Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1356/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2022r. o sygn. akt IV K 204/18.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Apelacja prokuratora:

1. obraza prawa procesowego w postaci art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej oceny zeznań P. S., M. M. (1), A. M. (Z.), K. C. i J. G., co skutkowało błędami w ustaleniach faktycznych, a w konsekwencji uniewinnieniem oskarżonych;

2. obraza prawa procesowego w postaci art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej oceny zeznań K. S., co skutkowało błędnym ustaleniem faktycznym w zakresie posiadania przez K. K. (1) znacznej ilości narkotyków, a w konsekwencji uniewinnieniem od popełnienia tego czynu;

3. obraza prawa procesowego w postaci art. 167 kpk i zaniechania uwzględnienia wniosków dowodowych prokuratora, z jednoczesnym brakiem wydania postanowienia w tym przedmiocie, co skutkowało rozpoznaniem sprawy bez wyjaśnienia wszystkich istotnych jej okoliczności;

4. obraza prawa procesowego w postaci art. 167 kpk i nieprzeprowadzenia, zgodnie z obowiązującą procedurą dowodów z materiałów niejawnych pod kryptonimem MOC, co skutkowało rozstrzygnięciem sprawy bez wyjaśnienia wszystkich jej okoliczności i błąd w ustaleniach faktycznych, co do winy oskarżonych;

5. obraza prawa procesowego w postaci art. 41§1 kpk poprzez rozpoznanie sprawy przez sędziego, co do którego zarówno w jego ocenie, jak i w ocenie strony, zachodziły okoliczności tego rodzaju, że mogły wywoływać uzasadnioną wątpliwość, co do bezstronności, co skutkowało dowolną oceną materiału dowodowego, a w konsekwencji uniewinnieniem oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów;

6. obraza prawa procesowego w postaci art. 399§1 kpk, poprzez nierozważenie wniosku prokuratora o uprzedzenie o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu, opisanych w pkt I i IV aktu oskarżenia na art. 299§1 i 5 kk i nierozważenie wniosku o przekazanie sprawy do sądu wyższego rzędu, co skutkowało bezwzględną przyczyną odwoławczą, opisaną w art. 439§1 pkt 4 kpk;

7. obraza prawa procesowego w postaci art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego w zakresie czynów opisanych w pkt II i V, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, co do ilości narkotyków, będących przedmiotem obrotu;

8. rażąca niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonemu R. K. i M. P.;

9. obraza prawa materialnego poprzez zaniechanie wymierzenia przepadku uzyskanych korzyści w ramach przypisanego R. K. i M. P. czynu;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i 2

Zarzut częściowo zasadny. Kluczowy charakter w niniejszej sprawie miały zeznania A. M. (Z.), bowiem to one zawierały największą ilość informacji o przestępczych działaniach oskarżonych. Sąd Rejonowy podszedł do nich z właściwą ostrożnością, mając na uwadze, że na ostatnim etapie postępowania świadek odwołał swoje wcześniejsze depozycje i przeprosił wszystkich przez siebie fałszywie pomówionych. Sąd Rejonowy uznał zatem, że zeznania tego świadka, jako świadka z pomówienia, który ze swej istoty ma procesowy interes w ujawnieniu organom ścigania jak największej ilości atrakcyjnych dla postępowania karnego informacji, by mogły zostać uznane za wiarygodne, muszą znaleźć potwierdzenie w innym materiale dowodowym, który również taki walor uzyska. Sąd Okręgowy w pełni podzielił przyjętą regułę uznając, że brak konsekwencji w relacji A. M. wyklucza uznanie jego wyjaśnień, czy zeznań za samodzielny dowód pozwalający dokonać negatywnych dla innych osób ustaleń faktycznych. Przyjęta ostrożność była tym bardziej uzasadniona, że z uzyskanych o świadku opinii psychologicznych (k 2228 i 2543) wynikało, że sprawność umysłowa i sprawność procesów spostrzegania i zapamiętywania spostrzeżeń jest na poziomie normy. Ujawnia się postawa obronna, przejawiająca się niską szczegółowością relacji, co wymaga weryfikacji dowodami z innych źródeł. Przy ocenie wartości przekazywanych przez niego informacji konieczne jest zachowanie ostrożności. Kolejne odtwarzanie mu zaprotokołowanych informacji i zapamiętywanie przez niego informacji docierających w toku czynności procesowych może wpływać na zmienność postawy obronnej. W drugiej z wymienionych opinii wskazano na cechy osobowości dyssocjalnej i styl funkcjonowania, które predestynują go do takiego przedstawiania rzeczywistości, jaka jest dla niego wygodna. Świadek nie przejawia poczucia winy, ani lęku w związku ze swoim postępowaniem, w związku z czym nie bierze pod uwagę tego, że może komuś zaszkodzić swoimi zeznaniami. (...) traktuje instrumentalnie, nie przejawia wysokiej empatii. Nie można wykluczyć, że wykorzysta innych do swoich celów, np. składając nieprawdziwe zeznania. Nie było podstaw, by wnioski z tych opinii płynące kwestionować i w konsekwencji, Sąd Okręgowy uznał, że tam gdzie relacje A. M. pozostawały odosobnione, tam utrzymane zostały w mocy rozstrzygnięcia uniewinniające.

Dla jasności, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko przyjęte w uzasadnieniu wyroku pierwszej instancji i nie dał wiary przyczynom, dla których A. M. złożył obciążające oskarżonych depozycje. Wersja, iż miał z góry wskazane przez funkcjonariuszy osoby i generowanie wyjaśnień, czy zeznań mogłoby się równie dobrze odbywać bez niego, a on by je tylko podpisał nie zasługuje na wiarę. Gdyby istotnie miał miejsce opisany przez niego proceder, świadek nie brnąłby w tę relację przed Sądem, ryzykując odpowiedzialność karną za składanie fałszywych zeznań. Podkreślić należy, że był on kilka razy przesłuchiwany zarówno przed Sądem (...), jak i w L. (k 2144), gdzie potwierdzał dotychczasowe zeznania w omawianym zakresie. W końcu, gdyby jego relacja nie była spontaniczna, nie znalazłaby potwierdzenia w innych omawianych tu dowodach, z wyjaśnieniami oskarżonego R. K., złożonymi w końcowej fazie postępowania na czele (k 3021 i 3236).

Sąd Okręgowy, mimo podzielenia wyżej opisanej metody, uznał że zeznania świadków M. M. (1), P. S. i K. S. zostały ostatecznie ocenione wadliwie, z naruszeniem art. 7 kpk. Choć Sąd Rejonowy dał im, co do zasady wiarę, to z takiej oceny wyciągnął niewłaściwe wnioski uznając, że dowody te nie mają dostatecznej wagi, by wesprzeć w swoim zakresie depozycje świadka A. M., w których obciążał on oskarżonych S. Z., K. K. (1) i T. K.. Warto podkreślić, iż dowody te traktowały jedynie o pewnych wycinkach przestępczych aktywności tych oskarżonych i nie dotyczyły wszystkich zarzucanych im czynów. Już sam ten fakt przeczy tezie, że miały za zadanie jedynie potwierdzić wersję głównego denuncjatora i nie opierać się na własnych spostrzeżeniach. Sąd Rejonowy uznał zresztą wiarygodność tych świadków na wskazanym poziomie, lecz odmówił im dostatecznego stopnia szczegółowości. Z taką oceną zgodzić się nie można.

W ocenie Sądu Okręgowego zeznania wymienionych świadków nie tylko są wiarygodne, co i użyteczne dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania. Ich stopień wnikliwości jest dostateczny dla pozytywnej weryfikacji depozycji A. M. w omawianym zakresie. M. M. (1) złożył wyjaśnienia o swojej przestępczej aktywności, z których wynika, że był pełnowymiarowym dilerem, uczestniczącym w obrocie o znacznym stopniu komplikacji na poziomie dostawców i odbiorców, co przeczy tezie uzasadnienia Sądu pierwszej instancji, że jego niepamięć szczegółów odnośnie obsługi dostawców syna jest niewiarygodna, z uwagi na incydentalność zajmowania się taką działalnością. Świadek incydentalnie współpracował jedynie z synem, a nie uczestniczył w obrocie narkotykami. Świadek wskazał, że jeden z etapów współpracy z synem miał miejsce po jego wyjściu z więzienia w marcu 2015r. przez 4-5 miesięcy, co nie oznacza że była to jedyna ich współpraca. Z akt wynika, że pierwsza miała miejsce w 2012r. – do sierpnia 2012r., gdy został tymczasowo aresztowany, a wyszedł w 2014r. i od marca 2015r. znowu zaczął rozprowadzać dla syna narkotyki. Świadek ten w swoich relacjach skupia się na S. Z. i T. K., pomijając tych oskarżonych, o których działalności wiedzy nie posiada. Nie ubarwia swoich relacji wskazując, że nigdy nie był uczestnikiem transakcji narkotykowych między synem, a T. K.. Poddaje również pod wątpliwość udział swojego syna w obrocie marihuaną w 2016r., skoro podnosi, że gdyby on zajmował się obrotem innych narkotyków, niż heroina, w czasie gdy z nim współpracował, to on by mu w tym pomagał. W ten sposób zaprzecza niektórym tezom oskarżenia. Precyzyjne umiejscowienie w czasie zarówno współpracy świadka z synem, jak i doraźnej pomocy w rozliczaniu narkotyków, czy ich dostaw pozostawia wiele do życzenia, lecz nie dyskwalifikuje zeznań tego świadka. Wątpliwości w tym zakresie mogą być bowiem usunięte w drodze swobodnej oceny tego dowodu, w szczególności w korelacji z zeznaniami jego syna i P. S.. W końcu należy pamiętać o konsekwencji M. M. (1), w przedmiotowym zakresie, skoro podtrzymuje swoje relacje przed Sądem w kwietniu 2022r. w sprawie IV K 204/18, choć jego syn już w październiku 2020r. odwołał swoje zeznania.

Podobnie rzecz się ma z zeznaniami P. S., które Sąd Rejonowy ocenił, jako w pełni wiarygodne, jednak zbyt ogólne do tworzenia na ich podstawie ustaleń faktycznych. Zdaniem Sądu Okręgowego takie stanowisko byłoby uzasadnione, gdyby wskazany dowód miał samodzielny charakter. Gdy jednak ma on tylko uzupełniającą rolę względem zeznań A. M., które obfitują w precyzyjnie określone szczegóły, owa ogólnikowość, wcale zresztą nie tak znaczna, uzyskuje wartość dowodową. W końcu, zdaniem Sądu, ma ona właśnie z tego tytułu walor wiarygodności, bowiem świadek S. ogranicza swoje relacje do posiadanej realnie wiedzy, pomijając informacje, jakich sam nie posiada. Przykładem może być choćby wyłączenie oskarżonego Z. z grona osób, które według jego wiedzy zawierały z A. M. transakcje narkotykowe, czy ograniczanie swojej relacji do dwóch przypadków przekazywania heroiny między świadkiem, a oskarżonym K.. W ocenie Sądu, gdyby P. S. miał generować swoje depozycje w sposób odbiegający od rzeczywistości, mając do osiągnięcia jakąś osobistą korzyść, byłyby one bogatsze.

Sąd Okręgowy podziela ocenę zeznań K. S., lecz uważa, że Sąd pierwszej instancji nie nadał temu odpowiedniego znaczenia. Było to konsekwencją poświęcenia nadmiernej uwagi zeznaniom świadka złożonym przed Sądem, z pominięciem tych złożonych w postępowaniu przygotowawczym. Zwraca wszak uwagę fakt rozpoznania przez świadka oskarżonego K. K. (1) ps. (...) na tablicach poglądowych (k 255), jak też rozpoznania mieszkania, w którym miały być magazynowane narkotyki (k 225) i prowadzące do niego drzwi, na których zlokalizowano ślady włamania, o jakich zeznawał (k 234). Co ważniejsze, złożył obszerne i wiarygodne zdaniem Sądu Okręgowego zeznania (k 216), w których opisał swoją znajomość z oskarżonym K. i sytuacje, w jakich przebywał we wskazanym lokalu. Z jego relacji jednoznacznie wynikało, że był świadkiem magazynowania w nim znacznej ilości narkotyków w postaci marihuany i amfetaminy. Nie miał wątpliwości, co do rozpoznania rodzaju środków odurzających, bowiem wspólnie z D. Z. je rozprowadzał. Co ważne, z jego zeznań wynikało, że w zamkniętej na kluczyk kasetce miała być przechowywana heroina, lecz on jej nie widział. Znów, gdyby świadek chciał ubarwić swoją opowieść wbrew prawdzie, nic nie stało na przeszkodzie, by do magazynowanych substancji dołożyć również heroinę. Nie zrobił tego jednak i wyraźnie wskazał, że nie wie ile jej było. Warto podkreślić, że w tym wypadku nie zachodziła okoliczność analogiczna, jak w przypadku zarzutu opisanego w pkt VII komparycji wyroku, gdzie w okresie opisanym w akcie oskarżenia świadek D. Z. był pozbawiony wolności, bowiem w dniu 19 lipca 2011r. został on zwolniony z jednostki penitencjarnej. Przed Sądem świadek S. potwierdził, co do zasady swoją relację, dotyczącą magazynowania przez oskarżonego K. środków odurzających i sam fakt, że po upływie wielu lat od zdarzenia nie był pewien jego rozpoznania na S. sądowej nie może mieć przesądzającego znaczenia.

Zeznania świadka J. G. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem nie odnosiły się wprost do żadnego z zarzucanych oskarżonym czynów. Świadek zeznał jedynie (k 2468 i 2529), że sam był poddawany praktykom analogicznym do tych, jakie zostały opisane w pkt I i IV komparycji wyroku, lecz odnosił się w nich wyłącznie do własnej osoby. Świadek nie poruszał w swoich zeznaniach przypadku A. M. i faktu wymuszania na nim opłaty za możliwość prowadzenia handlu narkotykami na określonym terenie, i jego doświadczenia mogą być wyłącznie poszlaką, niewystarczającą do obalenia wersji prezentowanej przez samego pokrzywdzonego. Fakt, że w tym samym kręgu osób, przestępcza oferta kierowana wobec J. G. była wsparta groźbą bezprawną, czy niszczeniem na jego szkodę mienia nie oznacza, że tak musiało się dziać w innych przypadkach.

Zeznania K. C. również nie wniosły do sprawy niczego istotnego. Nie ulega wątpliwości, że był on świadomym uczestnikiem przestępczego procederu, jakim trudnił się A. M., choć nie musiał znać jego szczegółów. Wystarczające było ustalenie, że regularnie wypożyczał mu, i innym osobom z jego grona samochody na tzw. słupa. Z oczywistych względów musiał się liczyć z tym, że przyczyna takiego postępowania musi polegać na potrzebie ukrycia prawdziwej tożsamości użytkowników użyczanych przez niego pojazdów, co było motywowane prowadzoną przez nie nielegalną aktywnością. W żadnym jednak stopniu jego depozycje nie pozwoliły na ustalenie, że S. Z. brał udział w opisanej w pkt IX komparycji wyroku kradzieży z włamaniem. Pewną wskazówkę stanowiło zeznanie (k 773), że rozpoznaje wizerunek oskarżonego z tablicy poglądowej, lecz nie pamięta skąd, choć tak lakoniczne stwierdzenie nie stanowiło nawet poszlaki przydatnej do rozstrzygnięcia sprawy. Rację ma prokurator, że Sąd Rejonowy oceniając zeznania świadka w pisemnym uzasadnieniu pomylił A. M. z jego ojcem, lecz to również nie miało żadnego znaczenia. Ostatecznie ustalenie, że nie można wykluczyć, iż do rzeczonego przestępstwa doszło przy użyciu pojazdu pochodzącego w wypożyczalni świadka, z oczywistych względów nie mógł stanowić dowodu winy.

Ad. 3 i 4:

Rację ma Prokurator zarzucając Sądowi pierwszej instancji pominięcie jego wniosków dowodowych zawartych w wymienionych w apelacji pismach, lecz uchybienie to należy ocenić przez pryzmat jego potencjalnych skutków dla treści zaskarżonego wyroku. Przede wszystkim, na k 3251 znajduje się pismo Prokuratora, z którego wynika, że na etapie wyłączania materiałów dowodowych z akt macierzystych uznał, że zabezpieczone materiały niejawne nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Rozumieć to należy, że nie potwierdzały depozycji A. M., złożonych w przedmiocie postawionych oskarżonym w niniejszej sprawie zarzutów, jak też im nie przeczyły. Skoro zatem, w ocenie Prokuratora, zmiana postawy procesowej tego świadka uaktywniła potrzebę zapoznania się z tymi materiałami niejawnymi, celem weryfikacji jego prawdomówności, to można to rozumieć tylko w jeden, następujący sposób. W ocenie Sądu Okręgowego Prokurator chciał podjąć próbę przekonania Sądu, że skoro A. M. składał zeznania, czy wyjaśnienia w stosunku do innych czynów zabronionych niż przedmiotowe, a relacje te znalazły potwierdzenie w materiałach niejawnych, to z tego faktu płyną wnioski istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Optyka taka została potwierdzona przez prokuratora pismem z dnia 22 czerwca 2021r. (k 3427). Z takim rozumowaniem nie można się zgodzić. Wiarygodność A. M. w sprawach nie objętych zaskarżonym wyrokiem pozostaje w pełnym zakresie poza sferą zainteresowań Sądu w rozpoznawanej sprawie. Niezależnie od tego, czy w innych sprawach świadek ten mówił prawdę, czy mijał się z nią, nie istnieje przełożenie na ocenę jego relacji w tej sprawie. Nieprzydatność owych materiałów dla zbadania złożonych apelacji jest tak oczywista, że wręcz ich analiza i wzięcie pod uwagę mogłaby prowadzić do rażącej obrazy prawa procesowego w postaci art. 7 kpk, poprzez zastosowanie kryterium sprzecznego z logicznym rozumowaniem i życiowym doświadczeniem. Najlepszym dowodem na trafność takiej tezy jest niniejsza sprawa, w której zeznania tego świadka jedynie w części zostały uznane za wiarygodne, co nie miało żadnego przełożenia na te relacje, które nie znalazły potwierdzenia w innym materiale dowodowym. Reasumując, choć Sąd Rejonowy nie rozpoznał formalnie wniosku prokuratora w omawianym zakresie, winien był go oddalić, zgodnie z art. 170§1 pkt 2 kpk. Uchybienie to nie mogło mieć znaczenia dla treści zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji powyższych rozważań, nie zachodziła zatem konieczność ponownego przesłuchania A. Z., również w obecności psychologa, celem ujawnienia mu wnioskowanych materiałów niejawnych i z tych samych względów również i ten wniosek podlegał oddaleniu.

Kolejne zarzuty pominięcia wniosków dowodowych dotyczyły wykazania, że okoliczności dla jakich świadek A. M. miał swoje dotychczasowe depozycje odwołać nie zasługują na wiarę. Rzecz jednak w tym, że Sąd Rejonowy dokonał zbieżnej oceny tego faktu, odmawiając świadkowi w rzeczonym zakresie wiary. Problem zatem polegał na wyciąganiu z powyższego faktu odmiennych wniosków. Prokurator oczekiwał bezwarunkowego dania wiary pierwotnym relacjom świadka, wobec niewiarygodnych przyczyn ich odwołania, gdy tymczasem Sąd dostrzegł w powyższej okoliczności skazę, obligującą go do zachowania szczególnej ostrożności przy ocenie zeznań tego świadka, jako dowodu z pomówienia, pozbawionego waloru spójności i konsekwencji. Dla wykazania, kto ma w tym sporze rację, przesłuchanie wskazanych w apelacji funkcjonariuszy Policji, osoby współosadzonej ze świadkiem, czy poddania analizie zabezpieczonej u świadka korespondencji mijało się z celem tego postępowania. Te dowody również winny zostać oddalone, jako nieprzydatne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Ad. 5:

Zarzut braku bezstronności sędziego referenta w ujęciu zewnętrznym był trafny, lecz istotne zastrzeżenia budził jego zakres. Choć bowiem nie ulega wątpliwości, że sędzia winien był zostać wyłączony od rozpoznania całej sprawy, takie są bowiem techniczne uwarunkowania rozpoznawania spraw karnych na etapie orzeczniczym, to już ocena skutków braku takiego wyłączenia musiała być zróżnicowana, niekoniecznie w sposób oczekiwany przez prokuratora. Zwraca bowiem uwagę fakt, że choć w apelacji sformułowano prawidłowo zarzut, wnioski o uchylenie wyroku z powyższego powodu odnosiły się wyłącznie do części uniewinniającej, gdzie jak zostanie niżej wykazane, podnoszone uchybienie nie miało miejsca.

Sąd Okręgowy w pełni podziela wyrażone przez Sąd Najwyższy stanowisko postanowieniem z dnia 21 maja 2020r. o sygn. akt II Ko 18/20, gdzie stwierdzono, że „analiza treści art. 41 § 1 KPK prowadzi do wniosku, że w istocie oświadczenie sędziego o istnieniu okoliczności mogących wpłynąć na jego bezstronność wymaganą przez prawo i uzasadniających obawę co do możliwości obiektywnego orzekania w konkretnej sprawie, obliguje nie tylko do wnikliwego rozważenia przedstawionych przesłanek tej inicjatywy, ale w wypadku potwierdzenia ich rzeczywistego występowania, powinno - co do zasady - prowadzić do uwzględnienia wniosku sędziego o wyłączenie od udziału w rozpoznawaniu sprawy, zwłaszcza gdy w odbiorze zewnętrznym może powstać wątpliwość co do istnienia kierunkowego nastawienia sędziego do stron procesowych lub uczestników postępowania”.

Rozważania te nie idą w kierunku uznania, że sędzia orzekający w omawianych warunkach staje się w każdym wypadku stronniczy i nie jest w stanie zachować obiektywizmu. Jego rzeczywisty stosunek do sprawy, czy ocenionych wcześniej dowodów jest w istocie bez znaczenia, bowiem czynnik weryfikujący powody wyłączenia ma zewnętrzny charakter. Kwestię tę poddał analizie Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 stycznia 2009r. o sygn. akt III KK 257/08, gdzie wskazał, że „nie można też stwierdzić, że sędzia wydający wyrok w stosunku do kolejnego współsprawcy, wyrok oparty na tym samym materiale dowodowym, w rzeczywistości przestaje być obiektywnie bezstronny. Przepis art. 41 § 1 KPK nie odwołuje się jednak tylko do faktycznego braku bezstronności sędziego. W przepisie tym mówi się o wywołaniu uzasadnionej wątpliwości co do bezstronności sędziego w danej sprawie. Należy więc zróżnicować obiektywną bezstronność sędziego i jego bezstronność w odbiorze zewnętrznym. Co do odbioru zewnętrznego z reguły odwołać się można do oceny sytuacji dokonanej przez przeciętnego, rozsądnie rozumującego obserwatora procesu. Nie będzie to rzecz jasna ocena strony czy uczestnika postępowania, ale ocena hipotetycznego, przeciętnie wykształconego, poprawnie logicznie myślącego członka społeczeństwa, który nie jest osobiście zainteresowany wynikiem procesu. Taki odbiór zewnętrzny oparty na zobiektywizowanych przesłankach ma zasadnicze znaczenie dla budowania zaufania dla sądu zarówno w danej sprawie, jak i w ogóle. Wykluczyć przy tym należy wszystkie te sytuacje, w których wątpliwości wobec bezstronności byłyby pochopne lub nieprawdziwe i łatwo można byłoby tego dowieść”.

W ocenie Sądu Okręgowego na gruncie niniejszej sprawy nie ma wątpliwości, że opisane kryteria oceny zasadności wyłączenia sędziego skłaniają do uwzględnienia stanowiska sędziego referenta i skorzystania z instytucji opisanej w art. 41§1 kpk. Fakt, że stało się inaczej, nie tylko podważa zaufanie do sądu, lecz również kłóci się z zasadą prawa strony do rzetelnego procesu, o jakim mowa w art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Tym samym zaskarżony wyrok w omówionej niżej części jawi się, jako niesprawiedliwy i podlega uchyleniu, a sprawa przekazaniu Sądowi pierwszej instancji, do ponownego rozpoznania.

Jak wyżej zastrzeżono, w postępowaniu odwoławczym przesłankę wyłączenia sędziego należy analizować co do każdego zarzucanego czynu oddzielnie, bowiem może się okazać, że zachodzi ona tylko w niektórych przypadkach. Jak wynika z oświadczenia sędziego referenta (k 3330), jak i podniesionego w apelacji zarzutu, opiera się ona na fakcie orzekania przez tego samego sędziego w sprawie o sygn. akt IV K 334/20, w której w dniu 15 marca 2021r. zapadł nieprawomocny wyrok. W tejże sprawie R. K. występował, jako świadek – współsprawca wraz z oskarżonym Ł. K. udziału w obrocie kilograma heroiny w okresie 3-4 miesięcy 2012r., nie wcześniej niż od 10 sierpnia 2012r. Działanie oskarżonego miało polegać na zbyciu wskazanego środka właśnie R. K., w celu dalszej odsprzedaży innym osobom. Depozycje R. K. zostały w tamtej sprawie ocenione i uznane za wiarygodne, choć niedostatecznie, skoro oskarżony K. został uniewinniony. W obecnie ocenianej sprawie oskarżony R. K. i M. P. stanęli pod zarzutem opisanym w pkt II i V komparycji wyroku działania wspólnie i w porozumieniu w ramach udziału w obrocie środkami odurzającymi w postaci 3 kilogramów heroiny w okresie 3-4 miesięcy 2012r., nie wcześniej niż od 10 sierpnia 2012r., poprzez zbycie tych środków w celu dalszej odsprzedaży A. M.. Obaj oskarżeni zostali uznani za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, przy czym ilość narkotyku została ograniczona do 1 kilograma, co odpowiadało ustaleniom poczynionym w sprawie IV K 334/20 w omawianym zakresie. R. K. wskazał bowiem, że rzeczony kilogram heroiny zakupił od Ł. K. i przekazał go A. M.. Sąd uznał te zeznania za wiarygodne do tego stopnia, że dokonał korekty opisu czynu, przypisanego oskarżonym w niniejszej sprawie w stopniu im odpowiadającym. W związku z powyższym nie ulega najmniejszej wątpliwości, że przystępując do wyrokowania w przedmiotowej sprawie, Sąd miał już wyrobione w zakresie pkt II i V zdanie, co bezpośrednio przełożyło się również na odpowiedzialność karną oskarżonego M. P..

Drugim elementem, w którym sędzia referent winien być odsunięty od orzekania był występek opisany w pkt III komparycji wyroku. W sprawie IV K 334/20 M. P. został oskarżony w pkt XXI komparycji wyroku o udział w obrocie znacznej ilości mefedronu wspólnie i w porozumieniu z R. K. w okresie od wiosny 2014r. do dnia 20 grudnia 2015r., poprzez zbycie go P. S., w celu dalszej odsprzedaży. Oskarżony P. został uznany za winnego tego występku i choć uznano, że działał wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, nie ulegało wątpliwości, że był nią R. K.. W ocenie Sądu Okręgowego, zbieżność czynów osądzonych w obu sprawach, co do udziału oskarżonego K. w obrocie z pkt III tej sprawy i pkt XXI sprawy wcześniej osądzonej polega na czasokresie, rodzaju narkotyku i działaniu wspólnie i w porozumieniu z M. P.. R. K. w tej sprawie nie ma zarzutu działania z M. P. wspólnie i w porozumieniu w zbyciu mefedronu P. S., choć logika podpowiadałaby takie rozwiązanie, lecz ma działanie indywidualne w postaci zbycia tego narkotyku M.. Nadal jest to udział w tym samym obrocie, w tym samym czasie i tym samym narkotykiem, i choć nie można wykluczyć, że w tym zakresie oskarżony K. nie działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym P., to okoliczność ta w pewnym stopniu stała się już przedmiotem rozważań Sądu. Jeśli w sprawie IV K 334/20 Sąd ustalił, że oskarżony P. uczestniczył w obrocie tym środkiem wspólnie z inną ustaloną osobą, którą ponad wszelką wątpliwość był oskarżony K., to analizując kolejne transakcje, w ramach tego samego obrotu, a jedynie z innym odbiorcą, nie sposób pomijać wcześniejszych przemyśleń, związanych z oceną istotnego dla tego zakresu sprawy materiału dowodowego. W ocenie Sądu, stworzona na potrzeby poprzedniej sprawy baza intelektualna sędziego referenta w oczywisty sposób wpływa na rozważania dotyczące odpowiedzialności oskarżonego K. w niniejszej sprawie, niezależnie od treści wyroku. Dochodzi bowiem do swoistego przedsądu, w którym ustalone zostaje jego zaangażowanie w ściśle określony proceder, co do istoty. W ten sposób, niezależnie od intencji zaburzona jest bezstronność sędziego, co wyklucza jego udział w wyrokowaniu. Zwraca bowiem uwagę fakt, że zgodnie z art. 41§1 kpk, sędzia ulega wyłączeniu, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej sprawie. Tryb przypuszczający wyłącza obowiązek ustalenia, czy taki wpływ rzeczywiście nastąpił. Dodać wypada, że wspólnym elementem są również zeznania P. S., w zakresie obrotu mefedronem, uznane w pierwszej sprawie za wiarygodne, w ramach działania P. wspólnie i w porozumieniu z K.. Również w tym zakresie pozostają aktualne wyżej przedstawione argumenty.

Nie ma natomiast podstaw do kwestionowania bezstronności sędziego referenta, niezależnie od jej ujęcia, co do pozostałych czynów osądzonych w niniejszej sprawie. Wspólnym czynnikiem dowodowym są co prawda zeznania A. M., lecz w uzasadnieniu sprawy o sygn. akt IV K 334/20 zostały uznane za nieistotne, nie wnoszące niczego do sprawy i nie odnoszące się do któregokolwiek z przedmiotowych występków. Zeznania P. S. na temat T. K. w sprawie IV K 334/20 dotyczą mefedronu, zaś w niniejszej sprawie czyn związany z zeznaniami tego świadka dotyczy heroiny, a obrót mefedronem nie jest przedmiotem zarzutu. Świadek S. w poprzedniej sprawie zeznaje o marihuanie, ale w kontekście G., nie T. K.. W niniejszej sprawie mają obaj wspólnie i w porozumieniu tylko udział w obrocie heroiną. Choć niewątpliwie dowody te oscylują wokół tej samej materii, nie ma powodu, jak już wcześniej zaznaczono, by ocena dowodów dokonanych w jednej sprawie, przy braku przedmiotowego związku, miała proste przełożenie na ich ocenę w kolejnej. Sąd Okręgowych innych związków, poza wyżej opisanymi, które prowadziłyby do podważenia bezstronności sędziego referenta nie znalazł, jak też nie były one wskazane w apelacji.

Ad. 6:

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut prokuratora, mówiący o obrazie prawa procesowego w postaci bezwzględnej przyczyny odwoławczej polegającej na rozstrzygnięciu sprawy w zakresie czynu opisanego w pkt I i IV komparycji wyroku przez Sąd niższego rzędu, jak również w postaci braku uprzedzenia o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej na art. 299§1 i 5 kk. Dla trafności zarzutu konieczne byłoby użycie w opisie tego czynu znamion wskazanej zbrodni, jej kwalifikacji prawnej lub dokonanie ustaleń faktycznych wskazujących na możliwość przypisania oskarżonym zbrodni, w granicach tożsamości z czynem zarzucanym. Żaden z tych elementów nie miał miejsca, a Sąd wniosku prokuratora o rzeczone uprzedzenie nie uwzględnił. Nie miał przy tym obowiązku takiego wniosku oddalać, bowiem art. 399§1 kpk znajduje zastosowanie w ściśle opisanej sytuacji. Skoro Sąd nie dostrzegł możliwości określonej zmiany kwalifikacji, to słusznie o takiej możliwości nie uprzedzał.

Odnośnie zaś zarzutu niewłaściwej subsumcji dokonanych ustaleń faktycznych do sugerowanej kwalifikacji prawnej z art. 299§1 i 5 kk, to zdaniem Sądu Okręgowego nie zasługuje on na uwzględnienie. Z zeznań A. M. wynika, że płacił on oskarżonym określone środki pieniężna w zamian za możliwość uczestnictwa w obrocie środkami narkotycznymi na danym terenie. Nie ulega zatem wątpliwości, że przekazywane środki nie stawały się w ten sposób legalne, bowiem nadal pochodziły z pozaprawnego procederu. Nie było również zamiarem oskarżonych podejmowanie w ten sposób działań mogących udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępczego pochodzenia lub ich wykrycie. Idąc tokiem rozumowania autora apelacji, w analogiczny sposób winna być traktowana każda transakcja narkotykowa, w ramach nielegalnego obrotu, gdzie każdy przepływ gotówki spełnia podobne kryteria. W końcu, mając na uwadze fakt, że działanie groźbą lub przemocą dla bytu zbrodni opisanej w art. 299§1 kk jest prawnie obojętne, przyjmując przedstawioną argumentację należałoby czyn zarzucony oskarżonym kwalifikować w kumulatywnym zbiegu, z czym zgodzić się nie można i czego nie podzielił sam oskarżyciel publiczny. Skoro zatem Sąd słusznie nie doszukał się z rzeczonym zachowaniu oskarżonych znamion wskazanego przez prokuratora przestępstwa, nie sposób skutecznie czynić mu opisanego w apelacji zarzutu.

Ad. 7 – 9:

Sąd w trybie art. 436 kpk ograniczył rozpoznanie omawianego środka odwoławczego tylko do w/w uchybień, bowiem rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania. Dotyczą one bowiem wyroku w jego części skazującej, uchylonej w całości do ponownego rozpoznania.

Wniosek

- uchylenie wyroku w zakresie uniewinniającym i przekazanie sprawy do sądu pierwszej instancji – Sądu Rejonowego, zaś w zakresie czynu opisanego w pkt I i IV aktu oskarżenia, do Sądu Okręgowego, zgodnie z właściwością rzeczową.

- zmiana opisu czynu w sposób wskazany w apelacji, co do występku przypisanego oskarżonym R. K. i M. P. w pkt I sentencji wyroku i zaostrzenie kar odpowiednio do 5 lat pozbawienia wolności, grzywny 200 stawek dziennych po 200 zł każda, nawiązki w wysokości 15.000 zł, oraz 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, grzywny 250 stawek po 120 zł, nawiązki w wysokości 12.000 zł i orzeczenia przepadku uzyskanych z przestępstwa korzyści majątkowych, co do obu oskarżonych;

- alternatywnie, przy niezmienionych ustaleniach faktycznych występku przypisanego oskarżonym R. K. i M. P. w pkt I sentencji wyroku, zaostrzenia kar odpowiednio do 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, grzywny 200 stawek po 100 zł, zawiązki w kwocie 10.000 zł oraz 3 lat pozbawienia wolności, grzywny 200 stawek po 100 zł, nawiązki 10.000 zł i orzeczenia przepadku osiągniętej z przestępstwa korzyści majątkowych, co do obu oskarżonych;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pierwszy z wymienionych wniosków, zmierzający do uchylenia zaskarżonego wyroku w części uniewinniającej został uznany za zasadny w takim zakresie, w jakim Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji o niewystarczającym do skazania materiale dowodowym. W tym zakresie wniosek o uchylenie wyroku z powodów polegających na rozpoznaniu sprawy przez sędziego, podlegającego wyłączeniu, w trybie art. 41§1 kpk nie zasługiwał na uwzględnienie, z przyczyn wyżej opisanych. Z uwagi na chybiony zarzut, dotyczący wypełnienia przez oskarżonych znamion zbrodni z art. 299§1 kk, wniosek w tym zakresie również nie zasługiwał na uwzględnienie. Pozostałe wnioski, z uwagi na uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania w części, do jakiej się odnosiły, stały się bezprzedmiotowe.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego M. P.:

- obraza prawa procesowego w postaci art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, co skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt V a/o, poprzez uznanie winy oskarżonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd w trybie art. 436 kpk ograniczył rozpoznanie omawianego środka odwoławczego tylko do w/w uchybień, bowiem rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania. Dotyczą one bowiem wyroku w jego części skazującej, uchylonej w całości do ponownego rozpoznania.

Wniosek

- zmiana wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec pominięcia zarzutu, wniosek bezprzedmiotowy.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego R. K.:

- obraza prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 60§3 kk, mimo istnienia takiego obowiązku;

- rażąca niewspółmierność kary w postaci wymierzenia kary rażąco surowej, z pominięciem okoliczności łagodzących.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd w trybie art. 436 kpk ograniczył rozpoznanie omawianego środka odwoławczego tylko do w/w uchybień, bowiem rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania. Dotyczą one bowiem wyroku w jego części skazującej, uchylonej w całości do ponownego rozpoznania.

Wniosek

- zmiana wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności i grzywny w niższym wymiarze, z zastosowaniem art. 60§3 kk;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec pominięcia zarzutu, wniosek bezprzedmiotowy.

Lp.

Zarzut

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy w części uniewinniającej:

1.  oskarżonych R. K. i M. P. za czyn opisany w pkt I i IV komparycji wyroku,

2.  oskarżonego S. Z. za czyny opisane w pkt VIII i IX komparycji wyroku,

3.  oskarżonego K. K. (1) za czyn opisany w pkt X komparycji wyroku,

4.  oskarżonego T. K. za czyn opisany w pkt XIII komparycji wyroku;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ad.1:

Sąd Okręgowy podzielił ustalenia Sądu, których nie kwestionował również prokurator, że postępowanie dowodowe już na etapie przygotowawczym nie wykazało, że w stosunku do A. M. miały miejsce groźby gwałtownego zamachu na jego życie i zdrowie, jak wskazywał akt oskarżenia. Sam pokrzywdzony tej okoliczności zaprzeczył wskazując, że jedyną konsekwencją odmowy uiszczenia oczekiwanych kwot miało być pozbawienie go możliwości prowadzenia nielegalnej aktywności na danym terenie miasta, w postaci udziału w obrocie środkami narkotycznymi. Nie doszło zatem do wyczerpania znamion występku z art. 282 kk, ani, jak wyżej wykazano, innego przestępstwa opisanego w kodeksie karnym. Wyrok uniewinniający był zasadny.

Ad. 2a:

Nie było innych dowodów na ustalenie, że oskarżony S. Z. we wskazanym okresie czasu zajmował się udziałem w obrocie marihuaną, poza zeznaniami A. M.. Jak wyżej wskazano, wobec braku spójności i konsekwencji jego procesowej postawy, jak też braku jednoznaczności intencji pomawiania innych, Sąd Okręgowy uznał, że dowód ten jest niewystarczający do skazania, jeśli nie znajduje oparcia w innym wiarygodnym materiale dowodowym. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia tego czynu, zaprzeczył temu również O. M.. Dodać należy, że M. M. (1), który w okresie 2015-2016r. czasowo współpracował z A. M., jak również pomagał mu w operacjach związanych z obrotem narkotykami zaprzeczył, by w tym czasie syn uczestniczył w obrocie znaczną ilością marihuany, gdyż on by ją rozwoził. Zeznał jedynie, że raz A. przywiózł 200 gramów tej substancji, co nie pozwala wyciągać z tego faktu dalej idących wniosków. Nie wyklucza to oczywiście odmiennych ustaleń, lecz nasuwa kolejne wątpliwości. Nie było innych dowodów, ani poszlak na poparcie tezy oskarżenia. Wyrok uniewinniający należało utrzymać w mocy.

Ad. 2b:

Nie został również udowodniony udział S. Z. w kradzieży z włamaniem do domu mieszkalnego, położonego w K.. Tu również oskarżenie opierało się jedynie na zeznaniach A. M., które same w sobie budziły daleko idące wątpliwości. Świadek, mimo aktywnego udziału w wizji lokalnej na miejscu zdarzenia, nie potrafił na rozprawie rozpoznać rzeczonego miejsca na fotografiach, mimo charakterystycznego pomieszczenia z wyposażeniem do ćwiczeń fizycznych. Nie rozpoznał biżuterii, choć zeznał, że zawsze w samochodzie po skończonym przestępstwie przeglądał „fanty”, odrzucając te zbędne. Nie zarejestrował tą drogą ani kradzieży zegarka, ani IPada. Owa niepamięć była o tyle wątpliwa do uzasadnienia, że według jego relacji kradzieży z włamaniem z udziałem oskarżonego Z. było tylko cztery. W tym samym przesłuchaniu (k 2275) zeznawał, że nie pamięta zdarzenia z K., by za chwilę kategorycznie oświadczyć, że był na tym włamaniu ze Z., nie ma co do tego wątpliwości, pamięta tę kradzież. Jego relacja nie znalazła potwierdzenia ani w wyjaśnieniach oskarżonego, który konsekwentnie nie przyznawał się do winy, ani w innym materiale dowodowym. W szczególności ustalono, że pojazdy pochodzące ze wskazanej przez oskarżonego wypożyczalni, wyposażone w system lokalizacji satelitarnej nie logowały się w danej dacie w pobliżu miejsca tego przestępstwa. Były, co prawda dwa samochody, które takiego wyposażenia nie posiadały, lecz po pierwsze nic nie wskazywało na to, by A. M. we wskazanej dacie z nich korzystał, a po drugie, gdyby do takiego ustalenia doszło, to nie mogłoby ono potwierdzić stawianego oskarżonemu zarzutu. Brak możliwości wykluczenia, że oskarżony ze świadkiem znajdowali się we wskazanym miejscu i czasie, stanowiło by poszlakę w takim samym stopniu obojętną dla linii obrony, co oskarżenia. Uniewinnienie było słuszne.

Ad 3:

Sąd nie znalazł innych dowodów dla przypisania oskarżonemu K. K. (1) udziału w obrocie heroiną w 2012r., niż zeznania A. M., co jak wyżej opisano było niewystarczające. Pewną poszlaką były zeznania K. S., który wskazał, że oskarżony przechowywał w swoim mieszkaniu również i ten rodzaj narkotyku, lecz po pierwsze, było to w innym czasie, po drugie, świadek nic na temat współpracy oskarżonego z A. M. nie wspominał. Oskarżony nie przyznał się do tego czynu, co prowadziło do uznania trafności uniewinnienia w tym zakresie.

Ad. 4:

Udział oskarżonego T. K. w obrocie marihuaną w okresie między 2014r., a listopadem 2015r. również nie znalazł potwierdzenia w innym materiale, niż zeznania A. M.. Oskarżony nie przyznał się do tego czynu, co konsekwentnie prowadziło do rozstrzygnięcia, jak w sentencji. Dodać należy, że M. M. (1), który w okresie 2015-2016r. czasowo współpracował z A. M., jak również pomagał mu w operacjach związanych z obrotem narkotykami zaprzeczył, by w tym czasie syn uczestniczył w obrocie znaczną ilością marihuany, gdyż on by ją rozwoził. Zeznał jedynie, że raz A. przywiózł 200 gramów tej substancji, co nie pozwala wyciągać z tego faktu dalej idących wniosków. Nie wyklucza to oczywiście, podobnie jak w przypadku Ad. 2a odmiennych ustaleń, lecz nasuwa kolejne wątpliwości.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości:

- w części skazującej oskarżonych R. K. i M. P. za czyn opisany w pkt II i V komparycji wyroku oraz w części uniewinniającej: oskarżonego R. K. za czyn opisany w pkt III komparycji wyroku.

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Przyczyna uchylenia wyroku we wskazanym zakresie leżała w rozpoznaniu sprawy przez sędziego podlegającego wyłączeniu z mocy art. 41§1 kpk, która istniała na etapie wyrokowania. W konsekwencji, powtórzeniu musiał ulec we wskazanym zakresie cały przewód sądowy.

4.1.

W części uniewinniającej:

1.  oskarżonego S. Z. za czyny opisane w pkt VI i VII komparycji wyroku,

2.  oskarżonego K. K. (1) za czyn opisany w pkt XI komparycji wyroku,

3.  oskarżonego T. K. za czyn opisany w pkt XII komparycji wyroku.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Ad. 1a:

W ocenie Sądu Okręgowego, zeznania A. M. zostały wsparte w dostatecznym stopniu relacją M. M. (1), by przypisać mu popełnienie występku opisanego w pkt VI komparycji wyroku. W ocenie Sądu stanowisko wyrażone przez Sąd Rejonowy było w tym zakresie nieadekwatne do treści, jakości i wzajemnej korelacji wymienionych dowodów. Mimo pewnych nieścisłości, czy wątpliwości co do dat wydarzeń, zrozumiałych zdaniem Sądu z uwagi na upływ czasu i mnogość analogicznych zjawisk w życiu obu świadków, zachowana była istota przestępczej aktywności oskarżonego Z., z zachowaniem stopnia skomplikowania, pozwalającego odtworzyć stan faktyczny i dokonać należytej subsumcji. Pewne sprzeczności w zeznaniach A. M., jak wskazanie (k 13), że sprzedał oskarżonemu Z. wskazane narkotyki, gdy z postawionego zarzutu wynikało, że było odwrotnie miały pozorny, wyjaśniany w kolejnych przesłuchaniach charakter. Świadek tłumaczył, że narkotyki sprzedawał dla oskarżonego Z., gdyż brał je od niego w komis. Wiarygodność M. M. (1), którą dostrzegł również Sąd Rejonowy, pozwalała w adekwatny sposób ocenić wskazane zeznania jego syna, mając świadomość, że opisywane w nich zdarzenia nie pokrywają się czasowo. W ocenie Sądu jednak fakt, że M. M. (1) relacjonował jedynie wycinek czasowy przypisanej oskarżonemu przestępczej aktywności nie oznacza, że poza jego relacją zeznania A. M. należało uznać za niewiarygodne. Przeciwnie, ustalenie że jego ojciec posiadał wiedzę jedynie w ograniczonym czasowo zakresie i nią tylko z organami ścigania się podzielił podkreśla spontaniczność jego relacji i jej autentyczność. Zdaniem Sądu, gdyby miało dojść do procesowej manipulacji, jego zeznania byłyby bogatsze, bardziej dostosowane do depozycji syna.

Ad. 1b:

Zdaniem Sądu Okręgowego zarzut z pkt VII komparycji wyroku nie stanowił samodzielnego czynu, lecz jedynie zachowanie stanowiące element całości, opisanej w pkt VI. Zwrócić należy bowiem uwagę na zbieżność podmiotów uczestniczących w tym obrocie, substancji psychoaktywnej i czasu oraz miejsca popełnienia. Różnica jest jedynie taka, że pojawiła się w tym wypadku postać D. Z., pośrednika między S. Z., a A. M.. Nie ulega również wątpliwości, że zachowanie to nie zostało właściwie udowodnione, bowiem poza sporem był fakt, że D. Z., we wskazanym czasie był pozbawiony wolności (k 2572), co nie tylko znów pozostawiało zeznania A. M. w osamotnieniu, co im wręcz zaprzeczało. Jednak przyjęcie tożsamości czynu nie pozwalało utrzymać w tym zakresie uniewinnienia w mocy, bowiem rodziłoby to ryzyko pojawienia się negatywnej przesłanki procesowej w postaci powagi rzeczy osądzonej, co do całości czynu. W konsekwencji wyrok został uchylony co do obu tych zarzutów z zaleceniem, by Sąd ponownie rozpoznający sprawę, jeśli podzieli powyższe ustalenia faktyczne, uznał je za jeden występek, a z jego opisu wyeliminował elementy z pkt VII. Nie jest bowiem dopuszczalne uniewinnienie, co do fragmentu tego samego przestępstwa.

Ad. 2:

Posiadanie przez K. K. (1) znacznej ilości środków narkotycznych w miejscu i czasie opisanym w pkt XI komparycji wyroku zostało udowodnione ponad wszelką wątpliwość, co obligowało do uchylenia wyroku w tym zakresie i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Przyczyna takiej oceny tkwiła w zeznaniach K. S., lecz nie tylko tych złożonych na rozprawie, lecz również w postępowaniu przygotowawczym (k 216, 225, 255, 261 tom X, dotyczący oskarżonego K. K. (1)). Zeznania te były spójne, logiczne, szczegółowe. Pozwalały jednoznacznie ustalić stan faktyczny zbieżny z zarzutem aktu oskarżenia. Zeznania złożone na rozprawie nie odbiegały od tych wcześniejszych w stopniu poddającym pod wątpliwość rzetelność depozycji świadka z postępowania przygotowawczego, szczególnie mając na uwadze czas, jaki upłynął od wcześniejszych przesłuchań. Sąd Okręgowy w przedmiotowym zakresie nie miał wątpliwości, co do winy oskarżonego K..

Ad. 3:

Przekonanie o winie oskarżonego T. K. w zakresie czynu opisanego w pkt XII komparycji wyroku wynikało z możliwości zweryfikowania zeznań A. M. przez wyżej opisaną ocenę relacji M. M. (1) i P. S.. Zeznania świadków nie były pozbawione pewnych rozbieżności, których brak, przy ilości komentowanych wydarzeń i ich rozpiętości w czasie, nie tylko w niniejszej wszak sprawie, budziłby dalej idące wątpliwości. Również w tym przypadku świadkowie potwierdzali zeznania A. M. tylko w pewnej części, wynikającej z posiadanej wiedzy, co zdaniem Sądu nie zaburzało stopnia ich wiarygodności. Zeznania świadka S. zostały ocenione w korelacji z treścią opinii psychologicznej (k 2549), która nakazywała szczególną ostrożność przy ocenie jego relacji składanych na rozprawie. Zgromadzony w omawianym zakresie materiał dowodowy był wystarczający do wydania wyroku skazującego, a wszelkie wątpliwości mogły zostać usunięte w drodze swobodnej oceny materiału dowodowego, bez konieczności sięgania po dyspozycje art. 5§2 kpk.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi w części uchylonej postępowanie dowodowe w całości, z uwzględnieniem wszystkich materiałów dowodowych również z postępowania przygotowawczego i dokona ich analizy z poszanowaniem art. 7 kpk.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

- w części, w jakiej rozstrzygnięcie uniewinniające oskarżonych zostało utrzymane w mocy, koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Anita Jarząbek – Bocian Agnieszka Ławryńczuk Remigiusz Pawłowski

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w części uniewinniającej, opis czynu, wysokość kary i brak orzeczenia o przepadku korzyści w części skazującej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. P..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w części skazującej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. K..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W części skazującej: wymiar kary, brak zastosowania art. 60§3 kk.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana