Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz (spr.)

Sędziowie:

SO Karol Troć

SO Paweł Mądry

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 295/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 29 stycznia 2025 r. w sprawie II K 1307/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I. Zarzut naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania , a mianowicie:

- obrazę przepisów postępowania a to: art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. oraz art. 172 § 1 k.p.k. i art. 173 § 1 k.p.k. oraz art. 391 § 1 i § 2 k.p.k., poprzez niewłaściwe ich zastosowanie prowadzące ostatecznie do dokonania przez Sąd I instancji dowolnej i jednostronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskutek obdarzenia walorem pełnej wiarygodności dowodów w postaci zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, uprzednio występujących w charakterze oskarżonych w osobach: J. P. i T. D., jako dowodów od nich pochodzących jako podważających wiarygodność wyjaśnień skarżącego oskarżonego A. K. konsekwentnie kwestionującego fakt rzekomego wspólnego i w porozumieniu z w/w osobami celowego doprowadzenia w dniu 08 marca 2018 r. do kolizji drogowej na ul. (...) w S. prowadzonego przez siebie pojazdu marki B. o nr rej. (...) z prowadzonym przez J. P. pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...), które to działanie rzekomo nakierowane było na stworzenie pozoru zaistnienia w/w kolizji w okolicznościach mających świadczyć, iż ta nastąpiła na skutek wyłącznej winy kierującego pojazdem osobowym marki O. (...) i stanowiącego podstawę do sporządzenia stosownego oświadczenia sprawcy szkody J. P., a następnie wystąpienia do ubezpieczyciela kierowanego przez niego pojazdu - (...) SA z/s w W. o wypłatę odszkodowania z tytułu odpowiedzialności OC sprawcy szkody prowadzonego tego pojazdu, a to w oparciu o rzekomo zbieżne i spójne w konsekwencji wiarygodne zeznania i wyjaśnienia J. P. i T. D. (mających w niniejszym procesie posiadających status świadków), które to dowody zdaniem skarżącego zostały nienależycie zostały przez Sąd I instancji ocenione wobec nieuprawnionego przyjęcia, iż były one spójne oraz zbieżne, a tym samym wiarygodne i mogące stanowić pełnoprawną podstawę do poczynienia przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych w sprawie, bowiem takowe były tzw. pomówieniami, nie znajdującemu jakiegokolwiek dalszego oparcia w źródłach dowodowych mogących stanowić bezpośredni dowód w sprawie wskazujący za podstawę do ustaleń faktycznych przemawiających za przypisaniem odpowiedzialności oskarżonego A. K. i tym samym popełnienia przestępstwa zarzuconego aktem oskarżenia o zmodfikowanej przez Sąd postaci, gdy tymczasem prawidłowe zastosowanie przedmiotowych przepisów przy zastosowaniu swobodnej, szczegółowej oceny i analizy tego rodzaju zgromadzonego materiału dowodowego, dokonanego z zachowaniem zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania winno przemawiać za przyjęciem odmiennej oceny tego rodzaju tak zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności uznania wyjaśnień oskarżonego A. K. za konsekwentne, logiczne oraz szczere, a tym samym prowadzące do odmiennej oceny tak zgromadzonego materiału dowodowego przemawiającego za poczynieniem odmiennych ustaleń faktycznych w sprawie, ostatecznie prowadzącego do uniewinnienia oskarżonego A. K. od zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu;

II. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych stanowiący podstawę wydania przedmiotowego orzeczenia polegającego na przyjęciu, że:

- skarżący oskarżony A. K. miał wspólnie i porozumieniu z J. P. i T. D. celowo doprowadzić w dniu 08 marca 2018 r. na ulicy (...) w S. do wystąpienia kolizji drogowej prowadzonego przez siebie pojazdu marki B. o nr rej. (...) z prowadzonym przez J. P. pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) celem stworzenia rzekomego pozoru zaistnienia w/w kolizji drogowej w okolicznościach mających świadczyć, iż ta nastąpiła na skutek wyłącznej winy kierującego pojazdem osobowym marki O. (...) stanowiącego podstawę do pozyskania od niego stosownego oświadczenia o przyjęciu przez niego odpowiedzialności i na jego podstawie wystąpienia do ubezpieczyciela w/w pojazdu (...) SA z/s w W. z żądaniem wypłaty odszkodowania z tytuły odpowiedzialności OC sprawcy szkody prowadzonego pojazdu marki O. (...), gdy tymczasem o ile kolizja ta miała miejsce w tej dacie to jednak nie była następstwem wcześniej uzgodnionego zaplanowanego celowego wystąpienia zdarzenia ze strony oskarżonego A. K., lecz zaistniała ona w następstwem niezachowania przez P. J. należytej ostrożności podczas kierowania prowadzonym przez niego pojazdem i konsekwencji spowodowania przez niego kolizji drogowej wskutek czego doszło do uszkodzenia pojazdu kierowanego przez oskarżonego A. K. w postaci samochodu osobowego marki B. o w/w numerach rejestracyjnych, a co stanowiło podstawę do wypłaty w pełni uzasadnionego odszkodowania z tytułu polisy ubezpieczeniowej kierowanego przez sprawcę kolizji pojazdu o w/w numerach rejestracyjnych (...), a który to błąd w ustaleniach faktycznych stanowił podstawę do bezpodstawnego i nieuzasadnionego przypisania oskarżonemu A. K. popełnienia przestępstwa tzw. oszustwa ubezpieczeniowego na szkodę ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej pojazdu marki O. (...) w postaci wypłaty właścicielowi pojazdu marki B. - G. S. odszkodowania na poziomie łącznej kwoty 27.300zł (słownie: dwadzieścia siedem tysięcy trzysta złotych 00/100);

III. w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o karze zarzut rażącej niewspółmierność orzeczonej kary za przypisany w punkcie I (pierwszym) sentencji wyroku oskarżonemu A. K. czyn w postaci kary pozbawienia wolności w wymiarze 10 (dziesięciu) miesięcy z jednoczesnym warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby lat 2 oraz kary grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych, co zdaniem Sądu związane miało być z przyjętym działaniem oskarżonego A. K. jako to kary zdaniem Sądu I instancji dostosowanej do stopnia zawinienia oskarżonego A. K., który został oceniony, jako wysoki zaś okres próby w wymiarze 2 lat związany był z dotychczasowym trybem życia oskarżonego skarżącego, gdy tymczasem przypisany oskarżonemu czyn były incydentalnym zdarzeniem w jego życiu, a co w ostateczności powinno przemawiać za orzeczeniem kary w zdecydowanie niższym wymiarze kary pozbawienia wolności w dolnej granicy jego ustawowego zagrożenia przy jednoczesnym zdecydowanie krótszym okresie probacyjnym, a w szczególności niższym rozmiarze wymierzonej kary grzywny w postaci ilości stawek dziennych oraz ustalonej równowartości stawki dziennej aniżeli przyjęte w zaskarżonym rozstrzygnięciu I instancji, jako adekwatnej do tego rodzaju przypisanego oskarżonemu (skarżącego) czynu, bowiem wymiar opisanej wyżej kary, wbrew temu, co przyjął Sąd I instancji jest nadmiernie uciążliwym oraz dolegliwym dla skarżącego A. K., w kontekście przywoływanego wymiaru kształtu i poziomu kar oraz zastosowanych środków karnych wskazanych w sentencji wydanego orzeczenia a co w kontekście w/w okoliczności winno przemawiać za orzeczeniem zdecydowanie niższym i łagodniejszym jego wymiarem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami postępowania wskutek złożonej przez oskarżonego apelacji, uznał podniesione zarzuty jako niezasadne i tym samym wniesionego środka odwoławczego nie uwzględnił.

Zdaniem Sądu II instancji, Sąd meriti trafnie ocenił materiał dowodowy i właściwie poczynił ustalenia faktyczne na dowodach słusznie uwzględnionych jako wiarygodne, procedując prawidłowo, bezstronnie i biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności ujawnione na rozprawie, przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. W sprawie nie pozostały żadne wątpliwości, które w myśl art. 5 § 2 k miałyby być rozstrzygane na korzyść oskarżonego, bowiem zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie przemawiał za sprawstwem oskarżonego co do przypisanego mu wyrokiem czynu z art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Sąd Rejonowy ponadto wymierzył podsądnemu kary adekwatne do ustalonych okoliczności sprawy, słusznie stosując w odniesieniu do orzeczonej kary 10 miesięcy pozbawienia wolności instytucję warunkowego zawieszenia jej wykonania, na okres próby wynoszący 2 lata.

Zarzuty oskarżonego dotyczące nieprawidłowej, jego zdaniem, oceny materiału dowodowego, jawią się jako polemiczne, bowiem nie miały swego uzasadnienia w jakimkolwiek wiarygodnym materiale dowodowym, a były oparte wyłącznie na przyjętej linii obrony, zmierzającej do bezpodstawnego zdeprecjonowania wartości dowodowej zeznań T. D. i J. P.. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy słusznie uznał zeznania tych świadków za wiarygodne w zasadniczej części, a wskazującej na okoliczność upozorowania zdarzenia drogowego w dniu 8 marca 2018 r. z udziałem oskarżonego, w celu wyłudzenia odszkodowania od (...) S.A. Sąd II instancji nie dopatrzył się istotnych nieścisłości w zeznaniach tych świadków, które mogłyby wskazywać na nieszczere przypisywanie oskarżonemu zachowania, którego w rzeczywistości się nie dopuścił. Świadkowie zeznawali zgodnie co do kluczowego faktu sfingowania stłuczki, jak również jej przebiegu, przy czym nieznaczne różnice w treści ich zeznań, a dotyczące okoliczności pobocznych temu zdarzeniu, nie mogą zasadnie obniżać ich wartości dowodowej i wpływać na ocenę meritum depozycji. Zauważyć można, że T. D., jak i J. P. wypowiadali się ze wstrzemięźliwością co do faktów, których nie byli pewni, przy czym możliwa niepamięć w kontekście odległego czasu od dnia zdarzenia, dodatkowo na tle całościowej przestępczej działalności świadków, jest rzeczą niewzbudzającą wątpliwości przy ocenie wiarygodności tych źródeł dowodowych. Niewątpliwie świadczącym za wiarygodnością zeznań tych świadków jest to, że podawali oni szczegółowe informacje, których nie mogliby znać, gdyby nie doszło wcześniej do rozmowy na temat upozorowania stłuczki i uzgodnień co do jej przebiegu. Jak oboje zgodnie wskazują, w samochodzie B. przed zdarzeniem uszkodzona była kamera i to wysoka wartość tej części miała być główną motywacją do sfingowania kolizji, co ma odbicie w dokumentacji z likwidacji szkody i załączoną kalkulacją, z której jednoznacznie wynika, że uszkodzeniu uległa m.in. kamera widoczności nocnej o wartości 20 351,74 zł, stanowiąca znaczną wartość na tle ogólnych kosztów naprawy, jak i całego auta. Świadkowie wiarygodnie przedstawili przebieg zdarzenia, jak i przygotowanie się do sfingowania kolizji, jak m.in. poprzez zakup samochodu marki O. z obowiązującym ubezpieczeniem OC, którym się do tego posłużyli. O ile T. D. nie wskazywał na to, że oskarżony był zleceniodawcą przeprowadzenia fikcyjnej stłuczki, to J. P. jednoznacznie wskazał oskarżonego jako zleceniodawcę i osobę, która przekazała im 2 000 zł jako zapłatę za nią. Nie sposób dopatrzeć się także, wbrew twierdzeniom skarżącego, uchybień podczas przeprowadzanych czynności procesowych, jak m.in. przy okazaniu wizerunku oskarżonego. Świadkowie zgodnie podawali informacje, które jednoznacznie wskazywały na osobę A. K., przy czym zauważyć należy, że przecież sam fakt kolizji i udziału w niej oskarżonego nie był kwestionowany, toteż chociażby przy tej okoliczności świadkowie go widzieli. Oskarżony nie był z kręgu znajomych świadków, a bezpośrednie spotkanie pomiędzy nimi odbyło się jedynie z tej, konkretnej przyczyny. Świadkowie wspólnie wskazywali także na udział P. C. w przedmiotowym procederze, jednakże w swych depozycjach nie byli pewni jaką rolę w tym odegrał, przy czym zaznaczyć można, że kolizja miała miejsce właśnie przy warsztacie P. C., a oskarżony był jego częstym klientem. O ile nie można było jednoznacznie ustalić powiązania G. S. (właściciela samochodu B.) z tymże procederem, niemniej jednak nie sposób jednocześnie przyznać racji skarżącemu, że oskarżony nie mógł mieć interesu prywatnego w popełnieniu przedmiotowego czynu, co miałoby ponadto świadczyć o jego niewinności. W świetle powyższych rozważań, wyjaśnienia oskarżonego A. K. jawią się jako niewiarygodne i mające wpisać się w przyjętą taktykę obrończą. Stanowisko skarżącego, zmierzające do obalenia wiarygodności depozycji świadków T. D. i J. P. z powodu chęci uzyskania przez nich korzystniejszej sytuacji procesowej w innych postępowaniach karnych prowadzonych przeciwko nim, są chybione i bezpodstawne. Sąd oceniał wartość dowodową ich depozycji z poszanowaniem zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 7 k.p.k., m.in. zważając na ich logikę i korelację ze sobą, również trafnie oraz wyczerpująco wypowiadając się co do istoty dowodów z tzw. pomówienia, następnie słusznie dopatrując się wiarygodności w tych, konkretnych zeznaniach T. D. i J. P..

Aprobując ocenę materiału dowodowego, jaką przeprowadził Sąd Rejonowy, Sąd II instancji nie dopatrzył się błędów w ustaleniach faktycznych, które były na tych dowodach poczynione. Sąd Okręgowy w poprzednim akapicie wypowiedział się co do wniosków płynących z ocenionych dowodów, opisując jednocześnie fakty, za którymi przedmiotowe dowody przemawiały.

