Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu – Wydział XIII Cywilny Rodzinny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Alicja Spustek-Kląskała

Sędziowie: SSO Teresa Znaińska

SSR del. Joanna Placety

Protokolant: Magdalena Maślanka

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2014 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa małoletniego M. N. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową A. P.

przeciwko T. N.

o alimenty

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. akt III RC 186/13

I.  zmienia częściowo zaskarżony wyrok w punkcie I , II i III w ten sposób, że alimenty zasądzone punktem I określa na kwotę po 1400 zł (jeden tysiąc czterysta złotych) miesięcznie, nie zmieniając pozostałych postanowień punktu I, zaś opłatę określoną punktem III ustala na kwotę 120 zł;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  nie obciąża powoda kosztami procesu poniesionym przez pozwanego w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt XIII Ca 111/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie o sygn. akt III RC 186/13 w pkt 1) zasądził alimenty od pozwanego T. N. na rzecz małoletniego powoda M. N. w wysokości po 1800 zł miesięcznie płatnych do rąk matki małoletniego powoda – A. P. do dnia 10-go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w terminie płatności każdej z rat poczynając od dnia 20 lutego 2013 roku; w pkt 2) w pozostałej części powództwo oddalił; w pkt 3) nakazał pobrać od pozwanego T. N. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1080 zł tytułem należnej opłaty sądowej; w pkt 4) nie obciążał matki powoda kosztami oddalonego powództwa w tym kosztami pełnomocnictwa procesowego; w pkt 5) wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Rozstrzygnięcie powyższe Sąd Rejonowy wydał na podstawie m.in. następujących ustaleń faktycznych:

M. N. ur. (...) pochodzi ze związku (...). W dniu 8 sierpnia 2012 roku matka powoda urodziła drugie dziecko R. Z..

A. P. od 23 stycznia 2013 do 22 stycznia 2016 korzysta z urlopu wychowawczego w związku z urodzeniem drugiego dziecka.. Na utrzymanie młodszego dziecka otrzymuje alimenty od ojca dziecka w wysokości po 1500 zł miesięcznie. Matka powoda pracuje dorywczo prowadząc warsztaty z komunikacji społecznej, zawierając umowy zlecenia lub umowy o dzieło. Kiedy dziecko choruje A. P. zatrudnia opiekunkę. Powód uczęszcza do prywatnego przedszkola (opłata – 1000 zł). Małoletni jest leczony prywatnie z powodu niedosłuchu, atopowego zapalenia skóry, wymaga konsultacji kardiologicznych, często przeziębia się (leczenie - 192 zł miesięcznie).

T. N. jest zatrudniony w spółce (...) w W. z wynagrodzeniem miesięcznym netto 10930, 79 zł. Pozwany wynajmuje mieszkanie w W. za kwotę 1600 zł miesięcznie, opłaca miesięczny czynsz za mieszkanie we W. (440 zł) i ponosi koszty energii elektrycznej (40 zł). Ponosi nadto wydatki związane z przejazdami do W. koleją. Początkowo pozwany przekazywał na utrzymanie powoda alimenty w kwotach po 300-400 zł miesięcznie, a następnie w kwotach od 750 zł do 1600 zł.

Pozwany widuje się z dzieckiem co dwa tygodnie w weekendy. W ubiegłym roku spędził z synem cztery dni wakacji.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym, po dokonaniu wykładni przepisu art. 133 § 1 kro oraz art. 135 § 1 kro Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Sąd Rejonowy podkreślił, iż w zakresie kosztów utrzymania małoletniego istotny pozostaje przede wszystkim fakt, iż korzysta on z prywatnego przedszkola, za które opłata wynosi 1000 zł miesięcznie. Rodzina nie spełniała jednak warunków aby mogła starać się o przyjęcie dziecka do publicznego przedszkola. Jednym z warunków tej kwalifikacji jest rozliczanie się obojga rodziców dziecka w Urzędzie Skarbowym we W., pozwany zaś pracuje w W. i tam składa zeznania podatkowe. W sytuacji gdy dziecko choruje A. P. jest zobowiązana do dodatkowego opłacania opiekunki, gdyż wówczas małoletni nie może korzystać z przedszkola, ani pozostawać pod opieką matki, która wtedy wykonuje pracę dorywczą.

Koszt utrzymania powoda zdaniem Sądu jest nie mniejszy niż kwota 2000 zł-2100 zł miesięcznie. Poza wydatkami związanymi z wyżywieniem, ubiorem dziecka, leczeniem, kupnem środków higieny, zabawek do w/w kosztu doliczyć należy 1/3 wydatków na utrzymanie mieszkania tj. minimum 250 zł miesięcznie.

Biorąc pod uwagę fakt, iż pozwany uzyskuje wynagrodzenie w kwocie ok. 11000 zł, reklamuje swoje usługi jako właściciel firmy za granicą, ponosi koszty związane z wynajęciem mieszkania w W. oraz opłaca koszty utrzymania mieszkania swoich rodziców we W. i jednocześnie nie czyni osobistych starań o utrzymanie i wychowanie dziecka Sąd Rejonowy uznał, iż powinien on w przeważającej części partycypować w kosztach utrzymania małoletniego powoda.

Żądanie przekraczające zasądzoną kwotę Sąd uznał za wygórowane w zakresie usprawiedliwionych potrzeb dziecka oraz w stosunku do możliwości zarobkowych i sytuacji materialnej pozwanego.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył pozwany zaskarżając go w całości i zarzucając:

1/ sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegająca na przyjęciu, iż miesięczny koszt uczęszczania dziecka do przedszkola prywatnego wynosi 1000 zł podczas, gdy w rzeczywistości jest to kwota 650 zł, prze co ustalone przez sąd usprawiedliwione koszty utrzymania małoletniego po­zostały - jako podstawa orzeczenia, zawyżone,

2/ naruszenie przepisu postępowania, to jest art. 316 § 1 k.p.c. przez pominięcie przy ustalaniu udziału obojga rodziców w pokrywaniu kosztów usprawiedliwionych potrzeb dziecka, znacznych możliwości majątkowych jego matki, kształtujących się na poziomie 4500 zł miesięcznie,

3/ naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błąd w usta!;-, faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający przyjęciu, iż konieczność uczęszczania dziecka do przedszkola prywatnego, generująca znaczne koszty po stronie obowiązanych wynika z przyczyn obiektywnych;

4/ naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na nieprawidłowej ocenie uzasadnionych potrzeb uprawnionego poprzez ustalenie zawyżonej kwoty kosztów jego koniecznego miesięcznego utrzymania;

5/ naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający ustaleniu braku bądź minimalnego osobistego wkładu pozwanego w utrzymanie powoda;

6/ naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błąd w ustalę-faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że obowiązek świadczenia pozwanego w zasądzonym rozmiarze wynika z faktu konieczności pokrycia 1/3 kosztów utrzymania lokalu, w którym dziecko przebywa wraz z matką przy nieuwzględnieniu faktu, iż w okresie pomiędzy 20 lutego a 31 lipca 2013 r. zamieszkiwał tam także konkubent A. P.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie - zgodnie z uznaniem pozwanego - kwoty 1.380 zł tytułem świadczenia alimentacyjnego rzecz uprawnionego, płatnego do dnia 10-go każdego miesiąca do reprezentującej go A. P. oraz o obciążenie powoda kosztami procesu za obie instancje, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego w sposób prawidłowy Sąd Rejonowy ustalił koszty utrzymania małoletniego powoda przyjmując, iż łącznie kształtują się one na poziomie 2000 zł miesięcznie.

Podzielić przy tym należy argumenty Sądu I Instancji odnośnie braku możliwości uczęszczania małoletniego do przedszkola publicznego, a co się z tym wiąże konieczności ponoszenia przez matkę dziecka wydatków związanych z korzystaniem przez dziecko z prywatnej placówki. Koszty te przy uwzględnieniu zajęć dodatkowych i dojazdów do przedszkola wynoszą ok. 1200 zł miesięcznie.

Nieprawidłowo natomiast ustalone zostały proporcje, w jakich każde z rodziców zostało obciążone kosztami utrzymania powoda. Obowiązek alimentacyjny co do zasady jest realizowany w formie finansowej bądź też poprzez osobiste starania o utrzymanie i wychowanie dziecka.

Zdaniem Sądu Okręgowego brak jest podstaw do obciążania pozwanego prawie w całości obowiązkiem alimentacyjnym w formie finansowej, nawet przy przyjęciu, iż przedstawicielka ustawowa małoletniego sprawuje nad nim bezpośrednią pieczę, zaś pozwany kontaktuje się z synem jedynie w weekendy.

Co prawda sytuacja zarobkowa pozwanego jest korzystniejsza od sytuacji matki powoda, która aktualnie przebywa na urlopie wychowawczym związanym z urodzeniem kolejnego dziecka, jednakże okoliczność ta nie usprawiedliwia zwolnienia jej od finansowego utrzymywania starszego syna. W ocenie Sądu pozwany nie może ponosić konsekwencji wyborów życiowych przedstawicielki ustawowej małoletniego, która zdecydowała się na skorzystanie z urlopu wychowawczego w celu sprawowania opieki nad młodszym dzieckiem pochodzącym z innego związku i z tego względu oczekuje od ojca powoda zwiększonych świadczeń alimentacyjnych na syna.

Uwagę zwraca przy tym fakt, iż matka małoletniego nie wyjaśniła swojej sytuacji zarobkowej, gdyż twierdzi, że korzysta z urlopu bezpłatnego i jednocześnie pracuje dorywczo, nie podając jednak wysokości uzyskiwanych z tego tytułu dochodów. Mając na uwadze fakt, iż w czasie choroby dziecka A. P. korzysta z pomocy opiekunki uznać należy, iż uzyskiwane przez nią dochody w ramach w/w pracy są znaczne.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy uznał za usprawiedliwione zmodyfikowanie stopnia partycypacji każdego z rodziców w kosztach utrzymania małoletniego powoda.

Zdaniem Sądu Okręgowego kwota 1400 zł zasądzona od pozwanego na rzecz małoletniego tytułem alimentów będzie adekwatna zarówno do usprawiedliwionych potrzeb dziecka jaki i możliwości zarobkowo- majątkowych pozwanego.

Stąd też na podstawie art. 386 § 1 kpc Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt I wyroku i jednocześnie w sposób adekwatny do stopnia uwzględnienia żądania ustalił należną od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa opłatę sądową. W pkt II wyroku Sąd Okręgowy oddalił apelację w pozostałej części jako niezasadną (art. 385 kpc).

W pkt III orzeczenia Sąd nie obciążał powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego w postępowaniu odwoławczym (art. 102 kpc w zw. z art. 391 § 1 kpc).