Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron (spr.)

Sędziowie SO Andrzej Tekieli

SR del. do SO Jarosław Staszkiewicz

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Macieja Prabuckiego

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2014 r.

sprawy K. K.

oskarżonej z art. 279 § 1 kk

z powodu apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 25 lutego 2014 r. sygn. akt II K 767/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej K. K. uznając apelację prokuratora za oczywiście bezzasadną,

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. kwotę 516, 60 zł w tym 96, 60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

zwalnia oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 215/14

UZASADNIENIE

K. K. została oskarżona o to, że:

w dniu 10 maja 2013 roku w L. województwa (...) posługując się uprzednio skradzioną kartą bankomatową D. R. i przy wykorzystaniu niewiedzy i stanu nietrzeźwości R. S. za pośrednictwem automatu bankowego Banku (...) S.A. numer (...) znajdującego się przy ul. (...) pokonała zabezpieczenie w postaci kodu (...) i włamała się na rachunek bankowy Banku (...) S.A. o numerze (...) należący do pokrzywdzonego, skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze na kwotę 700 zł, działając tym samym na szkodę wymienionego,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk,

w dniu 10 maja 2013 roku w L. województwa (...) posługując się uprzednio skradzioną kartą bankomatową D. R. i przy wykorzystaniu niewiedzy i stanu nietrzeźwości R. S. za pośrednictwem automatu bankowego Banku (...) S.A. numer (...) znajdującego się przy ul. (...) pokonała zabezpieczenie w postaci kodu (...) i włamała się na rachunek bankowy Banku (...) S.A. o numerze (...) należący do pokrzywdzonego, skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze na kwotę 100 zł, działając tym samym na szkodę wymienionego,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk,

w dniu 10 maja 2013 roku w L. województwa (...) posługując się uprzednio skradzioną kartą bankomatową D. R. i przy wykorzystaniu niewiedzy i stanu nietrzeźwości R. S. za pośrednictwem automatu bankowego Banku (...) S.A. numer (...) znajdującego się przy ul. (...) pokonała zabezpieczenie w postaci kodu (...) i włamała się na rachunek bankowy Banku (...) S.A. o numerze (...) należący do pokrzywdzonego, skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze na kwotę 50 zł, działając tym samym na szkodę wymienionego,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk,

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 25 lutego 2014r. w sprawie II K 767/13:

uznał oskarżoną K. K. winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt 1, 2 i 3 części wstępnej wyroku z tą zmianą, iż przyjął, że czyny te stanowią ciąg przestępstw opisany w treści art. 91 § 1 kk, tj. występków z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 60 § 1 kk w zw. z art. 60 § 6 pkt 3 kk wymierzył jej karę 5 (pięciu) miesięcy ograniczenia wolności z jednoczesnym obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Burmistrza Miasta L., w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w skali miesiąca,

na podstawie art. 72 § 2 kk w zw. z art. 36 § 2 kk orzekł wobec oskarżonej K. K. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego D. R. kwoty 850 zł (osiemset pięćdziesiąt złotych) w terminie 6 (sześciu) miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku,

na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o Adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. P. M. koszty nieopłaconej obrony z urzędu w kwocie 664,20 zł (sześćset sześćdziesiąt cztery złote 20/100) w tym podatek VAT,

na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustęp 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie i nie wymierzył jej opłaty.

Od powyższego wyroku wniósł apelację prokurator. Zarzucił wyrokowi Sądu I instancji:

obrazę przepisu prawa materialnego, wyrażonego w art. 60§6 pkt 3 kk poprzez jego niezastosowanie jako podstawy prawnej wymiaru kary w sytuacji, gdy w zaskarżonym wyroku Sąd Rejonowy zastosował wobec oskarżonej dobrodziejstwo nadzwyczajnego złagodzenia kary za przypisany jej ciąg przestępstw z art. 279§1 kk zagrożonych karą pozbawienia wolności której dolna granica wynosi 1 rok,

obrazę przepisu prawa materialnego wyrażonego w art. 36§2 kpk poprzez zaniechanie jego powołania, jako podstawy prawnej rozstrzygnięcia o zobowiązaniu oskarżonej K. K. do naprawienia szkody wyrządzonej przypisanymi jej przestępstwami, w sytuacji, gdy oskarżonej za te przestępstwa wymierzono karę ograniczenia wolności.

Stawiając powyższe zarzuty prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez powołanie art. 60§6 pkt 3 kk jako podstawy prawnej wymiaru kary orzeczonej wobec K. K. oraz w je4go pkt II poprzez wskazanie art. 72§2 kk w zw. z art. 36§2 kk jako podstawy prawnej rozstrzygnięcia o zobowiązaniu oskarżonej do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami popełnionymi na szkodę D. R..

Sąd okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora jest niezasadna i to w stopniu oczywistym

Na wstępie należy zauważyć, że postanowieniem wydanym w sprawie VI Kz 185/14 Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze utrzymał w mocy postanowienie Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 10 marca 2014r. o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej w zaskarżonym niniejszą apelacją wyroku. Sprostowanie to dotyczyło określenia prawidłowej podstawy wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonej K. K., a także orzeczonego środka karnego – obowiązku naprawienia szkody. W tej sytuacji zatem zaskarżony wyrok w swej treści w podstawie prawnej wymiaru kary i orzeczonego wobec oskarżonej środka karnego zawiera zarówno przepis art. 60§6 pkt3 k.k., jak i art.36§2 k.k. zatem stwierdzić należy, że zarzuty apelacji, jak i żądanie zmiany zaskarżonego wyroku stały się wręcz bezprzedmiotowe.

Niezależnie od powyższego należy zwrócić uwagę na niewłaściwie skonstruowany zarzut zawarty w apelacji oskarżyciela publicznego. Postawił on bowiem zarzut obrazy prawa materialnego poprzez: niezastosowanie art.60§6 pkt3 k.k. jako podstawy prawnej wymiaru kary, zaniechanie powołania art.36§2k.k. jako podstawy prawnej rozstrzygnięcia o zobowiązaniu oskarżonej do naprawienia szkody.

Powszechnie przyjmuje się zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie, iż zarzut obrazy prawa materialnego może być zasadny tylko wówczas, gdy dotyczy zastosowania lub niezastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania. Tymczasem w niniejszej sprawie w zaskarżonym wyroku sąd I instancji zastosował instytucję nadzwyczajnego złagodzenia wymierzonej oskarżonej K. K. kary, co wynika w sposób nie budzący wątpliwości z faktu przywołania w podstawie wymiary kary art. 60§1 k.k. W efekcie za przypisany jej ciąg przestępstw z art. 279§1k.k. wymierzył jej karę 5 miesięcy ograniczenia wolności. Zastosował tym samym wbrew twierdzeniom zawartym w zarzucie dyrektywy określające sposób wymierzenia kary w sytuacji nadzwyczajnego jej złagodzenia ( art.60§6 pkt 3 k.k. ). Art.36§2 k.k. zaś stanowi, iż wymierzając karę ograniczenia wolności sąd może orzec wobec skazanego obowiązki wymienione w art.72 k.k. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody został zatem orzeczony wobec oskarżonej K. K. w sposób prawidłowy

Reasumując zatem stwierdzić należy, iż w zaskarżonym wyroku nie doszło do obrazy prawa materialnego.

W sytuacji gdyby sąd I instancji nie sprostował w trybie oczywistej omyłki pisarskiej podstawy prawnej wskazanych wyżej rozstrzygnięć podstawą formułowanego zarzutu mogłaby być jedynie obraza przepisów postępowania ( art.438 pkt 2 k.p.k. ), a to art. 413§1 pkt 6 k.p.k. polegająca na niewskazaniu zastosowanych przepisów ustawy karnej o ile skarżący wykazałby, że miała ona wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia.

Wobec ustanowienia oskarżonej obrońcy z urzędu Sąd Okręgowy na podstawie art. 29 ust.1 ustawy z dnia 26.05.1982r. prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. kwotę 516,60zł. w tym 96,60zł. tytułem podatku od towarów i usług albowiem koszty tej obrony nie zostały opłacone.

Nieuwzględnienie apelacji prokuratora skutkowało orzeczeniem o kosztach postępowania odwoławczego.