.

Niesporne, a ponadto: umowa o pracę w aktach postepowania kontrolnego ZUS dołączonych do akt (...), zwolnienia lekarskie – k. 6-7v oraz w aktach zasiłkowych ZUS, karta zasiłkowa w aktach zasiłkowych ZUS, wniosek o urlop macierzyński w aktach zasiłkowych ZUS, akt urodzenia dziecka w aktach zasiłkowych ZUS, zaświadczenie płatnika składek w aktach zasiłkowych ZUS

W dniu 28 października 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wszczął kontrolę w sprawie ustalenia obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym przez J. R. z tytułu umowy o pracę zawartej z R. G. (1).

Decyzją nr (...) z dnia 2021 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. ustalił, że J. R. nie podlega od 1 maja 2014 r. ubezpieczeniom społecznym jako pracownik płatnika składek R. G. (1).

Niesporne, a ponadto akta kontrolne ZUS dołączone do akt (...) i decyzja nr (...) w aktach zasiłkowych ZUS.

Rozpoznający sprawę na skutek odwołania J. R. od decyzji w przedmiocie wyłączenia jej z ubezpieczenia społecznego Sąd Okręgowy (...) w S. postanowieniem z dnia 13 października 2022 r. sygnatura akt (...) umorzył postępowanie w sprawie. Postanowieniem z dnia 30 marca 2023 r. Sad Apelacyjny (...) w S. oddalił zażalenie J. R. na to postanowienie.

Niesporne, a ponadto: postanowienie Sądu Okręgowego w S. – k. 43-45 oraz k. 72 akt sprawy o sygn. (...), postanowienie Sadu Apelacyjnego – k. 46-47v.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Sporna między stronami była kwestia istnienia po stronie odwołującej się J. R. prawa do zasiłków chorobowego i macierzyńskiego oraz świadczenia rehabilitacyjnego pobranych łącznie w okresie od 20 lipca 2014 r. do dnia 18 marca 2017 r.

Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd poczynił w znacznej mierze w oparciu o dokumenty przedłożone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. oraz rozstrzygnięcia, które zapadły w toku postępowania przeprowadzonego przez Sąd Okręgowy w G. (...) w sprawie (...), zainicjowanego odwołaniem J. R., a zakończonego postanowieniem Sądu Apelacyjnego. Nie były one w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś wynikający z nich stan faktyczny nie był między stronami sporny.

Postępowanie w niniejszej sprawie w dniu 5 lipca 2022 r. zostało, na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c., zawieszone z uwagi na toczące się postępowanie przed Sądem Okręgowym w G. (...) w przedmiocie podlegania ubezpieczeniom społecznym J. R. z tytułu zatrudnienia u R. G. (1) w okresie obejmującym okresy spornych w rozpoznawanej sprawie świadczeń. Następnie postępowanie podjęto po wydaniu przez Sąd Okregowy prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania.

Zgodnie z brzmieniem art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137 poz. 887 z późn. zm.) obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Przepisy art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy wprowadzają obowiązek, w odniesieniu do pracowników, ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego. W myśl zaś art. 13 pkt 1 ustawy obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne - pracownicy w okresach od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania stosunku pracy. Ponadto, zgodnie z brzmieniem art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. Nr 60, poz. 636 z późn. zm.), świadczenia pieniężne na warunkach określonych ustawą przysługują osobom objętym ubezpieczeniu społecznemu w razie choroby i macierzyństwa określonym w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z treścią art. 6 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Ponadto, w myśl art. 7 tejże ustawy, zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała:

1)  nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego,

2)  nie później niż w ciągu 3 miesięcy od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego - w razie choroby zakaźnej, której okres wylęgania jest dłuższy niż 14 dni, lub innej choroby, której objawy chorobowe ujawniają się po okresie dłuższym niż 14 dni od początku choroby.

Kwestia podlegania J. R. obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu stanowiła przedmiot postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w G. (...) Wydziałem (...) o sygn. (...) na skutek odwołania J. R. od decyzji organu rentowego z dnia 21 grudnia 2021 r. nr (...). Postanowieniem z dnia 11 lipca 2022 r. Sąd Okręgowy na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. zawiesił postępowania a następnie postanowieniem z dnia 13 października 2022 r. na podstawie art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c. umorzył postępowanie w sprawie. Na skutek zażalenia wniesionego przez odwołującą się Sąd Apelacyjny w S. (...) prawomocnym już postanowieniem z dnia 30 marca 2023 r. sygnatura akt (...) oddalił zażalenie skarżącej.

Tym samym prawomocną stała się decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 21 grudnia 2021 r. (...), w której ustalono, że J. R. jako pracownik u płatnika składek R. G. (2) (...) podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 1 maja 2014 r.

Prawomocne postanowienie korzysta z powagi rzeczy osądzonej, co oznacza niemożność czynienia w innym toczącym się postępowaniu ustaleń pozostających z nim w sprzeczności. Zgodnie bowiem z art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i organy państwowe. Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Rejonowy nie mógł zatem dokonać samodzielnych ustaleń w zakresie podlegania bądź nie podlegania przez J. R. ubezpieczeniu społecznemu z tytułu zatrudnienia u zainteresowanej. Bez znaczenia pozostaje ponadto fakt, iż postanowienie Sądu Apelacyjnego w S. wydane zostało po dacie decyzji zaskarżonej w sprawie niniejszej. Zgodnie bowiem z art. 316 § 1 k.p.c. sąd wydaje wyrok biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Postępowanie z zakresu ubezpieczeń społecznych jest wprawdzie postępowaniem odrębnym, specyficznym z uwagi na badanie przez sąd prawidłowości decyzji organu rentowego, a zatem odnoszeniu się do okoliczności z daty jej wydawania, niemniej jednak żaden przepis nie wyłącza w tym postępowaniu stosowania art. 316 § 1 k.p.c. Oznacza to, że sąd także w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych winien uwzględniać okoliczności jakie powstały w toku procesu. Taki pogląd wyraził też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 marca 1998r. II UKN 555/97 OSNP 1999/5/181 wskazując, iż sąd ocenia legalność decyzji rentowej według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania, może jednak przyznać ubezpieczonemu świadczenie, jeżeli warunki je uzasadniające zostały spełnione po wydaniu zaskarżonej decyzji.

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w P. w wyroku z dnia 19 maja 2005r. I ACa 1848/04 (LEX nr 166820) moc wiążąca orzeczenia określona w art. 365 § 1 k.p.c. w odniesieniu do sądów oznacza, że podmioty te muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak to orzeczono w prawomocnym orzeczeniu. Zatem w kolejnym postępowaniu sąd jest związany prawomocnym orzeczeniem, rozumianym jako określona wypowiedź sądu rozpoznającego poprzednią sprawę, będącą syntezą ustaleń faktycznych i prawnych. W konsekwencji Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę nie prowadził postępowania dowodowego na okoliczność potwierdzenia zatrudnienia odwołującej się u zainteresowanej. Natomiast postanowieniem z dnia 5 lipca 2022 r. na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. zawiesił postępowanie w sprawie do czasu prawomocnego zakończenia postępowania odwoławczego przed sądami powszechnymi na skutek odwołania J. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. nr (...) w przedmiocie podlegania odwołującej się ubezpieczeniom społecznym. Następnie po prawomocnym zakończeniu wyżej przywołanego postępowania przed Sądem Apelacyjnym w S., tutejszy Sąd postanowieniem z dnia 12 listopada 2024 r. podjął postępowanie w sprawie.

Dla Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę stała się zatem wiążąca okoliczność prawomocnego uregulowania kwestii niepodlegania przez J. R. ubezpieczeniom społecznym od dnia 1 maja 2014 r. z tytułu zatrudnienia u R. G. (1).

Ostateczność decyzji ZUS nie jest prawomocnością zastrzeżoną dla wyroków sądowych, korzystających z powagi rzeczy osądzonej, co oznacza bezwzględną niemożność czynienia w innym toczącym się postępowaniu ustaleń pozostających z nim w sprzeczności. Prawomocna decyzja organu rentowego nie stanowi formalnie prejudykatu w sprawie w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. Niemniej jednak stanowi istotny fakt prawotwórczy w ramach łączącego strony stosunku ubezpieczenia społecznego i z tego względu jest miarodajna dla ustalenia stanu faktycznego tworząc ustalony stan prawny. Pomimo, iż ostateczna decyzja organu rentowego nie posiada cechy prawomocności przypisywanej wyrokom w myśl przepisu art. 365 § 1 k.p.c., tworzy pewien faktyczny stan prawny, który w postępowaniu odnoszącym się do innej decyzji nie może zostać podważony. Należy bowiem zauważyć, że zakres postępowania przed sądem w sprawie odwołania od decyzji organu rentowego jest zdeterminowany treścią decyzji zaskarżonej, której prawidłowość może być przedmiotem rozpoznawania wyłącznie przez sąd. Nie ma bowiem możliwości, wobec nie skorzystania przez stronę z drogi odwoławczej, dokonania przez Sąd kontroli zasadności innej ostatecznej decyzji i w efekcie zmiany jej treści bądź usunięcia z obrotu prawnego. Stan taki gwarantuje zachowanie spójności i logiki działania organów publicznych, zapobiegając funkcjonowaniu w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie do pogodzenia w całym systemie przyznanych im kompetencji. Jeśli ostateczna decyzja nie zostanie wzruszona w trybie prawem przewidzianym i funkcjonuje w obrocie prawnym, winna być bez żadnych wyjątków uwzględniana przez wszystkie podmioty.

Argumentacja przywoływana przez odwołującą się wskazana w treści odwołania, jak również w piśmie procesowym nie mogła zostać uwzględniona przez Sąd, albowiem odnosi się nie tyle do spornej decyzji, lecz do decyzji w przedmiocie podlegania ubezpieczeniom społecznym J. R.. Dlatego też w toku niniejszego postępowania Sąd nie badał okoliczności zatrudnienia J. R., wykonywanych przez nią obowiązków, lecz mając na uwadze fakt nieskutecznego zaskarżenia decyzji wyłączającej odwołującą się z ubezpieczeń społecznych przyjął okoliczności ustalone w toku kontroli jako bezsporne. Skutkowało to nie tylko brakiem przeprowadzenia postępowania dowodowego na okoliczność zatrudnienia J. R. u R. G. (1), ale także na okoliczność pozorności umowy o pracę zawartej przez R. G. (1) i J. R. umowy o pracę, jako że uzasadnienie decyzji administracyjnej stanowi jej integralną część. W konsekwencji, Sąd pominął wnioski dowodowe wnioskodawczyni związane z przesłuchaniem świadków, przyjmując iż okoliczności, na które zostali powołani pozostają poza sporem bądź też wobec prawomocności decyzji z dnia 21 grudnia 2021 r. kształtującej określony stan faktyczny – nie podlegają badaniu.

Za przyjęciem, iż decyzja organu rentowego z dnia 21 grudnia 2021 r. znak nr (...) jest wiążąca dla Sądu w niniejszym postępowaniu przemawiają również uregulowania co do właściwości rzeczowej sądu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Do rozstrzygania kwestii wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne powołane są w pierwszej instancji sądy okręgowe, podczas gdy sprawy o zasiłki chorobowe, macierzyńskie i świadczenia rehabilitacyjne należą do właściwości sądów rejonowych. Sąd rejonowy rozstrzygając zatem o prawie do świadczenia bądź obowiązku zwrotu pobranego świadczenia nie może z uwagi na swoją niewłaściwość badać podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, gdy okoliczność ta rozstrzygnięta została odrębną decyzją. Należy przy tym zauważyć, że nie wykorzystując wszelkich możliwości merytorycznej weryfikacji przez Sąd Okręgowy w G. (...) w postępowaniu (...) decyzji z dnia 21 grudnia 2021 r. odwołująca się pozbawiła się możliwości skutecznego polemizowania z ustaleniami tej decyzji w postępowaniu niniejszym. Pozostawiła z kolei do przyjęcia Sądowi rozpoznającemu sprawę niniejszą określony stan prawny za miarodajny dla poczynienia ustaleń faktycznych, w tym również w zakresie wprowadzenia w błąd organu rentowego co do faktycznego podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Wobec powyższego, Sąd uznał decyzję organu rentowego z dnia 30 marca 2022 r. za prawidłową i na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. w punkcie pierwszym wyroku oddalił odwołanie J. R..

Rozstrzygnięcie o kosztach zawarte w punkcie drugim wyroku oparto na treści art. 98 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie organ rentowy reprezentowany był przez profesjonalnego pełnomocnika, którego minimalne wynagrodzenie, w związku z przedmiotem sprawy, wynosi 360 złotych (§ 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 z późn. zm.).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13