Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

G. D. (1) obwiniony został o to, że:

1.w dniu 6 października 2023 roku o godzinie 17.20 w M. gmina S., woj. (...) kierował rowerem po drodze rowerowej, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu tj. I badanie – 0,21 mg/l; II badanie – 0,17 mg/l, III badanie – 0,18 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu to jest o czyn z art. 87 § 2 kw;

2. w miejscu i czasie jak w punkcie 1 wbrew obowiązkowi nie udzielił upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania policjantowi wiadomości co do własnej tożsamości, to jest o czyn z art. 65 § 2 kw;

3. w miejscu i czasie jak w punkcie 1 oraz umyślnie pomimo wydawanych na podstawie prawa poleceń pozostania na miejscu kontroli drogowej, nie stosował się do nich czym istotnie utrudniał policjantom wykonanie czynności służbowych to jest o czyn z art. 65a k.w.

Wyrokiem nakazowym z dnia 3 listopada 2023 roku Sąd Rejonowy w Staszowie, II Wydział Karny, w sprawie sygn. akt II W 307/23 uznał obwinionego G. D. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 87 § 1 k.w., art. 65 § 2 k.w., art. 65a k.w. i za to na podstawie art. 9 § 2 k.w. w zw. z art. 24 § 1a i 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 2.000,00 zł. W punkcie II na podstawie art. 119 § 1 k.p.s.w. zasądził od obwinionego G. D. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70,00 zł tytułem zwroty zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wymierzył opłatę w wysokości 200,00 zł.

Z treścią wyroku nie zgodził się obwiniony składając sprzeciw od wyroku nakazowego z dnia 14 listopada 2023r. (data wpływu do Sądu Rejonowego w Staszowie - 14 listopada 2023r.).

Po przeprowadzeniu rozprawy, Sąd Rejonowy w Staszowie, II Wydział Karny, dnia 4 października 2024r. wyrokiem uznał obwinionego G. D. (1) za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu we wniosku o ukaranie a stanowiących wykroczenie z art. 87 § 2 k.w. oraz wykroczenie z art. 65 § 2 k.w. oraz wykroczenie z art. 65a k.w. i za to na podstawie art. 65a k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. z art. 24 § 1a i 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 2.500,00 zł. W punkcie II wyroku na podstawie art. 119 § 1 k.p.s.w. zasądził od obwinionego G. D. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 12,00 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wymierzył opłatę w wysokości 250,00 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony, który zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, polegające na zasądzeniu kwoty 2.870,00 zł, która jest niewspółmiernie wysoka co do uzyskiwanych dochodów w jego gospodarstwie i powstała z przyczyn od niego niezależnych, naraża obwinionego na ubóstwo i problemy zdrowotne.

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego polegające na:

- odmowie przez Sąd uwzględnienia i analizy 3 zdjęć infrastruktury chodnikowo-rowerowej w M.,

- odmowie szczegółowej analizy nagrywania monitoringu z dnia 6.10.23r. w M. spod sklepu (...) tj. stopowanie poklatkowe, powiększenie ujęć, poprawie jakości nagrania,

- odmowie konfrontacji zeznań policjantów, podczas sesji odtwarzania z faktycznym stanem sytuacji w miejscu i czasie,

- brak analizy możliwej zawartości w pęcherzykach płuc innej substancji niż alkohol,

- brak oceny zachowania policjantów wobec nieudzielania pomocy medycznej,

- brak oceny i opinii biegłego sądowego wobec skutków użycia siły dwóch mężczyzn z konfrontacji z odruchowym stawianiem oporu przeciwko agresji w obronie własnej,

- brak opinii biegłego sądowego względem absorpcji i ekspozycji w wydłużonym czasie na działanie gazu pieprzowego,

- brak danych o homologacji i kalibracji alkomatu,

- brak nagrań video z osobistych kamerek policjantów oraz brak nagrania z kamery radiowozu,

- brak oceny Sądu i stosunku do kłamstwa, że radiowóz był/miał oznaczenia świetlne podczas incydentu zatrzymania,

- stronniczość Sądu wobec bezkrytycznej ufności w słowach policjantów i ich postawy wobec zeznań obwinionego, który również głosił swoje tezy.

3.  inne zarzuty:

- wyrok w swojej treści nie odniósł się pozytywnie,

- nie bierze pod uwagę pozytywnej i prawidłowej postawy obwinionego, który zawsze posiadał swoje niezbywalne prawa obywatelskie, był spolegliwy, deeskalował sytuację, nawiązał kontakt z policjantem W., a znając policyjne procedury zatrzymania pouczył o obowiązkach, poprosił o prawną i faktyczną przyczynę interwencji,

- wyrok posiada fałszywą tezę o agresji zatrzymanego,

- wyrok pomija fakt informacji o statusie i nazwisku obwinionego, o podaniu częściowym PESEL-u, i chęci dowiezienia dowodu osobistego przez żonę wraz z sąsiadem,

- wyrok nie komentuje prawa obwinionego do korzystania z telefonu komórkowego, a jednocześnie nie uznaje momentu jego uruchomienia jako katalizatora do ataku ze strony policjantów,

- obwiniony stawia zarzut Sędzi Sądu Rejonowego, że działała świadomie tolerując konfabulacje policjantów, aby ukryć i odwrócić znamiona przestępstwa nadużycia władzy i przekroczenia uprawnień.

Wskazując na powyższe obwiniony wnosił o uniewinnienie od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd odwoławczy będąc do tego ustawowo zobligowany, zbadał, czy w sprawie nie wystąpiły uchybienia, o których mowa w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w, powodujące konieczność ingerencji w zaskarżony wyrok niezależnie od granic zaskarżania i podniesionych zarzutów, po czym stwierdził, że w sprawie nie ujawniły się żadne bezwzględne przyczyny odwoławcze ani nie wystąpiła rażąca niesprawiedliwość wyroku.

W ocenie Sądu odwoławczego, podstawą zaskarżonego wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy zgodnie z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w., a sąd I instancji ukształtował swoje przekonanie o sprawstwie obwinionego, w odniesieniu do przypisanych mu wykroczeń, na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Wynikające z dowodów, na których oparł się Sąd ustalenia faktyczne stanowiące podstawę przypisanego obwinionemu wykroczenia, były zaś prawidłowe i nie zachodziły podstawy do ich zakwestionowania..

Kontynuując, zważywszy na kierunek i zakres podniesionych zarzutów apelacji wywiedzionej przez obwinionego podkreślić należy, iż twierdzenia skarżącego sprowadzające się do zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych oraz koncentrujące się na zakwestionowaniu przeprowadzonej oceny dowodów (wskazujące na jej rzekomą wadliwość spowodowaną dowolnością wyprowadzonych wniosków), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I Instancji.

Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej ich analizy. Apelujący w żadnej mierze nie zdołał skutecznie wykazać, aby rozumowanie Sądu I Instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów zarówno osobowych jak i nieosobowych było nietrafne, bądź nieracjonalne, gdyż zarzuty przedstawione w apelacji, po ich gruntownej analizie i zestawieniu z materiałem dowodowym, opierają się wyłącznie na odmiennej, subiektywnej i wybitnie selektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów i ciągu zdarzeń.

Tym samym, Sąd I Instancji prawidłowo odniósł się w sposób zwięzły do wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, zaś przy wydaniu zaskarżonego wyroku miał na względzie wszystkie zabrane w sprawie dowody, które wnikliwie rozważył zarówno na korzyść, jak i niekorzyść obwinionego (art. 4 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.), a w uzasadnieniu przedstawił w sposób przekonywujący, argumenty na poparcie swojego stanowiska, dokonując jednocześnie prawidłowej subsumpcji prawnokarnej czynu inkryminowanego obwinionemu.

Odnosząc się do szczegółów wskazać należy, iż ustalając stan faktyczny, Sąd Rejonowy słusznie oparł się na wiarygodnych i nie budzących zastrzeżeń co do ich zgodności z rzeczywistym przebiegiem zdarzenia, zeznaniach dwóch świadków: H. W. i M. K.. W ocenie Sądu, świadkowie nie mają żadnego interesu, aby przedstawiać obraz zdarzeń w sposób różny od rzeczywistego. Należy także podkreślić, iż świadek M. K. został wezwany na wniosek samego obwinionego. Obydwaj świadkowie przedstawili przed Sądem spójny i przede wszystkim logiczny obraz wydarzeń. Sąd pierwszej Instancji nie uznał wyjaśnień obwinionego za wiarygodne w całości. Linia obrony obwinionego jest nieudolna i pozbawiona logiki. Sama zaś apelacja obwinionego stanowi jedynie polemikę.

W tym miejscu należy podkreślić, iż sam obwiniony na etapie postępowania pierwszej instancji jak i w złożonej apelacji kwestionował każdą czynność w sprawie oraz każdą oczywistą okoliczność, nie przedstawiając przy tym żadnych dowodów na poparcie wywodzonych tez. Obwiniony kwestionował nawet homologację i kalibrację alkomatu (karta 78) pomimo istnienia świadectwa wzorcowania (karta 3). G. D. (1) koncentrował się na bezpodstawnych, jego zdaniem, przyczynach zatrzymania przez policję. W szczególności wywodził, że policjanci bezzasadnie zarzucili mu jazdę na rowerze zakosami, kiedy ścieżka była tak ukształtowana, że tak musiał jechać. Obwiniony nie zauważał przy tym, że nie o sposób jazdy w sprawie wychodziło, a przyczyny zatrzymania go przez policję nie miały w sprawie znaczenia. Istotne było to, że niewątpliwie obwiniony był pod wpływem alkoholu podczas prowadzenia roweru. Także G. D. nie mógł uczynić trafnego zarzutu z tego, że policjanci powinni go znać i zbędnie wypytywali o tożsamość. Subiektywne odczucia obwinionego co do powszechnego postrzegania jego osoby w miejscowości, w której zamieszkuje nie mają znaczenia. Każda osoba wezwana przez uprawionych funkcjonariuszy do określenia swojej tożsamości ma obowiązek to uczynić. W związku z tym ustalone przez sąd I instancji postępowanie obwinionego wyczerpywało znamiona wskazanych wykroczeń, za które sąd słusznie przypisał G. D. winę.

W końcu nie ma żadnych podstaw do kwestionowania wymiaru kary grzywny względem obwinionego, którą orzeczono w najmniejszym rozmiarze. Wbrew twierdzeniom obwinionego Sąd miał na uwadze miesięcznie osiągane dochody. Sąd Rejonowy wskazał podstawy jej zastosowania. Na gruncie niniejszej sprawy nie sposób stwierdzić, by Sąd Rejonowy niewłaściwie orzekł o wysokości kary. Przeanalizował i ocenił całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności, zaś swoje stanowisko oraz argumentację towarzyszącą mu przy ferowaniu wyżej wymienionego rozstrzygnięcia przedstawił następnie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Skoro zarzuty stawiane poczynaniom Sądu Rejonowego oraz wydanemu przez ten Sąd orzeczeniu nie potwierdziły się to apelację należało uznać za bezzasadną, a zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. zasądzono od obwinionego G. D. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270,00 złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego, na które złożyły się wydatki w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20 złotych oraz opłata od wymierzonej kary w rozmiarze 10 %.

SSO Jan Klocek