Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 sierpnia 2014 roku

Sąd Rejonowy w Wyszkowie, V Zamiejscowy Wydział Cywilny w P.

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Arkadiusz Piotrowski

Protokolant Ewelina Borkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 06 sierpnia 2014 roku w P.

sprawy z powództwa T. K., M. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powodów T. K. i M. K. kwotę 1700 (tysiąc siedemset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 października 2013 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 702 (siedemset dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 617 (sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  w pozostałym zakresie żądanie powodów zasądzenia od pozwanego kosztów procesu oddala.

Sygnatura akt V C 432/14

UZASADNIENIE

Powodowie T. K. i M. K. wnieśli o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 1700 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 27 października 2013 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazali, iż na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej są współwłaścicielami samochodu osobowego, który został uszkodzony przez W. J. na skutek kolizji, do jakiej doprowadził w dniu 26 września 2013 roku w O.. Z uwagi na to, iż sprawca szkody był ubezpieczony u pozwanego zgłosili mu szkodę, którą tenże wycenił na kwotę 1700 złotych, jednakże odmówił wypłaty odszkodowania, ponieważ jej sprawca W. J. nie potwierdził swojej winy za spowodowanie uszkodzenia pojazdu powodów.

W dniu 17 kwietnia 2014 roku Sąd wydał nakaz zapłaty w całości uwzględniając powództwo wraz z kosztami procesu (k 27).

W dniu 06 maja 2014 roku wpłynął sprzeciw pozwanego od wydanego nakazu zapłaty, w którym zaskarżył nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powodów na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazano, że sprawca szkody złożył oświadczenie, iż to nie on doprowadził do kolizji drogowej (k 28-32).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 września 2013 roku powód T. K. jechał swoim samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) drogą z pierwszeństwem przejazdu w miejscowości O.. Dojeżdżając do skrzyżowania, z lewej strony, z drogi tzw. podporządkowanej, oznaczonej znakiem pionowym i poziomym „ustąp pierwszeństwa przejazdu”, przed niego wyjechał swoim samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) W. J. doprowadzając do zderzenia samochodów. Na skutek zderzenia w pojeździe powodów uszkodzeniu uległa prawa przednia część pojazdu, to jest błotnik przedni prawy, drzwi przednie prawe, zderzak przedni, pas przedni, pokrywa przednia. Po zatrzymaniu się i obejrzeniu uszkodzeń napisał oświadczenie o treści: „oświadczam, że w dniu 26.09.2013 r. spowodowałem kolizję samochodową sam. M. A. nr rej. (...) z sam. O.. M. A. nr rej. (...) (…)”, podpisał je i wręczył A. W. (1), który na prośbę powoda przyjechał na miejsce zdarzenia, a sam powód w tym czasie się oddalił i na miejsce zdarzenia już nie powrócił, ponieważ odjechał innym samochodem z H. K., która miała umówioną wizytę u lekarza (oświadczenie – k 12, kopia dowodu rejestracyjnego – k 19, zdjęcia – k 48-76, 82, oświadczenie – k 88, zeznania świadków: W. J. – k 109-110, A. W. (1) – k 110, druk zgłoszenia szkody – 105-107).

W. J. posiadał obowiązkowe ubezpieczenie posiadaczy pojazdów mechanicznych od odpowiedzialności cywilnej na podstawie umowy, którą zawarł z (...) S.A. w W. potwierdzonej polisą nr (...) (okoliczność niesporna).

