IV Ka 620/24
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Wydział:
-
Słowa kluczowe:
Podstawa prawna:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-05-2025
-
Osoba publikująca:Karol Depczyński
-
Korektor:Karol Depczyński
Pełny tekst orzeczenia
UZASADNIENIE |
|||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
IV Ka 620/24 |
|
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
2 |
||
|
1.CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||
|
0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|
Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 12 lipca 2024 r., sygn. akt II K 210/24. |
|
0.1.Podmiot wnoszący apelację |
|
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ oskarżyciel posiłkowy |
|
☐ oskarżyciel prywatny |
|
☒ obrońcy oskarżonego |
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ inny |
|
0.1.Granice zaskarżenia |
|
0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||
|
☒ w części |
☒ |
co do winy |
||
|
☐ |
co do kary |
|||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
|
0.0.1.Podniesione zarzuty |
||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
|
☐ |
||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||
|
0.1.Wnioski |
|
☒ |
Uchylenie |
☒ |
Zmiana |
|
1.Ustalenie faktów w związku z dowodami |
|
0.1.Ustalenie faktów |
|
0.0.1.Fakty uznane za udowodnione |
||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
----------- |
------------------ |
--------------------------------------------------------------- |
------------- |
--------------- |
|
0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione |
||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
----------- |
------------------ |
--------------------------------------------------------------- |
-------------- |
--------------- |
|
0.1.Ocena dowodów |
|
0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|
------------ |
--------------------------------- |
------------------------------------------------------------------------------------ |
|
0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|
------------ |
--------------------------------- |
----------------------------------------------------------------------- |
|
1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
|
Lp. |
Zarzut |
|
|
3.1. |
Apelacje obrońców oskarżonego K. Ł. z uwagi na treść podniesionych w nich zarzutów zostaną omówione łącznie: 1. Apelacja obrońcy oskarżonego adw. K. W. (1) - k. 421-423: Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. i art. 193 § 1 k.p.k. poprzez:
co w obu powyższych przypadkach zubożyło materiał dowodowy, ograniczyło oskarżonemu prawo do obrony i nie pozwoliło na zgromadzenie pełnego materiału dowodowego mogącego być podstawą do jego końcowej oceny przez sąd meriti,
Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść wyroku polegający na ustaleniu, że oskarżony K. Ł. zbiegł z miejsca wypadku. 2. Apelacja obrońcy oskarżonego adw. E. Ś. (1) – k. 461-467: Zarzut naruszenia prawa materialnego, to jest art. 178 KK przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w odniesieniu do stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie: - art. 4, 7, 410, 424 § 1 pkt 1 k.p.k., wyrażająca się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, np. poprzez odstąpienie od wysłuchania biegłego M. R. na rozprawie bez uzasadnienia takiego stanowiska w wyroku, - art. 170 § 1 i art. 174 k.p.k. przez oddalenie wniosków dowodowych składanych przez obrońców jako rzekomo zmierzających do przedłużenia postępowania i brak w tym zakresie jakiegokolwiek uzasadnienia w wyroku, podczas gdy wnioski te zmierzały do ustalenia faktycznego przebiegu zdarzenia, - art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., przez oddalenie wniosków obrońcy o przesłuchanie na rozprawie funkcjonariusza KPP w T. M. R., osoby wskazanej przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia jako świadka, z argumentacją iż wyżej wymieniony, przesłuchany był jako biegły i bez odniesienia się do tej kwestii w uzasadnieniu orzeczenia, - art. 7 k.p.k. w związku z art. 391 § 1 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, w tym opinii biegłego M. R., mimo zgłoszonych na piśmie zarzutów co do tej opinii, bez odniesienia się do tego w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż oskarżony naruszając nieumyślnie zasady ruchu drogowego, doprowadził do zderzenia z rowerzystką, która wskutek tego zdarzenia poniosła śmierć, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, w sytuacji, kiedy przebieg wypadku wskazywany przez biegłego nie odpowiada wyjaśnieniom oskarżonego, a samo zachowanie oskarżonego nie tylko nie wskazuje na chęć uniknięcia odpowiedzialności, ale wręcz tej tezie przeczy. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
|
W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż zarzuty wywiedzione w apelacjach obrońców nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie. Przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). W związku z tym, zarzut dowolnej oceny materiału dowodowego wyartykułowany w apelacji obrońcy oskarżonego – adw. K. W. (1) jest bezzasadny. Sąd przeprowadził ocenę dowodów zgodnie z zasadą swobodnej oceny, kierując się logiką, doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy. Brak akceptacji wniosków dowodowych obrońcy nie oznacza automatycznie naruszenia art. 7 k.p.k. Prawidłowo również odmówiono dopuszczenia dowodu z opinii zespołu biegłych z (...) J. S. w K.. Sąd słusznie uznał, że opinia sporządzona przez biegłego M. R. była wystarczająca do dokonania rzetelnych ustaleń faktycznych w sprawie. Odmowa dopuszczenia kolejnego dowodu wynikała z następujących przesłanek. A mianowicie opinia sporządzona przez biegłego była kompletna, logiczna i zgodna z metodologią przyjętą w tego rodzaju sprawach, zaś obrońca nie wykazał, że opinia biegłego zawierała istotne braki lub błędy wymagające uzupełnienia przez inny zespół biegłych i tym samym powołanie kolejnych biegłych prowadziłoby do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania. Zarzut nieprzesłuchania M. R. jako świadka jest błędny, ponieważ M. R. nie został zgłoszony w charakterze świadka, lecz pełnił funkcję biegłego w sprawie. Biegły nie jest stroną procesu, lecz osobą wydającą opinię na podstawie posiadanej wiedzy specjalistycznej. W konsekwencji nie było podstaw do jego przesłuchania w charakterze świadka, gdyż nie miał on wiedzy o okolicznościach faktycznych zdarzenia, a jedynie dokonywał analizy rekonstrukcyjnej. Jednocześnie wnioski wynikające z opinii biegłego podlegały ocenie sądu, a strony miały możliwość ich zakwestionowania oraz składania pytań do opinii. Dodatkowo, obrońca miał możliwość złożenia wniosku o uzupełnienie opinii bądź wezwanie biegłego na rozprawę w trybie przewidzianym przepisami k.p.k. A zatem, oskarżony nie został pozbawiony prawa do obrony. Miał możliwość przedstawienia swojego stanowiska, składania wyjaśnień oraz aktywnego uczestniczenia w procesie. Odrzucenie niektórych wniosków dowodowych nie oznacza automatycznie naruszenia prawa do obrony, zwłaszcza gdy sąd uznał je za zbędne dla wyjaśnienia sprawy. Zauważyć też należy, iż Sąd Rejonowy, dokonując oceny materiału dowodowego, słusznie przyjął, że pokrzywdzona nie przyczyniła się do wypadku. Ocena ta była oparta na analizie materiału dowodowego, w tym opinii biegłego, zeznań świadków oraz innych dowodów zgromadzonych w sprawie oraz braku dowodów wskazujących na istotne naruszenie przepisów drogowych przez pokrzywdzoną, które mogłoby mieć wpływ na zdarzenie. W ocenie sądu odwoławczego brak też błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących rzekomego ucieczki oskarżonego z miejsca zdarzenia. Ustalenie, że oskarżony K. Ł. oddalił się z miejsca wypadku, było oparte na materiale dowodowym, w tym zeznaniach świadków wskazujących, że oskarżony nie udzielił pomocy pokrzywdzonej i opuścił miejsce zdarzenia oraz braku działań oskarżonego zmierzających do zawiadomienia służb ratunkowych lub podjęcia czynności ratunkowych na miejscu wypadku. Wszystkie również zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego – adw. E. Ś. (1) są niezasadne, a sąd przeprowadził postępowanie zgodnie z przepisami prawa. Odrzucenie wniosków dowodowych wynikało z ich zbędności i dążenia do sprawnego zakończenia procesu, nie zaś z naruszenia prawa do obrony oskarżonego. Ustalenia faktyczne były oparte na prawidłowo przeprowadzonej analizie materiału dowodowego. Aby skutecznie odeprzeć zarzuty apelacyjne, należy wskazać, że Sąd prawidłowo zastosował przepisy postępowania i dokonał poprawnej oceny materiału dowodowego. Zasadne więc było oddalenie wniosków dowodowych – art. 170 § 1 oraz art. 174 k.p.k. Zgodnie z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., sąd może oddalić wniosek dowodowy, jeśli zmierza on jedynie do przedłużenia postępowania. W niniejszej sprawie sąd podjął decyzję o oddaleniu niektórych wniosków dowodowych obrony, gdyż ich przeprowadzenie nie miało istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a jedynie prowadziłoby do przedłużenia procesu. Sąd miał prawo uznać, że zgłaszane wnioski nie wnosiły niczego nowego do już ustalonego stanu faktycznego, a ich przeprowadzenie nie zmieniłoby oceny kluczowych dowodów. Co więcej, brak szczegółowego odniesienia się do tego w uzasadnieniu wyroku nie oznacza jego wadliwości. Wyrok zawiera wystarczające uzasadnienie w zakresie przeprowadzonych dowodów i ich oceny, a brak uwzględnienia wszystkich szczegółowych wniosków obrony nie narusza zasad rzetelnego procesu. Nie stanowi również uchybienia oddalenie wniosku o przesłuchanie funkcjonariusza KPP T. – art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. Bowiem funkcjonariusz M. R. został już przesłuchany w charakterze biegłego, co oznacza, że sąd dysponował jego opinią i oceną przebiegu zdarzenia. Powtórne jego przesłuchanie jako świadka było zbędne, ponieważ obrona miała możliwość zadawania pytań biegłemu na etapie jego przesłuchania. Nie można uznać, że sąd naruszył przepisy procesowe, skoro obrona miała możliwość kwestionowania opinii biegłego i podważania jej wniosków. Ponadto, skoro oskarżyciel publiczny wskazał M. R. jako świadka, ale następnie został on powołany w charakterze biegłego, to właśnie jako biegły dostarczył sądowi wiedzy specjalistycznej, a nie relacji z własnych spostrzeżeń, co eliminuje konieczność jego dodatkowego przesłuchania jako świadka. Swobodna ocena dowodów oznacza, że sąd ocenia materiał dowodowy zgodnie z własnym przekonaniem, kierując się zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Nie oznacza to jednak, że sąd musi odnosić się w uzasadnieniu do każdego szczegółowego zarzutu strony. W przedmiotowej sprawie sąd uznał opinię biegłego M. R. za wiarygodną, a zarzuty obrony dotyczące tej opinii nie były na tyle przekonujące, aby ją zdyskwalifikować. Fakt, że opinia biegłego różniła się od wyjaśnień oskarżonego, nie oznacza, że sąd dokonał dowolnej oceny dowodów. Oskarżony jest stroną procesu i jego wyjaśnienia należy oceniać w kontekście całokształtu dowodów. Sąd uznał, że materiał dowodowy, w tym opinia biegłego, dostatecznie wykazał przebieg zdarzenia i winę oskarżonego. Dodać należy, iż Sąd Rejonowy oparł swoje ustalenia na całości materiału dowodowego, w tym opinii biegłego, zapisach z miejsca zdarzenia oraz innych dowodach. Kluczowe znaczenie miało ustalenie, że oskarżony naruszył zasady ruchu drogowego, co doprowadziło do tragicznego skutku, zaś opinia biegłego była spójna i zgodna z obiektywnymi dowodami, dlatego została uznana za wiarygodną. Słusznie więc zachowanie oskarżonego po zdarzeniu, ocenione w kontekście całego materiału dowodowego, zostało uznane za próbę uniknięcia odpowiedzialności. To, że oskarżony przedstawiał inną wersję wydarzeń, nie oznacza, że sąd miał obowiązek przyjąć ją za prawdziwą. Sąd ocenił wszystkie dowody łącznie i wyciągnął logiczne wnioski, które znalazły odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku. Podsumowując zarzuty apelacyjne nie znajdują uzasadnienia, ponieważ oddalenie wniosków dowodowych było zgodne z przepisami i uzasadnione potrzebą efektywnego prowadzenia postępowania, Sąd miał prawo uznać opinię biegłego za wystarczającą do ustalenia przebiegu zdarzenia, ocena dowodów została dokonana zgodnie z zasadą swobodnej oceny i nie nosi znamion dowolności, zaś ustalenia faktyczne były logiczne, oparte na dowodach i nie budzą wątpliwości. W konsekwencji zarzuty obrony nie podważają prawidłowości wyroku Sądu Rejonowego. |
||
|
Wniosek |
||
|
Ad. 1 Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu zbiegnięcia z miejsca zdarzenia i wymierzenie oskarżonemu za czyn I kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku, za czyn II Kary 3 miesięcy pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Ad. 2 Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku odnośnie czynu I aktu oskarżenia i zmianę kwalifikacji prawnej czynu poprzez wyeliminowanie art. 178 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz zmianę w zakresie środka karnego – zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych przez określenie, iż zakaz ten będzie wynosił 2 lata, obniżenie nawiązek na rzecz pokrzywdzonych, albowiem z tytułu „sytuacji życiowej, która uległa na skutek śmierci pokrzywdzonego znacznemu pogorszeniu”, oskarżyciele posiłkowi od ubezpieczyciela otrzymali już po 68.000 złotych – każdy z nich, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
|
Wnioski niezasadne z powodów wskazanych powyżej. |
||
|
1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
|
4.1. |
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|
|
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|
|
1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
|
0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
5.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|
Utrzymanie w mocy w całości zaskarżonego wyroku. |
|
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|
|
Apelacje nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie. Obrońcy nie wykazali, aby wyrok Sądu I instancji był w jakikolwiek sposób nieprawidłowy. W szczególności nie uprawdopodobnili, aby Sąd pominął jakiekolwiek istotne okoliczności czy dowody, lub by te wadliwie ocenił. Podsumowując zatem, wyrok Sądu I instancji pozostaje w zgodzie z prawidłowo zebranym materiałem dowodowym, którego ocena dokonana przez Sąd Rejonowy jest w pełni prawidłowa. Zarzuty skierowane do rozstrzygnięcia przez skarżących nie mogły spowodować zmiany orzeczenia. Podniesiona w apelacjach argumentacja skarżących nie mogła podważyć słusznych i uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy. Reasumując stwierdzić należy prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego K. Ł., kwestii jego winy i kwalifikacji prawnej przypisanych mu czynów, a także orzeczonej kary. Bowiem Sąd I instancji prawidłowo ocenił zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające, a wymierzona kara łączna w wymiarze 5 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności pozostaje w pełni adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego oraz społecznej szkodliwości jego czynów. Przy czym, słusznie uwzględniono okoliczności łagodzące, a mianowicie przyznanie się do spowodowania wypadku, wyrażenie skruchy i żalu, niekaralność oskarżonego, dobrowolne zgłoszenie się do organów ścigania po oddaleniu się z miejsca zdarzenia. Okoliczności te świadczą o refleksji oskarżonego nad swoim postępowaniem i mogą wskazywać na jego pozytywną prognozę kryminologiczną. Prawidłowo też Sąd Rejonowy baczył na okoliczności obciążające trafnie uznając, że czyn oskarżonego cechował się wysokim stopniem społecznej szkodliwości, na co wskazują następujące okoliczności prowadzenie pojazdu mechanicznego pomimo orzeczonego sądowego zakazu, zbiegnięcie z miejsca zdarzenia bez podjęcia jakichkolwiek działań w celu udzielenia pomocy pokrzywdzonej, tragiczne skutki zdarzenia – śmierć pokrzywdzonej, oraz wysoki stopień zawinienia oskarżonego w zakresie naruszenia zasad ruchu drogowego. Oskarżony, prowadząc pojazd pomimo zakazu, świadomie naruszył porządek prawny i wykazał się rażącym lekceważeniem obowiązujących norm. Jego decyzja o oddaleniu się z miejsca zdarzenia dodatkowo potęguje negatywną ocenę jego zachowania. Reasumując Sąd I instancji w pełni zasadnie wymierzył oskarżonemu kary jednostkowe w następującym wymiarze 5 lat pozbawienia wolności za przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ze skutkiem śmiertelnym (art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.), oraz 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo prowadzenia pojazdu mechanicznego pomimo obowiązującego zakazu (art. 244 k.k.). Wymierzone kary mieszczą się w granicach ustawowego zagrożenia i odzwierciedlają zarówno stopień winy oskarżonego, jak i społeczną szkodliwość jego czynów. Mając na względzie reguły wymiaru kary łącznej oraz konieczność uwzględnienia zarówno funkcji represyjnej, jak i prewencyjnej kary, zasadnym było wymierzenie oskarżonemu kary 5 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności w charakterze bezwzględnym. Wymierzone środki karne a to w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych za spowodowanie wypadku ze skutkiem śmiertelnym oraz zbiegnięcie z miejsca zdarzenia, oraz 2-letniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych za przestępstwo z art. 244 k.k., również pozostają adekwatne do okoliczności sprawy. Oskarżony rażąco naruszył zasady ruchu drogowego, a fakt, że uczynił to pomimo wcześniejszego zakazu, jednoznacznie wskazuje na konieczność jego całkowitego wyeliminowania z ruchu jako kierowcy. W aspekcie powyższego wymierzenie oskarżonemu świadczenia pieniężnego i nawiązek również było w pełni uzasadnione, a to 5 000 zł świadczenia na Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, 10 000 zł nawiązki na rzecz A. W., oraz 10 000 zł nawiązki na rzecz K. W. (2). Oskarżony, doprowadzając do tragicznych skutków swojego czynu, powinien partycypować w finansowej rekompensacie dla osób najbliższych pokrzywdzonej. Sąd I instancji prawidłowo wyważył zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające, wymierzając oskarżonemu sprawiedliwą karę. Kara łączna 5 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz świadczenia pieniężne są adekwatne do stopnia winy oskarżonego i skutków jego czynu. Sąd Okręgowy, nie dopatrując się również uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k., zaskarżony wyrok wobec oskarżonego utrzymał w mocy. |
|
|
0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
5.2. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|
|
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|
|
0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||
|
0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||
|
5.3.1.1. |
------------------------------------------------------------------------ |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
|
5.3.1.2. |
------------------------------------------------------------------------ |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
|
5.3.1.3. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||
|
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
|
5.3.1.4. |
------------------------------------------------------------------------ |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
|
0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||
|
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
|
0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||
|
------------------------ |
----------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||
|
1.Koszty Procesu |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|
2. |
Koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym zasądzone od oskarżonego K. Ł. na rzecz oskarżyciela posiłkowego K. W. (2) zostały naliczone w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.). |
|
3. |
W oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami), Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od wydatków Skarbu Państwa poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz od opłaty za drugą instancję mając na względzie, iż ich uiszczenie w jego sytuacji osobistej i finansowej (osadzenie w izolacji penitencjarnej i brak źródeł dochodów, brak majątku), oraz zważywszy na obciążenia fiskalne związane z przedmiotowym skazaniem (nawiązki na rzecz pokrzywdzonych w łącznej kwocie 20.000 złotych i świadczenie pieniężne w kwocie 5000 złotych), byłoby dla niego zbyt uciążliwe. |
|
1.PODPIS |
|
0.1.Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonego K. Ł. – adw. K. W. (1). |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 12 lipca 2024 r., sygn. akt II K 210/24. |
||||
|
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☐ w całości |
||||
|
☒ w części |
☒ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
Uchylenie |
☒ |
Zmiana |
||
|
0.1.Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
2 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonego K. Ł. – adw. E. Ś. (2). |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 12 lipca 2024 r., sygn. akt II K 210/24. |
||||
|
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
Uchylenie |
☒ |
Zmiana |
||