Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 100/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 3 października 2024 r. w sprawie II K 86/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja oskarżonego (k. 287, 291-292, 303 – całość środka odwoławczego):

Oskarżony nie sformułował zarzutów określonych w art. 439 § 1 kpk i art. 438 pkt 1-4 kpk, jednakże wobec treści art. 427 § 1 i
2 kpk a contrario nie miał takiego obowiązku.

Z uwagi na fakt, że precyzyjne zarzuty przeciwko
zaskarżonemu wyrokowi przedstawił jego obrońca,
Sąd Okręgowy nie dostrzegł potrzeby przytaczania całości treści wniesionego przez niego środka odwoławczego, odnosząc się do zasadniczych kwestii, które zostały w nim poruszone. Z treści apelacji wywieść można, że kwestionuje
on prawidłowość zaskarżonego wyroku, podnosząc, że materiał dowodowy został sfabrykowany i nie przemawia za przypisaniem mu zarzucanych mu czynów, a w toku postępowania zostało naruszone jego prawo do obrony.

Apelacja obrońcy:

1) obraza przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie oceny materiału zgromadzonego w niniejszej sprawie w sposób dowolny, bez uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co w konsekwencji doprowadziło do przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów, a w szczególności poprzez:

a) uznanie, iż wyjaśnienia T. M. nie stanowią wiarygodnego materiału dowodowego, podczas gdy w sprawie niniejszej brak jest obiektywnych i jednoznacznych dowodów, które świadczyłyby o tym, że w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia oskarżony znęcał się ze szczególnym okrucieństwem nad zwierzętami i nie spełniał wymogów weterynaryjnych przewidzianych dla hodowli trzody chlewnej, podczas gdy wyjaśnienia składane przez oskarżonego były składane w sposób konsekwentny i spójny, a oskarżony nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów,

b) uznanie, iż zeznania świadków A. O., I. W., T. Z. i Z. G. są wiarygodne i przydatne do rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy świadkowie Ci podczas swoich zeznań wskazywali, że szeregu okoliczności nie pamiętają, że nie dokonali przeglądu całej chlewni, a wreszcie zeznają odmiennie na temat dostępu zwierząt hodowanych przez oskarżonego do wody i pokarmu.

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na:

a) przyjęciu, że oskarżony T. M. znęcał się ze szczególnym okrucieństwem nad hodowaną trzodą chlewną poprzez zaniechanie ich żywienia, podczas gdy świadkowie słuchani w sprawie m.in. A. O., T. Z. wskazywali, że oskarżony posiadał paszę dla zwierząt, pasza była składowana przed wejściem, a zwierzęta nie sygnalizowały głodu, z kolei świadek I. W. zeznał, że nie wie gdzie był składowany pokarm, gdyż razem ze świadkiem Z. G. tego nie sprawdzał,

b) przyjęciu, że oskarżony T. M. znęcał się ze szczególnym okrucieństwem nad hodowaną trzodą chlewną poprzez zaniechanie ich pojenia, podczas gdy świadek T. Z. w swoich zeznaniach wskazał, że „z jednej strony chlewni była woda, z drugiej była rozsypana śruta", natomiast świadek I. W. zeznał, że nie wchodził razem ze świadkiem Z. G. do dalszej części chlewni, a tym samym świadkowie nie posiadali obiektywnej wiedzy, aby stwierdzić, czy w chlewni umieszczone były pojemniki na wodę dla trzody chlewnej,

c) przyjęciu, że oskarżony T. M. znęcał się ze szczególnym okrucieństwem nad hodowaną trzodą chlewną poprzez zaniechanie utrzymywania trzody chlewnej we właściwych warunkach bytowania, podczas gdy w sprawie brak jest obiektywnych dowodów potwierdzających wskazane okoliczności, a świadek A. O. podczas swoich zeznań wskazała, iż to wyłącznie jej subiektywne odczucie było takie, że w chlewni było za ciemno,

d) przyjęciu, że oskarżony T. M. znęcał się ze szczególnym okrucieństwem nad hodowaną trzodą chlewną poprzez zaniechanie leczenia zwierząt, podczas gdy w sprawie nie udowodniono, aby zwierzęta wymagały leczenia, czy też aby były nosicielami chorób, jak też w sprawie nie zebrano dokumentacji potwierdzającej chociażby brak wykonania u zwierząt obligatoryjnych szczepień ochronnych,

