Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2014 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. do Prok. Apel. Grażyny Nowickiej

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2014 r.

sprawy P. W.

oskarżonego z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 263 § 2 k.k., art. 270 § 1 k.k.;

A. M.

oskarżonego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

z powodu apelacji wniesionych przez oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 26 lutego 2014 r. sygn. akt III K 26/14

I.  utrzymuje mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych P. W. i A. M.;

II.  zasądza od oskarżonego A. M. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w dotyczącym go zakresie, przy czym wymierza mu opłatę za drugą instancję w wysokości 1.500 zł, natomiast zwalnia oskarżonego P. W. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we Wrocławiu rozpoznał sprawę P. W. oskarżonego o to, że :

I. w okresie od 25 do 26 lipca 2013 r. na terenie Unii Europejskiej, działając wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonał na terytorium Królestwa Niderlandów wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w łącznej ilości nie mniejszej niż 255 gramów, co stanowi nie mniej niż 2.550 porcji handlowych tego środka o łącznej wartości nie mniejszej niż 51.000 zł w ten sposób, że przyjął do organizmu nie mniej niż 26 kapsuł z zawartością przedmiotowego środka, które następnie przewiózł samochodem marki S. nr rej. (...) z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, tj. Królestwa Niderlandów przez terytorium Federalnej Republiki Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przekraczając przejście graniczne w miejscowości O., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 26 listopada 2009 r., sygn. III K 149/08, za czyny z art. 286 § 1 k.k. i inne na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności zmienioną następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu II Wydział Karny z dnia 8 czerwca 2010 r. poprzez obniżenie wymiaru kar jednostkowych i wymierzenie kary łącznej w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 27 sierpnia 2009 r. do dnia 29.10.2010 r.;

to jest o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.05.179.1485) w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II. w dniu 26 lipca 2013 r. we W. i w innych miejscowościach, działając wbrew przepisom ustawy, posiadał przy sobie znaczną ilość środka odurzającego w postaci kokainy w łącznej ilości nie mniejszej niż 255 gramów, co stanowi nie mniej niż 2.550 porcji handlowych tego środka o łącznej wartości nie mniejszej niż 51.000 zł;

to jest o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.05.179.1485).

III. w dniu 26 lipca 2013 r. we W. w garażu przynależnym do mieszkania przy ul. (...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu (...) oraz amunicję w postaci 7 sztuk nabojów kal. (...);

to jest o czyn z art. 263 § 2 k.k.

IV. w 2013 r. we W. podrobił w celu użycia za autentyczne prawo jazdy o nr (...) w ten sposób, że wykonał imitację od podstaw dokumentu wraz ze zdjęciem przedstawiającym A. M.;

to jest o czyn z art. 270 § 1 k.k.

V. w 2013 r. we W. podrobił w celu użycia za autentyczne prawo jazdy o nr (...) w ten sposób, że wykonał imitację od podstaw dokumentu zawierającego dane oraz zdjęcie P. W., a następnie przedstawił tak sporządzony dokument w trakcie kontroli drogowej funkcjonariuszom policji niemieckiej;

to jest o czyn z art. 270 § 1 k.k.

Ponadto rozpoznał sprawę A. M. oskarżonego o to, że w dniu 24 lipca 2013 r. we W., działając w warunkach czynu ciągłego wbrew przepisom ustawy, ułatwił popełnienie P. W. czynu zabronionego polegającego na dokonaniu przez niego na terytorium Królestwa Niderlandów wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środków odurzających w ten sposób, że zorganizował spotkanie P. W. z A. D. w dniu 24 lipca 2013 r., a następnie w jego trakcie otrzymał od A. D. pieniądze w kwocie 30.000 zł na zakup środków odurzających w postaci kokainy, po czym przekazał te pieniądze P. W. w celu zakupu przez niego środków odurzających, a następnie P. W. w dniach25 i 26 lipca 2013 r. realizując powyższe porozumienie dokonał na terenie Królestwa Niderlandów wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w łącznej ilości nie mniejszej niż 255 gramów, co stanowi nie mniej niż 2.550 porcji handlowych tego środka o łącznej wartości rynkowej nie mniejszej niż 51.000 zł w ten sposób, że przyjął do organizmu nie mniej niż 26 kapsuł z zawartością przedmiotowego środka, które następnie przewiózł samochodem marki S. o nr rej. (...) z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, tj. Królestwa Niderlandów, przez terytorium Republiki Federalnej Niemiec na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, przekraczając przejście graniczne w miejscowości O.;

to jest o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.05.179.1485) w zw. z art. 12 k.k.

Po rozpoznaniu tej sprawy Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 26 lutego 2014 r. uznał oskarżonego P. W. w ramach zarzutów z punktów I i II części wstępnej za winnego tego, że w okresie od 25 do 26 lipca 2013 r. na terenie Unii Europejskiej, działając wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał na terytorium Królestwa Niderlandów wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w łącznej ilości 255,89 grama, co stanowi nie mniej niż 2.550 porcji handlowych tego środka o łącznej wartości nie mniejszej niż 30.000 zł w ten sposób, że przyjął do organizmu 26 kapsuł z zawartością przedmiotowego środka, które następnie przewiózł samochodem marki S. nr rej. (...) z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, tj. Królestwa Niderlandów, przez terytorium Republiki Federalnej Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przekraczając przejście graniczne w miejscowości O., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 26 listopada 2009 r., sygn. akt: III K 149/08, za przestępstwa z art. 276 § 1 k.k. i inne na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu II Wydział Karny z dnia 8 czerwca 2010 r. gdzie obniżono wymiar kar jednostkowych i wymierzono karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 27 sierpnia 2009 r. do dnia 29 października 2010 r. – to jest czynu z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 55 ust. 3 powołanej ustawy i art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności, ustalając jedną stawkę na 100 zł.

Tym samym wyrokiem uznał oskarżonego za winnego czynu opisanego w pkt III części wstępnej i za to na podstawie art. 263 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Tym samym wyrokiem uniewinnił oskarżonego od czynu opisanego w pkt IV części wstępnej.

Tym samym wyrokiem uznał oskarżonego za winnego czynu opisanego w pkt V części wstępnej i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. W. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, zaliczając mu na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 26 lipca 2013 r. do 26 lutego 2014 r.

Tym samym wyrokiem uznał oskarżonego A. M. za winnego tego, że w dniu 24 lipca 2013 r. we W. udzielił pomocy P. W. w popełnieniu przestępstwa w ten sposób, że umożliwił mu zaciągnięcie pożyczki u A. D. w kwocie 30.000 zł, a które to pieniądze posłużyły do dokonania w dniach 25 i 26 lipca 2013 roku na terytorium Królestwa Niderlandów wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w łącznej ilości 255,89 gramów, co stanowi nie mniej niż 2.550 porcji handlowych tego środka o łącznej wartości rynkowej nie mniejszej niż 30.000 zł, które ten przyjął do organizmu w 26 kapsułach i które następnie przewiózł samochodem marki S. o nr rej. (...) z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, tj. Królestwa Niderlandów przez terytorium Republiki Federanej Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przekraczając przejście graniczne w miejscowości O. – to jest czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 powołanej ustawy w zw. z art. 19 § 2 k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt 2 k.k. oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 120 stawek dziennych, ustalając jedną stawkę na 50 zł.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres lat 4.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 21 listopada 2013 r. do 17 stycznia 2014 r.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k., art. 70 ust. 1 powołanej wyżej ustawy i art. 230 § 2 k.p.k. orzekł o dowodach rzeczowych.

Zwolnił oskarżonego P. W. od kosztów sądowych, natomiast zasądził od oskarżonego A. M. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w części na niego przypadającej i wymierzył mu opłatę w wysokości 1500 zł.

Wyrok powyższy zaskarżyli obrońcy oskarżonych P. W. i A. M..

Apelacja obrońcy P. W. zarzuca (dosłowny cytat) „rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się w:

I.  wymierzeniu bezwzględnej kary 4 lat pozbawienia wolności na podstawie art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy dolna granica typu kwalifikowanego przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wynosi 3 lata, a ilość środka odurzającego w postaci 255,89 gram kokainy, nabyta na terytorium Królestwa Niderlandów przez oskarżonego wbrew przepisom ustawy, uznana przez Sąd jako znaczna, zdaniem obrony, mieści się w dolnej granicy znamienia znacznej ilości, wobec czego orzeczenie kary pozbawienia wolności ponad dolną granicę, łącznie z orzeczoną w przedmiotowej sprawie grzywna w wymiarze 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych, przekracza stopień winy sprawcy przestępstwa.

II.  wymierzeniu bezwzględnej kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności na podstawie art. 263 § 2 k.k., podczas gdy broń znaleziona w wynajmowanym przez oskarżonego garażu, nie była jego własnością, a została jedynie pozostawiona przez mężczyznę pochodzenia czeskiego, bez świadomości oskarżonego co do rodzaju tego przedmiotu.

III.  wymierzeniu bezwzględnej kary 5 miesięcy pozbawienia wolności na podstawie art. 270 § 1 k.k. podczas gdy wykonanie imitacji prawa jazdy, miało na celu jedynie sprawdzenie umiejętności w stworzeniu tego typu dokumentu, ponieważ oskarżony posiadał uprawnienia do kierowania pojazdami, a zgubiony blankiet prawa jazdy, był tylko powodem swoistego rodzaju eksperymentu drukarskiego”.

Podnosząc wskazany zarzut apelujący wniósł o to, aby Sąd odwoławczy „zmienił zaskarżony wyrok, orzekł w części dotyczącej orzeczenia o karze odmiennie co do istoty sprawy i wymierzył P. W. oskarżonemu za czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii karę 3 lat pozbawienia wolności, za czyn z art. 263 § 2 k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 270 § 1 k.k. karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 570 k.p.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wniósł o wymierzenie oskarżonemu P. W. kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności”.

Apelacja obrońcy A. M. zarzuca (dosłowny cytat) „obrazę prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. polegająca na dowolnym przyjęciu momentu powzięcia świadomości oskarżonego co do faktu przeznaczenia środków które P. W. pożyczył od A. D., a która to okoliczność warunkuje możliwość umyślnego popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu”.

Podnosząc wskazany zarzut apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Co do apelacji obrońcy oskarżonego P. W. – apelacja ta nie zasługuje na uwzględnienie.

W pkt I omawianego środka odwoławczego autor podniósł zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kary orzeczonej w stosunku do oskarżonego P. W. za czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (4 lata pozbawienia wolności). Apelujący nie neguje faktu, że oskarżony dopuścił się przedmiotowego czynu, nie neguje też tego, iż działał on w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k., wywodzi natomiast, że (cyt.) „ ilość środka odurzającego w postaci 255,89 gram kokainy, nabyta na terytorium Królestwa Niderlandów przez oskarżonego wbrew przepisom ustawy, uznana przez Sąd jako znaczna, zdaniem obrońcy mieści się w dolnej granicy znamienia znacznej ilości” (str. 2 apelacji). W związku z tym apelujący zarzuca, że wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności („ ponad dolną granicę”), a także orzeczona wobec niego grzywna (cyt) „ przekracza stopień winy sprawcy przestępstwa” (str. 2 in principio apelacji).

W uzasadnieniu środka odwoławczego obrońca oskarżonego odwołuje się w omawianej kwestii do orzecznictwa Sądów Apelacyjnych, a w szczególności do wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie,według którego „ znaczna ilość narkotyku to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się kilkudziesięciu tysięcy osób” (str. 4 apelacji).

Wywody autora apelacji w omawianej kwestii nie mogą trafić do przekonania. Wbrew prezentowanemu przez niego stanowisku ilość kokainy będąca przedmiotem przestępstwa przypisanego oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku (255,89 grama) nie tylko nie mieści się w dolnej granicy znamienia „ znacznej ilości”, lecz wręcz odwrotnie – granicę tę zdecydowanie przekracza.

Sąd I instancji ustalił, że owe 255,89 grama kokainy stanowi nie mniej niż 2.550 porcji handlowych. Ustalenie to przez apelującego nie jest kwestionowane. Jak wcześniej wspomniano obrońca oskarżonego odwołuje się w tej części środka odwoławczego do orzecznictwa Sądów Apelacyjnych (przede wszystkim Sądu Apelacyjnego w Krakowie vide str. 4 apelacji), które nie uzyskało jednak akceptacji doktryny, nie znalazło też potwierdzenia w orzecznictwie Sądu Najwyższego.

Stanowisko Sadu I instancji wyrażone w owej kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 22) jest w pełni prawidłowe, opiera się bowiem na jednolitym w tym względzie stanowisku Sądu Najwyższego, aprobowanym powszechnie przez przedstawicieli doktryny.

Kwestia „ znacznej ilości” narkotyków była już przedmiotem wyrokowania przez Trybunał Konstytucyjny. Trybunał w wyroku z dnia 14 lutego 2012 r., sygn. akt: P 20/10 (związanym z pytaniem prawnym Sądu Rejonowego w Krakowie dotyczącym konstytucyjności zawartego w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii znamienia „ znaczna ilość”) odwołał się do wypracowanej przez Sąd Najwyższy, jednolitej w tej materii linii orzeczniczej, podnosząc, iż ustawowy termin „ znaczna ilość” narkotyków został już przez tenże Sąd w sposób jednoznaczny zinterpretowany.

Sąd Najwyższy wypowiada się konsekwentnie, że „ znaczna ilość” narkotyków to taka, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób (zob. postanowienie SN z 1.02.2007 r., III KK 257/06, LEX nr 323801; postanowienie SN z 23.09.2009 r., I KZP 10/09, LEX nr 518123; wyroki SN z 1.03.2006 r., III KK 47/05, LEX nr 182794 i z 10.06.2008 r., III K 30/08, LEX nr 418629).

Należy tu wspomnieć, iż powołane wyżej orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r. (I KZP 10/09) związane było z pytaniem prawnym Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu dotyczącym omawianej kwestii. Sąd Najwyższy po raz kolejny stwierdził wówczas, że znaczną ilość narkotyków należy rozumieć we wskazany wcześniej sposób (ilość wystarczająca do jednorazowego zaspokojenia potrzeb co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych – vide OSNKW 2009/10/84, Biul. SN 2009/22-23).

Skoro zatem nie ulega najmniejszej wątpliwości, że znaczna ilość narkotyków to taka, która jest wystarczająca do jednorazowego zaspokojenia potrzeb co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, ustalona przez Sąd meriti ilość 2.550 porcji kokainy (str. 22 uzasadnienia orzeczenia) w sposób zdecydowany przekracza wspomnianą w pkt I apelacji dolną granicę znamienia „ znacznej ilości”. Już choćby ta okoliczność całkowicie podważa stanowisko autora omawianej apelacji co do tego, że orzeczona wobec P. W. za czyn z art. 55 ust. 1 i 3 u.p.n. kara 4 lat pozbawienia wolności razi nadmierną surowością. Kara ta została orzeczona de facto w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, które wynosi tu od 3 do 15 lat pozbawienia wolności. Wspomniana ilość kokainy stanowiącej przedmiot omawianego przestępstwa (znacznie ponad dwa tysiące porcji), a także wskazany przez Sąd meriti fakt wielokrotnej uprzedniej karalności oskarżonego i działanie w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. (str. 33 in fine – 34 uzasadnienia orzeczenia) nie dają podstaw do uznania, że orzeczona wobec P. W. kara 4 lat pozbawienia wolności (nieznacznie przekraczająca dolną granicę ustawowego zagrożenia) jest rażąco niewspółmierna (surowa) w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

To samo dotyczy orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny (200 stawek dziennych, przy ustaleniu jednej stawki na 100 zł), jeśli zważyć wartość kokainy będącej przedmiotem omawianego przestępstwa (30.000 zł).

W kolejnej części apelacji autor podnosi, że oskarżony nie posiadał świadomości, iż (cyt) „ pozostawiona przez mężczyznę pochodzenia czeskiego walizka zawiera broń i amunicję” (str. 6 in fine apelacji).

Będący przedmiotem omawianego przestępstwa pistolet (...) wraz z amunicją znaleziono w garażu należącym do wynajmowanego przez oskarżonego mieszkaniu (vide k. 9). Broń znajdowała się w walizce, którą pozostawił na przechowanie oskarżonemu jego znajomy obywatel Czech L. Z. (vide str. 6 uzasadnienia orzeczenia). W świetle reguł określonych w art. 7 k.p.k. jest rzeczą niewątpliwa, że P. W. musiał znać zawartość wspomnianej walizki, skoro przechowywał ją nie w mieszkaniu, lecz w odrębnie położonym garażu, a nadto przyjmując ją na przechowanie z pewnością został poinformowany przez właściciela o jej zawartości. Tego rodzaju wniosek wypływa ze wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, o których mowa w art. 7 k.p.k.

Sąd I instancji, opierając się na powołanych przez siebie judykatach, prawidłowo wykazał, że oskarżony „ posiadał” wymieniony pistolet (...) wraz z amunicją w rozumieniu art. 263 § 2 k.k. (vide str. 29 in fine – 30 uzasadnienia orzeczenia).

Jeśli chodzi o kwestionowany przez apelującego wymiar kary za przedmiotowy czyn godzi się zauważyć, że występek z art. 263 § 2 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat. Orzeczona wobec oskarżonego kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oscyluje w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a nadto kara ta została w całości pochłonięta przez karę łączną, którą wymierzono z zastosowaniem pełnej absorpcji. W tej sytuacji także w tym przypadku nie można mówić o rażącej niewspółmierności (surowości) kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Trudno zrozumieć stanowisko autora apelacji w odniesieniu do czynu z art. 270 § 1 k.k. przypisanego P. W. w pkt IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku (pkt V części wstępnej). Z jednej bowiem strony apelujący wywodzi, że (cyt) „ oskarżony nie kierował się zamiarem wykonania imitacji dokumentu prawa jazdy celem posługiwania się nim”, z drugiej zaś przyznaje, że jednak posłużył się tym dokumentem, okazując go funkcjonariuszom policji niemieckiej podczas kontroli drogowej (vide str. 8 apelacji). To, że oskarżony tylko raz posłużył się wspomnianym dokumentem jest bez znaczenia, albowiem dla wyczerpania znamienia, o którym mowa w art. 270 § 1 k.k. in fine (użycie jako autentycznego podrobionego dokumentu), wystarczy jednorazowe nim posłużenie się. Ponadto, skoro funkcjonariusz policji niemieckiej zorientował się, że P. W. używał podrobionego prawa jazdy i dokument ten zatrzymał, oskarżony nie miał już dalszej możliwości posługiwania się nim. Art. 270 § 1 k.k. przewiduje karę pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Orzeczona wobec oskarżonego za ten czyn kara 5 miesięcy pozbawienia wolności, oscylująca w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, z pewnością nie może być uznana za rażąco niewspółmierną (surową) w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., tym bardziej że została ona w całości pochłonięta przez wymierzoną oskarżonemu karę łączną.

Jak wspomniano uprzednio oskarżonemu wymierzono karę łączną z zastosowaniem absorpcji. Kara jednostkowa orzeczona za czyn I (4 lata pozbawienia wolności) oscyluje w pobliżu dolnej granicy ustawowego zagrożenia (3 lata pozbawienia wolności). Z tego względu, mając na uwadze okoliczność, iż oskarżony działał w warunkach recydywy (art. 64 § 1 k.k.) kary tej nie można uznać za rażąco niewspółmierną (surową) i nie mogą tego zmienić dokumenty przedłożone przez obrońcę oskarżonego na rozprawie odwoławczej.

W tym stanie rzeczy mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny uznając omawianą apelację za bezzasadną, zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego P. W. utrzymał w mocy.

Co do apelacji obrońcy oskarżonego A. M. – apelacja ta nie zasługuje na uwzględnienie. Wbrew podniesionemu w niej zarzutowi Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. Sąd ten dokonał właściwej, zgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadą prawidłowego (logicznego) rozumowania interpretacji zachowania A. M.. Sąd meriti dokonał prawidłowej analizy wyjaśnień wymienionego oskarżonego oraz zeznań świadka M. W.. Okoliczność, że A. M. pozostawał w bliskich relacjach z P. W., fakt iż miał on pełną świadomość, że wspomniany P. W. posiadał możliwości dostępu do kokainy (co wynika z wyjaśnień A. M.) oraz dalsze okoliczności powołane przez Sąd meriti na stronach 22 in fine – 23 uzasadnienia orzeczenia wskazują na sprawstwo i winę oskarżonego co do przypisanego mu czynu. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji uzasadnił swoje stanowisko w omawianej kwestii logicznie i przekonująco, dlatego zasługuje ono na akceptację.

Autor apelacji poza prostą polemiką z rozstrzygnięciem Sądu merii co do oskarżonego A. M. nie przedstawił takich argumentów, które rozstrzygnięcie to mogłyby skutecznie podważyć. Twierdzenie apelującego, że z ustaleń Sądu I instancji nie wynika (cyt.) „ kiedy oskarżony A. M. powziął wiedzę co do celu zaciągniętej pożyczki przez P. W.” (str. 3 apelacji) nie może trafić do przekonania. Z ustaleń faktycznych zawartych na stronie 3 in fine uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika bowiem coś wręcz przeciwnego. Sąd meriti ustalił, że w trakcie realizacji przedmiotowej pożyczki A. M. i P. W. podczas jazdy samochodem (cyt.) „ rozmawiali o tym, że W. pojedzie do Holandii, a po powrocie spotkają się w sobotę i uraczą się kokainą”. Z dalszych ustaleń Sądu meriti wynika, że po tej rozmowie A. D. przekazał P. W. (w obecności A. M.) 30.000 zł tytułem pożyczki (str. 3 in fine uzasadnienia orzeczenia).

W kontekście cytowanej rozmowy nie może budzić wątpliwości okoliczność, że A. M. musiał mieć świadomość w jakim celu P. W. wykorzysta pożyczone mu pieniądze. Należy tu dodać, że apelujący nie kwestionuje ustaleń faktycznych Sądu I instancji zawartych na stronie 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

W tym stanie rzeczy mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny uznając omawianą apelację za bezzasadną, zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego A. M. utrzymał w mocy.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze opiera się odpowiednio o art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. (co do A. M.) i art. 624 § 1 k.p.k. (co do P. W.).