Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VPa 69/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

Przewodniczący – SSO Andrzej Marek

Sędziowie: SSO Jacek Wilga (spr.)

SSR del. Halina Michalkiewicz - Zawada

Protokolant: Ewa Sawiak

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2014 roku w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa J. M.

przeciwko (...)Spółka Akcyjna Oddział: Zakład (...) w R.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Lubinie

z dnia 25 marca 2014 roku

sygn. akt IV P 147/13

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 marca 2014 roku Sąd Rejonowy w Lubinie oddalił powództwo J. M. skierowane przeciwko (...) S.A. Oddział Zakład (...) w R. o przywrócenie do pracy.

W uzasadnieniu wskazał, iż roszczenie powoda znajdowało oparcie na treść art. 45 §1 kp, a istota sporu sprowadzała się do zbadania prawdziwości wskazanej powodowi przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, polegającej na zarzuceniu powodowi wydania polecenia włączenia masy w dźwigu bocznym(...), nieprawidłowości w nadzorze gospodarki paliwami, co skutkowało utratą zaufania do powoda.

W oparciu o zgodne ze sobą i logiczne zeznania świadka R. R., S. B., W. Ś. oraz dyrektora strony pozwana E. P. znajdujące nadto potwierdzenie w zapisach na płycie CD rozmów przeprowadzanych przez powoda ustalił Sąd Rejonowy, iż proceder nieprawidłowego gospodarowania paliwem miał miejsce.

Zaangażowani w to byli: powód, G. S. i I. W.. Wykazywali niezadowolenie, że działania ich wyszły na jaw, wypowiadając się, że fakt, iż nie było to na dużą skalę pozwoli uniknąć odpowiedzialności.

Logicznym zatem było w takiej sytuacji, iż zeznania tych osób będą dążyły do wykazania ich niewinności.

Mając powyższe okoliczności Sąd uznał, że pracodawca miał uzasadnione powody do utraty zaufania wobec powoda, jako osoby dozoru wyższego, zatrudnionego na stanowisku kierowniczym, zobowiązanego do nadzoru nad gospodarką paliwową, a co za tym idzie do dokonania wypowiedzenia umowy o pracę.

Wypowiedzenie umowy jest zwykłą formą rozwiązania stosunku pracy i nie wymaga zaistnienia szczególnych okoliczności dla podjęcia takiej decyzji przez pracodawcę. Działania powoda ocenić należało nagannie i w żaden sposób tłumaczeniom powoda nie można było dać wiary i udzielić ochrony. Nie może być przyzwolenia na tak nieprawidłowe działania pracownika, a już w szczególności zatrudnionego na stanowisku głównego inżyniera.

Twierdzeniom powoda co do prowadzonej reorganizacji i spisku osób obciążających go w sprawie mającym doprowadzić do jego zwolnienia za wytypowanie stanowiska zajmowanego przez R. R. do likwidacji nie dał Sąd wiary. Nie były one przekonywujące w świetle zebranych dowodów.

Wyrok powyższy zaskarżył apelacją powód.

Powód zarzucił naruszenie art. 45 kp poprzez brak przywrócenia powoda do pracy, oparcie rozstrzygnięcia na nowych niewskazanych w rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem z dnia 27 marca 2013 roku okolicznościach, art. 6 kc przez nieuzasadnione przerzucenie na powoda dowodu, iż na płycie CD dołączonej do akt sprawy nie znajduje się nagranie jego głosu.

Powód zarzucił także wadliwą ocenę materiału dowodowego sprawy poprzez ustalenie, iż powód wydał polecenie włączenia masy bez uruchomienia silnika w dźwigu bocznym (...), dźwig ten pracował średnio 2 godziny dziennie, powód złożył R. R. propozycję zagospodarowania paliwa uzyskanego w sposób nielegalny oraz poprzez brak ustaleń w zakresie ustalenia normy zużycia paliwa na poziomie 20l/godzinę, wpływu włączenia masy na normę zużycia paliwa, brak wniosków ze strony R. R. i S. B. o ukaranie G. S., nieponoszenia jakichkolwiek konsekwencji przez G. S. jak i I. W. oraz stanowiska NSZZ (...) w zakresie opinii o wypowiedzeniu powodowi umowy o pracę.

Skarżący podniósł także, iż Sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisów postępowania tj. art. 207 §6 kpc poprzez dopuszczenie spóźnionych dowodów z zapisu na płycie CD i stenogramu z tego nagrania, art. 227 kpc w zw. z art. 316 kpc poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych zgłoszonych na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2013 roku i 18 październiak2013 roku oraz pominięcie dowodów wskazanych w pozwie, art. 328 §2 kpc poprzez rażąco niekompletne sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku bez rzetelnej analizy zgromadzonego materiału, w tym zwłaszcza zapisów audio na płycie CD wraz ze stenogramem pod kątem ustalenia konkretnych osób, które się tam wypowiadają.

Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył:

Kontrola stosowania prawa materialnego poprzedzona być winna oceną prawidłowości stosowania w zaskarżonym zakresie prawa procesowego przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy.

Zgodnie z art. 162 kpc strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu zwrócić uwagę sądu na uchybienie przepisom postępowania, wnosząc pisemne zastrzeżenia do protokołu. Stronie która zastrzeżeń nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania.

Z akt sprawy wynika, iż zastrzeżenia przewidziane w tym przepisie pełnomocnik strony pozwanej złożył jedynie po dopuszczeniu przez Sąd I instancji na rozprawie z dnia 25 marca 2014 roku (k. 312) dowodu z zapisów na płytach CD wraz ze stenogramem.

Rozprawa w dniu 12 sierpnia 2013 roku nie miała miejsca. Zaś na rozprawie w dniu 18 października 2013 roku żadne zastrzeżenia nie zostały zgłoszone.

Stąd też zarzut naruszenia art. 227 kpc w zw. z art. 316 kpc w zakresie wskazanym w apelacji nie mógł być podnoszony na obecnym etapie postępowania. Ocenie podlegało zatem jedynie dopuszczenie dowodu z nagrań.

Art. 207 §6 kpc wskazuje, iż Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba, że strona uprawdopodobniła, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

W rozpoznawanej sprawie dopuszczenie kwestionowanego dowodu nie spowodowało zwłoki w rozpoznaniu sprawy. Nadto uzyskanie wiedzy o tym dowodzie przez zawodowego pełnomocnika reprezentującego stronę pozwaną nastąpiło w toku sprawy. Sąd orzekający ma przyznaną mu ustawą swobodę do oceny występowania innych wyjątkowych okoliczności o których mowa w przepisie art. 207 §6 kpc. Korzystając z tej swobody w okolicznościach sprawy Sąd Rejonowy nie naruszył powyższego przepisu decydując o dopuszczeniu dowodu z będących w dyspozycji strony pozwanej nagrań. Przepisy prawa nie zakazują wykorzystania jako środków dowodowych nagrań dokonanych bez wiedzy osób nagrywanych.

W zakresie zarzutu naruszenia art. 328 §2 kpc podzielić należy, zdaniem Sądu Okręgowego, stanowisko skarżącego, iż uzasadnienie wyroku nie zawiera rzetelnej analizy książki pracy maszyn (...). Nie dyskwalifikuje to jednak uzasadnienia do poziomu uniemożliwiającego instancyjną ocenę kwestionowanego rozstrzygnięcia. Analiza dowodów wskazująca natomiast na prawidłowość przyczyny wypowiedzenia powodowi umowy o pracę jest wystarczająca. Odniósł się również Sąd Rejonowy do twierdzeń powoda, iż nie wypowiadał się w sposób jaki wynika z zapisów rozmów nagranych na płycie CD. Argumentacja Sądu w tym zakresie nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów.

W takiej sytuacji ocenił Sąd Okręgowy zarzuty naruszenia przepisów postępowania (pkt III apelacji) jako nieuzasadnione.

W zakresie zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego (pkt II apelacji) zważył Sąd Okręgowy.

Art. 227 kpc stanowi, iż przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. W sprawie o przywrócenie do pracy rozstrzyganej w oparciu o przepis art. 45 kp istotnym są fakty wskazujące na zachowanie (naruszenie) przepisów o wypowiadaniu umów o pracę oraz wskazujące na istnienie (lub brak) przyczyny wypowiedzenia.

W takiej sytuacji za istotne dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy nie można uznać faktów co do których zgodnie z zarzutami apelacji Sąd I instancji nie poczynił ustaleń. Ich ustalenie nie miało bowiem istotnego bezpośredniego wpływu na ocenę zasadności wypowiedzenia ocenianego w granicach wskazanej przyczyny. Nawet wyjątkowo pozytywna opinia o dotychczasowej pracy powoda w sytuacji prawdziwości postawionych mu zarzutów, zajmowanego stanowiska i zastosowanego sposobu rozwiązania umowy o pracę nie mogła bowiem spowodować uwzględnienia żądania przywrócenia do pracy.

Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (art. 233 §1 kpc). Zarzuty apelacji rozpatrywane w tej części rozważań dotyczą naruszenia tego właśnie przepisu. Postawienie zarzutu obrony art. 233 §1 kpc nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów, stanu faktycznego.

Skarżący musi wykazać, że Sąd rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego czyniąc kwestionowane ustalenia faktyczne. Nie jest wystarczającym wykazanie, iż z będącego w dyspozycji Sądu materiału dowodowego dadzą się wysnuć odmienne równie uzasadnione wnioski pozwalające na dokonanie odmiennych ustaleń.

Sąd II instancji podzielił stanowisko Sądu Rejonowego zgodnie z którym rzeczywistą przyczyną wypowiedzenia były stwierdzone w postępowaniu powoda nieprawidłowości nie zaś wystąpienie przez niego z wnioskiem o likwidację stanowiska nadsztygara. Strona pozwana nie musiała szukać pretekstu do rozwiązania z powodem umowy o pracę skoro, jak twierdzi powód, był on bardzo cenionym pracownikiem. Zaś R. R., którego proponowana przez powoda reorganizacja miała dotknąć, nie musiał obawiać się utraty zatrudnienia. Reorganizacja miała bowiem polegać na powierzeniu innego stanowiska temu pracownikowi do czego i tak doszło. Nie wykazał również powód, aby postawiony mu zarzut był rezultatem swoistej intrygi stworzonej przez jego podwładnych, a mającej swoje źródło i uzasadnienie w złożonej przez niego propozycji reorganizacji.

Powodowi wypowiedziano umowę o pracę z powodu prowadzącego do utraty zaufania naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegającego na spowodowaniu niewłaściwego funkcjonowania wynajmowanej maszyny – dźwigu bocznego (...) - wydania w dniu 12.11.2012 roku polecenia operatorowi włączenia „masy” w celu wykazania większej ilości przepracowanych godzin sprzętu, podczas gdy silnik maszyny nie pracował.

Badanie zasadności wypowiedzenia odbywa się w granicach wskazanej przyczyny. Istotą w rozpoznawanej sprawie było zatem czy powód wydał opisane w wypowiedzeniu polecenia. Pozytywne ustalenie Sądu I instancji w tym przedmiocie jest trafne. Dokonane zostało bez naruszenia art. 233 §1 kpc. Czyniąc je oparł się Sąd I instancji na zeznaniach świadków S. B. i R. R., które w tej kwestii są zgodne.

W apelacji zwrócono uwagę na rozbieżności w zeznaniach tych świadków co do faktu czy rozmowa w trakcie której powód przyznał się do wydania polecenia włączenia „masy” miała miejsce z R. R. w obecności S. B. czy też bez obecności tego ostatniego.

Wątpliwości zatem budziło u skarżącego czy S. B. sam usłyszał od powoda o wydaniu takiego polecenie czy też dowiedział się o tym od R. R..

Rozbieżności w tym zakresie nie mogą czynić niewiarygodnymi zeznań tych świadków w części dotyczącej faktu, że powód takie polecenie wydał, co do którego są zgodne. W tej części powyższe zeznania korespondują z zapisami nagrania gdy powód przyznał się do wydania takiego polecenia i propozycją zgłoszoną przez powoda R. R. „zagospodarowania” nadwyżek paliwa powstałych na skutek wskazań licznika bez rzeczywistej pracy silnika.

Do złożenia tej propozycji powód przyznał się w toku postępowania prowadzonego przed pracodawcą. Nie składałby jej gdyby nadwyżkami paliwa nie dysponował. Włączenie „masy” prowadziło zaś do jej powstania. Jego twierdzenia, iż był to tylko żart są niewiarygodne.

Układ powyższych dowodów, ich wzajemne uzupełnianie się wskazuje, iż ostateczny wniosek Sądu I instancji co do faktu wydania spornego polecenia był trafny. Uwzględnienie przy powyższym wnioskowaniu faktu złożenia w/w propozycji R. R. nie oznacza, wbrew twierdzeniom apelacji, wyjścia poza wskazaną w wypowiedzeniu jego przyczynę.

Istnienie dowodów przeciwnych wskazanych w apelacji nie czyni ustalenia Sądu Rejonowego nieprawidłowym skoro dokonane ono zostało z zachowaniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Wskazane w apelacji zarzuty związane z zapisami w książce pracy sprzętu do przeciwnych wniosków samodzielnie doprowadzić nie mogą. Nie odnoszą się one do wskazanej przyczyny wypowiedzenia jaką było polecenie „włączenia masy” co ma zasadnicze znaczenie, a brak wiarygodnych ustaleń co do rzetelności wcześniejszych zapisów w książce pracy sprzętu i ich porównania z licznikiem nie pozwalają na ocenę ich znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Przesądzenie o prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy czyniło niezasadnym zarzuty naruszenia prawa materialnego. W ustalonym ostatecznie stanie faktycznym zachowanie powoda, pełniącego funkcję kierowniczą uzasadniało utratę zaufania do niego. Utrata zaufania zaś może być uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę o ile wynika z rzeczywistych przesłanek. Taka sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie. Strona pozwana wykazała przedstawionymi dowodami, iż powód rzeczywiście zachował się tak jak we wskazanej przyczynie wypowiedzenia.

Negując wskazaną przyczynę wypowiedzenia powód zobowiązany był do wykazania, iż przyczyna ta nie istniała (art. 6 kpc). Taki rozkład dowodów nie oznacza przerzucenia ciężaru dowodu na powoda. Strona pozwana przedstawiając nagrania z rozmów powoda wskazała zeznaniami S. B. kto jest na tych nagraniach. Przedstawiciel strony pozwanej wskazywał również, iż nie było dla niego żadnych wątpliwości, iż to powód został nagrany. Dowód przeciwny w takiej sytuacji obciążał powoda.

Mając powyższe na uwadze apelację jako bezzasadną oddalono na podstawie art. 385 kpc. Orzeczenie o kosztach znalazło uzasadnienie w treści art. 98 kpc i §11 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.