Powodowie zgłosili szkodę pozwanemu, która została zarejestrowana pod numerem (...) i wyceniona na kwotę 1700 złotych brutto przy uwzględnieniu, że szkoda jest całkowita i wycenie wartości pojazdu po wypadku na kwotę 500 złotych. Pomimo tego pozwany pismem z dnia 21 października 2013 roku odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, iż W. J. nie potwierdził swojej winy za spowodowanie uszkodzenia pojazdu powodów i zgłosił szkodę z polisy AC z opcją regresu wobec powodów (pisma – k 13, 13v, wyliczenie szkody – k 14-16). Wobec pozwanego oświadczył, że nie poczuwa się do winy w związku z przedmiotową kolizją, ponieważ powód oddalił się z miejsca zdarzenia i już się nie pojawił wobec czego przypuszcza, że mógł być pod wpływem alkoholu lub innych środków odurzających i będzie dochodził zwrotu wypłaconego odszkodowania z polisy (oświadczenie – k 88).

Pismem z dnia 27 listopada 2013 roku, wysłanym tego samego dnia do pozwanego i W. J., powodowie wezwali pozwanego i W. J. do zapłaty powyższej kwoty, jednakże wezwanie pozostało bez odpowiedzi (pismo – k 17, dowód wysłania – k 17v). W piśmie z dnia 15 stycznia 2014 roku doręczonym powodom pozwany podtrzymał poprzednie stanowisko (pismo – k 18).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne w całości dokumenty złożone do akt sprawy wobec ich niekwestionowania przez strony.

Zdaniem Sądu za wiarygodne należało uznać także zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, albowiem co do zasady byli oni zgodni co do tego, że W. J. miał obowiązek ustąpić pierwszeństwa przejazdu pojazdowi kierowanemu przez powoda i jechał drogą tzw. podporządkowaną, widział także znak poziomy na jezdni oznaczający konieczność zatrzymania się i ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pojazdom jadącym drogą, na którą zamierzał wjechać. Co prawda W. J. twierdził, że nie widział znaku pionowego, ale jak wynika z zeznań świadka A. W. (2) znak taki znajdował się przy drodze, co zresztą było zgodne z §2 ust. 6 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. nr 170, poz. 1393 ze zm.), z którego wynika, że znaki poziome odzwierciedlające znaki pionowe ostrzegawcze lub zakazu albo dodatkowe znaki szlaków rowerowych stanowią powtórzenie zastosowanych znaków pionowych, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Jak wynika z zeznań W. J. podejrzewał także, że znaku pionowego oznaczającego drogę z pierwszeństwem przejazdu nie miał powód, jednakże to również pozostaje w sprzeczności z zeznaniami A. W. (1), który potwierdził, iż taki znak na drodze, którą jechał powód znajdował się. Zdaniem Sądu w tej materii zeznania świadka A. W. (1) były bardziej wiarygodne, albowiem mało prawdopodobne jest, aby było inaczej, zwłaszcza wobec umieszczenia znaku poziomego na drodze, którą poruszał się W. J..

W ocenie Sądu powództwo było uzasadnione tak co do zasady, jak i co do wysokości. Wysokość szkody została wyliczona przez pozwanego i nie była kwestionowana w toku postępowania, a zatem Sąd przyjął ją za udowodnioną. Zgodnie z art. 415 kc kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są zatem powstanie szkody, zdarzenie, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy owym zdarzeniem, a szkodą. Jednocześnie odpowiedzialność odszkodowawcza opiera się na zasadzie winy, a ponadto zdarzenie wyrządzające szkodę musi być działaniem bezprawnym. Należy również wykazać wysokość poniesionej szkody, które to obowiązek ciążył na powodzie zgodnie z art. 6 kc i 232 kpc. Zdaniem Sądu zarówno przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej jak i bezprawność działania oraz wina sprawcy szkody została wykazana.

Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego sprawcą szkody był W. J., albowiem zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity – Dz. U. z 2012 roku, nr 1137 ze zm.) miał obowiązek stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe. Tymczasem dojeżdżając do skrzyżowania nie zastosował się do znaku poziomego P – 13, to jest linii warunkowego zatrzymania złożonej z trójkątów wskazującej miejsce zatrzymania pojazdu w celu ustąpienia pierwszeństwa wynikającego ze znaku pionowego A-7, który to znak, jak wynika z jego zeznań, widział. Z przepisu tego, w połączeniu z §2 ust. 6 powołanego wyżej rozporządzenia i zeznaniami świadka A. W. (1), wynika, że na poboczu znajdował się również znak pionowy A-7 oznaczający „ustąp pierwszeństwa”, który ostrzegał o skrzyżowaniu z drogą z pierwszeństwem. Nawet jednak, gdyby na drodze nie było żadnych oznaczeń określających konieczność ustąpienia pierwszeństwa przejazdu W. J. miał obowiązek ustąpienia pierwszeństwa powodowi na podstawie art. 25 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym zbliżając się do skrzyżowania, był obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo, co zresztą sam w swoich zeznaniach przyznał.

W ocenie Sądu dla odpowiedzialności W. J. za spowodowanie kolizji żadnego znaczenia nie ma fakt ilości wypadków na przedmiotowym skrzyżowaniu, jak i okoliczność czy powód mógł się znajdować w stanie nietrzeźwości, w stanie po spożyciu alkoholu, czy pod wpływem środków odurzających, gdyż jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, jak i zresztą z zeznań W. J., to on doprowadził do kolizji, a brak jest jakichkolwiek przesłanek do uznania, że powód przyczynił się do spowodowania kolizji. W każdym razie dowodów na tą okoliczność pozwany nie zaoferował. W tej sytuacji nie sposób było dokonać odmiennych ustaleń, w szczególności, iż powód przyczynił się do powstania szkody w jakimkolwiek zakresie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity – Dz. U. z 2013 roku, poz. 392 ze zm.) umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Jednocześnie zgodnie z art. 34 tejże ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Reasumując pozwany w zw. z treścią art. 361 kc i art. 363 kc ponosił odpowiedzialność za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym przez W. J. w związku z ruchem pojazdu objętego umową ubezpieczenia w okresie ubezpieczenia. Pozwany miał zatem obowiązek wypłacić powodom odszkodowanie za wyrządzoną szkodę ustalone na kwotę 1700 złotych zgodnie z art. 13 i art. 14 ust. 1 powyżej wskazanej ustawy w terminie 30 dni od dnia zgłodzenia szkody, to jest najpóźniej do dnia 26 października 2013 roku, albowiem szkoda została zgłoszona w dniu 26 września 2013 roku. Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów również odsetki ustawowe od dochodzonej kwoty od dnia następnego po upływie terminu płatności, to jest od dnia 27 października 2013 roku do dnia zapłaty, zgodnie z żądaniem powodów na podstawie art. 481§1 i 2 kc. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

Wobec przegrania sprawy przez pozwanego Sąd orzekł jak w punkcie 2 wyroku. O kosztach procesu, w tym o kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98§1 kpc w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.), §6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz art. 1 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (tekst jednolity – Dz. U. z 2012 roku, poz. 1282 ze zm.). Na koszty te złożyły się opłata od pozwu ustalona na kwotę 85 złotych, stawka minimalna radców prawnych w kwocie 600 złotych oraz opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa uiszczona przez powodów w kwocie 17 złotych. W pozostałym zakresie Sąd oddalił żądanie powodów zasądzenia od pozwanego kosztów procesu, to jest co do żądania zasądzenia także dodatkowo kwoty 17 złotych za złożony dokument pełnomocnictwa, albowiem wprawdzie opłata ta została uiszczona, jednakże powodowie nie mieli takiego obowiązku, gdyż jak wynika z przywołanego wyżej art. 1 ust. 1 pkt 2) ustawo o opłacie skarbowej opłacie podlega złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury albo jego odpisu, wypisu lub kopii - w sprawie z zakresu administracji publicznej lub w postępowaniu sądowym. Zatem w przypadku złożenia jednego dokumentu obejmującego pełnomocnictwo kilku osób należało uiścić tylko jedną opłatę, a nie oddzielnie od każdej osoby, która pełnomocnictwa udzieliła.