e) przyjęciu, że oskarżony T. M. swoimi działaniami stwarzał zagrożenie epidemiczne, podczas gdy w sprawie nie udowodniono, aby hodowane przez oskarżonego zwierzęta chorowały lub roznosiły choroby i wirusy mogące spowodować zagrożenie epidemiczne.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stosownie do treści art. 457 § 2 kpk w zw. z art. 423 § 1a kpk Sąd Okręgowy ograniczył zakres niniejszego uzasadnienia, poprzestając na ustosunkowaniu się do argumentów zawartych w apelacjach oskarżonego i jego obrońcy, z uwagi na złożenie wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia jedynie przez oskarżonego.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd meriti przeprowadził postępowanie w sposób właściwy, z poszanowaniem przepisów proceduralnych, w tym art. 4 kpk, art. 6 kpk,
art. 410 kpk, poddając zebrany w sprawie materiał dowodowy należytej, zgodnej
z dyrektywami z art. 7 kpk ocenie. Na jego podstawie dokonał prawidłowych
ustaleń faktycznych (za wyjątkiem przyjęcia, iż oskarżony działał ze szczególnym okrucieństwem, o czym w dalszej części uzasadnienia). Przedstawione natomiast
w ramach wywiedzionych apelacji przez oskarżonego, a także jego obrońcę, argumenty mają w istocie charakter polemiczny i opierają się m.in. na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Skarżący prezentowali bowiem alternatywną wersję wydarzeń, której nie można było potwierdzić żadnym obiektywnym i wiarygodnym materiałem dowodowym. Bezspornie takie ich ukazanie było wpisane w obraną przez oskarżonego linię obrony, jednakże równocześnie bazowało na niewłaściwej interpretacji ustalonych faktów.

Należało zgodzić się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji, w pełni obiektywną,
a nie dowolną oceną zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym uznanych za wiarygodne zeznań świadków A. O., I. W., T. Z. oraz Z. G.. Są to osoby obce dla oskarżonego i nie miały żadnego racjonalnego powodu, aby w sprawie składać fałszywe depozycje, chcąc doprowadzić do bezpodstawnego skazania oskarżonego. Zapoznając się ze złożonymi przez nich relacjami można dostrzec, że nie podawali oni okoliczności co do których zaistnienia nie byli pewni. Relacjonując w sprawie operowali sformułowaniami: „nie wiem”, „nie pamiętam”. Nawet obrona, dążąc do wykazania swych racji, opiera się o fragmenty ich zeznań, które o tym świadczą. Owszem, analizując ich treść pod kątem spójności wewnętrznej, jak i zewnętrznej, tj. zestawiając je między sobą, zauważalne są sprzeczności, jednakże jako że są one marginalne, nie mają wpływu na ogólną wymowę tych dowodów, a tym samym również na ich wartość
dowodową. Oczywistym jest, że owe sprzeczności w ich zeznaniach mogą wynikać z
niedostatków ludzkiej pamięci, która przecież nie jest niezawodną, zwłaszcza przy wielości przeprowadzonych przez te osoby kontroli. Zważyć należy również na fakt, że
były one składane po upływie określonego czasu. Te nieznaczne odmienności w zeznaniach w/w świadków wskazują raczej na to, że ich wypowiedzi były spontaniczne i nie zostały przez nich wcześniej wspólnie ustalone jedynie na użytek toczącego się postępowania. Należy wyraźnie podkreślić, że w przeważającej części ich zeznania wzajemnie się uzupełniają, znajdując odzwierciedlenie w nieosobowym, posiadającym charakter bezwpływowego, materiale dowodowym sprawy, jak chociażby protokole kontroli (k. 32-45) czy też dokumentacji fotograficznej (k. 65-69, 222). Nadto z racji zatrudnienia w Inspekcji Weterynaryjnej i ze względu na wykonywany zawód – lekarz weterynarii – niewątpliwie świadkowie posiadali taką wiedzę i doświadczenie, by należycie ocenić, czy świnie pozostające pod opieką T. M., w ramach prowadzonego przez niego gospodarstwa rolnego, przetrzymywane są we właściwych, nieodbiegających od przyjętych standardów warunkach oraz czy działalność polegająca na ich hodowli, spełnia wymogi weterynaryjne. Bazując na wyrwanych z kontekstu fragmentach ich relacji, nie uwzględniając ich całościowej wymowy, skarżący nie mógł skutecznie podważyć słusznej decyzji Sądu Rejonowego o obdarzeniu ich wiarą, m.in. w zakresie przeglądu chlewni przez zespół kontrolujących czy też innych czynności kontrolnych. Taki sposób kwestionowania oceny tych dowodów, nie czynił zadość wymogom z art. 410 kpk, którego to nieprzestrzegania notabene niesłusznie dopatrywał się w procedowaniu Sądu I instancji. Jak wynika z akt sprawy, u oskarżonego w/w świadkowie przeprowadzili wiele kontroli, toteż stawiając argumenty przeciwne tym z zaskarżonego orzeczenia, należało odnosić się do wskazywanych przez nich okoliczności dotyczących czynów zarzucanych T. M. przez oskarżyciela publicznego w przedmiotowym postępowaniu, a nie powiązanych z innymi wydarzeniami. Z ich relacji oraz z wykonanej, a wspomnianej wyżej dokumentacji fotograficznej wynikało, że m.in. pomieszczenie, w którym przebywały zwierzęta nie było odpowiednio doświetlone, panowało w nim duże zapylenie, znajdowała się duża ilość obornika, która utrudniała poruszanie się zwierząt, a dodatkowo mogły się one zranić z uwagi na wystające z konstrukcji kojców metalowe elementy. Poza tym nie były odpowiednio posegregowane na grupy technologiczne, typu maciory, knury, tuczniki. Osobniki o różnej płci i wieku przebywały razem, przez co młodsze musiały rywalizować o pokarm ze starszymi. W zagrodach znajdowały się kości padłych zwierząt. Świnie nie miały zapewnionego stałego dostępu do wody, ani paszy. Były wychudzone, brudne i zaniedbane. Tym samym w świetle przedstawionych okoliczności można było jednoznacznie stwierdzić, co też słusznie uczynił Sąd I instancji, że warunki, w jakich były przetrzymywane świnie nie spełniały norm weterynaryjnych. Co więcej, z uznanego za wiarygodny materiału dowodowego sprawy, a więc nie tylko z konsekwentnych, logicznych, rzeczowych w tym zakresie zeznań świadków oskarżenia, ale również pochodzącego ze źródeł nieosobowych w postaci dokumentów, wymienionego w pisemnym uzasadnieniu w sekcji dotyczącej ustalenia faktów, zasadnie uwzględnionego, jawi się, że oskarżony, mimo nałożonego na niego obowiązku zgłaszania przemieszczania się zwierząt ze stada i zdarzeń dotyczących padnięcia zwierząt w Agencji Modernizacji i Restrukturyzacji Rolnictwa, jako prowadzącego działalność trzody chlewnej, nie realizował go, czym bezspornie, przy występującym w inkryminowanym okresie ASF (k. 227), stwarzał zagrożenie epidemiczne.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd a quo, w świetle powyżej omówionych, wzajemnie uzupełniających się dowodów, słusznie nie nadał waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, który utrzymywał, że hodował świnie w dobrych warunkach, jak również przedsiębrał czynności mające na celu spełnienie wymogów weterynaryjnych co do prowadzonej przez niego działalności nadzorowanej w postaci hodowli trzody chlewnej, nie dopatrując się w swym zachowaniu niczego nagannego. Oskarżony przyjął stanowisko, że materiał dowodowy został sfabrykowany, a działanie Inspekcji Weterynaryjnej było ukierunkowane na zablokowanie sprzedaży przez niego zwierząt. Takie twierdzenia, choć niezmienne na przestrzeni całego postępowania,
nie zasługiwały na uwzględnienie, albowiem są wysoce irracjonalne i stanowią
jedynie przyjętą linię obrony. Należy przypomnieć choćby, że świadek
T. Z. wskazał, że oskarżony nie dokonywał przeglądu całości chlewni
(k. 207v), co sam co do zasady przyznał. Co istotne, oskarżony nie zauważył padniętych zwierząt, co samo w sobie ukazuje, że zbytnio nie interesował się ich losem. Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że twierdzenia oskarżonego o tym, że zwierzęta lubią ochładzać się poprzez taplanie we własnych odchodach stanowi próbę
wytłumaczenia zaniedbań z jego strony w opiece nad nimi. W realiach niniejszej sprawy trudno doszukać się braku świadomości oskarżonego co do standardów opieki nad zwierzętami gospodarskimi, skoro jego gospodarstwo podlegało kontroli, a on był pouczany, czego nie kwestionował, o wszelkich zaistniałych nieprawidłowościach. Oskarżony pozostawał bezkrytyczny wobec swojego zachowania i nie poprawił warunków bytowania zwierząt. W związku z powyższym oraz z uwagi na zachodzącą sprzeczność z obdarzonym wiarą materiałem sprawy, Sąd Okręgowy zaaprobował stanowisko Sądu Rejonowego co do uznania wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne. Nieuwzględnienie ich w podstawie dowodowej orzeczenia stanowiło oczywistą konsekwencję takiej oceny.

Nie można zgodzić się również z oskarżonym, aby którekolwiek wyjaśnienia zawarte w aktach sprawy zostały złożone przez niego w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi, o jakiej mówi art. 171 § 7 kpk. Oskarżony złożył podpis pod protokołem z jego przesłuchania przez funkcjonariusza Policji, w pełni akceptując jego treść. Co należy zauważyć, zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym konsekwentnie negował sprawstwo zarzucanych mu czynów, nadto w każdym przypadku odnosił się do tożsamych aspektów prowadzenia gospodarstwa rolnego, używając przy tym charakterystycznych dla swojego sposobu mówienia zwrotów, którymi skądinąd posługiwał się również w złożonym osobiście środku odwoławczym. Okoliczności te wskazują, że w procesową formę zostało ujęte to, co rzeczywiście chciał przekazać organom procesowym. Poza tym, w postępowaniu przygotowawczym, jak i w postępowaniu sądowym, został pouczony o przysługujących mu uprawnieniach i obowiązkach, przed każdą z czynności (k. 108-109v, 206v). Mógł zatem skorzystać chociażby z prawa do odmowy wyjaśnień, czego nie uczynił, z pełną świadomością decydując się na ich złożenie. Tym samym, działając w ten sposób, skorzystał z możliwości osobistej obrony w sprawie. Nadto składał w jej toku wszelakie pisma. Co więcej, już w trakcie postępowania przygotowawczego został mu przydzielony obrońca z urzędu, który nie tylko reprezentował go przed Sądem pierwszej i drugiej instancji, ale również m.in. złożył apelację od zaskarżonego wyroku. W tym stanie rzeczy, nie mogło być mowy o naruszeniu prawa do obrony oskarżonego.

Na podstawie uznanego za wiarygodny materiału dowodowego jednoznacznie można było ustalić stan faktyczny sprawy, który przemawiał za zasadnością uznania winy oskarżonego za czyn zarzucany mu w pkt II aktu oskarżenia, zaś w przypadku czynu z pkt I, za wyjątkiem przyjęcia, iż oskarżony działał ze szczególnym okrucieństwem, co skutkowało niezasadnością wywiedzionych przez skarżących zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych oraz implikowało dokonanie zmian zaskarżonego wyroku. Ustawa o ochronie zwierząt mówi o „okrutnych metodach w chowie lub hodowli zwierząt” (art. 4 pkt 7) oraz o „okrutnym traktowaniu” zwierząt (art. 4 pkt 8), definiując te pojęcia. Owe okrutne metody w chowie lub hodowli zwierząt czy okrutne traktowanie zwierząt zazwyczaj będą mogły skutkować odpowiedzialnością sprawcy za znęcanie się nad zwierzętami, jednakże z reguły nie będą prowadziły do odpowiedzialności z art. 35 ust. 2, ponieważ dla bytu tego przestępstwa nie wystarczy wyłącznie zaistnienie okrucieństwa wobec zwierząt. Owo okrucieństwo musi być kwalifikowane, czyli szczególne. Różnica między znęcaniem się z art. 35 ust. 1a, a szczególnym okrucieństwem określonym w art. 35 ust. 2 wyraża się bowiem w natężeniu dolegliwości zadawanych konkretnemu zwierzęciu. Art. 4 pkt 12 przywołanej ustawy definiuje pojęcie szczególnego okrucieństwa jako przedsiębranie przez sprawcę działań charakteryzujących się drastycznością form i metod, a zwłaszcza działanie w sposób wyszukany lub powolny, obliczony z premedytacją na zwiększenie rozmiaru cierpień i czasu ich trwania. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, analizując wnikliwie postawę oskarżonego w okresie zarzucanego mu czynu, o ile nie budzi wątpliwości, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów, że jego zachowanie wyczerpało znamiona czynu z art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt, gdyż nie zapewnił on hodowanym przez siebie zwierzętom, wiedząc z racji wieloletniego doświadczenia w jaki sposób to czynić prawidłowo, właściwych warunków bytowania, tj. m.in. podstawowych potrzeb żywieniowych czy też dostępu do wody, tak nie można było dostrzec takich działań oskarżonego, które w istocie obliczone byłyby z premedytacją na zwiększenie rozmiaru ich cierpień czy czasu ich trwania, szczególne ich udręczenie, czy świadome zadawanie dodatkowych, wyszukanych cierpień. Niewłaściwe warunki w jakich funkcjonowały świnie wynikały raczej z jego zaniedbań oraz miały swe źródło w jego nieporadności życiowej. Żaden dowód w sprawie nie wskazuje zaś, że były efektem jego złośliwego, ukierunkowanego na zadawanie im bólu działania, a więc by znęcał on się nad nimi w sposób określony w art. 35 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt.

Wniosek

Z apelacji oskarżonego:

W treści apelacji, jak i na rozprawie wniósł o odrzucenie zaskarżonego wyroku w całości, co należy interpretować jako wniosek o jego zmianę i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Z apelacji obrońcy:

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

o uchylenie przedmiotowego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyżej wskazane wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie, co uargumentowano szczegółowo powyżej.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 3 października 2024 r. w sprawie II K 86/24 – za wyjątkiem rozstrzygnięć wskazanych w sekcji 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W tej części wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- z opisu czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia i przypisanego mu w pkt I wyroku wyeliminował słowa „ze szczególnym okrucieństwem”, zaś za podstawę skazania i wymiaru kary przyjął art. 35 § 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt w zw. z art. 31 § 2 kk;

- za podstawę orzeczonego wobec oskarżonego w pkt VI wyroku środka karnego przyjął art. 35 ust. 3a i 4b ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany co do niewłaściwej subsumcji zachowania oskarżonego zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia pod normę prawną przez Sąd I instancji zostały przedstawione w rubryce 3.1., toteż, mając na względzie zachowanie przejrzystości niniejszych wywodów, niecelowym byłoby ich ponowne przytaczanie w tym miejscu. Należy jednak wskazać, że na skutek dokonania tej zmiany, Sąd Okręgowy za podstawę skazania i wymiaru kary przyjął art. 35 § 1a ustawy o ochronie zwierząt w zw. z art. 31 § 2 kk, zaś za podstawę orzeczonego wobec oskarżonego w pkt VI wyroku środka karnego art. 35 ust. 3a i 4b ustawy o ochronie zwierząt, co stanowiło oś apelacji wniesionej przez prokuratora. Jednocześnie Sąd ad quem nie dopatrzył się uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Z uwagi na to, że oskarżony T. M. reprezentowany był przez obrońcę ustanowionego z urzędu, Sąd Okręgowy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1564), a także § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 763) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. W. kwotę 1033,20 złotych (w tym 193,20 zł podatku VAT) za obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym.

IV.

Sąd Okręgowy, w myśl art. 624 § 1 kpk, pomimo nieuwzględnienia apelacji oskarżonego i jego obrońcy w zasadniczej części, zwolnił oskarżonego ze względu na jego sytuację finansową, zdrowotną i osobistą od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego, ustalając, że wydatki tego postępowania ponosi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana