Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Marek Szymanowski (spr.)

Sędziowie: SA Bohdan Bieniek

SA Barbara Orechwa-Zawadzka

Protokolant: Magda Małgorzata Gołaszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lipca 2014 r. w B.

sprawy z odwołania C. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 10 grudnia 2013 r. sygn. akt IV U 1433/13

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 148/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił wnioskodawcy C. Z. przyznania prawa do emerytury na podstawie ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r , Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.). W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy nadmienił, iż na podstawie art. 24 cytowanej ustawy wnioskodawca nie może nabyć prawa do emerytury z uwagi na nieosiągnięcie wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 65 lat dla mężczyzn. Jednocześnie wnioskodawca zdaniem organu rentowego nie spełnia też warunków do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z art. 184 ust. 1 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz w zw. z § 4 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku Zakład Ubezpieczeń Społecznych na dzień 1.01.1999 r. przyjął za udowodnione okresy: nieskładkowe 1 rok i 2 miesiące , składkowe 29 lat, 11 miesięcy i 3 dni. Łączny staż sumaryczny wynosi 31 lat, 1 miesiąc i 3 dni. Do pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie uwzględnił okresu od 28.08.1967 r. do 31.08.1983 r. (w tym okresu służby wojskowej) z tytułu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. na stanowisku spawacza na podstawie świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 8 lutego 2013 roku , ponieważ wnioskodawca nie przedłożył prawidłowego świadectwa z informacją, w jakich okresach pracował na poszczególnych stanowiskach, z powołaniem na dział, pozycję i punkt zarządzenia resortowego. Zdaniem organu nawet gdyby ten okres uwzględnić, po wyłączeniu z niego okresu służby wojskowej to i tak wnioskodawca nie legitymowałby się 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony C. Z. domagał się przyznania prawa do emerytury wcześniejszej podnosząc, że od 28 sierpnia 1967 roku do 31 sierpnia 1983 roku przez cały okres swojego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. pracował na stanowisku spawacza (k 3 akt sprawy).

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 lutego 2013 r. zaliczając wnioskodawcy do okresu pracy w szczególnych warunkach okres zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. od 28 sierpnia 1967 r. do 31 sierpnia 1983 r. na stanowisku spawacza.

Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ustalił, iż ubezpieczony C. Z. ur. (...), złożył wniosek o emeryturę 11 lutego 2013 roku (k.1 akt ZUS) , do którego załączył m. in. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach , wystawione przez (...) Sp. z o. o. w O. z dnia 8 .02.2013 r. , z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony od 28.08.1967 r. do 31.08.1983 r. na stanowiskach: montera instalacji sanitarnych. , montera instalacji powietrznych , spawacza i w powyższym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu , wycinaniu elektrycznym , gazowym - wymienione w wykazie A, dziale XIV , poz . 12 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach , uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę. Nadto załączył książkę spawacza Nr (...), w której widnieje zapis , iż w okresie od 17 lutego 1969 r. do 21 marca 1969 r. uczęszczał na kurs spawania elektrycznego, a w kolejnych okresach (lata 1974 , 1977 , 1981 , 1983 ) zdawał egzaminy z zakresu spawania. Od dnia 18.12.1974 r ma nadany znak spawacza SE 2. W załączonej książce spawacza na stronach 16 - 17 widnieje przebieg pracy spawalniczej. Z zapisów tych wynika, że prace spawalnicze wnioskodawca rozpoczął od 28 sierpnia 1967 r i ukończył na dacie 31 sierpnia 1983 r. Prace spawalnicze polegały głównie na spawaniu kolan sanitarnych, kołnierzy, kotłów , zbiorników, grzejników. Według świadectwa pracy wystawionego przez pracodawcę 31 sierpnia 1983 roku , wnioskodawca w okresie zatrudnienia zajmował stanowisko montera instalacji sanitarnych , montera instalacji powietrznych wentylacji, odpylania i nawęglania spawacza ( k. 3 akt ZUS). Tożsame zapisy widnieją w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach oraz w aktach osobowych. Powyższe stanowiska pracy określone w świadectwie pracy , w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach i w aktach osobowych wnioskodawcy wiązały się ściśle ze spawalnictwem i dotyczyły tylko i wyłącznie prac związanych ze spawaniem. Zdaniem Sądu Okręgowego wynika to jednoznacznie z zapisów zawartych w książce spawacza jak i z zeznań świadków: C. D. (k 21v-22 ), W. G. ( k.22-22v) , B. S. (k.22v) , którym Sąd Okręgowy dał wiarę , a którzy pracowali razem z wnioskodawcą w spornym okresie.

Rozważając poczynione ustalenia faktyczne pod kątem przepisów reagujących nabycie prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach Sąd Okręgowy wskazał, iż zgodnie z treścią art. 184 ust. 1 i 2 ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 (tj. 60 lat), art. 33, 39 i 40 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn, wynoszącym 15 lat oraz mężczyźni udowodnili 25 lat okresu składkowego i nieskładkowego.

2) Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego.

Odwołując się do regulacji art. 32 ustawy oraz §§ 3 i 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) Sąd Okręgowy wskazał, iż wnioskodawca aby uzyskać prawo do emerytury z tego tytułu musi udowodnić 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienionej w wykazie A stanowiącego załącznik do rozporządzenia.

Analizując w tym zakresie materiał dowodowy Sąd Okręgowy wskazał, iż C. Z. przedłożył do ZUS książkę spawacza świadczącą o tym , że w okresie w niej wykazanym pracował jako spawacz, a zatem należy stwierdzić , że pracodawca (...) Przedsiębiorstwo (...) w O. do faktycznie zajmowanego przez wnioskodawcę stanowiska używał różnego nazewnictwa , które de facto odnosiło się tylko do stanowiska spawacza co potwierdzili też wiarygodni świadkowie przesłuchani w sprawie wyżej wymieni. Nie sposób przyjąć, że w tamtych datach pracodawca wpisując stanowisko wnioskodawcy w charakterze spawacza, nie potwierdzał faktycznego przebiegu pracy wnioskodawcy. W ocenie Sądu poza sporem pozostaje zatem fakt, iż wnioskodawca przez wskazany wyżej okres zatrudnienia w przywołanym zakładzie pracy , wykonywał prace związane z zajmowanym stanowiskiem spawacza. Niewątpliwie zdaniem Sądu Okręgowego wnioskodawca udowodnił, że pracował w szczególnych warunkach od 28.08.1967 r do 31.08.1983 r. jako spawacz. Odmiennie też niż organ rentowy Sąd Okręgowy uznał, że służba wojskowa odbywana przez wnioskodawcę od 24.04.1970 r. do 14.04.1972 roku winna być zaliczona do okresu pracy w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy w tym zakresie przypomniał, iż w okresie odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej obowiązywała ustawa z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. z 1967 r. Nr 44, poz. 220), która weszła w życie 29 listopada 1967 r. Przepis art. 105 ust. 1 tej ustawy stanowił, że w okresie między powołaniem pracownika do czynnej służby wojskowej a jej odbyciem, stosunek pracy nie mógł być przez zakład pracy wypowiedziany ani rozwiązany. Zakład pracy, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, był obowiązany zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub na stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia (art. 106 ust. 1). Czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wliczał się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby (art. 108 ust. 1).

Na podstawie przepisów wyżej powołanej ustawy o powszechnym obowiązku obrony wydane zostało rozporządzenie Rady Ministrów z 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U.68.44.318), które w § 5 ust. 1 wprost regulowało sytuację prawną wnioskodawcy. Przepis tego artykułu stanowił, że żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4, wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Powyższe regulacje zdaniem Sądu Okręgowego prowadzą do wniosku, że okres odbywania zasadniczej służby wojskowej pracownika, który w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z służby zgłosił się do macierzystego zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia ( co miało miejsce w przypadku wnioskodawcy : 14 kwietnia 1972 r zakończenie służby , 15 kwietnia 1972 powrót do pracy) należy traktować jako pracowniczy okres ubezpieczenia. Przepis ten pozwala pracownikowi na zachowanie wszelkich uprawnień związanych z określonym zatrudnieniem, a zatem pozwala na zaliczenie okresu służby wojskowej do stażu pracy w warunkach szczególnych, jeśli pracownik został powołany do służby w okresie wykonywania przez niego pracy w warunkach szczególnych. W tym zakresie Sąd Okręgowy odwołał się orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych.

Sumując okres zatrudnienia na stanowisku spawacza w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. wynoszący 14 lat, 13 dni z okresem służby wojskowej od 24.04.1970 r. do 14.04.1972 r. Sąd Okręgowy przyjął, iż wnioskodawca posiada okres pracy w szczególnych warunkach wynoszący ponad 15 lat, a jednocześnie spełnia on pozostałe warunki nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tego tytułu ( 28.01.2010 r. ukończył 60 rok życia, na dzień 1.01.1999 r., udowodnił ponad 25 lat staż ubezpieczeniowy).

W świetle powyższego wywodu Sąd Okręgowy na podstawie art. 32 w związku z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o oraz § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz pkt 12 działu XIV wykazu A stanowiącego do niego załącznik przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury zmieniając na zasadzie art. 477 ¹⁴. § 2 k.p.c. zaskarżoną decyzję

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. zaskarżył powyższy wyrok apelacją w całości i zarzucił mu :

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. § 2 ust. 1 i §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez błędne przyjęcie, że ubezpieczony przepracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ponad 15 lat w warunkach szczególnych przy pracach i na stanowiskach wymienionych w wykazie A w/w rozporządzenia w okresie odbywania służby wojskowej

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - poprzez przyjęcie, że wnioskodawca spełnia wszystkie warunki do otrzymania emerytury, a w konsekwencji przyznanie tej emerytury.

Wskazując na powyższe apelacja wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje

Apelacja organu rentowego podlegała oddaleniu.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela zarówno ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, które przyjmuje również za podstawę swojego orzeczenia, jak i podziela wywód prawny tego Sądu. Godzi się przypomnieć, iż w świetle art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40 tej ustawy, jeżeli w dniu jej wejścia w życie (czyli 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tej ustawy. Z kolei w myśl art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ubezpieczonym będącym pracownikami, zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż powszechny wiek emerytalny, określony w art. 27 ust. 2 i 3 tej ustawy (ust. 1), przy czym dla celów ustalenia uprawnień emerytalnych, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (ust. 2), zaś wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4). Szerokiej wykładni pojęcia "przepisy dotychczasowe" dokonał Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01 (OSNAPiUS 2002 nr 10, poz. 243), wskazując, że "przepisy dotychczasowe", o których mowa w odesłaniu, to § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.), stanowiący, iż okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy; § 4 - 8a rozporządzenia określające wiek emerytalny i okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach pracowników wykonujących prace wyszczególnione w wykazach A i B stanowiących załącznik do rozporządzenia oraz § 9 - 15 dotyczące wieku emerytalnego i warunków przechodzenia na emeryturę osób zatrudnionych w szczególnym charakterze.

W sprawie na etapie postępowania apelacyjnego nie było przedmiotem sporu, iż wnioskodawca w okresie od 28 sierpnia 1967 r. do 31 sierpnia 1983 r. ( z wyłączeniem służby wojskowej) w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. wykonywał prace przy spawaniu w rozumieniu pkt. 12 działu XIV Wykazu A stanowiącego załącznik do wskazanego wyżej rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r., ( prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym). W orzecznictwie nie jest przedmiotem sporu, iż praca na stanowisku spawacza wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy jest pracą w szczególnych warunkach (por. w tym zakresie wyrok SN z dnia 29 stycznia 2008 r., I UK 192/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 79, wyrok SN z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10 , LEX nr 950426; wyrok SN z dnia 15 grudnia 2011 r. II UK 106/11 LEX nr 1130389) . Zważywszy na fakt, iż apelacja nie formułuje zarzutów procesowych brak jest podstaw do kwestionowania z urzędu ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego, co do wykonywania w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. przez wnioskodawcę pracy w szczególnych warunkach. Dość tu wskazać, iż Sąd Okręgowy czyniąc ustalenia w tym zakresie oparł się na wystarczającym materiale dowodowym, który ocenił trafnie w granicach przyznanej mu swobody oceny dowodów ( art. 233 §1 k.p.c.).

Organ rentowy we wniesionej apelacji w istocie zaskarżył jedynie możliwość zaliczenia wnioskodawcy do okresu pracy w szczególnych okresu pełnienia przez wnioskodawcę służby wojskowej odbytej w ramach powszechnego obowiązku odbywania służby wojskowej w okresie od 24 kwietnia 1970 r. do 14 kwietnia 1972 r.. Analizując ten zarzut zauważyć wypada, iż okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zaliczał się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. Zgodnie z ust.3 art. 108 warunkiem zaliczenia okresu odbytej służby wojskowej do okresu zatrudnienia jest zachowanie terminów, o których mowa w art. 106 ust. 1 lub art. 107 ust. 1. Stosownie do art. 106. 1. zakład pracy, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, jest obowiązany zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz nie niżej opłacanym, jeżeli najpóźniej w ciągu trzydziestu dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia. Niezachowanie tego terminu powodowało rozwiązanie stosunku pracy z mocy prawa, chyba że nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika.

W związku z rozbieżnym orzecznictwem co do zaliczania okresu służby wojskowej do okresu pracy w szczególnych warunkach Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów II UZP 6/13 z dnia 16 października 2013 r. w sposób uprawniony przesądził ( OSNP 2014/3/42, LEX nr 1385939, Biul.SN 2013/10/24, M.P.Pr. (...)-101), iż czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 r.) zalicza się - na warunkach wynikających z tego przepisu - do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Istota podjętej uchwały sprowadza się do przyjęcia zasady, że pracownikowi, który we wskazanym terminie po zakończeniu służby wojskowej podjął pracę u pracodawcy, u którego był zatrudniony w chwili powołania do tej służby, okres służby podlega wliczeniu do okresu zatrudnienia w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. W świetle uchwały powołane wyżej regulacje ustanawiały fikcję prawną, z której wynika, że pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach, który po zakończeniu czynnej służby wojskowej powraca do tego zatrudnienia w przepisanym terminie, zachowuje status pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w okresie pełnienia tej służby. Oznacza to, iż zaliczenie okresu służby wojskowej do okresu pracy w szczególnych warunkach możliwe jest w takiej sytuacji, kiedy pracownik wykonujący pracę w szczególnych warunkach powołany jest do służby wojskowej i następnie po zwolnieniu z tej służby zgłasza się do pracy w przepisanym terminie. W świetle niekwestionowanych ustaleń Sądu Okręgowego wnioskodawca wszystkie warunki zaliczenia okresu służby wojskowej do okresu pracy w szczególnych warunkach spełnił, tj. przed powołaniem do służby wykonywał pracę w warunkach szczególnych a po zwolnieniu z tej służby w przepisanym terminie zgłosił się do pracy. W aktach osobowych znajduje się podanie wnioskodawcy z dnia 2 maja 1972 r. o zatrudnienie go ponowne po powrocie z wojska ,, na uprzednio zajmowane stanowisko’’, na którym jest wzmianka referenta do spraw szkolenia i zatrudnienia wskazująca na podstawie książeczki wojskowej wnioskodawcy jego datę zwolnienia z wojska 14.04.1972 r. (k. 11 akta osobowe). Nie ulega zatem wątpliwości, iż wnioskodawca spełnił wszelkie wymogi zaliczenia mu okresu służby wojskowej do okresu pracy w warunkach szczególnych. Oznacza to, iż cały okres zatrudnienia od 28 sierpnia 1967 r. do 31 sierpnia 1983 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. w tym okres służby wojskowej - stanowi okres pracy w szczególnych warunkach i okres ten wynosi ponad 16 lat .

Słusznie zatem Sąd Okręgowy uznał, iż wnioskodawca ur. (...) spełnił wszystkie warunki do nabycia prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych i przyznał mu to prawo zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy tj. od miesiąca, w którym zgłosił on wniosek o to świadczenie.

W tym stanie rzeczy apelacja organu rentowego na zasadzie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.