Ustalony stan faktyczny nie pozostawiał żadnych wątpliwości, co do których miałaby zastosowanie zasada z art. 5 § 2 k.p.k. W polu widzenia mieć trzeba, że w postępowaniu karnym rzeczą naturalną jest występowanie dowodów wskazujących na sprzeczne wersje wydarzeń, lecz to właśnie obowiązkiem sądu jest dokonanie rzetelnej oceny materiału dowodowego i wyeliminowanie mogących się prima facie pojawić wątpliwości. Dopiero, jeśli nie można ich rozwiać, zastosowanie znajdzie art. 5 § 2 k.p.k. Należy przy tym podkreślić, że: przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2024 r. II KK 13/24). Ponadto, zasada in dubio pro reo nie ogranicza zasady swobody oceny dowodów. Jeżeli zatem z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzenia, to nie jest to jeszcze równoznaczne z zaistnieniem nie dających się usunąć wątpliwości w rozumieniu tego przepisu. W takim wypadku sąd jest zobowiązany do dokonania ustaleń właśnie na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości, wątpliwości nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k. - bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2004 r. V KK 60/03)

Po rozważaniu ostatniego z podniesionych zarzutów, tj. zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonych kar, należało także uznać go za bezzasadny. W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną. Nie każda więc różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Chodzi tu o tak istotne różnice ocen, że dotychczas wymierzoną karą można byłoby nazwać także w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną. Należy dodać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie wskazanych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną, a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12 kwietnia 2024 r. II AKa 61/24). Sąd Okręgowy nie dostrzegł uchybień we wskazanym przez skarżącego zakresie, bowiem orzeczona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata, jak również kara grzywny, orzeczona na podstawie art. 33 § 2 k.k. w wysokości 300 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 40 złotych są adekwatne do wszelkich okoliczności sprawy, mających wymierny wpływ na dolegliwość orzeczonych kar. Sąd Rejonowy właściwie ocenił zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i zawinienia sprawcy. Nie zaszły żadne okoliczności, które miałyby wpływ na obniżenie stopnia zawinienia. Oskarżony, jako osoba ze znacznym już doświadczeniem życiowym, w tym w branży ogólnie pojętej motoryzacji, był w pełni świadomy bezprawności czynu i ewentualnych jego konsekwencji prawnych. Kwota wyłudzonego ubezpieczenia była wysoka, co miało oczywisty wpływ na stopień społecznej szkodliwości czynu. Natomiast argumentacja przytoczona przez skarżącego nie jest adekwatna do poczynionych w sprawie ustaleń, a mając w polu widzenia ustawowe zagrożenie za czyn z art. 286 § 1 k.k., należało orzeczoną karę pozbawienia wolności poczytywać jako łagodną. Okoliczności, na jakie powołuje się skarżący, a dotyczące dotychczasowej niekaralności oskarżonego i ustabilizowanego trybu życia Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił w takim zakresie, w jakim dopatrzył się w nich pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego i warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności. Dwuletni okres próby odpowiada okolicznościom sprawy i pozwoli na zweryfikowanie tego czy popełniony przez oskarżonego czyn rzeczywiście należy poczytywać jako pojedynczy incydent. Orzeczona kara grzywny także odpowiada omówionym okolicznościom oraz jest dostosowana do możliwości finansowych oskarżonego. Na marginesie wskazać można, że niewątpliwie kary wymierzone T. D. i J. P. za ten czyn w odrębnym postępowaniu były łagodniejsze w stosunku do kar, wymierzonych A. K., lecz można przede wszystkim zwrócić uwagę na ich zgoła inną postawę procesową, gdzie ujawnili istotne okoliczności sprawy, przyznali się do zarzucanych im czynów i wnioskowali o dobrowolne poddanie się karze.

Podsumowując powyższe podkreślić należy, że Sąd Rejonowy przy przedmiotowym rozstrzygnięciu kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., dostosowując wymiar kar do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia zawinienia sprawcy, bacząc na skuteczność w osiągnięciu przez nie celów, zgodnych z powierzonymi funkcjami, natomiast orzeczony okres próby przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności jest w niniejszej sprawie adekwatny, co czyni przedmiotowy zarzut bezzasadnym.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach II Wydziału Karnego z dnia 29 stycznia 2025 r. wydanego w sprawie sygn. akt II K 1307/23 poprzez uniewinnienie oskarżonego A. K. od zarzuconych mu czynów zawartych w punktach I i II aktu oskarżenia;

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 29 stycznia 2025r. w sprawie ozn. sygn. akt II K 1307/23 i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w Siedlcach II Wydziałowi Karnego do ponownego jej rozpoznania i rozstrzygnięcia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych przez oskarżonego zarzutów, wnioski apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja wniesiona przez oskarżonego nie była zasadna i tym samym nie zasługiwała na uwzględnienie. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 2600 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana