Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 246/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) roku, w sprawie o sygn. akt (...).

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. A.

Uprzednia karalność oskarżonej

karta karna

(...)- (...)

2.1.1.2.

P. C.

Uprzednia niekaralność oskarżonego

karta karna

(...)

2.1.1.3.

J. K. (1)

Uprzednia karalność oskarżonego

karta karna

(...)- (...)

2.1.1.4.

D. Z. (1)

Uprzednia karalność oskarżonego

karta karna

2110- (...)

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----

-------

------

-----

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.4. I

Karty karne

Wiarygodne wydruki z systemu urzędowego

0.1s2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonej J. A.

1. obraza przepisów postępowania, która miała zasadniczy wpływ na treść orzeczenia, w szczególności art. 7 k.p.k. polegająca na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności osobowego, w tym niezasadne danie wiary finalnym zeznaniom pokrzywdzonego, który dowolnie manipulował faktami w zależności od rozwoju sytuacji oraz niezasadne niedanie wiary wyjaśnieniom oskarżonej, która w toku postępowania wskazała pozostałych współsprawców oraz ich rzeczywisty udział w zdarzeniu, co doprowadziło sąd orzekający do błędnych wniosków oraz ustalenia innego od rzeczywistego stanu faktycznego przedmiotowego zdarzenia, a nadto w konsekwencji do błędnej kwalifikacji prawnej rzeczywistego czynu oskarżonej,

2. zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności i to bez warunkowego jej zawieszenia w sytuacji, gdy z uwagi na postawę procesową oskarżonej, w szczególności ujawnienie organom ścigania wszystkich uczestniczących w przestępstwie osób, winna zostać objęta dobrodziejstwem nadzwyczajnego złagodzenia kary zgodnie z art. 60 § 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonej J. A. okazała się niezasadna.

W tym miejscu, niejako na wstępie wskazać należy, że sąd okręgowy przeprowadził w niniejszej sprawie skrupulatne postępowanie dowodowe, co sprawiło, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany szczegółowej analizie, bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd okręgowy na podstawie pełnego i trafnie ocenionego materiału dowodowego doprowadziła sąd apelacyjny do wniosku, że są one w pełni prawidłowe. Ponadto znajdują one odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k., co pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Zgodnie z art. 7 k.p.k., organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 roku, V KKN 104/98).

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się uchybień, które wskazywałby na obrazę przepisu art. 7 k.p.k. i w pełni zgodził się z przeprowadzonym przez sąd I instancji postępowaniem dowodowym w zakresie przestępstwa przypisanego oskarżonej. Błędów sądu okręgowego obrońca, stawiając zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., w głównej mierze upatruje w nieprawidłowej ocenie wyjaśnień oskarżonej – uznaniu za niewiarygodne jej twierdzeń, w których wskazywała pozostałych współsprawców, całkowicie umniejszając swoją rolę w przestępstwie, a tym samym odpowiedzialność karną, przy daniu wiary finalnym zeznaniom pokrzywdzonego. Z zarzutem tym nie sposób się zgodzić. Sąd okręgowy szczegółowo zanalizował postawę procesową G. Ś. i swoje stanowisko logicznie i wyczerpująco uzasadnił. Podkreślić należy, że, co akcentują wszyscy obrońcy, w niniejszej sprawie mieliśmy do czynienia z rozliczeniami finansowymi wynikającymi z obrotu nielegalnymi substancjami. Pokrzywdzony potraktowany został przez oskarżonych w sposób przestępczy właśnie z uwagi na zaangażowanie w inny przestępczy proceder (handel narkotykami). Nie dziwi w tych okolicznościach jego powściągliwość w początkowych zeznaniach, wymyślanie takiego stanu faktycznego, który nie groziłby jemu samemu odpowiedzialnością karną, a także ustrzegłby go przed ewentualną zemstą ze strony sprawców, z którymi łączyło go nielegalne interesy. Słusznie sąd I instancji wskazał, że prawdopodobnie gdyby nie obrażenia ciała wymagające interwencji służb ratunkowych, nie zgłosiłby on całego incydentu policji, wiedząc, iż incydent ten związany jest również z jego przestępczą działalnością. Sąd okręgowy wszystkie te aspekty dostrzegł, należycie je zanalizował i rozważył i nadał właściwą ocenę poszczególnym twierdzeniom pokrzywdzonego. Ocenę tę sąd odwoławczy w całości podziela. Przyznanie przymiotu wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego, tak jak to uczynił sąd I instancji, pozwala na zakwestionowanie wyjaśnień oskarżonej. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odniesiono się szczegółowo do kwestii świadomości oskarżonych co do celu w jakim przyjechali na posesję pokrzywdzonego oraz dlaczego uzasadnionym jest przyjęcie, że akceptowali oni zachowania pozostałych współsprawców, w tym D. Z. (1) posługującego się siekierą. Wywody te sąd apelacyjny w pełni akceptuje.

Przestępstwo stypizowane w art. 191 § 2 k.k. (a zastosowania tego przepisu domaga się w niniejszej sprawie skarżący) ma miejsce, gdy dążenie sprawcy jest zgodne z prawem. Sprawca wymuszający zwrot świadczenia działa w takim celu ze świadomością, iż na podstawie obowiązującego prawa przysługuje mu wierzytelność, a więc, że dłużnik jest zobowiązany do świadczenia. Wierzytelność, o której mowa w cytowanym przepisie nie może dotyczyć działalności przestępczej ( tak m.in.: Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 marca 2008 r. VKK 11/08) . W świetle powyższego wszelkie dywagacje na temat możliwości zakwalifikowania czynu J. A. jako występku z art. 191 § 2 k.k. są nieuprawnione. Poza sporem pozostaje, że oskarżona działała w celu zwrotu wierzytelności, bowiem właśnie aby odzyskać pieniądze, które był jej dłużny pokrzywdzony, pojawiła się w asyście pozostałych oskarżonych w miejscu jego zamieszkania. Jednakże, i to z naciskiem należy podkreślić, rzeczona wierzytelność wynikała z działalności przestępczej, a mianowicie handlu narkotykami. Żadną miarą zatem nie można uznać zachowania oskarżonej, zmierzającego do jej wyegzekwowania, za prawie dopuszczalne, a tym samym wypełniające znamiona przestępstwa z art. 191 § 2 k.k.

Prawidłowa ocena wyjaśnień J. A. oraz zeznań G. Ś. w powiązaniu z innymi dowodami zebranymi w sprawie pozwoliła na przypisanie jej zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 280 § 2 k.k.

Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara, bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Innymi słowy, tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość, albo odwrotnie – zbyt łagodna, nie stanowiąca wymiernej dolegliwości. Rażąca niewspółmierność kary jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2009r., sygn. akt WA 19/09, OSNwSK 2009/1/1255). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2007 r., sygn. akt SNO 75/07, LEX nr 569073 ). Nie budzi jakichkolwiek wątpliwości, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a kara sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej. Taka sytuacja – w ocenie sądu apelacyjnego, nie ma miejsca w niniejszej sprawie.

W szczególności brak było powodów dla zastosowania w analizowanej sprawie instytucji z art. 60 § 3 k.k. Przepis ten, w brzmieniu obowiązującym w dniu popełnienia przestępstwa stanowił, że z zawartego w nim dobrodziejstwa może skorzystać sprawca, który ujawnił informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia. J. A. wskazując na D. Z. (1) jako tego, który był z nią na miejscu zdarzenia, a nadto, że jedną z towarzyszących im osób był mężczyzna, do którego D. Z. zwracał się per (...), podała nieprawdę co do tego kto był prowodyrem całego zajścia, a przede wszystkim zaś nieprawdę co do swojej roli i udziału w zdarzeniu. Wyjaśnienia oskarżonej w zakresie udziału współsprawców miały na celu wyłącznie przerzucenie na nich odpowiedzialności karnej i całkowite ekskulpowanie jej osoby, zawierały fałszywe informacje o okolicznościach popełnienia przestępstwa. Tym samym nie został spełniony warunek niezbędny zastosowania instytucji z art. 60 § 3 k.k., wyrażający się w słowach: „oraz istotne okoliczności jego popełnienia”.

Sąd I instancji, wymierzając oskarżonej karę, wziął pod uwagę wszelkie okoliczności łagodzące i obciążające i nadał im właściwe znaczenie. Tym samym kara orzeczona wobec oskarżonej jest karą sprawiedliwą.

W tym miejscu odnieść się należy do podnoszonej przez obrońcę okoliczności, iż J. A. jest matką dwojga małych dzieci i bezwzględna kara pozbawienia wolności będzie miała niekorzystny wpływ na ich życie. Zauważyć trzeba, że czynu jej przypisanego w niniejszej sprawie dopuściła się gdy miała już jedno dziecko, a jednak świadomość konieczności jego wychowania i opieki nad nim nie powstrzymała jej od popełnienia brutalnego, wysoce społecznie szkodliwego przestępstwa. Tym samym nie sposób oprzeć się wrażeniu, iż macierzyństwo traktowane jest przez oskarżoną instrumentalnie, wyłącznie w celu uniknięcia kary.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku w p. 1 poprzez zakwalifikowanie czynu oskarżonej J. A. jako wypełniającego znamiona czynu z art. 191 § 2 k.k. i przy tak zmienionej kwalifikacji prawnej – wymierzenie oskarżonej kary przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego jej złagodzenia na podstawie art. 60 § 3 k.k. z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby w wymiarze lat 3.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odwołać się w tym miejscu należy do zawartych powyżej wywodów odnośnie poszczególnych zarzutów apelacyjnych, których nie podzielono.

Sąd apelacyjny dokonał przy tym również z urzędu kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku w świetle bezwzględnych przesłanek odwoławczych przewidzianych przepisami art. 439 § 1 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k. jednak żadne z nich w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły. Z tego względu nie było potrzeby ingerencji w zaskarżone orzeczenie z urzędu.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego P. C.

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia o winie oskarżonego poprzez przyjęcie za udowodnione, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 280 § 2 k.k., gdy tymczasem:

- materiał dowodowy niezbicie wskazuje, że jedynie D. Z. (1) posłużył się toporkiem, który na zasadzie ekscesu własnego wbił w udo pokrzywdzonego G. Ś., podczas gdy oskarżeni nie obejmowali swoim zamiarem takiego zachowania, nie godzili się z nim, w chwili, gdy D. Z. (1) uderzył pokrzywdzonego w udo znajdowali się w innej części pomieszczenia, a z uwagi na dynamikę sytuacji, stan wzburzenia D. Z. (1), trzymanie przez niego toporka w ręku, nie byli w stanie przeciwdziałać jego zachowaniu,

- zachodzą poważne wątpliwości co do faktu zaboru pieniędzy od pokrzywdzonego, który zeznawał na ten temat w sposób zmienny i niejednoznaczny, a okoliczności, które podawał na poparcie swoich twierdzeń nie wytrzymały próby w postaci konfrontacji z innymi dowodami;

2. naruszenie przepisów postepowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie w treści zaskarżonego wyroku omówienia i oceny szeregu ważnych okoliczności, które były korzystne dla oskarżonych, a których sąd nie wziął pod uwagę pomimo, że stanowiły one istotne elementy linii obrony oskarżonych i należało je wziąć przeanalizować, czego jednak sąd nie uczynił, a co się tyczy m.in. zeznań świadków B. G. w zakresie rozliczeń z pokrzywdzonym, twierdzeń K. Ś. na temat zapłaty alimentów na rzecz dziecka, braku wiedzy L. Ś. odnośnie kradzieży pieniędzy, treści notatki policyjnej z dnia (...) roku, która samodzielnie nie może wprawdzie stanowić podstawy wyrokowania, jednakże ma znaczenie w kontekście pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów;

Apelacja obrońcy oskarżonego J. K. (1)

3. zarzut art. 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez zaniechanie omówienia istotnego z punktu widzenia treści orzeczenia kary łącznej, w tym zaniechanie omówienia okoliczności, które Sąd wziął pod uwagę przy wymiarze kary łącznej, sposobu połączenia kary łącznej, co stanowi istotny brak uzasadnienia wyroku i możliwości zrozumienia wymiaru kary wobec oskarżonego (pisownia oryginalna – przyp. SA).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje obrońcy oskarżonych P. C. i J. K. (1) są w całości w zasadzie zbieżne, w związku z tym omówione zostaną łącznie.

Sąd apelacyjny doszedł do wniosku, iż nie zasługują one na uwzględnienie.

Analiza zarówno treści podniesionych zarzutów, jak i uzasadnienia apelacji prowadzi do wniosku, iż mimo że apelująca zakwestionowała ustalenia faktyczne dotyczące przyjęcia, iż oskarżeni dopuścili się przestępstwa z art. 280 § 2 k.k., to jednak nie wykazała błędu w procedowaniu sądu I instancji polegającego na niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku") bądź też, by ocena dowodów została przez sąd dokonana z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów (błąd „dowolności").

Obrońca oskarżonych podniosła, że D. Z. (1) posłużył się toporkiem w czasie, gdy J. K. (1) i P. C. przebywali w innej części pomieszczenia. Uważna lektura akt, w tym dokumentacji fotograficznej miejsca zdarzenia prowadzi do wniosku, iż zachowanie sprawców miało miejsce w małym pomieszczeniu warsztatowym, gdzie nie sposób nie zauważyć i nie słyszeć co robią pozostałe osoby przebywające w tym miejscu. Co więcej – P. C. i J. K. (1) przybyli na miejsce zwerbowani przez D. Z. (1), nie mieli żadnych osobistych relacji ani z pokrzywdzonym ani z J. A. i nie sposób jest przyjąć, by w czasie „akcji” pozostawali bez kontaktu z D. Z. (1), którego polecenia de facto mieli wykonywać. Obrońca nie zauważa też, że rzekomy eksces D. Z. (1) polegał nie na tym, że wziął on do ręki siekierę i natychmiast wbił ją w udo pokrzywdzonego, lecz siedzącemu na fotelu G. Ś. wymachiwał toporkiem przed twarzą wykrzykując, by ten powiedział gdzie ma pieniądze, bo w przeciwnym razie „łeb mu rozwali”. Tłumaczenia, że pozostali sprawcy nie widzieli zachowania D. Z. jest całkowicie naiwne i nie wytrzymuje konfrontacji z logiką i doświadczeniem życiowym. Tym samym słusznie sąd I instancji przyjął, że pozostali sprawcy widzieli i słyszeli, że D. Z. (1) wziął siekierę, wymachuje nią i krzyczy grożąc pokrzywdzonemu i ostatecznie jej ostrze wbija w nogę pokrzywdzonego, a jednak nie wykonali jakiegokolwiek gestu, w którym wyraziliby chociażby swoją dezaprobatę dla takiego zachowania kolegi. Z pewnością skierowane do D. Z. (1) podczas wychodzenia z warsztatu stwierdzenie: „co ty odjebałeś” nie świadczy o niegodzeniu się na jego wcześniejsze (co należy podkreślić) zachowanie. Wskazać też trzeba, że nie było tak, by bezpośrednio po uderzeniu G. Ś. w udo sprawcy w popłochu uciekali, lecz wyszli z pomieszczenia dopiero po komentarzu D. Z. (1) odnośnie ostrości toporka i na jego sygnał, że „pora się zawijać”. Być może istotnie było tak, że w pierwotnym planie działania nie było użycia niebezpiecznego narzędzia, jednakże jak ten plan zrodził się już w toku zdarzenia, wszyscy go zaakceptowali, co szczegółowo wyjaśnił sąd okręgowy.

Naruszenie treści przepisu art. 410 k.p.k. następuje poprzez oparcie orzeczenia na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla podsądnego. Sytuacja taka nie miała miejsca w realiach niniejszej sprawy. Nie stanowi, co należy podkreślić, naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. W tych okolicznościach zarzut obrazy art. 410 k.p.k. nie mógł się ostać.

Skarżąca w nieuprawniony sposób kwestionuje fakt dokonania przez sprawców zaboru pieniędzy, podnosząc w swoich apelacjach nieprawdziwe okoliczności, mające rzekomo wynikać z zeznań K. Ś. i L. Ś.. Stwierdzić należy, że K. Ś. (pop. P.) była w swoich zeznaniach jednoznaczna: „powiedział, że wzięli pieniądze, więc chyba nie wrócą” – k. 6, „usłyszałam jak podczas rozmowy G. z policjantami powiedział, że mężczyźni ci ukradli mu z portfela ponad 1000 zł” – k. 6v. Na pytanie zaś podała: „mąż chodził do lasu no to zarabiał pieniądze, na co one były to dokładnie nie wiem, ale był to czas, kiedy mąż przekazywał mi pieniądze tytułem alimentów” – k. 1778v. Z zeznań tej treści nie sposób wyinterpretować, jak to czyni skarżąca, że K. Ś. wymyśliła na poczekaniu, iż pokrzywdzonemu zabrano pieniądze, które były przeznaczone na alimenty.

Istotnie L. Ś. przed sądem zeznała, iż nie przypomina sobie, aby syn i synowa mówili, że w czasie zdarzenia zginęły im jakieś rzeczy czy pieniądze. Świadek jednak nie kwestionowała, że pokrzywdzony mógł posiadać przy sobie pieniądze: „mieli przyjechać do niego koledzy, z którymi pracuje w lesie, gdyż miał im zapłacić za pracę” – k. 24. Podkreślenia wymaga, że zrozumiałym jest, że matka pokrzywdzonego mogła nie zapamiętać, by syn mówił, że został okradziony, bądź też, by takie stwierdzenie przy niej w ogóle nie padło, zważywszy, że przyjechała ona w trybie wezwania do rannego pokrzywdzonego, a jego obrażenia ciała wyglądały na tak poważne, że uznano, że trzeba wezwać pogotowie ratunkowe. W okolicznościach zdarzenia zdecydowanie istotniejszym było udzielenie rannemu pomocy, a ona sama była rozemocjonowana i zestresowana stanem zdrowia syna.

Obrońca oskarżonych, wybiórczo oceniając zebrane dowody, nie dostrzegła zeznań P. L.: „zabrałem K. i przyjechaliśmy na komisariat do M.. Ja wówczas dowiedziałem się, że na posesję wjechały dwa samochody, napadnięto G., skrępowano, zraniono i skradziono mu pieniądze, ponad 1000 zł (…) Nie wiem skąd zabrano mu te pieniądze” – k. 24. Tak więc, wbrew twierdzeniom skarżącej, od samego początku podnoszona była konsekwentnie kwestia dokonania zaboru pieniędzy. Ich źródło pochodzenia pozostaje przy tym obojętne. Niewątpliwie pokrzywdzony mógł mieć taką gotówkę w portfelu, gdyż pracował, rozliczał się z kolegami, którzy w pracy tej mu pomagali (nie tylko z B. G., co usiłuje przeforsować obrońca), a nadto, o czym nie należy zapominać, parał się handlem narkotykami, z czym wiąże się obrót gotówką.

Zaskarżenie wyroku co do winy obliguje sąd odwoławczy do analizy prawidłowości rozstrzygnięcia w zakresie kary (art. 447 § 1 k.p.k.). jak już wskazano, o rażącej niewspółmierności wymierzonej kary można mówić, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy sumą kar zasadniczych i środków karnych orzeczonych przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 kk ( por. wyr. SA we Wrocławiu z dnia 6 lipca 2017r., II AKa 148/17, Legalis nr 1674160). Zarzut niewspółmierności kary, aby mówić o jego zasadności, musi dotyczyć rażącej niewspółmierności, a więc nienadającej się do zaakceptowania. Niewspółmierność rażąca kary, jak wskazuje Sąd Najwyższy, jest to taki typ różnicy pomiędzy karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, która "bije w oczy" ( por. wyr. SA z 1 grudnia 1994r., III KRN 120/94, Legalis nr 28989).

W ocenie sądu apelacyjnego nie można było uznać, że kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona J. K. (1) za przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. oraz kara roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i kara 3 lat pozbawienia wolności wymierzona P. C. były karami rażąco surowymi. Podkreślenia wymaga szereg prawidłowo dostrzeżonych przez sąd I instancji okoliczności obciążających dotyczących czynu przypisanego oskarżonym. Przypomnieć bowiem należy, że czyn ten niesie znaczny stopień społecznej szkodliwości. Oskarżeni wzięli udział w zdarzeniu jako swego rodzaju najemnicy, których nie łączyły żadne relacje ani emocje z pokrzywdzonym. Zachowali się jak bandyci, wkraczając w kominiarkach do warsztatu G. Ś., przeszukując jego nieruchomość, żądając pieniędzy i ostatecznie akceptując brutalne zachowanie D. Z. (1). Stwierdzić trzeba, że kary orzeczone przez sąd okręgowy uwzględniają wszelkie aspekty sprawy, dają również wyraz roli, jaką mieli oskarżeni w przestępczym działaniu. Sąd I instancji bardzo skrupulatnie zanalizował wszystkie okoliczności zarówno łagodzące, jak i obciążające mające wpływ na wymiar kar, dokładnie je omówił, nadał im właściwą wagę i na tej podstawie orzekł kary sprawiedliwe. Prawidłowo też ocenił stopień społecznej szkodliwości przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i uprzednią karalność oskarżonego J. K. za przestępstwo narkotykowe. Te okoliczności nie pozwalają na uwzględnienie stanowiska obrońcy, który chciałby dla swojego klienta kary mieszanej (art. 37b k.k.)

Rację należy przyznać obrońcy oskarżonego, iż sąd I instancji nie uzasadnił wymiaru kary łącznej orzeczonej wobec J. K. (1). Stanowi to niewątpliwie uchybienie procesowe i jako takie nie powinno mieć miejsca. Zgodnie z art. 455a k.p.k. sąd odwoławczy nie może jednak uchylić orzeczenia z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k. Tym samym obowiązkiem sądu apelacyjnego była analiza wymierzonej kary łącznej w kontekście jej słuszności.

Zauważyć należy, że J. K. (1) skazano w niniejszym postępowaniu za dwa całkowicie różne rodzajowo przestępstwa. Tym samym prawidłowo sąd okręgowy przy łączeniu orzeczonych kar zastosował zasadę asperacji zbliżoną do zasady pełnej kumulacji. Kara łączna w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy spełnia, zdaniem sądu odwoławczego, wszelkie wymagania stawiane karze sprawiedliwej i jako takiej nie można uznać jej za rażąco niewspółmiernie surową.

Wniosek

Apelacja obrońcy oskarżonego P. C.

zmiana zaskarżonego wyroku w pkt I w ten sposób, że oskarżeni J. K. (1) i P. C. nie ponoszą odpowiedzialności za czyn z art. 280 § 2 k.k.

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w P.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. K. (1)

3. zmiana zaskarżonego wyroku w pkt I w ten sposób, że oskarżeni J. K. (1) i P. C. nie ponoszą odpowiedzialności za czyn z art. 280 § 2 k.k.

4. zmiana zaskarżonego wyroku „w pkt przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii” (pisownia oryginalna – przyp. SA) i złagodzenie kary poprzez wymierzenie kary jednostkowej 6 miesięcy pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności w wymiarze 1 roku poprzez zobowiązanie oskarżonego do wykonywania pracy nieodpłatnej w wymiarze 20 godzin miesięcznie, a to na zasadnie art. 37b k.k.

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w P.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów podniesionych w apelacjach obrońcy oskarżonych P. C. i J. K. (1); brak podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu w zakresie dotyczącym w/w oskarżonych.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego D. Z. (1)

1. obraza przepisów postepowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego postanowienia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie ustaleń faktycznych przy naruszeniu zasady obiektywizmu oraz obowiązku rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, a w konsekwencji oparcie wyroku przez sąd I instancji jedynie na dowodach świadczących na niekorzyść oskarżonego ;

2. obraza przepisów postępowania, art. 4 i 7 k.p.k. poprzez nieuzasadnione nadanie waloru wiarygodności i spójności zeznaniom pokrzywdzonego, przy jednoczesnej odmowie nadania tego prymatu dyspozycjom składanym przez oskarżonego D. Z. (1) w szczególności w zakresie przebiegu zdarzenia, celu spotkania oraz ekscesu w zachowaniu D. Z. (1);

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i polegający na błędnym przyjęciu, że czyn przypisany oskarżonemu stanowi przestępstwo rozboju kwalifikowanego, podczas, gdy istniejące w sprawie okoliczności winny skutkować uznaniem, że czyn ten stanowi przestępstwo określone w art. 192 § 2 k.k. z tym zastrzeżeniem, że zachowanie oskarżonego D. Z. (1) stanowi eksces w stosunku do pozostałych sprawców, a ostatecznie orzeczona kara jest zbyt surowa;

4. z dalekoidącej ostrożności procesowej – rażąco niewspółmierna kara w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Apelujący de facto sformułował dwa główne zarzuty, a to naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę orzekania. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez sąd I instancji może być tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd meriti z okoliczności ujawnionych w toku postępowania sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Ustalenia faktyczne orzeczenia nie wykraczają jednak poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. Reasumując należy więc przyjąć, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną zawartą w treści przepisu art. 7 k.p.k. (zarzut naruszenia prawa procesowego w tym zakresie jest ściśle związany z omawianym uprzednio zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych) wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść lustrowanego, jest wyczerpujące i logiczne z uwzględnieniem wskazań wiedzy i zasad doświadczenia życiowego ( por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie o sygn. II KR 355/74, opubl. w OSNKW z 1975 r., z. 9, poz. 84; z dnia 22 stycznia 1975 r. w sprawie o sygn. I KR 197/74, opubl. w OSNKW z 1975 r., z. 5, poz. 58; z dnia 5 września 1974 r. w sprawie o sygn. II KR 114/74, opubl. w OSNKW z 1975 r., z. 2, poz. 28; z dnia 22 lutego 1996 r. w sprawie o sygn. II KRN 199/95, opubl. w Prok. i Pr. z 1996 r., z. 10, poz. 10; z dnia 16 grudnia 1974 r. w sprawie o sygn. Rw 618/74, opubl. w OSNKW z 1975 r., z. 3-4, poz. 477).

Odnośnie oceny dowodów w sprawie zgromadzonych, w tym przede wszystkim zeznań pokrzywdzonego – odwołać należy się do wywodów zawartych w treści niniejszego uzasadnienia w części 3.1. Podzielenie oceny zeznań G. Ś. dokonanej przez sąd I instancji skutkuje uznaniem za niewiarygodne twierdzeń D. Z. (1) w części – co szczegółowo uwypuklił sąd okręgowy i co sąd apelacyjny w całości podziela.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, to właśnie fakt istnienia „wierzytelności” między pokrzywdzonym a J. A., fakt, iż celem „spotkania” było otrzymanie zapłaty za narkotyki oraz fakt, iż motywacją oskarżonych było właśnie uzyskanie tej zapłaty, nie zaś ograbienie pokrzywdzonego, mają znaczenie dla niemożności zakwalifikowania czynu oskarżonego jako przestępstwa z art. 191 § 2 k.k. Jak już wskazano wyżej wierzytelność, o której mowa w cytowanym przepisie nie może dotyczyć działalności przestępczej ( tak m.in.: Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 marca 2008 r. VKK 11/08).

Zwrócić należy uwagę na to, że we wniesionej apelacji skarżący podniósł jednocześnie zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. Tymczasem zarzuty te nie mogą być podnoszone wspólnie, bowiem zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Otóż niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni uprzednio materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2013 r., sygn. akt V KK 270/12). Podniesienie zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. wyklucza zatem możliwość skutecznego wysunięcia zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 23 kwietnia 2015 r., sygn. akt II AKa 60/15).

Analizując kwestię kary wymierzonej D. Z. (1) nie sposób uznać jej za karę rażąco niewspółmierną. Ponownie podnieść należy, że w orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy „kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., sygn. akt V KRN 178/85). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., sygn. akt Wr 363/90). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „ różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., sygn. akt II KRN 198/94). Chodzi natomiast o „znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną)" ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2007 r., sygn. akt SNO 75/07) czy jeszcze inaczej taką, której dysproporcja jest wyraźna, bijąca w oczy czy oślepiająca ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 maja 2010 r., sygn. akt II AKa 82/10).

Sąd okręgowy prawidłowo uwzględnił okoliczności obciążające, jak i łagodzące, mające wpływ na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego Z.. Przy określaniu wymiaru kary adekwatnego do czynu przypisanego zaskarżonym wyrokiem należało mieć na uwadze indywidualne, prewencyjne cele kary, a także potrzebę uczynienia zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Kara jaką sąd I instancji wymierzył oskarżonemu spełnia wskazane wymogi.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego D. Z. (1); brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu w zakresie dotyczącym oskarżonego D. Z. (1).

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

----

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----

4. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość wyroku sądu I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak podstaw, by w jakikolwiek sposób ingerować w zaskarżone rozstrzygnięcie.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

-----

Zwięźle o powodach zmiany

-----

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----

4.1.

-----

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---

-----

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd apelacyjny na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2024.763) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata G. U. kwotę 1476 złotych brutto tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonej J. A. z urzędu w postępowaniu odwoławczym, albowiem koszty te nie zostały uiszczone nawet w części.

Sąd apelacyjny zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym po 1/4 części (art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k.), tj. po 5 zł od każdego z nich (co stanowi ryczałt za doręczenia) i wymierzył im opłaty za drugą instancję: J. A., J. K. (1) i P. C. – w wysokości 400 złotych i D. Z. (1) – w wysokości 600 złotych (na podstawie art. 8, art. 2 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o opłatach w sprawach karnych).

6. PODPIS

A. A. M. Ś. K. L.

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						1
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonej J. A.
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Rozstrzygnięcie dot. oskarżonej J. A. w całości
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒		zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						2
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego P. C.
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Całość rozstrzygnięcia dot. oskarżonego P. C.
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒		zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						3
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego J. K. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Całość rozstrzygnięcia dot. J. K. (1)
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒		zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						4
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego D. Z. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Całość rozstrzygnięcia dot. D. Z. (1)
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☐		zmiana

II AKa 246/24

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE