Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 1990/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący

SSA Antonina Grymel (spr.)

Sędziowie

SSA Gabriela Pietrzyk - Cyrbus

SSA Lena Jachimowska

Protokolant

Ewa Bury

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014r. w Katowicach

sprawy z odwołania K. B. (K. B. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonej K. B.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Katowicach z dnia 5 czerwca 2013r. sygn. akt X U 1287/13

oddala apelację.

/-/SSA L.Jachimowska /-/SSA A.Grymel /-/SSA G.Pietrzyk-Cyrbus

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 1990/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 marca 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w C. odmówił K. B. przyznania emerytury podnosząc, iż do dnia 1 stycznia 1999r. z wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach został udowodniony okres takiej pracy wynoszący jedynie 13 lat, 11 miesięcy i 19 dni.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczona domagała się jej zmiany
i przywrócenia emerytury z dniem 1 lutego 2013r. wraz z odsetkami wskazując,
iż pracę w szczególnych warunkach wykonywała w okresie od 1 grudnia 1976r.
do 31 maja 2007r.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach wyrokiem z dnia 5 czerwca 2013r. oddalił odwołanie.

Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, iż ubezpieczona urodziła się w dniu
(...)

Od 1 grudnia 1976r. do 19 grudnia 1985r., od 1 stycznia 1994r. do 30 czerwca 2003r. oraz od 1 grudnia 1997r. do 30 czerwca 2003r. była zatrudniona
w (...) S.A. w W. w pełnym wymiarze czasu pracy
na stanowisku telefonistki, zaś od 1 lipca 2003r. do 31 maja 2007r. - na stanowisku operatora urządzeń.

W okresie od 1 grudnia 1989r. do 31 grudnia 1993r. była zatrudniona w tym samym zakładzie w wymiarze ½ etatu na stanowisku telefonistki.

Sąd I instancji podał także, iż odwołująca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Na dzień 1 stycznia 1999r. osiągnęła 22 lata, 1 miesiąc
i 6 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Uznając, iż kwestia sporna w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czy zatrudnienie odwołującej w wymiarze ½ etatu w (...) S.A.
w okresie od 1 grudnia 1989r. do 31 grudnia 1993r. stanowi pracę w warunkach szczególnych sprawiając, iż spełnia ona warunki do uzyskania wcześniejszej emerytury z tego tytułu, Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, iż odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wskazał, iż zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(tekst jednolity:
Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu
31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, jeżeli w dniu jej wejścia w życie, tj. 1 stycznia 1999r. osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury
w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tej ustawy wynoszący dla kobiet 20 lat.

Z mocy art. 32 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r., będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Dla celów ustalenia uprawnień do emerytury wcześniejszej z tytułu pracy w warunkach szczególnych za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu
na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Z kolei w myśl art. 32 ust. 4 ustawy obniżony wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym
w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, do których należy zaliczyć rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U.
nr 8, poz. 43 ze zm.).

Na zasadzie § 2 ust. 1 powyższego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu
są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Z mocy § 4 ust. 1 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym
co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zdaniem Sądu I instancji ubezpieczona osiągnęła wymagany wiek i ogólny okres zatrudnienia, jednak nie pracowała przynajmniej 15 lat stale i w pełnym wymiarze w warunkach szczególnych.

W wykazie A stanowiącym załącznik do cytowanego rozporządzenia w dziale VIII pod poz. 19 ujęto prace telefonistek central międzymiastowych i miejscowych
w urzędach pocztowo-telekomunikacyjnych i telekomunikacyjnych.

Bezspornym jest, iż w okresie od 1 grudnia 1989r. do 31 grudnia 1993r. ubezpieczona była zatrudniona na powyższym stanowisku w wymiarze ½ etatu.
Nie wykonywała zatem pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Okręgowy stwierdził nadto, iż wbrew założeniom odwołującej, powyższego okresu zatrudnienia w wymiarze ½ etatu wynoszącego 4 lata i 1 miesiąc nie sposób przeliczyć na 2 lata i 15 dni pracy w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy. Brak bowiem regulacji prawnej pozwalającej na dokonanie takiego przeliczenia, a poza tym w myśl powołanego na wstępie art. 32 ust. 2 ustawy istotą pracy w warunkach szczególnych jest jej szkodliwe oddziaływanie na organizm człowieka codziennie przez 8 godzin, co w przypadku pracy w wymiarze ½ etatu
nie ma miejsca.

Sąd wskazał również, iż na podstawie art. 184 ust. 2 powołanej ustawy emerytura, o jakiej mowa w ust. 1 przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia
do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Ubezpieczona nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, jednak
z uwagi na wykazanie okresu pracy w szczególnych warunkach wynoszącego jedynie 13 lat, 11 miesięcy i 19 dni, brak podstaw do przyznania jej prawa
do wcześniejszej emerytury z tytułu tej pracy.

Mając powyższe na względzie, Sąd I instancji na mocy art. 477 14 § 1 k.p.c.
w związku z powołanymi przepisami orzekł o oddaleniu odwołania jako bezzasadnego.

Apelację od przedstawionego orzeczenia wywiodła ubezpieczona, zaskarżając wyrok w całości.

Powołując się na zarzut naruszenia przepisu art. 5 k.c. w związku z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego
oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 8, poz. 43
ze zm.) oraz pominięcia zarówno przez organ rentowy, jak i Sąd I instancji, okresu
od 9 grudnia 1985r. do 30 listopada 1989r., w którym przebywała na urlopie wychowawczym, dającym pracownikowi wszelkie uprawnienia wynikające z umowy
o pracę, którą wykonywała w okresie przed urlopem wychowawczym, tj. w okresie
od 1 grudnia 1976r. do 19 grudnia 1985r., skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i uznanie, iż spełnia warunki do przyznania prawa
do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

W uzasadnieniu podniosła, iż nie zgadza się z dokonanym przez organ rentowy i przyjętym przez Sąd I instancji okresem jej zatrudnienia, albowiem z treści świadectwa pracy z dnia 1 marca 2010r. wynika, iż pracowała w warunkach szczególnych:

­

od 1 grudnia 1976r. do 19 grudnia 1985r., tj. 9 lat i 19 dni,

­

od 1 stycznia 1994r. do 30 czerwca 2003r., tj. 9 lat i 6 miesięcy,

­

od 1 lipca 2003r. do 31 maja 2007r., tj. 3 lata i 11 miesięcy,

co oznacza, iż faktycznie wyłącznie w warunkach szczególnych przepracowała łącznie 22 lata, 5 miesięcy i 19 dni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Do 1 stycznia 1999r. posiadała 14 lat i 19 dni pracy, zaś po 1 stycznia 1999r. w pełnym wymiarze pracowała przez okres 5 lat, wykonując tę samą pracę operatora urządzeń, która jak stwierdza pracodawca, była pracą szczególnie obciążającą narząd wzroku i wymagała precyzyjnego widzenia - w kartografii, montażu mikroelementów, posługiwania się przyrządami optycznymi, a także pełnienia czynności przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych, wobec czego całkowicie niezrozumiałym i niezgodnym z zasadami współżycia społecznego jest,
ze względów formalnych, tj. wejścia w życie w dniu 1 stycznia 1999r. przepisów ustawy emerytalnej, pominięcie części okresu pracy jako niebyłego i nie dającego praw emerytalnych.

Apelująca wskazała również, iż Sąd stanął na stanowisku, iż skoro w okresie od 1 grudnia 1989r. do 31 grudnia 1993r., tj. przez 4 lata i 1 miesiąc pracowała
na ½ etatu, okres ten nie podlega zaliczeniu, mimo, że w tym czasie wykonywała
te same czynności, o których mowa w świadectwie pracy. Pracodawca wystawiając świadectwo pracy w sposób jednoznaczny i w pełnym przekonaniu i znajomości przedmiotu stwierdził, iż pracowała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy
w okresach ujętych w świadectwie pracy z dnia 1 marca 2010r.

Odnośnie oceny przez Sąd I instancji okresu jej pracy w wymiarze ½ etatu, jako okresu nie dającego uprawnień emerytalnych, ubezpieczona podkreśliła, iż nie podziela tego stanowiska zarówno za względu na treść świadectwa pracy stwierdzającego, iż pracowała w całym okresie zatrudnienia stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, jak i ze względu na fakt, iż Sąd nie dokonał pełnego rozpoznania sprawy. Pracowała bowiem przez okres dwóch tygodni miesięcznie
w systemie 7 godzin czasu pracy i 10 godzin czasu pracy w porze nocnej,
w niedziele i święta, przypadające w tym czasie. Ustalony umownie zakres pracy
tak co do przedmiotu, jak i czasu jej trwania, był wynikiem zakresu potrzeb zakładu pracy, na co wyraziła zgodę, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonując swoje czynności, zaś ów umowny wymiar był wymiarem czasu pracy obowiązującym na jej stanowisku pracy, na którym spełniała warunki rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
.

Skoro obowiązujące od 1983r. przepisy rozporządzenia dawały pracownikom wykonującym czynności w trudnych warunkach prawo do emerytury, które wykonywała od 1 grudnia 1976r., niezrozumiałym jest dla niej sposób liczenia okresu pracy w zaskarżonym wyroku, jak również niezgodnym z zasadami współżycia społecznego i przepisami prawa oraz ekspektatywy prawa, a także ustalonym
w tym przedmiocie orzecznictwem Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009r.
(I PK 194/08), w którym stwierdzono, że praca w szczególnych warunkach
w wymiarze 8 godzin dziennie, wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy, jest pracą, o której mowa
w cytowanym rozporządzeniu.

Skarżąca zaznaczyła, iż w spornym okresie obowiązywał ją umowny czas pracy, dostosowany do potrzeb zakładu i pracę wykonywała stale i w pełnym wymiarze tego czasu.

Organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej, jako oczywiście bezzasadna, nie zasłużyła na uwzględnienie.

Za szczególnie chybiony uznać należy przy tym jej zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 5 k.c.

Podkreślenia wymaga bowiem, iż przepisy normujące stosunki z zakresu ubezpieczeń społecznych mają charakter bezwzględnie obowiązujący, co sprawia, że podlegają ścisłej wykładni, a ich rozszerzająca interpretacja nie jest dopuszczalna. Wnioskodawca nabywa prawo do określonego świadczenia tylko i wyłącznie
w takim przypadku, gdy spełnia wszelkie przewidziane przez ustawodawcę
wymogi. Względy pozanormatywne związane z zasadami współżycia społecznego oraz sprawiedliwości społecznej nie mogą stanowić podstawy wydania przez organ rentowy decyzji o przyznaniu prawa do świadczenia. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, iż w sprawach z zakresu ubezpieczenia społecznego przepis art. 5 k.c., odwołujący się do zasad współżycia społecznego,
nie znajduje zastosowania (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego, z dnia 14 grudnia 2005r., III UK 120/05, OSNP 2006 nr 21-22, poz. 338; z dnia 23 października
2006r., I UK 128/06, OSNP 2007 nr 23-24 poz. 359 oraz z dnia 2 grudnia 2009r.,
I UK 174/09, LEX nr 585709).

Spór w rozpatrywanym przypadku dotyczył uprawnień K. B. do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wywodzonych z faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Przypadająca na dzień (...) data urodzin skarżącej wymagała analizy przedmiotowych uprawnień poprzez pryzmat uregulowań art. 184 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(tekst jednolity: Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm.).

Analiza powołanego wyżej przepisu wymaga nawiązania do założeń i celów reformy systemu ubezpieczeń społecznych wprowadzonej z dniem 1 stycznia 1999r. Istotą owego systemu (po jego reformie) jest powszechność, polegająca na wprowadzeniu, w miejsce dotychczas rozproszonych i fragmentarycznych regulacji, względnie jednolitej zasady określania świadczeń emerytalno-rentowych. Charakterystyka celów podjętej reformy została wyczerpująco omówiona zarówno
w doktrynie, jak i orzecznictwie sądowym (por. m.in. wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 czerwca 1999r., K 5/99, OTK 1999, nr 5, poz. 100, z dnia 4 stycznia 2000r., K 18/99, OTK 2000, nr 1, poz. 1 oraz z dnia 12 września 2000,
K 1/00, OTK 2000, nr 6, poz. 185).

Jednym z założeń reformy było scalenie regulacji prawnych dotyczących świadczeń emerytalno-rentowych oraz stopniowa likwidacja istniejących odrębności
i przywilejów branżowych. Jej istota zaś polegała na wprowadzeniu systemu emerytalno-rentowego ”wielofilarowego”, łączącego powszechny i obowiązkowy filar repartycyjny, powszechny i obowiązkowy filar kapitałowy oraz filar dobrowolnych ubezpieczeń dodatkowych, w miejsce dotychczasowego systemu finansowanego repartycyjnie. Tak radykalna zmiana w prawie do emerytury nie mogła objąć wszystkich ubezpieczonych. W szczególności należało wyłączyć z nowego systemu osoby, którym w chwili wejścia w życie cytowanej ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
, tj. 1 stycznia 1999r., brakowało tylko kilkanaście lat do nabycia uprawnień emerytalnych. Jako kryterium podziału ubezpieczonych na objętych dotychczasowym lub nowym systemem emerytalnym przyjęto datę urodzenia, wprowadzając trzy odrębne reżimy prawne dla poszczególnych grup wiekowych ubezpieczonych, dokonując ich podziału na:

1)  ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948r.,

2)  ubezpieczonych urodzonych przed 1 stycznia 1949r.,

3)  niektórych ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948r., a przed
1 stycznia 1969r.

W tym ostatnim przypadku obejmującym ubezpieczonych urodzonych
po 31 grudnia 1948r. a przed 1 stycznia 1969r. ustawodawca w ramach ”wygaszania dotychczasowych uprawnień z uwzględnieniem zasad łagodnej ewolucji” przewidział wprawdzie możliwość nabycia uprawnień emerytalnych na zasadach dotychczasowych, jednakże wyłącznie na podstawie szczególnych uregulowań mających charakter przejściowy i wyjątkowy, wśród których sytuuje się również wspomniany na wstępie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 19 stycznia 2012r.
(I UK 325/11, LEX nr 1125267) powyższy przepis dotyczy osób, które w dniu wejścia w życie wspomnianej ustawy legitymowały się już wymaganymi okresami zatrudnienia, w tym okresem pracy w warunkach szczególnych, ale nie osiągnęły jeszcze wieku emerytalnego, co oznacza, iż prawo do emerytury na jego podstawie nabywa ubezpieczony, który na dzień wejścia w życie tej ustawy spełnił określone
w niej warunki stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego, czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach
lub był pracownikiem wykonującym inną pracę, czy też pozostawał w zatrudnieniu
na innej podstawie niż stosunek pracy bądź nie pozostawał w jakimkolwiek zatrudnieniu.

W omawianym przypadku, spośród przewidzianych omawianym przepisem art. 184 w związku z art. 32 przywołanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U.
nr 8, poz. 43 ze zm.) przesłanek wymaganych do nabycia przedmiotowej emerytury, spornym pozostawało jedynie legitymowanie się przez ubezpieczoną wymaganym 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach przypadającym do dnia wejścia w życie powołanej ustawy, tj. do dnia 1 stycznia 1999r., sprowadzając się w istocie do oceny, czy zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych podlega okres
jej zatrudnienia w (...) S.A. - Zakładzie (...)
w K. od 1 grudnia 1989r. do 31 grudnia 1993r. na stanowisku telefonistki
w wymiarze ½ etatu.

Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego stanowiska, a wyłącznie rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do wspomnianego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22,
poz. 325; z dnia 19 września 2007r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329;
z dnia 6 grudnia 2007r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008r.,
I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75 i z dnia 24 marca 2009r., I PK 194/08,
LEX nr 528152), którego § 2 ust. 1 jednoznacznie stanowi, iż okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy,
w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Redakcja powołanego wyżej przepisu wskazuje zatem, iż dla stwierdzenia szczególnego charakteru zatrudnienia niezbędne jest udowodnienie, że praca wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2013r., II UK 170/12, LEX nr 1300781 oraz z dnia 6 marca 2013r., II UK 358/12, LEX nr 1331294). Oczywistym jest przy tym, iż jeżeli w obowiązujących przepisach przewidziana została dla danego stanowiska - ze względu na charakter zatrudnienia lub związane z nim warunki - norma czasu pracy w rozmiarze odbiegającym od powszechnie obowiązującego, stanowi ona pełny wymiar czasu pracy w rozumieniu § 2 wspomnianego rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2012r., I UK 9/12, LEX
nr 1224672).

Wbrew żądaniu skarżącej, brak jakichkolwiek podstaw do uznania, iż będący jej udziałem w podanym okresie od 1 grudnia 1989r. do 31 grudnia 1993r. wymiar
½ etatu, był obowiązującym na zajmowanym przez nią ówcześnie stanowisku telefonistki, czemu jednoznacznie przeczy treść znajdujących się w aktach dotyczących kapitału początkowego wystawionych przez pracodawcę świadectw (pracy z dnia 1 grudnia 1997r. oraz wykonywania pracy w szczególnych warunkach
z dnia 1 marca 2010r.).

Jak słusznie uznał Sąd I instancji, nie znajdują żadnego uzasadnienia pretensje K. B. w zakresie uwzględnienia z powyższego okresu wynoszącego 4 lata i 1 miesiąc, jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresu w wymiarze 2 lat i 15 dni, podobnie jak jej roszczenie dotyczące zaliczenia
do pracy w owych warunkach zatrudnienia obejmującego okres od 1 stycznia 1999r. do 31 maja 2007r., jako przypadającego po dniu wejścia w życie powołanej ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
.

Nadto, bez wpływu na uprawnienia ubezpieczonej do stanowiącej przedmiot sporu emerytury pozostaje również fakt, iż w czasie zatrudnienia w (...) S.A. na stanowisku telefonistki w okresie od 20 grudnia 1985r. do
30 listopada 1989r. korzystała z urlopu wychowawczego. Wymóg okresu pracy
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze winien bowiem odnosić się do okresu faktycznego wykonywania takiej pracy, z pominięciem okresów wyłącznie formalnego pozostawania w zatrudnieniu, w których pracownik - zgodnie
z treścią łączącego go z pracodawcą stosunku pracy - zajmuje stanowisko, z którym łączy się wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, lecz w rzeczywistości pracy tej nie wykonuje, a tym samym nie jest narażony na uciążliwość związaną z warunkami lub charakterem pracy. Okres niewykonywania pracy nie wpływa zatem na szybszą utratę zdolności pracownika
do zarobkowania. Skoro przez pracę w szczególnych warunkach rozumie się wykonywanie takiej pracy, a nie pozostawanie w stosunku pracy, to nie ma podstaw do zaliczenia urlopu wychowawczego do okresu pracy w szczególnych warunkach, skoro pracownik w czasie tego urlopu jest zwolniony z obowiązku świadczenia takiej pracy w takich, szczególnych warunkach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
23 kwietnia 2013r., I UK 561/12, LEX nr 1324260).

Kierując się przedstawionymi motywami i uznając apelację ubezpieczonej
za pozbawioną jakichkolwiek podstaw, Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

/-/SSA L.Jachimowska /-/SSA A.Grymel /-/SSA G.Pietrzyk-Cyrbus

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR