Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

V Ka 577/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z dnia 10 września 2024 roku w sprawie
II K 154/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut z pkt. 1. apelacji oskarżonego:

naruszenie art. 390 § 1 k.p.k. polegające na rozpoznaniu sprawy przed Sądem Rejonowym
w Kołobrzegu pod nieobecność oskarżonego, która to obecność na głównej rozprawie była obowiązkowa, a wobec niemożliwości
w niej uczestniczenia usprawiedliwiona przeze mnie, co stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia, określoną w art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k..

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie przesądzając kwestii ostatecznego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę tę przekazać Sądowi Rejonowemu
w Kołobrzegu do ponownego rozpoznania, gdyż zaistniała bezwzględna przyczyna odwoławcza określona w art. 439 §1 pkt 11 k.p.k.. Przyczyną uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania było naruszenie jednej z podstawowych zasad procesu karnego, mianowicie ustanowionej art. 6 k.p.k. zasady prawa do obrony, co oskarżony podnosił
w apelacji. Jedną z gwarancji procesowych przewidzianych w przepisach obecnie obowiązującej procedury karnej jest prawo oskarżonego do brania udziału
w rozprawie (art. 374 § 1 k.p.k.), które umożliwia prowadzenie osobistej obrony
w sprawie (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2024 r. V KK 546/23). Prawo to należy do podstawowych praw człowieka i zagwarantowane jest
w traktatach międzynarodowych regulujących zagadnienia praw człowieka. W tych aktach przyjmuje się, że oskarżony powinien mieć zapewnione prawo do: bronienia się osobiście lub poprzez ustanowionego obrońcę, odpowiedniego czasu na przygotowanie się do obrony oraz udziału w przesłuchiwaniu świadków oskarżenia
i żądania przesłuchania świadków obrony na tych samych zasadach. Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2003 r. (IV KKN 355/99), LEX nr 77433, z treści którego wynika, że przepisy zezwalające na rozpoznanie sprawy pod nieobecność oskarżonego mają charakter wyjątkowy,
a więc mogą znaleźć zastosowanie tylko wówczas, gdy z okoliczności sprawy wynika, że nieobecność ani nie ograniczy prawa do obrony oskarżonego, ani w inny sposób nie wpłynie ujemnie na prawidłowość wyrokowania. Przyjęcie jako zasady procesu karnego prawa oskarżonego do obrony oznacza, że może on prowadzić akcję obrończą w toku całego procesu, a jednocześnie, że w razie wątpliwości interpretacyjnych na gruncie konkretnych przepisów, winny one być interpretowane tak, aby zapewnić realną możliwość prawa do obrony. Obrona jest jedną z funkcji procesowych, czyli rodzajem celowej działalności procesowej.

Na wstępie podnieść należy, iż po nowelizacji kodeksu postępowania karnego, która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015r. (art. 1 pkt 120 ustawy z dnia 27 września 2013r. o zmianie ustawy - kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw ( Dz,. U. z 213r., poz. 1247) nowe brzmienie otrzymał art. 374 § 1 k.p.k., zgodnie
z którym nieobecność oskarżonego na rozprawie głównej przestała być obowiązkowa (poza wyjątkiem określonym w art. 374 § 1a k.p.k.), a uchybienia z tym związane straciły charakter bezwzględnej przyczyny odwoławczej ( tak postanowienie Sądu Najwyższego z 09.07.2015r. III KK 375/14, LEX nr 1754265). W przypadku jednak, gdy przewodniczący lub sąd uznają obecność oskarżonego za obowiązkową, musi być on obecny na rozprawie głównej. Możliwe jest rozpoznanie w takiej sytuacji sprawy pod nieobecność oskarżonego tylko wówczas, gdy jego nieobecność na rozprawie nie została usprawiedliwiona (art. 376 §2 k.p.k.). Z akt sprawy, w sposób niewątpliwy wynika, że H. K. został wezwany na termin rozprawy wyznaczonej na dzień 10 września 2024 roku. Na rozprawę tą oskarżony jednak nie stawił się. W dniu 10 września 2024 roku o godzinie 7.09 oskarżony złożył drogą elektroniczną (e-maile,) zaświadczenie lekarskie wystawione w dniu 9 września 2024 roku z rozpoznaniem zaburzeniami depresyjno nawracającymi. Z zaświadczenia wynikało, że na podstawie dokumentacji lekarskiej, wyników badania lekarskiego przeprowadzonego w dniu 9 września 2024 roku H. K. nie może stawić się w dnu 10 września 2024 roku na wezwanie Sądu. Oskarżony dołączył do e-maila także zaświadczenie
o niezdolności do pracy od dnia 9 września 2024 roku do dnia 20 września 2024 r. Oskarżony w nadanym e-mailu wniósł o dołączenie dokumentów przed rozprawą, które stanowią usprawiedliwienie niestawiennictwa na wezwanie Sądu. Pomimo przedłożonych zaświadczeń Sąd na rozprawie, na podstawie art. 377§3 k.p.k. w zw. z art. 374 § 1 k.p.k., podjął decyzję o prowadzeniu rozprawy pod nieobecność oskarżonego, bowiem nie stawił się na termin bez usprawiedliwienia, bowiem Sąd nie uznał pisma wniesionego drogą elektroniczną, ponieważ możliwość wnoszenia pism w formie dokumentów elektronicznych nie dotyczy pism procesowych. Zdaniem Sądu Okręgowego wskazana decyzja Sądu meriti była błędna. Istotą sprawy jest to, czy oskarżony mógł owo usprawiedliwienie i zaświadczenie lekarskie nadać drogą elektroniczą. Dokonując oceny tej kwestii odwołać się należy w pierwszym rzędzie do treści art. 117 § 2 i § 2a k.p.k.. Pierwszy z przywołanych przepisów stanowi, iż czynności procesowej nie przeprowadza się m.in. jeżeli osoba uprawniona nie stawiła się, a zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że niestawiennictwo wynikało z powodu przeszkód żywiołowych lub innych wyjątkowych przyczyn . Zasadnym wydaje się wskazanie innej kwestii istotnej z punktu oceny decyzji Sądu I instancji. Przepis przewiduje szczególny sposób usprawiedliwienia niestawiennictwa z powodu choroby uczestnika postępowania. Jest to o tyle istotne (istotne z uwagi na wagę pod kątem zapewnienia prawa do obrony) i dlatego koniecznym było przywołanie tej kwestii w przedmiotowej sprawie, że – co wielokrotnie wybrzmiało w orzecznictwie Sadu Najwyższego - przepis ten mający na celu dyscyplinowanie stron procesu w celu wyeliminowania wykorzystywania przez nie powodów zdrowotnych do stosowania swoistej taktyki procesowej o znamionach obstrukcji, jednak nie upoważnia do wyeliminowania strony z aktywnego udziału przez nią w procesie i nie powinien być stosowany bezwzględnie. Oczywiście decyzja o usprawiedliwieniu nieobecności uczestnika na rozprawie należy do sądu, ale sąd ma obowiązek badać, czy przedstawione usprawiedliwienie wskazuje na okoliczności rzeczywiście uniemożliwiające stronie stawienie się na rozprawę i jest udokumentowane w sposób niebudzący wątpliwości co do zaistnienia tych okoliczności (tak postanowienie SN z 13.01.2017 r., SDI 72/16, LEX nr 2194886). Pomimo zapisu co do formy usprawiedliwienia brak formalnego zaświadczenia lekarskiego o niezdolności do stawiennictwa pochodzącego od lekarza sądowego może być usprawiedliwiony okolicznościami losowymi (np. choroba o nagłym, losowym charakterze). W takiej sytuacji art. 117 § 2 a k.p.k. nie może mieć pierwszeństwa i wyłączać – na zasadzie procesowego lex specialis – stosowania art. 117 § 2 k.p.k., który nie pozwala na przeprowadzenie czynności bez udziału strony z powodu ujawnionych innych, wyjątkowych przyczyn jej niestawiennictwa (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 listopada 2015r., V KK 121/15, LEX nr 1920188). W tym miejscu podkreślić z całą mocą należy, że
w orzecznictwie sądowym utrwalone jest stanowisko, że już samo nadesłanie przez oskarżonego zaświadczenia lekarskiego przed terminem rozprawy powinno być odczytywane jako wola usprawiedliwienia niestawiennictwa na tej rozprawie,
a w konsekwencji i jako prośba o jej odroczenie (dla przykładu wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2001 r. V KKN 395/98). Treść e-mail wyraźnie wskazywał w omawianej sprawie na intencję oskarżonego. W niniejszej sprawie, co uszło uwadze sądu orzekającego, oskarżony został wezwany na rozprawę, co oznacza, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, że jego udział w tej rozprawie uznano za niezbędny. W realiach niniejszej sprawy zatem, skoro Sąd uznał wcześniej obecność obwinionego za konieczną, wzywając go na rozprawę
(z niezrozumiałych względów w protokole widnieje zapis, że Sąd uznał jego obecność za nieobowiązkowo, skoro brak jest takiej decyzji), zaś oskarżony nadesłał wcześniej usprawiedliwienie - to rozprawę należało odroczyć. Odnosząc się zaś do formy złożenia przez oskarżonego pisma drogą elektroniczną wskazać należy, że nie podlega akceptacji Sądu odwoławczego stanowisko, że w realiach niniejszej sprawy przesłanie przez oskarżonego drogą elektroniczną usprawiedliwienia - zaświadczenia lekarskiego oraz zwolnienia lekarskiego nie wywołało skutków prawnych. Odnosząc się do formy wniesienia stwierdzić należy, że owszem - przepisy procedury karnej są przepisami sformalizowanymi, o gwarancyjnym charakterze dla stron postępowania. Sąd okręgowy nie kwestionuje tego, że pisma procesowe wnosi się w formie pisemnej. Takie stanowisko wyrażone też jest w judykaturze ( tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2020 r. III KZ 20/20, co istotne wydane w odmiennym stanie faktycznym, a dotyczącym wniesienia środka odwoławczego drogą e- mailową). Jednakże omawiając prawidłowość procedowania Sądu I instancji zauważyć należy, że regulacja art. 120 k.p.k. określa drogę postępowania w razie wniesienia pisma procesowego nieodpowiadającego wymogom formalnym wymienionym w art. 119 k.p.k. W razie zaistnienia powyższej sytuacji, pismo procesowe nie prowadzi do nieskuteczności, lecz organ wzywa wnoszącego do usunięcia braku w terminie 7 dni. Sąd Rejonowy jednakże nie pouczył oskarżonego o tym, że stoi na stanowisku, że zaświadczenia lekarskie zawierające usprawiedliwienie należy złożyć jedynie w formie pisemnej. Jak wynika z akt sprawy, takiego pouczenia oskarżony w toku postępowania sądowego nie otrzymał, jak również w toku całego postępowania karnego. Bezspornie zaświadczenie nie jest pismem procesowym. Zgodnie zaś z art. 16 § 1 k.p.k. jeżeli organ prowadzący postępowanie jest obowiązany pouczyć uczestników postępowania o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach, brak takiego pouczenia lub mylne pouczenie nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla uczestnika postępowania lub innej osoby, której to dotyczy. Podkreślić także trzeba, iż istnieje wiele możliwości przekazywania do Sądu informacji w sytuacjach nagłych. Nieczęste są przypadki, że strona, obrońca, czy też świadek powiadamia telefonicznie Sąd o niemożności dotarcia na rozprawę z powodu zdarzenia, nieprzewidzianych i niezamierzonych (wypadek, choroba). Bez wątpienia szczególną informacją jest niemożność stawienia się na rozprawę. Wszak także Sąd korzysta z telefonicznego, jak też e-mailowego -
w nagłych wypadkach - kontaktu ze stronami. W sytuacji pilnej, niespodziewanej, jaką było pogorszenie stanu zdrowia oskarżonego tuż przed rozprawą zignorowanie informacji o niemożności stawienia się na wezwanie Sądu, stanowiło rażącego naruszenie praw oskarżonego. Przekazanie nagłej informacji o stanie zdrowia wykluczającym możliwość stawiennictwa co do zasady powinno mieć formę pisemną, jednakże jeśli przyczyna (tak jak w przedmiotowej sprawie) została stwierdzona przez lekarza na dzień przed terminem rozprawy, powiadomienie o tym Sądu drogą e-mailową nie mogło spotkać się z pominięciem tej okoliczności. Zwłaszcza, że nic dotychczas nie wskazywało, że oskarżony podejmuje działania mające na celu utrudnianie i przedłużanie postępowania prowadzonego przeciwko niemu. Przepisy procedury karnej statuują szczególne wymogi co do zażaleń, apelacji, czy nadzwyczajnych środków zaskarżenia i tu wątpliwości nie ma, że nie ma możliwości wniesienia tych pism procesowych drogą e-mailową. Odnosząc powyższe wskazania do sytuacji jaka zaistniała w przedmiotowej sprawie stwierdzić należy, iż uchybieniem ze strony Sądu I instancji była decyzja w prowadzeniu rozprawy w dniu 10 września 2024 roku pod nieobecność oskarżonego, poprzez uznanie jego niestawiennictwa za nieusprawiedliwione. Z akt sprawy,
w szczególności z przedłożonych zaświadczeń wynikało, że oskarżony był niezdolny do stawienia się w Sądzie. W tej sytuacji nie może budzić wątpliwości zaistnienie zdarzenia jakim był nawrót zaburzeń depresyjnych miał miejsce co najmniej w dzień poprzedzający rozprawę. Trudno jednak wymagać od oskarżonego, jak uczynił to Sąd Rejonowy, aby w złym stanie zdrowia sporządził pismo, dojechał do Sądu
z miejsca zamieszkania, aby je złożyć, bowiem nadanie je na poczcie z pewnością nie dotarłoby do Sądu przed terminem rozprawy. Nie sposób również zarzucić oskarżonemu, iż w opisanej wyżej sytuacji, zważywszy na nagły charakter zdarzenia w postaci pogorszenia stanu zdrowia przed tuż przed rozprawą nie uczynił starań, aby usprawiedliwić nieobecność na wezwanie Sądu. Skoro zatem Sąd uznał obecność oskarżonego za obowiązkową, a jej nieobecność w tym dniu usprawiedliwiała go choroba, stwierdzić należy, iż doszło na gruncie niniejszego postępowania do zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 439 § 1 pkt. 11 k.p.k.. Zgodnie z orzecznictwem sądowym, zważywszy na treść przepisu art. 439 § 1 k.p.k., w tego rodzaju sytuacji sąd odwoławczy zobligowany jest do uchylenia zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia w przypadku stwierdzenia choćby jednej z przyczyn wymienionych w art. 439 § 1 kp.k.. ( tak wyrok SN z 25.10.2005r., IV KK 338/05, Prok. i Pr. 2006/2/16). Rozpoznający sprawę sąd odwoławczy z urzędu ma obowiązek zbadania, czy poddawane kontroli instancyjnej orzeczenie nie jest dotknięte takim uchybieniem. Uznając zatem niestawiennictwo oskarżonej na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2015r. za usprawiedliwione Sąd odwoławczy zaskarżony wyrok uchylił i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu
w Kołobrzegu do ponownego rozpoznania.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W najmniejszym stopniu nie przesądzając rezultatów ponownego rozpoznania sprawy w instancji odwoławczej, z przyczyn czysto procesowych należało uchylić wyrok zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd ten powinien odpowiednio wcześnie pouczyć oskarżonego J. o wymogach, jakim powinno odpowiadać, zgodnie z obecnie obowiązującym rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości oraz Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 20.08.1998 r. w sprawie warunków i trybu usprawiedliwiania niestawiennictwa oskarżonych, świadków i innych uczestników procesu karnego z powodu choroby (Dz. U. z 1998 r. Nr 111, poz. 706), zaświadczenie lekarskie, na podstawie którego chciałby on ewentualnie ubiegać się o odroczenie rozprawy , a przede wszystkim należy pouczyć, że wniosek o odroczenie rozprawy winien złożony być w formie pisemnej. Raz jeszcze należy bowiem z całym naciskiem podkreślić kednym z głównych elementów rzetelnego procesu jest restrykcyjne przestrzegania prawa do obrony (art. 6 ust. 3 pkt b oraz c EKPCz).

