Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 370/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 23 października 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 654/21

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.1.1.

0

K. R.

Dotychczasowa niekaralność

Sytuacja majątkowa

Karta karna - k.211

Informacja e - (...) k.208

2.1.1.2.

M. R.

Dotychczasowa niekaralność

Sytuacja majątkowa

Dążenie przez pokrzywdzonego do konfrontacji z oskarżonym M. R. po zdarzeniach będących przedmiotem niniejszej sprawy, w tym używanie słów wulgarnych i obelżywych

Karta karna - k.210

Informacja e - (...) k.209

Nagranie - k.231a

Wyjaśnienia oskarżonego M. R. - k.233-234

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Dotychczasowa niekaralność

Sytuacja majątkowa

Karta karna

Informacja e - (...)

Dokumenty sporządzone przez uprawnione osoby lub podmioty, nie kwestionowane i nie budzące wątpliwości.

Dotychczasowa

niekaralność

Sytuacja majątkowa

Dążenie przez pokrzywdzonego do konfrontacji z oskarżonym M. R. po zdarzeniach będących przedmiotem niniejszej sprawy, w tym używanie słów wulgarnych i obelżywych

Karta karna

Informacja e - (...)

Nagranie

Wyjaśnienia oskarżonego M. R.

Dokumenty sporządzone przez uprawnione osoby lub podmioty, nie kwestionowane i nie budzące wątpliwości.

Nagranie dokumentowało rozmowę pokrzywdzonego z oskarżonym M. R. i nie budziło żadnych wątpliwości. O ile jednak potwierdzało, że pokrzywdzony jest człowiekiem, który nadużywa alkoholu i jest negatywnie nastawiony do oskarżonego M. R., to nie wykluczało, że wcześniej doszło do zdarzeń będących przedmiotem niniejszej sprawy. Wręcz przeciwnie, pokrzywdzony ewidentnie miał o to do niego pretensje, chcąc żeby poniósł za to odpowiedzialność. Podobnie należało ocenić wyjaśnienia oskarżonego M. R., który wiedząc, że rozmowa z pokrzywdzonym jest nagrywana z pewnością starał się panować nad swoim zachowaniem i przedstawić go w niekorzystnym świetle.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonych zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku, na podstawie art. 438 pkt I a k.p.k., obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej, polegającą na niezastosowaniu art. 15 § 1 k.k. do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego i w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu kary, podczas gdy oskarżony dobrowolnie odstąpił od dokonania rozboju, kierując się współczuciem wobec pokrzywdzonej;

- w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu K. R. w pkt I wyroku, na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony dopuścił K. R. dopuścił się zarzuconego mu czynu opisanego w pkt I wyroku, w sytuacji gdy naoczny świadek zdarzenia z dnia 25 maja 2021 r. przy ul. (...) w K. nie wskazuje, że przy spotkaniu pokrzywdzonych i oskarżonych nie doszło do pobicia pokrzywdzonego

- w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu M. R. w pkt V a wyroku, na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie Va wyroku, w sytuacji gdy naoczny świadek zdarzenia z dnia 25 maja 2021 r. przy ul. (...) w K. wskazuje, że przy spotkaniu pokrzywdzonych i oskarżonych nie doszło do pobicia pokrzywdzonego;

- w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu M. R. w pkt Vb wyroku, na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony M. R. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt Vb wyroku, w sytuacji, gdy rzekomy naoczny świadek tego zdarzenia z dnia 7 czerwca 2021 r. wypowiada się o zdarzeniu, które nie było przedmiotem zarzucanego czynu;

- w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu M. R. w pkt Vb wyroku, na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań świadka K. R. co do zdarzenia z dnia 7 czerwca 2021 r., który był bezpośrednim świadkiem czynu z dnia 7 czerwca 2021 r., gdyż w związku z wypadkiem transportował brata do i z pracy samochodem i był również obecny w tym dniu jako jego kierowca;

- w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonym w pkt I i Va na podstawie art. 438 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. naruszenia zasad prawidłowego rozumowania poprzez przyjęcie, że pokrzywdzony w niniejszej sprawie nie mógł otrzymać obrażeń jakie zostały określone przez biegłego do niniejszej sprawy w inny sposób od innej osoby i pomówienia oskarżonych, zwłaszcza w sytuacji, gdy pokrzywdzony prowadzi się w określony sposób opisany choćby w drugiej części aktu oskarżenia dotyczącego pobicia pokrzywdzonego przez K. G.;

- w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonym w pkt I i Va na podstawie art. 438 § 2 kpk w zw. z art. 392 § 1 kpk a contrario pominięcie dowodu z zeznań biegłej, która wydawała co do obrażeń pokrzywdzonego R. F., która wskazała, że obrażenia mogły powstać wskutek działania innej osoby albo innych osób aniżeli oskarżeni;

- naruszenie art. 438 pkt 2 kpk poprzez przyjęcie do rozpoznania czynu nie będącego przedmiotem zarzutu, tj. zdarzenia z dnia sprzed 24 maja 2021 r. i utożsamienie go ze zdarzenie z dnia 7 czerwca 2021 r.;

- naruszenie art. 427 § 2 kpk przez naruszenie prawa oskarżonego M. R. do obrony i przypisania mu czynu, który nie został opisany w akcie oskarżenia i co do którego oskarżony nie mógł się bronić;

- naruszenie art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 5 par. 2 kpk poprzez niestosowanie zasady domniemania niewinności w ten sposób, że wszelkie wątpliwości w niniejszej sprawie tłumaczone są na korzyść pokrzywdzonego a nie na korzyść oskarżonych;
- naruszenie art. 438 pkt 4 kpk w zw. z 58 par 1 kpk rażące niewspółmierność orzeczonej kary w stosunku do K. R. pkt I i II wyroku oraz M. R. - pkt V i VI wyroku tj. skazanie obu oskarżonych na kary pozbawienia wolności w sytuacji gdy zarzucone czyny zostały wymierzone za przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności do 5 lat a nadto, za owe przestępstwa wymierzono również środki karne w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości jak i nawiązki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ilość, rodzaj i wzajemne powiazanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były niezasadne.

Na wstępie wskazać należy, że pierwszy z podniesionych zarzutów nie dotyczy niniejszej sprawy, najpewniej będąc efektem omyłki. Wskazano w nim na art. 15 § 1 kk, który dotyczy instytucji nie podlegania karze za usiłowanie w sytuacji odstąpienia od dokonania lub zapobiegnięcia skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego. Ponadto oskarżeni nie dopuścili się rozboju, ale zupełnie innych przestępstw. Ponadto w niniejszej sprawie występował pokrzywdzony, a nie pokrzywdzona.

Przechodząc do kolejnych zarzutów przypomnieć należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania , której następstwem są określone ustalenia faktyczne, została dokonana zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Mając powyższe na uwadze, apelacja obrońcy oskarżonych stanowiła jedynie subiektywną ocenę zaistniałych okoliczności i gołosłowną polemikę z zaskarżonym wyrokiem. Wbrew jego twierdzeniom Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodne z regułami wynikającymi z art. 7 kpk, ocenił cały zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie uznając oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanych im czynów. Po pierwsze, nie ulega wątpliwości, że pokrzywdzony i oskarżony M. R. byli skonfliktowani. Wynikało to z faktu, że pokrzywdzony, zdaniem oskarżonego, jedynie częściowo zapłacił mu za prace, które wykonał na jego rzecz. Wskutek tego kilkukrotnie kontaktował się z pokrzywdzonym i domagał się zapłaty brakującej kwoty 700 złotych. Za każdym razem było to z jego inicjatywy, albowiem przyjeżdżał do niego do domu lub nawiązywał kontakt, gdy spotkał go poza nim. Tym samym oskarżony miał powód, żeby zachować się w zarzucany mu sposób. Zwłaszcza, że pokrzywdzony odmawiał spełnienia jego żądań i być tym zniecierpliwiony, posuwając się coraz dalej. To samo tyczyło się oskarżonego K. R., będącego bratem w/w, który chciał go wesprzeć. Po drugie, zeznania pokrzywdzonego były nie tylko spójne, logiczne i wzajemnie uzupełniające się, ale też, co należy wyraźnie podkreślić, znajdowały potwierdzenie w innym, wiarygodnym materiale dowodowym. W tym w zeznaniach świadka K. F., która jest jego córką, z którą rozmawiał po zdarzeniu z dnia 25 maja 2021 r. i która widziała jego obrażenia, jak również w dokumentacji medycznej, powstałej wkrótce po tej sytuacji w szpitalu, do którego się udał i przedstawiającej skutki tej sytuacji. Co więcej, pokrzywdzony już następnego dnia zgłosił się na policję, gdzie złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa i został przesłuchany. Wówczas dokonano też oględzin jego osoby i wykonano dokumentację fotograficzną, w tym pękniętej od uderzenia protezy zębowej. Po trzecie, odnotowane u pokrzywdzonego obrażenia nie mogły powstać w sposób przypadkowy, w tym w wyniku upadku z roweru. Świadczyły o tym zarówno ich rodzaj, ilość i umiejscowienie, jak również opinia sądowo - lekarska sporządzona przez biegłą E. S., z której wynikało że deklarowany przez niego mechanizm ich powstania jest możliwy. Jeśli chodzi o działanie innych osób, to choć pokrzywdzony jest człowiekiem, który nadużywa alkoholu i niejednokrotnie zdarzało się, że powodowało to dla niego negatywne konsekwencje, w tym w postaci pobicia, jednak brak podstaw do przyjęcia, żeby pomawiał oskarżonych. Tym bardziej, że w/w przyznali, że doszło wówczas do spotkania z pokrzywdzonym, twierdząc jednak, że jego przebieg był inny - ich zdaniem skończyło się tylko na wzajemnym przekrzykiwaniu się - i że nie doznał wówczas żadnych obrażeń, uprzednio ich nie mając. Ponadto w przypadku innego pobicia, które miało miejsce w dniu 10 czerwca 2021 r., pokrzywdzony nie twierdził, że dopuścili się go oskarżeni, tylko skazany K. G.. Oznacza to, że nie starał się za wszelką cenę pogrążyć konkretnych osób, ale rzeczywistych sprawców.

Po czwarte, wprawdzie z zeznań świadka A. G. nie wynikało, że oskarżeni bili pokrzywdzonego, jednak wbrew twierdzeniom skarżącego nie oznacza to, że tak nie było. Zwłaszcza, że - co ewidentnie wynikało z depozycji w/w - najpierw, gdy znajdowała się na podwórku, usłyszała jakieś krzyki, hamowanie samochodu i hałas dobiegający z ulicy, a potem, kiedy wyjrzała zobaczyła trzech krzyczących na siebie mężczyzn. Kiedy zapytała, co się dzieje, to pokrzywdzony powiedział, że oskarżeni go biją. Także to, że nie pamiętała czy w/w miał jakieś obrażenia nie oznacza, że ich nie było. Raz, że stała wówczas w bramie, a on znajdował się w pewnej, nieustalonej, odległości. Dwa, że rozmowa trwała krótko i w/w nie chciała się angażować w tę sytuację. Trzy, że mogły być one dla niej niewidoczne. Zwłaszcza bezpośrednio po zajściu. Po piąte, wbrew twierdzeniom skarżącego przesłuchiwanie biegłego E. S. było całkowicie zbędne. W/w nie miała żadnej wiedzy o przebiegu zdarzenia z dnia 25 maja 2021 r. Co więcej, wydając opinię nie stwierdziła, że pokrzywdzony został pobity przez oskarżonych, co jest zarezerwowane wyłącznie do kompetencji Sądu. Mogła natomiast wskazać, co też uczyniła, jakich obrażeń doznał pokrzywdzony i czy mogły one powstać w opisywany przezeń sposób, które to sformułowanie często pojawia się w tego typu opiniach. Ponadto wskazać należy, że złamanie kości śródstopia, którego doznał oskarżony M. R. w dniu 26 kwietnia 2021 r., więc miesiąc wcześniej, nie wykluczało jego winy. Raz, że bez problemu wysiadł z samochodu i mógł kopać pokrzywdzonego drugą nogą czy bić pięściami. Dwa, że dla współsprawstwa nie jest konieczne, żeby każda z osób realizowała tę samą rolę. Co więcej, może to polegać na przytrzymywaniu, zagrzewaniu, a nawet samej obecności stwarzającej przewagę sił i motywującej do przemocy. Tyczy się to zwłaszcza w/w, który domagał się od pokrzywdzonego pieniędzy i któremu najbardziej zależało na wymuszeniu ich zwrotu. Po szóste, wyjaśniając odnośnie zdarzenia z dnia 7 czerwca 2021 r. oskarżony M. R. przyznał, że przyjechał do pokrzywdzonego i z nim rozmawiał, domagając się zwrotu rzekomego długu. Ponadto wskazał, że nie była to jedyna taka sytuacja w krótkim odstępie czasu. Podczas innej pojawiła się żona pokrzywdzonego. Powyższe korespondowało z zeznaniami pokrzywdzonego, który wskazał, że takich incydentów były dwa, jednak za każdym razem słyszał groźby w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, jak również świadka A. F., która nie miała najlepszych relacji z mężem i nie chciała w to ingerować, posiadając szczątkową wiedzę w tym zakresie. Wbrew twierdzeniom skarżącego jej zeznania nie miały tu większego znaczenia. Odnośnie udziału oskarżonego K. R. w zdarzeniu z dnia 7 czerwca 2021 r., to ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynikało, żeby brał w nim aktywny udział. Gdyby tak było, to postawiono by mu zarzut, a tak się nie stało. Ponadto będąc przesłuchiwany w charakterze oskarżonego mógł przedstawić swoją wiedzę na ten temat. Tym bardziej, że odpowiadał na pytania obrońcy - zarówno swojego, jak i oskarżonego M. R.. Skoro w/w nic na ten temat nie mówił, to najwyraźniej jego wiedza nie miała większego znaczenia. Skarżący nie wykazał, żeby doszło do skazania oskarżonego M. R. za inne zdarzenie niż zarzucone. Nie wykazał także, żeby doszło do uchybień proceduralnych, które w dodatku miałyby wpływ na treść orzeczenia.

Odnośnie naruszenia art. 5 § 2 kpk, to podkreślić należy, że wyklucza się ono z naruszeniem art. 7 kpk, którego konsekwencją są określone ustalenia faktyczne. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 czerwca 2024 r. w sprawie o sygn. akt V KK 44/24, wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 kpk, odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie można wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich wątpliwości strony związane z problemami oceny dowodów. Co więcej, dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je niezgodnie z kierunkiem wskazanym w art. 5 § 2 kpk, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, nie zaistniały nie dające się usunąć wątpliwości, które należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonych. Jak już wyżej wskazano, wersja przedstawiona przez pokrzywdzonego znajdowała potwierdzenie w innych dowodach. Nie tylko osobowych, ale też rzeczowych. W szczególności w postaci dokumentacji medycznej i protokołu oględzin osoby.

Jeśli natomiast chodzi o rażącą niewspółmierność kary, to oznacza to znaczną dysproporcję pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru (art. 53–56 kk). Zarzut ten może dotyczyć wyboru rodzaju kary, środka karnego, nawiązki lub innego środka albo ich wysokości, czy też niezastosowania np. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 143/20, rażąca niewspółmierność, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawarty w wyroku z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 211/20. Wskazano w nim, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Tym samym dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, za czyn z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk wymierzono oskarżonemu K. R. karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby. W przypadku oskarżonego M. R., który popełnił czyny z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz 191 § 2 kk, była to kara 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby. Zważywszy na sposób działania, to jest bicie pięściami i kopanie, jak również rodzaj, ilość i rozległość obrażeń w postaci urazu wielomiejscowego głowy, klatki piersiowej po stronie lewej oraz stłuczenia stawu kolanowego lewego w/w kary nie mogły być łagodniejsze. Tym bardziej, że oskarżeni działali w miejscu publicznym, od dawna dobrze wiedząc, że pokrzywdzony ma zastrzeżenia do prac wykonanych przez oskarżonego M. R. i nie chce za nie zapłacić. Zamiast go bić, a w przypadku w/w także mu grozić, należało dochodzić swoich praw na drodze cywilnej. Niestety, oskarżeni postanowili rozwiązać to w inny sposób, świadomie i dobrowolnie naruszając porządek prawny, a co za tym idzie musząc liczyć się z konsekwencjami. W przypadku oskarżonego M. R. tym większymi, że po pobiciu pokrzywdzonego w dniu 25 maja 2021 r. ponownie dążył do konfrontacji, przychodząc do niego do domu w dniu 7 czerwca 2021 r. i groźbami wymuszając zwrot rzekomego długu. W ocenie Sądu Okręgowego nie sposób uznać tych kar za niewspółmierne, w dodatku rażąco, co jest wymagane dla skuteczności zarzutu w tym zakresie. Jednocześnie wątpliwości nie budziły inne rozstrzygnięcia, w tym nawiązki w wysokości po 3.000 złotych orzeczone od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego. W/w kwoty złagodzą mu ból, cierpienie i inne negatywne następstwa tego, co się stało. Gdyby sytuacja była inna, a więc gdyby to oskarżeni doznali obrażeń i musieli się udać do szpitala, to zapewne także oczekiwaliby finansowej rekompensaty. Wysokości nawiązek nie sposób uznać za wygórowane. Tym bardziej, że doszło do pęknięcia protezy zębowej.

Wniosek

Obrońca oskarżonych wniósł o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie odnoszącym się do czynu przypisanego w pkt I i V umorzenie postępowania,

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w ty m w szczególności przeprowadzenie przeprowadzenie dowodu z przesłuchania biegłej niesporządzającej opinię co do obrażeń pokrzywdzonego w tej sprawie oraz świadka K. R. co do zdarzenia z dnia 7 czerwca 2021 r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na bezzasadność zarzutów na nieuwzględnienie nie zasługiwały też skorelowane z nimi wnioski.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 23 października 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 654/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Jak już wyżej wskazano, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie stwierdzając winę oskarżonych. Nie dopuścił się też innych uchybień proceduralnych, które miałyby wpływ na treść orzeczenia. Jednocześnie wątpliwości nie budziły konsekwencje karne czynów w tym w szczególności kary i nawiązki. Z tych względów wyrok w zaskarżonej części, to jest dotyczącej oskarżonych, należało utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

K. R.

M. R.

II

Sąd Okręgowy zasądził od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty w postępowaniu odwoławczym i obciążył każdego z nich wydatkami tego postępowania w częściach na nich przypadających. Powyższe było konsekwencją nieuwzględnienia apelacji, znajdując oparcie w art. 627 kpk, art. 634 kpk, art. 636 § 1 kpk, ja również w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 23 października 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 654/21

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana