Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodniczący:

1.SSO Ewa Rusin (spr.)

1.Sędziowie:

1.SO Tomasz Wysocki

2.SR (del. do SO) Sebastian Kowalski

1.Protokolant:

1.Marta Synowiec

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 833/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 19 czerwca 2024r. sygn. akt VI K 1187/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ obrońca

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. K.

Nie figuruje w Kartotece Karnej jako osoba karana sądownie.

Dane KRK z dnia 6.11. 2024r.

588

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dane KRK z dnia 6.11. 2024r.

Niekwestionowane.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

rażącej surowości orzeczonych kar jednostkowych w wymiarze roku pozbawienia wolności za występek z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za występek z art. 59 ust. 1 i art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §2 w zw. z art. 12 §1 k.k., sprowadzającą się do niedostrzeżenia przez Sąd Rejonowy, iż po stronie podsądnego, w zakresie dwóch przypisanych mu czynów, występuje istotna przewaga okoliczności łagodzących nad obciążającymi, a przede wszystkim poprzez nieuprawnione przyjęcie przez Sąd Rejonowy okoliczności obciążających oskarżonego tj. nagminności tego typu przestępstw oraz rozmiaru szkody wyrządzonej takim zachowaniem społeczeństwu, a w konsekwencji rażącą surowość kary łącznej w wymiarze 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, która także nie została oparta na relewantnych okolicznościach rzutujących na jej wymiar, przez co orzeczona kara nie odzwierciedla stopnia społecznej szkodliwości dwóch występków inkryminowanych podsądnemu i przekracza stopień jego winy, jak też pozostaje w całkowym oderwaniu od celów, jakie winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej oraz ogólnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z depozycjami apelującego obrońcy zgodzić się nie sposób, w szczególności by kwestionowany wymiar kary stanowił efekt pobieżnej analizy wszystkich okoliczności determinujących rozmiar prawnokarnej represji.

Zarzut rażącej niewspółmiernie surowości kary byłby skuteczny, o ile wymierzone oskarżonemu kary cechowała surowość nie dająca się zaakceptować, wręcz „bijąca w oczy”, co miałoby wynikać z wykazania przez apelującego, że wymiar kary nie uwzględnia wszystkich okoliczności wiążących się z ustawowymi dyrektywami jej wymiaru bądź też wykracza poza granice swobodnego uznania sędziowskiego. Rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca jej zmianę, może zachodzić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że zachodziła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle obowiązujących przepisów. W niniejszej sprawie takie przesłanki nie wystąpiły.

Po pierwsze, szkodliwość społeczna popełnionych czynów ani stopień winy oskarżonego nie były relatywnie niskie, jak to podnosi gołosłownie apelujący.

Wszak obu czynów oskarżony dopuścił się umyślnie, w tym drugiego z przypisanych ( w postaci odpłatnego udzielania środków odurzających i psychotropowych) z góry powziętym zamiarem, z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, czyn ten oskarżony popełnił w okresie 9-ciu miesięcy. Przestępna działalność oskarżonego trwała 9 miesięcy, nie przerwała jej przecież wola oskarżonego zaprzestania popełnienia przestępstwa lecz tymczasowe aresztowanie oskarżonego, przy czym oskarżony nie tylko marihuanę ale i substancje psychotropowe w postaci amfetaminy odsprzedawał wielu ustalonym i nieustalonym osobom, to słusznie sąd I instancji uznał stopień społecznej szkodliwości tego czynu za wysoki, na co wpłynęły nie tylko nagminność tego rodzaju przestępstw na terenie właściwości miejscowej tutejszego Sądu oraz całego kraju, lecz także rozmiar szkód, jakie w społeczeństwie, szczególnie wśród młodzieży, powodują narkotyki, uderzając w prawnie chronione dobra życie i zdrowie społeczeństwa, jako całość (życie i zdrowie publiczne).

Po drugie, nie można też zaaprobować twierdzenia apelującego, że sposób funkcjonowania oskarżonego przed popełnieniem przypisanych mu występków jednoznacznie przemawia za przyjęciem, że tego typu zachowanie miało w jego życiu incydentalny charakter, wszak chociażby czyn II to ciągły, trwający 9 miesięcy, polegający na wielokrotnej odsprzedaży marihuany i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy wielu ustalonym i nieustalonym osobom, zaś w dniu czynu I-go 14 czerwca 2023r. w posiadaniu oskarżonego znajdowała się znaczna ilość substancji odurzającej i amfetaminy, zatem gdyby nie tymczasowe aresztowanie oskarżonego, to takie okoliczności zdecydowanie pozwalają na racjonalne wnioskowanie, że ową działalność oskarżony miał zamiar kontynuować.

Wręcz razi bezkrytycyzmem kolejny argument apelującego iż, cyt. „ od strony wolicjonalnej podsądnym in tempore criminis kierowała chęć zabezpieczenia podstawowych potrzeb egzystencjalnych swoich oraz najbliższej rodziny”. Taka motywacja nie może przecież zostać uznana jako zasługująca na uwzględnienie w rozumieniu art. 53 § 2 pkt. b ust . 1) kk.

Wypada tu podkreślić, iż w dacie zatrzymania w dniu 15 czerwca 2023r. oskarżony był młodym, bo 27 – letnim zdrowym mężczyzną, z wykształceniem zawodowym, zatem nie sposób dopatrzyć się powodów, dla których poza zatrudnieniem w firmie matki na 1/8 etatu jako pracownik gospodarczy z wynagrodzeniem 300 złotych miesięcznie ( vide protokół wyjaśnień k. 35) zamiast z legalnej pracy poszukiwał dochodów z przestępstw narkotykowych, w czym – wedle obrony - upatrywał zabezpieczenia podstawowych potrzeb egzystencjalnych rodziny ( oskarżony zadeklarował utrzymanie 6- letniej córki, ale nie podał kwoty alimentów) .

W zakresie obu przypisanych czynów uwzględnił sąd I instancji także okoliczności łagodzące tj. że oskarżony przyznał się do popełnienia przypisanych czynów, nie kwestionował w tym zakresie ujawnionych dowodów, jest osobą stosunkowo młodą, podjął działania w celu ustabilizowania swojego trybu życia, w tym zadeklarował stałe zatrudnienie i jest osobą dotychczas niekaraną sądownie. Zatem uwzględnił te wymienione przez apelującego okoliczności.

Z pewnością za łagodzącą okoliczność nie sposób uznać podnoszonej w uzasadnieniu apelacji cyt. „ podsądny udzielając innym, łącznie sześciu osobom środków narkotycznych, nie nakłaniał ich do takiego zachowania. Osoby te, w związku z uprzednio powziętym zamiarem nabycia środków odurzających, nawiązały w tym celu kontakt z oskarżonym. Co również istotne, osoby te należały do kręgu znajomych oskarżonego” . Owszem, oskarżony nie nakłaniał osób już uzależnionych do nabycia narkotyków, ale osoby te wiedziały, że oskarżony takie środki posiada i je im odsprzeda, dlatego do niego zgłaszały się w celu zakupu narkotyków. Skoro ponadto oskarżony sprzedawał narkotyki osobom już uzależnionym, to przecież miał świadomość godzenia w ich najważniejsze dobro w postaci zdrowia.

Odnosząc się do akcentowanej przez apelującego dotychczasowej niekaralności oskarżonego zauważyć wypada, że taka okoliczność nie została wymieniona w katalogu łagodzących w art. 53 § 2 pkt. b) kk, to wszak pożądana cecha każdego obywatela.

Kodeks karny natomiast określa w art. 53 § 2 a kk cyt. Okoliczności obciążające stanowią w szczególności:

1)  uprzednia karalność za przestępstwo umyślne lub podobne przestępstwo nieumyślne.

Jeżeli faktycznie oskarżony aktualnie pomaga chorej matce i opiekuje się babką, to są oczywiście okoliczności pozytywne, ale nie tak istotne, by łagodzić kary i tak wyjątkowo łagodne. Wobec konieczności odbywania kary izolacyjnej sytuacja tych osób może ulec pogorszeniu, co stanowi zwykłe i oczywiste konsekwencje dopuszczenia się przez oskarżonego przestępstw, które powinien był skalkulować, zanim wszedł na drogę przestępstwa.

Wobec powyższych wniosków w odniesieniu wymiaru kary za czyn I-y kwalifikowany z art. z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ( polegający na posiadaniu wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii znacznej ilości środków odurzających w postaci marihuany w ilości 229,30 grama oraz znacznej ilości substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości 179,49 grama ) w żadnej mierze nie sposób przyjąć, by kara 1 roku pozbawienia wolności, zatem najniższa przewidziana w ustawie ( bo czyn taki podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10), była kara surową, a co dopiero w stopniu rażącym w rozumieniu art. 438 pkt. 4) kpk.

Z tych samych powodów także wymiar kary 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności za przypisany czyn II – i, kwalifikowany z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk nie może zostać skutecznie zakwestionowany. Sprawca takiego czynu tylko wedle zagrożenia z art. 59 ust. 1 ustawy podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10, a skoro czyn przypisany został w warunkach czynu ciągłego z art. 12 § 1 kk, to powoduje – wobec jednoznacznego brzmienia art. 57b kk - konieczność wymiaru kary powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Wymierzone kary jednostkowe i łączna ( z zastosowaniem znacznej absorpcji) właściwie realizują kryteria art. 53 § 1 i 2 kk, a wykonanie ich powinno wdrożyć oskarżonego do poszanowania porządku prawnego, należycie oddziałując w ramach prewencji ogólnej.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu:

1) kar jednostkowych przy zastosowaniu art. 37b k.k., a w konsekwencji wymierzenie

kary łącznej o mieszanym charakterze;

ewentualnie

2) kary za czyn z pkt II części dyspozytywnej wyroku w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, kary łącznej zaś w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w sekcji 3.1 wyżej .

Brak także uzasadnionych przesłanek dla zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa kar mieszanych przy zastosowaniu art. 37 b kk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżone rozstrzygnięcie o wymiarze kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.  Nieskuteczność zarzutów i wniosków apelacyjnych.

2.  Nie wystąpiły także okoliczności o jakich mowa w art. 440 kpk.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania apelacyjnego, w tym na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierzając opłatę w wysokości 300 zł.

7.  PODPIS

SSR ( del. ) do SO Sebastian Kowalski SSO Ewa Rusin SSO Tomasz Wysocki

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wymiar kar jednostkowych i łącznej pozbawienia wolności.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana