Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 sierpnia 2023 r., znak: (...) nr sprawy: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił Z. G. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 30 maja 2023 r. Organ swoją decyzję oparł o orzeczenie Komisji Lekarskiej z 17 lipca 2023 r., która jednoznacznie stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy i w związku z tym nie ma prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Od powyższej decyzji odwołał się Z. G., kwestionując prawidłowość wydanej decyzji i wniósł o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres. Zarzucił organowi błędną interpretację faktów odnośnie jego stanu zdrowia, gdyż nie uległo ono poprawie.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania w całości, wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. G. od 1 lutego 2022 r. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku stolarza okrętowego. Z uwagi na chorobę zwyrodnieniowo-przeciążeniową odcinka lędźwiowego kręgosłupa od 1 sierpnia 2022 r. pozostawał niezdolny do pracy. Przed upływem 182 dniach pobierania zasiłku chorobowego, tj. 2 stycznia 2023 r. złożył pierwszy wniosek o świadczenie rehabilitacyjne w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną ogólnym stanem jego zdrowia.

Niesporne , a nadto: wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z 02.01.2023 r. – k. k. 1-2v akt zasiłkowych B5 2023 r.

Lekarz Orzecznik ZUS w dniu 17 lutego 2023 r. stwierdził, że Z. G. jest niezdolny do pracy oraz stwierdził, że w związku z rokowaniem na poprawę jego stanu zdrowia, powinno być mu przyznane na świadczenie rehabilitacyjne okres 4 miesięcy od zakończenia się okresu pobierania zasiłku chorobowego. Okres zasiłkowy skończył się 29 stycznia 2023 r. wobec tego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. w oparciu o Orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z 17 lutego 2023 r. wydał decyzje przyznającą Z. G. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 30 stycznia 2023 r. do 29 kwietnia 2023 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru, a od 30 kwietnia 2023 r. do 29 maja 2023 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Niesporne , a nadto: orzeczenie i decyzja – k. 4-5v akt zasiłkowych B5 2023 r.

Z. G. w dniu 2 czerwca 2023 r. wniósł o kontynuację pobierania świadczenia rehabilitacyjnego w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną ogólnym stanem zdrowia.

Niesporne , a nadto: wniosek z dnia 2 czerwca 2023 r. – k. 6-7v akt zasiłkowych B5 2023 r.

Obecnie Z. G. nadal zmaga się ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa L/S z przewlekłym zespołem bólowym w przebiegu dyskopatii wielopoziomowej L1/L2 i L4-S1. Odwołujący ponadto ma zakaz podnoszenia ciężarów powyżej 10 kg. Przebyta rehabilitacja lecznicza w ramach prewencji rentowej ZUS nie wykazała poprawy w odzyskaniu zdolności do dotychczasowej pracy przez Z. G.. Jego dolegliwości bólowe nie ustały, a ponadto jego stan zdrowia nie rokuje poprawy.

Niesporne , a nadto: konsultacja neurochirurga z dnia 12.10.2022 r. – k. 6 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej ZUS B5, opinia biegłego medycyny pracy – k. 79-83.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r., poz. 1732), świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, przy czym świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. O okolicznościach, o których mowa wyżej orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Orzeczenie lekarza orzecznika stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego.

Oznacza to, że przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek: dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów zgromadzonych w sądowym postępowaniu dowodowym i w aktach organu rentowego, zwłaszcza w oparciu o znajdującą się tam dokumentację medyczną. Strony nie kwestionowały autentyczności ani rzetelności sporządzenia tych dokumentów, dlatego też Sąd uznał je za miarodajne.

Bezspornym pozostawało, że ubezpieczony wyczerpał okres zasiłku chorobowego oraz pobierał świadczenie rehabilitacyjne w okresie od 30 stycznia 2023 r. do 29 maja 2023 r.

Sporną kwestią jest ocena stanu zdrowia ubezpieczonego po wykorzystaniu przez niego okresów pobierania zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego.

W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron procesu co do odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do pracy, Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych posiadających wiadomości specjalne z medycyny z zakresu ortopedii i neurologii, co odpowiadało rodzajowi podstawowych schorzeń u niego występujących.

Z przedłożonej przez biegłych ortopedy i neurologa opinii wynika, że w przypadku ubezpieczonego nie jest spełniona podstawowa przesłanka wymieniona w art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa warunkująca uzyskanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W ocenie biegłych odwołujący po wykorzystaniu okresu zasiłkowego i okresu świadczenia rehabilitacyjnego po dniu 29 maja 2023 r. była osobą zdolną do pracy.

Według biegłych z zakresu ortopedii i neurologii okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, a w szczególności przebyta rehabilitacja i autorehabilitacja przyniosły efekt kliniczny. Biegli akcentowali brak zaników mięśniowych oraz zachowanie funkcji chwytnych i lokomocyjnych. Zaznaczyli, że ubezpieczony może łączyć pracę zawodową z kolejnymi zabiegami rehabilitacji.

W/w opinię zakwestionował odwołujący zarzucając biegłym sporządzenie opinii wadliwie bez odpowiedzenia na wszystkie pytania Sądu. Wskazał, że biegli nie odnieśli się do tego czy przebyty uraz i utrzymujące się dolegliwości bólowe czyniły Z. G. zdolnego do zatrudnienia i w związku z tym wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej i kompleksowe opisanie przez biegłych jego stanu zdrowia wraz z odpowiedzią na pytania.

Biegli w odpowiedzi w zasadzie stwierdzili, że odwołujący jest zdrowy i nic mu nie dolega oraz podtrzymali swoje wnioski z opinii.

Sąd uznając, że opinia w/w jest niewystarczająca i nie uwzględniająca charakteru dotychczasowej pracy odwołującego się (stolarz okrętowy), dopuścił dowód z opinii biegłej z zakresu medycyny pracy J. P..

Biegła w opinii sądowej wytłumaczyła w jaki sposób schorzenia odwołującego miałaby przełożenie na dalszą pracę na stanowisku stricte stolarza okrętowego. Biegła wskazała, że przebyta rehabilitacja nie poprawiła stanu zdrowia odwołującego, aby ten mógł powrócić do dotychczasowej pracy. Ponadto, zdaniem biegłej, odwołujący nigdy, w dającej się przewidzieć przyszłości, nie będzie mógł wykonywać swojego zawodu, które jest związane z podnoszeniem i przenoszeniem ciężkich elementów. Czynności, które by wymagały od Z. G. zginania, schylania, pracy na wysokościach, czy ruchów skrętnych będą powodowały ból i uniemożliwiały pracę w zawodzie stolarza okrętowego. Biegła nadto stwierdziła, że w związku z brakiem pozytywnego rokowania co do poprawy stanu zdrowia odwołującego się, winien on starać się o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd uznał sporządzoną przez biegłą opinię za rzetelną i wiarygodną. Wywód opinii jest pełny i spójny, zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski, wreszcie wydana została przez wysokiej klasy fachowca o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalnościach odpowiednich do schorzeń ubezpieczonego po badaniach przedmiotowych oraz analizie dokumentacji medycznej .

Zarówno odwołujący się jak i organ zgodzili się z wydaną opinią.

W rezultacie sąd nie miał podstaw do kwestionowania opinii biegłej. Zdaniem Sądu biegła wydała opinię zgodnie z tezą dowodową określoną postanowieniem. W opinii biegła badała obiektywną zdolność ubezpieczonego do pracy bezpośrednio po okresie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Opierała się na analizie dokumentacji medycznej i badaniu przedmiotowym odwołującego się.

Sąd uznał, że zgodnie z treścią art. 18 ustawy zasiłkowej celem świadczenia rehabilitacyjnego jest doprowadzenie do odzyskania przez ubezpieczonego wciągu 12 miesięcy zdolności do dotychczasowej pracy a nie jakiejkolwiek pracy, albowiem w przypadku dalszej długotrwałej niezdolności do pracy uprzednio wykonywanej ubezpieczonemu przysługuje renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Celem świadczenia rentowego jest przywrócenie ubezpieczonemu możliwości zarobkowania w sposób inny od dotychczasowego. Dlatego też w przypadku braku pozytywnego rokowania, tak jak u Z. G., świadczenie rehabilitacyjne nie spełni swojego celu – przywrócenia go do pracy w zawodzie wykonywanym przed utratą zdolności do jego wykonywania wskutek choroby.

Sąd wobec powyższego i przytoczonej treści art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. należało odwołanie oddalić. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje bowiem ubezpieczonemu, jeżeli między innymi jego stan zdrowia rokuje poprawę. Z przytoczonej opinii biegłej z zakresu medycyny pacy i dokumentacji medycznej wynika, że odwołujący się cierpi na poważne schorzenie kręgosłupa eliminujące go z pracy w charakterze stolarza okrętowego w możliwie dającej się przewidzieć przyszłości. Przystosować się do tego stanu rzeczy odwołujący się powinien w ramach świadczenia rentowego nie zaś w okresie świadczenia rehabilitacyjnego, gdyż rehabilitacja nie osiągnie zamierzonych celów.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)