Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 173/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014r.

sprawy P. S. i D. S.

oskarżonych z art. 278 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 22 stycznia 2014 r. sygn. akt II K 1516/13

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych P. S. i D. S. uznając apelację prokuratora za oczywiście bezzasadną,

II. stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 173/14

UZASADNIENIE

P. S. i D. S. oskarżeni zostali o to, że w nieustalonym dniu pomiędzy 20 września, a 24 września 2013r. w S., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, w z góry powziętym zamiarze, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia aktywnego znaku drogowego U3A o wartości 1.599,00 zł, usytuowanego na kilometrze 482+680 Drogi Krajowej nr (...), na szkodę (...) W.,

to jest o czyn z art. 278 §1 k.k.;

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 22 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt IIK 1516/13:

I. ustalił, że oskarżeni P. S. i D. S. dopuścili się popełnienia zarzucanego im czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, przyjmując, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 278 §3 k.k. ustalając jednocześnie, iż wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonych nie są znaczne i na podstawie art. 66 §1 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne warunkowo umarzył na okres 2 lat próby;

II. na podstawie art. 49 §1 k.k. w zw. z art. 67 §3 k.k. orzekł wobec oskarżonych P. S. i D. S. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwotach po 500 złotych płatnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

III. na podstawie art. 624 §1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonych P. S. i D. S. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył prokurator, który zarzucił obrazę przepisu prawa materialnego w postaci art. 67 § 3 kk poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji zaniechanie orzeczenia wobec oskarżonych P. S. i D. S. obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę kwoty 1 599, 00 PLN na rzecz (...) we W. w terminie 1 roku od uprawomocnienia się wyroku, w sytuacji gdy na mocy powołanego wyżej przepisu, tego typu orzeczenie ma charakter obligatoryjny.

Podnosząc powyższy zarzut prokurator wniósł o nałożenie na oskarżonego P. S. i D. S. na podstawie art. 67 § 3 kk zobowiązania do naprawienia szkody w części w jakiej nie została ona naprawiona poprzez zapłatę kwoty 494, 46 PLN na rzecz (...)we W. w terminie 1 roku od uprawomocnienia się wyroku oraz utrzymanie w mocy orzeczenia w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego jest niezasadna i to w stopniu oczywistym.

W pierwszej kolejności zważyć należy, iż analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala na przyjęcie, że sąd meriti w sposób wystarczający i pełny zebrał dowody w niniejszej sprawie i należycie je ocenił w ramach zasady wynikającej z art7k.p.k. Ocena ta poprzedzona była ujawnieniem całokształtu okoliczności w sposób podyktowany zasadą prawdy ( art.2§2k.p.k. ), stanowiła rezultat rozważenia okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art.4k.p.k. ), a okoliczności rozważono z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i reguł prawidłowego rozumowania ( art.7 k.p.k. ). Ocena dowodów oraz dokonane na jej kanwie ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonych P. S. i D. S. nie były kwestionowane przez skarżącego. Nie budzą one również zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Podobnie rzecz się ma z poprawnością stosowania przez Sąd I instancji przepisów postępowania i zastosowaną kwalifikacją czynu przypisanego oskarżonym. Jak również podstawą faktyczną i prawną warunkowego umorzenia postępowania.

W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że szkodą do której naprawienia może sprawcę zobowiązać sąd na podstawie art.72§2k.k. ( podobnie na podstawie art.67§3k.k. ) jest równowartość rzeczywistej szkody wyrządzonej bezpośrednio przestępstwem, nie zaś dalsze jego następstwa, np. odsetki ( zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 13.12.2011r. sygn. akt IIAKa 233/11 KZS 2012/1/23; wyrok SN z dnia 27.02.2008r. sygn. akt IVKK 15/08 LEX 354823; wyrok SN z dnia 18.04.2007r. sygn. akt IIIKK 470/06 LEX 262685; wyrok SN z dnia 15.04.2002r. sygn. akt IIKKN 387/01 LEX 52943; wyrok SN z dnia 04.02.2002r. sygn. akt IIKKN 385/01 LEX 53028 ).

W niniejszej sprawie oskarżeni P. S. i D. S. stanęli pod zarzutem popełnienia występku kradzieży z art.278§1k.k. – aktywnego znaku drogowego(...). Znak ten został przez pokrzywdzonego odzyskany. Został on odnaleziony w bagażniku samochodu, którym kierował A. P. ( notatka urzędowa k. 11, zeznania świadka A. P. k.3-4 ), a następnie oddany A. M., przedstawicielowi pokrzywdzonego oświadczenie k.23 ). Należy ponadto zauważyć, że w trakcie prowadzonego postępowania oskarżony P. S. wpłacił na rzecz pokrzywdzonego – (...) W. kwotę (...).

W tej sytuacji nie sposób uznać, że w niniejszej sprawie doszło do obrazy prawa materialnego – art.67§3k.k. zgodnie z treścią tego przepisu w przypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego, sąd obowiązany jest po pierwsze – do nałożenia na sprawców obowiązku naprawienia szkody wyłącznie wówczas, gdy powstanie szkody w zakresie dóbr pokrzywdzonego jest następstwem popełnionego przez nich przestępstwa, po drugie – obowiązek taki ciąży na sądzie tylko wtedy, gdy szkoda taka w taka w czasie warunkowego umorzenia postępowania nadal istnieje ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 sierpnia 2007r. sygn. akt V KK 228/07, Prok. i Pr. – wkł.2008/1/4; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2007r. sygn. akt IV KK 463/06, OSNwSK 2007/1/15: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002r. sygn. akt III KK 189/02, LEX 53327 ). W chwili wyrokowania przez sąd I instancji szkoda, którą swoim zachowaniem ( zarzucanym i przypisanym im czynem ) wyrządzili oskarżeni została zrekompensowana. Nawet, gdyby jej wielkość określić kwotą 2214zł., jaką pokrzywdzony zapłacił za wymianę znaku i naprawę uszkodzeń kablowych ( kopia umowy k.22 ). Jak wspomniano wyżej bowiem pokrzywdzony odzyskał skradziony znak, a do tego oskarżony P. S. dokonał wpłaty wyżej wskazanej sumy pieniężnej.

Wobec powyższego apelacja prokuratora zdaniem sądu odwoławczego jest niezasadna w stopniu oczywistym. Dlatego też zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.636§1k.p.k.

VI Ka 173/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE