Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 06 kwietnia 2024 roku funkcjonariusze Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Powiatowej Policji w B. st. sierż. A. F. i st. post. A. S. pełnili służbę patrolową. Około godziny 16.00 znajdowali się na posterunku statycznym w miejscowości O..

Około godziny 16.45 policjanci zauważyli nadjeżdżający od strony miejscowości R. samochód osobowy marki O. typu kombi. Ich uwagę zwróciła nienaturalnie wolna prędkość poruszania się pojazdu, dlatego dokonali pomiaru tej prędkości, który wykazał wartość 24 km/h. W pewnym momencie pojazd ten, nie sygnalizując żadnego manewru, wykonał nagły skręt w lewo i wjechał na teren posesji (...). Podejrzewając, iż kierujący może chcieć uniknąć kontroli policyjnej, funkcjonariusze natychmiast podjechali do tego samochodu. Wewnątrz pojazdu zastali siedzącą za kierownicą obwinioną M. Ł., a na podłodze pomiędzy jej nogami psa.

dowód: zeznania świadka A. F. k. 11 – 12, 51 v., zeznania świadka A. S. k. 13 – 14, 52 v. – 53, notatka urzędowa k. 1.

Podczas kontroli policjanci stwierdzili, iż M. Ł. znajduje się w stanie nietrzeźwości. Przeprowadzone badanie wykazało obecność 0,80 mg/l alkoholu w wydychanym przez nią powietrzu. Ustalono również, iż obwiniona posiada czynny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych wynikający ze skazania w sprawie sygn. akt II K 232/23 Sądu Rejonowego w Bełchatowie.

Wyrokiem z dnia 10 lipca 2024 roku wydanym w sprawie II K 317/24 Sąd Rejonowy w Bełchatowie skazał M. Ł. za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 178a § 4 KK m.in. na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat. Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2025 roku w sprawie IV Ka 582/24 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim utrzymał wyrok w sprawie II K 317/24 w mocy.

dowód: zeznania świadka A. F. k. 11 – 12, 51 v., zeznania świadka A. S. k. 13 – 14, 52 v. – 53, odpis wyroku II K 317/24 i IV Ka 582/24 k. 56, notatka urzędowa k. 1.

Podczas oględzin pojazdu okazało się, iż w samochodzie O. nr rej. (...) pęknięte są klosze lamp tylnych z ostrymi elementami z tworzywa sztucznego, pęknięty zderzak tylny w jego lewej części oraz wyrwana z zaczepu przednia lampa świateł przeciwmgielnych. Wobec powyższego A. F. zatrzymał dowód rejestracyjny pojazdu oraz zakazał dalszej jazdy nim.

M. Ł. utrudniała funkcjonariuszom Policji przeprowadzenie kontroli, nie stosując się do ich poleceń, m.in. zejścia z drogi dla rowerów lub wejścia do radiowozu celem przewiezienia do KPP w B. do wykonania czynności procesowych. Mimo pouczenia o możliwości zastosowania środków przymusu bezpośredniego obwiniona w dalszym ciągu nie stosowała się do zaleceń. W związku z tym policjanci użyli siły fizycznej w postaci chwytu transportowego, a następnie założyli na ręce obwinionej kajdanki. Pojazd i znajdujący się w nim pies zostali przekazano osobie wskazanej przez obwinioną, zaś ona sama została przewieziona do Komendy Powiatowej Policji w B., gdzie zbadano ją na stan trzeźwości i wykonano niezbędne czynności procesowe.

dowód: zeznania świadka A. F. k. 11 – 12, 51 v., zeznania świadka A. S. k. 13 – 14, 52 v. – 53, notatka urzędowa k. 1.

M. Ł. była dwukrotnie karana mandatami za przewinienia drogowe oraz skazana wyrokiem karnym za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości w sprawie II K 232/23 Sądu Rejonowego w Bełchatowie.

dowód: informacja o naruszeniach wpisanych do ewidencji kierujących pojazdami silnikowymi k. 10

Przesłuchana na etapie czynności sprawdzających M. Ł. nie przyznała się do popełnienia zarzuconych jej czynów i skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Na etapie postępowania sądowego obwiniona wyjaśniła, że została zatrzymana w odległości około 200 metrów od miejsca swojego zamieszkania. Była u sąsiadów na imprezie i tam spożywała alkohol. Samochód miała zamiar pozostawić na działce sąsiadów, a do domu udać się pieszo. Wsiadła do samochodu, żeby zobaczyć paczkę z nowym reflektorem, która znajdowała się na przednim siedzeniu. W pobliżu posesji czynności wykonywali policjanci, którzy kontrolowali prędkość pojazdów. Jednym z nich był znany jej osobiście A. F.. Gdy policjanci zauważyli, że wsiadła na miejsce kierowcy, włączyli sygnały w radiowozie i pojechali do niej. Gdy podjechali, to obwiniona znajdowała się na fotelu kierowcy, a pomiędzy jej nogami na podłodze znajdował się pies. Nieprawdą jest, aby obwiniona nie wykonywała poleceń funkcjonariuszy. Po kilku dniach policjanci, gdy dowiedzieli się, że obwiniona nie przyznaje się do czynu, to stwierdzili, iż próbowała dać im łapówkę.

dowód: wyjaśnienia obwinionej M. Ł. k. 8 – 9, 51 v. – 52

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy w sposób nie budzący wątpliwości pozwala przyjąć, iż obwiniona M. Ł. popełniła zarzucane jej wykroczenia.

Wskazać należy, iż sprawstwo obwinionej jednoznacznie wynika z zeznań obojga funkcjonariuszy Policji. Zarówno A. F., jak i A. S. zgodnie wskazali, że widzieli nadjeżdżający od strony miejscowości R. samochód marki O., a ponieważ poruszał się on bardzo wolno, co wzbudziło zainteresowanie policjantów, dokonany został pomiar prędkości. Na widok policjantów kierująca O. gwałtownie skręciła w lewo na posesję, nie sygnalizując manewru skrętu i właśnie to było przyczyną podjęcia kontroli pojazdu obwinionej, albowiem funkcjonariusze Policji powzięli podejrzenie, że celowo chce ona uniknąć kontroli. Jak się okazało po chwili podejrzenie jak najbardziej uzasadnione, albowiem M. Ł. była nietrzeźwa, prowadziła pojazd mimo wcześniejszego skazania za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości i obowiązywania decyzji administracyjnej pozbawiającej ją uprawnień do kierowania pojazdami, a nadto poruszała się samochodem niesprawnym techniczne w zakresie uszkodzonego oświetlenia (co w konsekwencji skutkowało zatrzymaniem dowodu rejestracyjnego pojazdu).

Zeznania obu policjantów Sąd uznał za wiarygodne, albowiem są one spójne w swojej treści i wzajemnie ze sobą korespondują, a także znajdują potwierdzenie w treści notatki urzędowej k. 6. Nadto podkreślić należy, iż wiarygodność obu świadków już raz była przedmiotem oceny Sądu, albowiem w sprawie II K 317/24 Sądu Rejonowego w Bełchatowie M. Ł. została prawomocnie skazana za czyn z art. 178a § 4 KK, między innymi w oparciu o zeznania A. F. i A. S..

Sąd nie znajduje żadnych podstaw do podważenia wiarygodności zeznań obu świadków, zwłaszcza jeżeli pamięta się, iż są oni osobami obcymi dla obwinionej i nie mają żadnego interesu w bezpodstawnym jej pomawianiu. Dlatego też w oparciu o treść ich zeznań Sąd przyjął, że przed podjęciem kontroli M. Ł. dokonała nagłej zmiany kierunku ruchu swojego pojazdu, nie sygnalizując wcześniej takiego manewru przy użyciu kierunkowskazu. Natomiast w trakcie kontroli ustalono, że pojazd, którym się poruszała był niesprawny technicznie, albowiem miał potłuczone szkła tylnych lamp, uszkodzone i wyrwane z zaczepów przednie światło przeciwmgielne oraz popękany zderzak w części tylnej. Skutkowało to zatrzymaniem dowodu rejestracyjnego pojazdu obwinionej.

Wreszcie w ślad za zeznaniami obu świadków Sąd przyjął, że w trakcie kontroli obwiniona nie stosowała się do zaleceń funkcjonariuszy, między innymi nie schodząc ze ścieżki dla rowerów oraz odmawiając zajęcia miejsca w radiowozie, co utrudniało przeprowadzenie kontroli i zmusiło funkcjonariuszy Policji do użycia środków przymusu bezpośredniego. Podkreślić także należy, iż po zakończeniu kontroli M. Ł. – mimo przedstawianych przez nią w wyjaśnieniach rzekomych licznych nieprawidłowości w działaniu policjantów – nie składała żadnej skargi, albowiem – jak wskazała – „nie pomyślała o tym”.

W przeciwieństwie do zeznań obu świadków leżą wyjaśnienia obwinionej M. Ł., która kwestionowała, iż w ogóle kierowała pojazdem, a jedynie wsiadła za kierownicę samochodu stojącego na posesji znajomych. Pomijając już fakt, iż wyjaśnienia obwinionej leżą w sprzeczności z zeznaniami obu świadków, to wskazać należy, iż okoliczność, że M. Ł. kierowała samochodem i to będąc w stanie nietrzeźwości i nie stosując się do zakazu prowadzenia pojazdów, została prawomocnie przesądzona w toku postępowania w sprawie II K 317/24 Sądu Rejonowego w Bełchatowie.

Przy ocenie wiarygodności wyjaśnień obwinionej nie bez znaczenia jest fakt, iż w chwili czynu była ona w stanie nietrzeźwości i to znacznej bo oscylującej w zakresie od 1,68 promilla (0,8 mg/l) do 1,81 promilla (0,91 mg/l) alkoholu w wydychanym z ust powietrzu. Względy doświadczenia życiowego pozwalają przyjąć, że osoba znajdująca się w takim stanie może mieć trudności z zapamiętaniem podstawowych faktów, a M. Ł. w toku postępowania sądowego wskazała wręcz masę szczegółów, które rzekomo miały mieć miejsce w trakcie kontroli.

Sąd nie odnosi się do kwestii związanych z mającym mieć miejsce w trakcie kontroli złożeniem propozycji o charakterze korupcyjnym, albowiem kwestia ta jest przedmiotem odrębnego postępowania, w którym okoliczności tego zdarzenia z całą pewnością zostaną skrupulatnie przeanalizowane i ocenione.

Konstruując postawę faktyczną rozstrzygnięcia, Sąd posiłkował się również treścią notatki urzędowej, informacją o wpisach do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego oraz treścią wyroków w sprawie II K 317/24 i IV Ka 582/24 gdyż przywoływane dowody nieosobowe posiadały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz nie były kwestionowane przez strony. Stąd też, Sąd przyznał im moc dowodową.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy doprowadził Sąd do wniosku, iż obwiniona M. Ł. dopuściła się zarzucanych jej czynów.

Zachowanie obwinionej polegające na tym, że w dniu 06 kwietnia 2024 r. o godz. 16.15 na drodze publicznej w miejscowości O., gm. B. jechała jako kierująca samochodem marki O. nr rej. (...) niesprawnym technicznie – wyczerpało dyspozycję art. 97 KW. Odpowiedzialności z tego przepisu kodeksu wykroczeń podlega użytkownik ruchu, który wykracza przeciwko innym przepisom o bezpieczeństwie lub o porządku na drogach publicznych. Przy czym sformułowanie „inne” dotyczy zachowań nie mieszczących się w normach przepisów art. 84 – 96d KW. Jazda samochodem z uszkodzonymi lampami tylnymi oraz przednią lampą przeciwmgielną nie mieści się w żadnej z dyspozycji wskazanych powyżej artykułów, a jednocześnie stanowi naruszenie wskazanego powyżej art. 66 ust. 1 pkt. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz. Ust. z 2023 r., poz. 1047 z późn. zm.).

Również dyspozycję art. 97 KW wyczerpuje zachowanie obwinionej polegające na tym, iż w tym samym miejscu i czasie, co powyżej, kierując samochodem marki O. o nr rej. (...) wykonała manewr skrętu w lewo, nie sygnalizując wcześniej zamiaru jego wykonania. Tu z kolei zachowanie obwinionej stanowiło naruszenie art. 22 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Natomiast zachowanie polegające na tym, iż w tym samym miejscu i czasie podczas trwającej interwencji Policji, znajdując się w stanie nietrzeźwości, nie stosowała się do poleceń umundurowanych funkcjonariusza Policji, co istotnie utrudniało wykonanie przez niego czynności służbowej wyczerpuje dyspozycję art. 65a KW. Podczas interwencji wbrew poleceniom policjanta A. F. obwiniona nie chciała zejść ze ścieżki rowerowej, a następnie nie odmawiała dobrowolnego zajęcia miejsca w radiowozie policyjnym. W rezultacie, aby dokonać niezbędnych czynności związanych z koniecznością przewiezienia M. Ł. do siedziby Komendy Powiatowej Policji w B., policjanci zmuszeni byli do użycia środków przymusu bezpośredniego w postaci zastosowania chwytów transportowych oraz założenia obwinionej kajdanek na ręce. Tym samym zachowanie M. Ł. wyczerpało dyspozycję art. 65a KW.

Wymierzona obwinionej kara zasadnicza 600 złotych grzywny jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynów jej zarzucanych, a także stopnia winy M. Ł. oraz spełni cele kary w zakresie jest oddziaływania ogólno - społecznego i cele kary w zakresie represji indywidualnej. Przy określaniu wysokości kary grzywny Sąd wziął pod uwagę sytuację rodzinną i materialną obwinionej uznając, iż grzywna w tej wysokości nie będzie stanowić dla niej nadmiernej uciążliwości.

Ponieważ zachowania M. Ł. wyczerpały jednocześnie znamiona trzech przepisów Kodeksu Wykroczeń, Sąd wymierzył karę – stosownie do dyspozycji art. 9 § 2 KW – na podstawie art. 65a KW, albowiem ten przepis przewiduje surowszą sankcję karną.

Na podstawie art. 627 KPK w zw. z art. 119 KPW Sąd obciążył M. Ł. obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania w łącznej kwocie 180 złotych, na którą składają się zryczałtowane wydatki w kwocie 120 złotych oraz opłata w kwocie 60 złotych wymierzona na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych /tekst jednolity Dz. Ust. z 2023 r., poz. 123 /.