3.2.

Zarzut z pkt. 2. apelacji oskarżonego:

obraza prawa materialnego, t.j. art. 180a k.k., przez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że w dniu 24 listopada 2023 roku prowadziłem na drodze publicznej samochód osobowy mimo cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami kat. B, podczas gdy pojazd ten prowadziłem nie posiadając do tego uprawnień,
o których mówi art. 94 § 1 k.w..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z dyspozycją art. 436 k.p.k. sąd może ograniczyć rozpoznanie środka odwoławczego tylko do poszczególnych uchybień, podniesionych przez stronę lub podlegających uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania. Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy ograniczył rozpoznanie środka odwoławczego tylko do uchybienia, podniesionego przez oskarżonego odnośnie naruszenia prawa procesowego, które miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. wynikającego z art. 6 k.p.k.  prawa do obrony, o czym poniżej. Ustosunkowywanie się do pozostałego zarzutu jest przedwczesne.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Stwierdzenie względnej przyczyny odwoławczej z art. 438 pkt 2 k.p.k. w postaci naruszenia prawa do obrony – artykułu 6 k.p.k.

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2019 r. (I KZP 3/19) „Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu
w całości, o której mowa w art. 437 § 2 zdanie drugie in fine k.p.k., jako powód uchylenia przez sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, zachodzi wówczas, gdy orzekający sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało, w realiach sprawy, nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego, uzasadniającą potrzebę powtórzenia wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji.” Nagły stan chorobowy sygnalizowany przez oskarżonego został poparty zaświadczeniem i zwolnieniem lekarskim. Oskarżony nie mogąc stawić się
w Sądzie, mając na uwadze, że niezdolność do stawiennictwa zaistniała na dzień przed terminem rozprawy nadał wskazaną dokumentację drogą e-mailową. Powyższe przemawia za uznaniem, iż nieobecność oskarżonego
w dniu 10 września 2024 roku była usprawiedliwiona. Skoro zatem Sąd uznał obecność oskarżonego za obowiązkową, a jej nieobecność w tym dniu usprawiedliwiała go choroba, stwierdzić należy, iż doszło na gruncie niniejszego postępowania do zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 439 § 1 pkt. 11 k.p.k.. Zgodnie z orzecznictwem sądowym, zważywszy na treść przepisu art. 439 § 1 k.p,k. w tego rodzaju sytuacji sąd odwoławczy zobligowany jest do uchylenia zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia w przypadku stwierdzenia choćby jednej z przyczyn wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k. ( tak wyrok SN z 25.10.2005r., IV KK 338/05, Prok. i Pr. 2006/2/16). W tej sytuacji za przedwczesne należało uznać odnoszenie się do pozostałego zarzutu zawartego w pisemnym środku zaskarżenia wniesionym przez oskarżonego.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu niniejszej sprawy sąd rejonowy zobligowany jest przeprowadzić postępowanie dowodowe z poszanowaniem prawa do obrony, tak aby
w pełni zagwarantować oskarżonemu możliwość złożenia wniosków dowodowych oraz wypowiedzenia się co do stawianego zarzutu. Sąd winien pouczyć oskarżonego, że wszelkie pisma procesowe winny zostać złożone do Sądu w formie pisemnej, zaś zaświadczenie o niemożności stawienia się na rozprawę z powodu stanu zdrowia – winno pochodzić od lekarza sądowego.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

sędzia Anna Rutecka-Jankowska

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z dnia 10 września 2024 roku w sprawie II K 154/24

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana