Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2025 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 lutego 2025 roku w Warszawie

sprawy J. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o rentę socjalną

na skutek odwołania J. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 8 sierpnia 2023 roku, znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2023r. J. H. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 8 sierpnia 2023r., znak: (...), dotyczącej odmowy przyznania renty socjalnej. Uzasadniając je, wskazała, że nie zgadza się z decyzją ZUS, ponieważ choruje od dzieciństwa – ma zwichnięcie lewego stawu biodrowego, przez co kwalifikuje się do wstawienia endoprotezy. Ma także dokuczające jej silne bóle kręgosłupa oraz kolana, które doprowadziły do skoliozy kręgosłupa, co wpływa na sposób poruszania się i skrzywienie postawy ciała. Ponadto jej stan zdrowia uległ pogorszeniu po przebytym wypadku samochodowym, w którym doznała uszkodzeń wielonarządowych (odwołanie z dnia 6 września 2023r. k. 3-5 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z 4 października 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie, wskazując w uzasadnieniu, iż zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (tekst jedn. Dz. U. z 2019r., poz. 1455) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, jeśli naruszenie to powstało w okresach wskazanych w art. 4 ust. 1 pkt 1-2 powołanej ustawy. W dniu 12 lipca 2023r. Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonej nie sięga całkowitej niezdolności do pracy, wobec czego zaskarżona decyzja jest zasadna. Mając powyższe na względzie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania (odpowiedź na odwołanie z dnia 4 października 2023r., k. 6 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. H., urodzona w dniu (...), ukończyła szkołę zawodową w zawodzie cholewkarza (świadectwo ukończenia szkoły zasadniczej - nienumerowana karta a.r.). Nigdy nie pracowała w wyuczonym zawodzie. Pracowała natomiast jako pracownik biurowy, w szwalni, a ostatnio jako pomoc w salonie kosmetycznym (świadectwo pracy z 23 stycznia 1999r. – nienumerowana karta a.r., opinie biegłych, k. 18-20, k. 45-47, k. 68-71 a.s.). W okresie od 22 lipca 1993r. do 23 lipca 1995r. była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w R. i z tego tytułu od 22 października do 24 czerwca 1994r. pobierała zasiłek dla bezrobotnych. Następnie była zarejestrowana w Urzędzie Pracy od 18 sierpnia 1995r. do 22 czerwca 1997r., ale nie pobierała zasiłku. Również od 2 lipca 1999r. była zarejestrowana bez prawa do zasiłku (zaświadczenie z Powiatowego Urzędu Pracy w R. z 19 lipca 1999r. – nienumerowana karta a.r.).

Ubezpieczona leczy się od dzieciństwa z powodu wrodzonego zwichnięcia lewego stawu biodrowego. W przebiegu leczenia zastosowano w 2001r. operacyjne wydłużenie lewej kończyny dolnej metodą I.. W 1998r. ubezpieczona przebyła wypadek komunikacyjny, w którym doznała wielu złamań, jednak wskutek leczenia uzyskano zrosty złamań. Obecnie oczekuje na endoprotezę prawego stawu biodrowego. Dokuczają jej bóle biodra prawego (dokumentacja medyczna – a.r., opinie biegłych, k. 18-20, k. 45-47, k. 68-71 a.s.).

Ubezpieczona miała orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności do 30 czerwca 2007r. (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – nienumerowana karta a.r.) Od 1 października 2003r. do 30 czerwca 2007r. miała także przyznaną rentę socjalną (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z 20 czerwca 2002r. - k. 7 a.r., orzeczenie o zmianie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia 25 lipca 2002r. - k. 6 a.r., decyzja o przyznaniu renty socjalnej z dnia 1 października 2003r. - k. 9 a.r., decyzja odmowna z dnia 31 lipca 2007r. - k. 29 a.r.).

W dniu 29 marca 2023r. ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie prawa do renty socjalnej (wniosek z dnia 29 marca 2023r. - nienumerowane karty a.r.). Po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej lekarz orzecznik ZUS wydał w dniu 2 czerwca 2023r. orzeczenie, w którym stwierdził, że J. H. nie jest całkowicie niezdolna do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 2 czerwca 2023r. – nienumerowana karta a.r. ). Następnie sprawa została skierowana do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 12 lipca 2023r. także wskazała na brak całkowitej niezdolności do pracy (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 12 lipca 2023r. – nienumerowana karta a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenia Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wydał w dniu 8 sierpnia 2023r. decyzję znak: (...)w której odmówił J. H. prawa do renty socjalnej (decyzja ZUS z dnia 8 sierpnia 2023r. - nienumerowana karta a.r.). Ubezpieczona złożyła odwołanie od wskazanej decyzji, inicjując przedmiotowe postępowanie ( odwołanie z dnia 7 września 2023r., k. 3-5 a.s.).

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy celem ustalenia, czy ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz czy naruszenie sprawności organizmu powstało przed ukończeniem 18 roku życia, w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej przed ukończeniem 25 roku życia, bądź w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej (postanowienie z dnia 17 października 2023r., k. 9 a.s.).

W opinii z dnia 20 grudnia 2023r. biegły z zakresu ortopedii M. G. - na podstawie analizy dostępnej dokumentacji, obserwacji i badania własnego – wskazał, że podczas badania kontakt z ubezpieczoną był dobry, logiczny. Ubezpieczona poruszała się z utykaniem na lewą kończynę dolną - na badanie zgłosiła się z kulą łokciową, ale siadała i wstawała zupełnie swobodnie, bez podparcia. Rozbierała się samodzielnie, zupełnie sprawnie. Biegły zauważył, że w pozycji stojącej występują nieco spłycone krzywizny kręgosłupa, ale napięcie mięśni około kręgosłupowych było zupełnie niewzmożone, niebolesne przy palpacji. Ubezpieczona zgłaszała bolesność kręgosłupa przy ruchach, ale ruchy kręgosłupa wykonywała w pełnym, maksymalnym zakresie i to zupełnie swobodnie we wszystkich płaszczyznach i odcinkach. Biegły rozpoznał u ubezpieczonej wrodzoną dysplazję biodra lewego, ze zwichnięciem i zmianami zwyrodnieniowymi wtórnymi, zwyrodnienie biodra prawego w przebiegu dyskopatii kręgosłupa bez upośledzenia sprawności i bez objawów zespołu bólowego, stan po wydłużeniu lewego podudzia metodą I., a także stan po złamaniu końca dalszego kości piszczelowej i strzałkowej lewej. Wskazał, że analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie, pozwalają stwierdzić, że ubezpieczona jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, a całkowita niezdolność do pracy jest spowodowana niewydolnością chodu. Niewydolność chodu wynika ze znacznej dysfunkcji lewej kończyny dolnej, która ma charakter wrodzony spowodowany dysplazją i zwichnięciem stawu biodrowego lewego - lewy staw biodrowy w zakresie panewki jest praktycznie zupełnie niewykształcony. Głowa kości udowej lewej znajduje się na talerzu lewej kości biodrowej wysoko. Dodatkowo ubezpieczona przebyła uraz lewego podudzia ze złamaniem w okolicy stawu skokowego lewego, który wygoił się ze znacznym ograniczeniem ruchomości. W przebiegu przeciążenia prawej kończyny dolnej doszło do powstania zmian zwyrodnieniowych biodra prawego, które w chwili obecnej powodują ograniczenie ruchu zgięcia do 90 stopni i zniesienie ruchów rotacyjnych. Znaczna dysfunkcja obu stawów biodrowych i dysfunkcja lewego stawu skokowego powoduje niewydolność chodu w takim stopniu, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy, a ta niezdolność do pracy jest spowodowana wrodzonym naruszeniem sprawności narządu ruchu, powstałym przed 18 rokiem życia. Biegły zaznaczył, że stan zdrowia ubezpieczonej rokuje poprawę po wykonaniu endoprotezoplastyki stawu biodrowego prawego. Zarazem wskazał, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy od daty wniosku do 31 grudnia 2025r. (opinia biegłego z zakresu ortopedii z M. G., k. 18-20 a.s.).

Sąd, mając na względzie zarzuty organu rentowego zgłoszone do opinii M. G., postanowieniem z dnia 11 marca 2024r. dopuścił dowód z opinii innego biegłego z zakresu ortopedii (postanowienie z dnia 11 marca 2024r., k. 32 a.s.).

W opinii z dnia 11 czerwca 2024r. biegły z zakresu ortopedii R. K. - na podstawie dokumentacji medycznej, akt sprawy i po wykonaniu badania ortopedycznego - stwierdził u J. H.:

- wrodzone zwichnięcie lewego stawu biodrowego z 3 cm skróceniem długości kończyny, ze znaczną dysfunkcją stawu biodrowego,

- średnio zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową prawego stawu biodrowego ze średnią dysfunkcją stawu biodrowego,

- pourazową średniego stopnia artrozę lewego stawu skokowego ze średnią dysfunkcją tego stawu,

- pourazowy niewielki przykurcz zgięciowo-wyprostny prawego stawu łokciowego z nieznaczną dysfunkcją tego stawu.

Biegły zauważył, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a J. H. nie spełnia tych kryteriów, czyli nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy z przyczyn ortopedycznych, ponieważ w wyniku leczenia operacyjnego w 2001r. wydłużono długość lewej kończyny dolnej, uzyskując tylko jej 3 cm skrócenie, które po zastosowaniu wkładki korygującej, która poprawia statykę miednicy, nie jest powodem znacznej niewydolności chodu. Prawy staw biodrowy w wyniku jego wieloletniego przeciążenia ma średnio zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową, ale jest dobrze ruchomy, czyli nie jest również powodem znacznej dysfunkcji chodu. Biegły zauważył ponadto, że jego dobrą sprawność potwierdza fakt niewykonania endoprotezoplastyki do chwili obecnej. Ponadto ubezpieczona jest samodzielna, gdyż używa jednej kuli łokciowej do chodzenia i ma w pełni sprawne obie ręce, a deficyty ruchomości prawego stawu łokciowego nie występują w stopniu istotnym. Również dysfunkcja pourazowa stawu skokowego nie jest stopnia znacznego, gdyż jest zachowany użytkowy zakres ruchomości tego stawu z prawidłową stabilnością, czyli nie powoduje żadnej dysfunkcji oporowej kończyny ani istotnej dysfunkcji chodu. Biegły zaznaczył, że wrodzone zwichnięcie lewego stawu biodrowego powstało po urodzeniu, ale mimo tego istotnego schorzenia ubezpieczona ukończyła szkołę zawodową i uzyskała zawód obuwnika - potem nie pracowała w tym zawodzie, ale wykonywała pracę biurową i jako pomoc w salonie kosmetycznym, czyli jej wrodzone schorzenie stawu biodrowego nigdy nie powodowało u niej całkowitej niezdolności do pracy. Biegły zaznaczył, że potwierdzają to badania RTG miednicy ze stawami biodrowymi z dnia 26 lutego 2018r. i z dnia 29 marca 2023r., które wykazują średnio zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową prawego stawu biodrowego i wrodzone zwichnięcie lewego stawu biodrowego z wytworzeniem wtórnego „stawu" w talerzu biodrowym. Biegły R. K. wskazał, że takie ustawienie „nowego” lewego stawu biodrowego z operacyjnym wydłużeniem kości piszczelowej powoduje dobrą funkcje podpórczą lewej kończyny dolnej, czyli nie ma znacznej dysfunkcji chodu, a po zastosowaniu 3 cm korygującej wkładki do lewego buta, nie ma dysfunkcji statycznej kończyn dolnych. Równocześnie biegły zauważył, że ubezpieczona rokuje w przyszłości poprawę funkcji prawego stawu biodrowego po zaimplantowaniu endoprotezy całkowej stawu biodrowego. Wobec tego zgodził się z opinią komisji lekarskiej ZUS z dnia 12 lipca 2023r. (opartej na opinii lekarza konsultanta specjalisty ortopedy ZUS), która nie stwierdziła u ubezpieczonej całkowitej niezdolności do pracy z przyczyn ortopedycznych (opinia biegłego z zakresu ortopedii R. K., k. 45-47 a.s.).

W związku z zastrzeżeniami ubezpieczonej do opinii wydanej przez biegłego R. K., Sąd postanowieniem z dnia 10 września 2024r. dopuścił dowód z opinii innego biegłego sądowego ortopedy (z wyłączeniem M. G. i R. K.) (pismo procesowe ubezpieczonej, k. 55-56 a.s.; postanowienie z dnia 10 września 2024r., k. 61 a.s.).

W opinii z dnia 30 października 2024r. biegły sądowy z zakresu ortopedii P. R. - po wnikliwej analizie akt, a w szczególności dokumentacji medycznej oraz po przeprowadzeniu badania podmiotowego i przedmiotowego ubezpieczonej - wskazał, że J. H. leczyła się od wczesnych lat życia z powodu w rodzonego zwichnięcia lewego stawu biodrowego. W przebiegu leczenia zastosowano w 2001r. operacyjne wydłużenie lewej kończyny dolnej metodą I.. Ubezpieczona dodatkowo doznała licznych obrażeń w 1998r. w wyniku wypadku komunikacyjnego - w tym urazu czaszkowo-mózgowego, złamania dalszej nasady lewej kości piszczelowej, złamania miednicy oraz złamania lewego przedramienia. Biegły wskazał, że podczas badania stwierdził u ubezpieczonej chód asymetryczny z wyraźnym utykaniem na lewą stronę - do chodzenia ubezpieczona używa laski łokciowej. Do badania rozebrała się samodzielnie. Lordoza szyjna była zachowana, występowała zwiększona kifoza piersiowa oraz zwiększona lordoza lędźwiowa. Biegły stwierdził u ubezpieczonej prawidłowe napięcie mięśni przykręgosłupowych, zakres ruchomości kręgosłupa w granicach normy. Zaznaczył, że analiza dokumentacji radiologicznej wskazuje na całkowite, wysokie zwichnięcie lewego stawu biodrowego i brak wykształcenia naturalnej panewki stawu biodrowego - głowa kości udowej leży na talerzu kości biodrowej. W zakresie stawu skokowego lewego widoczne są zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe stawu skokowo-goleniowego. Biegły wskazał, że stan ortopedyczny ubezpieczonej narusza sprawność jej organizmu w stopniu uzasadniającym uznanie trwałej, częściowej niezdolności do pracy, która powstała przed ukończeniem 18 roku życia. Równocześnie biegły wskazał, że zmiany w zakresie narządu ruchu są nieodwracalne, a stwierdzona dysfunkcja lewego stawu biodrowego oraz lewego stawu skokowego nie pozwala ubezpieczonej na wykonywanie pracy w pozycji stojącej, a także pracy wymagającej chodzenia oraz pracy w pozycji wymuszonej długotrwale. Zmiany zwyrodnieniowe prawego stawu biodrowego mogą wymagać leczenia operacyjnego- protezoplastyki stawu biodrowego, co przyczyni się do zwiększenia wydolności prawego biodra. Biegły wskazał, że całkowita niezdolność do pracy to niezdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej. W ocenie biegłego stan narządu ruchu opiniowanej nie uniemożliwia jej wykonywania jakiejkolwiek pracy (opinia biegłego z zakresu ortopedii P. R., k. 68-70 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów oraz opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii. Dokumenty, których wiarygodność nie budziła wątpliwości, obejmowały decyzje ZUS i orzeczenia organów orzeczniczych ZUS, a także dokumentację medyczną, która stanowiła podstawę do formułowania wniosków przez powołanych w sprawie biegłych sądowych.

Opinie biegłych z zakresu ortopedii R. K. i P. R., Sąd ocenił jako sporządzone w sposób prawidłowy i zgodny z wymogami fachowości. Biegli wydali je w oparciu o dokumentację medyczną ubezpieczonej, dołączoną do akt rentowych i sądowych, a także po przeprowadzeniu wywiadu oraz badania przedmiotowego. Efektem ich pracy było sformułowanie opinii odpowiadających na pytanie postawione przez Sąd w tezie dowodowej. Sąd podzielił wnioski przedstawione przez wskazanych biegłych sądowych, którzy uwzględnili dokumentację medyczną oraz wyniki badań, jakie sami przeprowadzili. Dodatkowo wnioski płynące z wydanych opinii są jasno i szczegółowo umotywowane.

Organ rentowy nie zgłosił zastrzeżeń do opinii ww. biegłych sądowych, aprobując poczynione w opiniach ustalenia i zaprezentowane wnioski. Natomiast ubezpieczona w piśmie procesowym z 2 sierpnia 2024r. zgłosiła uwagi do opinii wydanej przez biegłego R. K.. Mimo uwag ubezpieczonej Sąd ocenił, że wymieniona opinia dokładnie i wyczerpująco diagnozuje jej stan zdrowia. Niemniej jednak, z uwagi na jej sprzeczność z opinią biegłego M. G., Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego ortopedy, który również podzielił wnioski biegłego R. K. oraz stanowisko przedstawione przez Komisję Lekarską ZUS. Ubezpieczona do kolejnej opinii, jaką wydał P. R. nie zgłosiła uwag.

Sąd, rozstrzygając w sprawie, nie uwzględnił opinii biegłego ortopedy M. G., której wnioski nie są spójne z twierdzeniami dwóch innych biegłych ortopedów opiniujących w sprawie. Opinię ww. biegłego zakwestionował organ rentowy. Według Sądu takie stanowisko należało ocenić jako słuszne. Organ rentowy zasadnie podkreślił, że ubezpieczona w takim stanie zdrowia, jaki biegły opisał, dotychczas pracowała i była w stanie wykonywać czynności zawodowe na odpowiednio przystosowanych stanowiskach pracy, a dysfunkcja chodu nie jest nowym schorzeniem. Przeciwnych wniosków biegły M. G. nie uzasadnił wystarczająco. Wskazał jedynie, że całkowita niezdolność do pracy ubezpieczonej jest spowodowana niewydolnością chodu, jednak pozostali biegli ten aspekt także mieli na względzie, z tym że akcentowali, że całkowita niezdolność do pracy występuje wtedy, kiedy ubezpieczony nie jest w stanie wykonywać żadnej pracy, a ubezpieczona może pracować na odpowiednio przystosowanych stanowiskach pracy.

Sąd - z uwagi na spójne wnioski ze szczegółowych i rzetelnych opinii dwóch innych biegłych – R. K. i P. R. - nie oparł się więc na opinii biegłego M. G..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. H. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 8 sierpnia 2023r., znak: (...) podlegało oddaleniu.

Warunki przyznania prawa do renty socjalnej zostały określone w ustawie z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (tekst jedn. Dz. U. z 2023r. poz. 2194). Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1.  przed ukończeniem 18 roku życia;

2.  w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia;

3.  w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Stosownie do brzmienia ust. 2 powołanego przepisu, osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1 przysługuje:

1.  renta socjalna stała – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2.  renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Z kolei z dyspozycji art. 15 ustawy o rencie socjalnej wynika, że ustawodawca w ramach oceny, czy spełnione zostały przesłanki do przyznania opisanego powyżej świadczenia, nakazał odpowiednio stosować art. 12-14 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1251 – dalej jako ustawa emerytalna), które zawierają legalne definicje całkowitej i częściowej niezdolności do pracy. Przepis art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej wskazuje, że za całkowicie niezdolną do pracy należy uznać osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepis art. 12 ust. 3 ustawy za częściowo niezdolną do pracy uznaje osobę, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Dokonując oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, należy mieć na uwadze nie tylko powołane przepisy, lecz także i to, że w rozumieniu tych przepisów o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2000 roku, II UKN 113/00). Ocena całkowitej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, co do zasady wymaga wiadomości specjalnych. W takiej sytuacji, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2009r., III UK 30/09).

W świetle przytoczonych przepisów kwestią, od której uzależniona była zasadność odwołania J. H., było ustalenie, czy jest ona osobą całkowicie niezdolną do pracy i czy niezdolność ta powstała z powodu naruszenia sprawności organizmu w okresach, na które wskazuje art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej.

Celem rozstrzygnięcia powyższych wątpliwości Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii – jako właściwych ze względu na schorzenia występujące u ubezpieczonej. Opinie wydało trzech takich specjalistów. Większość z nich stwierdziła, że J. C. nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. W opiniach sądowo-lekarskich biegli przedstawili swoje wnioski w sposób spójny i jednoznaczny. Zostały one należycie uzasadnione. Zawierają opis wyników badań, jakie biegli sami przeprowadzili oraz opis stanu zdrowia ubezpieczonej w oparciu o dokumentację medyczną. Sąd do opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii P. R. i R. K. nie miał więc zastrzeżeń.

Warto również podkreślić, że opinie tych biegłych sądowych, które były podstawą zasadniczych ustaleń w przedmiotowej sprawie, nie zostały skutecznie zakwestionowane przez ubezpieczoną w toku postępowania sądowego. Ubezpieczona nie wnosiła zastrzeżeń do opinii biegłego P. R., wydanej jako ostatniej. Zakwestionowała tylko opinię biegłego R. K., z tym, że w piśmie z dnia 12 lutego 2024r. ograniczyła się jedynie do zgłoszenia lakonicznych zarzutów dotyczących tego, że występuje u niej całkowita niezdolność do pracy z powodu schorzeń, na które cierpi od wielu lat. Biegły ortopeda R. K. wskazał na okoliczność, że staw biodrowy ubezpieczonej po przebytej operacji jest obecnie dobrze ruchomy i do chwili obecnej nie wykonano endoplastyki stawu biodrowego. Równocześnie zaznaczył, że w badaniach RTG wykonanych 26 listopada 2018r. i 29 marca 2023r. wykazana została średniozaawansowana choroba stawu biodrowego. Równocześnie biegły wskazał, że ubezpieczona nie ma znacznej dysfunkcji chodu i brak jest przesłanek do stwierdzenia, że jest ona całkowicie niezdolna do pracy, a stan zdrowia ubezpieczonej rokuje poprawę w sytuacji przeprowadzenia operacji wstawienia endoprotezy. Podobnie wskazał w swojej opinii biegły P. R.. Podkreślił, że co prawda ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy, jednak nie jest to całkowita niezdolność do pracy, ponieważ ubezpieczona nie jest niezdolna do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Jeśli chodzi zaś o opinię biegłego z zakresu ortopedii M. G., na którą J. H. powoływała się, wnosząc o rozstrzygnięcie zgodne z jej wnioskiem, to – jak wcześniej zostało wskazane - nie została ona uwzględniona z przyczyn już omówionych. W tym miejscu należy jedynie podkreślić, że Sąd stosując art. 233 § 1 k.p.c. dokonał analizy poszczególnych opinii wydanych w sprawie i zestawienia wniosków z nich płynących. Skutkiem tego było przyjęcie, że opinia M. G., której stanowisko jest odosobnione w zakresie przyjęcia całkowitej niezdolności do pracy, nie mogła być podstawą orzekania. Biegły, uzasadniając ww. wniosek, nie w pełni uwzględnił wszystkie istotne w sprawie okoliczności, na jakie zwrócili uwagę pozostali biegli. Pominął okoliczność, że ubezpieczona pomimo swojej choroby, na którą cierpi od urodzenia, ukończyła szkołę zawodową i podejmowała się różnych prac, zatem nie można było uznać, że jest ona całkowicie niezdolna do wykonywania jakiejkolwiek pracy z powodu niewydolności chodu.

Sąd Okręgowy, orzekając w sprawie, miał także na uwadze, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że ubezpieczona podejmowała kilkukrotnie próby zatrudnienia i pracowała nawet kilka miesięcy. Aktywność zawodowa ubezpieczonej i ukończenie szkoły oraz aktualny stan zdrowia przemawiają obecnie za brakiem potrzeby uznania jej za całkowicie niezdolną do pracy, co oczywiście może w przyszłości ulec zmianie. Jednak, mając na uwadze sytuację, jaka ma miejsce obecnie, co zostało szczegółowo opisane i ocenione na podstawie badań przez biegłych i lekarzy orzeczników ZUS, należało przyjąć brak podstaw do uznania J. H. za całkowicie niezdolną do pracy.

Wobec tego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie podlegało oddaleniu.